Είχαμε φρικάρει την πρώτη ημέρα με το μπούγιο, τα ξύλινα μουτζουρωμένα θρανία και το μαυροπίνακα. Είχαν περάσει τουλάχιστον 30 χρόνια από τότε που εμείς ήμασταν τα πρωτάκια και ο χώρος του σχολείου και η σχολική αίθουσα δεν είχαν αλλάξει καθόλου...Στο παραμικρό.
Όμως ο μικρός μας ένιωθε μεγάλος και σημαντικός, είχε τους φίλους του και ήταν ξετρελαμένος.
Σύντομα τα πράγματα άλλαξαν, γιατί στη Δημόσια εκπαίδευση όλα είναι θέμα Δασκάλου και ο Δάσκαλος είναι λαχείο...κι αν είσαι γκαντέμης στην πρώτη χρονιά στο σχολείο...την πάτησες!
 |
| The Graphic Recorder (Πρέπει να φροντίσεις και να προκαλέσεις την ανθρώπινη καρδιά. Αυτό είναι η πηγή της καλής διδασκαλίας.) |
Την πρώτη εβδομάδα που πήγε στο σχολείο μάθαμε από μιαν άλλη μαμά, πως επειδή ήταν ζωηρός μαζί με έναν άλλο συμμαθητή του, η δασκάλα τους έβγαλε από την τάξη και τους έστειλε στο διευθυντή. Ξαφνιαστήκαμε γιατί ο ίδιος δεν μας το είχε πει.Τον ρωτήσαμε τι συνέβη. Μας είπε.Τον ρωτήσαμε αν φοβήθηκε και με μάτια που άνοιξαν διάπλατα μας απάντησε "όχι".... Τον ρωτήσαμε γιατί και μας είπε, "Γιατί ο Διευθυντής είναι Super ήρωας!!!"
Στην επόμενη μας επίσκεψη στο γραφείο του Διευθυντή είδαμε μια φωτογραφία που είχε σε ένα ράφι, στην οποία ήταν ο ίδιος φορώντας μια μαύρη στολή serfing αγκαλιά με μια ιστιοσανίδα...Νάτος ο Super ήρωας. Πόσο υπέροχα απλοϊκά σκέφτονται τα παιδιά και τι μηχανισμούς ανακινούν για να ξεπερνούν τα συναισθήματα τους...
Οι μέρες περνούσαν κι εκείνος από ενθουσιώδες αγοράκι μεταμορφώνονταν σε έναν μίζερο μαθητή Δημοτικού.
Η δασκάλα αυστηρή, δούλευε με τους "καλούς" μαθητές, αυτούς που την χρειάζονταν λιγότερο. Οι πιο ζωηροί, οι πιο ζόρικοι, στα μαύρα κατάστιχα. Παρατηρήσεις γραμμένες έντονα πάνω στα βιβλία, σημειώματα που έρχονταν σπίτι γεμάτα με κόκκινα γράμματα "Δεν προσέχει", "Αδιάβαστος", "Κάνει φασαρία στην τάξη", "Δεν προσπαθεί" κι ένα παιδί που άλλαζε.
Άρχισε να έχει άγχος και να νιώθει ανεπαρκής. Δεν ήθελε να πάει σχολείο, έκλαιγε, αντιδρούσε.
Την ενημερώσαμε για το θέμα που υπήρξε σε σχέση με την ακοή, το οποίο όμως έχει αποκατασταθεί πλήρως με μια μικροεπέμβαση και τις λογοθεραπείες που έκανε, πιστεύοντας πως ως εκπαιδευτικός πρέπει να γνωρίζει για να μπορεί να βοηθήσει τον μαθητή της...Μέγα λάθος!
Το μικρό μας στιγματίστηκε κι απομονώθηκε για τα καλά. Βρήκε την απάντηση σε όλα τα χαρακτηριστικά του που την δυσκόλευαν. Δεν μπορούσε να δουλέψει μαζί του μας είπε, δεν θα μάθει να διαβάζει ως το τέλος της χρονιάς μας είπε, δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει τα άλλα παιδιά μας είπε...κι άλλα μας είπε.
Νιώσαμε να φουντώνουμε από οργή. Δεν καταλαβαίναμε γιατί υπήρχε θέμα...γιατί;
Τιμωρίες όρθιος στον τοίχο, απομόνωση σε μοναχικό θρανίο γιατί μιλούσε στο μάθημα, κάθε δεύτερη ημέρα στο διευθυντή, παρέα με τον κολλητό του. Επαιρνε τα μολύβια και τα πετούσε γιατί τα παιδιά έπαιζαν με αυτά στην τάξη, μάλωνε συχνά και έκανε παρατηρήσεις. Αυτά συνέβαιναν βέβαια και με άλλα παιδιά, όλοι οι γονείς ήμασταν ανάστατοι, γιατί η τάξη βαφτίστηκε από τις πιο "δύσκολες" του σχολείου.
Πως να βοηθήσουμε τα μικρά μας;
Όσο για εμάς...δράμα! Γυρνούσαμε από τη δουλειά πτώματα. Εκείνος ήδη κουρασμένος από το ολοήμερο. Ένα πρωτάκι όλη μέρα στο σχολείο. Αρχίζαμε όλοι τότε μέσα στην κούραση μας να διαβάζουμε...Ένταση θυμός, νεύρα. Δεν καταλάβαινε, δεν ήθελε, δεν μπορούσε. Ήταν κουρασμένος κι ήθελε να παίξει. Χαλούσαμε τα απογεύματα σε ένταση, χαλούσαμε τη σχέση μας, γατί ήταν τόσο δύσκολος αυτός ο ρόλος για εμάς, δεν ξέραμε πως να είμαστε "δάσκαλοι" και γονείς μαζί.
Στο τέλος, δημιουργήσαμε ένα σύστημα δικό μας για να μάθει να διαβάζει και να κατανοεί τις συλλαβές.
Δημιουργήσαμε εκπαιδευτικές πατέντες για να τον βοηθήσουμε γιατί το σύστημα δεν μπορούσε.
Έμαθε να διαβάζει στα μέσα του Νοέμβρη...Εμείς του το μάθαμε. Γίναμε οι δάσκαλοι του, γιατί η δική του δασκάλα τον είχε "εγκαταλείψει".
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνουμε και πάλι από μια άλλη μαμά ότι στο ολοήμερο ένας δάσκαλος χτύπησε το γιο μας.Σοκ! Τον ρωτήσαμε ξανά και ξανά και μας είπε με μια απλότητα "Ναι με χτύπησε".
Κάναμε αναπαράσταση πως ακριβώς έγινε και τι μορφής χτύπημα ήταν. Από αυτά που μας έδειχνε φαινόταν ολοκάθαρα πως έφαγε χαστούκι το πρωτάκι μας...Χαστούκι! "Αλλά εγώ είμαι τυχερός -μας είπε- γιατί τον Α.τον έπιασε έτσι από το κεφάλι και του τράβηξε τα αυτιά, έτσι. Τόσο δυνατά" κι άλλο σοκ ."Εσείς τι κάνατε;". "Γελούσαμε!" Παιδιά...Μάθαμε πως ο συγκεκριμένος δάσκαλος γενικά ήταν "αυστηρός" με τα παιδιά.Τραβούσε αυτιά και στα δύσκολα έριχνε και κανένα χαστούκι.
Όλα αυτά που λέμε συχνά "Καλά αν γινόταν αυτό στο δικό μου παιδί θα γινόταν χαμός.Θα έκανα αυτό και το άλλο και θα τον καθάριζα το δάσκαλο, θα του έδειχνα εγώ"...κλπ! Τα είχαμε πει κι εμείς.Υποθετικά. Μπροστά στην πραγματικότητα η αντίδραση ήταν διαφορετική. Αποφασίσαμε να τον αντιμετωπίσω αρχικά μόνο εγώ και να κλείσω ραντεβού μαζί του. Δεν θέλαμε να είμαστε απειλητικοί.
Συναντήθηκα με τον ίδιο τον δάσκαλο. Δεν ήθελα να πάω κατευθείαν στο διευθυντή. Θα ήταν το επόμενο βήμα αν δεν βρίσκαμε άκρη.
Καθίσαμε όμορφα στο γραφείο κι αρχίσαμε να συζητάμε. Με ενημέρωσε για τα θέματα του παιδιού, τις ιδιαιτερότητες του, μπλα μπλα. Τίποτε για το χαστούκι. Παραπονάκια και γκρίνιες.."είναι ζωηρός, είναι ανυπάκουος, παρασύρεται εύκολα"... Το πρωτάκι, παρασύρεται εύκολα!
"Είναι αλήθεια ότι τον έχετε χαστουκίσει;" Τον ρώτησα ήρεμα μετά από ώρα. Πάνιασε.Ξαφνιάστηκε κι έμεινε σιωπηλός για κάποια δευτερόλεπτα. Κι ύστερα άρχισε αυτό που εγώ αποκαλώ..."άτακτη υποχώρηση".
Ναι, ο μικρός είχε συμπεριφερθεί άσχημα, ναι τον είχε κουράσει, ναι είχε στην ευθύνη του 63 παιδιά όλων των τάξεων στο ολοήμερο κι έπρεπε να φάνε, να διαβάσουν, να παίξουν. Ναι δεν προλάβαινε, ναι, ήταν μόνος...Τα παιδιά, δεν τον άκουγαν, τον κορόιδευαν, έπρεπε να είναι αυστηρός, να φωνάζει.
Μιλήσαμε πολλή ώρα. Ένιωσα την δύσκολη θέση του. Ήταν ντροπιασμένος.
Με ρώτησε : "Τι μπορώ να κάνω με τόσα παιδιά; Πως να τα συνετίσω; Έχετε κάτι να μου προτείνετε; Γνωρίζετε κάποιες τεχνικές;"
Λυπήθηκα που δεν μπορούσα να τον βοηθήσω γιατί βοηθώντας εκείνον θα βοηθούσα το παιδί μου... Ανταλλάξαμε κάποιες ιδέες και φεύγοντας δώσαμε τα χέρια και του είπα : "Δεν θα ξαναχτυπήσετε το παιδί μου.Ούτε και κάποιο άλλο παιδί." Κοιτάζοντας με στα μάτια μου είπε "Ναι", κάνοντας μια γκριμάτσα που φανέρωνε το πόσο εκτεθειμένος ένιωθε.
Κράτησε το λόγο του...
Πολλοί φίλοι μας λένε πως έπρεπε να τον είχαμε καταγγείλει, πως θα το ξανακάνει, πως πως πως...Μπορεί να έχουν δίκιο, μα νομίζω η δική μας ευθύνη τέλειωσε εκεί. Κάναμε μια συμφωνία και την τήρησε. Δεν ήταν ο στόχος η εκδίκηση, μα η επικοινωνία και νομίζω αυτό ως ένα βαθμό είχε επιτευχθεί, τουλάχιστον για εκείνη τη χρονιά.
Τι να πρωτοπούμε για εκείνη τη χρονιά; Ήταν καταστροφική για τον μικρό μας. Είχαμε θέμα συνεργασίας και το θέμα έφτασε στο διευθυντή. Μιλήσαμε ξανά. Είχε απομονώσει κάποια παιδιά τα πιο ζόρικα και δεν υπήρχε θετική επικοινωνία και διάθεση.
Μιλούσε για την τάξη που δεν μπορεί να μείνει πίσω για ένα παιδί κι εμείς μιλούσαμε για ένα παιδί που πρέπει να δώσει το ρυθμό στην τάξη, γιατί σε μια διαδρομή φροντίζουμε τους πιο αδύναμους χωρίς να τους εγκαταλείπουμε. Μιλούσε για τους καλούς μαθητές που πρέπει να προστατευτούν κι εμείς μιλούσαμε για τους μαθητές που πρέπει να μάθουν να λειτουργούν ως ομάδα.
Μιλούσε για τον στόχο στο τέλος της χρονιάς που έπρεπε να φτάσει η τάξη της και της μιλούσαμε για τον στόχο που υπάρχει για να βοηθήσει τα παιδιά να γίνουν ένα "σώμα" για να τον φτάσουν μαζί κι όχι ο καθένας μόνος του...
Της θυμίσαμε πως είναι γεννημένος στο κλείσιμο της χρονιάς και άρα είναι από τους μικρότερους στην τάξη του και πιο ανώριμος ηλικιακά. Μας απαντούσε πως μπορεί να ξαναπάει στην πρώτη τάξη του χρόνου και να ωριμάσει, για να μπορέσει να μάθει αυτά που δεν θα μάθει φέτος. Της λέγαμε πως δεν είχαμε πρόβλημα να πάει στην ίδια τάξη αν αυτό του έκανε καλό, μα μήπως θα είχε αρνητικό αντίκτυπο στην αυτοπεποίθηση του, μήπως θα ένιωθε ιδιαίτερος, αν θα έχανε τους φίλους και συμμαθητές του;
Μας απαντούσε οτι είμαστε υπερβολικοί.
Της επισημάναμε πως το θέμα της ελλειμματικής ακοής για μια σημαντική περίοδο της ζωής του, τον έχει κάνει να αναπτύξει άλλες δυνατότητες μαθησιακές κι ότι μαθαίνει πιο εύκολα όταν βλέπει κάτι παρά όταν το ακούει. Μας είπε πως δεν μπορεί να αλλάξει τον τρόπο διδασκαλίας για ένα παιδί κι άλλωστε πως να γίνει αυτό; Τι να βλέπει δηλαδή; Πως;
Μιλούσαμε για δυο διαφορετικά πράγματα. Εκείνη για τη μάθηση και την επικέντρωση στη γνώση ως συσσώρευση πληροφοριών κι εμείς για την εκπαίδευση, την επικέντρωση στην παιδεία και την αποδοχή της πραγματικότητας του κάθε παιδιού.
Έλειπε όμως η ευελιξία, η διάθεση και η κατάρτιση και κάτι πιο σημαντικό. Το πάθος και το μεράκι να πράξει αυτό που τη δυσκόλευε και να υπερβεί εαυτόν...
Δεν ήμασταν εκπαιδευτικοί, δεν ξέραμε κι εκείνη είχε την εξουσία μέσα στην τάξη της. Πόση δύναμη μπορεί να έχει ένας εκπαιδευτικός!!! Τον απομόνωνε, τον παρουσίαζε διαφορετικό και για εμάς ήταν ο πρώτος. Δεν είχαμε μέτρο σύγκρισης κι αρχίσαμε να τρέχουμε σε παιδοψυχιάτρους, σε επιτροπές, σε διαγνωστικά και σε ειδικούς παιδαγωγούς.Ο καθένας με την τρέλα του. Ακούσαμε τα απίθανα. Διάσπαση προσοχής, ελλειμματική προσοχή, μαθησιακές δυσκολίες, δυσλεξία, υπερκινητικότητα, ανωριμότητα...
Ένα πρωτάκι λυπημένο...μόνο, κουρασμένο, μπερδεμένο.
Έγιναν πολλά κι άλλα κι άλλα κι άλλα...Ήταν μεγάλη χρονιά. Ζητήσαμε την βοήθεια του Διευθυντή και εκείνος μας άκουσε. Μας υποστήριξε και την υποχρέωσε να τον αποδεχθεί μέσα στην τάξη της και να τον κρατήσει γιατί ήθελε να τον στείλει σε άλλη τάξη.Της επεσήμανε την ευθύνη της.
Όμως ήταν μια δύσκολη επικοινωνία μια δύσκολη σχέση και το αγόρι μας άτυχο...κι εμείς μαζί του! Αυτό που μας ανακούφισε ήταν πως την επόμενη χρονιά την τάξη την πήρε άλλη εκπαιδευτικός.
Ακολούθησαν κι άλλα δύσκολα χρόνια γιατί η βάση ήταν στραβή. Σαθρή. Όσο κι αν προσπαθούσαμε όλοι, τα πράγματα φαινόταν να έχουν πάρει πια το δρόμο τους και αν και υπήρχε πια από το σχολείο βοήθεια, ο μικρός είχε πεισθεί για την ανικανότητα του!
Τετάρτη Δημοτικού αλλάζει και πάλι ο εκπαιδευτικός στην τάξη κι έρχεται στη ζωή του ένας εμπνευσμένος δάσκαλος. Ο μικρός μας μεγάλος πια αποκαλεί τον εαυτό του "βλάκα" γιατί έχει πεισθεί πως οι άλλοι καταλαβαίνουν κι εκείνος όχι. Πως οι άλλοι προλαβαίνουν κι εκείνος όχι. Πως οι άλλοι μπορούν κι εκείνος όχι. Ο δάσκαλος μας καλεί και θέλει να μάθει τι συμβαίνει. Γιατί ένα παιδί τόσο κοινωνικό και χαρούμενο είναι τόσο λυπημένο με τον εαυτό του. Γιατί νιώθει ανεπαρκής κι απογοητευμένος, ενώ έχει τόσες δυνατότητες;
Φόβος. Να του πούμε, να μην του πούμε. Μήπως την πατήσουμε πάλι και γυρίσει πάνω μας. Πάνω στο παιδί; Μήπως βρούμε ξανά τον μπελά μας;
Ρισκάραμε και τον ενημερώσαμε. Και ήταν το σωστό. Επιτέλους!
Μέσα σε μια εβδομάδα ενημερώθηκε ο νέος Διευθυντής κι ανέλαβε δράση. Έγινε ειδικό συμβούλιο. Δάσκαλοι και ειδικοί παιδαγωγοί, ο Διευθυντής κι εμείς. Μας ζήτησαν να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τους Ειδικούς και τις Επιτροπές και τις διαγνώσεις."Τον μπερδεύουν", μας είπαν, "Τον κάνουν να νιώθει κάτι που δεν είναι" μας είπαν "Σταματήστε να διαβάζετε μαζί του και να τον ελέγχετε" μας είπαν, "Θα τον αναλάβουμε εμείς" μας είπαν και ήταν σαν να βγήκε ο ήλιος. Σαν κάποιος να μας πήρε από την πλάτη ένα μεγάλο βάρος...
Κάποιος θα αναλάβει να κάνει το αυτονόητο...
Ένας δάσκαλος που ενδυναμώνει τα ταλέντα του. Τον παροτρύνει να παίζει κλαρινέτο στην τάξη του. Τον εμψυχώνει.Τον κινητοποιεί. Δουλεύει πολύ με εικόνες βοηθώντας τον και πάντα πάντα επικεντρώνεται στα θετικά και δυνατά του σημεία...και με την βοήθεια των άλλων ειδικών παιδαγωγών άλλαξαν το κλίμα.Του έμαθαν να αποστηθίζει το μάθημα, κάνοντας αναπαράσταση στα playmobil για να μπορεί να το θυμάται, του έδειξαν νέους τρόπους μελέτης, του έδωσαν ρόλο σε θεατρική παράσταση, τον έκαναν να νιώσει ικανός συναγωνιστής. Σαν να πότισαν ένα ξεραμένο χωραφάκι...
Τρομερή εμπειρία η εκπαίδευση του παιδιού μας.
Το αποτέλεσμα μέχρι τότε, ήταν μια εξουθένωση κι ένα απόλυτα ικανό παιδί μπερδεμένο, που δεν συμπαθεί ιδιαίτερα το σχολείο. Η προσπάθεια του, μεγάλη και συγκινητική. Η από εκεί και ύστερα προσπάθεια των δασκάλων και η υποστήριξη τους...μεγάλη και συγκινητική.Έμεινε κάτι...μια αγωνία.Θα τα καταφέρει να αγαπήσει την εκπαίδευση.Θα καταφέρει να εκτιμήσει την μάθηση, μέσα στο σχολείο;
Η απάντηση μπορεί και μην φαίνεται ακόμη, όμως τελικά υπάρχει...γιατί τα μέχρι τότε σχολικά βιώματα του παιδιού μου ήταν και δικά μου βιώματα...και τελικά, αγάπησα τη μάθηση και τη γνώση.
Ποτέ δεν φανταζόμουν πως η εκπαίδευση του παιδιού μου, δεν θα είχε να κάνει με τη σχολική του απόδοση μα, με το να νιώθει επαρκής κι ευτυχισμένος στο σχολείο.
Τι μάθαμε; Πολλά.Τα παιδιά δεν μιλούν. Η ρετσινιά γίνεται ρόλος. Ο ρόλος γίνεται τρόπος ζωής και τον αναπαράγουμε.Έτσι απλά και μηχανικά...Μπαίνεις στο φαύλο κύκλο κι είναι δύσκολο να βγεις μόνος σου.
Κι είναι κρίμα για τα παιδιά μας να βρεθεί στο δρόμο τους κάποιος φοβικός δάσκαλος. Κάποιος που δεν έχει την ιδιαίτερη εκπαίδευση ίσως για να αναλαμβάνει ευθύνη του και στέκεται σκεπτικός και απόμακρος μπροστά στο θαύμα ενός παιδιού.
Γιατί τελικά όπως έλεγε κι ο μεγάλος δάσκαλος Χρήστος Τσολάκης βασισμένος στα λόγια του Πλούταρχου "Το παιδί δεν είναι δοχείο να το γεμίσεις με γνώσεις. Το παιδί είναι σπίρτο να του βάλεις φωτιά".
Το να βάλεις φωτιά θέλει ρίσκο.Τα να κρατήσεις τη φλόγα αναμμένη θέλει κόπο.
Αυτή η ανάρτηση είναι εμπνευσμένη από δύο γεγονότα. Από την επίσκεψη του Teacher Tom στην Αθήνα, στο κέντρο προσχολικής εκπαίδευσης Dorothy Snot, που δεν την χάνω με τίποτε γιατί είναι εμπνευσμένος, (οι Μαμά... δες Μπαμπά... δες, Μικροί Μεγάλοι και Aspaonline, ως χορηγοί αυτής της εκδήλωσης αξίζουν ένα μπράβο κι ένα ευχαριστώ!).
Τέλος για ακόμη μια φορά, εμπνεύστηκα από ένα θαυμάσιο ανάλογο άρθρο της Όλγας Χατζηχρήστου στο Μικροί Μεγάλοι. "Ακατάλληλοι άνθρωποι σε σημαντικές θέσεις ", έγραψε εκείνη.
Ζήσαμε τους ακατάλληλους κι ευτυχώς ζήσαμε και τους κατάλληλους.Το μεγάλο κι άλυτο πρόβλημα είναι το Εκπαιδευτικό σύστημα που δεν βοηθά δασκάλους, μαθητές και γονείς. Δεν βασίζεται στην συνεργασία, δεν στηρίζεται στην ασφάλεια μιας αυτόματης λειτουργίας. Για όλα πρέπει να προσπαθήσεις, να μοχθήσεις, να παλέψεις. Για όλα πρέπει να πονέσουμε σε αυτή τη χώρα...ακόμη και για να μάθουν τα παιδιά μας γράμματα...
Μα χαλάλι η προσπάθεια, γιατί κάποια στιγμή ξέρουμε ή ελπίζουμε, πως θα βρεθεί εκείνος ο ένας εκπαιδευτικός που θα αγαπάει τόσο τα παιδιά, που δεν θα φοβηθεί να γίνει μπουρλοτιέρης!και θα ρισκάρει για να πάρει το δικό μας παιδί φωτιά...
 |
| The Graphic Recorder (Ένας δάσκαλος αγγίζει την αιωνιότητα. ΄Εκείνος (ή εκείνη) δεν μπορεί να γνωρίζει πότε σταματά η επιρροή του.) |
Μόνο εκείνοι αξίζουν τη μνήμη μου γιατί τη διεκδίκησαν για έναν και μόνο λόγο...Γιατί ως παιδί, το άξιζα! Γιατί κάθε παιδί το αξίζει...
Κατερίνα
37 σχόλια:
Συγκλονιστική ιστορία Κατερίνα.
Πολύ λυπάμαι που ζήσατε τόσο άγρια την άσχημη πλευρά της εκπαίδευσης. Είναι πολύ τυχερό το παιδί σας που έχει εσάς για γονείς. Κάνατε ότι περνούσε απ΄ το χέρι σας. Φαντάσου ένα άλλο παιδάκι στη θέση του με αδιάφορους γονείς. Φαντάσου πόσα παιδάκια πέρασαν από τα χέρια της δασκάλας αυτής και δεν είχαν υπόβαθρο από πισω τους.
Λυπάμαι πραγματικά. Η σχολική ζωή είναι πλέον σκληρή και επικύνδυνη από πάρα πολλές απόψεις.
Τέλος καλό, όλα καλά όμως!
Εύχομαι να ανθίζει μέρα με τη μέρα πλέον ο μικρός σας. Και έτσι θα γίνει!
Καλημέρα!
Για εμενα η πιο ομορφη και διδακτική αναρτηση σου! Το παιδακι μου ειναι πολυ μικρο ακομα, ομως αν ποτε αντιμετωπισω ζορια, παντα θα φερνω στο μυαλο μου αυτη σου την αναρτηση...για μενα εσυ εισαι ενας απο τους μπουρλοτιερηδες που περιγραφεις!
πολλα φιλια στον μικρο σου ηρωα και ακομα περισσοτερα σε σενα!
υ.γ. θα ηθελα τοσο πολυ να σε γνωρισω απο κοντα...
Πόσο σημαντικό θέμα ο δάσκαλος! Πόσο δύσκολη η δουλειά τους, πόσο σημαντική, πόσο ανεκτίμητη! Βέβαια κανένας δεν είναι τέλειος! Έχουν σίγουρα και αυτοί τις αδυναμίες τους, και όταν είσαι κοντά στα παιδιά σου τα ζεις όλα τόσο έντονα! Είμαστε από τους τυχερούς που οι νηπιαγωγοί και οι μέχρι τώρα δάσκαλοί μας, ήταν και είναι φανταστικοί, με τις αδυναμίες τους βέβαια! Πάντως οι δάσκαλοι του δημοσίου (τα παιδιά μου είναι σε δημόσιο σχολείο) επιτελούν το έργο τους σε δύσκολες συνθήκες. Ο δάσκαλος που έμεινε στην δική μου μνήμη ήταν ο δάσκαλος της Γ΄ δημοτικού που ήταν πολύ σκληρός και χρησιμοποιούσε βέργα! Είχε πει στους γονείς μου ότι δεν θα καταφέρω τίποτα στη ζωή μου! Ίσως να με θύμωσε και να με πείσμωσε πάντως τον θυμάμαι φωτογραφικά...
Εχω σοκαριστει. Ειμαι εκπαιδευτικοs και το μωρο μου ειναι πρωτακι. Εχω ακουσει διαφορα αλλα τετοια συμπεριφορα σε τοσο μικρη ηλικια ποτε μεχρι τωρα. Εγραψεs οτι μαζι σαs εμαθε να διαβαζει τον Νοεμβρη. Δηλαδη ποσο νωριτερα επρεπε? Αφου μεχρι τιs γιορτεs δεν εχουν μαθει ακομ ολα τα γραμματα. Οσο για τον δασκαλο στο ολοημερο ειναι αχαρακτηριστοs. Χτυπησε παιδι και ζητουσε απο τουs γονειs τεχνικεs! Ημαρτον! Ευτυχωs που το παιδι σαs συνατησε επιτελουs δασκαλουs γιατι οι αλλοι δεν αξιζαν τον τιτλο.
Συγκλονιστικό! Με συγκίνησες! Ίσως γιατί κι εγώ τρέχω για τον μικρό μου τελευταία! Τα δικά μας βέβαια δεν είναι τόσο χάλια όσο τα δικά σας. Θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή όμως! Τελικά το σημαντικό είναι τώρα έχεις ανθρώπους να σας βοηθήσουν! Εύχομαι να πάνε όλα καλά για το γιο σας!
kathy by anthomeli
Πολλες σκεψεις και δεν ξερω τι να πρωτοπω. Ή μηπως να μην πω τιποτα επειδη τα ειπες εσυ;
Νομιζω οτι χειριστηκες πολυ σωστα τον εκπαιδευτικο που εδωσε χαστουκι. Δεν ειμαστε δικαστες, στοχος ηταν να δεχτει την "παρατηρηση" και με ηρεμο τροπο ειναι ολα τα χωραφακια πιο προσφορα να δεχτουν το σπορο. Κι εμεις οι μεγαλοι μαθαινουμε παντα.
Δεν ξερω τι θα κανω αν μου τυχει κατι παρομοιο στην μικρη μου. Ειναι λιγο κλειστο παιδακι και ελπιζω να επικοινωνουμε καλα για να μπορω να βοηθαω την ψυχολογια της, αν καποιοι λαθος ανθρωποι στις λαθος θεσεις την τραυματισουν. Συγχαρητηρια σε σας, γιατι μου φανταζει βουνο ολο αυτο που κανατε. Φανταζομαι τι πιεση και αγχος νιωθατε, οταν επρεπε να παρετε εσεις τον ρολο του εκπαιδευτικου!!
Ευχομαι και τα δυο σας τα παλικαρακια και ολα τα παιδια του κοσμου να μεγαλωσουν με εμπνευσμενους ανθρωπους γυρω τους. Στην οικογενεια, στο σχολειο, στους φιλους! Το αξιζουν οι ψυχουλες τους! Κι ετσι, και μονο ετσι, μπορουμε να ελπιζουμε σε ενα καλυτερο αυριο!!
Καλημερα και πολλα μπραβο σας!!!
Κατερίνα, διάβασα την ανάρτηση με έναν κόμπο στο λαιμό. Όχι μόνο γιατί είμαι δασκάλα, αλλά γιατί αυτά που περιγράφεις τα ζούμε κι εμείς 4 χρόνια τώρα με τον μικρό μου ξάδερφο... κι έχω να σου πω από αυτή την εμπειρία που ζω, γιατί έχω περάσει ώρες ατελείωτες μαζί του και κλάματα και δυσκολίες, ότι η αυτοπεποίθηση του παιδιού τσακίστηκε από μια στραβή αρχή, από μια ανεύθυνη δασκάλα της πρώτης και ένα σωρό γνωματεύσεις ειδικών που ακολούθησαν έπειτα... Εμείς δεν είχαμε την τύχη να βρει έναν Δάσκαλο (με Δ κεφαλαίο), αλλά έπεφτε συνεχώς σε "ακατάλληλους ανθρωπους σε σημαντικές θέσεις"...
Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα πριν 4 χρόνια και δήλωσα το Παιδαγωγικό έπιαναν όλοι τους γονείς μου και τους έλεγαν" Μα καλά με τόσα μόρια, τέτοιο μυαλό και θα τη στείλετε δασκαλίτσα;" Το ακούω και σήμερα από φοιτητές άλλων σχολών.. Οι δασκαλίτσες του Παιδαγωγικού... Και με θυμώνει, με εξοργίζει... Δεν είμαι δασκαλίτσα, είμαι Δασκάλα και είναι ηλίθιος κάποιος αν δεν καταλαβαίνει τη σπουδαιότητα και την τεράστια ευθύνη αυτού του επαγγέλματος... Θέλω να ελπίζω ότι έτσι νιώθουν πολλοί συμφοιτητές μου και ειλικρινά λυπάμαι που υπάρχουν συνάδελφοι που συμπεριφέρονται όπως περιέγραψες...
Ωραία...εδώ είμαστε...
Η Αγγελίνα είχε στην δευτέρα και τρίτη δημοτικού την ίδια δασκάλα.Μια δασκάλα σκληρή,δύσκολη,ένα χαμόγελο δεν έβλεπες να έχει ποτέ στο πρόσωπό της.Μόνο ειρωνικό...Πήγαινα πολύ συχνά να την ρωτήσω για την κόρη μου.ένα παιδί δύσκολο κι αυτό και ζωηρό.Μου έλεγε μακάρι να ήταν όλοι σαν κι εσένα, να ενδιαφέρονταν οι γονείς τόσο συχνά για τα παιδιά τους.Δουλεύαμε πολύ στο σπίτι,ώρες ατελείωτες και συχνά ρωτούσα την δασκάλα τι να κάνω,με ποιο τρόπο να την βοηθήσω να διαβάζει κτλ.Την ρωτούσα μήπως αντιλαμβάνεται κάποιο πρόβλημα όπως δυσλεξία για να το κοιτάξουμε.Με διαβεβαίωνε ότι το παιδί μου δεν έχει απολύτως τίποτα απλά θέλει κι άλλο κι άλλο κι άλλο προσπάθεια...Και φυσικά να την συνετίσουμε με κάποιο τρόπο να κάθεται "καλά"στην τάξη.Εκανα το λάθος,το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ να πάω με το μέρος της δασκάλας.Δηλαδή να συμφωνώ μαζί της και να πηγαίνω σπίτι να τιμωρώ το παιδί μου και να το πιέζω κι άλλο κι άλλο κι άλλο ...όπως μου έλεγε εκείνη.
Κατά καιρούς,όταν η Αγγελίνα ήταν ακόμα στην δευτέρα δημοτικού,μαθαίναμε ότι αυτή η δασκάλα τραβούσε τα μαλλιά των παιδιών... έλεγα, σε μας αυτό δεν το έχει κάνει...
Λίγο καιρό πριν τελειώσουμε την τρίτη δημοτικού μαθαίνω από φίλη της Αγγελίνας ότι μια μέρα της τράβηξε τα μαλλιά.Η Αγγελίνα το παραδέχτηκε και μου εξομολογήθηκε ότι της το είχε ξανακάνει...το παιδί μου είχε φοβηθεί να μου το πει...Επίσης μου παραπονέθηκε ότι την είχε βάλει να κάθεται κάπως μακριά από τους άλλους...
Πήγα φουντωμένη,τρελάθηκα, ήθελα να μάθω τι επιτέλους γίνεται εκεί μέσα...Την έπιασα στο διάλειμμα και ήμουν πολύ ήρεμη,προσπαθούσα...την ρώτησα που την έχει βάλει να κάθεται και μου απάντησε πολύ φυσιολογικά ότι "Μωρέ...μιλούσε με την διπλανή της και τις έβαλα μακριά για να μην "ΜΟΥ ΧΑΛΑΣΕΙ"και τους άλλους μαθητές...Εσύ είσαι καλή μαμά και δεν μιλάς...δεν θα είχες πρόβλημα..ΣΟΚ.Με είδε όπως δεν με είχε ξαναδεί μέχρι τότε...η καλή μαμά που δεν μιλούσε και συμφωνούσε πάντα με την δασκάλα έγινε σκύλα για το παιδί της...Αυτή κοιτούσε το ρολόι της βιαστικά,ήθελε να φύγει.Δεν είναι ώρα να τα πούμε αυτά μου είπε,δεν έχουμε ραντεβού...Όταν τα πράγματα είναι σοβαρά ,της είπα,θα μιλήσουμε ότι ώρα και να είναι.Το προαύλιο πια ήταν άδειο και εμείς στην μέση να της τα λέω χύμα..τρελάθηκα με την απίστευτη συμπεριφορά της,με το θράσος της.Την ρώτησα αν της τραβούσε τα μαλλιά.Ναι,μου είπε,ήρθαν και στο είπανε?Τα δικά τους δεν τα λένε...Άλλο ένα σοκ...
Της είπα να μην το ξανακάνει ,το απαγορεύω,και να την βάλει στο σύνολο.Τα παιδιά που μιλάνε με τον συμμαθητή τους τους αλλάζουν θρανίο ,ναι,αλλά δεν τα βάζουν στο περιθώριο,και αυτό τόσα χρόνια που είσαι εκπαιδευτικός θα έπρεπε να το ξέρεις καλά...
Δεν μου μιλάει από τότε,ούτε καλημέρα.Δεν με νοιάζει καθολου,μόνο λυπάμαι γιατί νομίζω ότι αυτή η γυναίκα δημιούργησε μια γενιά από παιδιά που δεν θα είναι δεμένα μεταξύ τους...Πώς να είναι αφού η ίδια έκανε διακρίσεις μες στην τάξη, αφού η ίδια κουνούσε κοροιδευτηκά το κεφάλι όταν ένας μαθητής δεν ήξερε το μάθημα ,αφού δεν μάλωνε τους μαθητές όταν κορόιδευαν τον συμμαθητή που έκανε ένα λάθος στα μαθηματικά παρά έκανε κι αυτή το ίδιο...
Ζητώ συγνώμη για τον χώρο σου Κατερίνα μου που τον καταχράστηκα αλλά είδα τόσα κοινά που δεν άντεξα.Η Αγγελίνα μου είναι μια καλή μαθήτρια και ήθελε απλά τον χρόνο της,το ίδιο και ο Άγγελος.
Το δικό μου λάθος ήταν που πήγαινα με τα νερά της δασκάλας και γι'αυτό έχω μετανοιώσει πικρά.Μακάρι να μπορούσε πάντα να υπάρχει άψογη συνεργασία δάσκαλου-γονέα-παιδιού...
Καλό σαββατοκύριακο.
Επρεπε να την πιασεις απο το λαιμο, και μετα να της πεις οταν θα σε παρακαλαγε, οτι ετσι μωρη νιωθει και το δικο μου το παιδι καθε που μπαινει και βγαινει απο τη ταξη σου...
μεγαλο πραγμα να το νιωθεις στο πετσι σου...μεγαλο σχολειο!
Αλλα ξερεις τι? Φταινε και οι γονεις...γιατι ολοι περασαμε απο τετοιους δασκαλους πιτσιρικια (και καλους και κακους) και ολοι φοβηθηκαμε την 'κυριαρχια' τους...και κανονικα αυτο θα επρεπε να λενε ολοι οι νεοι γονεις...οι δασκαλοι δεν ειναι παντογνωστες, και εχεις το δικαιωμα να τους αντιμιλησεις και να μη τους φοβασαι...ειναι εκει να σε βοηθησουν να πας μπροστα και οχι να σε κρατησουν πισω..
μου δημιουργησε νευρα το ποστ σου :)
Θυμώνω...ΘΥΜΩΝΩ ΘΥΜΩΝΩ πολύ..μα πάρα πολύ όμως...Θυμώνω γιατί είμαι νηπιαγωγός, γιατί δουλεύω σαν καθηγήτρια, γιατί είμαι εκπαιδευτικός..Θυμώνω γιατί στο νηπιαγωγείο που πηγαίνει ο γιός της φίλης μου η νηπιαγωγός τους βάζει dvd και φεύγει από την αίθουσα..Θυμώνω γιατί δουλεύουν κάτι τέτοιοι άνθρωποι κι εγώ που λατρεύω τη δουλειά μου είμαι άνεργη...Θυμώνω γιατί υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που θέλουν να λέγονται δάσκαλοι..Αυτοί δεν είναι εκπαιδευτικοί..είναι κατά συρροήν εγκληματίες που δρουν ανενόχλητοι καταστρέφοντας τα παιδιά μας γιατί κανένας δεν (μπορεί να) κάνει τίποτα..Αυτό το πράγμα πρέπει να σταματήσει...Εμείς πρέπει να υπερασπιστούμε τα παιδιά μας..Μεγάλα λόγια δε λέω..αλλά αλίμονο στο δάσκαλο που θα κακομεταχειριστεί -χτυπήσει το παιδί μου..Που θα το βάλει στο περιθώριο...Οι δάσκαλοι επειδή είναι μόνιμοι δεν φοβούνται κανέναν..για να το αλλάξουμε αυτό...
συγκινήθηκα κι εγω γιατί χωρίς να εχω καμια επιμόρφωση απο το κράτος,αλλα μόνο απο όσα λίγα ,δυστυχώς εχω διαβασει και απο ένστικτο περισσοτερο μου ετυχε πρωτη φορά το εξής:εχω στην Γ Γυμνασίου ένα κοριτσακι με προβλημα βαρυκοϊας και ακουστικά στα 2 αφτιά της!όταν πρωτομπήκα στην ταξη και ρωτησα το όνομά της ,τα υπόλοιπα παιδιά μου ειπαν αμέσως να μην της δινω σημασία ,γιατι δεν ακουει...παρατηρησα πως καθοταν με ενα κοριτσι και συνεχώς ήταν ριγμενη πανω απο τον ωμο της και σημειωνε ότι κι αυτη ,επειδη δεν με άκουγε...η συμμαθητριά της που και που δυσανασχετούσε γιατι συνεχως προσπαθουσε με νοήματα να καταλάβει τι τους έλεγα(μεχρι το δημοτικό παρακολουθουσε σχολειο στην Αθηνα σε ειδικο σχολειο,αλλα οι γονεις της την εφεραν εδω για να συνεισφερει σε δουλειες!)....ένιωσα την ανάγκη και υποχρέωση πως εγω ημουν υπευθηνη γι αυτην στην τάξη και οχι η συμμαθήτριά της!έφερα το θρανιο της δίπλα ακριβώς απο μένα,γραφω στο σπίτι ξεχωριστές σημειώσεις γι αυτήν,και της δείχνω στο βιβλίο όταν παραδιδω τι διαβάζω και πάντα τη ρωτώ αν εχει απορίες!μέχρι να καταλάβω στην αρχη τι γινοταν ,αυτη πολλες φορες βαριοταν ,ξάπλωνε στο θρανίο,δάκρυζαν ξαφνικά τα μάτια της...τώρα συμμετέχει ,θέλει να σηκωθεί στον πίνακα ,να διαβάσει λογοτεχνία και στα γραπτά της γράφει μέχρι και 15 περνώντας πολλους που δεν εχουν πρόβλημα!και το βασικό χαμογελάει!ανάλογα παραδείγματα ,ζωηρών και δυσλεκτικών παιδιών έχω και σε άλλες τάξεις!φυσικά δεν θελω να φανώ η μπουρλοτιέρισσα καθηγήτρια...δεν ξέρω αν φταίει που εχω παιδί στην ηλικία τους,αλλά απόψή μου είναι πως ο καλός μαθητής θα βρει το δρόμο του ,στήριξη απο εμάς χρειάζονται και οι αδύναμοι...στίβω το μυαλό μου στο σπίτι έχοντας στο νου μου αυτούς τους μαθητές και πως θα κεντρίσω το ενδιαφέρον τους,αλλά ειλικρινά δεν ξέρω ως πότε...είναι πολύ δύσκολο!η επιβράβευση στα μάτια τους με κάνει να συνεχίζω!είμαι η μόνη που δεν έχω στείλει παιδί στο διευθυντή!αυτή τη λύση αδυνατώ να την καταλάβω!!
πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως έχουμε να κάνουμε με ΠΑΙΔΙΑ !
ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ....Ο ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΟΥ ΦΕΤΟΣ ΠΑΕΙ Α ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ...ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑΠΟΥ ΑΠΛΑ..ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΚΑΙΤΕΛΟΣ!!!!!ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΜΕ ΤΟΣΗ ΟΡΕΞΗ..ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΡΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΜΕΤΑΔΩΣΗ ΟΤΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΓΙΑΤΙ ΜΑΘΑΙΝΕΙ....ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΛΙΓΟ ΑΓΧΩΤΙΚΟ 2ΜΗΝΟ...ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΥΠΟΜΟΝΗ...ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ...ΤΕΛΙΚΑ ΠΙΑ ΝΑΙ...ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ!!!!!
ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΓΑΟΤΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΤΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑΠΟΥ ΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ ΑΥΤΟΠΟΥ ΚΑΝΕΙ...ΑΛΛΑ...ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟΤΟ ΑΛΛΑ...ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΟΙΓΟΝΕΙΣ ΠΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΒΟΗΘΑΜΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΜΑΣ!!!!
ΦΙΛΗΣΕ ΤΟΝ ΜΟΥ...<3
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΥΛΙΔΟΥ
Κατερίνα και Πανταζή, τι περάσατε! Τι περάσατε! Και το συννεφάκι σας το καλό, τι πέρασε κι αυτό! Μπράβο και στους τρεις σας που τα καταφέρατε και τα ξεπεράσατε όλα αυτά χωρίς να τραυματιστεί ανεπανόρθωτα η ψυχούλα του. Ίσα ίσα φαίνεται να είναι ένα υπέροχο παιδί (διαβάζω πάρα πολύ καιρό τις αναρτήσεις σας, απλά δεν έχω ξανασχολιάσει ποτέ). Ελπίζω να είναι όλα εντάξει και με την ακοή του. Και γενικά εύχομαι κάθε καλό στη ζωή του. Και στη ζωή του μικρούλη σας φυσικά. Βίκη
Κατερινούλα μου πόσο στενοχωρήθηκα με αυτά που ζήσατε κι εσείς αλλά και ο μικρός Άγγελος!!!! Κρίμα, κρίμα για αυτό το παιδάκι και τόσα άλλα να μην έχουν τα σωστά θεμέλια, μια γερή βάση... Μπράβο σας όμως που το παλέψατε και νικήσατε!!! Και πάνω απ' όλα μπράβο στον Άγγελο που τα κατάφερε!
Πραγματικά λυπάμαι πολύ όταν βλέπω εκπαιδευτικούς να θεωρούν αυτό που κάνουν απλά μια εργασία "άντε να περάσει το 4ωρο, 5ωρο και να πάμε σπίτια μας"... Θεωρώ το επάγελλμα του δασκάλου λειτούργημα γιατί έχει να κάνει με παιδικές ψυχούλες! Το σχολείο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας και δεν μπορεί ο κάθε ανεύθυνος να παίρνει μια αθώα ψυχή στα χέρια του και να τη "ρίχνει στα βαθιά νερά", να την καταρακώνει επειδή δεν γουστάρει να κάνει αυτό που σπούδασε... Άραγε δεν νιώθει ντροπή όταν τον κοιτούν εκείνα τα γλυκά ματάκια;
Ίσως θα έπρεπε να περνούν από "σκληρά γυμνάσια" όσοι επιθυμούν να ακολουθήσουν αυτό τον κλάδο.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και άνθρωποι σωστοί, ΔΑΣΚΑΛΟΙ που αξίζουν πολλά μπράβο και δίνουν όλο τους το είναι για τα μικρά αγγελούδια! Μακάρι από δω και εμπρός να υπάρχουν μόνο τέτοιοι εκπαιδευτικοί!!!
Mε θύμωσε η ανάρτησή σου!!
Το σχολείο, ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες κοινωνικοποίησης ενός παιδιού, να το κάνει να νοιώθει ανεπαρκές!
Εγκλημα!
Είμαι κόρη εκπαιδευτικού.
Ακόμη και σήμερα, που η μανούλα μου έχει περάσει τα 80, επικοινωνούν μαζί της παλιοί μαθητές της, που οι ίδιοι είναι μεγάλοι πια κι αυτοί.
Το βρίσκω τόσο συγκινητικό, μετά από τόσα χρόνια, και λέω κάτι σωστό θα έκανε για να έχει τέτοια αντιμετώπιση.
Ευτυχώς που στην περίπτωσή σου όλα πήγαν καλά στο τέλος!
Φιλιά!
το ότι οι εκπαιδευτικοί είναι μόνιμοι, δεν σημαίνει ότι εμείς οι γονείς δεν έχουμε περιθώρια ... οι κανονισμοί είναι κανονισμοί και πολλές παρατυπίες τους είναι πειθαρχικά παραπτώματα. Μπορούν κάλλιστα αυτοί οι κακόμοιροι δημόσιοι υπάλληλοι - γιατί μόνο τέτοιοι είναι - να βρουν μεγάλο μπελά.
Η δασκάλα του γιου μου είναι απλά υπέροχη. Σαν εκπαιδευτικός και σαν άνθρωπος. Πήρε τα παιδιά πέρυσι στην Α δημ και τα έχει και φέτος στην Β. Όταν σχολάνε, τη βλέπουμε να έρχεται με ένα τσούρμο παιδιά, τα παιδιά της, κρεμασμένα από το λαιμό της, να σέρνονται από τη φούστα της, να κρατάνε το χέρι της, την τσάντα και να φιλιούνται σε βαθμό που σε κάνει να γελάς. Εμάς όμως, τις μαμάδες αυτών των παιδιών, μας κάνει να δακρύζουμε. Από ικανοποίηση και ευγνωμοσύνη. Και δεν είναι το όποιο σύστημα που κάνει τη συγκεκριμένη δασκάλα να φέρεται καλά ή άσχημα...
Όλγα
Ωχ! Τι τράβηξε η ψυχούλα του!
Αλλά και η δική σας πελώρια αγωνία, το άγχος,και οι προβληματισμοί..
Κάποιοι δεν πρέπει να λέγονται δάσκαλοι αυτό είναι σίγουρο!
Εναντιώνονται όταν ακούνε για επανάκριση εκπαιδευτικού προσωπικού,δεν παρακολουθούν σεμινάρια,δεν γνωρίζουν εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας και βολεύονται με απόψεις του 1950!
Το κάθε παιδί είναι και ένας ιδιαίτερος μαθησιακός τύπος,άλλο μπορεί να είναι κιναισθητικό,άλλο οπτικό,άλλο ακουστικό,αλλά για όλα
τα παραπάνω ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ να μάθει και ν΄αγαπήσει τη γνώση γενικότερα!
Ευτυχώς όλα είχαν καλό τέλος...
Δως του ένα φιλί και πες του να μη σταματά να σφυρίζει...ξέρει αυτός!
Κατερίνα μου διαβάζω όσα γραφεις, όσα γραφει κι η Λαμπρινή και τα μάτια μου τρέχουν...
Θυμάμαι όλα όσα έχουμε ζήσει όλα αυτα τα χρόνια με τα παιδιά μου μέσα στις σχολικές αίθουσες, ειδικά με το γιο μου,που μικρός πήγε στο σχολείο, για λίγες μέρες τον πήρε η χρονιά και επιπλέον πολύ γρηγορα φανηκαν μαθησιακες δυσκολίες.Ενα παιδι ευγενικό, ευαισθητο και πρόθυμο να βοηθήσει οπουδηποτε.Ενα ζωντανο χαμογελο. Από την άλλη δασκαλοι ανιδεοι,αδιάφοροι ή ακομα χειρότερα κακοι...Ειδικοί, συνεδρείες, ατέλειωτα πηγαινέλα, εγω να υποκαθιστω και το δασκαλο και το παιδι. Κουραση, ένταση, απογοήτευση.
Στην τάξη δεν δημιουργούσε προβλήματα, δεν ήταν ζωηρός, η δική του διέξοδος ήταν η ονειροπόληση. Καθε χρονο,με κάθε δασκάλα η ίδια κουβέντα, να εξηγήσω τι είναι η δυσλεξία, να φερω βιβλία να διαβάσουν και πάντα η ιδια απάντηση
-Μηπως να πάει σε ειδικό σχολείο;
-Όχι, η νοημοσύνη του είναι στο μέσο όρο και πάνω
-Μήπως να επαναλάβει την τάξη;(=και να το ξεφορτωθώ εγω)
- Όχι, δε θα το βοηθήσει σε τίποτα, αλλο τροπο διδασκαλίας θέλει και να του κρατάς το ενδιαφέρον(Στο κάτω κάτω 7 παιδια έχει η τάξη του, όχι 25, ΑΣΧΟΛΗΣΟΥ!)
Φτάσαμε στην Ε' δημοτικού, φέτος αποφασίσαμε να κόψουμε όλους τους ειδικούς και στη θέση τους να βαλουμε πραγματα που τον κάνουν χαρούμενο, κολυμβητηριο-ποδόσφαιρο-χορό, και στο σχολείο να ασχοληθούμε όσο μπορει και να ξεδιαλέξουμε ουσιαστικά από ταεπουσιωδη. Κι ω του θαυματος, έχουμε καινούριο διεθυντη που νοιαζεται αληθινα, και καινουρια δασκάλα που αγκαλιάζει ένα ένα όλα τα παιδιά και ασχολειται με καθένα ξεχωριστα κι ας κάνει συνδιδασκαλία σε δυο ταξεις κι έχει 20 παιδιά( το σχολειο είναι πανταθέσιο).
Αποτελεσμα; "Μαμά, Μ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΝΙΩΘΩ ΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ" !!!
Η γνώση είναι χαρά και πρεπει να παραμένει χαρα ακόμα και για όσους τη γραφουν "γνοσι"
Εχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλά, αλλά για χαρη των παιδιών μας αξιζει να κάνουμε τα πάντα. Δεν έχουμε τίποτα πολυτιμότερο απ'αυτα, έτσι δεν είναι;
Έχω θυμώσει πάρα πολύ με όσα διάβασα. Στεναχωριέμαι και θυμώνω. Για όλους αυτούς τους "συναδέλφους" που όταν διάλεγαν αυτό το επάγγελμα δε ξέρω τι είχαν στο μυαλό τους
Με θεωρώ πολύ τυχερή που κάνω αυτή τη δουλειά. Όχι γιατί έχω μια δουλειά μόνιμη ( καλά σχετικό πλέον αυτό) ούτε για τους μήνες των διακοπών ( που ναι τις χρειαζόμαστε). Είμαι τυχερή γιατί κάθε μέρα έρχομαι σε επαφή με παιδιά...Κάθε μέρα 19 χαμογελαστά προσωπάκια μου λένε καλημέρα... Κάθε μέρα σου δείχνουν την αγάπη τους..Γιατί όταν είχα μικρή τάξη είχα πάντα την αγκαλιά μου γεμάτη και κόντευαν να με ρίξουν κάτω και φέτος που έχω έκτη σου λένε "κυρία είσαι η αιτία που αγαπάω φέτος το σχολείο" "κυρία σε νιώθω σαν αδερφή μου"
Σε λίγες δουλειές παίρνεις τόσο πολύ αγάπη...
Και εσύ αγαπητέ συνάδελφε τι κάνεις; Μειώνεις τα παιδιά, τα προσβάλλεις , τα κάνεις να μισήσουν το σχολείο, το διάβασμα..Παιδιά που θεωρούν πως είναι χαζά, πως δεν αξίζουν τίποτα...
Εχω σαν αρχή να μη ρωτάω τον παλιό δάσκαλο πολλά πολλά για τα παιδιά. Εντάξει πέρα απο θέματα που αφορούν υγεία, οικογενειακά προβλήματα . Θέλω μόνη μου να γνωρίσω τα παιδιά μου και στην συνέχεια αν δω πως χρειάζεται θα ρωτήσω.
Δε μου αρέσουν οι ταμπέλες. Δε θέλω να ακούω πως ο χ είναι ο άριστος και ο ψ είναι ο χειρότερος στην τάξη. Φέτος όλοι μου έλεγαν "ωχ έχεις εκείνον στην τάξη" "α να τον προσέχεις αυτόν"
Δεν έδωσα καμία σημασία. Το παιδί εκείνο, το δύσκολο , κακομαθημένο, άτακτο, περίεργο, αδιάφορο ( κατά τα λεγόμενα άλλων) είναι συνεργάσιμο, τακτικό, επιμελής μαθητής, ζωηρός σε φυσιολογικά πλαίσια..Ευτυχώς που δεν άκουσα. Δεν είδα στιγμή αυτό που είδαν τόσο άλλοι. Και το κατάλαβε και ο μικρός και μου είπε "κυρία νόμιζα πως είμαι ο πιο κακός εδώ μέσα αλλά εσείς δε το πιστεύετε ε;" Οι γονείς του είδαν μια απίστευτη αλλαγή και στο σπίτι
Τα παιδιά θέλουν αγάπη. Θέλουν και στο σχολείο να νιώθουν ασφάλεια. Θέλουν να ξέρουν πως έχουν εκεί ένα δικό τους άνθρωπο, να τα ακούσει, να τα βοηθήσει, να τα καταλάβει. Φέτος έχουμε "χάσει" αρκετές ώρες "μαθήματος" γιατί απλά ήθελαν να μιλήσουν και να ακουστούν..
Πόσες φορές έχω ακούσει φέτος "κυρία είστε διαφορετική. Μας αγαπάτε και μας ακούτε."
Ξέρεις τι άλλο με θυμώνει και δε ξέρω πως να το εξηγήσω;
Που κάποιοι συνάδελφοι σε κοιτάζουν με μισό μάτι για τη σχέση που έχεις με τα παιδιά και προσπαθούν να σε κάνουν να νιώσεις άσχημα.
Το πάρτυ έκπληξη που οργανώνουν τα 4 τελευταία χρόνια οι μαθητές μου ( διαφορετικές τάξεις) για τα γενέθλια μου το σχολιάζουν σαν γλείψιμο...( τα παιδιά με ρωτάνε Σεπτέμβρη για τα γενέθλια και τα θυμούνται τον Μάη) Το ότι εγώ χοροπηδάω μαζί με τα παιδιά στην αυλή, παίζω μαζί τους, γελάμε, αγκαλιαζόμαστε το θεωρούν υπερβολή και πως δεν ειναι δουλειά μας.Με στεναχωρεί και ώρες ώρες νιώθω άσχημα...Νιώθω άσχημα όταν ας πούμε παλιός μου μαθητής μου φέρνει δωράκι στη γιορτή μου και δε φέρνει στη δικιά του δασκάλα ( γιορτάζαμε ίδια μέρα)
Αλλα δε μπορώ να αλλάξω για το χατήρι τους...Έτσι πλέον δε λέω πολλά πολλά...Δε λέω σε όλους τι κάναμε στην τάξη, τι μου είπαν, τι μου έγραψαν, γιατί με έκαναν να κλάψω απο χαρά.
Η τάξη μου είναι το σπίτι μου...Κλείνουμε την πόρτα κάθε πρωί και είμαι εγώ με τα παιδιά μου.Δε μου αρέσει πολύ αυτό, το σχολείο πρέπει να είναι ανοιχτό αλλά δε ταιριάζουμε με όλους , δεν έχουμε όλη την ίδια τρέλα , τον ίδιο τρόπο σκέψης. Οταν ο άλλος μπαίνει στην τάξη και λέει στα παιδιά μου "δε σας αντέχω , είστε τα χειρότερα παιδιά του σχολείου" ε δεν έχω να πω και πάρα πολλά μαζί του.
Εχω ήδη γράψει πάρα πολλά. Στις αναρτήσεις σου κάνω σχόλια - ανάρτηση
Μπράβο σας που παλέψατε, που ενδιαφερθήκατε..Χάρηκα που έστω και αργά βρήκατε ένα συνάδελφο που είναι ΔΑΣΚΑΛΟΣ
Φιλια
Τραγικό...
Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω...
Χαρά στο κουράγιο σας που αντιμετωπίσατε με τόση ψυχραιμία τους δασκάλους αυτούς στην αρχή.
Εμάς η άσχημη εμπειρία ήταν στο νηπιαγωγείο και μας οδήγησε εν μέσω κρίσης να στείλουμε το παιδί ιδιωτικό με κάθε κόστος.
Και έχουμε και μεις θέματα. Παρόλο που διαβάζει πρώτος στην τάξη (από το νήπιο έμαθε να διαβάζει μόνος του) και ξέρει ένα σωρό πράγματα και λέξεις δύσκολες.
Βγήκε και γνωμάτευση (δεν θέλει να ωριμάσει λόγω μικρότερου αδερφου), αλλά με ήπιο τρόπο, με ηρεμία, για να το δουλέψουμε όλοι μαζί.
Και θα το δουλέψουμε χωρίς άγχος.
Γιατί ξέρουμε ότι είναι μακρύς ο δρόμος και οι δυνατότητες των νέων παιδιών ασύλληπτες!
Σίγουρα θα είναι καλύτερη γενιά από εμάς! Και θα βγάλουν πολλούς περισσότερους καλούς δασκάλους!
Σίγουρα! :)
Ίσως θα είμαι από τους λίγους που θα γράψουν μόνο μια γραμμή: τρέμω την ώρα του δημοτικού... Έχω αγωνία από τώρα...
Όμορφη ιστορία.
Ίσως γράψβ και εγώ κάτι για την κόρη μου που πάει α δημοτικού.
Φιλάκια ...
Απίστευτο, δεν είχα ιδέα τι δυσκολίες αντιμετώπισε ο Άγγελος κι αναρωτιέμαι, αν δεν ήσασταν εσείς οι γονείς του τι θα είχε συμβεί σ αυτήν την ψυχούλα?
Βρίσκω τέλειο τον χειρισμό με τον δάσκαλο του ολοήμερου .Μπράβο, τον άκουσες αρχικά και τελικά τον οριοθέτησες. Νομίζω ότι ήταν πιο αποτελεσματικό από οποιαδήποτε καταγγελία.
Δεν θέλω να "τσουβαλιάζω" τους ανθρώπους αλλά θυμήθηκα την Κάκια τη Σαμουρίδου που μου είχε μάθει το ρητό:"ουδείς μωρότερος των ιατρών εάν δεν υπήρχον οι δάσκαλοι".
Σκέφτομαι 'οτι το εκπαιδευτικό σύστημα και η φιλοσοφία του , οι στόχοι του , που δεν έχουν αλλάξει από τότε που ήμασταν εμείς στην ηλικία των παιδιών μας μπορεί να "τσακίσει" και παιδιά που δεν έχουν κανένα πρόβλημα μαθησιακό ή νοητικό.
Αρκετές φορές με έχω "πιάσει" να μπαίνω στη διαδικασία να κάνω παρατήρηση στη κόρη μου-συνομήλικη του άγγελου- γιατί δεν είναι τέλεια ,με τον τρόπο που το σχολείο το απαιτεί.Και αφήνω στην άκρη χωρίς κανένα σχόλιο πολύ θετικά της χαρακτηριστικά που είναι πιο΄σημαντικά και χρήσιμα από το αν ξέρει τελεια την ιστορία ή τη μελέτη.
΄Τέτοιες αναρτήσεις με φέρνουν στα συγκαλά μου. Σ ευχαριστώ , λοιπόν , και θέλω σύντομα να τα πόυμε από κοντά . Σωτηρία Χ.
Σε αυτήν την ΥΠΕΡΟΧΗ ανάρτηση το μόνο που μπορώ να πω είναι να προτείνω την ταινία : " κάθε παιδί είναι διαφορετικό " ΠΡΕΠΕΙ να την δουν όλοι οι γονεις αλλά πιο πολύ πρέπει να την δουν όλοι οι εκπαιδευτικοί. Όσοι την έχουν δει μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ!
Υ.Γ Κατερινάκι αν δεν την βρεις μπορώ να σου τη στείλω . Φιλάκια ...
Πόσες αλήθειες δυστυχώς γράφεις Κατερίνα.... Ένας καλός Δάσκαλος είναι λαχείο. Εσεις αργήσατε πολύ να πετύχετε τον πρώτο αριθμό! Σκέφτομαι το αγοράκι αυτό πόσα πέρασε τότε κ πόσο χάλια ήσασταν κ εσείς. Μπράβο σας που παλέψατε μαζί του και βγήκατε νικητές. Πόσο λάτρεψα το "ξεραμένο χωραφάκι που ποτίστηκε".
Είχα και εγώ υπέροχο Δάσκαλο σε όλο το Δημοτικό και στο Γυμνάσιο ένα καταπληκτικό Φιλόλογο που μου έδωσε γερές βάσεις.
Φέτος που έφτασε η χρονιά της κόρης μου να πάει πρώτη, την περίμενα με αγωνία αλλά σιγουριά ότι θα λατρέψει το σχολειο επειδή της άρεσαν τα γράμματα. Έλα ομως που η δασκάλα της βαριέται τη δουλειά της, τα ξεπετάει, είναι φωνακλού κ ξυνή! Δυσκολευτήκαμε πολύ μέχρι τα Χριστούγεννα μιας κ δεν ήθελε να πάει σχολείο, να κάνει τα μαθήματά της, να συγκεντρωθεί. Το παλεύουμε με παιχνιδάκια με ασκησούλες που βρίσκω στο ίντερνετ κ το κάνουμε σαν παιχνίδι. Λίγο καλύτερα τώρα...
Ο μικρός δε, 5,5 τώρα και πολυ ζωηρός, έχει δυο δασκάλες στο Νήπιο-ολοήμερο, η μέρα με τη νύχτα. Η μία τους βάζει dvd κ τους σχολάει κ δέκα λεπτά νωρίτερα και η άλλη κάθεται με τις ώρες κ τους διαβάζει, παίζουν κ κάνουν θεατρικά κ τους κρατάει κ παραπάνω! Η πρώτη μας έβαλε στο τρυπάκι ότι έχει διάσπαση προσοχής κλπ κ τρέχαμε σε ειδικούς όπου ο κάθε ένας μας έλεγε τα δικά του. Λογοθεραπείες, εργοθεραπείες, λογοθεραπείες, εργοθεραπείες! Πόσο ηλίθια ήμουν κ δεν μίλησα κ με την άλλη (ήταν αρχή κ δεν τις είχα καταλάβει) κ τον έτρεχα δεξιά κ αριστερά! Όταν μίλησα μετά δυο μήνες κ με την άλλη την καταπληκτική, μου είπε ότι είναι απλά ένα ζωηρό 5 χρονο αγοράκι κ να μην ανησυχώ. Την εμπιστεύτηκα, τη συμβουλεύτηκα κ βλέπω πρόοδο σιγά σιγά στις ζωγραφίες του, στις εργασίες του, στη συμπεριφορά του.
Μακάρι να γίνονταν Δάσκαλοι μόνο όσοι πραγματικά αγαπάνε το λειτούργημα αυτό κι όχι επειδή έτυχε να περάσουν κάπου! Κι αυτοί κάποτε ήταν μαθητές κ στο μέλλον θα είναι τα δικά τους παιδιά.
Σ' ευχαριστούμε που μοιράστηκες όλα αυτά μαζί μας Κατερίνα.
Κατερίνα μου άνοιξες τεράστιο κεφάλαιο και όπως βλέπεις μας καίει όλους...Συγχαρητήρια για τον χειρισμό και την ψυχραιμία σας, εγώ μάλλον θα ήμουν από εκείνες που θα ορμούσαν πάνω της αν τολμούσε να πειράξει το μοναχοπαίδι μου.. Έχω να πω ένα μόνο, δάσκαλος στην ψυχή γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.. Θυμώνω και εγώ σαν την Ελπίδα που παρόλο που είμαστε φιλόλογοι και λατρεύουμε τα παιδιά, βλέπουμε γύρω μας εκπαιδευτικούς που έχουν βολευτεί και που ξεσπούν την οργή τους πάνω στα παιδάκια. Είναι όλα αυτά που με κάνουν να σκέφτομαι οτι το ιδιωτικό στις μέρες μας είναι μονόδρομος ( αν και το κόστος δυσβάσταχτο).. Πίστη στα παιδιά μας οτι θα τα καταφέρουν, να μην τα αφήσουμε ποτέ να σκεφτούν οτι είναι losers.. Σας φιλώ όλους, Βικτώρια
Κατερίνα μου , τυχαία ανακάλυψα το blog σου ,αλλά δεν ήταν καθόλου τύχη που σε γνωρίζω με μία τέτοια ανάρτηση!!!
Δεν ξέρω πως πρέπει να σου μιλήσω,αισθάνομαι ντροπή !!!
Ναι,ντρέπομαι εγώ γι'αυτούς!!!
Είμαι εκπαιδευτικός ,είμαι καθηγήτρια πιάνου, είμαι μία Μουσικός ΘΥΜΩΜΕΝΗ!!!! Είμαι θυμωμένη με το σύστημα , είμαι θυμωμένη με τους δασκάλους ,θυμώνω που είμαι αδιόριστη ,θυμώνω θυμώνω..... Είμαι μουσικός που κάνει γραμματική και ορθογραφία,μαθηματικά , ιστορία , θρησκευτικά και αλλά που η "δασκάλα" θα έπρεπε να κάνει μες στην τάξη .......!!!!!!!!
Κάνω μάθημα μέσα από παιχνίδι,μέσα από ένα παραμύθι ,διορθώνω ορθογραφικά λάθη και εξηγώ γιατί η λέξη γράφετε έτσι, τους εξηγώ τι είναι ο πολλαπλασιασμός και τι η διαίρεση και πάνω στην μουσική, μιλάμε για την ιστορία της μουσικής και γενικότερα ......κλπ μα πάνω από όλα τους μαθαίνω, τι είναι η ΑΓΑΠΗ !!!!!!!
Η αγάπη είναι παντού!!! Στο μάθημα, στο παιχνίδι, στην αγκαλιά , στο χαμόγελο....παντού!!!! Αρκεί εσύ ο ίδιος να έχεις την αγάπη μέσα σου!!!
Θυμώνω ρε....με παιδιά έχουμε να κάνουμε!!!! Με ψυχές ,με αγνές ψυχές.... Εμείς, θα τα εκπαιδεύσουμε και εμείς θα καθορίσουμε το μέλλον τους ή σαν γονείς ή σαν εκπαιδευτικοί ή και οι δύο μαζί!!!!!!!! Πόσα παιδιά αγάπησαν κάτι εξαιτίας του δασκάλου τους !!!!!!
Ήθελα να γίνω νηπιαγωγός γιατί αγαπούσα την νηπιαγωγός μου,ήθελα να γίνω δασκάλα γιατί αγάπησα την δασκάλα μου ,ήθελα να γίνω μουσικός γιατί ....αγάπησα την δασκάλα μου που με έκανε να λατρέψω την μουσική!!!!
Αγάπη ρε παιδιά ,αγάπη!!! Αυτό θέλουν τα παιδιά !!!!!! Δεν έχω κάτι άλλο να πω !!!!
Εύχομαι ό,τι καλό στα παιδάκια σου, να έχουν καλή πρόοδο μα πάνω από όλα να γίνουν
Καλοί Ανθρωποι!!!!!!!!!!
Πέρασα από εδώ και είδα ότι είχαμε γράψει για παρόμοιο θέμα... επικοινωνούμε παρά την απόσταση τελικά. Είσαι θησαυρός! Φιλιά στα μουσούδια σας και καλό Σαβ/κο να έχουμε. Χαιρετισμούς από Μελβούρνη :)
Ας μη τα ρίχνουμε όλα στο κακό εκπαιδευτικό σύστημα ... μπορεί να είναι όντως κακό, κάκιστο αλλά βασικό ρόλο παίζουν οι άνθρωποι. Μήπως τι θα έπρεπε να κάνει το σύστημα για να είναι οι δάσκαλοι (τουλάχιστον) ευγενικοί; το ότι είναι ασυνείδητος ένας άνθρωπος δε φταίει κανένα σύστημα. Φταίει ο ίδιος. Στο ίδιο κακό σύστημα διαπρέπουν κάποιοι και στο ίδιο κάποιοι άλλοι σέρνονται με τον χειρότερο τρόπο ...
Στο 4/θέσιο δημοτικό σχολειό Φουρφουρά θέλω να φοιτήσω πάλι από την αρχή....Γίνεται? Ζήλεψα τους μαθητές αυτού του ορεινού χωριού του Ψηλορείτη, όταν διάβασα πρώτη φορά για τα κατορθώματά τους. Πολλά μπράβο στους δασκάλους τους!
Σεβόμαστε τα Παιδικά Ματάκια από τη στιγμή που πρωτοαντικρύζουν τη Ζωή.Οι δάσκαλοι πάνω απ' όλα πρέπει να είναι Άνρωποι και να αγκαλιάζουν όλα τα παιδιά με στοργή χωρίς διάκρισεις.
Κατερίνα μου, σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μία τόσο προσωπική ιστορία μαζί μας. Μπορεί κάποιοι από εμάς να έχουμε βιώσει παρόμοιες καταστάσεις άλλοι κάποιοι όχι, αλλά αυτά που γράφεις μας δίνουν πολλά μαθήματα........μακάρι να ήσουν στην Αθήνα και να σε γνώριζα από κοντά..
Φιλικά
Ειρήνη
Κατερίνα μου είναι λίγοι οι αληθινοί δάσκαλοι και καθαρά είναι θέμα τύχης ποιος θα πέσει μπροστά σου. Πιστεύω πως αυτό καθορίζει και την πορεία σου στη μάθηση. Δυστυχώς ό,τι κι αν κάνουν οι γονείς,δεν φτάνει. Χρειάστηκε ο σωστός δάσκαλος για να δοθεί λύση. Όπως και στα θέματα της οικογένειας, όσο και να προσπαθούν οι έξω, οι γονείς φέρουν όλη την ευθύνη. Κρίμα που το περάσατε αυτό, αλλά όλα γίνονται για κάποιο λόγο και πιστεύω πως το παιδί αυτό θα κάνει κάτι ξεχωριστό στη ζωή του, ανεξάρτητα από το αν τα πάει καλά ή κακά στο σχολείο. Ξέρουμε όλοι πως αυτοί που πραγματικά έκαναν σπουδαία πράγματα στη ζωή, δεν ήταν απαραίτητα οι ''καλοί μαθητές'' του σχολείου. Τα φιλιά μου σ'όλους σας.
Ρε συ Κατερινακι, πάλι δακρυσα με αναρτηση σου. Ξέρεις πώς το τρέμω το δημοτικό με αυτά που ακούω γύρω μου; Έχω φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να βρω χρηματα να τον στειλω σε ιδιωτικο! Κοιτα πού φτασαμε!
Τι πέρασε το παιδάκι σου κ εσεις μαζι! Μα φαινεται πανεξυπνος, πώς μπορεί ένας εκπαιδευτικός να μην το αναγνωρίσει. Η μέθοδος με τα playmobil με έκανε να ανατριχιασω! Θα ηθελα να του σφιξω το χερι αυτου του δασκαλου
Σε φιλώ
Κλαίω,Κατερίνα, απ'την αρχή της ανάρτησης. Ήθελα να σου γράψω πολλά αλλά δεν μπορώ. Αδιόριστη εκπαιδευτικός είμαι. Η διδασκαλία ως παιδαγωγική ήταν όνειρο ζωής για μένα από μικρή ηλικία.Ακολούθησα αυτό που πίστευα αντί για μια άλλη κατεύθυνση σπουδών που θα μου έδινε κύρος και στην οποία με έσπρωχναν όλοι γιατί είχα το βαθμό για να πάω. Ακολούθησα αυτό που αγαπούσα αλλά τώρα και ίσως και για πολλά χρόνια θα είμαι εκτός τάξης,λόγω υπεράριθμου αριθμού εκπαιδευτικών του κλάδου μου ίσως να μη μπω σε σχολείο ποτέ. Και ματώνει η ψυχή μου. Γιατί μπορεί να μην είμαι τέλεια αλλά αγαπώ τα παιδιά και θέλω να σταθώ πλάι τους,να τα οδηγήσω σιγά σιγά στη γνώση και την αυτογνωσία.Χαίρομαι που έστω και αργά βρήκατε άκρη με το μικρό σας. Συγχώρεσέ με που δεν έχω το θάρρος να αναρτήσω το σχόλιό μου επώνυμα αλλά δε θέλω να θεωρηθεί ότι διαφημίζομαι ή ευλογώ τα γένια μου. Απλώς λυπάμαι με όλα όσα έγιναν ,όλα όσα αντιμετώπισε το παιδί πρωτίστως και εσείς στη συνέχεια και δε μπορούσα να μη μιλήσω έστω κι έτσι.Καλή συνέχεια.
Πώ...πώ...τί μου θύμισες κι εμένα Κατερίνα μου ! Κι εγώ είχα κερδίσει χρονιά ( βέβαια μετά την έχασα και με το παραπάνω )και γενικά ήμουν ένα απο τα...ιδιαίτερα αυτά παιδιά...που την χαλάνε στους καθηγητές ..όχι επειδή έκανα καφρίλες..απλά κι εγώ είχα μαθησιακές δυσκολίες και αργούσα πολύ να τα αφομοιώσω..ώσπου στο τέλος παραιτήθηκα και άρχισα να νιώθω πως είμαι ηλίθια και πως δέν υπάρχει περίπτωση να τα κατανοήσω ποτέ και έτσι καθόμουν συνέχεια πιλσω θρανίο , άρχισα συνέχεια να ζωγραφίζω όταν το μάθημα δέν με ενδιέφερε πιά και εντάξει, ήμουν και λίγο αταχτούλα οπως όλοι . Τέλος πάντων !! Αυτή η ανάρτησή σου είναι υπέροχη !!! Τα είπες όλα για το...εκ-παιδευτικό μας σύστημα !!! Πολύ σωστά το χειριστήκατε το όλο θέμα !! Εγώ δυστυχώς δέν βρήκα τον καθηγητή μπουρλοτιέρη...αλλά στο δημοτικό σίγουρα ο Δάσκαλος ή η Δασκάλα...επιβάλλεται να είναι μπουρλοτιέρηδες και όχι όταν ένα παιδί δυσκολέυεται περισσότερο να το απομονώνουν !! Ευτυχώς..ήμουν τυχερή με τον δάσκαλο του δημοτικού . Μπορεί να ήμουν απο τις χειρότερες μαθήτριές του αλλά δέν με έκανε ποτέ να νιώθω άσχημα γίαυτό και με εμψύχωνε και μου έδινε θυμάμαι συγχαρητήρια όταν ζωγράφιζα κάτι καλό ή επειδή μάθαινε πως ήμουν η καλύτερη στους παραδοσιακούς χορούς που κάναμε τα σ/κα !!! Θα τον θυμάμαι για πάντα γιατί μας αγαπούσε !! Πιστέυω πάντως πως σίγουρα παίζουν ρόλο και οι γονείς ..άν θα ασχοληθούν σωστά με αυτο (όπως πολύ καλά κάνατε εσείς ! ), ή θα σε παραμελήσουν, είτε επειδή δέν προλαβαίνουν λόγω δουλειάς είτε γιατί δέν ξέρουν πώς. Εντάξει...ο πατέρας μου απείχε τελείως απο ολα αυτά...ούτε τους βαθμούς μας δέν πήγαινε να πάρει...ενώ μπορούσε αφού δέν εργαζόταν. Τέλος πάντων
Εκπληκτική ανάρτηση και,..σόρρυ για το κατεβατό...!!! Φιλιά !! :))
Δημοσίευση σχολίου