Λίπασμα για την ψυχή!

Τρεις ημέρες ονειρεμένες! Έτσι νιώθω για το Σαββατοκύριακο που πέρασε.Το περίμενα καιρό και το φοβόμουν μέρες τώρα!

Την Παρασκευή στις 23 άρχιζε το Ευρωπαϊκό Συνέδριο Δραματοθερεπείας και Παιγνιοθεραπείας στην Αθήνα. Μου το σύστησε  μια φίλη που αγαπώ βαθιά κι έχουμε μοιαστεί στιγμές απίστευτες. Η  Μichelle μου, που είναι Τζαμαικανή  και ζει στον Καναδά.
Στο πρόγραμμα  διαπίστωσα ότι θα μιλούσαν άνθρωποι σπουδαίοι στο χώρο και δεν ήθελα να το χάσω με τίποτα.
Όμως μέχρι τελευταία στιγμή είχα σκαμπανεβάσματα συναισθηματικά σε σχέση με τα χρήματα και βέβαια  σε σχέση με το ίδιο το ταξίδι μιας και  όπως έχω ξαναγράψει...φοβάμαι τα αεροπλάνα...(με άντρα αεροναυπηγό...τι ντροπή).
Αυτός που με έβγαλε από το δίλημμα ήταν βέβαια ο Πα, που μου υπενθύμησε ότι είναι ουσιώδες να επενδύω στην δουλειά μου, οτι η εκπαίδευση είναι επένδυση και με διέταξε να πάω.Τέλος μου επεσήμανε ότι τα αεροπλάνα δεν πέφτουν εύκολα αλλά ακόμη κι αν πέσουν να μην στεναχωριέμαι γιατί δεν θα καταλάβω και πολλά (ναι καλά, έχουμε δει ντοκυμαντέρ κύριος) κι ότι τέλος πάντων αν το αναθεματισμένο έπεφτε, ο ίδιος θα φροντίζει για πάντα τα παιδιά μας και δεν θα ξαναπαντρευτεί για να μην έχουν μητριά.... Το κάθαρμα!!! Δεν μου άφησε κανένα περιθώριο....

Πήρα δύναμη λοιπόν κι ανέβηκα στο αεροπλάνο γιατί αποφάσισα ότι  χρειάζομαι την εκπαίδευση κι ότι  είμαι μεγαλύτερη από το φόβο μου....Κι έκανα καλά!!!
Από τη στιγμή που άρχισε αυτό το ταξίδι μέχρι τη στιγμή που τελείωσε το βράδυ της Κυριακής είχε μέσα του μαγεία...

Έφτασα στον χώρο που γινόταν το Συνέδριο, μπήκα στο αμφιθέατρο κι ήταν σαν να με χτύπησε ένα ωστικό κύμα!Ταξίδεψα στο χρόνο. Καθηγητές σπουδαίοι, χαρούμενοι, φωτεινοί. Άνθρωποι χρωματιστοί και μια αίσθηση απίστευτης  χαλαρότητας κι ασφάλειας.
Μια παλλόμενη θεραπευτική ενέργεια διαχέονταν στο χώρο και με "άνοιξε". Με έκανε να αισθάνομαι έτοιμη για κάθε πρόκληση, για κάθε συναίσθημα που θα έρθει...σαν χάδι ή σαν χαστούκι.
Έτοιμη να τα αποδεχθώ και να τα αναγνωρίσω.Έτοιμη να τα αφήσω να εκφραστούν. Όλα....

Έζησα σπουδαία συναισθήματα. Τρείς ημέρες έκλαιγα, ένιωθα, αγκάλιαζα, γελούσα, ένιωθα "κοντά", θυμόμουν, με ανθρώπους ξένους που δεν γνωρίζαμε ούτε τα ονόματα  μας κι όμως "περάσαμε" ο ένας από τη  ζωή του άλλου σαν στήριγμα, σαν σύντροφοι , σαν συνοδοιπόροι σε ένα εκπαιδευτικό και συναισθηματικό ταξίδι!

Τα λάτρεψα όλα.Ένιωσα υπέροχα, όπως τότε που ήμουν φοιτήτρια Δραματοθεραπείας  στην Αγγλία. Ω!! Θεέ μου πόσα χρόνια πριν....

Ήταν υπέροχα. Άνθρωποι παντού να κάθονται, να  γελούν, να μοιράζονται, να συνομιλούν. Περπατούσαμε με τις κάλτσες, σκεφτόμασταν ξαπλωτοί, δουλεύαμε σε ομάδες, γράφαμε οκλαδόν, μαθαίναμε σημαντικά πράγματα και ανταλλάσσαμε ιδέες για τεχνικές όπως ... πως να φτιάχνουμε σαΐτες και να τις πετάμε μέσα σε ένα συνεδριακό χώρο, (εντάξη το κάνω να ακούγεται αστείο αλλά μην ξεχνάτε πως μιλαμε για παιγνιοθεραπεία...),γράφαμε μηνύματα και τα μοιραζόμασταν, χορεύαμε και φωνάζαμε και τραγουδούσαμε και θυμόμασταν και αναλύαμε...κι όλα αυτά ως θεραπευτές, ως επαγγελματίες, ως γονείς, ως παιδιά...με όλους τους σημαντικούς ρόλους στη ζωή μας!

Οι χρόνοι πιεστικοί.Τα διαλείμματα μικρά, σχεδόν ανύπαρκτα.Τρεις ημέρες με ένα πρόγραμμα στο χέρι, με καφέδες και φακελάκια με ξηρούς καρπούς κι αποξηραμένα φρούτα να τρέχω.
Να τρέχουμε όλοι....
Όμως μέσα στον ελάχιστο αυτό χρόνο εμφανίστηκαν στον συνεδριακό χώρο δυο αγαπημένες μου κι έτσι πρόλαβα να δω την μικρή Αφροδίτη που ήρθε να με δει μετά από 17 ολόκληρα χρόνια που έχουμε να συναντηθούμε από τότε που ήμασταν φοιτήτριες και φίλες, στην Αγγλία.Τώρα κι οι δυο μαμάδες δυο αγοριών με πολλές νέες εμπειρίες που θα θέλαμε εβδομάδες για να τις μοιραστούμε....Αγκαλιές και πολλή συγκίνηση και πολλά γέλια και λίγα δάκρυα χαράς....κι ένα τέλειο θεραπευτικό βιβλίο για δώρο....Ευχαριστώ μικρή, που δεν μεγάλωσες...
Πρόλαβα επίσης να δω κι άλλες δυο κούκλες.Την παιδική μου φίλη το Ξενάκι μου, που ζει
στην Αθήνα με τη νέα της αγάπη την πιπεράτη Pepper, που δύο μήνες πριν ζούσε στο δρόμο δίπλα σε ένα σκουπιδοτενεκέ και τώρα η μαμά της την έχει σαν βασίλισσα....όμορφες και λαμπερές κι οι δύο και η μια πιο "τραγανή" από την άλλη....

Τέλος το βράδυ είχα μιαν ακόμη συγκινητική συνάντηση. Έξοδος με τους Μαμά...δες Μπαμπά...δες....
Τους γνώρισα επιτέλους και πρόκειται για μια υπέροχη δεμένη ομάδα, εμπνευσμένων και χαρούμενων ανθρώπων. Ένιωσα σαν να γνωριζόμαστε από καιρό!!! Η χαρά μου απερίγραπτη...Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ....

Την Κυριακή  το μοίρασμα συνεχίστηκε και μιας κι  ήταν η γιορτή μου, μου ευχήθηκαν δυνατά,  δεκάδες άνθρωποι με σφιχτές σφιχτές αγκαλιές και ζεστά χαμόγελα....Σαν να ήμασταν φίλοι...Τα πιο πολλλά Χρονια Πολλά που έχω πάρει ποτέ!

 

Γύρισα σπίτι με ένα πελώριο χαμόγελο. Μπήκα στο αεροπλάνο σαν υπνωτισμένη και γέλασα από έκπληξη, όταν η αεροσυνοδός, μου ευχήθηκε κι εκείνη, Χρόνια Πολλά.
Ένιωθα πλούσια, γεμάτη, τυχερή.
Τα τρία μου αγόρια που έμειναν πίσω  πέρασαν επίσης ένα τέλειο Σαββατοκύριακο, αφού κοιμόντουσαν οι τρεις τους σε ένα κρεββάτι, πήγαν σινεμά, έπαιξαν σε διαδραστικά παιχνίδια σε ένα κατάστημα και την Κυριακή που γιόρταζα, έγινε στο σπίτι μας γλέντι αφού ήρθαν οι φίλοι με τα παιδιά τους και φρόντισαν τα αγόρια μου για να μην είναι μόνα τους  και γιόρτασαν όλοι μαζί τη γιορτή της μαμάς του σπιτιού...
Γλέντησαν δηλαδή  για εμένα, χωρίς εμένα κι αυτό το βρήκα απλά υπέροχο! Ήρθαν στο σπίτι φέρνοντας φαγητά και γλυκά, έψησαν κι έστησαν τραπέζι σαν να ήταν εκείνοι οι νοικοκύριδες και φεύγοντας οι δυο τρελάρες φίλες μαμάδες, έπλυναν και καθάρισαν κι η κουζίνα μου έλαμπε!
Γύρισα σε ένα σπίτι πεντακάθαρο, γεμάτο φαγητά και γλυκά....Πόση φροντίδα.Τι τύχη οι άνθρωποι στη ζωή μας!!!!

Όταν έκλεισε η γιορτή λοιπόν ήρθαν τα αγόρια μου, να με πάρουν από το αεροδρόμιο με μια κατακόκκινη ανθοδέσμη για να μου ευχηθούν για τη γιορτή μου...Τι εικόνα!!!

Αγαπημένη, λατρεμένη μου οικογένεια.
Το βράδυ συνεχίστηκε με έξοδο για ένα μεταξύ μας κέρασμα και την Δευτέρα αποφασίσαμε να κάνουμε μια σχολική κοπάνα  και τα παιδιά δεν πήγαν σχολείο, αλλά έμειναν σπίτι γιατί είχαμε την ανάγκη να χαρούμε ο ένας τον άλλον. Μου είχαν λείψει τόσο...
Μείναμε όλη την ημέρα στο σπίτι, να κάνουμε αγκαλιές, να λέμε πως περάσαμε και πόσο είχε λείψει ο ένας στον άλλο, να παίζουμε ηλεκτρονικά παιχνίδια, να διαβάζουμε Χριστουγεννιάτικες ιστορίες και να τρώμε γλυκά...

Τώρα λείπουν πια όλοι. Εφυγαν στο σχολείο ρωτώντας με πότε θα ξαναφύγω σε Συνέδριο, για να κάνουν κοπάνα....χεχε
Θα μοιραστώ άλλες δυο εκπλήξεις που με περίμεναν.Ένα τέλειο χειροποίητο άλμπουμ, φτιαγμένο από φύλλα και κλαδάκια, που μυρίζει βανίλια, με μια φανταστική αφιέρωση από το Μαράκι...μαζί με μια τούρτα στο ψυγείο μου. Καταπληκτικά!!!!
Επίσης ένα μικρό μπουκαλάκι δώρο της Βέτας με μια απίθανη έκπληξη μέσα....Δώρο μια φροντίδα "πασά χαμάμ" σε ένα χαμάμ....Γιουπι για για, γιούπι γιούπι για!!! χοροπηδάω από χαρά!

Τέλος δεκάδες μηνύματα κι ευχές από συγγενείς  και φίλους  και συνεργάτες και πρώην θεραπευόμενους, στα τηλέφωνα, στα mail και στο διαδίκτυο. Τι συγκίνηση.Σας ευχαριστώ όλους...Όλους σας!!!

Νιώθω ευτυχισμένη.Νιώθω γεμάτη. Νιώθω σαν να ψήλωσα. Νιώθω πως έκλεισα ανοιχτές τρύπες κι απάλυνα τραχιές πληγές!"Δούλεψα" αυτό το τριήμερα.
Δούλεψα σκληρά. Πήγα εκεί για να "δουλέψω" και να μάθω. Να εκτεθώ, να ρισκάρω, να πονέσω, να νιώσω.Ήμουν έτοιμη κι αυτό που νιώθω τώρα, είναι το δώρο μου!
Το δώρο της σκληρής δουλειάς μου εκεί...κι είχα καιρό να το νιώσω!

Τα λουλουδάκια των αγοριών μου!!

Μια ακόμη φανταστική εβδομάδα άρχισε και θα τελειώσει με τα γενέθλια του αγοριού μας που φέτος θα γίνει δέκα.
Ο Νοέμβρης είναι ωραίος μήνας...Ο μήνας που γεννήθηκαν η λατρεμένη μου μαμά κι ο γιος μου.
Ο μήνας που γιορτάζει το όνομα που μου χαρίστηκε και το αγαπώ γιατί είναι της γλυκιάς μου γιαγιούλας. Ο μήνας που πέφτουν τα φύλλα και γίνονται λίπασμα...

Καλημέρα φίλοι κι αγαπημένοι. Γίνονται σπουδαία πράγματα το φθινόπωρο που γυμνώνει η φύση. Από κάτω βαθιά στο χώμα, η γη γεμίζει λίπασμα και ετοιμάζεται ο νέος σπόρος. Να μεγαλώσει, να πρασινίσει, να θεριέψει, να ανθίσει...Προς το παρόν, διασπά κι αποθηκεύει το λίπασμα κι αφήνεται απαλά να ξεκουραστεί, ώσπου να ωριμάσει και τότε...θα έχει έρθει πια η ώρα!!!
Μέχρι τότε ας ξεκουραστούμε αγαπημένοι!Το αξίζουμε....

                                                                              Κατερίνα
Υ.Γ. Δαφνούλα...Μου έλειψες. Θα ήταν υπέροχο να ήσουν εκεί. ...