18 χρόνια "Cha Cha"...

Κουβεντιάζοντας με την Κα. το σαββατοκύριακο θυμηθήκαμε ότι σήμερα 28 Ιανουαρίου, κλείνουμε 18 χρόνια μαζί, ως ζευγάρι.

Ήταν μια κρύα βροχερή Παρασκευάτικη νύχτα τότε που βγήκαμε το πρώτο μας ραντεβού. Φοιτητές στην Αγγλία. ( Πολύ μυθιστορηματικό ε!).

Βγήκαμε μετά από δύο μέρες το βράδυ της Κυριακής, από το δωμάτιο στις φοιτητικές εστίες που μέναμε.

Τα θυμόμαστε τώρα και γελάμε.

 

Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι της κοινής μας πορείας. Είμαστε  μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και στις λύπες. (είναι κλισέ έτσι;). Περάσαμε μέσα από στενοχώριες, καυγάδες, κρίσεις. Φτάσαμε ως το τέλος της σχέσης, μα κατάλαβα ότι με εκείνη ήθελα να κάνω τα όνειρα μου κι αρχίσαμε ξανά να σχεδιάζουμε μαζί.

Φανταστήκαμε και δημιουργήσαμε πράγματα μαζί με αποκορύφωμα την οικογένειά μας.

 

Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Όταν ο ένας από τους δύο δεν «τραβάει» ο άλλος δίνει ώθηση και για τους δυο.

Αναπολούμε την εποχή που ήμασταν ζευγάρι χωρίς τα παιδιά και ονειρευόμασταν την στιγμή που θα αποκτούσαμε μεγάλη οικογένεια για να απολαμβάνουμε ευρωπαϊκά πρωινά όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι. Και όταν παντρευτήκαμε το πρώτο πράγμα που αποκτήσαμε ήταν  ένας αστείος βραστήρας αυγών για τα ονειρεμένα πρωινά. Το είχαμε από τότε χαμένο!

Θυμόμαστε τα πράγματα που ονειρευόμασταν και που κάναμε μαζί, με πιο σημαντικό, τα παιδιά μας.

Η απόκτηση τους,  δεν μας εμπόδισε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να δημιουργούμε με προτεραιότητα τα παιδιά, παρ όλες τις αντιξοότητες που μπορεί να αντιμετωπίζει ένα σύγχρονο ζευγάρι, όπως η έλλειψη χρόνου, οι υπερβολικές ώρες εργασίας, οι οικονομικές δυσκολίες και η ανάγκη των παιδιών να είμαστε μαζί τους όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο.

Κι όμως διαπιστώνουμε πως  καταφέραμε να τα προλάβουμε όλα δίχως να μας χαριστεί τίποτα, δίχως τα παιδιά μας να αισθάνονται ότι είμαστε απόντες από την ζωή τους και δίχως να διαθέτουμε απεριόριστες οικονομικές δυνατότητες, ή ανθρώπους να  αναλαμβάνουν για εμάς τις ευθύνες μας.

Μάλλον έγινε ασυναίσθητα λόγω της αλληλοϋποστήριξης και της αλληλοκάλυψης μεταξύ μας. Αλλιώς δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο λόγο, προσωπικά, για το ότι καταφέρνουμε και συνεχίζουμε να είμαστε δημιουργικοί ακόμα και στις μέρες μας, εν μέσω οικονομικής δυσπραγίας, και ανασφάλειας για το άμεσο μέλλον.

Παρόλα αυτά μετά από 18 χρόνια προσπαθούμε μαζί και συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε εγρήγορση, να σχεδιάζουμε τα επόμενα βήματά μας και να κάνουμε πράγματα για τα παιδιά μας με τα παιδιά μας. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι γελάμε μαζί. Γελάμε πολύ. Σε βαθμό παρεξηγήσεως.

Υπήρχαν μέρες δύσκολες, στιγμές που ένας από τους δύο λύγισε. Είπαμε λόγια σκληρά, χαθήκαμε σε  σκέψεις μπερδεμένες. Τα δύσκολα έρχονται και φεύγουν. Εκείνη την πιο δύσκολη χρονιά μας, το ρίξαμε στο χορό...κι από τότε καταλάβαμε πως μας αρέσει το "Cha Cha". 

 

Στις πρόβες μαλώναμε, διαφωνούσαμε, γυρνούσαμε σπίτι "σκοτωμένοι"...αλλά στο τέλος μάθαμε να χορεύουμε και διασκεδάσαμε με την καρδιά μας.

Αρνούμαστε να σκεφτόμαστε μίζερα, όλα να μας φταίνε και να είμαστε θυμωμένοι με όλους και για όλα.

Δεν αξίζει στο όνομα των 18 χρόνων συν δημιουργίας, να σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο.

18 χρόνια μετά, ο ένας ανατροφοδοτεί τον άλλον και αυτό μας δίνει διεξόδους αντιστρέφοντας έτσι το γνωστό γνωμικό  «με πορδές πλέον βάφουμε αυγά»  δίχως να περιμένουμε στωικά την μοίρα και την τύχη μας.

Σ’ ευχαριστώ για τα 18 χρόνια κοινής πορείας ντάμα μου!

Την στιγμή απαθανάτισε ο γιος μας

Πάμε γι’ άλλα τώρα!

Πα.