Η ζωή εδώ και τώρα...

Ναι υπάρχουν μέρες που το σπίτι μας είναι αχούρι...Χάος! Τίποτε δεν είναι στη θέση του. Τα παιχνίδια τους είναι σκόρπια στο πάτωμα και περπατάω (συνήθως ξυπόλυτη)  για να πάω από το σαλόνι στην κουζίνα να πιω νερό και πατάω πάνω σε μικρά κομματάκια από κάτι και χοροπηδάω από τον πόνο.

Μου αρέσει η τάξη. Θέλω να είναι όλα στη θέση τους...μα έχοντας δυο παιδιά στο σπίτι αυτό καμιά φορά καταντάει όνειρο και παράλογη προσδοκία! Ιδίως τα Σαββατοκύριακα το σαλόνι είναι χώρος αναψυχής όλων μας. Μα ιδιαίτερα εκείνων.
Τα μαξιλάρια μια στοίβα στο πάτωμα, για να βουτάνε και να χοροπηδάνε και να ξαπλώνουν με την πρώτη ευκαιρία!!

 

Στρατιώτες παντού, έτοιμοι για δράση. Αυτοκινητάκια παρκαρισμένα όπου μπορεί κανείς να φανταστεί. Κατασκοπικά εξαρτήματα σε όλο το σπίτι. Πας στην τουαλέτα και μπουκάρουν οι τύποι για να κάνουν διάσωση. Πας στο κρεββάτι και χοροπηδάς γιατί τα πόδια σου ακούμπησαν έναν δεινόσαυρο που βρυχάται και πετάγεσαι ψάχνοντας τις κουβέρτες για να βρεις το τέρας.
Προσπαθείς να διασχίσεις την κουζίνα και πετάγεται ο σπόρος πίσω από τον πάγκο και φωνάζει: "ε ρε μαμά χάλασες την επιχείρησηηηηη.Τώρα θα μας βρει ο εχθρός!!!!"

Τα ρούχα τους στοίβα στα δωμάτια τους. Μαζί καθαρά και βρώμικα και αν δεν κάνω παρατήρηση θα μείνουν εκεί μέχρι να μπουν στην εφηβεία. Υπάρχουν φορές που όλα τα παιχνίδια τους είναι σε κομματάκια στα πατώματα και μόλις τους στείλω να τα μαζέψουν τελειώνουν σε δύο λεπτά. Με φωνάζουν να κάνω έλεγχο και ξέρω καλά πως αν ανοίξω την ντουλάπα όλα τα παιχνίδια με περιμένουν με αγωνία για να χυθούν πάνω μου...και πάντα ανοίγω τη ντουλάπα.

Τα γραφεία τους που υποτίθεται πως είναι χώρος μελέτης έχουν πάνω ότι μπορεί κανείς να φανταστεί...εκτός από χώρο για διάβασμα. Κι έτσι διαβάζουν στο σαλόνι, δίπλα στο τζάκι

ή στην τραπεζαρία  παρέα με διάφορα ζωντανά....που έχουν και όνομα...να εδώ ο Δρακούλιγκαν!

Υπάρχουν ημέρες που γίνομαι έξαλλη. Μαζεύω τις λασπωμένες κάλτσες ποδοσφαίρου, ράβω κάθε εβδομάδα τα σκισμένα γόνατα στα παντελόνια και τις φόρμες τους, προσπαθώ να καθαρίσω τα ξεχαρβαλωμένα παπούτσια τους. Τακτοποιώ ασταμάτητα τα μαξιλάρια στους καναπέδες οπου κάνουν ασταμάτητα parcour, με αποτέλεσμα να πέφτω κάθε φορά που κάθομαι και αυτοί γελάνε και εγώ θυμώνω γιατί καμιά φορά πέφτω κρατώντας ένα ποτήρι καφέ ή ένα μπολ γάλα και γίνομαι έξαλλη κι εκείνοι γίνονται σφεντόνες κι εξαφανίζονται στα δωμάτια τους, μέχρι την επόμενη βλακεία που θα σκεφτούν.
Όπως το να σκαρφαλώνουν στις πόρτες σαν τις μαϊμούδες....και βέβαια να γκρεμοτσακίζονται με την πρώτη ευκαιρία!

Μαζεύω όλα τα παιχνίδια από τα πόδια μου και δηλώνω πως είναι η τελευταία φορά. Τους καλώ να επαναφέρουν σε τάξη τον εαυτό τους, τους μαλώνω , τους εκβιάζω πως θα τα πετάξω όλα....και υπάρχουν ημέρες που λέω "έλα μωρέ δεν πειράζει". Τις ημέρες αυτές ξυπνάω και σκέφτομαι πως σήμερα θα τα παρατήσω όλα...και τα παρατάω!

Οι ημέρες αυτές είναι συνήθως τα Σαββατοκύριακα. Το τραπέζι του σαλονιού μας είναι τόπος συγκέντρωσης και περισυλλογής όλων των άχρηστων ή χρήσιμων αντικειμένων που θα χρησιμοποιηθούν τις δύο αυτές ημέρες. Το αγαπώ αυτό το τραπέζι. Όχι το σχέδιο του...που δεν μου αρέσει καθόλου ( ήταν μια αποτυχημένη αγορά), αλλά αυτό που αντιπροσωπεύει.

Την εστίαση. Το τραπέζι του σαλονιού είναι ο πιο σημαντικός τόπος του σπιτιού μας. Πάνω του κρατάει όλα μας τα κομμάτια που δηλώνουν ποιοι είμαστε ή πως νιώθουμε.Έτσι όταν θα έρθει κόσμος είναι αλλιώς.Τις καθημερινές ημέρες είναι αλλιώς. Τα βράδια είναι αλλιώς και τα Σαββατοκύριακα...είναι  αλλιώς. Ελεύθερο.

Εκεί μπορούμε να φάμε κι όταν αυτό γίνει είναι σαν να έχουμε γιορτή,γιατί είναι σπάνιες αυτές οι φορές! Είναι το σημείο δράσης μας κι όλα γίνονται εκεί πάνω. Επιτραπέζια, παρτίδες πόκερ, κρασοκατανύξεις, βραδιές σινεμά, διάβασμα με ένα γρήγορο σάντουιτς στο χέρι, πρωινά με καφέ και ντοκιμαντέρ, μεσημέρια με ζουμερές μακαρονάδες και απογεύματα με σπιτικές πίτσες κάνοντας αγώνες με τηλεπαιχνίδια...τα πάντα. Βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά υπολογιστές...όλα τα χωράει. Σιωπές, φωνές, τραγούδια, χορούς, βομβαρδισμούς, όλα τα αντέχει.

Μου αρέσει ο κόσμος αυτός. Αυτό το τραπέζι τα Σαββατοκύριακα. Αυτοί που γινόμαστε εμείς τα Σαββατοκύριακα. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς τάξη, χωρίς στόχο. Ο χρόνος είναι δικός μας, όλος ο χρόνος του κόσμου και αυτοί οι δύο τύποι τον γεμίζουν κάνοντας ανοησίες...και το λατρεύω αυτό!
Δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού στον κόσμο. Αυτοί είναι ο κόσμος μου....

Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Δεν θα είναι για πάντα έτσι.Τα παιχνίδια θα χαθούν από το σαλόνι, όλα θα ξαναμπούν στη θέση τους και δεν θα είναι κανείς εκεί για να τα ανακατέψει. Δεν θα γίνονται επιχειρήσεις διασώσεων  στο σαλόνι μας και το τραπέζι του σαλονιού θα μαζεύει γύρω του, μόνο εμένα και τον μπαμπά τους...Γι αυτό είναι τόσο πολύτιμα όλα αυτά. Τα σημάδια τους στο χώρο...όλα αυτά που μας κάνουν να χαμογελάμε. Ο χρωματιστός φανταστικός τους κόσμος. Οι περιπετειώδης καταδιώξεις τους. Οι φωνές και τα χοροπηδηχτά τους, είναι πολύτιμα γιατί έχουν ημερομηνία λήξης. Κι όσο κι αν φωνάζω, κουράζομαι ή μαλώνω...νιώθω ευλογία για αυτή την ανακατωσούρα!

Καλημέρα αγαπημένοι. Άνθισαν οι μυγδαλιές!!!
                                                                                           Κατερίνα