Σταχτένιος και Καρβουνίτσος ! Β μέρος

Μέρος Δεύτερο

...Έτσι λοιπόν όλοι μαζί συμφώνησαν και τους έδωσαν μία δεύτερη αποστολή.

Τα μικρά έκοψαν το κλάμα και ο αρχικαλικάτζαρος Μαυρέλος ξεφύσιξε με ανακούφιση που επιτέλους σταμάτησαν οι φωνές κι όλοι συνέχισαν τη δουλειά τους.

Αυτή τη φορά τα μικρά ζαβολιάρικα καλικατζαράκια βρέθηκαν σε μια αποθήκη δίπλα στο Χριστουγεννιάτικο εργαστήρι κι έπρεπε να τακτοποιήσουν ανάλογα με το χρώμα τους, τις κορδέλες που τύλιγαν τα δωράκια  των Χριστουγέννων.

Ένιωθαν μεγάλη ανακούφιση που τα άφησαν να βοηθήσουν και να είναι κι αυτά εκεί μαζί με τους άλλους καλικάτζαρους.

Ονειρεύονταν για χρόνια τη μέρα αυτή, που επιτέλους θα ήταν μεγάλοι και θα βοηθούσαν για να γίνουν τα Χριστούγεννα του κόσμου πιο όμορφα. Άλλωστε αυτή ήταν η δουλειά ενός καλικάτζαρου, αυτό ήταν το  νόημα στη ζωή του…Κι εκείνοι επιτέλους ήταν τόσο κοντά κι αυτή τη φορά θα τα κατάφερναν κι όλοι θα τους έλεγαν μπράβο…κι η μαμά κι ο μπαμπάς θα ήταν τόσο χαρούμενοι…

Η αποθήκη ήταν μεγάλη και γεμάτη με κάθε λογής  χρωματιστές κορδέλες, ανακατωμένες και στοιβαγμένες  τριγύρω.

Τα μικρά άρχισαν γρήγορα να τακτοποιούν χωρίς να χασομερούν καθόλου.

Μετά από λίγο ο Καρβουνίτσος είπε στον Σταχτένιο: "αυτό το χρώμα είναι πράσινο, δεν μπορείς να το βάλεις στην κορδέλα με το μπλε."

"είναι  πράσινο" είπε ο Σταχτένιος

"όχι είναι μπλε" είπε ο Καρβουνίτσος

"είσαι ζωντόβολο" είπε ο Σταχτένιος

"εσύ είσαι μπουμπουνοκέφαλος" είπε ο Σταχτένιος

"εσύ, όχι εσύ, εσύ, όχι εσύ, εσύ",

"μπλε, πράσινο, μπλε, πράσινο, μπλε"…και μέσα σε δευτερόλεπτα έγινε χάος. Άρχισαν, να φωνάζουν, να κυνηγούν,  να πετούν τις κορδέλες ο ένας στον άλλον και να αναστατώνουν ολόκληρη την αποθήκη και το ίδιο το εργαστήρι.

Σταμάτησαν τις φωνές μόνο όταν αντιλήφθηκαν ότι όλοι οι καλικάτζαροι ήταν στην πόρτα και τους κοιτούσαν σιωπηλά και πολύ πολύ θυμωμένα.

Τότε μόνο άφησαν να πέσουν από τα χέρια τους οι κορδέλες και κοίταξαν γύρω τους. Αντί να βοηθήσουν τα είχαν κάνει για δεύτερη φορά μαντάρα.

Πριν καλά καλά προλάβει κανείς να τους πει τίποτα άρχισαν να κλαίνε με φωνή σπαρακτική και ανυπόφορη, προσπαθώντας ο ένας να φωνάξει και να κλάψει ακόμη πιο δυνατά από τον άλλο κι οι φωνές τους ήταν τόσο μα τόσο δυνατές που ξαφνικά στην είσοδο της πόρτας εμφανίστηκε ο ίδιος ο Άγιος Βασίλης χωρίς στολή και χωρίς σκούφο, μόνο με τη ρόμπα του και τα μαλλιά ανακατωμένα αφού τα δυό μικρά τον είχαν ξυπνήσει με τις φωνές τους.

Ξάφνου έγινε σιωπή.

"Τι συμβαίνει εδώ; Τι είναι όλες αυτές οι φωνές;" ρώτησε ο Άγιος κοιτάζοντας όλους τους καλικάτζαρους που είχαν βουβαθεί από την ταραχή.

Ξαφνικά σαν κάποιος να έδωσε το σύνθημα άρχισαν όλοι μαζί να μιλούν κάνοντας μια απίστευτη οχλαγωγία.

Εξηγούσαν όλοι μαζί τι ακριβώς συνέβη, κουνούσαν τα χέρια τους, μιλούσαν και φώναζαν δείχνοντας τα δυό μικρά που στέκονταν στη μέση του αναστατωμένου δωματίου, με ύφος αθώο και παραπονεμένο μαζί.

 Ο Άγιος προσπαθούσε να ακούσει μια τον έναν μια τον άλλον, γύριζε το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά μπερδεμένος ώσπου, κάπου μέσα στο πλήθος ξεχώρισε τον αρχικαλικάτζαρο Μαυρέλο και τον κοίταξε με βλέμμα ερωτηματικό.

Ο αρχικαλικάτζαρος Μαυρέλος  φώναξε "Ησυχία!!!"

Κι όλοι με μιας σώπασαν.

Εξήγησε με δυό λόγια στον Άγιο τι ακριβώς συνέβη κι εκείνος κατεβάζοντας το άσπρο του κεφάλι, γύρισε και κοίταξε τα δυο μικρά.

"Λοιπόν;" ρώτησε με φωνή γλυκιά και τρυφερή "είναι αλήθεια όλα αυτά μικρούληδες;"

Τα καλικαντζαρούδια τον κοίταξαν να στέκετε μπροστά τους μεγάλος κι επιβλητικός με την μακριά καρό ρόμπα του και με ύφος λίγο πιο σοβαρό από ότι συνήθως και αφού ξεροκατάπιαν άρχισαν να ψιθυρίζουν

"Παππούλη, παππούλη… εμείς, εγώ, αυτός… σε παρακαλούμε παππούλη"… και τα χειλάκια έτρεμαν και τα ματάκια γυάλιζαν.

Ο Άγιος Βασίλης χαμογέλασε κάτω από τα μουστάκια του.

Τα αγαπούσε πολύ αυτά τα δυό μικρά. Ήταν δυό κατεργαρούδικα καλικατζαράκια και τον έκαναν να γελά με τις μπαγαποντιές τους…Του άρεσε να τα παίρνει στα γόνατα του και να τα γαργαλά, αλλά έπρεπε να μάθουν να φέρονται ίσως…λιγάκι πιο ώριμα. Σιγά σιγά μεγάλωναν κι αυτά κι είχε έρθει η δύσκολη ώρα της εκπαίδευσης.

Έκανε ένα σοβαρό "χμμμμ!!!" και καθάρισε το λαιμό του.

"Λοιπόν ποιος θα μου απαντήσει; Είναι αλήθεια όλα αυτά;"

Τα μικρά κοιτάχτηκαν και με μια φωνή απάντησαν "ΟΧΙ!"

"Οχι;" Ρώτησε ο Άγιος με έκπληξη, ενώ οι υπόλοιποι καλικάτζαροι άρχισαν πάλι να χειρονομούν και να φωνάζουν. "Ησυχία παρακαλώ!" φώναξε ο Άγιος Βασίλης.

"Σταχτένιε, Καρβουνίτσο  είναι αλήθεια όλα αυτά;"

Τα μικρά κατέβασαν το κεφάλι και ψιθύρισαν ντροπιασμένα, "ναι…"

"Λοιπόν το ξέρετε ότι δεν κάνει να λέτε ψέματα;" Συνέχισε ο Άγιος

"Ναι"  ψιθύρισαν εκείνοι.

"Και το ξέρετε ότι πρέπει να τελειώνετε τη δουλειά που έχετε αναλάβει;"

"Ναι" ψιθύρισαν και πάλι.

"Και τότε γιατί τα κάνετε  όλα αυτά; Μήπως είστε κακά παιδιά;" Ρώτησε με νόημα ο Άγιος Βασίλης και τα μικρά άρχισαν να κλαίνε απαρηγόρητα.

"Δεν είμαστε κακά παιδιά, μπουουουχουχου είμαστε καλοί, είμαστε καλοί." Έλεγαν μέσα από τα δάκρυα τους. 

"Ωραία, τότε μήπως είστε καλοί αλλά μικρούληδες; Μήπως πρέπει να μεγαλώσετε λίγο ακόμη;"

Οι φωνές τους δυνάμωσαν "ΑΑΑΑΑΑΑ είμαστε μεγάλοι όχι όχι όχι παππούλη δεν είμαστε μικροί, είμαστε μεγάλοιοιοιοιοι αααααααααααααααααα!!!!! Σε παρακαλούμε παππούλη άσε μας να είμαστε εδώ. Θέλουμε και μείς να βοηθήσουμε, σε παρακαλούμε…"

 Ο Άγιος Βασίλης χαμογέλασε και πάλι στα κρυφά

"Μπορείτε να βοηθήσετε;"

"ΝΑΙ" φώναξαν και οι δύο μαζί με πρόσωπα που έλαμπαν.

"Και δεν θα μαλώσετε ξανά;"

"ΝΑΙ" φώναξαν πιο δυνατά αυτή τη φορά

"Και θα τελειώσετε την δουλειά που πρέπει;"

"ΝΑΙ "

"Σίγουρα;"

"Ναι ναι ναι ναι!!! "

"Ωραία λοιπόν τρέξτε  στη κουζίνα με τη γιαγιά Βασίλενα να  σας δείξει πώς να  ετοιμάσετε ένα ωραίο, μεγάλο γλυκό για να το φάμε όλοι μαζί το βράδυ των Χριστουγέννων."

"Ζητώωωωωωωωωωωωωωωωω" τα μικρά άρχισαν να χοροπηδούν και εξαφανίστηκαν τρέχοντας σαν τους σίφουνες προς την κουζίνα.

Η φασαρία  που ακολούθησε ήταν απίστευτη. Οι υπόλοιποι καλικάτζαροι άρχισαν να φωνάζουν και να διαφωνούν με αυτή του την απόφαση, άλλωστε τα μικρά είχαν ξανακάνει ζημιά.

"Ποιό είναι το πρόβλημα;" ρώτησε ο Άγιος Βασίλης.

"Άγιε μου," είπε ο Μαυρέλος "τα μικρά αυτά ζωντόβολα τα έκαναν θάλασσα και πάλι. Είναι μικρά ακόμη για να βοηθήσουν σε οτιδήποτε. Θα διαλύσουν την κουζίνα, θα βάλουν φωτιά στο φούρνο, θα κάνουμε μαύρα Χριστούγεννα."

"Αχ Μαυρέλο…" κούνησε το κεφάλι του ο Άγιος "ξέχασες τον εαυτό σου όταν ήσουν μικρός καλικατζαρέλος!!! Κι εσείς οι υπόλοιποι ξεχάσατε τις κατεργαριές και τα λάθη σας;"

"Όχι Άγιε μου" απάντησε ο Μαυρέλος "μα… τους δόθηκε ήδη μια δεύτερη ευκαιρία…"

"Σωστά, τους δόθηκε ήδη λοιπόν μια δεύτερη ευκαιρία…" είπε σιγανά με φωνή σχεδόν ψιθυριστή, γεμάτη αγάπη, ο Άγιος  παππούλης…"Όλοι οι άνθρωποι," συνέχισε απαλά, "και όλοι οι καλικάτζαροι, έχουμε ανάγκη από μια δεύτερη ευκαιρία…καμιά φορά έχουμε ανάγκη και από μια τρίτη κι από μια τέταρτη κι από μια πέμπτη…έτσι δεν είναι;"

Σιωπή βαθειά παντού…"Όμως τα παιδιά μας και των ανθρώπων και των καλικατζάρων δεν έχουν μόνο ανάγκη, έχουν και δικαίωμα, σε κάθε, σε κάθε, σε κάθε, ευκαιρία που μπορούμε, που αντέχουμε, που έχουμε την υποχρέωση, να τους δώσουμε…"

Τους κοίταξε όλους, έναν έναν στα μάτια και στο δωμάτιο έπεσε μια γλυκιά σιγή.

Οι καλικάτζαροι κατέβασαν το κεφάλι και θυμήθηκαν με συγκίνηση την αγκαλιά της μαμάς τους, που ήταν πάντα, γεμάτη ευκαιρίες…

Χαμογέλασαν σιωπηλά και γεμάτοι τρυφερές αναμνήσεις βγήκαν από το δωμάτιο.

 

....Η συνέχεια και το τέλος,  το βράδυ της Παρασκευής....