Η ημέρα του ερωτα.

Ένα βαρύ φορτωμένο με βροχή πρωινό.

Μια συνάντηση με την παιδική μου φίλη...τη Ναταλία και σαν ένα κλειστό παράθυρο να άνοιξε...

Με εκείνην  είναι σαν να κάθονται στην παρέα τα δυο μικρά κορίτσια λίγο πριν την εφηβεία, εκεί που άρχισε η φιλία μας. Άλλοτε ήταν κι η Ξένια μαζί, η τρίτη της παρέας κι άλλοτε οι δυο μας.

Στο μικρό δωμάτιο με τους τοίχους γεμάτους με αφίσες. Με τους Wham να μας κοιτούν να διαβάζουμε και να χαζολογάμε. Μικρά κορίτσια...με μαλλιά κοκαλωμένα από τη λακ.

Μαζί τα έκαναν όλα. Έζησαν τους πρώτους έρωτες, τις απογοητεύσεις, τα κλάματα όταν διαλύθηκαν οι Wham, τα ερωτικά τραγούδια και τους βαθύς αναστεναγμούς, το περιοδικό Ερωτική Αρμονία που διάβαζαν κρυφά, ταμπουρωμένες και διπλοκλειδωμένες στο δωμάτιο.Τις ατέλειωτες ώρες συζητήσεων, "πως το είπε, και γιατί το είπε και συ τι είπες"...και πάλι από την αρχή και "πως το είπε και εσύ τι είπες"...
Τα συναισθηματικά αδιέξοδα και τις φιλοσοφικές τους αναζητήσεις..."υπάρχει Θεός; Τι είναι ο θάνατος;" Απήγγειλαν ποιήματα και έκλαιγαν, έκαναν  τηλεφωνικές φάρσες σε αγόρια.

Μαζί έκαναν τις πρόβες ρούχων ξανά και ξανά, το στρώσιμο των μαλλιών ξανά και ξανά.

Τις αναπαραστάσεις φιλιών, και τα κρυφά γέλια και τα χαχανίσματα, τα ατέλειωτα τηλέφωνα...ατέλειωτα!!! και η συμπαράσταση, η αίσθηση "θα είμαι εδώ για πάντα", η απόλυτη γαλήνια εμπιστοσύνη στη σχέση μας και η φωνή της μαμάς της απέξω να φωνάξει τραγουδιστά:  "Νatalie, mon petit, μελετάτε;" "ΝΑΙ" απαντούσε εκείνη...."Μην μας ενοχλείς!" και δώστου τα γέλια και το ξεφύλλισμα του "ΚΑΙ", του "Seventeen"  και των φωτορομάντζων....
Η μαμά της Ναταλίας ήταν η καθηγήτρια Γαλλικών μας και  μιλούσε πάντα στα Γαλλικά κι ήταν τόσο εξωτικό αυτό. Για καλή μου τύχη πάντα η Ναταλία με έσωζε δείχνοντας μου με νοήματα τι έπρεπε να απαντήσω γιατί δεν είχα ιδέα τι μου έλεγε κελαρυστά η χρωματιστή μαμά της...
Εκεί περνούσα πάντα πριν πάω σπίτι την ημέρα των βαθμών γιατί ήξερα πως  θα "τα ακούσω" κι η Ναταλία μου έδινε κουράγιο, γιατί η Ναταλία διάβαζε εκτός από φωτορομάντζα και τα μαθήματα...σε αντίθεση με εμένα που έκρυβα τα Βell στα βιβλία της Ιστορίας και των Αρχαίων.

Με τη Ναταλία περπατήσαμε μαζί χέρι χέρι προς την εφηβεία και την ενηλικίωση, στα νεανικά και φοιτητικά μας χρόνια, μέχρι τώρα που η ζωή άλλαξε.
Τώρα η γλυκιά μου κυρία Κωνσταντίνα δεν υπάρχει πια, τα δάχτυλα της παιδικής μου φίλης αγκαλιάζουν το ζεστό ποτήρι όπως παλιά, όμως φορούν τη βέρα της μαμάς της που έφυγε και εμείς μεγαλώσαμε πια...
Η ξεγνοιασιά μας χάθηκε και στα μάτια της μια σκιά εκεί που κάποτε υπήρχε μια σπίθα.

Μα σήμερα στον καφέ ήταν σαν να ήμασταν όλοι μαζί παρέα...Φαντάσματα και μνήμες και στιγμές...και τα δυο κορίτσια εκεί λίγο πριν την εφηβεία με τα πολλά ερωτηματικά...Πόσες απαντήσεις θα είχαμε να δώσουμε τώρα στα παιδικά μας ερωτήματα!

Ήπιαμε τον καφέ μας μαζί με μια παρέα σπουργίτια... που τσιμπολογούσαν τα ψίχουλα από τα μπισκότα μας και πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας.

Πάνω από τα κεφάλια μας... "φτερουγίσματα"...όπως πάντα!

Μιλήσαμε  ώρες πολλές, για τους έρωτες, για τις σχέσεις μας, για τον θάνατο της μαμάς της...λόγια βουρκωμένα, γέλια και μάτια που κοιτούν βαθιά.
Μαζί της ξύπνησε εκείνο το κορίτσι που άρχισε να αναρωτιέται και πάλι και να ψάχνει και να ανακινεί μνήμες. Πάντα ήταν έτσι με τη Ναταλία μου.

Σκεφτήκαμε πως ήταν του Αγίου Βαλεντίνου κι εμείς κάθε χρόνο τέτοια ημέρα κάναμε όνειρα και σχέδια, για λουλούδια και κατακόκκινα εσώρουχα, για ρομαντικές εξόδους και σοκολατάκια ή ταξίδια...Τα περιμέναμε όλα!
Κάθε χρόνο τρώγαμε την ίδια φρίκη και απογοητευόμασταν γιατί τα κοριτσίστικα μας όνειρα ήταν πολύ μεγάλα για να τα φτάσει ο κάθε γκαντέμης δεκαπεντάρης κι αργότερα κάθε μπερδεμένος φοιτητάκος και πάει λέγοντας...

Τώρα ήμασταν εκεί οι δυο μας και τρώγαμε  κουλούρια σε σχήμα καρδιάς λόγω της ημέρας...

Δεν έχουμε πια ανάγκη από  κανέναν να μας χαρίσει γλυκά κι ανθοδέσμες ή κάρτες με γλυκόλογα...Δεν περιμένουμε πια τίποτε από μια τέτοια ημέρα κι αυτό είναι ελευθερία, γιατί έχουμε πια καταλάβει πως ένας πρίγκιπας όσο πρίγκιπας κι αν είναι έχει περιορισμένη επιρροή πάνω μας...

"Τώρα πια όλα τα θλιβερά τραγούδια που ακούω έχουν λόγια μόνο για τη μαμά μου"...είπε εκείνη κι εγώ...συμπλήρωσα μέσα μου πως τα θλιβερά ερωτικά τραγούδια μου προκαλούν γέλιο.
Όχι γιατί τα υποτιμώ, μα γιατί...θυμάμαι πόσο έντονα ζούσαν κάποτε μέσα μου. Πόσο δυνατά τα ένιωθα...με μια ένταση τόσο γοητευτική, με μια παιδικότητα τόσο συγκινητική.

Χωρίσαμε με μια αγκαλιά και γύρισα σπίτι με λίγες σοκολατένιες καρδιές...λόγω της ημέρας.

Φάγαμε όλοι από μια...Η 14 του Φλεβάρη για εμάς, δεν είναι πια η ημέρα του έρωτα. Είναι η ημέρα της επισφράγισης του...
Καλημέρα λατρεμένη  παιδική μου φίλη...σε ευχαριστώ!
Κι όπως είπε κι  ο Francois Mauriac:  "Κανένας έρωτας, κανένας φίλος, δεν μπορεί να περάσει το σταυροδρόμι της μοίρας μας, χωρίς να αφήσει πάνω της σημάδια παντοτινά".

Ευγνωμονώ για τα σημάδια μου...Ευγνωμονώ αυτούς που μου τα  χάρισαν!
Καλημέρα  αγαπημένοι...
                                                                                    Κατερίνα

Σ' αγαπάω...