Από το "θέλω" ως το "μπορώ"....

Τις προάλλες, ξύπνησα πολύ νωρίς κι είχα ένα βουνό από "πρέπει"...Κοίταξα έξω από το παράθυρο κι η ομίχλη ήταν σαν τοίχος. Εδώ όταν έχει ομίχλη νομίζεις πως ζεις σε ταινία τρόμου.Το τοπίο είναι απόκοσμο και τα μάτια σκαλώνουν και δεν μπορούν να δουν ορίζοντα.

Ήμουν "κάπως"... Βούλιαζα. Πνιγόμουν σε αυτά που πρέπει, σε αυτά που μπορώ, σε αυτά που θέλω...
Παλιά τις ημέρες που ήμουν λίγο παράξενα έλεγα θα πάω "Σπίτι". Σπίτι ήταν για όλους όσους ξέρουμε και έχουμε περάσει από εκεί...η Ιθάκη. Η Θεραπευτική Κοινότητα. Σπίτι...εκεί που ηρεμούσε η ψυχή μου! Για όσους έχουμε περάσει από εκεί με έναν τρόπο το Σπίτι έχει μια δύναμη πελώρια, μια ενέργεια που σε συμπαρασύρει.
Τώρα το σπίτι αυτό αν και είναι πάντα ανοιχτό είναι πια μακριά...οπότε έπιασα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει προχθές πως "θέλω να πάω Σπίτι"....και μόλις  συνειδητοποίησα την ανάγκη μου με έπιασε θλίψη γιατί δεν είχα χρόνο για να πάω ως εκεί... Τότε σηκώθηκα αποφασιστικά και όταν ο Πα με ρώτησε που πηγαίνω απάντησα  δυνατά, "θα πάω Σχολείο".
Φόρεσα ότι βρήκα μπροστά μου, μπήκα στο αμάξι και πήρα το δρόμο για να πάω σε ένα μέρος που με γαληνεύει και εκεί χαμογελά η ψυχή μου.
Εκεί που τα ξεχνάω όλα, που παίρνω χαμόγελα κι αγκαλιές και γέλια δυνατά, με κερνούν κουλουράκια, χαϊδεύω ροδαλά μαγουλάκια και μαζεύω κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω.
Στο Σχολείο της Φύσης...

Στο δρόμο σταμάτησα μια στιγμή να δω τα σύννεφα βαριά να σκεπάζουν τον Όλυμπο πέρα μακριά...Λίγη ώρα πριν δεν θα μπορούσα να δω τίποτε πέρα από τη μύτη μου, θα ήμουν μπλεγμένη σε ζοφερές σκέψεις,  μα...ο δρόμος προς το σχολείο με βάζει πάντα σε μια διάσταση περισσότερο πνευματική...

Λίγα γκρίζα σύννεφα, ένα ομιχλώδες βουνό κι ένα τοπίο σχεδόν άγριο...Πριν λίγο μου φαινόταν καταθλιπτικό και τώρα με μάγευε...Η δύναμη του μυαλού που μπορεί να ορίζει το σώμα, σαν διακόπτης που κλείνει κι ανοίγει, με μια εντολή.

Στάθηκα στην πόρτα και διάβασα αυτό.

Κάποιος το έγραψε για εμένα....
Κι ύστερα άνοιξα την πόρτα και από το γκρι, μπήκα στο χρώμα. Μια απίθανη ζεστασιά με τύλιξε μαζί με μελωδίες του Amelie και μυρωδιές από φρεσκοψημένα γλυκά...Ήθελα ξαφνικά να χορέψω!

Ένας πίνακας που σε προσκαλεί να μοιραστείς μια ιδέα, μια σκέψη, ένα απόφθεγμα...όποιος κι αν είσαι....

Παιδιά που έτρεχαν και μου χαμογελούσαν ντροπαλά, καλημέρες φωτεινές, ζωντανές, γέλια και φωνές...Δημιουργίες με μπαλόνια και πιτσιρίκια που έβαφαν...κι άκουγαν παραμύθια κι έτρωγαν....

 

Παιδιά!!Ένας κόσμος γεμάτος με εκείνα, πως μπορείς να μην νιώσεις να φουσκώνεις από αγάπη για αυτά...Πως μπορείς να μπεις στον κόσμο τους χωρίς να χαμογελάσεις...

Η ώρα του ύπνου με βρήκε να απολαμβάνω την ήρεμη ασφάλεια τους. Απόλυτη αγγελική σιωπή....Μικρά πατουσάκια και χεράκια.

 

 

Κεφαλάκια που έγερναν στα χρωματιστά χαρούμενα μικρά σεντονάκια, τόσο ευάλωτα...Τόσο εύθραυστα...

και εκεί στη μέση η δασκάλα που νανούριζε απαλά μια μικρούλα που δυσκολευόταν να κοιμηθεί...

Με αυτή την εικόνα έφυγα και την πήρα μαζί μου μαζί με τα λόγια της Βέτας....που όταν μοιράστηκα μαζί της τις σκοτεινές μου σκέψεις,  μου είπε γελώντας μια φράση που της είχε πει μια άλλη μαμά λίγες μέρες πριν: "Από τα θέλω ως τα μπορώ...ένα  φοβάμαι  δρόμος..."
 Ω!!!! Μου έφτιαξε το κέφι αυτό. Με άλλαξε!

Δεν είναι τυχαίο το ότι κάνει αυτή τη υπέροχη δουλειά. Έτσι έτσι είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν με παιδιά! Φωτεινοί....

Λίγο από το φως μια τέτοιας γυναίκας θα μοιραστούμε το βράδυ του Σαββάτου 2 Φεβρουαρίου στις 19.00 στο θέατρο ΚΑΠΠΑ στην Περαία. Δέκα Πολιτιστικού Σύλλογοι του Δήμου Θερμαΐκού  σε συνεργασία με το Τμήμα Πολιτισμού, ενώθηκαν για να δημιουργήσουν μια  βραδιά γεμάτη χρώμα με χορούς και μουσικές άλλων πολιτισμών και θα έχουμε την τιμή να γνωρίσουμε την Μέρω Κεσεσίογλου...Μια γυναίκα οραματίστρια που έβαλε ως στόχο ζωής να βοηθήσει  παιδιά ορφανά και άρρωστα στην Ακτή Ελεφαντοστού. Είναι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε για να δίνει, να φροντίζει, να μοιράζει, να προστατεύει, να παρηγορεί.
Φιγούρα τρυφερή, μητρική.

Όσοι μπορείτε μην χάσετε  την ευκαιρία να την γνωρίσετε. Μια γυναίκα που εν μέσω άγριου πολέμου σε μια ξένη σκληρή χώρα, έπραξε το ακατόρθωτο, μόνο και μόνο επειδή το ονειρεύτηκε και ο μητρικός της ρόλος δεν της επέτρεπε να είναι μητέρα μόνο στα δικά της παιδιά κι έτσι έγινε μαμά και σε παιδιά που χρειάζονταν μητρική φροντίδα  περισσότερο από  οτιδήποτε. Οταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήξερε αν μπορούσε...ήξερε μόνο πως ήθελε!
Εθελοντική δράση λοιπόν..."Πράττοντας το ακατόρθωτο"...

Γιατί τελικά από τα θέλω μέχρι τα μπορώ...δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο...μόνο ο φόβος μας. Μόνο εμείς ως εμπόδια σε κάθε όνειρό, σε κάθε ανάγκη μας. Εμείς οι ίδιοι να τραβάμε το χαλί στον ίδιο μας τον εαυτό.

Γύρισα σπίτι και ο Γιώργος περιχαρής μου έδειξε μια ζωγραφιά που έκανε στο σχολείο...Εδώ είμαστε!
Ένα τσούρμο κακοί που προσπαθούν να ανέβουν από τις σκάλες και να μας φτάσουν και η μωβ μαμά στα αριστερά που έχει δίπλα της το Γιώργο και ο  κίτρινος μπαμπάς δεξιά που έχει δίπλα του τον Άγγελο.

Ο μπαμπάς κρατάει στα χέρια του ένα σφυρί...(καθότι μάστορας) και κοπανάει τους κακούς και ο Άγγελος καθότι μεγαλύτερος και δυνατός,  χτυπάει με τις μαγικές του γροθιές...(πράσινες Ben Ten)και  η μαμά...αχ η μαμά!!

Είναι ατρόμητη γιατί φοράει κίτρινη ζώνη. Μάλιστα. Καρατέκα η μαμά!

Εντάξει μπορεί να μην έχω ακόμη μαύρη ζώνη  στις ζωγραφιές του, αλλά θα την αποκτήσω με σκληρή προσπάθεια...όμως το σημαντικό είναι πως στα μάτια του είμαι ατρόμητη και τα βάζω με τους κακούς για να  προστατεύσω την οικογένεια και με γυμνά χέρια ε; Γιατί ο μπαμπάς έχει σφυρί κι ο Άγγελος μαγική γροθιά...όχι να τα προσέχουμε αυτά!
Στα μάτια του η μαμά είναι θαρραλέα για την  οικογένεια της που  είναι πιο σημαντική από το φόβο της και την  κάνει να νικάει τους κακούς!

Για εκείνους θα γίνω καρατέκα και θα πάρω μαύρη ζώνη και μπλε τιράντες και τα πάντα!
Όσο κι αν εγώ πέφτω εκείνοι βρίσκουν τρόπο να με ανεβάζουν...Είμαι μια σημαντική ηρωική κι αγέρωχη φιγούρα στα μάτια τους...πως μπορώ  να τους απογοητεύσω;
Κι όσο κι αν  δεν νομίζω πως μπορώ ξέρω στα σίγουρα πως θέλω κι ο δρόμος ανάμεσα σε αυτά τα δύο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι που πρέπει να διασχίσω γιατί περνάει μέσα από τον φόβο μου!
Ω ναι! φοβάται κι η μαμά καρατέκια...παρόλα αυτά κοπανάει....

Καλημέρα αγαπημένοι. Πλησιάζει Σαββατοκύριακο και το έχω τόση ανάγκη μετά από αυτή τη....δύσκολη, δύσκολη, δύσκολη κι αλλόκοτη εβδομάδα!!!

Ευχαριστούμε για τις ευχές...18 χρόνια μαζί, αύριο θα το γιορτάσουμε με...χαμάμ!!! άντε να "σιάξουμε" γιατί βγάλανε κάλους τα πόδια μας από το πολύ "cha cha"....
                                                                                 Κατερίνα

18 χρόνια "Cha Cha"...

Κουβεντιάζοντας με την Κα. το σαββατοκύριακο θυμηθήκαμε ότι σήμερα 28 Ιανουαρίου, κλείνουμε 18 χρόνια μαζί, ως ζευγάρι.

Ήταν μια κρύα βροχερή Παρασκευάτικη νύχτα τότε που βγήκαμε το πρώτο μας ραντεβού. Φοιτητές στην Αγγλία. ( Πολύ μυθιστορηματικό ε!).

Βγήκαμε μετά από δύο μέρες το βράδυ της Κυριακής, από το δωμάτιο στις φοιτητικές εστίες που μέναμε.

Τα θυμόμαστε τώρα και γελάμε.

 

Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι της κοινής μας πορείας. Είμαστε  μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και στις λύπες. (είναι κλισέ έτσι;). Περάσαμε μέσα από στενοχώριες, καυγάδες, κρίσεις. Φτάσαμε ως το τέλος της σχέσης, μα κατάλαβα ότι με εκείνη ήθελα να κάνω τα όνειρα μου κι αρχίσαμε ξανά να σχεδιάζουμε μαζί.

Φανταστήκαμε και δημιουργήσαμε πράγματα μαζί με αποκορύφωμα την οικογένειά μας.

 

Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Όταν ο ένας από τους δύο δεν «τραβάει» ο άλλος δίνει ώθηση και για τους δυο.

Αναπολούμε την εποχή που ήμασταν ζευγάρι χωρίς τα παιδιά και ονειρευόμασταν την στιγμή που θα αποκτούσαμε μεγάλη οικογένεια για να απολαμβάνουμε ευρωπαϊκά πρωινά όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι. Και όταν παντρευτήκαμε το πρώτο πράγμα που αποκτήσαμε ήταν  ένας αστείος βραστήρας αυγών για τα ονειρεμένα πρωινά. Το είχαμε από τότε χαμένο!

Θυμόμαστε τα πράγματα που ονειρευόμασταν και που κάναμε μαζί, με πιο σημαντικό, τα παιδιά μας.

Η απόκτηση τους,  δεν μας εμπόδισε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να δημιουργούμε με προτεραιότητα τα παιδιά, παρ όλες τις αντιξοότητες που μπορεί να αντιμετωπίζει ένα σύγχρονο ζευγάρι, όπως η έλλειψη χρόνου, οι υπερβολικές ώρες εργασίας, οι οικονομικές δυσκολίες και η ανάγκη των παιδιών να είμαστε μαζί τους όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο.

Κι όμως διαπιστώνουμε πως  καταφέραμε να τα προλάβουμε όλα δίχως να μας χαριστεί τίποτα, δίχως τα παιδιά μας να αισθάνονται ότι είμαστε απόντες από την ζωή τους και δίχως να διαθέτουμε απεριόριστες οικονομικές δυνατότητες, ή ανθρώπους να  αναλαμβάνουν για εμάς τις ευθύνες μας.

Μάλλον έγινε ασυναίσθητα λόγω της αλληλοϋποστήριξης και της αλληλοκάλυψης μεταξύ μας. Αλλιώς δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο λόγο, προσωπικά, για το ότι καταφέρνουμε και συνεχίζουμε να είμαστε δημιουργικοί ακόμα και στις μέρες μας, εν μέσω οικονομικής δυσπραγίας, και ανασφάλειας για το άμεσο μέλλον.

Παρόλα αυτά μετά από 18 χρόνια προσπαθούμε μαζί και συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε εγρήγορση, να σχεδιάζουμε τα επόμενα βήματά μας και να κάνουμε πράγματα για τα παιδιά μας με τα παιδιά μας. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι γελάμε μαζί. Γελάμε πολύ. Σε βαθμό παρεξηγήσεως.

Υπήρχαν μέρες δύσκολες, στιγμές που ένας από τους δύο λύγισε. Είπαμε λόγια σκληρά, χαθήκαμε σε  σκέψεις μπερδεμένες. Τα δύσκολα έρχονται και φεύγουν. Εκείνη την πιο δύσκολη χρονιά μας, το ρίξαμε στο χορό...κι από τότε καταλάβαμε πως μας αρέσει το "Cha Cha". 

 

Στις πρόβες μαλώναμε, διαφωνούσαμε, γυρνούσαμε σπίτι "σκοτωμένοι"...αλλά στο τέλος μάθαμε να χορεύουμε και διασκεδάσαμε με την καρδιά μας.

Αρνούμαστε να σκεφτόμαστε μίζερα, όλα να μας φταίνε και να είμαστε θυμωμένοι με όλους και για όλα.

Δεν αξίζει στο όνομα των 18 χρόνων συν δημιουργίας, να σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο.

18 χρόνια μετά, ο ένας ανατροφοδοτεί τον άλλον και αυτό μας δίνει διεξόδους αντιστρέφοντας έτσι το γνωστό γνωμικό  «με πορδές πλέον βάφουμε αυγά»  δίχως να περιμένουμε στωικά την μοίρα και την τύχη μας.

Σ’ ευχαριστώ για τα 18 χρόνια κοινής πορείας ντάμα μου!

Την στιγμή απαθανάτισε ο γιος μας

Πάμε γι’ άλλα τώρα!

Πα.

Αλκυονίδες μέρες....

Ημέρες γεμάτες φως.
Τέτοιες ημέρες ζούμε. Ο Γιώργος κάνει τα μαθήματα του κι εγώ από δίπλα, τα δικά μου....Το διάβασμα είναι μέρος της δουλειάς μου. Είναι εξαιρετικής σημασίας το να μην σταματώ να μελετώ. Παλιά κλεινόμουν στο γραφείο της δουλειάς μου και απλά διάβαζα. Είχα αυτή την απαραίτητη πολυτέλεια...Τώρα κατάλαβα το πόσο πολυτέλεια ήταν. Τώρα που δεν υπάρχει γραφείο της δουλειάς για  να κλείσω την πόρτα και άρα  μελετώ  πια όπου μου δοθεί η ευκαιρία...Έτσι τις προάλλες ενώ εκείνος έκανε μαθηματικά και μετρούσε ένα ένα τα δάχτυλα του...

εγώ άνοιξα την πρώτη σελίδα ενός βιβλίου που ανέλυε παραμύθια κι έπεσα πάνω σε αυτό....

Το αφήνω χωρίς σχόλιο...

Μην θέλοντας να χάσω τις όμορφες αυτές ημέρες διάβαζα έξω στον ήλιο, στον απαλό νοτιά, κουκουλωμένη με την καρό κουβέρτα!!

Πίνοντας το τέλειο τσάι της Όλγας μου, που με ξέρει τόσο καλά ώστε να μου χαρίζει πάντα τις πιο μοναδικές γεύσεις και τρώγοντας τα τελευταία μπισκότα που ταξίδεψαν από την Αμερική δώρο μιας φίλης τόσο γλυκιάς όσο και τα ίδια τα μπισκότα!!!

Τα μασουλήσαμε όλα κλείνοντας τα μάτια με την πρώτη δαγκωματιά...Έχουν γεύση Αμερικάνικη που λέει κι ο Πα.

Όταν πέφτει ο ήλιος το διάβασμα κι η γραφική δουλειά μεταφέρονται στην θεραπευτική μας πολυθρόνα...Την διεκδικούμε όλοι με κάθε ευκαιρία!! Η πιο ζεστή γωνιά του σπιτιού. Τα απογεύματα εγώ φεύγω για τις ομάδες και ορμάει όποιος προλάβει! Είναι δύσκολο να δουλεύεις τα απογεύματα. Το μυαλό χαλαρώνει και πρέπει να το συμαζέψω πριν προλάβει και συμπαρασύρει και το σώμα...Ενας δυνατός καφές για το δρόμο και φύγαμε...

Οι ημέρες αυτές οι ζεστές, είναι όμορφες. Έχουν κάτι από Άνοιξη και μας γεμίζουν με υποσχέσεις. Σαν μια μικρή υπενθύμιση του τι έρχεται!
Σηκωνόμαστε το πρωί και θαυμάζουμε τον πρωινό ήλιο να σκάει πίσω από τον Χορτιάτη

και την ομίχλη να σέρνεται απαλά πάνω στη  υγρή γη...

Πρωινό τρέξιμο με τον Λου για παρέα. Τρέχει δίπλα μου κι ακούμε ο ένας την ανάσα του άλλου...τι συντροφική σιωπή!! Έχει κάτι από εκείνη την σιωπή που ζούσα με τον Νάντο μου!
Είναι καλός σύντροφος ο Λου. Ευγενικός και ήρεμος!κι ακολουθεί...αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ξέρει να είναι εκεί ακολουθώντας με.

Ο δρόμος καθαρός κι ο αέρας κρύος μου χτυπά το πρόσωπο και νιώθω τόσο ωραία, τόσο ζωντανή. Το μυαλό ρουφάει κάθε σκέψη και την σκορπάει μαζί με την ανάσα μου στον κρύο αέρα! Μου αρέσει να τρέχω. Με ξεσήκωσε ένα άρθρο που διάβασα στο blog του Βαγγέλη. Πρώην συνάδελφος και βετεράνος στο τρέξιμο! Το συγκεκρημένο άρθρο δεν έιναι δικό του, αλλά τις δικές του σκέψεις για το τι σημαίνει "τρέχω"  τις διάβασα πρόσφατα εδώ  και τις ένιωσα. Ο Βαγγέλης γράφει φανταστικά κι ανεβοκατεβαίνει βουνά τρέχοντας κι εγώ νιώθω να κόλησα λίγη από αυτή του την τρέλα μετά από αυτό το ανάγνωσμα...Με διακίνησε!! Είναι φοβερό το πόσο νόημα μπορούν να σου δώσουν οι λέξεις αν είσαι έτοιμος για κάτι νέο. Μια αλλαγή, μια εξέλιξη.
Οι δρόμοι μπροστά μου, οι καθαροί ορίζοντες, η ησυχία του τοπίου, η σιωπή του μυαλού, άλλοτε με αέρα, άλλοτε με ψιλόβροχο, άλλοτε με κρύο πολύ και τις τελευταίες ημέρες, με μια ιδέα άνοιξης...

Γυρνάμε σπίτι με τον Λου, με μια ενέργεια να ξεχειλίζει κι εκεί μας περιμένει ο Κάρλο. Δείχνει έναν απίστευτο ενδιαφέρον και μας κοιτά σοβαρά...Μπορεί να γίνει πολύ τρομακτικός όταν κοιτάζει έτσι...

κι ύστερα ορμάει πάνω στο Λου και παίζουν σαν κουτάβια...Είναι τόσο όμορφο και ταυτόχρονα τρομακτικό θέαμα, καθώς είναι τόσο μεγάλοι κι οι δύο .

Στο τέλος ξαπλώνουν κι οι τρεις μαζί..."Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας" που λέει κι ο Πα.
Είναι όμορφοι κι οι τρεις...Ζόρικοι κι ο καθένας, με τα δικά του...Άλλος επιφυλακτικός, άλλος χαλαρός κι άλλος επιθετικός...Σαν άνθρωποι!Ο ένας μαθαίνει από τον άλλο κι αλλάζουν...κι εξελίσσονται.Οπως κάθε ομάδα!

Όλοι χαιρόμαστε, αυτές τις φωτεινές ημέρες. Ακόμη κι η μικρή καλαχόη, πάνω στο γραφείο μου!

Οι Αλκυονίδες μέρες μας μπέρδεψαν όλους...Μας ξεσήκωσαν!! Οι μέρες που η Αλκυόνη γεννάει τα αυγά της. Ημέρες δώρο από έναν θεό, μόνο για εκείνη...και για εμάς! Για να πάρουμε μια γερή ανάσα, για να γεμίσουμε με δύναμη και κουράγιο...Όπως όταν τρέχω και μετά την ανηφόρα και λίγο πριν τα "φτύσω" τελείως, έρχεται ένα ισιάδι και αναθαρρώ...παίρνω δύναμη και ξεκουράζω τα πόδια μου τρέχοντας πια χωρίς την ίδια ένταση. Μαζεύω δυνάμεις γιατί ξέρω...το βλέπω από μακριά πως μετά τη στροφή έρχεται άλλη μια ανηφόρα!

Είμαστε στη μέση.
Στη μέση του Χειμώνα...Ο χειμωνανθός στην αυλή, είναι ολάνθιστος και γέμισε το σπίτι μας με τη λεπτή  λεμονάτη μυρωδιά του....

Ανθίζει πάντα στην καρδιά του χειμώνα με τα ντροπαλά του άνθη να κοιτούν τη γη...

Ο ήλιος είναι φωτεινός...μα δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι για την Άνοιξη!!Ακόμη περιμένουμε τα χιόνια...Δεν ξεγελιόμαστε, από τις ζεστές δελεαστικές αχτίδες του...Ξέρουμε πως δεν ήρθε ακόμη η ώρα του! Έρχεται χιονιάς...κι εμείς χρειαζόμαστε ακόμη λίγο χρόνο να τον χαρούμε...
Πως μπορούμε να μην τον χαρούμε με τόση "φωτιά" που κρύβεται σε κάθε τι που βλέπουμε;

Καλημέρα αγαπημένοι...
Σας ευχαριστώ για όλα τα συγκλονιστικά και τόσο προσωπικά σας σχόλια στην ανάρτηση του
 "Εγώ Φταίω". Μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και καλύτεροι γονείς. Σας ευχαριστώ που μου το υπενθυμίζετε και το επιβεβαιώνετε...Για ακόμη μια φορά με ξαφνιάσατε!

                                                                                  Κατερίνα

Εγώ Φταίω!

 

Νομίζεις πως είναι κάπου μακριά και δεν ακούν.

Νομίζεις πως είναι απασχολημένα  και δεν σε βλέπουν.

Νομίζεις πως είναι μικρά και δεν θα καταλάβουν…

Η μαμά γύρισε αργά από τη δουλειά. Είναι κουρασμένη.

Κάνει δουλειές και είναι θυμωμένη.
Εγώ φταίω αν  είχα μαζέψει τα παιχνίδια μου, δεν θα χρειαζόταν να κουραστεί για να τα μαζέψει εκείνη…

Η αλήθεια είναι πως είναι εκεί. Κρυμμένα ή απλά αόρατα.

Μέσα στον μικρό χρωματιστό τους κόσμο, εκεί που εσύ είσαι πελώριος.
Ο γονιός, ο τροφός, ο δάσκαλος, ο αρχηγός…
Ο Πελώριος!
 
Η μαμά ξέχασε το φαγητό. Το φαγητό κάηκε κι η μαμά είναι λυπημένη γιατί πρέπει να κάνει άλλο.
Εγώ φταίω. Αν είχα κάνει μόνος τα μαθήματα μου δεν θα χρειαζόταν η μαμά να με βοηθήσει  και δεν θα καιγόταν το φαγητό…

Ακούν, νιώθουν, οσφραίνονται την αγωνία, το φόβο, το θυμό, την κούραση, την ένταση…

Τα νιώθουν χωρίς να το θέλουν.

 

Θυμωμένη μαμά, παιδάκι που κλαίει. Γιώργος

Ο μπαμπάς φτιάχνει τη βρύση που χάλασε και εγώ παίζω με τα κατσαβίδια του…Έσπασε όμως ο σωλήνας και πλημμύρισε η κουζίνα με νερά. Είναι θυμωμένος και φωνάζει και η μαμά μαλώνει μαζί του. Εγώ φταίω, αν δεν ήμουν μέσα στα πόδια του όλη την ώρα δεν θα είχε γίνει αυτό!

Χωρίς να το επιδιώκουν, τα κάνουν όλα «δικά τους».

Φταίνε αυτά…
Για όλα.
Για τα πάντα.
Για τα αδύνατα.
Για τα αδιανόητα.
Φταίνε αυτά!

Η μαμά μάλωσε με τον μπαμπά. Φωνάζουν κι είναι πολύ θυμωμένοι. Εγώ φταίω, αν είχα πάει πιο νωρίς για ύπνο, δεν θα ήταν τόσο κουρασμένοι και δεν θα θύμωναν, τόσο πολύ!

Οι μικροί, άγουροι άνθρωποι. Νέοι σε έναν κόσμο παλιό κι ακατανόητο.
Κι αν όλα αυτά πια είναι για εσένα απλά. Κι αν είσαι ο μόνιμα κουρασμένος ενήλικας, με τις μεγάλες ευθύνες και τη δύσκολη καθημερινότητα

Όταν φοβάμαι. Άγγελος

Θυμήσου…

Θυμήσου εσένα κρυμμένο στις σκιές.
Να ακούς, να νιώθεις, να παλεύεις, με τα «θηρία» και να νομίζεις , να πιστεύεις, για κάποιο ανεξήγητο λόγο πως είναι δικά σου… Κι εσύ να πρέπει  να αλλάξεις! Εσύ να βρεις τη λύση στα δικά τους προβλήματα…

Ο μπαμπάς μετράει τα λεφτά και δεν φτάνουν. Είναι λίγα. Θύμωσε και είναι νευριασμένος. Εγώ φταίω αν δεν του είχα ζητήσει να μου πάρει κρουασάν... Δεν θα ξαναζητήσω να μου πάρουν τίποτα…

Θυμήσου πως είναι να νιώθεις ότι πρέπει να αλλάξεις χωρίς να ξέρεις το γιατί, χωρίς να ξέρεις το πώς…

Πως;
Θυμήσου πως είναι να νιώθεις συνέχεια πως είσαι «το λάθος»… πως «εσύ φταις».
Απλά θυμήσου…

Πως φαίνεσαι στα μάτια μου, όταν θυμώνεις. Άγγελος

Η αδερφή μου έχασε το αρκουδάκι της και δεν μπορεί να κοιμηθεί. Κλαίει κι η μαμά κι ο μπαμπάς την μαλώνουν που όλο το χάνει. Εγώ φταίω αν δεν είχα μπει στο δωμάτιο της να παίξω, σίγουρα δεν θα είχαν ανακατευτεί τα παιχνίδια και θα έβρισκαν το αρκουδάκι της!

Θυμήσου: Τα λόγια που σε πλήγωσαν για να μην τα ξαναπείς.

Ο μπαμπάς δεν έχει καθόλου χρόνο για να με βοηθήσει στα Μαθηματικά. Η μαμά είναι στη δουλειά και πρέπει να τα κάνει όλα μόνος του.

Κλαίω στο δωμάτιο μου γιατί δεν καταλαβαίνω και με μαλώνει.
Εγώ φταίω, αν ήμουν καλή κι άκουγα την δασκάλα στο σχολείο θα καταλάβαινα τα μαθηματικά μου…Ο μπαμπάς μου λέει ότι είμαι ανόητη και χαζή…Είμαι χαζή!

Όταν είμαι χαρούμενος. Αγγελος

 

Θυμήσου: Τις πράξεις που σε πόνεσαν για να μην τις ξανακάνεις.

Στο σχολείο έχασα την κασετίνα μου. Δεν μπορώ να την βρω πουθενά. Φοβάμαι να το πω γιατί θα με μαλώσουν. Εγώ φταίω…είμαι απρόσεχτος, αν πρόσεχα τα πράγματα μου δεν θα έχανα την κασετίνα. Τώρα μπορεί να μου τραβήξουν το αυτί ή τα μαλλιά και θα μπω τιμωρία στο δωμάτιο μου. Φοβάμαι.

Κι ύστερα θυμήσου τον ήχο του παιδικού σου γέλιου και σκέψου ποιοι ήταν οι λόγοι που εκείνο το γέλιο έπαψε!

 Παίζουμε και χτυπάμε τα παιχνίδια μας στο πάτωμα και γελάμε. Η μαμά και ο μπαμπάς μας λένε να σταματήσουμε. Δεν κάνουμε τίποτα μόνο γελάμε. Μας φωνάζουν να σταματήσουμε να κάνουμε βλακείες και να κάνουμε επιτέλους ησυχία…γελάμε κρυφά και μετά εκείνοι θυμώνουν γιατί τους κοροϊδεύουμε. Μας έπιασαν δυνατά  από το χέρι και μας έκλεισαν στα δωμάτια μας. Μόνους…

Εμείς φταίμε γιατί γελούσαμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε!!

Ευτυχισμένο παιδάκι. Γιώργος

Χιλιάδες λόγοι.

Σε ένα πελώριο στα μάτια του κόσμο, υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να φταίει. Σε μια ζωή της οποίας δεν έχει τον έλεγχο.
Δίπλα σε ανθρώπους από τους οποίους εξαρτάται απόλυτα.
Υπάρχουν εκατοντάδες παράλογες στιγμές στις οποίες φταίει.
Δεκάδες παράλογα λάθη τα οποία δεν έκανε, δεν προέβλεψε, δεν γνώριζε και για τα οποία φταίει…

Αυτός ο μικρός άνθρωπος με τα λεπτά χέρια και τα πελώρια μάτια.

Φταίει για όλα και ζει την καθημερινή αγωνία…για όλα αυτά για τα οποία θα φταίει μέχρι το τέλος της ημέρας…
Προσπαθεί σκληρά να ελαχιστοποιήσει τα λάθη μα είναι αδύνατον να γίνει αυτό.
Άλλωστε πώς να σταματήσεις να φταις για κάτι που δεν φταις;

Σε κάθε φωνή, σε κάθε ένταση, μια σκιά είναι πίσω.

Ένα προσωπάκι σιωπηλό, χλωμό, παρακολουθεί με αγωνία και δεν προσπαθεί πια να καταλάβει…Το έχει πάρει απόφαση πως φταίει!!!

Όχι. Στόχος δεν είναι η ενοχή. Στόχος είναι η ευθύνη.



Συναισθηματικό θερμόμετρο: Πως νιώθω όταν η μαμά κι ο μπαμπάς είναι

 πολύ θυμωμένοι, λιγότερο θυμωμένοι, χαρούμενοι. Γιώργος

Πως γίνεται αυτό με εμένα;…

Αλλάζω και προσπαθώ να αλλάξω όχι από τη στιγμή που έγινα γονιός αλλά, από τη στιγμή που το συνειδητοποιώ.
Από τη στιγμή που νιώθω την ανάγκη να κάνω χαρούμενο, όχι μόνο το παιδί μου αλλά να ξανακάνω χαρούμενο το παιδί εκείνο.

Το μικρό μπερδεμένο ανθρωπάκι που νόμιζε πως φταίει για όλα…
Εμένα!Εσένα!
Πριν θυμώσεις, πριν μιλήσεις, πριν σηκώσεις τη φωνή σου ή το χέρι σου, στάσου λίγο και σκέψου...Σκέψου την δύναμη που έχεις. Εσύ ο πελώριος γονιός. Σκέψου την εξουσία! Την εξουσία σου πάνω του...Τον έλεγχο σε έναν άλλο άνθρωπο.

«Θα σε πάρω αγκαλιά και θα σε σφίξω όπως σου αξίζει.

Μην φοβάσαι μικρέ άνθρωπε. Δεν σου έχω πει ποτέ ψέματα και σήμερα θα σου πω μια μεγάλη και δύσκολη για εμένα αλήθεια…

Να θυμάσαι λοιπόν, δεν φταις εσύ, εγώ φταίω!»

 

...Σε όλους τους μικρούς μας ανθρώπους. Σε αυτούς που μεγαλώνουμε και σε αυτούς που ζουν ακόμη μέσα μας...Σε εσάς αγαπημένοι...

                                                                                                       Κατερίνα

Ένας....ουρανοξύστης! και γυάλινα βαζάκια για ρεσώ.

Τις ημέρες αυτές ο Άγγελος ήταν αρρωστούλης κι έμεινε σπίτι.Ήταν έκπληξη μεγάλη για εμένα το ότι ήταν η πρώτη φορά που γκρίνιαξε για αυτό. Μας ζήτησε να μείνει και ο Γιώργος σπίτι και βέβαια η απάντηση ήταν αρνητική. Με εντυπωσίασε που βαριόταν αφάνταστα και γκρίνιαζε ότι "χωρίς τον αδερφό του δεν έχει πλάκα να είναι σπίτι".
Κάναμε διάφορα μαζί, στο χρόνο που μπορούσα να του αφιερώσω, μα συνέχιζε να βαριέται. Δεν ήθελε να διαβάσει, δεν ήθελε να παίξει...Δεν ήξερα πια τι άλλο να του προτείνω!
Μου ζήτησε λοιπόν να πάμε στο βιβλιοπωλείο για να αγοράσει κάτι που ήθελε με τα χρήματα από τα κάλαντα. Αγόρασε αυτό.

Ένα τρισδιάστατο παζλ, με 216 κομμάτια.
Κι επιτέλους σταμάτησε να βαριέται! Πάντα μου έκανε εντύπωση η ικανότητα του να συναρμολογεί. Ήταν μόλις δύο χρονών όταν με σιγουριά και προσοχή χειριζόταν τα τρένα μοντελισμού και τις ευαίσθητες μακέτες του μπαμπά του. Παρατηρούσα τα μικρά χεράκια να αγγίζουν προσεκτικά όλα τα μικροσκοπικά αντικείμενα και ξαφνιαζόμουν, με την προσήλωση και την υπομονή. Γιος του πατέρα του....
Τώρα πια είναι ολόκληρο αγόρι μα αυτά τα  δαχτυλάκια ακόμη κινούνται εξαιρετικά ευέλικτα.

Είναι απίθανος στο να συνθέτει κομμάτια και να δημιουργεί.

Πέντε ώρες απόλυτης προσήλωσης....Τόσο χρειάστηκε για να φτιάξει τον ουρανοξύστη του...κι ήταν χαρούμενος.

Την ίδια ώρα, εγώ πήρα τη θερμόκολα και τα γνωστά βαζάκια βεντούζες για να φτιάξω κάτι....Δεν ήξερα ακόμη τι ακριβώς. Ήθελα να εκμεταλλευτώ αυτές τις σιωπηλές στιγμές δημιουργικότητας με το γιο μου, όπου κάθε λίγο λέγαμε ο ένας στον άλλο "για δες; πως σου φαίνεται;" για να πάρουμε μια πολλή ενθαρρυντική απάντηση..."Μπράβο ρε Άγγελε είσαι απίθανος! Μα πόσο μεθοδικά δουλεύεις!" και "Πω πω ρε μαμά έχεις πολλή μεγάλη φαντασία...ωραία τα φτιάχνεις!"
Στα μάτια του Άγγελου ότι φτιάχνω είναι καταπληκτικό.

Έτοιμα λοιπόν τα βαζάκια που είναι αγαπημένα. Πάμφθηνα, μόνο 0.50 το ένα. Αντέχουν στη ζέστη (έχω ψήσει σε αυτά) αντέχουν το κρύο...το γυαλί τους είναι χοντρό και το σχήμα τους όμορφο...Τα αγοράζω από την οδό  Φράγκων ή το Καπάνι ( Θεσσαλονίκη). Εκεί, εχει πολλά  μαγαζιά με είδη γυαλιού, βάζα, μπουκάλια κλπ.
Είχα τα κλαδιά, είχα τα φυλλαράκια και τα μικρά ρόδια και όλα τα όμορφα κόκκινα άγρια φρούτα, σκουριασμένο σύρμα...Τα συνδυασα και ορίστε.

Ένα κλαδί από το οποίο κρέμονται τα βαζάκια που είναι στολισμένα με όλα τα παραπάνω, κολλημένα με θερμόκολα.

 

Τα κεράκια αναμμένα δείχνουν πανέμορφα...

Η ημέρα έκλεισε με εμένα να γλασάρω τα μυρωδάτα muffin μανταρινιού. Ένα από αυτά είχε ένα τυχερό νόμισμα....

Τα κεικάκια ήταν η "βασιλόπιτα" που έκανα για την μία ομάδα μου και ναι! ήταν νοστιμότατα και ζήτησαν συνταγή...

Ένα γλυκάκι μετά από τόση δημιουργικότητα ήταν ότι χρειαζόμαστε, καθώς πέφτει το βράδυ κι ανάβουν τα κεριά στα γυάλινα βαζάκια....

Ακόμη κι αν δεν περισσεύει κέφι για κατασκευές, προσπαθώ να το βρω. Είναι σημαντική η αίσθηση της ικανοποίησης που παίρνω στο τέλος.Όπως κι ο Άγγελος με την ολοκλήρωση του ουρανοξύστη του. Μόλις τα χέρια άρχισαν να βάζουν στη σειρά και το μυαλό επικεντρώθηκε, κάθε άλλη σκέψη παραμερίστηκε κι αυτό είναι το σημαντικό στην υλοποίηση κατασκευών. Βοηθά το σκόρπιο μυαλό να βάλει στόχο. Για τον Άγγελο αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό...Μα τελικά και για εμένα.

Τις μέρες αυτές που ο Άγγελος έμεινε σπίτι, όλες οι δουλειές έμειναν στη μέση, μα κι άλλες φορές που τρέχω πίσω από την ουρά μου ποιο το αποτέλεσμα...Ότι είναι να γίνει θα γίνει...κι άλλα που δεν γίνονται θα τα κυνηγήσω ξανά  αύριο...με το φως της ημέρας.
Ναι ναι το ξέρω κι εγώ το γνωμικό που λέει να μην αφήνουμε για αύριο αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα και τα γνωστά! Είμαι πιστή σε αυτό το γνωμικό...μα σήμερα, είναι ο γιος μου στο σπίτι. Το μικρό Σύννεφο κι όλα τα άλλα..."παγώνουν"!

Κλείνοντας θα ήθελα να συστήσω μια φίλη. Την Άννα που γνωριστήκαμε όταν  μήνες πριν, μας έστειλε τα φανταστικά μαξιλάρια της  και άλλα πολλά πραγματάκια φτιαγμένα από την ίδια. Τώρα η Άννα έχει το δικό της blog. To  blog "Της Αννιώς". Ένα νέο ξεκίνημα μια υπέροχης και εμπνευσμένης  γυναίκας και μαμάς....Καλωσήρθες Άννα!!!!

Πολλές ευχές αγαπημένοι μου! Για όμορφες στιγμές γεμάτες με όρεξη για δημιουργικότητα!!!
                                                                                               Κατερίνα