Χριστούγεννα γεμάτα αγάπη....

Χριστούγεννα 2012....Τι να γράψω; Οι εικόνες θα "μιλήσουν".
Μπήκαμε στο καράβι μια ημέρα παγωμένη.Τα παιδιά συναντήθηκαν με τις ξαδέρφες τους κι ήταν ευτυχισμένα.

Κατεβήκαμε σε ένα τοπίο ομιχλώδες με το βουνό πασπαλισμένο με χιόνι και πήραμε το δρόμο για το ορεινό Καζαβήτι...

Εκεί στο μαγικό σπίτι μας υποδέχθηκαν εικόνες απίστευτης ομορφιάς...Μια τούγια στολισμένη με αληθινά ρόδια, καλαμένια αστεράκια και σοκολατάκια!!! Ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο πανέμορφο. Υπέροχο μεσ' την απλότητα του.
Δίπλα του ένα κόκκινο κάδρο φτιαγμένο από τα παιδιά. Στο κέντρο,  με ρεβύθια σχηματισμένη η λέξη "Αγάπη".

Μας περίμενε αναμμένο το τζάκι και καυτό τσάι με κέικ μυρωδάτο και άνθρωποι χαρούμενοι και χαμόγελα πλατιά...

Η παρέα μεγάλη και φωνακλάδικη.Τα παιδιά έπαιζαν επιτραπέζια, μάλωναν, γελούσαν, διαφωνούσαν...

Κι άρχισαν τα Χριστούγεννα....όλα έμειναν πίσω μακριά, πέρα από τη θάλασσα.
Ξαφνικά δεν υπήρχαν τηλέφωνα, ούτε internet, δεν υπήρχε καμία επαφή με τον έξω κόσμο.Δεν μας έβρισκε κανείς...Ξεχάσαμε τα κινητά παρατημένα κάπου σε κάποια τσάντα, σε κάποια τσέπη και ξυπνήσαμε σε ένα ομιχλώδες τοπίο με τις φωνές από τα τραγουδιστά κάλαντα των παιδιών μας...

Ακολούθησε πρωινό με τραγούδια...ναι ναι, τραγούδια και κάλαντα και παραδοσιακούς χορούς με τις πιτζάμες!

"Μα πως δεν θα πούμε τα κάλαντα;" ρώτησε η Νίτσα κι αυτό ήταν αρκετό για τον ξάδερφό μου να σύρει το χορό...πρωί πρωί!Αγαπώ αυτή του την τρέλα.

Τα παιδιά άνοιξαν το μεγάλο τραπέζι κι έστησαν εκεί ένα εργαστήρι χειροτεχνίας.

Κολλούσαν έκοβαν, δημιουργούσαν, έβαφαν για ημέρες. Στολίσαμε όλο το σπίτι με στολιδάκια που έφτιαξαν, με λαμπάκια και κεριά που μας έφερε η Νίτσα και με όλα τα στολίδια του δάσους...Μουσική διάχυτη, ένας ήλιος να μπαίνει από τα παράθυρα και να μας ανεβάζει τη διάθεση και ο ήχος της φωτιάς που τριζοβολά στο τζάκι...

Στολίσαμε όλοι μαζί,  την Παλατιανή της Νίτσας και του Νίκου και όρμησε με μιας το Πνεύμα των Χριστουγέννων...και μας συνεπήρε όλους...

Τα παιδιά ζούσαν το όνειρο τους...Φίλοι, ξαδέρφια, δάσος και όλα αυτά μέσα στα Χριστούγεννα!Δεν θέλει και πολύ να ζουρλαθεί κανείς...Και ζουρλάθηκαν!!!

 

Τάιζαν τις κότες, ζουλούσαν ασταμάτητα το μικρό Λέο (το σκύλο της Νίτσας και του Νίκου)εξερευνούσαν το βουνό, έπαιζαν επιτραπέζια, έβλεπαν όλοι μαζί ταινίες, έτρωγαν  όλα τα αγαπημένα τους, κι οι ανιψιές μου, μου ετοίμαζαν απογευματινό τσάι στο πουά τσαγερό τους με ξύλινα μπισκότα...με το σχόλιο..."θεία είσαι η μόνη που τα τρώει!!"...τα ξύλινα μπισκότα...Ευτυχώς η μαμά τους κάθε απόγευμα μου έφτιαχνε ένα τέλειο μυρωδάτο εσπρέσο και με αποζημίωνε που έτρωγα, τα ξύλινα μπισκότα των κοριτσιών της!

Ήταν  όνειρο να τους βλέπουμε τόσο χαρούμενους...Τόσο ζωντανούς.Τα παιδιά που ζουν στο σπίτι της Νίτσας και του Νίκου, ανακάτεψαν την κλειστή τους παρέα, την δοκίμασαν, την ανέπτυξαν!Έπαιξαν, πλακώθηκαν, μάλωσαν, μας άλλαξαν τα φώτα και στο τέλος την ημέρας ήταν πάλι παιδιά...ξαπλωμένα όλα μαζί να βλέπουν ταινία στριμωχτά ο ένας δίπλα στον άλλο! Τι μάθημα για εμάς τους "μεγάλους"...

Οι ημέρες ηλιόλουστες και κρύες. Ξεκινούσαν στην μεγάλη κουζίνα, με την αγαπημένη μας Αγγέλα με τον Πέτρο να την επιβλέπει(χεχε), καθώς  έστρωνε πρωινό για όλα τα πιτσιρίκια. Αν δεν ήταν η Αγγέλα νομίζω θα πεινούσαμε...Έμπαινε στην κουζίνα και έκανε θαύματα...Μας γέμιζε την ημέρα με τρυφερότητα μέσα από τα τέλεια μυρωδάτα ψωμάκια και πίτσες και φαγητά και γλυκά της...Νομίζω πως εκείνη "μαγείρευε" την μισή από τη μαγεία που νιώθαμε μέσα από τις γεύσεις! Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να τα φτιάχνει όλα αυτά χοροπηδώντας και τραγουδώντας, σε περίοδο διακοπών, σε μια κουζίνα που δεν την ξέρει; Μας ζάλισε! Ηταν ο άσπρος Σίφουνας...όχι δεν ήταν η Αγγέλα, ήταν η μαμά Αγγέλα!!! για όλους μας...
Εκείνη ως αντάλλαγμα είχε λίγες στιγμές ηρεμίας, παρέα με το βιβλίο της.

 

Μετά από έναν πρωινό καφέ οι αισθήσεις μας οξύνονταν κι ήμασταν έτοιμοι να σκαρφαλώσουμε στα βουνά και στα λαγκάδια....Κάθε μέρα παίρναμε τα βουνά και με οδηγούς τους μικρούς ανάδοχους την Νίτσας και του Νίκου οργώναμε τα λαγκάδια και τις ρεματιές...Διαδρομές αλλόκοτες, δύσβατες, μονοπάτια γλιστερά, με το ποτάμι να δημιουργεί μικρούς χείμαρρους και τα δυο αυτά μικρά να μας δείχνουν το δρόμο! Η εξοικείωση τους με το βουνό απίστευτη. Μας έδειχναν τα δέντρα, μας ξενάγησαν σε κάθε γωνιά, έκαναν parkοur στους κορμούς των δέντρων και στα βράχια.Πηδούσαν, σκαρφάλωναν, έτρεχαν με ορμή στα άγρια μονοπάτια...φοβηθήκαμε και ζηλέψαμε! Αγρίμια, ένα με το δάσος!

 

Το δάσος...απίστευτα όμορφο! Για μια ακόμη φορά...Άγριο, γεμάτο καρπούς και κρυμμένους θησαυρούς...Μας περίμενε κάθε μέρα για μια μακρινή βόλτα μέσα του κι εμείς, γελούσαμε και τραγουδούσαμε δυνατά, κάναμε αντίλαλο, χανόμασταν στην ομίχλη, κάναμε πλάκα με τα αγόρια και γκριμάτσες με τον τρελό μου λατρεμένο ξάδερφο που είναι ο μεγάλος αδερφός και μαζί του είμαι  πάντα "η μικρή" που θα της "τη λέει", θα τη διορθώνει, θα την εμψυχώνει, θα την κοροϊδεύει ασταμάτητα ...Τι τέλεια αίσθηση!!!


                       χεχε κάποιος έχει κερατάκια....

Χριστούγεννα γεμάτα με τροφή για όλες τις αισθήσεις...και γεμάτα υπέροχες γεύσεις.Τραπεζώματα με φωνές.Απίστευτα μαγειρέματα γεμάτα έμπνευση.Τσουγκρίσματα και φωνακλάδικες συζητήσεις....και τραγούδι.Η Νιτσα έκανε πάλι το θαύμα της και ζήτησε από τα παιδιά να μας τραγουδήσουν και βρεθήκαμε να ψέλνουμε όλοι μαζί τραγούδια των Χριστουγέννων.Εμείς πιο δυνατά από τα παιδιά...Το είχαμε ανάγκη!
Η βραδιά έκλεισε με το διάβασμα ενός παραμυθιού...."Σταχτένιος και Καρβουνίτσος"! Ήταν υπέροχα....Συγκινήθηκα πολύ!

Τι θα κρατήσω από αυτά τα Χριστούγεννα....
Τη Βραδυνή βόλτα με τα παιδιά στο χωριό και στο δάσος. Αναμμένα κεράκια, ψιθυριστές φωνές και ένα τοπίο απόκοσμο!

Τη βόλτα με τον ξάδερφο μου στο δάσος. Νύχτα, ένας αέρας απαλός φυσούσε πάνω από τα δέντρα, μας ανακάτευε τα μαλλιά και μας δρόσιζε με απαλές ριπές στο πρόσωπο, μαζί με υγρασία. Συζήτηση σχεδόν μυστικιστική, που θα μοιραστώ μαζί σας κάποτε... και ένα δάσος σκιασμένο από το φεγγάρι...Αστροφώτιστο και τρομακτικό...Το λάτρεψα!

Η εικόνα των φωτισμένων παραθύρων, την Άγια Νύχτα.
Μέσα το αναμμένο τζάκι και τα παιδιά γύρω του...και η ζεστασιά κι η ασφάλεια.Οι ευωδιές και τα απαλά  γιορτινά λόγια.

Εγώ ξαπλωμένη σε ένα παχύ στρώμα φύλλων.Οι φωνές των παιδιών που παίζουν κάπου μακριά και τα γέλια της υπόλοιπης παρέας κοντά μου. Γύρω τα δέντρα, πελώρια, αγέρωχα. Η ομίχλη να παίζει με τον ήλιο και η φωνή μέσα μου να φωνάζει "σ 'ευχαριστώ!" ξανά και ξανά...θα μπορούσα να μείνω εκεί για πάντα...

Όμως ήρθε το τέλος και μπήκαμε πάλι στο καράβι και η Αγγέλα γελούσε με τους γλάρους που έπαιζαν κι έκαναν βουτιές πάνω από τα κεφάλια μας...Το αντίο είχε γέλια και θλίψη. Όχι για τα Χριστούγεννα που έφυγαν, γιατί τα είχαμε ζήσει ως το μεδούλι... μα για εμάς που θα χαθούμε πάλι στην καθημερινότητα...και δεν θα βρισκόμαστε τόσο συχνά να λέμε χαζά και να πειραζόμαστε και να γελάμε...όπως γελούσαμε γύρω από τη φωτιά, μόλις βάζαμε τα παιδιά για ύπνο. Αυτή η τρελο οικογένεια είναι τόσο σημαντική για εμάς....

Ήταν υπέροχα...Δεν μου έλειπε τίποτε...εκτός ίσως από την οικογένεια μου. Ήξερα όμως ότι η μαμά κι ο μπαμπάς είναι χαρούμενοι παρέα με την αδερφούλα και τα πιτσιρίκια της...οπότε μπορούσα να αφεθώ και να περάσουμε κι εμείς ονειρεμένα...σε ένα δάσος μαγικό, παρέα με ανθρώπους εμπνευσμένους, που ξέρουν να δίνουν και να μοιράζονται. Σε ένα σπίτι που τα χωρά όλα και πόνο και θλίψη και οργή και μπορεί και τα μετατρέπει σε αγάπη...Γιατί εκεί...η αγάπη είναι παντού! Όπου και να  γυρίσεις...Αρκεί να θέλεις να τη δεις....όπως και στη Ζωή...

Αυτό είναι το Καζαβήτι. Αυτό είναι το σπίτι της Νίτσας και του Νίκου...

Σας ευχαριστούμε για όλες τις ζεστές γιορτινές σας  ευχές. Μεγάλες εκπλήξεις μας περίμεναν σπίτι με δωράκια, κάρτες και μηνύματα ...μα αυτά είναι μια άλλη ιστορία!! Μέχρι να την πούμε, ευχόμαστε Χρόνια Πολλά αγαπημένοι μας...Είστε στ 'αλήθεια "Αγαπημένοι"!
                                                                                           Κατερίνα