Πριν γίνω μαμά έβλεπα παιδάκια να κάνουν αταξίες και σκεφτόμουν "μα αυτός ο γονιός δεν θα συμμαζέψει το παιδί του;" Αργότερα αποκτώντας τα παιδιά μου διαπίστωσα πως υπάρχουν φορές που μπορείς να συμμαζέψεις τα παιδιά σου, υπάρχουν κάποιες που δεν μπορείς κι υπάρχουν κι άλλες που δεν θέλεις γιατί κρίνεις πως αυτό είναι το σωστό τη δεδομένη στιγμή. Επίσης αντιλήφθηκα πως ανάλογα με τα στάδια τα οποία εκείνα περνούσαν, περνούσα κι εγώ η μαμά τους τα ίδια κανάλια μα όχι ως ο φέρων την ευθύνη αλλά ως ο ηθικός αυτουργός. Δηλαδή...κάτι παραπάνω...Δηλαδή...την πάτησες!
Μεγαλώνοντας τα παιδιά σου, ξέρεις πως μπορούν να κάνουν κάτι που θα σε φέρει σε δύσκολη θέση, πιστεύεις πως θα το διαχειριστείς σωστά, με ηρεμία και σύνεση κλπ...κι όταν αυτό συμβαίνει παθαίνεις σοκ! Κι όσο τα παιδιά είναι μικρά τα θέματα τους είναι ευκολότερα διαχειρίσιμα και επίσης οι άνθρωποι έστω κι αν από μέσα τους σου σούρνουν την Άρτα και τα Γιάννενα, από έξω λένε "έλα μωρέ μωρό είναι"....κι αργότερα "έλα μωρέ παιδί είναι" κι αυτό είναι έστω μια παρηγοριά για τον εκτεθειμένο γονιό.
Έχω νιώσει εκτεθημένη ως γονιός για διάφορους λόγους. Η έκθεση έχει να κάνει με την ηλικία και την ανάπτυξη του παιδιού. Αρχίζει με το παιδί να τρέχει γύρω από τραπέζια σε μια ταβέρνα, να χτυπιέται στο super market γιατί θέλει παιχνίδι, να ουρλιάζει στις παιδικές γιορτές γιατί δεν θέλει να φύγει, να δαγκώνει αλλά παιδάκια, να φτύνει, να κοπανάει, να κάνει φασαρία στο θέατρο, σινεμά, εκκλησία, να κάνει ζημιές και να σπάει πράγματα ξένα, να σουφρώνει ξένα παιχνίδια, να λέει αθώα μα αληθινά ψέματα, να βρίζει, να φέρεται με αγένεια και η λίστα δεν έχει τέλος....
\
Μου έχει τύχει να μου κάνουν παρατήρηση σε εστιατόριο, (παρακαλώ το παιδάκι...) όπως λέμε με ενοχλεί η καρέκλα σου...και μου έχει τύχει να κάνουν έντονες παρατηρήσεις στα παιδιά μου ενώ είμαι μπροστά τύπου(αφού δεν μπορείς να το βάλεις εσύ σε τάξη θα το βάλω εγώ!) Σαν να μην μου έφτανε η ντροπή μου...
Είναι απίθανο να σταματάει απότομα η μουσική ή η οχλαγωγία και να ακούγεται το καμάρι σου να φωνάζει δυνατά μια βρισιά κι όλοι να σε κοιτούν....άλλοι με βλέμμα επικριτικό (μμμμ, να η μάνα του) κι άλλοι με κατανόηση τύπου (καημένη τι τραβάς κι εσύ).
Σου φαίνεται απίστευτο να βλέπεις ένα άλλο παιδί ματωμένο και να διαπιστώσεις οτι αυτό το προκάλεσε όχι το κακό, άτακτο κι ανάγωγο παιδί κάποιου άλλου, αλλά το δικό σου αγαθό, αγγελικό πλάσμα, μεγαλωμένο με πληθυντικούς ευγενείας, γαλλικά και πιάνο.
Είναι αδιανόητο να ακούς πως κάποια παιδιά έκαναν μια ζημιά στο σχολείο και τιμωρήθηκαν και να διαπιστώνεις πως ανάμεσα τους ήταν και το αστέρι σου....Το αστέρι μου; Πως θάμπωσε;
Την πρώτη φορά που συνέβη αυτό έπαθα πραγματικό σοκ και δέος...Μέχρι τότε ότι συνέβαινε ήταν ευκολότερα διαχειρίσιμο αν και πάντα ντροπιαστικό, μα καθώς τα παιδιά βγαίνουν από την νηπιακή ηλικία η περιπλοκότητα μεγαλώνει.Το Δημοτικό σχολείο, ήταν ένας κόσμος τελείως διαφορετικός από το ελεγχόμενο πλαίσιο στο οποίο τα παιδιά μου μεγάλωναν. Μια αυλή γεμάτη με παιδιά λίγο μετά την νηπιακή και λίγο πριν την εφηβική ηλικία, μαζί. Το χάσμα τεράστιο.
Εκεί υπάρχουν όλα...Βρισιές, μαγκιές, κοπανήματα, κατάχρηση εξουσίας, υπονοούμενα, απειλές, σεξιστικά ή ρατσιστικά σχόλια και συμπεριφορές...Τα πάντα!
Όχι δεν είναι κακό...είναι η ζωή! παρόλο που είναι τρομακτική καμιά φορά..
Έτσι λοιπόν όταν μια μαμά φίλη μου τηλεφώνησε για να μου πει πως τον γιο της, ο οποίος ήταν φιλαράκι των παιδιών μου, τα παιδιά στον σχολείο, τον κορόιδευαν και τον έσπρωχναν σε βαθμό που του έπεσε το φαγητό κι εκείνος άρχισε να κλαίει και οι υπόλοιποι το πάτησαν γελώντας...έγινα έξαλλη. Μίλησα για τα ανάγωγα παιδιά, που δεν έχουν τρόπους, που είναι παλιόπαιδα, που οι γονείς τους δεν τους έχουν διδάξει τρόπους και σεβασμό...είπα είπα είπα....τα έκανα "ίσιωμα" που λένε. Και μετά άκουσα τη σιωπή της στην άλλη άκρη και διστακτικά τη ρώτησα..."μήπως αναμεσα σε αυτά τα παιδιά ήταν κι ο δικός μου;" κι εκείνη διστακτικά μου απάντησε "ναι, για αυτό σε παίρνω..."
Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό! Ήθελα να τον καθαρίσω...κι όχι δεν εννοώ να του λούσω τα μαλλιά. Ήθελα να χάσει όλα του τα προνόμια για ένα μήνα, για ένα χρόνο...μέχρι να μπει στην εφηβεία, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί....
Έδωσα λίγο χρόνο στον εαυτό μου να ηρεμήσει...Τι ήταν αυτό που συνέβαινε;
Ένιωθα προσβεβλημένη, ένιωθα ντροπιασμένη, ένιωθα εκτεθειμένη...μα αυτά ήταν τα δικά μου συναισθήματα και στην προκειμένη περίπτωση δεν ήμουν εγώ ο πρωταγωνιστής. Έπρεπε να προσπεράσω κάθε παρόρμηση και να ασχοληθώ εποικοδομητικά με τον πρωταγωνιστή...Αυτός ήταν το θέμα.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά...κι ακολούθησαν κι άλλες στα επόμενα χρόνια, επί δύο...Σοκ και Δέος εις διπλούν.
Αυτό συμβαίνει κάθε φορά, όταν ακούω κάτι άσχημο που έκαναν τα παιδιά μου.Ναι κάθε φορά θυμώνω, απογοητεύομαι, ξαφνιάζομαι, νιώθω άσχημα, νιώθω εκτεθειμένη, ναι κάθε φορά αναρωτιέμαι τι δεν έγινε σωστά, αφού έχουμε αναλύσει, έχουμε μιλήσει, έχουμε διαλαλήσει πως στην ζωή έχουμε αρχές, δε πειράζουμε, δεν χτυπάμε, δεν αφαιρούμε, σεβόμαστε, φροντίζουμε, ναι ναι ναι! τα έχουμε πει χιλιάδες φορές και κάθε βίωμα είναι ευκαιρία για μάθηση και...μόλις σκέφτηκα τη λέξη αυτή ηρέμησα.
Κάθε "βίωμα" λοιπόν!
Θυμήθηκα τότε τον εαυτό μου παιδί.Θυμήθηκα πως το παιδί που ήμουν στο σπίτι δεν είχε και μεγάλη σχέση με το παιδί που ήμουν στο σχολείο, το οποίο δεν είχε και μεγάλη σχέση με το παιδί που ήμουν έξω από το σχολικό και οικογενειακό περιβάλλον όταν δηλαδή ήμουν με τις παρέες μου.Πολλά από τα πράγματα, που έλεγα ή έκανα αν τα μάθαιναν οι γονείς ή οι δάσκαλοι μου σίγουρα θα απογοητεύονταν και θα ξαφνιάζονταν.Εδώ που τα λέμε, μπορεί και να έφριτταν... Μα ήταν ένας τρόπος για να δείξω το "μπόι" μου, να δοκιμάσω τα όρια μου, τις δυνάμεις μου, να βιώσω συναισθήματα που τα κουβαλώ πια ως γνώση.
Οι βάσεις κι οι αρχές της οικογένειας μου ήταν πάντα μαζί μου και το ότι έσπαγα τους "κανόνες", δεν είχε την ισχύ να με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο.Τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Αν συνέχιζα τα πράγματα σίγουρα θα ήταν διαφορετικά.
Αυτό με βοήθησε να καταλάβω κι άρχισα να διαχωρίζω την πράξη από τον άνθρωπο.
Οπότε...
Ναι έκανες βλακεία αγόρι μου κι η πράξη σου ήταν απαίσια, μα αυτό δεν σε κάνει απαίσιο άνθρωπο. Σε κάνει άνθρωπο που έκανε ένα λάθος.Πήγαινε να το μαζέψεις τώρα, γιατί ήταν σοβαρό.
Ναι, μας έφερες σε δύσκολη θέση και θα πρέπει να το θυμάσαι αυτό κάθε φορά που κάνεις κάτι άσχημο, ότι κουβαλάς μαζί σου και την ευθύνη της οικογένειας σου.
Ναι, έκανες κάποιον άλλο να πονέσει και πιθανά να μην σου έχει πια εμπιστοσύνη, πιθανά να έχασες έναν φίλο, αλλά αυτό είναι το κόστος όταν κάνουμε ανοησίες. Ζήσε με αυτό. Μάθε από αυτό. Άλλαξε το. Πάλεψε για να κερδίσεις πίσω την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που πόνεσες.
Ναι είναι σκληρό αυτό που νιώθεις, εκτεθειμένος, πληγωμένος, ντροπιασμένος από τον εαυτό σου, μα το ότι τα νιώθεις όλα αυτά είναι θαύμα, γιατί σημαίνει πως η πράξη σου δεν είσαι εσύ. Όταν δεν νιώθεις να φοβάσαι!
Ναι μια πράξη, δεν αφορά ποτέ μόνον εσένα...Δεν είσαι μόνος σε αυτή τη ζωή.
Ναι οι πράξεις μας έχουν συνέπειες. Σκέψου τώρα ποιές θα είναι οι δικές σου συνέπειες κι ενημέρωσε μας. Οχι δεν θα ορίσουμε εμείς τις συνέπειες, δεν είμαστε δικαστές ή τιμωροί. Εσύ θα αναλάβεις το κόστος. Δείξε μας ότι κατάλαβες την σοβαρότητα αυτού που έκανες.
Ναι ότι κι αν κάνεις θα σ' αγαπώ, η αγάπη μου για εσένα δεν είναι διαπραγματεύσιμη, είσαι ο θησαυρός μου, αλλά υπάρχουν λάθη σου που δεν τα αποδέχομαι και δεν τα συγχωρώ...λυπάμαι μα η υπάρχουν στιγμές που η συγνώμη δεν έχει ισχύ.
Ναι, συγχωρώ εσένα, μα όχι τα λάθη σου, ιδίως όταν τα έχεις ξανακάνει.
Ναι έχεις πει πολλά συγνώμη και θα πεις κι άλλα ακόμη μα να θυμάσαι όταν ζητάς από κάποιον να σε συγχωρήσει του δίνεις την ευθύνη να κάνει κάτι για εσένα...αν είναι πολύ πληγωμένος μπορεί και να μην το κάνει. Δείξε ότι μετάνιωσες, ότι λυπάσαι, και ανέλαβε εσύ την δική σου ευθύνη.Το τι θα κάνει ο καθένας με τα συναισθήματα του είναι δικό του θέμα τελικά. Μην κρίνεις.
Ναι υπάρχουν λάθη που είναι περισσότερο σοβαρά κι υπάρχουν κι άλλα που δεν θα μπορέσεις να διορθώσεις ποτέ...Σκέψου καλά πριν τα κάνεις.
Ναι καίνε, μα πρέπει μόνος σου να βγάλεις τα κάστανα από τη φωτιά, στο κάτω κάτω εσύ τα έβαλες...
Οι αρχές είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στην ανατροφή των παιδιών μας.Οι απαγορεύσεις είναι απλές, όμως οι αρχές και η φιλοσοφία ζωής που κρύβεται πίσω από μια απαγόρευση...είναι ζόρικο πράγμα. Τα παιδιά μου κάνουν λάθη και ανοησίες. Κι εγώ μαθαίνω μαζί τους πόσο σημαντικό εκπαιδευτικό στάδιο είναι αυτό για εκείνα.Πόσα μπορώ να τους διδάξω όχι απλά θεωρητικά μα μέσα από την λάθος συμπεριφορά τους ακριβώς επειδή θα έχουν νιώσει στο πετσί τους την ψυχρολουσία του αποτελέσματος...
Δεν είναι εύκολο και ξέρω πως όσο κι αν προσπαθούμε συχνά τα παιδιά κάνουν ανοησίες ακριβώς για να μας δοκιμάσουν ή για να τεντώσουν τα δικά τους όρια...
Όσο τα παιδιά μας είναι μικρά μπορούμε να είμαστε εκεί και να οριοθετούμε αυτές τις συμπεριφορές."Δεν χτυπάμε τα άλλα παιδάκια." "Ζήτα συγνώμη που τράβηξες τα μαλλιά" "Δεν αρπάζουμε το παιχνιδάκι από το κοριτσάκι", "Δεν μιλάμε άσχημα στη θεία", "Πες καλημέρα στη γιαγιά", "Πες ευχαριστώ στην κυρία που σου έδωσε κουλουράκι"....και πάει λέγοντας.
Μα όταν εκείνα μεγαλώσουν "ότι έκανες έκανες" λέω στον εαυτό μου...Δεν θα είμαι πάντα κάπου εκεί, σε φιλικά σπίτια και σε παιδικά πάρτι. Θα είναι μόνα, όπως ήδη είναι, στην παιδική χαρά, στην καφετέρια με φίλους, στο σινεμά με την παρέα, στην προπόνηση με την ομάδα, στο μπαρ με το κορίτσι...Εκεί θα πρέπει όλα αυτά να τα έχει κατακτήσει και να τα κουβαλάει, ως εργαλεία. Αν θα επιλέξει να τα χρησιμοποιήσει ή όχι...είναι ένα σοβαρό ερώτημα! Τόσο σοβαρό που η σκέψη του και μόνο με τρομάζει...
Είναι ουσιώδες να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να υπάρξουν χωρίς εμάς.Ουσιώδες! Προσπαθώ να μην το ξεχνώ κι όταν κάνουν βλακεία, η κατεύθυνση είναι "Ξελάσπωσε μόνος σου. Θα είμαι εδώ για να δώσω κατεύθυνση και θα είμαι εδώ για να σε αγκαλιάσω όταν γυρίσεις ταπεινωμένος...Μα πρώτα πάρε την ευθύνη!"
Συχνά οι γονείς θέλουμε να λύσουμε στα γρήγορα το θέμα γιατί μπορούμε.Να το κλείσουμε, να το τακτοποιήσουμε, να τελειώσει.Έχω έρθει σε σύγκρουση πολλές φορές με άλλους γονείς που αναλάμβαναν να διαχειριστούν ή να κλείσουν τέτοια θέματα, που αφορούσαν τα παιδιά τους και τις ανοησίες που έκαναν σε βάρος τους τα δικά μου παιδιά.Το καταλαβαίνω. Νιώθω τον πόνο και την ίδια αγωνία κι εγώ. Μα πιο πολύ νιώθω τον φόβο, πως αν επέμβω και δώσω στα γρήγορα μια λύση θα χαθεί μια εκπληκτική μαθησιακή ευκαιρία.
Μπορεί και να είναι σκληρό. Μπορεί. Μα στη δουλειά μου, έχω δει γονείς να υποχρεώνονται να κάνουν πράγματα απίστευτα σκληρά μα απαραίτητα για να διορθώσουν τις χαλαρές και υπερπροστατευτικές και ανορίωτες συμπεριφορές του παρελθόντος. Το κόστος μεγαλώνοντας είναι μεγάλο για το γονιό μα πολύ μεγαλύτερο για τα ίδια τα παιδιά μας.
Πάλι το παράκανα κι έγραψα πολλά...μα πιο πολύ θέλω να καταθέσω την αγωνία μου. Δεν ξέρουμε ποιό είναι το σωστό, ποιό το λάθος...σε πολλά μας οδηγεί απλά το ένστικτο.
Από την αρχή της σχολικής χρονιάς, ζήσαμε στιγμές απίστευτες με συμπεριφορές των αγοριών μας που δεν αναγνωρίζαμε! Σκεφτήκαμε: "Μα είναι δυνατόν τι κάνουμε λάθος; Αυτά είναι σοβαρά πράγματα, είναι χοντράδες." Τα έχουμε πει τόσες φορές. κλείνοντας συζητήσεις με μεγαλειώδης φράσεις απογοήτευσης "Αυτά σας μαθαίνουμε;" κι άλλα τέτοια χαριτωμένα...Τέλος δώσαμε χρόνο για να φύγει το συναίσθημα και να δούμε καθαρά, πως εδώ έχουμε φοβερές ευκαιρίες κι είναι κρίμα να πάνε χαμένες.
Χρειαστήκαμε χρόνο για να ξεπεράσουμε την απογοήτευση μας και να αντιληφθούμε πως το να "πατάξεις" την συμπεριφορά δεν είναι ο στόχος.Ο στόχος είναι αυτός ο μικρός άνθρωπος, να είναι τόσο ανοιχτός σε ερεθίσματα και σε συμπεριφορές ώστε να μπορέσουν μέσα του να ριζώσουν οι αρχές που θα τον μετατρέψουν σε έναν αυριανό ενήλικα με Κοινωνική και προσωπική ευθύνη.
Βέβαια πολύ σημαντικό είναι το να μπορούμε κάθε φορά να ξεπερνάμε το δικό μας κόλλημα..."είμαι κακός γονιός". Μπούρδες...η ανοησία του παιδιού μου δεν με κάνει κακό γονιό. Η αδιοφορία μου όμως για την πράξη του παιδιού μου με φέρνει πολύ κοντά στο να γίνω κακός γονιός...Η αδιαφορία μπορεί να με κάνει κακό πολίτη, κακό σύντροφο, κακό φίλο...και βέβαια και κακό γονιό.
Στον γονεικό ρόλο η ενοχή δεν χωράει, γιατί δεν βοηθάει.Το μόνο χρήσημο εργαλείο για εμένα τουλάχιστον, είναι η αυτοκριτική. Διορθώνοντας τα δικά μου λάθη, θα βοηθήσω εκείνους να διορθώσουν τα δικά τους. Οπότε έμαθα να βουλώνω και το δικό μου στόμα και να ελέγχω την κάθε μου παρόρμηση να κρίνω έναν γονιό επειδή το παιδί του έκανε κάτι ενοχλητικό.
Με αφορμή κάποια πρόσφατα γεγονότα, μεταξύ άλλων τους έχουμε πει αυτή την υπέροχη Ινδιάνικη Ιστορία και βρήκαν σε αυτή μεγάλο νόημα.
Ένα βράδυ ένας γέρος της φυλής Τσερόκι,
μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στηνψυχή των ανθρώπων. Είπε:
"Γιε μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων'
που υπάρχουν μέσα σε όλους μας"
Ο ένας είναι το Κακό.
Είναι ο θυμός, η ζήλια, ηθλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία,
η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα,
τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό.
Είναι η χαρά, η ειρήνη, ηαγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η
γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και
ο σεβασμός στα γύρω σου και το μεγάλο πνεύμα.'
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά
ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά:
"Αυτός που ταΐζεις" !
Κι όπως λένε τα μικρά μας καθάρματα μιλώντας μεταξύ τους: "Ει! Σταμάτα να ταΐζεις τον κακό λύκο"...ή όπως ακούστηκε προχθές από τον έναν στον άλλο "Κόφτο!κάνεις τόσες βλακείες τελευταία που ο καλός ο λύκος θα πεθάνει από την πείνα"...χε χε
Φαντάζομαι πολλά, μα δεν με νοιάζει. Θα είμαι εκεί για να νιώθω περήφανη στα μπράβο τους και εκεί για να νιώθω άσχημα στα λάθη τους. Ελπίζω απλά, κάποια στιγμή ο κακός ο λύκος να πεινάσει τόσο μέσα τους που να υποχρεωθεί να μεταναστεύσει...Ελπίζω να τα καταφέρουμε...
Κατερίνα
37 σχόλια:
Καλημέρα Κατερίνα. Υπέροχη η ανάρτησή σου! Τροφή για σκέψη για πολλούς γονείς που παραμένουν αδιάφοροι. Πιστεύω πώς όλα ξεκινούν από την οικογένεια. Τα παιδιά, όπως πολύ εύστοχα θέτεις και εσύ, παρασύρονται από συμπεριφορές που βλέπουν γύρω τους και είναι επιρρεπή στο να "ταϊζουν τον κακό λύκο" (by the way, πολύ μου άρεσε η ινδιάνικη ιστορία - θα την πω στην κόρη μου όταν μεγαλώσει). Το θέμα είναι εμείς σαν γονείς τι κάνουμε για αυτό; Η αδιαφορία δυστυχώς υπάρχει σε μεγάλο βαθμό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα έχω με την κόρη μου (1,5 έτους) στον παιδικό σταθμό. Είναι ένα αγοράκι (2,5 ετών) το οποίο την έχει χτυπήσει, γρατσουνίσει, δαγκώσει 5-6 φορές μέσα σε 5-6 μήνες. Και δε μιλάω για απλές αμυχές. Μιλάω για εκδορές. Το έχω κάνει μεγάλο θέμα με τη διευθύντρια γιατί με ενοχλεί η επανάληψη του φαινομένου. Το αγοράκι ενδεχομένως είναι πολύ μικρό για να καταλάβει ότι αυτό που κάνει είναι λάθος, ωστόσο αυτό που ζήτησα είναι να προσέχουν περισσότερο οι δασκάλες όταν βρίσκεται στο ίδιο περιβάλλον με την κόρη μου. Με λίγα λόγια, να λειτουργούν proactively. Στη σχολική γιορτή τα Xmas, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, ούσα όμως σε απόσταση που δεν προλάβαινα να αντιδράσω, πάει το αγοράκι να αγκαλιάσει την κόρη μου και της κόβει μία δαγκωνιά στο μάγουλο που της έμεινε κόκκινο σημάδι και δαγνωνιά για μία εβδομάδα περίπου. Η μητέρα του, σε απόσταση 1 μέτρου, όχι μόνο δεν αντέδρασε αλλά ούτε καν του μίλησε μετά αλλά ούτε σε εμένα. Σαν να μην έγινε τίποτα απολύτως. Η απόλυτη αναισθησία. Εγώ (η ηλίθια) προκειμένου να μη χαλάσω το κλίμα της γιορτής, δεν το έκανα καν θέμα. Το μετάνιωσα όμως. Μου έρχεται να εκτυπώσω την ανάρτησή σου και να της την χαρίσω. Γιατί καταβάθος πιστεύω ότι τα παιδιά τα πλάθεις από κούνια (sorry για το μεγάλο σχόλιο).
Καλημέρα Κατερινιώ μου.
Συμφωνώ απόλυτα με τη στάση σου απέναντι στα "μαργαριτάρια" των μικρών, κι εγώ ακριβώς την ίδια άποψη έχω σχετικά με την ανάληψη των ευθυνών μας, γιατί αυτή είναι και η πραγματική ζωή στο κάτω κάτω. Επίσης θα συμφωνήσω και με το διαχωρισμό πράξης και ανθρώπου και χαίρομαι που στο τέλος, όταν ο θυμός περάσει, δεν στέκεσαι στον εγωισμό -είναι δυνατόν το δικό μου παιδί;- αλλά περνάς στην πραγματική διάσταση του πράγματος, που δεν είναι φυσικά άλλη από το ... άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε... Σκοπός είναι, μέσα από το βίωμα των επιπτώσεων να αποτραβηχτούμε από παρόμοιες συμπεριφορές που στο τέλος μόνο πόνο μας προκαλούν.
Σε φιλώ και μη μου φοβάσαι, όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι και τίποτα δε γίνεται τυχαία. Όλα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα έχουν κάτι να απορροφήσουν!
Κατερίνα μου..πόσο δίκιο έχεις..Κάπως έτσι σκέφτομαι κι εγώ και θα κρατήσω το ποστ σου για να έχω κάποιες κατευθυντήριες γραμμές για το μέλλον...Υπέροχη η ιστορία του γέρου Ινδιάνου παρεπιπτόντως..Νομίζω οτι την στιγμή της απομυθοποίησης του παιδιού μας, όλες θα την περάσουμε..Το θέμα είναι πως θα το διαχειριστούμε...
πολλά φιλιά
καλημερα Κατερινα,εχεις πολυ δικιο,χαιρμοαι πολυ που διαβασα την αναρτηση σου και εμαθα καποια πραγματα για το πως θα πρεπει να αντιδρασω εχοντας ηδη μια μικρη σχεδον 2,5 που ειναι μεν πολυ καλο παιδι αλλα καποια στιγμη θα ερθω σε αυτη την δυσκολη θεση που περιγραφεις!τοβρισκω βεβαια λογικο να γινει αυτο καποια στιγμη αλλα το θεμα ειναι να μαθουν αποτα λαθη τους και να μην τα επαναλαμβανουν!!!φιλια
Κατερίνα μου καλημέρα!
Αν και δεν έχω ακόμη παιδάκι σε ένιωσα τόσο πολύ που πόνεσα!
Σ'ευχαριστώ πολύ γι'αυτή την ανάρτηση...
Καλημέρα Κατερίνα! Μία ανάρτηση που διάβασα με μεγάλη προσοχή από την αρχή μέχρι το τέλος και που σίγουρα θα ξαναδιαβάσω. Με αγγίζει όσο όλες εμάς τις μανάδες που νοιαζόμαστε και θέλουμε να μεγαλώσουμε σωστούς και υπεύθυνους ανθρώπους. Ο τσερόκι παππούς λατρεμένος και σίγουρα θα "κλέψω" την ιστορία του,
ΠΕΠΗ
Αχ ζορίστηκα με αυτά που με περιμένουν. Βλέπεις έρχομαι ήδη σε δύσκολη θέση με πολύ πιο απλά πράγματα, φαντάσου ότι αρχίσει να "χοντραίνει" το παιχνίδι!
Γέλασα κιόλας όμως εκεί προς το τέλος...
Ωχ ωχ παίρνω δυνάμεις για όσα έρχονται!
Α, με χαρά διαπίστωσα ότι μπήκες και στα χωράφια της Ανθρωπολογίας, well done ψυχολόγε! χεχεχε
Κουράγιο αδερφή, νομίζω ότι το πρώτο μεγάλο μάθημα το πήραμε όλοι...Ουφ!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!!!!!!!!!ΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΦΕ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΟΣΟ ΣΩΣΤΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΧΩ ΒΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΔ(ειναι 10 χρ).ΟΛΟΙ Η ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΧΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ....Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ ΠΑΕΙ ΠΡΟΣ ΕΚΤΥΠΩΣΗ ....ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ
Υπέροχη ανάρτηση Κατερίνα μου... εμείς πάλι έχουμε προβλήματα από την ανάποδη... η μεγάλη μας δεν μπορεί να αντιδράσει σε κάποια παιδιά που την ενοχλούν γιατί είναι χαμηλών τόνων και δεν διεκδικεί τον χώρο της... Πόσο σε καταλαβαίνω και σαν θεία πόσο θα ήθελα να μπω μπροστά και να λύσω το πρόβλημα γιατί η αλήθεια είναι με "ζορίζει" πολύ να ξέρω ότι κάποιες φορές αγχώνεται και στενοχωριέται. Η ανάρτησή σου με βοήθησε όπως πάντα ... είναι καλύτερα να δίνουμε κατεύθυνση και τα μικρά να προσπαθούν να ...εφαρμόσουν!!! Ευχαριστώ πολύ για την τόσο υπέροχη ανάρτηση και την ιστορία που θα την χρησιμοποιήσουμε στα σίγουρα!
Καλή σου μέρα και φιλάκια!
Αυτή η ιστορία με τους λύκους έχει θέση παντού! Φαντάζομαι με μεγαλύτερα παιδιά είναι πιο δύσκολο γιατί μεγαλώνουν και οι πιθανές αταξίες. Και με τα μικράκια όμως δεν είναι εύκολο. Έρχεσαι σε δύσκολη θέση όταν το παιδί σου δαγκώσει, χτυπήσει κλπ, έρχεσαι σε δύσκολη θέση και όταν το δαγκώσουν ή το χτυπήσουν και το δυσκολότερο για μένα είναι η άμεση αντίδραση. Δηλαδή εκ των υστέρων ναι θα προβληματιστείς θα σκεφτείς θα συζητήσεις με το παιδί, όμως την στιγμή ακριβώς που συμβαίνει κάτι, αν είσαι μπροστά, πόσο πολύ πρέπει να έχεις εμπεδώσει το τι γονιός θες να είσαι και πως είναι για σένα σωστό να αντιμετωπίζεις τις αταξίες, για να μην παρασυρθείς σε μια αυτόματη αντίδραση.
Αυτο με τους λυκους το ειχα ξαναδιαβασει και το εψαχνα προσφατα :) Ευχαριστω που μου το θυμισες.
Ειναι μολις 3 χρονων η δικια μου κι ακομη εχουμε τις ανωδυνες ατυχεις στιγμες :):) Με τρομαζουν κι εμενα αυτες οι καταστασεις.
Μια φιλη στο facebook σημερα, εγραψε αυτο το αποσπασμα :
"Το πρόβλημα της παιδαγωγικής των ελλήνων είναι ότι λένε πολλά τέτοια στα παιδιά τους. Τα βλάπτει μάλλον η υπερβολική φροντίδα παρά η παραμέληση. Η οικογένεια είναι κλειστή στον εαυτό της, πολύ απρόθυμα διδάσκει στα παιδιά κανόνες συνύπαρξης. Συνήθως δεν το κάνει καν. Τα προτρέπει να ζουν σε κλειστούς κύκλους, δεν ενθαρρύνει τις φιλίες. Κι αυτό δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, είναι μάλλον παλιό, μια δυσπιστία που επιβιώνει απο δύσκολες εποχές, η οποία μαζί με άλλες δυσπιστίες που επιβιώνουν απο δύσκολες εποχές, κάνει τη ζωή δύσκολη σε παιδιά σε μεγάλους."
ειναι απο αυτη την ενδιαφερον αναρτηση
Ημερολογιο οδοστρωματος
Καθως σε διαβαζα, θυμηθηκα την δικη μου ενοχληση απο τους γονεις καποιων παιδιων που εμειναν αμετοχοι βλεποντας το παιδι να κανει "αταξια". Ειτε μικρη, ειτε μεγαλη. Θα ηθελα να μοιραστεις μαζι μας τη γνωμη σου, για το τι ειναι καλυτερο για σενα να κανουμε, οταν βλεπουμε το παιδι μας να ενοχλει καποιον αλλον. Αν δεν επεμβω, νιωθω οτι δειχνω ασεβεια στην ελευθερια του αλλου. Φυσικα δεν εννοω μεταξυ φιλων να γινει μικροκαυγας. Οταν ερχεται μια φιλη μου με τον γιο της για καφε σπιτι μας, αν τυχει και ψιλομαλωσουν κι ερθουν σε μας για βοηθεια τους προτρεπουμε να τα βρουνε μονα τους, επειδη ειναι πλεον "μεγαλα" παιδια :)
Ειναι τοσο λεπτες αυτες οι ισορροπιες που πολλακις εχω νιωσει κι εγω "κακη μαμα". Ακομη και κατω απο το βλεμμα των γονιων μου και της αδερφης μου. Ισως να με εκρινα κι εγω αυστηρα στη θεση τους. Με ανακουφιζει πολυ μια σκεψη οταν νιωθω ετσι. Οτι η υγιης απλοχερη αγαπη γιατρευει τα παντα. Νομιζω μεγαλωνοντας τα παιδια, εχουν τον τροπο τους να κοσκινιζουν αυτα που τους δινουμε και να βλεπουν καθαρα ποση αγαπη ατοφια εισεπραξαν. Κι οση λαβουν, τοση θα δωσουν πισω!
Υπεροχη αναρτηση Κατερινα μου. Τη διαβασα απνευστι :)
Μια υπεροχη μερα να εχεις!!
πωπωωωω συγγνωμη για το τεραστιο σχολιο , ολοκληρο σεντονι απλωσα :):)
Καλημέρα Κατερίνα! Κάθε φορά που διαβάζω την άνάρτησή σου είναι σαν να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Έχω δύο αγόρια 14 και 18 ετών κι εγώ έχω περίπου την ηλικία σου. Σκέψου αυτή τη στιγμή την αγωνία μου αν έχω κάνει αρκετά καλή δουλειά και πώς θα φερθούν όταν θα βρεθούν μόνα δίπλα στο τσιγάρο, στο ποτό, στο sex χωρίς προφύλαξη, στα ναρκωτικά. Πώς να διαχειριστεί κανείς αυτήν την αγωνία και αυτή την ευθύνη! Γράψε μας κάποια στιγμή τη γνώμη σου μέσα από την εμπειρία που σου έδωσε η δουλειά σου. Φιλιά! Βασιλεία Καβάλα.
Σαν να τα χρειαζόμουν αυτά σου τα λόγια σήμερα..νομίζω ότι τα παιδιά μας ότι κι αν κάνουμε εμείς στο σπίτι πάντα θα επηρεαστούν και τέλος μόνα τους θα πλάσουν τον χαρακτήρα τους από τα βιώματα τους. Και όταν είναι πιο μεγάλα, έχεις δίκιο, πρέπει να αναλαμβάνουν την ευθύνη του λάθους τους. Πώς αλλιώς θα μάθουν μέσα από αυτό; Και τις αρχές πόσο δύσκολο είναι να τους τις περάσεις..πού θα πάει, θα βρούμε τον τρόπο. Σε φιλώ Κατερινάκι, καλό Σ/Κ με δύναμη και χαμόγελο!
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ Κ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΤΥΧΕΡΗ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΣΟΥ.ΕΧΩ ΔΥΟ ΑΓΟΡΑΚΙΑ 5 Κ 6 ΕΤΩΝ ΟΠΟΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ..
Τα παιδιά πάντα θα δοκιμάζουν τις αντοχές μας και τα όριά τους..το θέμα είναι να μην αδιαφορούμε..
Να τα μάθουμε όπως λες να αναλαμβάνουν τις δικές τους ευθύνες..κακό γονιό θεωρώ μόνο τον αδιάφορο...και δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιοι..λένε ένα "παιδιά είναι" και καθαρίζουν, ό, τι κι αν κάνουν τα καμάρια τους!
Ακόμα και τα παιδιά που κάνουν χοντράδες επιζητώντας απλά την προσοχή των γονιών τους, ούτε τότε την αποκτούν γιατί οι γονείς αδιαφορούν..είναι κρίμα!
Ο γονιός δεν κρίνεται από τις πράξεις των παιδιών του, αλλά από το πως θα αντιμετωπίσει τις πράξεις..
Κατερίνα μου, μόλις περιέγραψες μια κατάσταση που με αγχώνει και με τρομάζει από τώρα.
Όταν βλέπω τη μικρή να κάνει πράγματα που έβλεπα να κάνουν άλλα παιδάκια και έφτυνα τον κόρφο μου, αναρωτιέμαι τι κάνουμε λάθος και πώς μπορούμε να της εξηγήσουμε ότι κάποια πράγματα που κάνει δεν είναι καλά.
Το σίγουρο είναι ότι κάποιες φορές μπορούμε να επιβληθούμε και άλλες όχι.
Και ότι μόνο με το ενδιαφέρον, την αγάπη μας και την υπομονή μας μπορούμε να δείξουμε στο παιδί το σωστό και το λάθος, ποια είναι τα όρια και γιατί δεν πρέπει να τα ξεπερνά!
Ευχαριστούμε για ακόμα μια υπέροχη ανάρτηση με την οποία είμαι σίγουρη ότι πολλές μαμάδες ταυτιστήκαμε!
Φιλιά πολλά!
Το κείμενο σου είναι το λιγότερο που μπορώ να πω υπέροχο. Μεγάλες αλήθειες είπες! Συγχαρητήρια για τον τρόπο που σκέφτεσαι και διπλά συγχαρητήρια αν τα λεγόμενα σου αποτελούν και πράξη. Δυστυχώς η καινούρια φουρνιά γονέων είναι-ας μου επιτραπεί να πω-είναι περισσότερο ανεκτικοί, σε τέτοιου είδους συμπεριφορές...
ΑΠΛΑ ΤΕΛΕΙΟ .....
Η ανάρτησή σου είναι για εκτύπωση και φύλαξη/χρήση για πάντα Κατερίνα. Πως να μην ταυτιστούμε με όσα γράφεις. Με συμπεριφορές των παιδιών μας που μας τρελαίνουν και μας ξαφνιάζουν. Πόση βοήθεια μας δίνεις με τις συμβουλές σου και πόση στήριξη γιατί νιώθουμε ότι και άλλοι σκέφτονται και αισθάνονται σαν και εμάς.
Αυτό που γράφεις για το Δημοτικό και το τεράστιο χάσμα μεταξύ των πρώτων τάξεων με των τελευταίων, είναι τόσο αλήθεια. Εγώ φέτος άρχισα να τα βλέπω με την κόρη μου στην πρώτη δημοτικού.
Η ιστορία με τον κακό και καλό λύκο θα αφηγηθεί σήμερα κιόλας στα παιδιά μου.
Σ'ευχαριστούμε πολύ για ακόμα μια φορά για τα υπέροχα κείμενά σου...ΔΕΟΣ:)
H ανάρτησή σου είναι από τις ωραιότερες που έχω διαβάσει.
Ο ρόλος του γονιού φυσικά και δεν είναι εύκολος, και αυτό το διαπιστώνεις καθημερινά από την στιγμή που έγινες μητέρα.
Αν αναρωτιέσαι πόσα ακόμη θα δεις, θα σου πω ότι ακόμα δεν έχεις γνωρίσει τι εστί εφηβεία, και μάλιστα εφηβεία αγοριού.
Εκεί θα ... τα δεις όλα.
Θα δεις αντιδράσεις που δεν περίμενες ότι θα έβλεπες ποτέ σου και συμπεριφορές που δεν φανταζόσουν.
Το παρήγορο είναι ότι είναι μια περίοδος που έχει ημερομηνία λήξης, και που οταν τελειώσει όλη αυτή η αντίδραση (την οποία πλέον θεωρώ φυσιολογική) αυτό που μένει είναι οι αρχές που έχουν εισπράξει από εμάς όλα αυτά τα χρόνια.
Οι αρχές που παίρνουν, είναι όπως πολύ σωστά έχεις αντιληφθεί ότι πιο σημαντικό, είναι αυτές που τους αναχαιτίζουν κατά κάποιον τρόπο στο να αποφύγουν "χειρότερα" μονοπάτια.
Ποιος είπε ότι το να είσαι γονιός είναι απλή υπόθεση??
Σε φιλώ!
Αχ... κι ακόμα είναι μικρά... Τα δικά μου τα καθάρματα είναι στο γυμνασιο. Εκεί να δεις, που μπουκαρει στο σκηνικό και η εφηβία και τα βλέπεις να βολοδέρνουν ανάμεσα στο παιδί και στον νεαρό άντρα.
Πάντως και εγω της ίδιας λογικής είμαι, να τα βγάζουν πέρα μόνοι τους με τις δικές τους ευθύνες και με τα δικά τους λάθη.
Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να σκέφτονταν σαν και εσάς. Πραγματικά, αξίζει να αποκαλείστε ΓΟΝΕΙΣ. Εύχομαι τα παιδιά σας να είναι πάντα ευτυχισμένα.. Μ'εκτίμηση Μυρτάλη
Πώ...πώ...εντάξει...πολύ σοφή ανάρτηση !!!! Τα λόγια σου με κάνουν να σκέφτομαι πόσο μεγάλη και σημαντική ευθύνη είναι να είναι κάποιος γονιός αλλά και πόσο πιό ώριμα και σοφά σκέφτεται και αντιμετωπίζει κάποια πράγματα πολύ σημαντικά στη ζωή...όπως τα ανώριμα λάθη μας και οι λάθος συμπεριφορές μας καθώς μεγαλώνουμε που και αυτά είναι μέρος της διαμόρφωσης του χαρακτήρα μας !!Πόσο συμφωνώ !!!
Φιλιά πολλά !! :)
Πότε άραγε η πράξη προσδιορίζει τον άνθρωπο? Ποια πράξη χαρακτηρίζει τον άνθρωπο? Μ'έχεις βάλει σε σκέψεις. Σ' ευχαριστώ πολύ.
Υπεροχη αναρτηση,εχω ενα γιο 5 χρονων που στο σπιτι δεν αφηνει τιποτα ορθιο και στο σχολειο ειναι κοτα.Με φοφιζει ομως παρα πολυ η εφηβια εκει μαλλον θα τα δω ολα.Με εκτιμηση Ελενη.
Τα παιδιά μου; Τα παιδιά μου στο ελληνικό σχολείο, τα παιδιά μου στο κέντρο.. Με έβαλες σε σκέψεις. Σαν να διάβαζα εμένα μέσω της ανάρτησης σου - τελικά πόσο εύκολο είναι να κρίνουμε τους άλλους γονείς, τους ανάδοχους γονείς ή τους δασκάλους, κι εμείς να μην έχουμε την παραμικρή ιδέα για την σωστή ανατροφή των παιδιών μας.
Ξεχνώντας πως ο καθένας έχει διαφορετικά βιώματα και πως με κάθε παιδί διαφορετικά τρικ δουλεύουν.
Μια γλυκιά καλημέρα από την μακρινή Μελβούρνη... Σε φιλώ! ;)
Το φυλάω το κείμενο ως κόρη οφθαλμού και θα το διαβάζω με κάθε ευκαιρία όταν ο μικρός θα κάνει κάποια βλακεία και θα πρέπει εγώ να πράξω ανάλογα. Τα δύσκολα έρχονται.
Ολοι αυτό ελπίζουμε να τα καταφέρουμε, ν΄αφήσουμε τον κακό λύκο νηστικό...
Πολλές ευχές Κατερινάκι μου...
Σ΄ευχαριστούμε...
The Net offers limitless knowledge to assist you in virtually any location. You can learn a whole lot on-line about properly having a home business. This short article is among several that can help you boost the home business you might have started off.
Your domain name is very important to acquire Online business. You should choose a domain address that has relevant meaning.[url=http://www.cheaptomsshoes4u.com]cheap toms[/url] It makes your enterprise special as well as will help consumers get your company.
You must get a DBA or Conducting Business As certification.[url=http://www.cheaptomsshoes4u.com]toms shoes locations[/url] Options for accomplishing this could be investigated via your financial institution or nearby Holding chamber of Commerce. Normally, this is not costly in fact it is important to different company and private credit accounts.
Don't ignore office security because you happen to be working from home. Light up detectors and alarm systems are essential for the utmost safety.[url=http://www.cheaptomsshoes4u.com]toms shoes for men[/url] Also, ensure your laptop or computer setup satisfies your personal style. Putting in fireplace protection items can help reduce insurance premiums, along with a safe, ergonomic pc work desk and accessories lessen the danger of carpal tunnel personal injuries.
Because you will be your own personal boss, establish an excellent work schedule for oneself which means you are less apt to slack away in the convenience of your property.[url=http://www.cheaptomsshoes4u.com]toms shoes coupon code[/url] Although you're doing work in your house, you must nonetheless perform careers for clientele and recall their passions.
Think of generating a certificate as "Operating As" for your state.[url=http://www.cheaptomsshoes4u.com]toms shoes promo code[/url] In lots of states, this can be done via a express government internet site and even from the financial institution you use nearby. Keeping your own and organization accounts individual is a smart business thought and costs very little.
Never ever undervalue the potency of word-of-jaws marketing.[url=http://www.cheaptomsshoes4u.com]toms shoes locations[/url] It is actually economical and might market your company much better than most marketing and advertising. You are more likely to use a company a friend tells you about than a organization that is advertised only within a flyer.
Have yet another mobile phone series devoted just for your residence business.[url=http://www.cheaptomsshoes4u.com]where to buy toms shoes[/url] You must give a certain information if you need your business to appear specialist. You may not want your little one to answer the cell phone unprofessionally.
When producing a domain address, allow it to be very easy to recall and catchy.[url=http://www.cheaptomsshoes4u.com]toms shoes for men[/url] Your website name should be easy to spell to enable them to recall it. Attractive and uncomplicated are the best alternatives for domain names.
Take advantage of the recommendations outlined over in your instructional solutions that will help you produce and flesh out your own business plan. Allow it to be the one that will assistance your time and energy to put together and perpetuate an excellent home based business. It won't be straightforward, but it will likely be exciting from time to time and can be successful should you put your heart involved with it.
Κατερίνα μου γειά σου!
Εκεί που διάβασα για την εκκλησία που λες...Τελευταίοι χαιρετισμοί, έχω πάει μόνη μου πριν από πολλά χρόνια...φυσικά και δεν είχα μαζί τον γιό μου...ο παππάς σε μια στιγμή διέκοψε και είπε να βγάλουν τα παιδάκια έξω γιατί έκαναν φασαρία...φυσικά έφυγα και εγώ μαζί με τα παιδάκια και δεν ξαναπάτησα...Ναι, έχω πολύ θυμό μέσα μου.......Και ο Καζαντζάκης τους το είπε ότι ο Θεός και ο διάολος είναι μέσα μας, ότι υπερισχύσει αυτό είμαστε. Και τον αφορήσαν.
Και κάτι άλλο, ο γιός μου στο σχολείο έμαθε πολλά κακά από άλλα παιδιά, να φτύνει να μουτζώνει κλπ. Παρατήρησε να δεις στις διακοπές το καλοκαίρι δεν θα τα κάνουν αυτά. Ε μόλις πάνε πάλι στο σχολείο αρχίζουνε πάλι μία από τα ίδια....Τι να πω, αγόρια γαρ!!!!Χαχαχα!!!!!!Αντε, εσύ ξέρεις και θα τους οδηγήσεις καλά! Πολλά πολλά φιλάκια!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Κατερίνα η ανάρτηση σου πραγματικά μου ξύπνησε εικόνες του μέλλοντος, αφού και εγώ μεγαλώνω ένα ζωηρότατο τρίχρονο ταλιμπανάκι! Δεν θα πω τίποτα παραπάνω, παραμόνο τουτο:
ΜΑΚΑΡΙ όλοι οι γονείς να σκέφτονταν σαν εσένα.
Το άρθρο σου το κρατάω για το σύντομο μέλλον που με δέος αλλά και φόβο περιμένω..
Πολλά φιλιά, Βικτώρια
Καλησπέρα! πέτυχα την ανάρτησή σου σήμερα που όλη τη μέρα με ζώνει η θλίψη και η απελπισία. Γιατί έχω και εγώ τρία παιδιά, μικρότερα απο τα δικά σου, και ήδη νιώθω πώς αρχίζει να μην περνάει η μπογιά μου. Και ψάχνω να βρω τρόπους να διορθωθώ και όλο σκοντάφτω στις δικές μου αδυναμίες. Ξέρεις, σίγουρα η αυτολύπηση και οι ενοχές δεν κάνουν καλό σε κανέναν, όμως όταν κάτι στραβό συμβαίνει έχουμε μερίδιο ως γονείς.
Εγώ ξέρεις ποια νομίζω οτι είναι η καλύτερη και αποδοτικότερη συνταγή για υγιή και "καλά" παιδιά; η αγάπη και η συνεργασία μεταξύ των γονιών. Όσα και να τους πούμε, μόνο το παράδειγμά μας εν ενώσει θα τους πείσει. Και αν ακόμα ο σύντροφός μας δεν το καταλαβαίνει αυτό, η δική μας συμπεριφορά, με το ακατάκριτο προς τον άνδρα μας και με αγάπη που δεν θέλει να τον διορθώσει μα να τον αγκαλιάσει, αυτή η στάση μόνο θα φέρει καρπούς. Το έχω δει να συμβαίνει, το πιστεύω, αλλά ακόμη δεν το έχω καταφέρει. Νομίζω οτι αν ρίξουμε το βάρος στην σωστή σχέση με τον σύντροφό μας, τα παιδιά μας θα γίνουν καλύτερα. Μακάρι να το καταφέρω, με τη βοήθεια του Θεού! φιλιά
Κατερίνα σε περιμένει βραβειάκι!!!
Καλή εβδομάδα!
τι να πω, θα μπορούσα να πω πολλά και να μιλάω πολλή ώρα...
εξαρτάται τι προσδοκίες έχει ο καθένας από τα δικά του παιδιά...αλλά, "παιδιά είναι"
και είναι δουλειά τους να παίζουν με τα όρια, να δοκιμάζουν καινούργια πράγματα, να μετράνε την δύναμή τους, να αμφισβητούν, να επιμένουν, να μην διαχειρίζονται τον θυμό τους σαν μεγάλοι, να αμφισβητούν και να μην αντέχουν να σηκώνουν ευθύνες που δεν τους αναλογούν...
Τα λέω για μην τα ξεχνάω και εγώ...
Τα παιδιά δεν είναι εμείς...
Τα παιδιά είναι ο εαυτός τους αν τα αφήνουμε, και προσπαθώ αυτό να το θυμάμαι και να το υπηρετώ. Μπορεί κάποιες φορές να μοιάζουν με καθρέφτη και αυτό να τρομάζει, αλλά είναι και καλή ευκαιρία "επιδιορθώσεων" συμπεριφορών, συνηθειών, και ό, τι άλλο μας ξεφεύγει χωρίς να το καταλάβουμε. Εκείνα φροντίζουν να μας το πουν, να μας το δείξουν ή και να μας το φωνάξουν αν είναι ανάγκη. Και φωνάζουν τόσο δυνατά τα άτιμα!!!!!
καλή συνέχεια Κατερινούλα
Excellent, what a weblog it is! This webpage presents useful facts
to us, keep it up.
Here is my web site: definingart.org
Πολύ καλό και το παράδειγμα...
νομίζω από τις πράξεις μας μαθαίνουμε όλοι μικροί μεγάλοι...αρκεί ακριβώς να μαθαίνουμε...
άνθρωπος χωρίς τύψεις δεν λογιέται άνθρωπος...
εγώ λέω συνήθως στα δικά μου παιδιά την εξής έκφραση...
μην αφήνεις το κακό αγγελούδι να κάνει αυτό κουμάντο στο μυαλό σου...σε κοροϊδεύει κι εσύ την πατάς και το πιστεύεις...
Μαρία Τ.
Δημοσίευση σχολίου