Η κουβέρτα αγκαλιά...

Οι ημέρες περνούν και φεύγουν και κάθε χρόνο τέτοιο καιρό ζω μια περίοδο απόλυτου άγχους για να προλάβω και να προλάβω και να προλάβω! Νιώθω πως δεν προλαβαίνω τίποτε, πως είμαι συνέχεια στους δρόμους, πως δεν χαίρομαι τα παιδιά ή το σπίτι και παρακαλάω να έρθουν πια οι ημέρες τις αργίας για να ηρεμήσω.
Να σταματήσουν τα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο. Να κλείσει το γραφείο του Πα για να κλείσει κι εκείνος το τηλέφωνο και τα ταξίδια κι εγώ να κλείσω με τις ομάδες και τις δραστηριότητες και να μείνουμε επιτέλους σπίτι, χαλαρά χωρίς υποχρεώσεις για να χαρούμε, να παίξουμε, να γελάσουμε να δούμε φίλους.
Όλο αυτό μου προκαλεί  μεγάλη κούραση.Τέτοιες ημέρες κάθε χρόνο νιώθω σαν δρομέας που σέρνεται προς το τέρμα. Έτσι νιώθω. Να προσπαθώ να σύρω το κορμί μου ως το τέλος της διαδρομής.
Όλη αυτή η κούραση με κάνει ευαίσθητη. Κοιμάμαι λιγότερο, τρώω περισσότερο, δεν φροντίζω τον εαυτό μου αρκετά, ξεχνάω πράγματα σημαντικά, μπερδεύω ημέρες και δραστηριότητες των παιδιών και χάνω το χρόνο και τρέχω  και τρέχω κι όσο δεν προλαβαίνω τόσο με πιάνει τρέλα. Στο τέλος έρχεται η αίσθηση της θλίψης και του βάρους...και νιώθω δεν ξέρω κι εγώ πως! Σαν να θέλω να πατήσω pause και ο χρόνος να παγώσει για λίγο. Σαν να θέλω να τα παρατήσω όλα και να παραλύσω. Να παραιτηθώ αφήνοντας τα όλα στη μέση και να κουκουλωθώ με μια κουβέρτα..... Να κοιτάζω έξω το υπέροχο παγωμένο τοπίο!

 

Το μυαλό μου να άδειάσει  με τα μάτια κολημένα στην πάχνη που σκεπάζει τα πάντα κι αντί να πρέπει να βγω έξω  στο κρύο, να μείνω μέσα στο ζεστό μαγικό μου καταφύγιο...

Έτσι όταν προχθές ήρθε το δέμα των γονιών από τη Γερμανία, ένιωσα τη λύπη σαν κύμα....Ήταν το κερασάκι στην τούρτα! Η μαμά κι ο μπαμπάς μου μέσα σε ένα δέμα...Η φροντίδα των γονιών μέσα σε ένα κουτί....Γίνεται; Γίνεται!!
Είμαι πια ολόκληρη γυναίκα, σύζυγος και μαμά...κι όμως συγκινούμαι με ένα δέμα από τη μαμά και το μπαμπά μου. Σε εκείνους μπροστά είμαι πάντα παιδί!

Έστειλαν  τα δώρα των παιδιών και τα δικά μας και άλλα απίθανα πράγματα.

Τα αγόρια είναι τόσο ευτυχισμένα, γελούν και φωνάζουν και χοροπηδούν κάθε φορά που βρίσκουν και κάτι ακόμη....και κάτι ακόμη....μέσα στο μεγάλο κουτί!
Σοκολατάκια που γράφουν το όνομα τους και τα δικά τους στολίδια για το δέντρο...

Και το δικό μου!

Ένα δέμα γεμάτο με τα αγαπημένα μας γλυκά και ζαχαρωτά και απίθανα δωράκια....μα δεν είναι αυτά. Είναι η αίσθηση και η μυρωδιά καθώς το ανοίγουμε...
Είναι οι μνήμες που με κατακλύζουν κάθε φορά, όταν τότε πριν χρόνια,  ο μπαμπάς ήταν μόνος εκεί μακριά  και μας έστελνε δέματα και τα ανοίγαμε εμείς παιδάκια μικρά και χαιρόμασταν  κι η μαμά έκλαιγε συγκινημένη....Έτσι τώρα και εγώ κλαίω συγκινημένη.
Τα παιδιά με ρωτούν γιατί κλαίω και τους λέω από χαρά, μα η αλήθεια είναι ότι  έχω και μια θλίψη, μια θλίψη γιατί  όπως λέει κι η μαμά μου...."θέλεις το μπαμπά και τη μαμά σου...όσο χρονών κι αν είσαι", ψυθιρίζοντας αργόσυρτα κάθε φορά..."αχ μανούλα μου..." για τη δική της μαμά που της λείπει.

Ξάπλωσα στον καναπέ παρέα με την καινούρια μας κουβέρτα που ήρθε με το μεγάλο κουτί. Μια ζεστή μαλακή κουβέρτα...ηλεκτρική! Αχ αυτή η μαμά μου....Την άναψα κι ήταν σαν να είμαι μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά...κι έκλαψα για λίγο με την ησυχία μου!!
Τώρα αυτή η κουβέρτα είναι η παρηγοριά μας και τη διεκδικούμε όλοι παρόλο που στην αρχή την περιγελάσαμε...

Ξημερώνει μια ακόμη Κυριακή στο σπίτι των ΚαΠα. Φοράω τα ζεστά μου  γιορτινά σοσόνια, που ήρθαν κι αυτά, με το Χριστουγεννιάτικο δέμα.

Τα κεριά αναμμένα τα όμορφα στολίδια τριγύρω, μπορούν να χαρίζουν λάμψη, μα και μια βαθιά μελαγχολία...

Γιατί ξέρεις πως όσο κι αν είναι όμορφα, είναι άδεια χωρίς ανθρώπους. Νιώθουμε τυχεροί που έχουμε ο ένας τον άλλον κι είμαστε τυχεροί που είμαστε  όλοι καλά.
Νιώθουμε τυχεροί που μπορούμε κι αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας και  νιώθουμε πελώρια ευγνωμοσύνη που αυτά κουμούνται με ασφάλεια στα κρεββάτια τους....
Νιώθουμε τυχεροί που αυτοί που αγαπάμε αν κι είναι μακριά είναι γεροί και δυνατοί!
Νιώθουμε τυχεροί που μπορούμε και χαιρόμαστε τις γιορτές κι αν και δεν θα είμαστε κοντά με τους δικούς μου γονείς, εκείνοι δεν θα είναι μόνοι κι εμείς θα γιορτάσουμε με τόσους άλλους αγαπημένους συγγενείς τριγύρω.  
Οι γιορτές είναι υπέροχες...απλά αυτές τις μέρες όσο κι αν χαιρόμαστε...πάντα κάποιος λείπει...κι η απώλεια του, δείχνει πόσο σημαντικός είναι στη ζωή μας!

Η μαμά μου θα διαβάσει την ανάρτηση και θα λυπηθεί οπότε..."όχι μαμά δεν είμαι πια λυπημένη, είμαι μια χαρά. Μια στιγμή ήταν και πέρασε...Απλά είμαι κουρασμένη.
Θα ξεκουραστώ για λίγο μέσα στην τρυφερή σου κουβέρτα αγκαλιά, και όλα θα πάνε καλά...."

                                                                                    Κατερίνα