Σταχτένιος και Καρβουνίτσος. Γ μέρος

Μπορείτε να βρείτε το πρώτο μέρος εδώ:

και το δεύτερο μέρος εδώ:

Τρίτο Μέρος

 

Το βράδυ των Χριστουγέννων είχε επιτέλους έρθει. Ο Χριστούλης είχε και φέτος γεννηθεί.

Είχαν αρκετές μέρες ως την Πρωτοχρονιά και οι μικροί καλικάτζαροι με τον Άγιο Βασίλη και την Βασίλενα, μπορούσαν να ξεκουραστούν λιγάκι, να πάρουν μιαν ανάσα και να γιορτάσουν την υπέροχη αυτή βραδιά, που το μικρό κι αθώο πλασματάκι  γεννήθηκε, φτωχούλι μέσα στη μικρή του φάτνη και τόσο πλούσιο, μέσα σ έναν πελώριο κόσμο που θα το λάτρευε.

Όλα τα μικρά παιδάκια  στον κόσμο κοιμόταν γαλήνια στα κρεβατάκια τους περιμένοντας με λαχτάρα το δωράκι που θα τους έφερνε ο Άγιος Βασίλης. Υπήρχαν  κάποια παιδάκια που δεν θα έπαιρναν δωράκια τυλιγμένα σε χρωματιστά χαρτιά, παρά  μόνο λίγη παραπάνω αγάπη, ίσως μια ζεστή αγκαλιά, λίγο ρυζάκι, ένα μεγαλύτερο  κομμάτι ψωμί,  ή έστω ένα ποτηράκι νερό.

Οι καλικάτζαροι του κόσμου είχαν φροντίσει όλα τα παιδάκια στη γη, να νιώσουν έστω και λίγα μόνο λεπτά ευτυχίας…απλά γιατί το άξιζαν, απλά γιατί ο κόσμος χρειάζονταν τα χαμόγελο τους.

Η κουζίνα της γιαγιάς Βασίλενας ήταν από τα ωραιότερα δωμάτια του σπιτιού του Άγιου Βασίλη. Ήταν τεράστια και πεντακάθαρη με χρώματα, γεμάτη γλυκά και μυρωδιές και κατσαρολάκια  με σοκολατάκια και μπισκότα. Ένα υπέροχο μέρος για κάθε μικρό καλικάτζαρο. Η γιαγιά Βασίλενα από την άλλη ήταν το όνειρο κάθε παιδιού. Χαρούμενη, ροδοκόκκινη και στρουμπουλή, πάντα χαμογελαστή, ακόμη και τις στιγμές που μιλούσε με αυστηρότητα. Μια μεγάλη ζουμερή  αγκαλιά, γεμάτη παρηγοριά που μύριζε κανέλα και ζάχαρη, με έναν λευκό κότσο, μικρά στρογγυλά γυαλάκια  και  στη μέση μια ποδιά πασπαλισμένη με αλεύρι. Στην κουζίνα λοιπόν της γιαγιάς από νωρίς γινόταν χαμός. Ακούγονταν φωνές και κατσαρολικά που τσούγκριζαν και πιατικά που έσπαγαν και γέλια και μικρές τσιρίδες. Όλοι οι καλικάτζαροι ήταν απολύτως σίγουροι ότι τα μικρά για άλλη μια φορά τα είχαν κάνει μαντάρα αλλά…είχαν πια καταλάβει ότι τελικά αυτό δεν είχε και τόσο μεγάλη σημασία.

Περίμεναν όλοι με αγωνία το βράδυ, να συναντηθούν με τις οικογένειες και τους φίλους τους, στο στρωμένο με λιχουδιές τραπέζι στη μεγάλη τραπεζαρία, τις βραδινές ιστορίες και τα παραμύθια του Άγιου Βασίλη και τις υπέροχες μελωδίες των παιδιών που θα τραγουδούσαν όμορφα τραγούδια χαράς και ευτυχίας.

Ήταν όλοι τόσο μα τόσο κουρασμένοι και λαχταρούσαν  το γλυκό που έφτιαχναν τα δυο μικρά καλικατζαράκια  να ήταν γευστικό και νόστιμο.

Ο Σταχτένιος και ο Καρβουνίτσος είχαν γίνει πτώματα από την κούραση.

Όλη μέρα ανακάτευαν το αλεύρι και τη ζάχαρη και με τις οδηγίες της γιαγιάς έστρωσαν όμορφα το τραπέζι και στόλισαν με κεράκια την τραπεζαρία. Μάζεψαν γκι από το δάσος και τα έβαλαν στην πόρτα και έκαναν ότι μπορούσαν για να τα κάνουν όλα αυτά χωρίς να μαλώσουν καθόλου. Βέβαια όταν νόμιζαν ότι η γιαγιά Βασίλενα δεν κοιτούσε έριχναν καμιά αγκωνιά ο ένας στον άλλο, έβγαζαν τις γλώσσες τους, έκαναν γκριμάτσες και πασπάλιζαν με αλεύρι τις μύτες τους. Γελούσε με την καρδιά της η γιαγιά Βασίλενα και οι μικρούληδες χοροπηδούσαν τρισευτυχισμένοι και προσπαθούσαν να φτιάξουν το γλυκό δημιουργώντας ταυτόχρονα το απόλυτο χάος μέσα στην κουζίνα. Το γλυκό τους θα γινόταν φανταστικό. Το πιο ωραίο γλυκό που θα έχει φάει ποτέ το καλικατζαροχωριό.

Έδειχναν τεράστιο ζήλο κι έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να το καταφέρουν αυτό και κρυφούτσικα από τη γιαγιά και λίγο λίγο έριχναν παραπάνω ζάχαρη για να γίνει πιο γλυκό και παραπάνω αλεύρι για να γίνει πιο μεγάλο και παραπάνω σταφίδες και παραπάνω αυγά κι ότι μπορούσαν να κάνουν για να φτιάξουν το γλυκό των ονείρων τους, δεν δίσταζαν να το κάνουν και…με το παραπάνω! Το γλυκό τους θα ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη…

Επιτέλους έφτασε η ώρα. Όλοι οι καλικάτζαροι πλύθηκαν, ντύθηκαν όμορφα και μπήκαν στην μεγάλη τραπεζαρία με τα χέρια τους γεμάτα μικρά ή μεγάλα κουτάκια με χρωματιστές κορδέλες και  λαμπερά χαρτιά. Κοίταξαν τριγύρω θαμπωμένοι. Τα καλικατζαράκια είχαν κάνει καταπληκτική δουλειά. Η τραπεζαρία ήταν υπέροχη. Με το μεγάλο τζάκι στη γωνία να τριζοβολά, κεριά αναμμένα παντού, το τραπέζι γεμάτο με κάθε λογής λιχουδιές και  υπέροχες μυρωδιές να σκορπούν στην ατμόσφαιρα μια μοναδική ζεστασιά και γαλήνη. Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο έφτανε μέχρι το ταβάνι και στην κορυφή του τα καλικατζαράκια είχαν βάλει στραβά το πιο λαμπερό αστέρι, πασπαλισμένο με χρυσόσκονη.

Ξάφνου η πόρτα άνοιξε και μπήκαν στην τραπεζαρία ο Σταχτένιος και ο Καρβουνίτσος που εμφανίστηκαν κρατώντας μια μεγάλη πιατέλα με μπισκότα. Ήταν κάτασπροι από το αλεύρι που είχαν πετάξει ο ένας στον άλλο και σχεδόν ζαχαρωμένοι από την πολύ ζάχαρη που είχαν στα ρούχα τους. Μύριζαν καραμέλα κι έδειχναν αναψοκοκκινισμένοι και χαρούμενοι.

Όλοι άρχισαν να τους αγκαλιάζουν και να τους ανακατεύουν  τα καραμελωμένα μαλλιά και οι μικρούληδες γελούσαν ευτυχισμένοι.

Σε λίγο κάθισαν όλοι στις καρέκλες τους κι η μεγάλη τραπεζαρία γέμισε με χαρούμενα χαμογελαστά πρόσωπα. Ήταν πανέμορφα κι ο Σταχτένιος κι ο Καρβουνίτσος, ζωηροί και σπιρτόζοι, έδειχναν στη μαμά και τον μπαμπά τους μια το ένα και μια το άλλο.

Όταν μπήκε στην τραπεζαρία ο Άγιος Βασίλης όλοι τον υποδέχθηκαν με φωνές και γέλια. Κάθισε στην κεφαλή του τραπεζιού και επιτέλους τα φαγητά άρχισαν να σερβίρονται. Μετά από ώρα και αφού όλοι είχαν πια φάει, είχε έρθει επιτέλους η ώρα του γλυκού. Τα καλικατζαράκια ήταν σε μεγάλη αναστάτωση. Από τη χαρά και την έξαψη τους δεν μπορούσαν να καθίσουν στις καρέκλες τους κι όλο ρωτούσαν:

"Είναι ώρα τώρα να φέρουμε το γλυκό;"

"Όχι Μικρά μου, σε λίγο. Υπομονή", απαντούσε η γιαγιά Βασίλενα κι αυτά περίμεναν με τα μάτια διάπλατα. Και τώρα πια είχε έρθει η ώρα.

Η γιαγιά είπε να φέρουν το γλυκό και εκείνα τσιρίζοντας και χοροπηδώντας μπήκαν στην κουζίνα. Μέσα στην τραπεζαρία έπεσε σιγή και όλοι περίμεναν με αγωνία.

Όταν βγήκαν κρατούσαν στα χεράκια τους μια τεράστια πιατέλα με κάτι πάνω που έμοιαζε με… κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι!

Τα μικρά περίμεναν μια στιγμή κι ύστερα ρώτησαν : "Τι είναι; Τι φτιάξαμε, καταλάβατε"; Όλοι ξαφνιάστηκαν κι άρχισαν να μαντεύουν: "Είναι έλατο", "Είναι ο Ρούντολφ ο τάρανδος", "Είναι το αστέρι των Χριστουγέννων", "Είναι ο Άγιος Βασίλης"… Έλεγαν κι έλεγαν αλλά κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει με το στα αλήθεια έμοιαζε αυτό το στραβοχυμένο πράγμα.

Κάποια στιγμή βαρέθηκαν να μαντεύουν κι οι μικρούληδες φώναξαν: "Μα πως δεν καταλάβατε; Είναι μια μεγάλη χριστουγεννιάτικη μπάλα που στολίζει  το ελατάκι μας"…

"Αααααα" έκαναν όλοι "μα ναι φαίνεται ξεκάθαρα!!!" Είπαν με μια φωνή ελπίζοντας πραγματικά το γλυκό να ήταν πιο νόστιμο από ότι φαινόταν.

Η γιαγιά Βασίλενα βοήθησε τα καλικατζαράκια να κόψουν το γλυκό των Χριστουγέννων, το οποίο δεν κοβόταν με τίποτε κι αφού το σέρβιραν κάθισαν όλοι μαζί κι άρχισαν να τρώνε. Η αλήθεια ήταν ότι το γλυκό ήταν απαίσιο. Όλοι ήθελαν να το φτύσουν αμέσως και να κάνουν φριχτές γκριμάτσες αλλά κανείς δεν κουνήθηκε. Κάθισαν εκεί, συνέχιζαν να τρώνε κι όλοι έβγαζαν επιφωνήματα ενθουσιασμού ότι τάχα το γλυκό ήταν καταπληκτικό και τους άρεσε πολύ.

Ο Άγιος Βασίλης χαμογέλασε γλυκά και είπε: "Εμπρός μικρούληδες, ελάτε στην αγκαλιά μου να σας πω ένα μεγάλο μπράβο, που ήσασταν τόσο καλοί, δε μαλώσατε καθόλου και φτιάξατε αυτό το υπέροχο γευστικό γλυκό, για όλους μας."

Εκείνα γελώντας ευτυχισμένα ανέβηκαν στα πόδια του Αγίου και χάθηκαν μέσα στη μεγάλη αγκαλιά του. Εκεί χορτασμένα από φαγητό κι αγάπη και ήρεμα όπως πρέπει να είναι όλα τα παιδιά του κόσμου μια τέτοια ημέρα, τα βρήκε ένας ύπνος γλυκός που βάρυνε τα βλέφαρα τους και γέμισε με όνειρα τα κλειστά ματάκια.

Όλοι κοίταξαν τα μικρά καλικατζαράκια. Τα πιο μικρά του χωριού τους. Ήταν τόσο ήρεμα στην αγκαλιά του Άγιου Βασίλη και η εικόνα ήταν τόσο συγκινητική που κάποιοι δάκρυσαν.

Ο Άγιος σήκωσε τα μάτια και τους κοίταξε.

"Φάγατε όλοι αυτό το φριχτό γλυκό" ψιθύρισε, για να μην τα ξυπνήσει, "σαν να ήταν το πιο νόστιμο στον κόσμο. Κι ήταν στα αλήθεια το πιο νόστιμο στον κόσμο γιατί φτιάχτηκε από τα παιδιά μας με αγάπη και φροντίδα, γιατί μύριζε ελπίδα κι είχε την γεύση της προσπάθειας!!! Και αυτό είναι το μήνυμα μου προς εσάς μια τέτοια βραδυα…Να μην προδίδουμε ποτέ την προσπάθεια του άλλου. Ακόμη κι αν κάνει λάθος, αν του πούμε μπράβο, θα συνεχίσει να προσπαθεί και κάποια μέρα αυτό το γλυκό θα έχει πραγματικά τη γεύση της επιτυχίας."

Όλοι κατάλαβαν τι ήθελε να πει ο Άγιος και χαμογέλασαν με ικανοποίηση.

Η γιαγιά Βασίλενα μπήκε ξανά στην κουζίνα και βγήκε με ένα άλλο μεγάλο γλυκό Χριστουγέννων που είχε κρυμμένο στο φούρνο. Τα μάτια όλων άνοιξαν διάπλατα και η γιαγιά Βασίλενα είπε: "Νομίζατε πως θα σας άφηνα χωρίς γλυκό; Ελάτε. Τώρα που τα μικρά κοιμούνται μπορούμε να το φάμε, μόνο που αυτό θα είναι το μυστικό μας! Εντάξει;"

Ναι! Συμφώνησαν όλοι οι καλικάτζαροι του καλικατζαροχωριού.

Ένα μυστικό αγάπης. Ένα μυστικό φροντίδας. Για να μην λυπηθούν τα μικρά τους. Για να προστατεύσουν τα όνειρα τους, την μελλοντική τους ελπίδα. Για να μην προδώσουν την προσπάθεια τους. Γιατί μόνο τότε, στα σίγουρα, μια ημέρα το γλυκό των Χριστουγέννων θα έχει την γεύση της επιτυχίας.

Ήταν μια μαγική μαγική βραδιά. Το δάσος ήταν κάτασπρο και το χιόνι μαλακό κι αφράτο. Το μικρό καλικατζαροχωριό ήταν φωτισμένο με χιλιάδες μικρά κεράκια που φεγγοβολούσαν μέσα στα φαναράκια τους. Στη μέσα του χωριού ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο έλατο έστεκε μοναχικό, με ένα υπέροχο χρυσό αστέρι στην κορυφή του και πάνω από το χωριό ευωδιές ζεστού ψωμιού, φρεσκοψημένων γλυκών και καμένων ξύλων από τις καμινάδες ενώνονταν στο  σκοτεινό ουρανό, παρέα με τις χαρούμενες νιφάδες που άρχισαν να χορεύουν απαλά πάνω από τις στέγες.

Κι εκεί μακριά ένα μεγάλο αστέρι έφεγγε.

Σημάδι αιώνιο πως ένα ακόμη φτωχούλι κι ανήμπορο μωράκι γεννήθηκε για να γεμίσει τις καρδιές όλων μας με μια ελπίδα που χρόνια τώρα σιγοκαίει:

Ότι αυτό το μωράκι, έστω για φέτος, δεν θα το απογοητεύσουμε. Δεν θα το προδώσουμε. Δεν θα το πονέσουμε… Ποτέ.

                                                    Tέλος

Καλά Χριστούγεννα...γεμάτα ευκαιρίες!