Δύο Ιανουαρίου...

Τελευταίες στιγμές ενός χρόνου που φεύγει...
Γράφοντας όλοι μαζί, μικροί και μεγάλοι, μηνύματα για να ταξιδέψουν στο άπειρο...

και στέλνοντας τα στο φεγγάρι...

Αυτό που χαράχτηκε για πάντα...Το μήνυμα του παππού Άγγελου...

"Χρόνε που θα έρθεις, άργησε τις μέρες σου λιγάκι." Λόγια ενός ανθρώπου στη δύση του...εκεί που ο χρόνος φέρνει  αγωνία! Με πόνεσε βαθιά...

...Κι ύστερα μέσα από τα δάκρυα, είδα λάμψεις στον ουρανό! "Αντίο"...

"Καλώς Ήρθες..."

Μπήκαν όλοι μέσα και στάθηκα για λίγο μπροστά στο παράθυρο.

Άνθρωποι, λαμπιόνια, γιορτή...

Μέσα φωνές. Παιδιά που παίζουν,

μπαμπάδες που κυλιούνται με τα παιδιά τους στα πατώματα...

ένα παιδί κι ένα τρένο που γυρίζει.

Ξημερώματα και ένα μπισκότο με ένα ποτήρι γάλα μας έκαναν να νιώθουμε τόσο παράξενα γιατί...είναι για κάποιον που έρχεται σπίτι μας μόνο μια φορά κάθε χρόνο.Τόσο λιτό κέρασμα σε αντάλλαγμα  μια τόσο μεγάλη χαρά.

Κοιμήθηκαν με μια αγωνία και μια γλυκιά προσμονή....Θα΄ρθει;

...και ήρθε!!

Ήρθε στο πρωινό τους βλέμμα και στα φωτεινά χαμόγελα!

Ένα σπίτι σχεδόν βομβαρδισμένο... Χαρτιά πολύχρωμα,

καφέδες, μουσικές κι ανάμεσα σε όλα, παιδιά που παίζουν και οι φωνές τους μιμούνται ήχους...

Πίνω ένα αναλγητικό  για τον πονοκέφαλο της πρωτοχρονιάς και μπαίνω με ορμή στην κουζίνα... Ένα τραπέζι στρωμένο για τέσσερις...

Το τραπέζι έβαλε τα καλά του...Τα καλύτερα του!

Ένας φλοιός δέντρου, βρύα, κουκουνάρια και κεριά.Τόσο απλό και όμορφο! Τόσο όμορφο...

Η κότα που  τη λέμε γαλοπούλα, γιατί έτσι θέλει ο Γιώργος, αλειμμένη με μέλι και χυμό πορτοκαλιού παρέα με μικρές κόκκινες και κίτρινες πατάτες...

και τα τέλεια αποξηραμένα φρούτα με ξηρούς καρπούς...σβησμένα με κρασί! Τα μαγειρεύουμε μόνο μια φορά το χρόνο...γιατί είναι γεύσεις, αυτής της μέρας μόνο! Της πιο ξεχωριστής του χρόνου!

Όλα έγιναν όπως πρέπει.Τα τσουγκρίσματα,

τα μικρά αστεία δωράκια στο τραπέζι,

τα γέλια, οι ευχές, τα όνειρα, η γλυκειά Βασιλόπιτα...όλα.

Κι όλα τέλειωσαν...Το τραπέζι άδειασε.

Έμειναν τα κεριά αναμμένα με το λευκό, γιορτινό τραπεζομάντιλο να στολίζει ακόμη το οικογενειακό μας τραπέζι...καθώς έπεφτε η νύχτα.

Τότε ανάψαμε το τετράφυλλο τριφύλλι μας...για την μεγάλη ευχή του χρόνου.

Μια μικρή οικογένεια. Η οικογένεια μου! Να μπαίνει στο νέο χρόνο, σαν σε ανεξερεύνητο δάσος...

Κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου κι ότι κι αν γίνει δεν το αφήνουμε. Μην φοβηθεί κανείς, μην ξεχαστεί κανείς, μην πέσει κανείς, μην χαθεί κανείς...Κανείς. Είμαστε ομάδα!

Ο καναπές έγινε καράβι για τα παιδικά του όνειρα...Ο  μικρός μας, αποκαμωμένος κοιμήθηκε ακούγοντας τα ψιθυριστά μας λόγια...Ο πιο ξεκούραστος ύπνος, λέει πάντα ο μπαμπάς μου!

Το επόμενο πρωί  με βρήκε στην κουζίνα μόνη. Σε εκείνο το μακρύ ξύλινο τραπέζι,  μάρτυρα στιγμών! Πάντα στολισμένο. Πάντα έτοιμο για εμάς...

Να κοιτάζω με άδεια μάτια όμορφες εικόνες περιοδικών, παρέα με έναν δυνατό πικρό καφέ και ένα κομμάτι βασιλόπιτας...σε ένα σπίτι σιωπηλό, που ακόμη κοιμάται.

Νιώθω παράξενα άδεια. Δύο  Ιανουαρίου! Τέλειωσε...
Άδειο κουτί που άρχισε ήδη να γεμίζει...Καλό ξεκίνημα...

Καλή Χρονιά  μικρή μου οικογένεια. Καλή Χρονιά αγαπημένοι!