Οι μέρες του χιονιά.

Οι μέρες του χιονιά. Έτσι έλεγε η γιαγιά μου τις μέρες του Γενάρη. Είναι οι μέρες που τα πουλιά πετούν χαμηλά και ορμούν όλα μαζί στα χωράφια, σχηματίζοντας μεγάλα σμήνη. Ημέρες που τις περνούσαμε μέσα στο σπίτι ακούγοντας τη φωτιά να τριζοβολάει στη σόμπα. Αυτό θυμάμαι. Τη φωτιά.
Μια περίοδος που όλα κυλούσαν πιο αργά, σαν οι επιθυμίες να πάγωναν στο χιονιά.

 

Λίγα πράγματα μπορεί κανείς να κάνει τις κρύες αυτές ημέρες. Τις πιο κρύες του Χειμώνα. Τις μέρες του χιονιά.

Ισως κάποιες εύκολες κατασκευές, για το σπίτι.

Κολάω τα κλαδάκια με θερμόκολα. Αλοίφω με ατλακόλ και πασπαλίζω με συνθετικό χιόνι....παντού.

 

Έφερα το χιονιά στο σπίτι σε μικρά χιονισμένα κλαδιά.

 

 

Όλα στο σπίτι έχουν αυτή τη χιονισμένη σιωπή των παιδικών μου χρόνων. Χειμωνιάτικες γλυκές γεύσεις, γεμάτες  οικειότητα

 

και γωνιές που θυμίζουν δάσος πασπαλισμένο με πρωινό χιόνι…

Λατρεύω το χιόνι. Αυτή η καθαρότητα, η αίσθηση της φρεσκάδας και το σταμάτημα του χρόνου. Και μπορεί να μην χιονίζει και μπορεί να μην έχει χιονιά στα μέρη μας, μα αυτό το μεσοδιάστημα μέχρι τον ερχομό της Άνοιξης έτσι το έχω στο μυαλό μου. Εποχή που παγώνουν όλα.

Τα παιδιά έφτιαξαν και πάλι τροφή για τα πουλιά και τα βάλαμε στις ταϊστρες μαζί με μήλα και ψίχουλα.

 

Η Νίτσα από το Καζαβήτι μας το έμαθε αυτό. Δεν πετάμε ποτέ τα ψίχουλα.Τα μαζεύουμε σε ένα πιατάκι στην κουζίνα και μετά τα σκορπάμε για να τα φάνε τα πουλιά, ιδίως τέτοιες κρύες ημέρες.

 

Αυτές οι ημέρες είναι ημέρες γεμάτες βουβές σκέψεις κι είναι πάντα για εμένα οι πιο δύσκολες. Μέρες που κλείνομαι κι αφουγκράζομαι τις ανάγκες μου. Ξεκινήματα που πρέπει να γίνουν, εκκρεμότητες που πρέπει να κλείσουν...

Στην δουλειά μου, είναι σημαντικό να μην ξεχνώ πως οι περίοδοι της ζωής των ανθρώπων, χωρίζονται ανάλογα με την "ιδιότητα" τους....Σε αυτό το διαχωρισμό σημαντικές είναι οι εποχές, οι μεγάλες γιορτές, οι σημαντικές επέτειοι, όλες δηλαδή εκείνες οι αφορμές για την έντονη διακίνηση συναισθημάτων.

Η περίοδος αυτή είναι συνήθως περίοδος για αλλαγές, για αποφάσεις, για ενθουσιώδη ξεκινήματα...που ακολουθούν μετά από μια περίοδο έντονης δραστηριότητας.

Κάθε τέτοια εποχή, δηλαδή αρχή του χρόνου, προσδιορίζεται ως περίοδος  έντονης κινητικότητας στη θεραπεία. Όπως και το Φθινόπωρο, μετά το τέλος του Καλοκαιριού. Σαν όλοι να μαζεύουμε το κουράγιο μας και να είμαστε έτοιμοι για να παλέψουμε...με το θεριό μας!

Εμένα αυτή η περίοδος δεν μου αρέσει...Οι εποχές για νέα ξεκινήματα μου δημιουργούν μια ψευδαίσθηση πίεσης.

Οι μεγάλες ενάρξεις έχουν συνήθως τέλος που θυμίζει καταποντισμό... Προτιμώ τη σταθερότητα. Κλίμακες που ανεβοκατεβαίνουν ομαλά...χωρίς μεγάλες συναισθηματικές υπερβολές. Χωρίς εξάρσεις. Η διατήρηση της σταθερότητας είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Για να μπορέσει κανείς να το καταφέρει αυτό πρέπει να του είναι πολύ ξεκάθαρα τα προσωπικά του όρια. Τα σύνορά, που βάζει στις επιθυμίες...για να μην γίνουν ανάγκες! Για να τις ορίζει και να μην τον ορίζουν...

Η αλήθεια είναι πως η ώθηση για αλλαγή που δεν έχει περάσει από μια εσωτερικότητα, συνήθως καταλήγει σε παταγώδη αποτυχία. Το "γιούργια", κρατάει λίγο κι εξουθενώνει...

Συνήθως μετά τα Χριστούγεννα οι άνθρωποι αποζητούμε ασφάλεια στη σταθερότητα και στη ρουτίνα. Έχουμε φάει πολύ, έχουμε πιει πολύ, έχουμε γλεντήσει πολύ, έχουμε μαλώσει πολύ...το 90% των οικογενειών τις Άγιες μέρες ζει έντονους καυγάδες που μπορεί να έχουν και άσχημη κατάληξη, έχουμε ξεκουραστεί πολύ, έχουμε νιώσει έντονα με πολλά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα ανάμεσα στη θλίψη των γιορτών και στην "υποχρέωση" στη χαρά των ημερών...ανάμεσα σε έντονη συγκίνηση και σε μεγάλη κούραση. Όλα τα ζούμε με μια υπερβολή και δεν είναι τυχαίο πως πολλά  σκληρά γεγονότα συμβαίνουν σε μεγάλες γιορτές, λόγω ακριβώς της υπερβολής των συναισθημάτων.

Το τέλος των γιορτών μας βρίσκει εξουθενωμένους...να προσπαθούμε να μπούμε στο "πρόγραμμα".
Το "πρόγραμμα" είναι η προσπάθεια της ανάκτησης του ελέγχου. Η ασφάλεια.
Εκεί είμαι εγώ...στην ασφάλεια. Ανάμεσα σε όλα αυτά που με περιμένουν και σε όλα αυτά που περιμένω εγώ.
Τα κοιτώ από μακριά και με τρομάζουν...

Ο Γιώργος είναι κολλητός του Πα και κάνει καταδύσεις. Μια μέρα του είπα : "Μου φαίνεται απίστευτα δύσκολο το να κάνω κατάδυση. Εγώ κοιτάζω το βυθό από πάνω με τη μάσκα και βγάζω το κεφάλι από το νερό κατατρομαγμένη".
Μου απάντησε: "΄Όταν κοιτάζεις από την επιφάνεια είναι τρομακτικά, όμως όταν είσαι μέσα στη θάλασσα, είσαι κομμάτι του βυθού και δεν φοβάσαι πια..."

Είναι ότι πιο σοφό έχω ακούσει. Και το κρατώ. Κι όταν δυσκολεύομαι κι όταν νιώθω παγωμένη και τρομαγμένη, σκέφτομαι τα λόγια του αυτά και σηκώνομαι για  να φύγω από την επιφάνεια, να μπω στο βυθό και να γίνω κομμάτι του...γιατί μόνο τότε θα σταματήσω να τον φοβάμαι...

Δράση λοιπόν...μόνο μέσα από τη Δράση μπορείς να περάσεις μέσα από τις μέρες του χιονιά, χωρίς να μείνεις παγωμένος...κοκαλωμένος στο τώρα. Στο τίποτα. Στην επιφάνεια.
Δράση μετά από επίγνωση, εσωτερικότητα και δομή.

 

Μπαίνουμε  σε ημέρες δράσης λοιπόν...

Καλημέρα αγαπημένοι. Ξυπνάω νωρίς για να έχω την ευκαιρία ενός δυνατού αργού νωχελικού καφέ και μετά ...όλες οι αισθήσεις σε εγρήγορση!!! Βγαίνω από την πόρτα με το χιονιά να μου μαστιγώνει το πρόσωπο...μα δεν με νοιάζει! Όσο τρέχεις...δεν παγώνεις!

                                                                                  Κατερίνα