10 Χρόνια Γονείς!

Εμείς πριν γίνουμε γονείς ήμασταν πολύ χαλαροί τύποι...Δεν σκεφτόμασταν και πολύ τα παιδιά. Σκεφτόμασταν πολύ τις βόλτες και τα ταξίδια. Σκεφτόμασταν τα ξενύχτια κι είχαμε κι οι δυο κώλυμα με τη δουλειά μας! Γουστάραμε πολύ στη δουλειά μας χτίζαμε καριέρα και περνούσαμε καλά. Εκπαιδεύσεις, τρέξιμο, ανύπαρκτα ωράρια.

Η τρέλα μας ήταν οι φίλοι μας κι οι παρέες. Ήμασταν πολύ κοντά όλοι τότε και το σπίτι μας ήταν ορμητήριο των φίλων και  μας άρεσε πολύ αυτό! Μας άρεσε πολύ η παρέα μας. Περνούσαμε καλά ο ένας με τον άλλον. Μαζευόμασταν και ψήναμε και τρώγαμε και πίναμε καφέδες και παίζαμε επιτραπέζια. Τις Κυριακές πηγαίναμε σινεμά και συχνά μπαίναμε σε παραστάσεις συνεχόμενες γιατί… «τι να κάνεις τις βαρετές Κυριακές»….
Τα παιδιά δεν τα θαυμάζαμε και πολύ. Κοιτάζαμε όμορφα παιδάκια στο δρόμο καμιά φορά, αλλά γενικά τα παιδιά ήταν θόρυβος και η αίσθηση όταν ήμασταν κοντά σε παιδιά ήταν..."μάζεψε το κυρά μου...."

Επίσης κάναμε δηλώσεις τύπου "καλά εγώ δεν θα το κάνω ποτέ αυτό!" ή " τα δικά μας παιδιά δεν θα γίνουν ποτέ έτσι." ή "τα παιδιά πρέπει να κάνουν ότι θέλουν...άστα ελεύθερα να τραβήξουν το δρόμο τους ρε συ...χαλάρωσε..." κι άλλα τέτοια λόγια γεμάτα έμπνευση και εκφράσεις τύπου «είμαι ωραίος»....Μπούρδες δηλαδή....

Γιατί μετά ήρθε αυτός...Ο πρώτος! Ο ένας και μοναδικός τύπος που με όλα του τα 3.480 γραμμάρια και τα 54 εκατοστά, μας έβγαλε νοκ άουτ!!
Γίναμε γονείς μια ημέρα βροχερή, με το Βαρδάρη να σου παίρνει τα μυαλά. Απόγευμα στις 17 και 10...ακριβώς στην ώρα για το απογευματινό τσάι...

Ερχόταν με τους παλμούς να χτυπάνε κόκκινο μετά από ώρες προσπάθειας κι ο γιατρός δήλωνε πως «αυτό το παιδί, ενώ θα έπρεπε να είναι εξουθενωμένο από την προσπάθεια, αντίθετα γεννιέται πολύ θυμωμένο»....κι είχε δίκιο!

Η τηλεόραση έπαιζε Fleedstones και στο ράδιο ακουγόταν το musica e του Ramazzotti...Μια μαία μιλούσε με συγκατάβαση σαν να είχε  μπροστά της ένα παιδί...."Μπράβο, μπράβο, έλα, κουράγιο, λίγο ακόμη, μπράαααβο, μπράααβο κορίτσι μου, μην τα παρατάς, μην τον εγκαταλείπεις κι εκείνος προσπαθεί μαζί σου κι εκείνος κουράστηκε, μπράβο Κατερίνα....μπράβο Κατερίνα". Η φωνή της...αξέχαστη!!

Η  αίθουσα αναμονής γεμάτη με το τσούρμο που περίμενε...Σύσσωμη η γιαγιαδοπαρέα, με χέρια ιδρωμένα με τους παππούδες όρθιους να κάνουν πολιτικές αναλύσεις για την διαχειριση  της βασιλικής περιουσίας, για το σχέδιο Ανάν και την επίλυση του Κυπριακού… Οι υπόλοιποι αδέρφια, ξαδέρφια, ανίψια, χαζολογούσαν τριγύρω, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο ρολόι. Όλοι τον περίμεναν τον πρωτότοκο!!

Ο Πα ανταποκριτής κρατούσε  την κάμερα για να τραβήξει τις πρώτες εντυπώσεις μόλις λάμβαναν τα ευχάριστα νέα...Με την κάμερα που αγοράσαμε με δόσεις - μόλις 2 μήνες πριν - για να απαθανατίσουμε το μεγάλο γεγονός, ο Πα τράβηξε ζευγάρια πόδια, με λασπωμένα παπούτσια  και φωνές που γελούν και φωνάζουν «Συγχαρητήρια»...Η Κα ήθελε να τον καθαρίσει τότε....Τώρα το βρίσκει συγκινητικό!!

Κι ήρθε ο τύπος...Σοβαρούλης πολύ, με ένα κεφάλι μακρουλό και μακριά δάχτυλα. Κι άρχισαν όλα....Εκεί που χάνεις την σοβαρότητα σου ως άνθρωπος και την αντικειμενικότητα σου ως λογικό ον κι αρχίζεις τα παλαβά.

Το θεωρείς πανέμορφο παρόλο που το κεφάλι του είναι μακρουλό και το βλέπεις...Βλέπεις τα μακριά δάχτυλα και λες...και το λες φωναχτά...και το λένε κι οι άλλοι... «Θα γίνει χειρούργος, πιανίστας, μουσικός…» και πάει λέγοντας...
Κλαίει χαίρεσαι λες: «Το δικό μας είναι το πιο ζωηρό».
Δεν κλαίει χαίρεσαι λες: «Το δικό μας είναι το πιο ήσυχο!»

Μετά χαίρεσαι που έκανε κακά και σε ενδιαφέρει πολύ...στην πραγματικότητα μπορείς  να το συζητάς ώρες το τι χρώμα είχαν τα κακά, τι υφή αν ήταν νερουλά ή σκληρά  και πως μύριζαν και οι άλλοι δεν σε κοιτάνε περίεργα μιας και  είναι στην ίδια κατάσταση με εσένα γιατί εσύ έγινες γονιός κι αυτοί έγιναν παππούδες, θείοι κλπ....Οπότε έχει τρομερό ενδιαφέρον η συζήτηση αυτή όπως και άλλες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, όπως, αν κάνει εμετό, πόσες φορές ρεύεται, αν κάνει πριτσ πριτσ κι αν αερίζεται συχνά...

Πρώτη φορά νιώθεις ευτυχισμένος που ένας άνθρωπος ρεύτηκε στα μούτρα σου, γιατί αυτό σημαίνει πως μπορείς επιτέλους να τον αφήσεις στο κρεβάτι του και να σύρεις τα πόδια σου μέχρι το δικό σου κρεββάτι.

Πρώτη φορά το να κλάνει ένας άνθρωπος σου δίνει τόση χαρά γιατί αυτό σημαίνει πως δεν θα έχει αέρια και άρα πονάκια και ίσως κοιμηθεί...
Πρώτη φορά ένα άνθρωπος κατουράει πάνω σου κι εσύ χαζογελώντας φωνάζεις με περισσή περηφάνεια "βρε τι μακριά κατουράει τ'αγόρι μου"....

Δεν είσαι πια ο ίδιος....ποτέ ξανά δεν είσαι ο ίδιος!!

Αυτό το τρεισήμισι κιλά πράγμα ξαφνικά είχε δύναμη πελώρια! Μας τραβούσε όλους σαν μαγνήτης, μας εξουσίαζε, μας έβαζε πρόγραμμα, μας άλλαζε σκέψεις και συνήθειες και ζωή! Ξαφνικά σταματήσαμε να βγαίνουμε, χάθηκαν οι φίλοι, εξαφανιστήκαμε από όλες τις παρέες, τα τηλεφωνήματα έπαψαν κι αν κανείς τολμούσε να τηλεφωνήσει τα άκουγε stereoφωνικά. " Καλά δεν ξέρεις οτι κοιμάτε το μωρό;"  Ότι ώρα κι αν ήταν. Πρωί,μεσημέρι ή απόγευμα. Όλες οι ώρες  ήταν ώρες ύπνου...
Δεν θέλαμε να πάμε σε ταβέρνα γιατί είχε κάπνα, σε σπίτια γιατί είχε ιούς και μικρόβια, σε καφέ γιατί είχε φασαρία. Δεν θέλαμε να του ανατρέψουμε το πρόγραμμα και χάσει τον ύπνο του ή το γεύμα του, να μην αναστατωθεί, να μην ιδρώσει, να μην χτυπήσει, να μην, να μην, να μην... Ζούσαμε οι τρεις μας σε ένα ζεστό ασφαλή μικρόκοσμο...κι αυτό ήταν αρκετό.

Γίναμε από εκείνους τους γονείς που όταν τους βλέπεις λες τη γνωστή παροιμία..."Άλλος δεν έκανε παιδί, μόνο η Μαριώ το Γιάννη"...
Πάθαμε αυτό που κοροϊδεύαμε φριχτά και ζούσαμε μαζί τα πάντα. Μπήκε στη ζωή μας ο πληθυντικός...«κοιμηθήκαμε, αρρωστήσαμε, πονάει η κοιλίτσα μας, βγάλαμε δοντάκι». Όλα τα κάναμε μαζί και όλα όσα έκανε μας φάνταζαν μαγικά, απίστευτα!! Μα τι έξυπνος, τι όμορφος...

Με τους φίλους ή τους συγγενείς που είχαν παιδιά σε παρόμοια ηλικία κάναμε σουρεαλιστικές συζητήσεις. Δεν ακούγαμε ο ένας τον άλλον, αλλά μιλούσαμε ταυτόχρονα και με "καπάκια" ...
"Κοιμάται 7 ώρες σερί", "Α! καλά εμάς κοιμόταν 8ωρο από τεσσάρων μηνών». «Εμείς παιδιά κοιμόμαστε από τότε που σαράντισε»....
Ακόμη καλύτερες ήταν οι συζητήσεις για τα κιλά... «πόσα έβαλε εσάς αυτό το μήνα;» Η ερώτηση είναι παγίδα...ότι κι αν απαντήσεις είσαι χαμένος...έπρεπε να είχες ρωτήσει πρώτος για να έχεις το πάνω χέρι στην απάντηση και να καπελώσεις τον αντίπαλο συνομιλητή!!!

Ήρθε αυτός μικρός άνθρωπος για να γίνουμε όλα όσα περιγελούσαμε...Η πρώτη λέξη του πρωτότοκου δεν ήταν μαμά ή μπαμπά ούτε καν μαμ ή μπάλα...ήταν «Τάτα» που σήμαινε Νάντο....ο σκύλος της Κα. Ο μαλλιαρός του αδερφός....
Ουρλιάζαμε και χειροκροτούσαμε μόλις είπε την πρώτη του λέξη…έστω κι αν δεν την είπε για εμάς αλλά για να φωνάξει εκείνον…τον μαλλιαρό αδερφό.
Προχωρούσαμε στο δρόμο σιγοτραγουδώντας "το χοντρό μπιζέλι που χορεύει τσιφτετέλι", συγκινούμασταν με το "χρυσάνι φούρφουρο" και σκουπίζαμε κρυφά τα δάκρυα μας... σκέτοι εξωγήινοι!

Ο πρώτος....Σε όλα πρώτος. Ακόμη και σε εμάς! Μας έκανε γονείς όχι απαραίτητα καλούς....μα διατεθειμένους να προσπαθήσουν σκληρά να γίνουν καλύτεροι!
Εξελιχθήκαμε ναι έτσι λέμε…κι όμως μπροστά μας κάθε μέρα είναι κάτι καινούριο. Κάθε σήμερα ένα μάθημα που δεν το είχαμε διδαχθεί χθες…

Όπως, τα πρώτα βήματα, οι πρώτες λέξεις, το πρώτο φρούτο, το πρώτο γεύμα, η πρώτη ίωση, το πρώτο χτύπημα, το πρώτο πέσιμο, το πρώτο ατύχημα, το πρώτο ράψιμο, τα πρώτα τσίσα σε τουαλέτα, ο πρώτος έρωτας, ο πρώτος φίλος, ο πρώτος καυγάς, η πρώτη τάξη, η πρώτη επισήμανση από το δάσκαλο, το πρώτο τηλεφώνημα από τον Διευθυντή, το πρώτο γκολ, το πρώτο μετάλλιο, το πρώτο ποίημα, η πρώτη μουσική παράσταση, η πρώτη απογοήτευση, η πρώτη σφαλιάρα, ο πρώτος καυγάς, το πρώτο μαύρο μάτι…όλα πρώτα…

Και μετά από 10 χρόνια κάθε μέρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και μια νέα πρώτη φορά, μια νέα πρόκληση, μια νέα ανασφάλεια…Το κάνω σωστά, το λέω λάθος, του μίλησα απότομα, τον πίεσα παραπάνω, τον πρόσβαλα, μήπως έδειξα χαλαρότητα… Στέκεσαι έξω από την κλειστή του πόρτα και αναρωτιέσαι τρώγοντας τα νύχια σου « Να μπω ή όχι; Να φύγω ή να μείνω;»…κι απάντηση δεν υπάρχει!! ή μάλλον υπάρχει...Μην φύγεις. Στην ανάγκη μείνε έξω από την πόρτα...όσο χρειαστεί!!Για πάντα...

Δέκα χρόνια γονείς … Τιμητική διάκριση! Εκείνο το ζαρωμένο  "γκόλουμ" που μας έκανε τυφλούς και μας έκλεψε την αντικειμενικότητα, μετατράπηκε σε ένα πλάσμα απίστευτης ομορφιάς…Τώρα η αντικειμενικότητα υπάρχει απλά την αγνοούμε!

Είναι δυνατός κι αγέρωχος. Γενναίος και πολυλογάς. Δίκαιος και μπροστάρης. Εκνευριστικός κι απαιτητικός. Σκαρφαλώνει, πηδάει, τρέχει, ορμάει με πάθος στη ζωή! Παίζει μουσική, τραγουδάει καταπληκτικά, σφυρίζει όλη την ώρα!
Δεν μασάει πουθενά αν και πάντα κοιτάζει πίσω να δει αν τον ακολουθούμε…αν είμαστε κάπου εκεί γύρω, αν ο αδερφός του μπορεί να τον φτάσει κι αν δεν μπορεί σταματάει και τον περιμένει. Τον αφήνει να νικήσει κάποιες φορές στα παιχνίδια για να μην πληγώνεται και στο σχολείο τα βάζει με όλους τους μεγάλους που κάνουν τον «νταή στους μικρότερους».

Δεν χτυπάει ποτέ κι όταν του την πέσουν, ξέρει πώς να αποφεύγει τα χτυπήματα και τους καυγάδες… ή τουλάχιστον βρίσκεται σε καλό δρόμο…Θα επιτεθεί μόνο για να προστατέψει κάποιον άλλο. Ζώο ή μικρότερο άνθρωπο.
Είναι γρήγορος σαν τον άνεμο, καλός μπαλαδόρος, κεντρικός αμυντικός και όταν ο προπονητής του φωνάζει «έχεις την άμυνα της ομάδας στην πλάτη σου!» φουσκώνει και τρέχει ακόμη πιο γρήγορα. Γίνεται οδοστρωτήρας για να μην επιτρέψει τη μπάλα να περάσει…και δεν περνάει γιατί δεν θα αφήσει κανέναν να μπει στο χώρο της ομάδας του! Αυτό είναι το αγόρι μας. Αν του δώσεις νόημα κι ευθύνη δεν θα αφήσει ποτέ και τίποτε να περάσει… Δεν θα προδώσει!

Δέκα χρόνια τώρα μας μαθαίνει…μας διδάσκει και μας δείχνει πως δεν ήμασταν τόσο άνετοι όσο νομίζαμε, ούτε τόσο χαλαροί, ούτε τόσο cool, ούτε τόσο ωραίοι τύποι…
Μας μαθαίνει πως είναι να είσαι ευάλωτος και τρωτός και να φοβάσαι τον αέρα που αναπνέει κάποιος έξω από εσένα.
Μας μαθαίνει να είμαστε υπομονετικοί κι ανεκτικοί, πώς να λέμε κάτι πολλές πολλές φορές  ξανά και ξανά και πώς να μην λέμε ψέματα γιατί εκείνος μας «σκανάρει» κάθε στιγμή…και μας κρίνει  και ακόμη χειρότερα…μας αντιγράφει.

Δέκα χρόνια τώρα μας δείχνει πως το να είσαι γονιός είναι δύσκολο και μαγικό κι αν θέλεις να είσαι καλός γονιός πρέπει να είσαι δίκαιος κι αυστηρός ακόμη και σε βάρος του παιδιού σου γιατί αυτό θα του κάνει καλό!!
Μας μαθαίνει να είμαστε πάντα ένα βήμα πίσω θεατές μιας ζωής που δεν είναι δική μας κι όμως την δημιουργήσαμε κι έχουμε την ευθύνη της…κι αυτό είναι τρομακτικό!!!

Από την πρώτη στιγμή που ανέπνευσε μόνος.
Από την πρώτη ημέρα που θέλησε να πιάσει μόνος το κουτάλι, από την πρώτη φορά που ζήτησε να πάει μόνος του με το ποδήλατο στην παιδική χαρά…
Από την πρώτη στιγμή που κατάφερε να ξεστομήσει αυτή την πελώρια λέξη...
"Μόνος  μου!!!"

Σήμερα είναι η μέρα του! Η ημέρα που γεννήθηκε αυτός ο υπέροχος τύπος. Όμορφος  σαν πρίγκιπας. Αστέρι… Το  αστέρι μας! Έχει φροντίσει να καλέσει στα γενέθλια του όποιον συναντήσει στο δρόμο του και θα έχουμε στο σπίτι τριήμερες εκδηλώσεις!!! Κάθε φορά προσπαθούμε να οριοθετήσουμε αυτή την τρέλα του για μεγάλες γιορτές και κάθε χρόνο καταλήγουμε να λέμε ο ένας στον άλλο «έλα μωρέ, δεν θα ξαναγίνει έξι, επτά, εννιά…Δέκα!!!

Δεν θα ξαναγίνει Δέκα! Κι εμείς δεν θα ξαναγίνουμε δέκα μαζί του…Προχωράμε με σταθερότητα προς την ανεξαρτητοποίηση μας… Μαζί και πάλι!  

Τελικά όλα είναι στάδια κι είναι σπουδαίο να τα ζήσεις. Στον δεύτερο δεν ήμασταν έτσι αλλά την πρώτη φορά είχαμε ανάγκη να το ζήσουμε στην υπερβολή του! Αυτό συμπεράναμε εμείς. Οι ΚαΠα, οι γονείς του Άγγελου που είναι ο πρωτότοκος  μας…Όλα είναι στάδια και τα περάσαμε μαζί κι αν γίναμε γραφικοί, αστείοι, υπερβολικοί… δεν βαριέσαι γίναμε γονείς κι αυτό πρέπει να το ζήσεις στο πετσί σου για να μπορέσεις να το κρίνεις!!

Χρόνια πολλά αγόρι αγέρωχο. Πρίγκιπα κι ωραίε τύπε...Χρόνια γεμάτα, χρόνια πλούσια σε συναισθήματα...
Μια συμβουλή από τη μαμά και το μπαμπά… «Να γουστάρεις αγόρι μας...Να γουστάρεις τρελά ότι κι αν κάνεις!!»

 

...Και καθώς είναι δύσκολο να είσαι γενναίος γονιός, κάπου εκεί πίσω κρυμμένοι, συμπληρώνουμε  ψιθυρίζοντας..."και να προσέχεις"...

Καλημέρα αγαπημένοι ήμαστε υπ ατμόν για τη μεγάλη γιορτή!!!!Περιμένουμε κόσμο από μακριά και το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται θα είναι γεμάτο ανθρώπους, γιατί  ο Άγγελος μας γίνεται 10! Τι χαρά αγαπημένοι μας....Τι χαρά μεγάλη....

                                                                                                  ΚαΠα