Από το "θέλω" ως το "μπορώ"....

Τις προάλλες, ξύπνησα πολύ νωρίς κι είχα ένα βουνό από "πρέπει"...Κοίταξα έξω από το παράθυρο κι η ομίχλη ήταν σαν τοίχος. Εδώ όταν έχει ομίχλη νομίζεις πως ζεις σε ταινία τρόμου.Το τοπίο είναι απόκοσμο και τα μάτια σκαλώνουν και δεν μπορούν να δουν ορίζοντα.

Ήμουν "κάπως"... Βούλιαζα. Πνιγόμουν σε αυτά που πρέπει, σε αυτά που μπορώ, σε αυτά που θέλω...
Παλιά τις ημέρες που ήμουν λίγο παράξενα έλεγα θα πάω "Σπίτι". Σπίτι ήταν για όλους όσους ξέρουμε και έχουμε περάσει από εκεί...η Ιθάκη. Η Θεραπευτική Κοινότητα. Σπίτι...εκεί που ηρεμούσε η ψυχή μου! Για όσους έχουμε περάσει από εκεί με έναν τρόπο το Σπίτι έχει μια δύναμη πελώρια, μια ενέργεια που σε συμπαρασύρει.
Τώρα το σπίτι αυτό αν και είναι πάντα ανοιχτό είναι πια μακριά...οπότε έπιασα τον εαυτό μου να ψιθυρίζει προχθές πως "θέλω να πάω Σπίτι"....και μόλις  συνειδητοποίησα την ανάγκη μου με έπιασε θλίψη γιατί δεν είχα χρόνο για να πάω ως εκεί... Τότε σηκώθηκα αποφασιστικά και όταν ο Πα με ρώτησε που πηγαίνω απάντησα  δυνατά, "θα πάω Σχολείο".
Φόρεσα ότι βρήκα μπροστά μου, μπήκα στο αμάξι και πήρα το δρόμο για να πάω σε ένα μέρος που με γαληνεύει και εκεί χαμογελά η ψυχή μου.
Εκεί που τα ξεχνάω όλα, που παίρνω χαμόγελα κι αγκαλιές και γέλια δυνατά, με κερνούν κουλουράκια, χαϊδεύω ροδαλά μαγουλάκια και μαζεύω κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω.
Στο Σχολείο της Φύσης...

Στο δρόμο σταμάτησα μια στιγμή να δω τα σύννεφα βαριά να σκεπάζουν τον Όλυμπο πέρα μακριά...Λίγη ώρα πριν δεν θα μπορούσα να δω τίποτε πέρα από τη μύτη μου, θα ήμουν μπλεγμένη σε ζοφερές σκέψεις,  μα...ο δρόμος προς το σχολείο με βάζει πάντα σε μια διάσταση περισσότερο πνευματική...

Λίγα γκρίζα σύννεφα, ένα ομιχλώδες βουνό κι ένα τοπίο σχεδόν άγριο...Πριν λίγο μου φαινόταν καταθλιπτικό και τώρα με μάγευε...Η δύναμη του μυαλού που μπορεί να ορίζει το σώμα, σαν διακόπτης που κλείνει κι ανοίγει, με μια εντολή.

Στάθηκα στην πόρτα και διάβασα αυτό.

Κάποιος το έγραψε για εμένα....
Κι ύστερα άνοιξα την πόρτα και από το γκρι, μπήκα στο χρώμα. Μια απίθανη ζεστασιά με τύλιξε μαζί με μελωδίες του Amelie και μυρωδιές από φρεσκοψημένα γλυκά...Ήθελα ξαφνικά να χορέψω!

Ένας πίνακας που σε προσκαλεί να μοιραστείς μια ιδέα, μια σκέψη, ένα απόφθεγμα...όποιος κι αν είσαι....

Παιδιά που έτρεχαν και μου χαμογελούσαν ντροπαλά, καλημέρες φωτεινές, ζωντανές, γέλια και φωνές...Δημιουργίες με μπαλόνια και πιτσιρίκια που έβαφαν...κι άκουγαν παραμύθια κι έτρωγαν....

 

Παιδιά!!Ένας κόσμος γεμάτος με εκείνα, πως μπορείς να μην νιώσεις να φουσκώνεις από αγάπη για αυτά...Πως μπορείς να μπεις στον κόσμο τους χωρίς να χαμογελάσεις...

Η ώρα του ύπνου με βρήκε να απολαμβάνω την ήρεμη ασφάλεια τους. Απόλυτη αγγελική σιωπή....Μικρά πατουσάκια και χεράκια.

 

 

Κεφαλάκια που έγερναν στα χρωματιστά χαρούμενα μικρά σεντονάκια, τόσο ευάλωτα...Τόσο εύθραυστα...

και εκεί στη μέση η δασκάλα που νανούριζε απαλά μια μικρούλα που δυσκολευόταν να κοιμηθεί...

Με αυτή την εικόνα έφυγα και την πήρα μαζί μου μαζί με τα λόγια της Βέτας....που όταν μοιράστηκα μαζί της τις σκοτεινές μου σκέψεις,  μου είπε γελώντας μια φράση που της είχε πει μια άλλη μαμά λίγες μέρες πριν: "Από τα θέλω ως τα μπορώ...ένα  φοβάμαι  δρόμος..."
 Ω!!!! Μου έφτιαξε το κέφι αυτό. Με άλλαξε!

Δεν είναι τυχαίο το ότι κάνει αυτή τη υπέροχη δουλειά. Έτσι έτσι είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν με παιδιά! Φωτεινοί....

Λίγο από το φως μια τέτοιας γυναίκας θα μοιραστούμε το βράδυ του Σαββάτου 2 Φεβρουαρίου στις 19.00 στο θέατρο ΚΑΠΠΑ στην Περαία. Δέκα Πολιτιστικού Σύλλογοι του Δήμου Θερμαΐκού  σε συνεργασία με το Τμήμα Πολιτισμού, ενώθηκαν για να δημιουργήσουν μια  βραδιά γεμάτη χρώμα με χορούς και μουσικές άλλων πολιτισμών και θα έχουμε την τιμή να γνωρίσουμε την Μέρω Κεσεσίογλου...Μια γυναίκα οραματίστρια που έβαλε ως στόχο ζωής να βοηθήσει  παιδιά ορφανά και άρρωστα στην Ακτή Ελεφαντοστού. Είναι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε για να δίνει, να φροντίζει, να μοιράζει, να προστατεύει, να παρηγορεί.
Φιγούρα τρυφερή, μητρική.

Όσοι μπορείτε μην χάσετε  την ευκαιρία να την γνωρίσετε. Μια γυναίκα που εν μέσω άγριου πολέμου σε μια ξένη σκληρή χώρα, έπραξε το ακατόρθωτο, μόνο και μόνο επειδή το ονειρεύτηκε και ο μητρικός της ρόλος δεν της επέτρεπε να είναι μητέρα μόνο στα δικά της παιδιά κι έτσι έγινε μαμά και σε παιδιά που χρειάζονταν μητρική φροντίδα  περισσότερο από  οτιδήποτε. Οταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήξερε αν μπορούσε...ήξερε μόνο πως ήθελε!
Εθελοντική δράση λοιπόν..."Πράττοντας το ακατόρθωτο"...

Γιατί τελικά από τα θέλω μέχρι τα μπορώ...δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο...μόνο ο φόβος μας. Μόνο εμείς ως εμπόδια σε κάθε όνειρό, σε κάθε ανάγκη μας. Εμείς οι ίδιοι να τραβάμε το χαλί στον ίδιο μας τον εαυτό.

Γύρισα σπίτι και ο Γιώργος περιχαρής μου έδειξε μια ζωγραφιά που έκανε στο σχολείο...Εδώ είμαστε!
Ένα τσούρμο κακοί που προσπαθούν να ανέβουν από τις σκάλες και να μας φτάσουν και η μωβ μαμά στα αριστερά που έχει δίπλα της το Γιώργο και ο  κίτρινος μπαμπάς δεξιά που έχει δίπλα του τον Άγγελο.

Ο μπαμπάς κρατάει στα χέρια του ένα σφυρί...(καθότι μάστορας) και κοπανάει τους κακούς και ο Άγγελος καθότι μεγαλύτερος και δυνατός,  χτυπάει με τις μαγικές του γροθιές...(πράσινες Ben Ten)και  η μαμά...αχ η μαμά!!

Είναι ατρόμητη γιατί φοράει κίτρινη ζώνη. Μάλιστα. Καρατέκα η μαμά!

Εντάξει μπορεί να μην έχω ακόμη μαύρη ζώνη  στις ζωγραφιές του, αλλά θα την αποκτήσω με σκληρή προσπάθεια...όμως το σημαντικό είναι πως στα μάτια του είμαι ατρόμητη και τα βάζω με τους κακούς για να  προστατεύσω την οικογένεια και με γυμνά χέρια ε; Γιατί ο μπαμπάς έχει σφυρί κι ο Άγγελος μαγική γροθιά...όχι να τα προσέχουμε αυτά!
Στα μάτια του η μαμά είναι θαρραλέα για την  οικογένεια της που  είναι πιο σημαντική από το φόβο της και την  κάνει να νικάει τους κακούς!

Για εκείνους θα γίνω καρατέκα και θα πάρω μαύρη ζώνη και μπλε τιράντες και τα πάντα!
Όσο κι αν εγώ πέφτω εκείνοι βρίσκουν τρόπο να με ανεβάζουν...Είμαι μια σημαντική ηρωική κι αγέρωχη φιγούρα στα μάτια τους...πως μπορώ  να τους απογοητεύσω;
Κι όσο κι αν  δεν νομίζω πως μπορώ ξέρω στα σίγουρα πως θέλω κι ο δρόμος ανάμεσα σε αυτά τα δύο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι που πρέπει να διασχίσω γιατί περνάει μέσα από τον φόβο μου!
Ω ναι! φοβάται κι η μαμά καρατέκια...παρόλα αυτά κοπανάει....

Καλημέρα αγαπημένοι. Πλησιάζει Σαββατοκύριακο και το έχω τόση ανάγκη μετά από αυτή τη....δύσκολη, δύσκολη, δύσκολη κι αλλόκοτη εβδομάδα!!!

Ευχαριστούμε για τις ευχές...18 χρόνια μαζί, αύριο θα το γιορτάσουμε με...χαμάμ!!! άντε να "σιάξουμε" γιατί βγάλανε κάλους τα πόδια μας από το πολύ "cha cha"....
                                                                                 Κατερίνα