Τα κορίτσια μου!

Πριν χρόνια πίστευα πως  οι πιο δυνατές φιλίες είναι οι παιδικές. Πίστευα  πως είναι δύσκολο να κάνεις φίλους καλούς όταν είσαι μεγαλύτερος και πως όταν πια μεγαλώσει  κανείς έχει ήδη αρκετούς ανθρώπους στη ζωή του και δεν χρειάζεται κι άλλους...

Έτσι πίστευα και δεν έψαχνα νέες γνωριμίες και νέους φίλους. Ένιωθα γεμάτη και καλυμμένη.
Μα η ζωή έχει άλλα σχέδια.

Πριν χρόνια πίστευα επίσης ότι φίλους κάνεις ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζεις.Έχεις κοινά ενδιαφέροντα, κοινές απόψεις, μοιράζεσαι παρόμοιες εμπειρίες ζωής κλπ κλπ.Κολλάς δηλαδή, πως το λένε. Απλά ταιριάζεις.
Η ζωή έχει άλλα σχέδια...

Στα νιάτα μου επίσης πίστευα πως υπάρχουν οι άνθρωποι που τους γνωρίζεις και από την αρχή σου είναι συμπαθητικοί ή αντιπαθητικοί κι αυτό δύσκολα αλλάζει...κι αν σου κάτσει είναι γιατί είστε αδερφές ψυχές και το νιώθεις από την αρχή.
Η ζωή έχει άλλα σχέδια.

Τέλος πίστευα πως μια παρέα για να κολλήσει και να γίνει παρέα χρειάζεται ομοιογένεια.
Μα...η ζωή έχει άλλα σχέδια...

Είχα και εξακολουθώ να έχω  τις παιδικές  μου φίλες που αγαπώ και είναι πάντα εκεί, έχοντας το κομμάτι τους στη ζωή και στην ψυχή μου.
Μα τα τελευταία κοντά 15 χρόνια η ζωή μου έφερε μία ακόμη ανατροπή...Τα κορίτσια μου!

Γνωριστήκαμε στη δουλειά. Όχι όλες μαζί. Την πρώτη που γνώρισα, την αντιπάθησα με την πρώτη ματιά.Δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να έχουμε τίποτε κοινό σκέφτηκα.
Μετά γνώρισα τις άλλες δυο και η μια μου φάνηκε ότι δεν είναι και πολύ καλά στα μυαλά της και την άλλη την προσπέρασα αδιαφορώντας.Τι σχέση θα μπορούσα να έχω εγώ με αυτές τις τρελάρες.... Μετά γνώρισα την τέταρτη που είπα ότι δεν πρόκειται ποτέ, ποτέ, μα ποτέ στη ζωή μου να συνεννοηθώ μαζί της και μετά γνώρισα και την πέμπτη που μου φάνηκε ότι ίιιιισως και να μπορέσουμε να συνενοηθούμε, όσο χρειαστεί για να μην μου τη σπάει.
Πόσο υπεροπτικός τρόπος να γνωρίζεσαι με ανθρώπους...Πόσο αμυντική στάση απέναντι στο ρίσκο κάθε νέας γνωριμίας!!Μα η ζωή είχε άλλα σχέδια μαζί μου...

Σαν κάποιος λοιπόν, να άρχισε τις φάρσες κι έπρεπε να γίνουμε σιγά σιγά ομάδα και να συνυπάρξουμε και να συνεργαστούμε...Αυτό έγινε αργά και σταδιακά. Και μέσα σε ένα χρόνο βρεθήκαμε να δουλεύουμε  μαζί.
Και τότε τι έγινε; Δεν κατάλαβα ποτέ..Μια έκρηξη. Φτιάξαμε μια καταπληκτική ομάδα, κάναμε  απίστευτα εμπνευσμένη δουλειά και το λέω με πλήρη αντικειμενικότητα και όχι μόνο εγώ, θα συμπληρώσω.... Γουστάραμε τρελά. Έμπνευση, τρέλα, ιδέες, αλλαγές, βλακείες, εκδρομές, συγκρούσεις, λάθη.
Η ανομοιογένεια έγινε εργαλείο και αρχίσαμε να συμπληρώνουμε η μια την άλλη με έναν τρόπο που ποτέ δεν φανταζόμασταν. Κάναμε απίθανα πράγματα μαζί. Ζήσαμε στιγμές μεγαλείου. Δέσαμε.
Άρχισαν να  αποκαλούν  την ομάδα μας, "dream team" και όταν η δομή της ομάδας σταδιακά άλλαξε έμεινε στο βάθος μια απίθανη φιλιά. Σαν κάρβουνο που περνώντας τα χρόνια μετατρέπεται σε διαμάντι.
Έτσι νιώθω τη σχέση αυτή με τα κορίτσια...Τα Golden girls μου! 

Η σχέση ήταν πια "διάσημη"  στο χώρο της δουλειάς κι άρχισαν  να μας αποκαλούν G6, υποκοριστικό που τελικά μας έμεινε...

Η ζωή έχει άλλα σχέδια λοιπόν και εγώ στάθηκα εκεί να απολαμβάνω και...να αποδέχομαι πως:

• Ναι! δημιουργούνται δυνατές φιλίες και μετά την παιδική ή νεανική ηλικία.
• Όχι με τους φίλους δεν χρειάζεται απαραίτητα να ταιριάζεις ή να έχεις κοινές εμπειρίες, ή ακόμη και κοινά ενδιαφέροντα!!! Τα δημιουργείς μετά...
• Όχι τα πρώτα συναισθήματα δεν παίζουν κανένα ρόλο και ναι οι πρώτες εντυπώσεις αλλάζουν, αλλάζουν, αλλάζουν.
• Όχι η ομοιογένεια δεν είναι εμπόδιο για μια δυνατή φιλιά και βέβαια...ποτέ μην λες ποτέ, για κανέναν άνθρωπο που θα βρεθεί στο δρόμο σου!
• Οχι δεν έχει σχέση το πως είναι, ή πως σου φαίνονται εκείνοι οι άλλοι άνθρωποι, αλλά το πως είσαι εσύ στην παρούσα φάση. Πόσο ανοιχτός, πόσο γεμάτος, πόσο κολλημένος, πόσο υπερόπτης.

Ναι! Η ζωή μου έδωσε μάθημα...

Συναντιόμαστε και λέμε, λέμε, λέμε, αναλύουμε μέχρι θανάτου, ισοπεδώνουμε και αυτοανερούμαστε, μιλάμε με λόγια μεγάλης σοφίας, δικά μας και ξένα. Θυμόμαστε, κλαίμε  (απαραίτητα) και μετά γελάμε και μετά κοροϊδευόμαστε. Τρώμε πολύ, πίνουμε και καπνίζουμε κι ένα ωραίο θεριακλήδικο τσιγάρο παρόλο που καμιά μας πια δεν καπνίζει στην...κανονική της ζωή!
Ένας κοινός μας φίλος λέει: "Όταν βγαίνετε είστε απειλή. Έξι Θεραπεύτριες και Ψυχολόγοι μαζί, αλίμονο σε όποιον πέσει στο στόμα σας." ...χωρίς σχόλιο...
Ο Πα λέει ότι κάθε φορά που  συναντιόμαστε είμαστε "ζημιά", γιατί μετά του γεμίζω το κεφάλι με ..."καταπληκτικές ιδέες" και συναισθηματικές αναλύσεις!

Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως αυτό που μας ένωσε ήταν η δουλειά. Ήταν αρχικά η κοινή μας βάση μα εκεί υπήρχαν τόσοι άλλοι άνθρωποι. Δεν δέσαμε με όλους. Η μαγιά ήταν αλλού...που; Θέμα ανάλυσης για την επόμενη μας  συνάντηση!!!! μα νομίζω πως η παντελής έλειψη ανταγωνισμού λόγω της αποδοχής της διαφορετικότητας μας, έπαιξε το ρόλο της...

 

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση έγινε το άρθρο που διάβασα πριν από λίγο καιρό που εν ολίγης υποστηρίζει πως οι γυναικείες φιλίες προσφέρουν καλύτερη ποιότητα ζωής και μακροζωία....Καταλαβαίνω το γιατί.
Το νιώθω κάθε φορά που γυρνάω σπίτι μετά από συνάντηση μαζί τους και νιώθω ξανά σημαντική, έξυπνη, δημιουργική κι όμορφη κι ολοζώντανη και νιώθω κομμάτι τους...Δική τους!
Με εκείνες είμαι απόλυτα ελεύθερη, ο εαυτός μου γιατί για αυτό μου τον εαυτό με διάλεξαν και με δέχθηκαν και με αγάπησαν...Για αυτόν μου τον εαυτό, όσο κι αν είναι κακός ή σκάρτος ή  λάθος ή οτιδήποτε, στα μάτια κάποιου άλλου.

Οι φίλοι είναι σημαντικοί άνθρωποι, γιατί τους διαλέγεις και σε διαλέγουν. Δεν έτυχε, δεν πρέπει...
Είναι το ξεσκαρτάρισμα μας ανάμεσα σε εκατοντάδες ανθρώπους που θα συναντήσουμε σε αυτή τη ζωή! Για φαντάσου...Κι ανάμεσα σε εκατοντάδες, είναι οι διαλεχτοί μας και είμαστε οι διαλεχτοί τους!
Τι διάκριση....

Οι φίλες μου με "ισιώνουν", όπως λέω εγώ. Με ξέρουν τόσο καλά, που καμιά φορά είναι τρομακτικό...και μπορώ να θυμηθώ άπειρες φορές που με μια ατάκα, με μια λέξη, ή με μια ιστορία, με έφεραν εκεί που χρειαζόταν να είμαι...στη θέση μου!Συναισθηματικά και επί της ουσίας.

Δεν είμαστε από αυτές τις φίλες που βλεπόμαστε πια καθημερινά ή τόσο συχνά γιατί η ζωή, δεν το επιτρέπει.Βρισκόμαστε περισσότερο, μεμονωμένα γιατί μένουμε μακριά, κι είμαστε πολυάσχολες...Έτσι όταν βρεθήκαμε προχθές όλες μαζί, ήθελα να εκτυπώσω αυτό το απίθανο άρθρο της Όλγας Χατζηχρίστου  που με είχε συγκινήσει πολύ, όταν το πρωτοδιάβασα για να τους το χαρίσω.
Μια εξομολόγηση της Όλγας προς τις φίλες της που ήταν σαν να την έκανα εγώ στις δικές μου φίλες...γιατί τελικά όλες οι γυναικοπαρέες ίδιες είναι!
Ξέχασα όμως να το κάνω, οπότε τους το χαρίζω τώρα, μέσα από το διαδίκτυο γιατί ξέρω πως ενώ έχουν κακή σχέση με το internet, δεν παραλείπουν να βολτάρουν στο KaPaworld. Η Βαγγελιώ βέβαια πάντα μου λέει κάτι που διάβασε, πως δηλαδή "Η δημοσιότητα συσκοτίζει την πραγματικότητα"...πράγμα που βέβαια, ισχύει (όπως πάντα), μα...η μια φίλη βγήκε ψώνιο! (χαμόγελο)

Μικρές μου G6 αφιερωμένο...Κι αφιερωμένο σε όλες τις κοριτσοπαρέες...που μας χαρίζουν χρόνια και μας ενώνουν και μας κάνουν να αισθανόμαστε αυτό που θα είμαστε πάντα κατά βάθος...Κορίτσια!
Τρελοκόριτσα....(όπως αποκαλώ την κοριτσοπαρέα της μαμάς μου!!!)

"Every me and every you...."
                                                                                                  Κατερίνα