Σταχτένιος και Καρβουνίτσος! Α μέρος

Μέρος Πρώτο :

Ήταν ένα υπέροχο υπέροχο χιονισμένο πρωινό στη χώρα του Άγιου Βασίλη. Τα δέντρα ήταν λευκά και  τα παρά φορτωμένα από χιόνι κλαδιά έγερναν βαριά προς τη γη.

Ο Σταχτένιος κι ο Καρβουνίτσος τα δυο μικρότερα καλικατζαράκια του χωριού, που ήταν δίδυμα αδερφάκια,  φέτος  έγιναν 5 χρονών κι έτσι είχαν πια το δικαίωμα να βοηθούν τους μεγάλους καλικάτζαρους και τον Άγιο Βασίλη να μαζέψουν τα γράμματα που έρχονταν από τα πέρατα της γης, να ετοιμάσουν τα δώρα, να γυαλίσουν το έλκηθρο και γενικά να κάνουν όλες αυτές τις  δουλειές, μέσα στο υπέροχο και ζεστό Χριστουγεννιάτικο εργαστήρι.

Βέβαια αυτοί οι δυό μικρούληδες ήταν πολύ πολύ φρέσκοι  για να τους βάλουν να κάνουν κάποια δύσκολη εργασία, άλλωστε, όλοι άρχιζαν από τα πιο απλά κι έτσι σήμερα λίγες μέρες πριν την Πρωτοχρονιά το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν  να σηκωθούν πιο νωρίς από όλους για να ετοιμάσουν το πρωινό στους καλικάτζαρους που όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκαν για να ετοιμάζουν δώρα. Οι μέρες περνούσαν κι έπρεπε να προλάβουν κι έτσι πάντα κάθε χρόνο λίγο πριν τις γιορτές, δούλευαν δύο και τρεις βάρδιες στο εργαστήρι, για να μην αφήσουν κανένα παιδάκι παραπονεμένο.

Τα δυο καλικαντζαρούδια λοιπόν ξύπνησαν μέσα στη χαρά που είχαν μια τόσο ωραία δουλειά να κάνουν, να φροντίσουν τους μεγάλους καλικάτζαρους κάνοντας ένα πρωινό που όλοι θα το θυμούνταν για χρόνια.

Ξεκίνησαν  από το σπιτάκι τους, δίνοντας από ένα ρουφηχτό φιλί στη μαμά και το μπαμπά που τους χαιρέτησαν περήφανοι και συγκινημένοι από την εξώπορτα και αποφασισμένοι να μην τους απογοητεύσουν βάδιζαν κορδωμένοι, μέσα στο κατάλευκο παγωμένο τοπίο, χοροπηδώντας και κάνοντας τούμπες.

 Ήξεραν πως δεν έπρεπε να αργήσουν κι έτσι δεν χαζολογούσαν καθόλου στο δρόμο. Φορούσαν μεγάλα χρωματιστά μάλλινα κασκόλ, μακριά χαριτωμένα σκουφιά με τρυπούλες για να μπορούν να βγαίνουν τα μακρουλά αυτιά τους και ωραία ζεστά γαντάκια για να μην ξεπαγιάζουν τα μικρά δαχτυλάκια.

Αυτοί οι δυό μικρούληδες λοιπόν παρόλο που ήθελαν να φτάσουν γρήγορα για να ετοιμάσουν το πρωινό που λέγαμε , δεν μπορούσαν να αντισταθούν στο ωραίο μαλακό φρέσκο χιόνι κι έτσι καθώς περπατούσαν σκυφτοί όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, τα μικρά τους ποδαράκια μπερδεύτηκαν στο χιόνι και « μπραφ» έπεσε πρώτα ο Σταχτένιος κι ύστερα « ντόινγκ», μπουρδουκλώνετε και πέφτει πάνω του κι ο Καρβουνίτσος.

"Εϊ πρόσεχε θα με πνίξεις σήκω από πάνω μου… δεν προσέχεις καθόλου;" Φώναξε ο Σταχτένιος

"Εσύ δεν προσέχεις γιατί δεν βλέπεις μπροστά σου κι έπεσες και με έριξες και μένα." Φώναξε ο Καρβουνίτσος τινάζοντας το χιόνι από το σκουφί του.

"Εσύ με έριξες" φώναξε ο Σταχτένιος.

"Όχι εσύ έπεσες πρώτος" φώναξε κι ο Καρβουνίτσος, "εσύ, όχι εσύ, εσύ, όχι εσύ, εσύ" και πριν καλά καλά το καταλάβουν βρέθηκαν να πετούν χιονόμπαλες ο ένας στον άλλον, να κυλιούνται στο χιόνι και ενώ φαινόταν σαν αληθινός καυγάς, αυτά τα δυό καλικαντζαρούδια γελούσαν με την καρδιά τους κι έπεφταν με ορμή ο ένας στον άλλον, βουλιάζοντας στο χιόνι, τσιρίζοντας, παίζοντας κυνηγητό κι έναν αληθινό και ανελέητο χιονοπόλεμο.

Όταν  έφτασαν στο εργαστήρι ήταν κιόλας μεσημέρι.

Μπήκαν μέσα στην μεγάλη τραπεζαρία κι όλοι γύρισαν να τους κοιτάξουν. Εκείνοι έτσι κάτασπροι από το χιόνι με τις μυτούλες κατακόκκινες και γελώντας ασταμάτητα δεν κατάλαβαν τι είχε συμβεί, μέχρι που αντιλήφθηκαν την βαθειά σιωπή που έπεσε στην αίθουσα.

Σταμάτησαν απότομα τα γέλια και έμειναν να κοιτάζουν με έκπληξη όλο εκείνο τον καλικατζαρόκοσμο που τους παρατηρούσε σιωπηλά, με μεγάλη αυστηρότητα. Ξαφνικά κατάλαβαν τι είχε συμβεί και κατέβασαν το κεφάλι ντροπιασμένοι, ώσπου μια πολύ πολύ σοβαρή φωνή ακούστηκε: "Σταχτένιε, Καρβουνίτσο τι ώρα είναι αυτή;"

Οι δυο μικρούληδες κοιτάχτηκαν σιωπηλά και τα χειλάκια του Καρβουνίτσου άρχισαν να τρέμουν ενώ ο Σταχτένιος έβαλε το μικρό του δαχτυλάκι στο στόμα και κατέβασε το κεφάλι με τα δάκρυα έτοιμα  να κυλήσουν στα κατακόκκινα μαγουλάκια.

Ο αρχικαλικάτζαρος Μαυρέλος τους πλησίασε καθώς όλοι οι άλλοι καλικάτζαροι συνέχισαν να τρώνε και να οχλαγωγούν. Τους κοίταξε για λίγο καλά καλά κι ύστερα είπε :Γρήγορα στο γραφείο μου.

Εκεί μέσα στο γραφείο του αρχικαλικάτζαρου Μαυρέλου, τα καλικατζαρούδια κατάλαβαν ότι τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα.

Ο Μαυρέλος τους μάλωσε, τους υπενθύμισε ότι όλοι οι κουρασμένοι καλικάτζαροι περίμεναν με λαχτάρα το πρωινό τους μετά από μια νύχτα σκληρής εργασίας κι ότι εκείνοι είχαν μία και μοναδική ευθύνη και τα έκαναν θάλασσα.

Τα δυο  μικρά άρχισαν να κλαίνε γοερά και μέσα από τα κλάματα τους εξηγούσαν καθώς φυσούσαν δυνατά τις μυτούλες τους στα γαλάζια μαντηλάκι που τους έδωσε η μαμά, το τι ακριβώς έγινε με λόγια μπερδεμένα

"Εγώ Κύριε Μαυρέλο περπατούσα ήσυχα κι αυτός με έσπρωξε"…είπε ο Σταχτένιος

"όχι αυτός έπεσε πρώτος και έριξε  και εμένα" πετάχτηκε ο Καρβουνίτσος

"και μετά έπεσε πάνω μου" συμπλήρωσε ο Σταχτένιος

"και μετά δεν με άφηνε να σηκωθώ και με τραβούσε" έλεγε με παράπονο ο Καρβουνίτσος

"και μου πετούσε χιόνι"

"και με κυνηγούσε"

"και με χτύπησε"

"και μου πάτησε το πόδι"

"και μου πέταξε το σκουφί"

"και μου πήρε τα γάντια"…κι οι αλληλοκατηγορίες δεν είχαν τελειωμό, μέχρι που ο αρχικαλικάτζαρος Μαυρέλος φώναξε δυνατά "Σιωπή και οι δύο."

Απότομα τα δυο καλικατζαράκια σταμάτησαν να μιλούν, και σώπασαν κοιτώντας τα πορτοκαλί μποτίνια τους με χείλια πεισμωμένα, κλοθογυρνώντας τα σκουφιά  στα χέρια τους, σκουντώντας  κρυφά ο ένας τον άλλον μόλις έβρισκαν την ευκαιρία.

"Τι είναι αυτά που ακούω;" Φώναξε ο αρχικαλικάτζαρος Μαυρέλος.

"Αντί λοιπόν να ζητήσετε μετανιωμένοι συγνώμη για το λάθος σας ρίχνετε ο ένας το φταίξιμο στον άλλον;"

Τα μικρά άρχισαν να απαντούν ταυτόχρονα λέγοντας άλλες τόσες δικαιολογίες ο καθένας για τον εαυτό του.

Ο Μαυρέλος ρουθούνισε πολύ πολύ θυμωμένος.

"Σταματήστε αμέσως!" Τους φώναξε κι οι δυο μικροί έκλεισαν το στόμα τους κοιτάζοντας και πάλι  με  αθώο ύφος τα πορτοκαλί μποτίνια τους.

"Λοιπόν εσείς δεν καταλαβαίνετε τίποτε γι’αύτο σας λέω ότι μπορείτε να πάτε στο σπίτι σας. Χρειάζεται μάλλον να μεγαλώσετε κι άλλο γιατί φέρεστε σαν Καλικατζαρόμωρα κι όχι σαν ώριμα καλικατζαράκια που μπορούμε να στηριχτούμε πάνω τους. Λυπάμαι πολύ αλλά δεν  μπορείτε ακόμη να βοηθήσετε για τη γιορτή των Χριστουγέννων, είστε πολύ μικροί."

Μέσα σε δύο λεπτά ο αρχικαλικάτζαρος Μαυρέλος κατάλαβε ότι έκανε ένα σοβαρό λάθος.

Τα δυό μικρά άρχισαν να κλαίνε απαρηγόρητα φωνάζοντας δυνατά: " ααααααα!!!! Δεν είμαστε μικροί, είμαστε μεγάλοι, είμαστε μεγάλοι, θέλουμε να είμαστε μεγάλοι μπουχουχουααα!!!" και φυσούσαν τις μυτούλες στα γαλάζια μαντηλάκια κι αγκαλιάστηκαν κλαίγοντας με φωνές γοερές.

Οι υπόλοιποι καλικάτζαροι άκουσαν τη φασαρία και τρέχοντας όρμισαν στο γραφείο του αρχικαλικάτζαρου Μαυρέλου που κοιτούσε τα καλικατζαράκια με ύφος γεμάτο πανικό.

Όλοι μαζί προσπάθησαν να παρηγορήσουν τα μικρά, που δεν σταματούσαν το κλάμα κι αφού λέρωσαν από 7 γαλάζια μαντιλάκια ο καθένας, οι καλικάτζαροι αποφάσισαν να δώσουν και μια δεύτερη ευκαιρία στα χαριτωμένα δίδυμα.

Άλλωστε ήταν πολύ μικρά για να τα απογοητεύσουν λέγοντας τους ότι δεν είναι αρκετά  μεγάλα…

...Η συνέχεια την Τετάρτη στις 19 Δεκέμβρη...