Αυτή είναι η Ημέρα των φίλων και αυτή η μέρα είναι του μοναδικού μου Νάντο!!
Ενός φίλου που έφυγε σαν σήμερα. Πέρασαν τρία χρόνια από τότε κι όμως είναι σαν να μην πέρασε μια ημέρα από εκείνη τη δύσκολη βραδιά...την τελευταία του. Την τελευταία μας μαζί!!
Είδα ένα όνειρο πριν καιρό. Ένας αγαπημένος φίλος σχεδόν συγγενής, που έχει από χρόνια "φύγει", χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού. Άνοιξα την πόρτα και ξαφνιάστηκα που τον είδα.
Μου είπε χαμογελώντας." Κοίτα ποιόν σου έφερα."
Έκανε ένα βήμα στο πλάι και πίσω του είδα εσένα. Ανοιξα διάπλατα τα μάτια και με όλη μου τη δύναμη,φώναξα το όνομα σου.
Ξάφνου, με κοίταξες. Ετρεξες πάνω μου κι έπεσες στην αγκαλιά μου και κλαίγαμε κι οι δυο σαν μωρά. Εκλαιγες και γαύγιζες με εκείνο τη φωνή την γεμάτη ενθουσιασμό...Ω! Πόσο μου είχε λείψει η φωνή σου!!!
Σε φιλούσα και σε κρατούσα σφιχτά κι εσύ ανέβαινες επάνω μου και η μουσούδα σου κρυβόταν στο πρόσωπο μου. Έκλαιγα φωναχτά κι ένιωθα πελώρια πελώρια ευγνωμοσύνη...κι ύστερα εκείνος μου είπε "πρέπει να τον πάρω πάλι. Είναι ώρα να φύγουμε!"....και ξύπνησα !!
Ξύπνησα ταραγμένη σχεδόν ευτυχισμένη μα ο πόνος ήταν πελώριος.Ψιθυρισα το όνομα σου κι ύστερα το είπα φωναχτά. Δυνατά...κι ήταν σαν να ήσουν εδώ!!
Πόσο καιρό έχω να πω φωναχτά, το όνομα σου...όταν το λέω φωναχτά είναι σαν να περιμένω να έρθεις...κι όταν δεν έρχεσαι...η μοναξιά απλώνεται σαν γκρίζο πέπλο!!
Αγόρι μου, Νάντο, Νάντο, Νάντο. Μου λείπεις...Η ζωή είναι αλλιώς χωρίς εσένα!! Μου λείπεις τόσο που πονάει το σώμα μου...Ακόμη πονάει το ίδιο, σαν σε θυμάμαι!!
Τρία χρόνια.Τρία χρόνια μακριά σου...Η αυλή σου είναι άδεια χωρίς εσένα! Ακόμη βλέπω λιβάδια και παραλίες και δάση και τοπία μαγικά και το πρώτο που σκέφτομαι χαμογελώντας είναι το πόσο ευτυχισμένος θα ήσουν αν έτρεχες εκεί ανέμελος...μαζί μου. Δίπλα μου...σύντροφος. Φίλος!!!
Αυτή είναι η δική σου Παρασκευή φίλε μου...αιώνιε φίλε μου...
28 σχόλια:
Ουφ,τι να πω; Ξερεις καλα εσυ :)
Η αγαπη δεν τελειωνει ποτε και χαιρομαι τοσο που δεν "δειλιασες" πισω απο ενα "δεν μπορω να παρω αλλο σκυλο, δεν αντεχω αλλο τετοιο αποχωρισμο" που νιωθουν πολλοι!
Να 'ναι καλα εκει που ειναι το φιλαρακι σου!
Αυτή η Παρασκευή ανήκει σ' έναν πραγματικό, μοναδικό, πιστό φίλο.
Κι όμορφο, τόσο όμορφο...
Φιλιά σου Ναντιούκο!!
Ένα θα σου πω....έχω πλαντάξει στο κλάμα!
μεγάλες αγάπες.
αν μη τι άλλο ζήσατε μαζί όμορφα...
Καταλαβαίνω ακριβως αυτο το κενο.....ο δικος μου Φοιβος (ενα Κοκερακι σαν το δικο σου αλλα ασπρομαυρο)εχει.....φυγει εδω και 3 χρονια περιπου και τα ματια μου ψαχνουν ακομα να τον βρουν στο σπιτι................
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Πριν από πάρα πολλά χρόνια έχασα το σκυλάκι μου. Το πάτησε αυτοκίνητο. Δεν συγχώρεσα ποτέ τον εαυτό μου σκεπτόμενη ότι κάτι θα μπορούσα να έχω προλάβει, δεν το ξέχασα ποτέ ....
Nα θυμάσαι τις όμορφες στιγμές, που σίγουρα ήταν πολλές!!
Σε φιλώ!
Αχ Κατερινάκι μου γλυκό, είναι πολύ δύσκολο να αποχωρίζεσαι ένα τόσο καλό, αγνό και γεμάτο αγάπη πλάσμα. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, πέραν του να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τον χρόνο που περάσαμε με αυτά...
Φιλιά πολλά!
Καλά εγώ έκλαιγα σε όλο το βίντεο.. Έχουμε κι εμείς ένα παππούλη και δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα μας αφήσει κάποια στιγμή.
Να'σαι καλά να τον θυμάσαι με αγάπη.
Δύο μήνες και 8 ημέρες και 7μιση ώρες. 12 χρόνια αφοσίωσης, λατρείας και παιχνιδιών. Τρεις γρήγορες μέρες σου πήρε για να φύγεις ξαφνικά, δεν σε προλάβαμε. Ακόμα κλαίμε, παρόλο που στο σπίτι περπατάει μια άλλη κοπελίτσα τώρα. Δεν αντέξαμε την ατέλειωτη ησυχία και το άδειο σπίτι. Στη μνήμη σου, σώσαμε ένα άλλο κοριτσάκι. Αλλά, το κουκλάκι σου είναι εκεί και σε περιμένει ακόμα. Σ' αγαπάμε.
Σε νιώθω κορίτσι μου, το δικό μας είναι τόσο φρέσκο ακόμα. Αν δεν έχεις πάρει, σώσε ένα άλλο σκυλάκι. Και εμείς από τον Δήμο Αθηναίων πήραμε ένα. Σοφία
ΑΧγιατι μου τοκανες αυτο παλι:πως αντεχεις και τα γραφεις ;ο Εκτορακος μου ειναι 4 χρονων ειναι της κορης μου που μενει Θεσ|νικη και μολις περασουν 10 μερες της τον παιρνω οποιος δεν εχει σκυλακι μεσα στο σπιτι του δεν καταλαβαινεινα εισαι καλα φιλια
Του αξίζει αυτή η Παρασκευή... Άλλωστε μάλλον σου το ζήτησε πριν λίγο καιρό...
Τι όμορφη αφιέρωση στο τετράποδο σου φιλαράκι... Όσοι δεν είχαν ποτέ σκύλο ή γενικά ζωάκι, δεν έχουν ζήσει την σχέση αυτή που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο. Είναι σαν ανθρώπινη σχέση, σαν σχέση μεταξύ φίλων ή μάνας-παιδιού. Μπορώ να σε καταλάβω...Έχασα τον σκύλο μου, ευτυχώς από γερατιά, όταν ήταν 15 χρόνων, αν θες να το πιστέψεις...την ημέρα που παντρευόμουν...στο γράφω και βουρκώνω. Περιμένε ο καημένος ο γερασμένος μου Rasty, να με καμαρώσει νυφούλα και το ίδιο βράδυ έσβησε... Ότι και να σου πω είναι λίγο Κατερίνα... Είμαι σίγουρη ότι θα τον θυμάστε για πάντα...
Πόσες και πόσες φορές τα έχω περάσει; Έπαψα πια να μετράω. Είπα να μην ξαναπάρω τετράποδο, να σταματήσω να δίνομαι. Γιατί πονάει όταν το χάσεις. Πολλές φορές περισσότερο κι από δικούς σου ανθρώπους - το τετράποδο έχει μάθει τους ρυθμούς και τις σιωπές σου, καταλαβαίνει την θλίψη σου.
Μου πήραν μια γατούλα ως δώρο όταν βγήκα από το νοσοκομείο πριν από μερικούς μήνες, έπειτα από ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας - σκέφτηκα να την δώσω πίσω. Δεν την ήθελα στην αρχή την μικρούλα, αλλά με κέρδισε με τα ναζάκια της. Μια μέρα όμως εξαφανίστηκε. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ίσως βρίσκεται σε κάποιο άλλο σπίτι και περνάει εξίσου καλά.
Ξέρω πόσο πονάει.. φιλιά από την μακρινή Μελβούρνη :)*
Άστα να πάνε....Δεν ξεχνιούνται τέτοιοι φίλοι.......Ο γιός μου λέει γιατί να μην ζουν 20-30 χρόνια.....
Κατερίνα μου πολλά φιλάκια ......
Αναρωτιέμαι μερικές φορές πως είναι δυνατόν ένα ζώο να βγάζει σε μας τους ανθρώπους τόσο έντονα συναισθήματα!Κι όμως είναι!Το χει αυτό η ανιδιοτελής αγάπη και είναι μοναδικό, δεν θα ξανασυμβεί. Γι' αυτό και δεν θα τον αντικαταστήσει κανένας άλλος σκύλος!Ήταν όμως φάτσα!
σου γραφω κλαιγοντας, ισα που ξεχωριζω το πληκτρολογιο απο τα δακρυα:(
ναντουλη μου σαγαπω πολυ..παντα θα σε θυμομαστε και θα σαγαπαμε.
ο εκτωρακος μας ειναι παππουλης και καθε μερα τρεμω μη μου παθει τιποτα..
Κατερίνα μου, σε όποιους έτυχε κάτι τέτοιο, καταλαβαίνουν τη θλίψη της απώλειας.
Να είσαι καλά κοριτσάκι μου.
Να που το αφιέρωμα στο Νάντο δουλεύει λυτρωτικά...πιστεύω.
Φιλί
Z.
ρε κοριτσι με ελιωσες..
ειναι μεγαλο το δεσιμο, τεραστιο.. καλυτερα κι απο ανθρωπο σε ανθρωπο
να εισαι εσυ καλα να τον θυμασαι, κι ειμαι σιγουρη πως καπου εκει γυρω τριγυρναει ακομη αυτος!
Διάβασα και την άλλη σου ανάρτηση..κάθε σου λέξη, κάθε φωτογραφία είναι αγάπη..ήταν τυχερός που σε είχε...ο αιώνιος φίλος σου..και τυχερή κι εσύ που τόσα χρόνια σε συντρόφευε...
Αυτοί οι φίλοι είναι μοναδικοί! Πόσο είχα κλάψει με εκείνη την ανάρτησή σου! Τότε σε γνώρισα!
Κι εγώ έχω την φώτο του σκύλου μου σε καδράκι για να τον θυμάμαι! Και όποτε είμαι στεναχωρημένη τον κοιτάω και του μιλάω όπως τότε.. που όταν ήμουν στεναχωρημένη τον αγκάλιαζα και του μιλούσα. Και τότε όλα περνούσαν! Αυτός ήταν ο Όσκαρ!
Kathy by anthomeli
ΥΓ Σου έστειλα ένα μέιλ; Το έλαβες ή πάλι υπάρχει πρόβλημα;
Α... στο καλό έχω διαβάσει τόσες και τόσες αναρτήσεις στο ΝΑΝΤΟ δεν ξέρω γιατί κλαίω ....μνήμες για τους τόσο πιστούς φίλους της ζωής μας...
και αυτό το βιντεάκι με αποτελείωσε.
Αγκαλιάζω το καινούριο μου φίλο(που δεν περίμενα να αγαπήσω τόσο όσο το Λιζάκι μου) και μαζί του αγκαλιάζω και αυτούς που έχασα.
ΦΙΛΟΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!
Και μας μεγαλωνει ο δικος μας αλλα δεν θελω να σκεφτομαι το μετα.
Τι όμορφες φωτογραφίες από τις κοινές σας στιγμές με τον Νάντο. Και τις έντυσες με ωραία μουσική.
Κατερίνα σε καταλαβαίνω η απώλεια ενος φίλου μας πικραίνει και γω τα εχω περάσει με τον γατούλη μου και σε νοιωθω..οσα χρόνια κιαν περάσουν ειναι κει στην καρδιά ..στο μυαλό...
Ο.τι αγαπάμε πολύ δεν το ξεχνάμε ποτέ!!!!
Τρυφερή και συγκινητική και η προηγούμενη ανάρτησή σου!!!Καλή εβδομάδα σου εύχομαι!Φιλάκια
Τι συγκινητικό κείμενο,τι υπέροχο αφιέρωμα..
Είχα διαβάσει και εγω τις σκέψεις σου παλαιότερα για το φιλαράκο σας και είχα συγκινηθεί τόσο..
Πόσο τυχερός ήταν που σε είχε..
Είχα κλάψει όταν το είχα πρωτοδεί,έκλαψα και πάλι....Πριν αποκτήσω την Μάγια μου δεν καταλάβαινα τους ανθρώπους που ένιωθαν τόσο πόνο για ένα "σκύλο".Τώρα πια ξέρω...
Δημοσίευση σχολίου