Η Εκδρομή...με το σχολείο.

Ήταν 3 εβδομάδες νωρίτερα όταν άρχισαν να μου τριβελίζουν τα αυτιά για την εκδρομή που θα πήγαιναν οι γονείς από το Σχολείο της Φύσης, στο χιονοδρομικό κέντρο στο Σέλι. Αυτές οι εκδρομές είναι πολύ σημαντικές και τις διοργανώνει το Σχολείο για να ξεσκάσουν και να βρεθούν μαζί οι γονείς όπως λέει η Βέτα. Τα παιδιά όλων διανυκτερεύουν κάνοντας πιτζάμα party με τους δασκάλους στο σχολείο κι οι γονείς ξεφαντώνουν.

Προσπαθούσαν να με πείσουν με επιχειρήματα του τύπου "θα περάσουμε καταπληκτικά", "θα διασκεδάσουμε μέχρι πρωίας", "θα μας κάνει ομάδα παιχνιδιού ο Φιλλιπάκης",  "θα είναι σαν πενταήμερη".

Αρχικά η στάση μου ήταν "ας έρθει  εκείνη η ώρα και θα δούμε".  Η Κα με παρακίνησε να πάω γιατί θα ήταν φανταστική εμπειρία, ενώ εκείνη θα  έμενε πίσω με τα παιδιά να ξεκουραστεί. Μάλλον κάτι ήξερε.
Τελικά υπέκυψα στις πιέσεις και αποφάσισα να ακολουθήσω.

Ενημερώθηκα ότι θα μέναμε στο καταφύγιο, σε θάλαμο 20 ατόμων όπως στον στρατό, οπότε αυτό έκανε το εγχείρημα ακόμη πιο ενδιαφέρον γιατί θα έπρεπε να συμβιώσω για κάτι παραπάνω από 24 ώρες με άλλους 20 ανθρώπους σχεδόν ή εντελώς άγνωστους προς εμένα. Οπότε και η προετοιμασία ήταν λιτή, ένα sleeping bag, μια αλλαξιά ρούχα μια φόρμα για την ομάδα του Φιλιππική, δεύτερο ζευγάρι παπούτσια και τα απαραίτητα εφόδια για μια πολλά υποσχόμενη βραδιά-κρασί και μερικά snacks.

Έτσι το Σάββατο νωρίς το πρωί, παρέα με ένα μυημένο ζευγάρι φίλων τον Αδάμ και την Μαρία, φτάσαμε στο σημείο αναχώρησης όπου μας περίμενε το λεωφορείο. Φυσικά αναχωρήσαμε με αρκετή καθυστέρηση ως γνήσιοι  Έλληνες αλλά όλοι ήταν χαλαροί και ευδιάθετοι δίχως ιδιαίτερο άγχος με την Βέτα ως αρχηγό της αποστολής. Η καλή διάθεση και κατά την διάρκεια την διαδρομής χωρίς να λείπουν τα πειράγματα και η πλάκα μεταξύ μας σαν να ήμασταν μαθητές λυκείου σε πενταήμερη.
 

Κάποτε φτάσαμε στο κάτασπρο Σέλι και αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, σκορπίσαμε για να πάρουμε μια μυρωδιά από μέρος.

 

 

 

Κάποιοι βγήκαν για περπάτημα στο βουνό, άλλοι πάλι δοκίμασαν τις ικανότητες τους στο έλκηθρο και άλλοι κάθισαν για καφέ ή μεζέ.

 

 

 

 

Την ώρα του φαγητού το καταφύγιο πήρε ζωή αφού 60 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν και έγινε το έλα να δεις.

Αλλάξαμε την διακόσμηση του χώρου για να είμαστε όλοι μαζί αλλά αυτό στάθηκε αδύνατο. Αδύνατο στάθηκε να γευματίσουμε γιατί προφανώς οι άνθρωποι της κουζίνας δεν ήταν προετοιμασμένοι για τέτοιο όγκο επισκεπτών, με αποτέλεσμα να  διασκεδάσουμε το γεγονός στο έπακρο. Φτάσαμε στο σημείο να βγάζουμε στο σφυρί  μια μερίδα πατάτες τηγανητές σε 33 άτομα.

Τέλος πάντων αφού ολοκληρώσαμε με το καταπληκτικό γεύμα ήρθε η ώρα για παιχνίδι με τον Μανώλη Φιλλιπάκη. Δουλέψαμε ως ομάδες και ως ζευγάρια με πάρα πολλή κίνηση και μουσική, παίζοντας σαν παιδιά και μετά από 3 ώρες απίστευτου χοροπηδητού φύγαμε όλοι με μια τρομερή αίσθηση απελευθέρωσης, χαλάρωσης και κάθαρσης από την καθημερηνότητά  μας. Γίναμε παιδιά και κανείς έστω και λίγο δεν σκέφτηκε την "κρίση" όπως παρατήρησε κι ο Φιλιππάκης.

Αυτό μας έδωσε ώθηση να συνεχίσουμε την βραδιά πιο δυναμικά.

Μετά από ένα διάλειμμα ηρεμίας για καφέ και  ενώ  έξω άρχισε να χιονίζει, δόθηκε το σύνθημα από την Βέτα και όλη η ομάδα συγκεντρωθήκαμε στο καταφύγιο μπροστά από το μεγάλο τζάκι απλώνοντας κάθε είδους λιχουδιά που είχαμε φέρει μαζί μας. Απίστευτο! Φυσικά οι λιχουδιές συνοδεύονταν από άφθονο κρασί αλλά και πιο βορειοευρωπαικά αλκοολούχα ποτά.  Η έκπληξη της βραδιάς ήταν η  ζωντανή  μουσική με μπουζούκι, κιθάρα και τουμπερλέκι.

Η μεγάλη παρέα δεν άργησε να πάρει φωτιά με κάποιους να επιδίδονται με μεγάλη επιτυχία στο τραγούδι και πολλούς περισσότερους στον χορό.
 

Ο Βασιλιάς "Τζούλιαν" δίνει ρυθμό στους υπηκόους του.

 

 
Η βραδιά συνεχίστηκε έως τις μικρές ώρες και αφού χορέψαμε με ξένη μουσική eighties της γενιάς μας και τέλος έκλεισε κατά τις 3 τα ξημερώματα με κάποιους  να έχουν το κουράγιο να χορεύουν τσάμικα και ποντιακά ενώ κάποιοι άλλοι πιο τολμηροί βγήκαν έξω για μια βόλτα με snow mobile. Κάποιοι άλλοι που υποτίθεται ότι αποσύρθηκαν για ύπνο βρέθηκαν να παίζουν τσουβαλοδρομίες με τα sleeping bags τους στους διαδρόμους των δωματίων (Αλέκο, Νίκο συγχαρητήρια).

πολύ γέλιο και πολλή χαρά και μια τρομερή βουτιά που  δυστηχώς, δεν απαθανατίστηκε

Τελικά μαζεύτηκαν όλοι στα δωμάτια όπου κάποιοι προσπαθούσαν να κοιμηθούν κάποιοι έκαναν πλάκες μεταξύ τους, τραγουδούσαν, γελούσαν μέχρι δακρύων, άλλοι πάλι ξύπνησαν από την φασαρία αλλα χωρίς διάθεση παρεξήγησης, γιατί ξέραμε πως ήμασταν εκεί για το κέφι και τη χαρά και τα γέλια και η αυπνία ήταν στο πρόγραμμα και έτσι κάπως έκλεισε η βραδιά.

 

Κάποια στιγμή το πρωί «ξυπνήσαμε» προσπαθώντας να μαζέψουμε τα κομμάτια μας από την αϋπνία. Κάποιοι δεν είχαν πλέον φωνή για να μιλήσουν ούτε ψιθυριστά. Αφού πήραμε πρωινό (ευνοείται ότι πάλι βγήκαν τα τάπερ με ότι είχε απομείνει από την προηγούμενη) κόψαμε την βασιλόπιτα η οποία ήταν νοστιμότατη. Συγχαρητήρια στον μπαμπά και την μαμά  Πατσάλα και στην "Αρτοχώρα" τους.

Συγχαρητήρια και στην Ελένη που κέρδισε το φλουρί.

Μετά ξεχυθήκαμε έξω να απολαύσουμε την ηλιόλουστη μέρα στο χιονισμένο τοπίο, βολτάροντας στα χιονισμένα μονοπάτια του βουνού και μετά αράζοντας σε κάποιο υπαίθριο καφέ κάτω από τον ζεστό ήλιο σαν τις γάτες συζητώντας περί ανέμων και υδάτων ώσπου ήρθε η ώρα της αναχώρησης.

 

 

Πιο ήρεμοι και πιο ήσυχοι πλέον μέσα στο λεωφορείο, εξουθενωμένοι από το γλέντι της προηγούμενης βραδιάς η παρέα ανανέωσε το ραντεβού της για την επόμενη εκδήλωση τις Απόκριες.

Η επιστροφή είναι πάντα μελαγχολική γιατί σημαδεύει το τέλος κάτι ωραίου και συνήθως επιζητά κανείς να τελειώσει το ταξίδι το συντομότερο δυνατό.

Βέβαια αυτή η εκδρομή αποδεικνύει, για ακόμη μια φορά, ότι όλα γίνονται αρκεί να υπάρχει θέληση. Γίνεται μια παρέα ανθρώπων παραμερίζοντας τους μικροεγωισμούς τους, τις φοβίες τους και το καβούκι τους, να αλληλοϋποστηρίζονται, να δημιουργούν και να βοηθιούνται από κοινού. Αυτό που τους ενώνει είναι το ότι είναι γονείς και αυτό που τους κρατά κοντά είναι η ανάγκη τους να νιώσουν κομμάτι ενός συνόλου που ξέρει να φροντίζει, να νοιάζεται, να περνά καλά και να παίζει γιατί κι οι μαμάδες κι οι μπαμπάδες έχουμε ανάγκη να παίζουμε.

Φαίνεται στα μάτια τους η δύναμη που αντλούν ο ένας από τον άλλον και η εμπιστοσύνη που υπάρχει μεταξύ τους.

Ομολογώ, ότι παρόλο δεν τους γνωρίζω προσωπικά με έκαναν να νιώσω μέρος αυτής της καταπληκτικής παρέας έστω και 24 ώρες. Το ότι περάσαμε κι εμείς - μέσω του παιδιού μας - από αυτό το σχολείο, αυτόματα μας κάνει κομμάτι μιας απίθανης παρέας ή ακόμη καλύτερα μιας απίθανης ιδέας, ότι δηλαδή "μαζί" όλα μπορούμε να τα παλέψουμε και να τα προσπεράσουμε.

Κι αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο μυστικό. Τελικά, μόνο "μαζί" μπορούμε να βγούμε από το τούνελ.

Τους εύχομαι να παραμείνουν έτσι ενωμένοι ως ομάδα γονέων του Σχολείου της Φύσης και να την μεγαλώσουν.
Επίσης εύχομαι καλή επιτυχία στο δεύτερο θεατρικό που ετοιμάζουν με πολλή αγάπη και κέφι.
Χαίρομαι που ήμουν "μαζί" σας.

Πα

Υ.Γ. Το νου σας ρεμάλια μην ακούσω κανένα σχόλιο για το καταπληκτικό μου sleeping bag.