Τέλεια Ζωή!

Τις προάλλες  δώσαμε στον μπαμπά μας άδεια να πάει σε μια εκδρομή κι εμείς περάσαμε  ένα Σαββατοκύριακο οι τρεις μας... Τον τελευταίο καιρό με τα δικά μου ωράρια, ο Πα έχει γίνει το παιδί λάστιχο.Του χρειαζόταν λίγο να ξενοιάσει. Λίγη παραπάνω πίεση ήθελε και πήρε τελικά την απόφαση να μας αφήσει και  πείσθηκε πως όλες οι δουλειές δεν πειράζει να περιμένουν.... Οπότε άφησε τον Κάρλο να φυλάει το σπίτι και την οικογένεια του και την έκανε....

Και μείναμε εμείς...Μόλις τελειώσαν όλες οι πρωινές υποχρεώσεις  (αγώνες ποδοσφαίρου, μαθήματα μουσικής, εξετάσεις κλαρινέτου, τι τρέξιμο!!!)...μαζευτήκαμε στο σπίτι κι άρχισαν τα ωραία...
Δηλαδή  το "εμείς"!

 

Ο μπαμπάς μας είναι αυτός που του αρέσει η ρέγουλα και η τάξη να μην ξεφεύγουν από τα γνωστά πλαίσια. ....Ο Πα προτιμά την διατήρηση αυτής της ασφαλούς για τα παιδιά ρουτίνας...εμένα πάλι δεν με ενοχλεί τα σπάω τα "πρέπει" μια στις τόσες, οπότε εγώ είμαι αυτή που βάζω τα διαόλια. Από το αν θα κάνουν κοπάνα από τις υποχρεώσεις τους...αν θα φάνε πρόχειρα φαγητά ή παραπάνω γλυκά, αν θα φάνε στο σαλόνι βλέποντας τηλεόραση κι όχι στην τραπεζαρία, αν θα μείνουν ξύπνιοι ως αργά, αν θα κοιμηθούν ο ένας στο κρεββάτι του άλλου, που σημαίνει πως θα ξενυχτίσουν μιλώντας...κλπ
Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα έχω εγώ τον ρόλο που είχε ο μπαμπάς μου στην δική μας οικογένεια...
Αυτός που βάζει τα φιτίλια που λέει κι ο Πα! "Μην μας φιτιλιάζεις"....με μαλώνει.

Έτσι λοιπόν αυτό το Σαββατοκύριακο έγινε ο χαμός. Τα παπλώματα στο πάτωμα και στρωματσάδα τρώγοντας ποπ κορν...και βλέποντας Brave. Παραδίπλα στο χαλάκι του ο Καρλίτο...ο μόνος σκύλος μας που έχει το προνόμιο να κοιμάται μέσα στο σπίτι μια στις τόσες.

Η νύχτα μαγική, έξω κρύο, μια ολοζώντανη φωτιά, σπίτι που μυρίζει φρεσκοψημένο ποπ κορν και το φως της τηλεόρασης.Όταν λείπει ο μπαμπάς πάντα κοιμόμαστε όλοι μαζί μα αυτή τη φορά το παρακάναμε...

Τους πήρε ο ύπνος αγκαλιασμένους άλλος με το πόδι κι άλλος με το χέρι μου. Ο Κάρλο μας κοιτούσε από το χαλάκι του και ξεφυσούσε απογοητευμένος που δεν τον άφηνα να κοιμηθεί στο ωραίο ζεστό χαλί στο κέντρο του σαλονιού....ή ακόμη καλύτερα πάνω στα παπλώματα μαζί μας.

Δεν ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ. Οι αισθήσεις μου όλες απολάμβαναν. Κάποια στιγμή ο Γιώργος ξύπνησε και μισοκοιμισμένος μου εξιστορούσε το όνειρο του. Πως μας κυνηγούσαν οι δεινόσαυροι και μια γιγάντια άγρια αρκούδα έτρεχε να φάει τον Κάρλο και πως οι εξωγήινοι μπήκαν στο σπίτι μας από την καμινάδα και κάτι πελώρια βρωμόπουλα(!!!) έτρωγαν τα λαχανικά από τον κήπο του μπαμπά κι ο μπαμπάς προσπαθούσε να τα διώξει...κι άλλα απίθανα  που δεν θυμάμαι κι ύστερα με φωνή σοβαρή και μάτια κλειστά, με ρώτησε "Τώρα πες μου την αλήθεια μαμά, υπάρχουν όλα αυτά τα τέρατα;"  "Όχι καλέ μου" του απάντησα...Γύρισε ανακουφισμένος πλευρό και κοιμήθηκε...Παιδιά! Με μια λέξη μπορεί να τους παρέχεις αρκετή ασφάλεια για να ξανακλείσουν τα μάτια και να μπουν με ορμή στον κόσμο των ονείρων χωρίς ίχνος φόβου....Πόσο δυνατοί είμαστε στον κόσμο τους...

Ξυπνήσαμε μαζί με τον Κάρλο, τεντωθήκαμε  κι υποδεχθήκαμε ένα τέλειο πρωινό ουρανό.

 

Έμεινα για λίγο ξαπλωμένη να τους παρατηρώ καλά καλά και να προλάβω να γεμίσω με ευτυχία τα μάτια μου...Τόσο ήρεμη και γεμάτη ένιωθα!

Κι ύστερα άνοιξαν τα μάτια τους κι ήρθαν οι φωνές, τα γέλια, η ανακατωσούρα...

Ήρθαν αυτοί οι δύο τύποι. Γύρισαν από τον κόσμο των ονείρων και μπήκαν με φόρα στην πραγματικότητα μου. Θορυβώδεις και πληθωρικοί. Ανακάτεψαν την ρουτίνα μου που με τόσο κόπο κρατούσα. Εγώ ήμουν πάντα αυτή που κρατούσε τα όρια της τάξης αυτής στη ζωή μου.Τα διαφύλασσα, τα διατηρούσα. Δεν άφηνα κανείς να καταρρίψει αυτή μου την οριοθέτηση. Πάντα τακτική, πάντα με πρόγραμμα, ίσως λόγω δουλειάς ή της μητρότητας.
Και να που μεγάλωσαν πια και έδωσα την άδεια στον εαυτό μου να χαλαρώσει. Ξαφνικά αντιλήφθηκα πως τα όρια τα βάζω γιατί νιώθω τόσο ωραία όταν τα ξεπερνώ ή τα σπάω...Μόλις το ανακάλυψα αυτό ηρέμησα και αφέθηκα!
Πόσο λυτρωτικό και τι τυχερή νιώθω, που μπορώ να έχω την ελευθερία να παίζω αυτό τον χαλαρό ευχάριστο ρόλο χωρίς ενοχές γιατί ξέρω πως υπάρχει κάποιος  άλλος στον οποίο μπορώ να βασιστώ  για να μην γίνουν όλα "χυμαδιό"...που λέει κι ο Πα!
Κάποιος που νιώθει τόσο ασφαλής με τον εαυτό του, που δεν τον νοιάζει  να κρατάει τα μπόσικα...μέχρι να χρειαστεί και πάλι,  να αλλάξουμε ρόλους...

Οπότε αυτό το  πρωί δεν είχε το τέλειο υγιεινό πρωινό του μπαμπά...αλλά κάτι που αν το έβλεπε θα πάθαινε φρίκη!!! Ντόνατς!

 

Ζεστό σοκολατένιο γάλα έτοιμο για να δεχθεί τις βαθιές βουτιές τους...εντάξει και λίγο χυμό γιατί μας αρέσει...και τσουρέκι για την μαμά...Αγαπώ το τσουρέκι για πρωινό!

Κι όλα αυτά πάνω στα στρώματα...ξαπλωτοί σαν Ρωμαίοι αυτοκράτορες...πάει ο Πα θα πάθαινε απανωτή φρίκη...

Μετά οι απαραίτητες κολωτούμπες και τα γέλια

κι ο δικός μου χρόνος να τους ακούω να κάνουν τα ακροβατικά τους, διαβάζοντας το περιοδικό μου.

Εγώ ήμουν η μαμά...Καμιά φορά θυμάμαι τα λόγια της αγαπημένης μου Όλγας (γλυκό μου πλάσμα) που λέει "δεν είναι σαν να παίζουμε τους μεγάλους;"...Γελάω πάντα πολύ με αυτό. Μου το ψιθύριζε όταν καθόμαστα δίπλα δίπλα  στα Συμβούλια. Όλοι σοβαροί και συγκρατημένοι κι έγερνε στο αυτί μου και μου το ψιθύριζε παιχνιδιάρικα..."Σαν να παίζουμε τους μεγάλους...ε;" 
Να λοιπόν κι εγώ τώρα, σαν να είμαι μικρή και να παίζω "τα σπιτάκια"....Τότε, έβαζα τις κούκλες στη σειρά και τα μικρά κατσαρολικά μου κι ήμουν η μαμά του σπιτιού....Μα τώρα είναι αλήθεια παρόλο που καμιά φορά νιώθω ακόμη, σαν να παίζω...τα σπιτάκια !

Το τηλεφώνημα του Πα μας επανέφερε στην τάξη. Είχε πια μεσημεριάσει όταν τακτοποιήσαμε τρέχοντας τα παπλώματα και τα αγόρια άρχισαν τα μαθήματα τους. Ο Άγγελος απογοητευμένος μου είπε "πέρασε"! "Πέρασες καλά;" Τον ρώτησα..."Τέλεια" μου απάντησε."Κράτα το "τέλεια" λοιπόν!" κι εκείνος έγραψε ένα χαρτάκι και το έβαλε στα βάζο των αναμνήσεων...

Η μέρα εξελίχθηκε "αλλιώς" κι είχε εκπλήξεις που μας πόνεσαν! Ποτέ δεν μπορείς να προετοιμαστείς για το μετά. Είπαμε καληνύχτες με δάκρυα και απογοήτευση!
Στο κλείσιμο της μέρας κρατάμε το "τέλεια" και ευχαριστούμε την ζωή που μας χαρίζει ευκαιρίες για να μαθαίνουμε και να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας...κι εμάς! Στο κάτω κάτω συνήθως εμείς φέρνουμε στη ζωή μας τα καλά, εμείς και τα κακά.

Λοιπόν...αυτό που λέμε τέλεια ζωή, δεν υπάρχει...μα είμαστε τυχεροί αν μπορούμε να αναγνωρίζουμε τις τέλειες στιγμές, να τις ζούμε και μετά να τις κρατάμε για πάντα!!
Τέλεια λοιπόν αγαπημένοι κι αν η μέρα εξελιχθεί δραματικά...θα υπάρχει τουλάχιστον ένα "τέλεια", να μας ζεσταίνει την μνήμη τις ζόρικες ώρες...Εύχομαι μια Τέλεια Καλημέρα λοιπόν!
                                                                         Κατερίνα