Τελευταία ημέρα του χρόνου...γεμάτη δώρα κι ευχές!!!

Γυρίσαμε από το Καζαβήτι και στο σπίτι μας περίμεναν εκπλήξεις με κάρτες που είχαν καταφθάσει από μακριά και μηνύματα...όμως  υπήρξε ένα μικρό δέμα που με ξάφνιασε πολύ!

 

Το δέμα της Ανθούλας.Όταν άρχισα πριν ένα περίπου χρόνο και κάτι παραπάνω, να ανακαλύπτω τον χώρο των blogs, πρωτομπήκα και στο δικό της...και χάθηκα σε έναν μικρόκοσμο τόσο όμορφο που ξαφνιάστηκα. Είναι τόσο απίστευτα δημιουργική, τόσο λεπτομερείς στη δουλειά της και τόσο απίστευτα όμορφα τα δημιουργήματα της.

Αυτή λοιπόν η τόσο ταλαντούχα γυναίκα μου έστειλε αυτά τα συγκλονιστικά κοσμήματα.

Σκουλαρίκια Χριστουγεννιάτικα, μια υπέροχη καρφίτσα  τόσο όμορφη και με τόση λεπτομέρεια που νομίζεις ότι όλα είναι αληθινά!

 

Κι ένα βραχιόλι που θα φορεθεί πολύ και θα κάνει θραύση νομίζω! Το αγάπησα....Μια τέλεια σοκολατένια τούρτα που μοιάζει με αληθινή! Τι να πω...Είμαι πραγματικά τυχερή.Τόσο απρόσμενη η  χαρά και καμιά φορά νιώθω τόσο παράξενα με όλη αυτή τη φροντίδα και την προσφορά. Δεν νομίζω πως αρκεί ένα ευχαριστώ...
Το μπλογκ της Ανθούλας σίγουρα το γνωρίζετε οι περισσότεροι blogers καθώς είναι παλιά bloger, όμως για όσους δεν έχετε επισκεφτεί ποτέ την σελίδα της μπείτε και θα ενθουσιαστείτε...με τη miniature life  της!

Οι ημέρες που πέρασαν ήταν πολύ πολύ ήσυχες κι οικογενειακές. Το  οικογενειακό τραπέζι είναι έτοιμο για τη μεγάλη η ημέρα! Στολισμένο με τα άγρια φρούτα  και τις έρεικες, που κόψαμε από το δάσος.

Την πρώτη του χρόνου... Γεμίσαμε τις ταίστρες για τα πουλιά και σε ένα παλιό κεραμίδι βάλαμε σποράκια για να γιορτάσουν τα πετούμενα του ουρανού μας.

Οι ημέρες είναι νωχελικές κι η ένταση καμιά φορά στο σπίτι φτάνει στα κόκκινα. Έτσι όταν οι τύποι δεν είναι με φίλους φτιάχνουν πράγματα για να μην γκρεμίσουν το σπίτι...Φτιάχνουμε κι εμείς μαζί τους...από πλαστελίνες μέχρι κουλουράκια!

 

Το τραπέζι έχει βρει τη χαρά του από το τόσο ενδιαφέρον. Σε εκείνο το τραπέζι γίνονται τα πάντα.

Έτσι τα αγόρια πλάθουν κουλουράκια και ο μπαμπάς δίπλα ετοιμάζει τον συγκλονιστικό μπακλαβά του!

Η μαμά...πίνει καφέ! Έχει κι η μαμά δικαιώματα...
Η αυλή στολισμένη κι εκείνη μας χαρίζει όμορφες στιγμές χαλάρωσης όταν ο καιρός δεν είναι βροχερός.

Βραδυνές φωτιές και ζεστά ροφήματα και δεν μας πτοεί το κρύο. Άλλωστε οι γιορτές είναι πάντα μια ευκαιρία για να ζήσουμε μια ζωή λίγο πιο πικάντικη...

Έφτασε λοιπόν...Η τελευταία ημέρα του χρόνου! Την υποδεχθήκαμε με πιτζάμες και καυτές σοκολάτες.

Τα παιδιά πρόσθεσαν και marshmallows που έλειωσαν σιγά  σιγά, χαρίζοντας ακόμη περισσότερη γλύκα!

Όλα τα είχε το τελευταίο μας πρωινό του 2012.Τζάκι, κεριά, σοκολατένια γεύση....Βρήκαμε το πιο όμορφο μπισκότο μας και θα το κεράσουμε στον Άγιο Βασίλη. Δώρο της φίλης μας της Μαρίας. Ελπίζουμε να νιώθει ιδιαίτερη χαρά που το δικό της μπισκότο διαλέχτηκε να  δωριστεί στον Άγιο!

Τελευταίο πρωινό του χρόνου και πήγαμε τρέχοντας στη γιαγιά για να πουν τα παιδιά τα κάλαντα μαζί με τα ξαδέρφια τους που κατέφθασαν...

Η γιαγιά Ζέτα σε τρελό ενθουσιασμό σε ένα σπίτι ολοστόλιστο μας κέρασε ευχές...Κι ύστερα πήραμε τους δρόμους για να τραγουδήσουν τα παιδιά και σε άλλους συγγενείς και φίλους! Τελευταία ημέρα του χρόνου χαιρετώντας και τραγουδώντας και γεμίζοντας χαμόγελα....και "λεφτά, πολλά λεφτά"...όπως έλεγε κι ο Γιώργος  κουνώντας τον κουμπαρά με νόημα....Πάνω από όλα το μεροκάματο!
Γυρίσαμε σπίτι κατάκοποι κι ο Πα κατέφθασε με μια αγκαλιά πακέτα....Τελευταία ημέρα του χρόνου γεμάτη δώρα. Δώρα δικά σας αγαπημένοι. Ξαφνιαστήκαμε όλοι,  επικράτησε για λίγο ένας μικρός χαμός και φωνές κι ύστερα αρχίσαμε να ανοίγουμε πακέτα.
Πανέμορφες κατασκευές από την Princess.Σκουφάκια για τα πρωινά μας αυγουλάκια...απίστευτο; και ένα υπέροχο αστέρι και μια στρουμπουλή καρδιά, φτιαγμένα από την ίδια! Στολίστηκαν πάνω στα κλαδιά του άγριου πυράκανθου και τα σκουφάκια θα στολίσουν τα πρωινά μας αυγουλάκια...Τι καταπληκτικές ιδέες.Πόσο γεμάτες λεπτομέρεια και φροντίδα!Αγαπημένη μου Πριγκίπισσα....

Το δεύτερο  πακέτο, μας το έστειλε ένα απίστευτο πλάσμα που έχει γεννηθεί για να βοηθά και να δίνει. Η Αγριμιώ μου, που μας θυμάται από τα πέρατα της γης...τη μακρινή Αυστραλία που βρίσκεται και μας στέλνει δώρα, μέσω internet...κάνοντας παραγγελία στην Ελλάδα! Τρελοκομείο!!!

Έστειλε σε εμένα ένα θαυμάσιο βιβλίο που με ξάφνιασε.Έχουμε παρόμοια επαγγελματική ιδιότητα και παρόμοιους στόχους, οπότε ήξερε καλά τι θα μου αρέσει...και βέβαια τα κατάφερε με ένα απίθανα ανατρεπτικό κι ενδιαφέρον βιβλίο! Στα αγόρια έστειλε βιβλία με ιστορίες από τη μυθολογία.Τέλεια εικονογράφηση με πολύ ωραία κι ευκολονόητα κείμενα!

Η Αγριμιώ, μια bloger με κοφτερή πένα και ματιά, που βρίσκεται τώρα σε μια μακρινή αποστολή με έφηβους που βρίσκονται σε κρίση, κάτι σαν το δικό μας Καζαβήτι  κι ακόμη δεν πρόλαβα να της στείλω ένα μήνυμα, για πολλή δύναμη.Τα παιδιά είναι τυχερά που θα έχουν τη φροντίδα της....Είσαι απίστευτη!!

Κι ακόμη ένας φάκελος με σοκολάτες που τα παιδιά εξαφάνισαν άμεσα κι έκλεψα κι εγώ ένα μικρό κομμάτι να γλυκαθώ λίγο περισσότερο...Μέσα στο φάκελο είχε μια κάρτα και μια ζωγραφιά!

Ένα υπέροχο πίνακα, από την Αντιγόνη...Μια φίλη που μας διαβάζει και θέλησε να μας δωρίσει κάτι...

Κάτι μοναδικό! Κάτι δικό της....! Τι μπορώ να πω περισσότερο...Τον αγάπησα τον πίνακα μου! Τον αγάπησα. Τα μικρά χρωματιστά μου χρυσάνθεμα.
Ξέρω ακριβώς που θα τον κρεμάσω και μόλις αυτό γίνει αφού του βάλω κορνίζα θα τον ξαναδείξω για να δει κι η Αντιγόνη πόσο πολύ με ενθουσίασε και με συγκίνησε! Πόσο χαρούμενη με έκανε να νιώσω!

Τέλος στην τελευταία interneτική βόλτα του χρόνου διαπίστωσα ότι οι ΚαΠα πήραμε και Oscar! Γέλασα πολύ με αυτή την απονομή από το 4 seasons...Ένα ιδιαίτερο blog με κείμενα που έχουν να πουν πολλά!Ευχαριστούμε πολύ!Πάντα ήταν όνειρο το να κερδίσω το χρυσό αγαλματίδιο...χεχε

Τελευταία ημέρα του χρόνου κι είμαι τόσο χαρούμενη που νιώθω να βουλιάζω από θλίψη....Η συγκίνηση μεγάλη.
Για το μήνυμα που έλαβα από μια γυναίκα γενναία που μοιράζεται καιρό τώρα τις σκέψεις της μαζί μου!Τότε, σε μια καλοκαιρινή μας ανάρτηση, ζούσε με την ερημιά της ξενιτιάς του συντρόφου της...Τώρα πια η οικογένεια τους ενώθηκε ξανά σε μια χώρα μακρινή και τα μηνύματα της ξεχειλίζουν από αισιοδοξία και ενθουσιασμό!

Συγκίνηση για όλα αυτά τα δώρα και τις ευχές...Βάλαμε τις κάρτες σας πάνω στο τραπέζι παρέα με την χιονόμπαλλα του Νάντο...που κι αυτή τη βλέπω και συγκινούμαι. Ο φίλος μου έγινε χιονόμπαλλα...

Μια μέρα γεμάτη συγκινήσεις...Ένα τραπέζι με ευχές.Τα τελευταία χρόνια δεν έπαιρνα ποτέ κάρτες αν κι εγώ δεν σταμάτησα ποτέ να στέλνω κάθε Χριστούγεννα κάρτες  σε όλους όσους θεωρούσα σημαντικούς στη ζωή μας...Συνήθως οι ευχές που παίρναμε ήταν σε mail  ή sms.Παρόλα αυτά εγώ αντιστεκόμουν κι επέμενα να στέλνω κάρτες...και να φέτος...λάβαμε χειρόγραφες ευχές...Κι είναι για εμένα τόσο σημαντικό αυτό.Τόσο ουσιώδες... Μια ευχή γραμμένη στο χέρι...με τα καθαρά γράμματα, σαν το μολύβι να έβαλε τα γιορτινά του!
Σας ευχαριστώ για όλα, υπέροχοι άνθρωποι! Σας ευχαριστώ για όλα!
Αναρωτιέμαι τι κάναμε για να αξίζουμε όλα αυτά τα δώρα, από ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε...Δεν ξέρω! Ξέρω μόνο πως νιώθω μια βαθιά συγκίνηση κι έναν σεβασμό!

Κι αν μπορούσα να στείλω ένα μήνυμα σήμερα μια τόσο σημαντική ημέρα την τελευταία του χρόνου θα ήταν... "Μην κάνεις σε κανέναν την χάρη να τον κάνεις πιο σημαντικό από ότι είναι.Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μας είμαστε εμείς...κι η ζωή είναι μικρή για να τη ζήσεις μίζερα. Σήκω και γλέντα, γέλα, το 2012, το βράδυ αυτό το γιορτινό δεν θα ξανάρθει.Φτιάξε Βασιλόπιτα γιατί υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που θα ήθελαν να φτιάξουν μα δεν μπορούν. Εσύ μπορείς, μα δεν θέλεις, γιατί νιώθεις μικρός, λίγος, λυπημένος, βουτηγμένος στον πόνο σου...Είναι το ταλέντο που έχουμε όλοι να δίνουμε αξία σε σκουπίδια κι ασημαντότητες αφήνοντας τα να γίνονται πελώρια και να ορίζουν τις ζωές μας...
Όχι!Είναι η τελευταία βραδιά του χρόνου μην τη ζήσουμε - όπως λέμε στη θεραπεία - σαν νάνοι των φόβων μας, μα σαν γίγαντες των ονείρων μας...Αυτό χρωστάμε στον εαυτό μας."

Κάποιος θαυμάσιος άνθρωπος, σε μια ομάδα μου μίλησε για την πρώτη παραμονή πρωτοχρονιάς μετά τον θάνατο και των δύο γονιών του. Ο ίδιος 20 χρονών τότε.Ούτε παιδί, ούτε μεγάλος.
"Στόλισα όλο το σπίτι", είπε, "άναψα όλα τα λαμπάκια, έβαλα μουσική κι άκουγα τις φωνές και τα γέλια των ανθρώπων που γλεντούσαν...ολομόναχος σε ένα σπίτι έρημο και βουβό και σκεφτόμουν...θα περάσει"!
Θα περάσει λοιπόν... φρόντισε όσο κι αν πονάει αυτό που ζεις, να το ζήσεις με περηφάνια, γιατί τελικά...θα περάσει! Το λέει εκείνος που σύρθηκε από πάνω του ο πόνος κι εκείνος έμεινε εκεί στητός με αναμμένα όλα τα  γιορτινά φώτα να περιμένει την αυγή...

Πάλι έγραψα πολλά...μα είναι η τελευταία ανάρτηση του χρόνου και πρέπει να προλάβω να τα πω όλα....και τώρα που γράφω ήρθε ένα ακόμη sms..."Κάπτεν, χρόνια πολλά"...Χαμογελάω με τα δάκρυα  να τρέχουν...είχα καιρό να το ακούσω αυτό. "Χρόνια Πολλά και σε εσένα κάθαρμα"!Νιώθω...πελώρια! και κλαίω...
Φεύγω. Πάμε να ετοιμαστούμε και να ανάψουμε φωτιά στον κήπο για να χαιρετήσουμε μια τελικά... σπουδαία χρονιά και να υποδεχθούμε μια... ελπίζουμε, συγκλονιστική χρονιά!
Τι να ευχηθώ πέρα από υγεία υγεία υγεία. Αγάπη, δημιουργικότητα, τρέλα, ψυχική ηρεμία, μοίρασμα και...κάτι ακόμη. Πάθος...
Πάθος για τη ζωή!
Όχι για τη ζωή του άλλου...μα για τη δική μας ζωή! Πάθος για τη ζωή μας!!!Την μοναδική μας ζωή.

Ετοιμαζόμαστε λοιπόν! "Καλό γλίστρημα" που λένε κι οι Γερμανοί!! Σαν να είμαστε σε μια μεγάαααλη τσουλήθρα!!!!

Ευχές για καλή Πρωτοχρονιά από τους ΚαΠα!!!

Χριστούγεννα γεμάτα αγάπη....

Χριστούγεννα 2012....Τι να γράψω; Οι εικόνες θα "μιλήσουν".
Μπήκαμε στο καράβι μια ημέρα παγωμένη.Τα παιδιά συναντήθηκαν με τις ξαδέρφες τους κι ήταν ευτυχισμένα.

Κατεβήκαμε σε ένα τοπίο ομιχλώδες με το βουνό πασπαλισμένο με χιόνι και πήραμε το δρόμο για το ορεινό Καζαβήτι...

Εκεί στο μαγικό σπίτι μας υποδέχθηκαν εικόνες απίστευτης ομορφιάς...Μια τούγια στολισμένη με αληθινά ρόδια, καλαμένια αστεράκια και σοκολατάκια!!! Ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο πανέμορφο. Υπέροχο μεσ' την απλότητα του.
Δίπλα του ένα κόκκινο κάδρο φτιαγμένο από τα παιδιά. Στο κέντρο,  με ρεβύθια σχηματισμένη η λέξη "Αγάπη".

Μας περίμενε αναμμένο το τζάκι και καυτό τσάι με κέικ μυρωδάτο και άνθρωποι χαρούμενοι και χαμόγελα πλατιά...

Η παρέα μεγάλη και φωνακλάδικη.Τα παιδιά έπαιζαν επιτραπέζια, μάλωναν, γελούσαν, διαφωνούσαν...

Κι άρχισαν τα Χριστούγεννα....όλα έμειναν πίσω μακριά, πέρα από τη θάλασσα.
Ξαφνικά δεν υπήρχαν τηλέφωνα, ούτε internet, δεν υπήρχε καμία επαφή με τον έξω κόσμο.Δεν μας έβρισκε κανείς...Ξεχάσαμε τα κινητά παρατημένα κάπου σε κάποια τσάντα, σε κάποια τσέπη και ξυπνήσαμε σε ένα ομιχλώδες τοπίο με τις φωνές από τα τραγουδιστά κάλαντα των παιδιών μας...

Ακολούθησε πρωινό με τραγούδια...ναι ναι, τραγούδια και κάλαντα και παραδοσιακούς χορούς με τις πιτζάμες!

"Μα πως δεν θα πούμε τα κάλαντα;" ρώτησε η Νίτσα κι αυτό ήταν αρκετό για τον ξάδερφό μου να σύρει το χορό...πρωί πρωί!Αγαπώ αυτή του την τρέλα.

Τα παιδιά άνοιξαν το μεγάλο τραπέζι κι έστησαν εκεί ένα εργαστήρι χειροτεχνίας.

Κολλούσαν έκοβαν, δημιουργούσαν, έβαφαν για ημέρες. Στολίσαμε όλο το σπίτι με στολιδάκια που έφτιαξαν, με λαμπάκια και κεριά που μας έφερε η Νίτσα και με όλα τα στολίδια του δάσους...Μουσική διάχυτη, ένας ήλιος να μπαίνει από τα παράθυρα και να μας ανεβάζει τη διάθεση και ο ήχος της φωτιάς που τριζοβολά στο τζάκι...

Στολίσαμε όλοι μαζί,  την Παλατιανή της Νίτσας και του Νίκου και όρμησε με μιας το Πνεύμα των Χριστουγέννων...και μας συνεπήρε όλους...

Τα παιδιά ζούσαν το όνειρο τους...Φίλοι, ξαδέρφια, δάσος και όλα αυτά μέσα στα Χριστούγεννα!Δεν θέλει και πολύ να ζουρλαθεί κανείς...Και ζουρλάθηκαν!!!

 

Τάιζαν τις κότες, ζουλούσαν ασταμάτητα το μικρό Λέο (το σκύλο της Νίτσας και του Νίκου)εξερευνούσαν το βουνό, έπαιζαν επιτραπέζια, έβλεπαν όλοι μαζί ταινίες, έτρωγαν  όλα τα αγαπημένα τους, κι οι ανιψιές μου, μου ετοίμαζαν απογευματινό τσάι στο πουά τσαγερό τους με ξύλινα μπισκότα...με το σχόλιο..."θεία είσαι η μόνη που τα τρώει!!"...τα ξύλινα μπισκότα...Ευτυχώς η μαμά τους κάθε απόγευμα μου έφτιαχνε ένα τέλειο μυρωδάτο εσπρέσο και με αποζημίωνε που έτρωγα, τα ξύλινα μπισκότα των κοριτσιών της!

Ήταν  όνειρο να τους βλέπουμε τόσο χαρούμενους...Τόσο ζωντανούς.Τα παιδιά που ζουν στο σπίτι της Νίτσας και του Νίκου, ανακάτεψαν την κλειστή τους παρέα, την δοκίμασαν, την ανέπτυξαν!Έπαιξαν, πλακώθηκαν, μάλωσαν, μας άλλαξαν τα φώτα και στο τέλος την ημέρας ήταν πάλι παιδιά...ξαπλωμένα όλα μαζί να βλέπουν ταινία στριμωχτά ο ένας δίπλα στον άλλο! Τι μάθημα για εμάς τους "μεγάλους"...

Οι ημέρες ηλιόλουστες και κρύες. Ξεκινούσαν στην μεγάλη κουζίνα, με την αγαπημένη μας Αγγέλα με τον Πέτρο να την επιβλέπει(χεχε), καθώς  έστρωνε πρωινό για όλα τα πιτσιρίκια. Αν δεν ήταν η Αγγέλα νομίζω θα πεινούσαμε...Έμπαινε στην κουζίνα και έκανε θαύματα...Μας γέμιζε την ημέρα με τρυφερότητα μέσα από τα τέλεια μυρωδάτα ψωμάκια και πίτσες και φαγητά και γλυκά της...Νομίζω πως εκείνη "μαγείρευε" την μισή από τη μαγεία που νιώθαμε μέσα από τις γεύσεις! Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να τα φτιάχνει όλα αυτά χοροπηδώντας και τραγουδώντας, σε περίοδο διακοπών, σε μια κουζίνα που δεν την ξέρει; Μας ζάλισε! Ηταν ο άσπρος Σίφουνας...όχι δεν ήταν η Αγγέλα, ήταν η μαμά Αγγέλα!!! για όλους μας...
Εκείνη ως αντάλλαγμα είχε λίγες στιγμές ηρεμίας, παρέα με το βιβλίο της.

 

Μετά από έναν πρωινό καφέ οι αισθήσεις μας οξύνονταν κι ήμασταν έτοιμοι να σκαρφαλώσουμε στα βουνά και στα λαγκάδια....Κάθε μέρα παίρναμε τα βουνά και με οδηγούς τους μικρούς ανάδοχους την Νίτσας και του Νίκου οργώναμε τα λαγκάδια και τις ρεματιές...Διαδρομές αλλόκοτες, δύσβατες, μονοπάτια γλιστερά, με το ποτάμι να δημιουργεί μικρούς χείμαρρους και τα δυο αυτά μικρά να μας δείχνουν το δρόμο! Η εξοικείωση τους με το βουνό απίστευτη. Μας έδειχναν τα δέντρα, μας ξενάγησαν σε κάθε γωνιά, έκαναν parkοur στους κορμούς των δέντρων και στα βράχια.Πηδούσαν, σκαρφάλωναν, έτρεχαν με ορμή στα άγρια μονοπάτια...φοβηθήκαμε και ζηλέψαμε! Αγρίμια, ένα με το δάσος!

 

Το δάσος...απίστευτα όμορφο! Για μια ακόμη φορά...Άγριο, γεμάτο καρπούς και κρυμμένους θησαυρούς...Μας περίμενε κάθε μέρα για μια μακρινή βόλτα μέσα του κι εμείς, γελούσαμε και τραγουδούσαμε δυνατά, κάναμε αντίλαλο, χανόμασταν στην ομίχλη, κάναμε πλάκα με τα αγόρια και γκριμάτσες με τον τρελό μου λατρεμένο ξάδερφο που είναι ο μεγάλος αδερφός και μαζί του είμαι  πάντα "η μικρή" που θα της "τη λέει", θα τη διορθώνει, θα την εμψυχώνει, θα την κοροϊδεύει ασταμάτητα ...Τι τέλεια αίσθηση!!!


                       χεχε κάποιος έχει κερατάκια....

Χριστούγεννα γεμάτα με τροφή για όλες τις αισθήσεις...και γεμάτα υπέροχες γεύσεις.Τραπεζώματα με φωνές.Απίστευτα μαγειρέματα γεμάτα έμπνευση.Τσουγκρίσματα και φωνακλάδικες συζητήσεις....και τραγούδι.Η Νιτσα έκανε πάλι το θαύμα της και ζήτησε από τα παιδιά να μας τραγουδήσουν και βρεθήκαμε να ψέλνουμε όλοι μαζί τραγούδια των Χριστουγέννων.Εμείς πιο δυνατά από τα παιδιά...Το είχαμε ανάγκη!
Η βραδιά έκλεισε με το διάβασμα ενός παραμυθιού...."Σταχτένιος και Καρβουνίτσος"! Ήταν υπέροχα....Συγκινήθηκα πολύ!

Τι θα κρατήσω από αυτά τα Χριστούγεννα....
Τη Βραδυνή βόλτα με τα παιδιά στο χωριό και στο δάσος. Αναμμένα κεράκια, ψιθυριστές φωνές και ένα τοπίο απόκοσμο!

Τη βόλτα με τον ξάδερφο μου στο δάσος. Νύχτα, ένας αέρας απαλός φυσούσε πάνω από τα δέντρα, μας ανακάτευε τα μαλλιά και μας δρόσιζε με απαλές ριπές στο πρόσωπο, μαζί με υγρασία. Συζήτηση σχεδόν μυστικιστική, που θα μοιραστώ μαζί σας κάποτε... και ένα δάσος σκιασμένο από το φεγγάρι...Αστροφώτιστο και τρομακτικό...Το λάτρεψα!

Η εικόνα των φωτισμένων παραθύρων, την Άγια Νύχτα.
Μέσα το αναμμένο τζάκι και τα παιδιά γύρω του...και η ζεστασιά κι η ασφάλεια.Οι ευωδιές και τα απαλά  γιορτινά λόγια.

Εγώ ξαπλωμένη σε ένα παχύ στρώμα φύλλων.Οι φωνές των παιδιών που παίζουν κάπου μακριά και τα γέλια της υπόλοιπης παρέας κοντά μου. Γύρω τα δέντρα, πελώρια, αγέρωχα. Η ομίχλη να παίζει με τον ήλιο και η φωνή μέσα μου να φωνάζει "σ 'ευχαριστώ!" ξανά και ξανά...θα μπορούσα να μείνω εκεί για πάντα...

Όμως ήρθε το τέλος και μπήκαμε πάλι στο καράβι και η Αγγέλα γελούσε με τους γλάρους που έπαιζαν κι έκαναν βουτιές πάνω από τα κεφάλια μας...Το αντίο είχε γέλια και θλίψη. Όχι για τα Χριστούγεννα που έφυγαν, γιατί τα είχαμε ζήσει ως το μεδούλι... μα για εμάς που θα χαθούμε πάλι στην καθημερινότητα...και δεν θα βρισκόμαστε τόσο συχνά να λέμε χαζά και να πειραζόμαστε και να γελάμε...όπως γελούσαμε γύρω από τη φωτιά, μόλις βάζαμε τα παιδιά για ύπνο. Αυτή η τρελο οικογένεια είναι τόσο σημαντική για εμάς....

Ήταν υπέροχα...Δεν μου έλειπε τίποτε...εκτός ίσως από την οικογένεια μου. Ήξερα όμως ότι η μαμά κι ο μπαμπάς είναι χαρούμενοι παρέα με την αδερφούλα και τα πιτσιρίκια της...οπότε μπορούσα να αφεθώ και να περάσουμε κι εμείς ονειρεμένα...σε ένα δάσος μαγικό, παρέα με ανθρώπους εμπνευσμένους, που ξέρουν να δίνουν και να μοιράζονται. Σε ένα σπίτι που τα χωρά όλα και πόνο και θλίψη και οργή και μπορεί και τα μετατρέπει σε αγάπη...Γιατί εκεί...η αγάπη είναι παντού! Όπου και να  γυρίσεις...Αρκεί να θέλεις να τη δεις....όπως και στη Ζωή...

Αυτό είναι το Καζαβήτι. Αυτό είναι το σπίτι της Νίτσας και του Νίκου...

Σας ευχαριστούμε για όλες τις ζεστές γιορτινές σας  ευχές. Μεγάλες εκπλήξεις μας περίμεναν σπίτι με δωράκια, κάρτες και μηνύματα ...μα αυτά είναι μια άλλη ιστορία!! Μέχρι να την πούμε, ευχόμαστε Χρόνια Πολλά αγαπημένοι μας...Είστε στ 'αλήθεια "Αγαπημένοι"!
                                                                                           Κατερίνα