Ο καλός ο Manager!

Είχα χρόνια να πάω σε παρέλαση να πω την αλήθεια...όμως αυτή ήταν η πρώτη του! Ήταν τόσο σημαντική για εκείνον που  παρόλο  που την προηγούμενη ημέρα τρέχαμε στα νοσοκομεία, γιατί είχε έντονο πόνο στην κοιλιά. Παρόλο που πονούσε σιωπηλά, παρόλο που ήταν χλομός κι ένιωθε καταβεβλημένος, παρόλο που έκανε ειδική δίαιτα κι ήταν νηστικός....πετάχτηκε σαν ελατήριο μόλις του ζήτησα να ετοιμαστεί και φύγαμε από το σπίτι με ένα πελώριο χαμόγελο!

Τον κοίταζα με τους φίλους του, πως μιλούν, πως αγκαλιάζονται, πως παίζουν και νιώθω τόσο παράξενα γιατί είναι πια μεγάλος...Μεγάλος!

 

Ο μικρός έφαγε τα λυσιακά του όντας απλός παρατηρητής στην παρέλαση κι άρχισε να κυκλοφορεί με αυτή την πονηρή φάτσα,

 

χαιρετώντας από μακριά τους φίλους του στους προσκόπους και στην μπάντα και φωνάζοντας το όνομα του αδερφού του σαν τον είδε να περνά.

Τελικά έπνιξε τον καημό του σε έναν κουβά  ζεστή σοκολάτα στο τέλος της παρέλασης...

Ο γιος μου έκανε παρέλαση!σνιφ...Μεγαλώνουμε.

 

Οι συζητήσεις μας είναι λίγο πιο "μεγαλίστικες" και καμιά φορά ιδίως με τον Άγγελο, οι ρόλοι αλλάζουν και μου δίνει κουράγιο για κάτι, ή μου λέει τη γνώμη του για κάτι και ξαφνιάζομαι γιατί είναι τόσο αλλιώτικο αυτό. Σύντομα θα γίνω μαμά ενός έφηβου!
Είναι απίθανο που γνωρίζω όλη την τρελοπαρέα και τους συμμαθητές τους και τώρα πια βλέπω διαφορές τόσο έντονες καθώς μεγαλώνουν παρέα.
Καμιά φορά τους παρατηρώ από μακριά και νομίζω πως μπορώ να δω τους άντρες που θα γίνουν.

Τους σκέφτομαι να έρχονται ξενυχτισμένοι με τους φίλους τους και να αδειάζουν ξημερώματα το ψυγείο.Τους σκέφτομαι να έρχονται σπίτι για Σαββατοκύριακο και να κουβαλούν  άπλυτα και παρέες και εγώ να είμαι η τρελομάνα, που θα τους φτιάξει παστίτσιο κι ο Πα ο πατέρας που θα πλύνει το αμάξι να το πάρουν καθαρό τα παιδιά....Οι μαντράχαλοι! Θα είμαι  αυτή που οι φίλοι τους, λίγο θα την ντρέπονται αλλά θα την θεωρούν "ξηγημένη τύπισσα"..."Είναι εντάξει η μάνα σου ρε συ!" Έτσι τους φαντάζομαι να λένε.Έτσι ελπίζω τουλάχιστον, ενώ  εγώ θα προσπαθώ να εξελίσσομαι και να μαθαίνω για να μην είμαι  ufo στις συζητήσεις, μαζί τους. Θα προσπαθώ να κερδίζω έδαφος για να συμμετέχω!
Κι ύστερα θα τους χαζεύω να χτενίζουν δυο ώρες το μαλλί για να βγουν ραντεβού με το amore,  θα τους παρατηρώ από μακριά να παίζουν τάβλι με τους κολλητούς τους να πίνουν, να τρώνε και να γελούν ανέμελοι με φωνές αντρικές και μετά θα λέω τη γνώμη μου για διάφορα, στον πατέρα τους σε στυλ πλάγιου κουτσομπολιού..."αυτή τη μικρή, πολύ σουρλουλού τη βλέπω..."

Με βλέπω να τηλεφωνώ στις άλλες φίλες μαμάδες και να λέω "πάλι τα ξημερώματα γύρισαν βρε, δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα...μα κι εσείς γιατί τους δώσατε το αμάξι;"

Ο φίλος μας  ο Κώστας που είναι ένας φευγάτος μπαμπάς  τις προάλλες μου είπε: "βλέπω τον Άγγελο  σε μερικά χρόνια με piercing στο κάτω χείλος"... ο άλλος φίλος μπαμπάς που ήταν μαζί, μου λέει κοιτώντας με καθησυχαστικό βλέμμα:  "μην φοβάσαι θα έχει περάσει η μόδα μέχρι τότε..."
Τι αστείο! Καημένοι γονείς. Πόσους φόβους μας έχουμε να παλέψουμε για τα μικρά μας καθάρματα. Πόσες επαναστάσεις θα προσπαθήσουμε να καταπνίξουμε για να τους προστατεύσουμε! Πόση αντίδραση, πόση απόρριψη, πόση οργή, θα δούμε σε μάτια αγαπημένα...

 

Ο Πα, δεν μιλάει και ξέρω ακριβώς τι έχει στο μυαλό του. Σκεφτόμαστε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και μακάρι, μακάρι να βγάλουν όλη τους την τρέλα και να κάνουν ότι παλαβομάρα θέλουν! Μακάρι να χαρούν τη ζωή, το σώμα τους, μακάρι να νιώθουν την  ασφάλεια  να δοκιμάζουν και να ρισκάρουν και να χάσουν πριν να κερδίσουν. Μακάρι να μπορούμε να μην είμαστε οι προβοκάτορες των ονείρων τους, από φόβο μην πονέσουν, μην φύγουν μακριά μας, μην χάσουμε το ρόλο μας...Μακάρι να είμαστε το λιμάνι που θα ξαποσταίνουν μετά από κάθε τους ταξίδι...Μακάρι να είναι πάντα ασφαλείς παρόλο που μπορεί να μην ζουν με ασφάλεια! Μακάρι...

Σκέφτομαι μια καταπληκτική ομιλία του Γιάννη Καλογεράκη που είχα παρακολουθήσει πριν μερικά χρόνια όντας τότε μαμά στο Σχολείο της Φύσης, κι είχε πει κάτι φανταστικό! Στην παιδική ηλικία των παιδιών μας είμαστε οι manager τους. Ορίζουμε τα πάντα.Τι θα φάνε, τι θα φορέσουν, πότε θα κοιμηθούν, με ποιόν θα παίξουν... Μπαίνοντας  στην εφηβεία  αρχίζουν να γίνονται  ανεξάρτητοι, δεν  χρειάζονται πια manager. Τρώνε, ντύνονται, βγαίνουν, οδηγούν...όλα  μπορούν να τα κάνουν μόνοι τους...και τότε θα μείνουμε χωρίς δουλειά και ίσως και να μας απολύσουν από  manager τους...Απολυμένος γονιός πρώην  manager ζητά νέο ρόλο....

και τότε συμπληρώνω εγώ...έρχεται η περίοδος η πιο δύσκολη κι εύχομαι αντί να παίζω το ρόλο του έκπτωτου πικρόχολου πρώην manager γονιού που μένει πίσω μουρμουρίζοντας "πόσα έκανα για σένα" να έχω κρατήσει ζωντανό το πνεύμα μου και να τολμώ να ανοίγω νέα μέτωπα στη ζωή μου και να μπορώ να συνεχίσω να κυνηγώ όνειρα...έστω και τρέχοντας με το μπαστούνι!

Άλλωστε ο καλός ο manager είναι καλός ακριβώς επειδή φροντίζει να εκπαιδεύει σωστά αυτούς που θα τον διαδεχτούν. Ο καλός ο manager βγάζει λεφτά για να φροντίζει το καλό της εταιρείας του....κι όχι για να κρατήσει τη θέση του για μια ζωή.
Φροντίζουμε για το καλό της οικογένειας μας, εκπαιδεύοντας ταυτόχρονα τα μέλη της να είναι ανεξάρτητα κι αυτάρκη.
Γονείς ΚαΠα οι καλοί οι manager!!!και μόνο με τη βασική εκπαίδευση παρακαλώ...Η ιστορία θα δείξει αν είμαστε καλοί στη δουλειά μας, μέχρι τότε δουλεύουμε σκληρά, προσευχόμαστε κι αγωνιούμε.

Ω! Χαίρομαι.Χαίρομαι για τα χρόνια που έρχονται. Είμαι ευτυχισμένη σαν τα ονειρεύομαι, όσο ευτυχισμένη είμαι και με αυτά που ζω καθημερινά...κι αν κάτι είναι ζόρικο λέω "κι αυτό θα περάσει"...

Κι αυτό θα περάσει λοιπόν...και ως καλοί manager, ας οργανώσουμε ένα ακόμη δημιουργικό Σαββατοκύριακο....όσο έχουμε ακόμη δουλειά!!!
Φιλιά αγαπημένοι.
                                                                          Κατερίνα

It's a Βlog day στις ψηφιακές μας γειτονιές!!!

Το bloggin μας άνοιξε τον ορίζοντα. Ναι ισχύει...
Γνωρίσαμε νέους ανθρώπους, κάναμε φίλους.Φίλους πραγματικούς όσο κι αν είναι δύσκολο αυτό να το κατανοήσει κανείς. Άνθρωποι μας στήριξαν, μας βοήθησαν, μας δέχθηκαν, μας υποστήριξαν σε ζόρικες στιγμές.

openspace.falmouth.ac.uk
 

Στην αρχή η διάδραση ήταν πιο εύκολη μα τον τελευταίο καιρό έχουμε χαθεί. Δυσκολευόμαστε, ιδιαίτερα εγώ που η επικοινωνία είναι κυρίως δική μου δράση. Σχολιάζω όλο και πιο σπάνια σε άλλα blog και οι επισκέψεις μας είναι μικρότερες αριθμητικά. Η ζωή  και η καθημερινότητα μας, απέκτησαν μια πολυπλοκότητα τον τελευταίο καιρό που  επιβάλουν συγκεκριμένα ωράρια και άρα συγκεκριμένες ώρες επισκέψεων στο ίντερνετ. Εξαιρετικά περιορισμένες.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χαθούμε με κάποιους φίλους bloggers.

Λυπάμαι για αυτό. Λυπάμαι πολύ. Κυρίως γιατί δεν θέλω όλοι αυτοί οι φίλοι να πιστέψουν πως αδιαφορούμε. Για αυτό με την πρώτη ευκαιρία προσπαθώ να κερδίσω το χαμένο χρόνο ή στέλνω προσωπικά μηνύματα σε bloggers που είναι φίλοι πια.
Συγκινούμαι πολύ σαν σκέφτομαι πως πέρσι που κάναμε τα πρώτα μας βήματα γνωρίσαμε τους πρώτους bloggers που μας στήριξαν και μας "έβαλαν" στο παιχνίδι. Υπέροχες γενναιόδωρες γυναίκες, με απίστευτο κέφι και δημιουργικότητα όπως η Ρένα, η Άντρια, η Νατάσα, το Σπιρτόκουτο,η Τζένη, η Χρυσάνθη, η Εφη, η Εύα, η Σοφία, η Ευτυχία, η Μαίρη, η Stickland, η Αχτίδα, η Σόφη, η Εύη,η Vailie, η Μάγια, η Γιασμίν,η Χαρά, η Λύριελ,η Princess, η Ζαμπία, η Μαριάννα, τα Ανθομέλια,  η Τζωρτζίνα, η Dee Dee, η Demi η Βέρα, η Μαρία, η Μυρσίνη, η Κική,  η Όλγα, η Εβίτα,η Μάρα, η Αγγελική, η Λαμπρινή, η Zoe, η Παπίτσα,  η Θώμη...και βέβαια οι Μαμά...δες Μπαμπά...δες μια ξεχωριστή ιδιαίτερη παρέα και  βέβαια η μοναδική μου Fraulitsa.

Είστε τόσες πολλές κι εγώ δεν μπορώ να σας γράψω όλες αγαπημένες μου! Νομίζω πως εσείς και κάποιες άλλες αγαπημένες που ήρθαν λίγο αργότερα,  είστε η πρώτη μας μαγιά! Οι πρώτες σχέσεις, οι πρώτες φιλίες...με κάποιες από εσάς, έζησα την πρώτη αγάπη σε αυτό τον χώρο!!!! Με κάποιες κάναμε σχέσεις κι αναπτύξαμε ειλικρινείς δεσμούς.  Παράξενο για κάποιον που είναι παρατηρητής...Παράξενοι ακόμη και για εμένα!

Οι πρώτες αυτές φίλες bloggers, μας έδειξαν το δρόμο, χωρίς ίχνος ανταγωνισμού, χωρίς πλάγιες σκέψεις. Απλά, γενναιόδωρα...άνοιξαν την πόρτα στους νέους γείτονες!
Μας βοήθησαν και νιώθω πως με στήριξαν  και προσωπικά σε πολλές δύσκολες διαδρομές!

Τα blog τους επιτυχημένα και κάποιες, έχουν πλέον  στην κυριολεξία...εκτοξευθεί πολύ ψηλά στον χώρο αυτό!
Τώρα πια με κάποιες χαθήκαμε μα είναι πάντα ένα σημαντικό κομμάτι δικό μου και αυτού του blog. Είναι η ιστορία του! Το έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Χαρούμενο και φωτεινό.Το βοήθησαν να αποκτήσει ταυτότητα.
Τώρα αυτή η διαδρομή άλλαξε κι εμπλουτίστηκε και με άλλους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από τα γεμάτα έμπνευση blog τους! Είμαστε πια τόσοι πολλοί.
Καμιά φορά όλο αυτό μου θυμίζει τα ραντεβού που έδιναν οι γυναίκες της γειτονιάς τα καλοκαιρινά απογεύματα στην αυλή της καθεμιάς ή στο χωματόδρομο μπροστά στα σπίτια. Βγαίναμε κι εγώ με τη γιαγιά μου και τρελαινόμουν να τις ακούω να μιλούν καθώς τα χέρια τους επιδέξια έπλεκαν τσιγγελάκι ή κεντούσαν καθώς ανέλυαν τα πάντα πίνοντας το καφεδάκι τους.
Δεν διαφέρει και πολύ η φιλοσοφία...Όλοι εμείς μια γειτονιά λοιπόν!

Με αφορμή αυτή τη γειτονική μας σχέση οι εμπνευσμένοι δημιουργοί του μοναδικού διαδικτυακού  portal Μικροί Μεγάλοι δημιούργησαν κάτι ακόμη πιο φευγάτο....Τις ψηφιακές Γειτονιές!

Καθόλου τυχαίος ο τίτλος λοιπόν... Έτσι στις 20 Απριλίου  στην Αθήνα οι Ψηφιακές Γειτονιές μας ενώνουν για το πρώτο διαδραστικό Συνέδριο για γονείς bloggers και όχι μόνο!

Θα είμαι εκεί....ω! δεν θα το έχανα με τίποτα! Θα καταφέρω να δώσω απαντήσεις σε πολλά ερωτηματικά, θα ακούσω πολλούς και σημαντικούς ανθρώπους του διαδικτυακού χώρου, θα ακούσω ιστορίες άλλων blogger, θα έχω την ξεχωριστή χαρά και τιμή να μοιραστώ  κι εγώ την ιστορία μας, θα γνωρίσω πολλούς από όλους εσάς τους "γνωστούς αγνώστους", τους οποίους διαβάζω και ξέρω πως σκέφτονται ή πως νιώθουν αλλά...δεν ξέρω καν πως "φαίνονται", θα δω από κοντά κάποιους  αγαπημένους αναγνώστες μας. Θα γελάσουμε, θα αγκαλιαστούμε, θα φάμε και θα πιούμε...ω ναι! θα γλεντήσουμε μια ημέρα ιδιαίτερη! Δική μας. Βlog day...λοιπόν!

Μια καταπληκτική πρωτοποριακή ιδέα των Μικρών Μεγάλων που μας φέρνει κοντά και νομίζω πως δεν πρέπει να την χάσουμε...Θα είμαστε πολλοί και θέλουμε να γίνουμε ακόμη περισσότεροι. Να είστε εκεί...ας είστε εκεί!
Περιμένω να σας δω, τουλάχιστον κάποιους από εσάς  bloggers και αναγνώστες και followers και επιτέλους να σας γνωρίσω...αγαπημένοι!

Ας οργανωθούμε λοιπόν!Δηλώστε εδώ συμμετοχή. It's a blog day, it's our day bloggers!
Ραντεβού στην Αθήνα λοιπόν...για να μην τα λέμε μόνο γραπτά...

Περιμένω με ενθουσιασμό να σας δω όλους....
                                                                                 Κατερίνα

 

 

Σήμερα!

Τον τελευταίο καιρό λαμβάνω πολλά ηλεκτρονικά μηνύματα  που με βάζουν σε σκέψεις. Μηνύματα ανθρώπων που δεν περιμένουν τίποτε από εμένα, γιατί δεν νομίζω  στα αλήθεια πως μπορώ να τους προσφέρω κάτι. Άνθρωποι που μοιράζονται μαζί μου τις ιστορίες και τους φόβους τους. Για βουνά που πρέπει να ανέβουν εκείνοι ή οι οικογένειες τους. Για χαράδρες που έχουν να διασχίσουν  και γκρεμούς που πρέπει να πέσουν...

Πάντα με ξαφνιάζουν τέτοια μηνύματα σαν  αυτό από έναν ανώνυμο φίλο..."αν βρισκόταν τώρα κάποιος δίπλα μου,να μου ζεστάνει την καρδιά...να μου πει μην φοβάσαι είναι όλα ένα ψέμα...μια ανόητης φάρσα...κι εγώ να γύρω στον ώμο του και να χαμογελασω όπως παλιά..."

Μέσα στις ομάδες μου έχω αντιμετωπίσει  σχεδόν τα  πάντα. Γονείς που θρηνούσαν για παιδιά που έχασαν ή χάνουν.  Παιδιά που θρηνούσαν για τον γονιό που στερήθηκαν ή  αποχαιρετούσαν τον γονιό που "φεύγει". Είδα αδέρφια να λένε αντίο και να "γράφουν" στα αστέρια το όνομα του αδερφού που δεν θα ξαναδούν. Είδα φίλους να αποχωρίζονται φίλους και έζησα στιγμές απίθανης οργής και συντριβής όταν κάποιοι ανακάλυπταν πως κινδύνευαν να χάσουν τον εαυτό τους έχοντας μόλις παραλάβει αποτελέσματα ιατρικών εξετάσεων που τους φανέρωναν μια νέα σκληρή για εκείνους πραγματικότητα... Είδα ανθρώπους να αποχαιρετούν ανθρώπους, είδα το θάνατο και τον πόνο από κάθε του πλευρά.

Την άρνηση, τη θλίψη, την οργή...Δουλεύοντας στις ομάδες είναι όλα πιο απλά. Βρίσκω τον τρόπο. Η ίδια η ομάδα βρίσκει τον τρόπο...
Μα στα μηνύματα,  πάντα με ξαφνιάζει αυτή η αίσθηση ανημπόριας. Νιώθω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτε...Τίποτε...
Αποφάσισα λοιπόν να κάνω κάτι. Να μοιραστώ.
Να μοιραστώ μαζί μαζί σας το δικό μου απόσταγμα όλης αυτής της θλιβερής μα τόσο χρήσιμης εμπειρίας...γιατί αυτή η εμπειρία του ανθρώπινου  πόνου μόνο αγάπη για τη ζωή μου έχει χαρίσει.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όπως κι αν ζούσαν το πόνο, σε όποιο στάδιο του κι αν βρίσκονταν, όποια κι αν ήταν η σχέση τους με τον άνθρωπο που έχασαν ή έχαναν, ακόμη κι αν αυτός ήταν ο ίδιος τους ο εαυτός...πάντα, πάντα, μετάνιωναν για όλα αυτά που δεν είχαν προλάβει, ή δεν είχαν τολμήσει να πουν. Όλοι είχαν τύψεις για τα άσχημα όχι που είπαν ή έκαναν, αλλά που δεν διόρθωσαν όταν είχαν την ευκαιρία. Όλοι χαμογελούσαν σαν σκέφτονταν ή θυμόταν στιγμές ευτυχίας και λόγια αγάπης που δεν φοβήθηκαν ή δεν  παράλειψαν. Όλοι  θρηνούσαν για στιγμές που  δεν αφέθηκαν να ζήσουν με  αγαπημένους τους, με την πεποίθηση πως θα είναι εδώ και αύριο .
Όλοι μετάνιωναν για ρίσκα που δεν πήραν...

Συμβαίνουν γύρω μας τόσα άσχημα. Δυσκολίες κι αρρώστιες ακουμπούν φίλους μας και συγγενείς κι ανθρώπους που αγαπάμε κι είναι  φορές που νιώθω τόσο μεγάλη  χαρά που τρομάζω γιατί  φοβάμαι πως η θλίψη είναι εκεί κρυμμένη στη γωνία να μου κόψει το δρόμο. Σαν να περιμένω το κακό να ξεπηδήσει ξαφνικά φωνάζοντας "σε έπιασα"...Σαν να φτάνω πάντα σε αδιέξοδο και ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι...

Όχι αυτή δεν είναι μια ανάρτηση λυπημένη. Είναι μια χαρούμενη, χαρούμενη ανάρτηση. Γιατί έρχεται τριήμερο και θα έχουμε την ευκαιρία να τολμήσουμε να πούμε αυτά που ο εγωισμός μας  πνίγει. Θα πάρουμε πίσω τα άσχημα που μπορούμε ακόμη να αλλάξουμε και θα δημιουργήσουμε όμορφες στιγμές ευτυχίας για να τις θυμόμαστε όποτε θα τις έχουμε ανάγκη.
Αυτό το τριήμερο θα ρισκάρουμε λίγο παραπάνω...

Θα φτιάξουμε μια λίστα με όλα αυτά που θέλουμε να ζήσουμε μέσα στο επόμενο δεκαήμερο ή στο επόμενο δεκαπενθήμερο ή στον επόμενο μήνα...Ανάλογα με τις ανάγκες ή τις συνθήκες του καθένα. Μια  "must do" λίστα που δεν θα εγκαταλείψουμε με πράγματα απλά μα σημαντικά για εμάς...

Να λοιπόν κάποια από τη δική μας λίστα:

Να χορέψουμε στη βροχή.Όχι απλά να χορέψουμε...να γίνουμε μούσκεμα! Να γίνουμε παπιά χορεύοντας στη βροχή.

Να σταματήσουμε το αμάξι στην άκρη του δρόμου και να χορέψουμε όλοι μαζί στο επόμενο τραγούδι που θα μας κάνει να νιώσουμε ευτυχία.

Να σταθούμε στην άκρη ενός βράχου σε μια άγρια φουρτουνιασμένη θάλασσα και να πιτσιλιστούμε από το κύμα, με τα χέρια ανοιχτά.

Να κάνουμε ένα πάρτι στο σπίτι μόνο οι τέσσερις μας.Να ντυθούμε με τα καλά μας και να χορέψουμε Latin στο παρκέ...μετά από ένα τέλειο γεύμα με κεριά.

Να ντυθούμε "μέταλλα" και να χορέψουμε  rock  χοροπηδώντας ξυπόλητοι.

Να μοιραστούμε ο ένας με τον άλλο "τι είναι αυτό που αγαπώ σε εσένα" και να του φτιάξουμε ένα μικρό αιώνιο φυλαχτό με την αγάπη αυτή. Ένα μπουκαλάκι με μήνυμα, μια φιγούρα από πλαστελίνη, μια ζωγραφιά, ένα βραχιολάκι από κλωστές, οτιδήποτε.

Να φωνάξουμε  όλοι μαζί το όνομα μας στην άκρη ενός γκρεμού.

Να κάνουμε μια ομαδική οικογενειακή ζωγραφιά με δαχτυλομπογιές σε ένα πελώριο χαρτί.

Να κάνουμε πικ νικ στην άκρη μιας λίμνης και μετά να χορέψουμε με τα πόδια μας να βρέχονται στα νερά της.

Να οργανώσουμε με φίλους μια ημέρα ποδηλάτου και να πάμε όλοι μαζί με τα ποδήλατα μέχρι το επόμενο παραθαλάσσιο χωριό, να στρωθούμε μετά στην άμμο να παίξουμε, να φάμε και να λιαστούμε.

Κι άλλα κι άλλα...και κάθε φορά άλλα τόσα κι άλλα τόσα, με την πίστη  ότι θα χορτάσουμε ο ένας τον άλλο με αγάπη, με λόγια, με αγκαλιές, με στιγμές...Ότι θα χορτάσουμε ο ένας τον άλλο.
Για όσο...Για πάντα!
Σήμερα είμαστε εδώ κι ότι κι αν φέρει το αύριο είναι κρίμα να  το χάσουμε  με το φόβο αυτού που μπορεί  να έρθει, μπορεί και να μην έρθει ποτέ.
Σήμερα είμαστε εδώ κι ότι κι αν φέρει το αύριο...το σήμερα θα έχει φύγει για πάντα.
Σήμερα κρατάμε στα χέρια μας ένα υπέροχο δώρο κι είναι ύβρις να μην το χαρούμε.
Σήμερα θα κάνουμε τη  "must do" λίστα μας. Σήμερα όχι αύριο, γιατί το σήμερα είναι πιο δυνατό από το αύριο.
Αν νομίζεις πως φοβάσαι το αύριο...σκέψου πόσο ακόμη πιο τρομακτικό μπορεί να γίνει το αύριο αν έχεις να το ζήσεις με τις τύψεις από τα λάθη, τις απώλειες και τις χαμένες ευκαιρίες του σήμερα! Να το ζήσεις μετανιώνοντας για αυτά που δεν τόλμησες να κάνεις ή να πεις, όταν είχες το μαγικό "σήμερα".

Οπότε σήμερα...βάλε λουλούδια στα βάζα. Δώσε ζουμερά φιλιά για καλημέρες. Στάσου για λίγο στο δρόμο για να κοιτάξεις κάτι που βρίσκεις όμορφο. Άργησε σε ένα ραντεβού. Χαιρέτα έναν φίλο με μια βαθιά σφιχτή αγκαλιά. Κάνε μια παλαβομάρα. Γέλασε φωναχτά. Πες μια μαλακία...και μετά γέλα με αυτή. Κλείσε τα μάτια τρώγοντας κάτι που βρίσκεις τέλειο. Άκου δυνατά μουσική και τραγούδα με όλη σου την παραφωνία το αγαπημένο σου τραγούδι. Μην κατακρίνεις, πνίξε την αρνητική κριτική και τις καυστικές σκέψεις. Γίνε γελοίος, για να κάνεις ένα παιδί να γελάσει. Ζήτα μια συγνώμη και πριν τελειώσει η μέρα...κάνε τη δική σου λίστα! Για όσο...για πάντα!
Σήμερα δεν θα περιμένουμε τίποτε να έρθει....θα πάμε εμείς!

Καλημέρα αγαπημένοι ....αγαπημένοι μου! Καλό κουράγιο εκεί έξω...
                                                                                   Κατερίνα

Άνοιξη παντού.

Μπορεί οι μέρες να είναι ακόμη αρκετά υγρές και βροχερές ωστόσο όταν βγαίνει ο ήλιος αρκεί για να μας γεμίσει με ιδέες και να μας ξυπνήσεις ανάγκες.
Τον τελευταίο καιρό το πρόγραμμα μου είναι τόσο φορτωμένο, που δεν έχω προλάβει να ασχοληθώ καθόλου με το σπίτι, έτσι αυτό το τριήμερο ήταν ευκαιρία. Ο μπαμπάς μας είχε την ανάγκη να ξεκουραστεί μιας και δεν έγινε ακόμη τελείως καλά και δεν ακολούθησε στις βόλτες. Εμείς όμως κάναμε ωραίους μακρινούς περιπάτους  παρέα με το Λου!

Μέσα σε ελαιώνες...σε αμυγδαλεώνες, σε χωράφια σπαρμένα με στάρια...
Ο Λού σύντροφος. Είναι τόσο χαρούμενος σε αυτές τις βόλτες.

 

Οι μυρωδιά είναι απίστευτη.Φρεσκάδα, χλωρό γρασίδι και μέλι...Ανοιξη!
Τι όμορφη που είναι αυτή η αναγέννηση.Υπέροχη λέξη...Εχω μια τέλεια εικόνα με την λέξη αυτή και τη σχέση της με την Ανοιξη...Με το μύνημα πως όλα είναι κύκλος και όταν έρθει η σωστή στιγμή θα ξανανθίσουν. Υπέροχη προοπτική! Η αίσθηση πως τίποτε δεν χάνεται για πάντα!

Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας την πιο μαγική εποχή του χρόνου, είναι τόσο γεμάτα ελπίδα. Γεμίζει χρώμα το μυαλό.

Τα αγόρια χαίρονται τόσο πολύ και εγώ νιώθω τόσο χαλαρή και ήρεμη με εκείνους τριγύρω.

Μαζέψαμε αγριολούλουδα και επίσης αποφάσισα να φτιάξω ένα μικρό ανοιξιάτικο τοπίο μέσα στο σπίτι οπότε ξερίζωσα άγριους  βολβούς και φτάνοντας στο σπίτι αυτοσχεδίασα.

Τους βολβούς τους έβαλα μέσα σε γυάλινα βάζα με νερό κι έτσι κρατούν ανθισμένα πολύ περισσότερο.

Επίσης άλλους βολβούς τους έβαλα πάνω στην παλιά κορνίζα και πάνω τους έβαλα βρύα. Αυτά  τα ψεκάζω μια στις τόσες για να παραμείνουν ζωντανά και δροσερά.

Ενα μικρό Ανοιξιάτικο λιβαδάκι στο σαλόνι μας.

 

Όλα έγιναν πιο ανάλαφρα.Τα χρώματα απαλά. Το σπίτι μας μεταμορφώνεται και πάλι.

Οι ημέρες μεγαλώνουν...το ίδιο και τα σχέδια και τα όνειρα και οι υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας! Το σπίτι γεμίζει μικρά αγριολούλουδα. Στολίδια της ίδιας της φύσης. Ηταν πάντα εκεί αόρατα...μέχρι που βγήκε ο ήλιος και τα γέμισε με υποσχέσεις κι εκείνα γεμάτα εμπιστοσύνη άνθισαν...

Τι χρειάζεται κανείς για να αθίσει;
Ισως... να πεισθεί πως ήρθε η Ανοιξη...κι αν δεν ήρθε ακόμη, να νιώσει εμπιστοσύνη πως είναι πια κοντά...ώρα να ανθίσουμε αγαπημένοι! Ωρα για δημιουργία...Φωτεινές Καλημέρες!

Κατερίνα

Μην μας προλάβει η βροχή...

Το έχω ξαναπεί πως το blog, μου έχει ανοίξει ένα πελώριο παράθυρο. Μπήκαν στη ζωή μου νέοι άνθρωποι και κάποιοι από αυτούς έγιναν φίλοι αληθινοί και νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτές τις σχέσεις, για αυτά τα διαλεχτά πλάσματα. Τα μικρά μου αγριολούλουδα που σαν τα βάλω όλα μαζί σε ένα βάζο με την διαφορετικότητα τους φτιάχνουν στη ζωή μου μια άγρια κι εξαίσια ανθοδέσμη.
Ένα τέτοιο αγριολούλουδο είναι κι εκείνη...

Ημέρα των φίλων σήμερα κι ήρθε η στιγμή να μοιραστώ μαζί σας μια φιλία που όμοια της δεν έχω ξαναζήσει.Τη φιλία μου με ένα  άγριο κρίνο!
Δεν θα σας πω το όνομα της. Δεν θα το μαρτυρήσω, είναι δική μου...Είναι ένα πλάσμα τόσο όμορφο, πρέπει να τη δείτε για να καταλάβετε.Σας το λέω εγώ που δεν την έχω δει ποτέ, παρά μόνο σε μια φωτογραφία που μου έστειλε για να δω το πρόσωπο της...Κι είναι έτσι ακριβώς όπως την είχα φανταστεί. Ένα διάφανο, θλιμμένο ανοιξιάτικο κρινάκι...
Από εκείνες τις πορσελάνινες κούκλες, τόσο εύθραυστη και δυνατή μαζί.

Έχω γράψει για εκείνη σε μια παλιότερη μου ανάρτηση κι έχω αναρτήσει και υπέροχες φωτογραφίες της.
Μου έγραψε για πρώτη φορά την Άνοιξη ένα χρόνο πριν κι έτσι απλά αρχίσαμε να αλληλογραφούμε συχνά πυκνά. Εκείνη ζούσε μια απώλεια. Μια μεγάλη επίπονη αλλαγή. Είχε ανάγκη να μοιραστεί και το έκανε μαζί μου. Είχα  την πελώρια τιμή, να δεχθώ αυτό το ανέλπιστο δώρο...Την εμπιστοσύνη της!
Αρχίσαμε να μιλάμε, πάντα γραπτά. Παρόλο που ανταλλάξαμε τηλέφωνα για να μην χαθούμε, δεν θέλαμε θαρρείς  να ακούσουμε η μια τη φωνή της άλλης..Ξέραμε πως τα τηλέφωνα δεν θα μας κρατούσαν κοντά, μα κάτι άλλο πολύ πιο δυνατό κι αυτό το είχαμε ήδη. Σπάνια νιώθεις έτσι για κάποιον που δεν γνωρίζεις.

Κέρδισα μια ακόμη φίλη θησαυρό.Τώρα η ζωή της άλλαξε. Η οικογένεια ενώθηκε και πάλι, όμως οι στιγμές που έζησε, καθώς ξεριζωνόταν μαζί με το μικρό της από τον τόπο που μεγάλωσε κι έζησε ήταν συγκλονιστικές και όταν τις διάβαζα έκλαιγα έτσι όπως είχα χρόνια να κλάψω.
Τώρα που όλα έχουν περάσει της ζήτησα να  μοιραστεί σε μιαν ανάρτηση, όλη αυτή τη βίαιη αποκόλληση που μοιράστηκε μαζί μου, μέσα από κάποια γραπτά της...Μου έδωσε την άδεια να τα δημοσιεύσω και την ευγνωμονώ.
Οι φωτογραφίες στο κείμενο, είναι επίσης δικές της. Βγάζει υπέροχες φωτογραφίες, το κρινιώ μου...
Ως Αγριο Κρίνο θα σας τη συστήσω παρόλο που έχει ένα όνομα απίθανα γοητευτικό...
Είναι η μικρή, ακριβή μου φίλη...που με στηρίζει και τη στηρίζω. Κάπου εκεί μακριά, μα πάντα τόσο κοντά μου!

Γράφει απλά συγκλονιστικά!Θα καταλάβετε τι εννοώ...
Απολαύστε την...

ΜΗΝ ΜΑΣ ΠΡΟΛΑΒΕΙ Η ΒΡΟΧΗ...

 

 

11.11.11, το τελευταίο βράδυ όλοι μαζί. Ξημερώματα ήρθε το φορτηγό να φορτώσει τις αναμνήσεις μας, τις στιγμές μας, τη ζωή μας, ξημερώματα ήρθε, μη μας προλάβει η βροχή. Το σπίτι σιγά-σιγά άδειαζε,ερήμωνε. Μαζί μ’ αυτό και η ψυχή μου. Μαζί μ’ αυτό και τα όνειρά μου. Η μετακόμιση αυτή δεν ήταν σαν τις άλλες που κουβαλούσαν προσμονή, ελπίδα, χαρά για το νέο ξεκίνημα, για το νέο προορισμό. Αυτή συνοδευόταν από πρόσωπα βουβά,κοφτές ματιές, βλέμματα υγρά, γρήγορες κινήσεις…..μη μας προλάβει η βροχή.

Εξουθενωμένη ψυχικά με βρίσκει ο αγαπημένος μου χάμω στο άλλοτε παιδικό δωμάτιο να κρατώ σφιχτά τον μικρό στα γόνατά μου και να θηλάζει. Τελειώσαμε, μου λέει, αυτό ήταν. Φεύγουμε. Άραγε πότε ξανά θα κρατήσω στην αγκαλιά μου την κουβερτούλα του μωρού, θα ξεφυλλίσω τα αγαπημένα μου βιβλία, θα αγγίξω τις αγαπημένες μου φωτογραφίες στις κορνίζες, θα μυρίσω τα μπαχαρικά μου, θα κοιμηθώ γλυκά στο μαξιλάρι μου?

Δεν ήθελα να πω αντίο στη ζωή μου, δεν ήθελα να την αποχωριστώ, Την ακολουθούσαμε για χιλιόμετρα μακριά, την προσέχαμε, δεν την αφήναμε από τα μάτια μας στιγμή. Μπροστά το φορτηγό, από πίσω ακριβώς εμείς. Η βροχή δε μας πρόλαβε. Η ώρα του χωρισμού, όμως, ήρθε. Η πόρτα του υπογείου του πατρικού μου σπιτιού έκλεισε δυνατά. Δεν την ξανάνοιξα από τότε. Φοβόμουν να κατέβω το κατώφλι της. Μην αντικρίσω ξανά τη συσκευασμένη μου ζωή και καταρρεύσω. Η καγκελόπορτα του πατρικού μου σπιτιού έκλεισε και αυτή. Ο αγαπημένος μου έφυγε μετανάστης για μια καλύτερη ζωή. Ξημερώματα έφυγε.Στεκόμουν εκεί μέσα στο κρύο, σήκωνα τις μύτες των ποδιών μου, έκανα δεξιά,αριστερά, σκούπιζα τα δάκρυά μου, τέντωνα το κεφάλι μου να τον βλέπω, έστω και αμυδρά, σαν σκιά, ώσπου χάθηκε από τον ορίζοντά μου. Κατέρρευσα.

Μετανάστης. Μια λέξη ξένη προς εμάς, πρωτάκουστη,χωρίς οικογενειακή εμπειρία και γνώση. Μια λέξη μονόδρομος, Αναγκαστική επιλογή για αξιοπρεπή επιβίωση. Επιστροφή στο πατρικό, στην οικογενειακή θαλπωρή και ζεστασιά. Με ποιον άλλον άλλωστε θα σήκωνα αυτό το φορτίο? Χρειαζόμουν τη φροντίδα και την αγάπη των γονιών μου. Την είχα ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε.

Ένας χρόνος πέρασε από εκείνη τη βαριά και μελαγχολική μέρα, ένας χρόνος και κάτι. Ένας χρόνος με την απουσία του μπαμπά πάντοτε κόμπος στο λαιμό, δάκρυ πνιχτό, κραυγή βωβή, παράπονο πονεμένο. Μόνο, μη μας προλάβει η βροχή……... Μην προδοθούμε στο παιδί. Ένα παιδί που αυτόν το χρόνο μακριά από τον μπαμπά μεγάλωσε πολύ και από μωρό έγινε παιδάκι.Περπάτησε, έτρεξε, χόρεψε, είπε τις πρώτες λεξούλες, τα πρώτα τραγουδάκια,έκανε τους πρώτους φίλους. Σε πόσα μηνύματα, σε πόσες φωτογραφίες, σε πόσα τηλεφωνήματα, σε πόσα γράμματα στον μπαμπά να χωρέσουν οι λεξούλες του, τα κατορθώματά του, τα σ’ αγαπώ?

Θυμάμαι στα γενέθλια του μικρού το μήνυμα που μου έστειλε η αγάπη μου, λίγα λεπτά πριν σβήσει τα κεράκια.« Τη στιγμή που θα σβήνει τα κεράκια, δώσε του ένα φιλί. Εκείνη τη στιγμή θέλω να είμαστε μόνο εμείς οι τρεις. Μην το ξεχάσεις. Ένα φιλί. Μόνο εμείς οι τρεις. Κανείς άλλος ».

Έτσι κι έγινε. Έτσι ακριβώς. Μόνο εμείς οι τρεις…….Κανείς άλλος.

 

Έκλεινα τα μάτια μου και βασανιζόμουν να θυμηθώ το παρελθόν μου και δεν μπορούσα να το συναντήσω πουθενά. Τα ξαναέκλεινα με περισσότερη δύναμη και πάλι μάταια. Το παρελθόν μου είχε χαθεί, είχε εξαφανισθεί, τα ίχνη του είχαν σβηστεί. Τρομαγμένη άνοιγα τα μάτια μου κι έβλεπα μπροστά μου το παρόν, τον μικρό. Αυτό είναι, σκέφτηκα. Ζω μόνο για το παρόν, για το παρόν και το μέλλον, για τον μικρό.

 

Κι έζησα με το παιδί όσα δεν είχα ζήσει μέχρι τώρα,κι έζησα ως παιδί όσα είχα ξεχάσει να ζήσω, κι έζησα για το παιδί απίστευτες και ονειρικές στιγμές. Με τραβούσε από το χέρι για ατελείωτο παιχνίδι και χορό,με ξεσήκωνε για βόλτες και σκανδαλιές, με συγκινούσε με τα χάδια του και τα φιλιά του, μου έλεγε σ’ αγαπώ! Κάναμε πύργους με κυπελλάκια, με τουβλάκια, με αυτοκινητάκια, με καπάκια από αναψυκτικά, φτιάξαμε παζλ, ζωγραφίσαμε αμέτρητα λεωφορεία με μαρκαδόρους, κηρομπογιές, κιμωλίες, παίξαμε κουκλοθέατρο,κολλούσαμε κουμπιά για ρόδες σε αυτοκίνητα ζωγραφισμένα σε χαρτόνι, παίξαμε κρυφτό, κυνηγητό, ποδόσφαιρο. Δε χορταίναμε βόλτες στις παιδικές χαρές, στις γειτονιές της πόλης, στις αυλές των νέων φίλων, πήγαμε θέατρο, χορέψαμε σε πανηγύρια,στις εκδηλώσεις του καλοκαιριού, κάναμε μπάνιο στη θάλασσα καταμεσής του φθινοπώρου, μη μας προλάβει η βροχή. Και……

02.12.12, έφτασε επιτέλους η ώρα να σμίξω ξανά με το παρελθόν μου. 25 χρόνια μαζί. 25 χρόνια αχώριστοι. 25 χρόνια ο ένας να κρατά το χέρι του άλλου σφιχτά. Δε θα το αποχωριζόμουν ποτέ ξανά. Ποτέ! Πόσο στ’ αλήθεια την περίμενα αυτήν τη στιγμή. Πόσο στ’ αλήθεια! Όλη την προηγούμενη μέρα ένιωθα μια γλυκιά προσμονή, ένα φτερούγισμα στην καρδιά, σαν και αυτό του πρώτου ραντεβού, της πρώτης αγάπης. Μα κι έντονα πάλι τα συναισθήματα της μετακόμισης,του ξεριζωμού, του αποχωρισμού από τους γονείς, που τόσο καιρό με φρόντισαν και με χάρηκαν σαν να ήμουν πάλι 10 χρονών παιδί, το παιδί που δε μεγάλωσε ποτέ.

Επανάληψη σκηνικού. Γρήγορες και μηχανικές κινήσεις,χαρτομάντιλα υγρά, ασφυκτικά σφιγμένα μέσα στην παλάμη, μάτια θολά και φλογισμένα, χαμόγελα προσποιητά, βλέμματα απόγνωσης και φόβου… της μάνας, που τα είχε χαμένα και δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Μόνο μου έλεγε «σςςςςςςςςς, μη μας καταλάβει το παιδί, μη μας προλάβει η βροχή».

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου, δεν έκλαψα καθόλου. Προσπαθούσα να συγκρατηθώ, γιατί αν αφηνόμουν, τα δάκρυα θα γίνονταν χείμαρρος και θα με παρέσυραν χωρίς γυρισμό. Μόνο που κάποια στιγμή που κρατούσα το ποτήρι να πιω νερό συνειδητοποίησα ότι το χέρι μου και τα χείλη μου έτρεμαν. Αδύνατον να το βαστάξω, αδύνατον να πιω. Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και συνεχίζω…. Βαλίτσες, κουτιά, λίστα, τσάντες, σημειώσεις, πάνες,μωρομάντιλα, διαβατήρια, εισιτήρια. Έπεσα στο κρεβάτι λιγάκι να ξεκουραστώ και πέρασε μπροστά μου σαν ταινία η χρονιά που πέρασε μακριά από το παρελθόν μου,κοντά στους γονείς μου και μαζί με το παρόν και το μέλλον μου, το παιδί μου. Τί κρατώ για φυλαχτό μες τη καρδιά μου από αυτήν τη χρονιά?

Το βλέμμα του μωρού, όταν θήλαζε στην αγκαλιά μου.Τα αμέτρητα μηνύματα αφοσίωσης, τις ατελείωτες αφιερώσεις λατρείας, τα αναρίθμητα γράμματα συμπόρευσης του αγαπημένου μου. Το βλέμμα προς το άπειρο,προς το μέγα, προς το υπέρτατο. Το βλέμμα προς τη μάνα. Το ζωγραφισμένο χαμόγελο στα χείλη των γονιών μου.Ένα χαμόγελο που δεν έφευγε ποτέ. Εκεί, σταθερό, πάντα στη θέση του. Τις βόλτες στον αγαπημένο μας σταθμό των τρένων, στον αγαπημένο μας προορισμό. Εκεί πηγαίναμε, όταν το σπίτι δε μας χωρούσε, όταν τα μάτια βούρκωναν και ζητούσαν παρηγοριά. Ο γεροπλάτανος, το γνώριμο σφύριγμα του τραίνου μάς προσέφεραν αυτό ακριβώς που αποζητούσαμε εκείνην τη στιγμή, λήθη. Στο τελευταίο βαγόνι φόρτωνα τη θλίψη μου, τα παγιδευμένα όνειρά μου, τις προσευχές μου, στο τελευταίο αντίο….. Την κυρά Ελένη, που χτυπούσε διακριτικά και με τόοοση αγάπη την πόρτα κι έλεγε «έχω φρέσκα αβγουλάκια για το παιδί, καλημέρα!» Την Ελπίδα, το κοριτσάκι που μπαινοέβγαινε στο σπίτι και κρυβόταν πίσω από τις κουρτίνες και τις πόρτες, ώσπου να την βρούμε. Και πάντα την βρίσκαμε, γιατί γινόμασταν κι εμείς παιδιά, γιατί την είχαμε ανάγκη.

 

 

Φεύγω συντροφιά με τη γλυκιά μυρωδιά του μελομακάρονου,που τρύπωσε μέσα στις βαλίτσες το προηγούμενο βράδυ, αγκαλιά με τα χειροποίητα δώρα απρόσμενων φίλων που με συγκίνησαν πολύ, με την εικόνα αγαπημένων συγγενών που ήρθαν από πολύ πολύ μακριά, για να μας αποχαιρετήσουν, με το άρωμα της μάνας μου στη χούφτα, για να μου την θυμίζει, με την Κατερίνα να μου κρατά το χέρι σφιχτά….. Ξημερώματα σηκωθήκαμε. Ξημερώματα φύγαμε. Ο πατέρας μέσα σε λυγμούς, ο αδερφός διεκπεραιωτής, η μάνα δεν ήθελε να αποχωριστεί τη ζωή της,δεν ήθελε ακόμη να πει αντίο στο μοναδικό εγγόνι της. Μας ακολούθησε παλεύοντας σε όλη τη διαδρομή με τα δικά της θεριά, με τους δικούς της δαίμονες. Ο μικρός τυλιγμένος μέσα στην καρό κουβερτούλα χαιρόταν για το ταξίδι, για το αεροπλάνο,για τον μπαμπά, για τη νέα ζωή που ξημέρωνε μπροστά του. Μας έδειχνε σε όλους το δρόμο, μας προέτρεπε να τον ακολουθήσουμε. Και το κάναμε όλοι άλλοτε συνειδητά άλλοτε προσποιητά, το σύνθημα είχε δοθεί κι η αποστολή έπρεπε να εκτελεστεί. Αναχώρηση. Αντίο.

 

Τελευταία σκηνή. Η μαμά μου αγκαλιά με την καρό κουβερτούλα στη μέση της αίθουσας του αεροδρομίου. Η κουβέρτα δεν έχει ακόμη πλυθεί.

 

ΜΗ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ……

 

Στο αεροπλάνο όλα είχαν πάρει πια το δρόμο τους, την προδιαγεγραμμένη πορεία τους. Ο μικρός με το γλειφιτζούρι στο χεράκι, για να μην πονέσουν τα αυτάκια του, καθόταν σοβαρός στη θέση του και περίμενε με λαχτάρα την επόμενη εικόνα που θα παρουσιαζόταν μπροστά μας, την επόμενη κίνησή μας,ώσπου τον πήρε γλυκά ο ύπνος. Έτσι έμεινα αρκετή ώρα σιωπηλή και προσπαθούσα να σκηνοθετήσω με κάθε δυνατό και φανταστικό τρόπο τη στιγμή της ένωσης, της επανένωσής μας ως οικογένειας. Εκείνη τη στιγμή άκουσα ακριβώς από πίσω μου μια γυναικεία φωνή να λέει «πάμε να βρούμε τον μπαμπά μας, να μείνουμε όλοι μαζί,γιατί τόσο καιρό ήμασταν στη γιαγιά και στον παππού». Ίδιο σκηνικό, ίδια περίπτωση. Μια μαμά και το τρίχρονο αγοράκι της. Η υπόθεση του έργου άρχισε να εμπλουτίζεται, οι πρωταγωνιστές να πυκνώνουν, τα συναισθήματα να κορυφώνονται.Η αυλαία ανοίγει.

 

Δεν μπόρεσα όμως τίποτε να δω, δεν μπόρεσα τίποτε να διακρίνω, μόνο ένα εκτυφλωτικό φως, μια χρυσαφένια λάμψη διάχυτη σε όλο το χώρο, παντού. Κι έπειτα, μια φωνή, μια φωνή τόσο γνώριμη, το μέσα μου, το είναι μου, η φωνή του παρελθόντος μου, «τρέξε αγόρι μου, τρέξε στον μπαμπά». Κι ένα μαγικό ραβδί άνοιξε το δρόμο προς την πελώρια και ζεστή αγκαλιά του. Δεν είχα ξαναδεί τον Ήλιο μου ποτέ ξανά τόσο χαρούμενο, τόσο ευτυχισμένο, τόσο λαμπερό.Μια σφιχτή αγκαλιά, που δεν έλεγε με τίποτε να χαλαρώσει, μια αγκαλιά λουλούδια, λόγια τρεμάμενα, λόγια μπερδεμένα, δάκρυα χαράς, δάκρυα λύτρωσης,όλα μαζί μια στιγμή, μια σκηνή, που δεν την είχα φανταστεί, που δεν την είχα φανταστεί να σκηνοθετήσω. Η πραγματικότητα κατάφερε να ξεπεράσει τη φαντασία, η φαντασία φάνηκε πεζή και η πραγματικότητα παραμύθι.

«Είμαστε οικογένεια τώρα» έλεγε το μικρό μας, «η μαμά, ο μπαμπάς και ο Ν.». Οικογένεια. Μαζί. Έχω σοκαριστεί από την απίστευτα σαρωτική δύναμη του μαζί, έχω φοβηθεί το ισοπεδωτικό πέρασμά του από τις δυσκολίες και τα θεωρητικά ανυπέρβλητα εμπόδια, και τα λόγια φαίνονται πραγματικά πολύ φτωχά να εκφράσουν την ευτυχία μου. Απρόσμενη και καλοδεχούμενη. Θα την φροντίσω, θα την κακομάθω, θα της κάνω όλα τα χατίρια,για να μείνει, για να παραμείνει, για πάντα!

 

 

 

 

Μπορεί να μένουμε σ’ ένα δωμάτιο 20 τετραγωνικών,αλλά δε μας νοιάζει, είμαστε μαζί! Μπορεί όλη μας η ζωή να είναι 3 βαλίτσες,αλλά δε μας νοιάζει, είμαστε μαζί! Μπορεί να μην έχουμε δικούς μας ανθρώπους,φίλους κοντά μας, αλλά δε μας νοιάζει, είμαστε μαζί! Μπορεί παραμονή Χριστουγέννων να περπατούσαμε ολομόναχοι στο δρόμο και να βλέπαμε ανοιχτά και φωτισμένα τα παράθυρα των σπιτιών, γεμάτα από κόσμο, φώτα και γλυκά, αλλά δε μας ένοιαζε, γιατί ήμασταν μαζί! Μπορεί να ήμουν μόνη με τον μικρό την Πρωτοχρονιά, γιατί ο μπαμπάς ήταν στη δουλειά, αλλά ήξερα ότι σαν φανεί ο ήλιος θα είμαστε μαζί! Ξημέρωσε. Μαζί! Και μόνο αυτό έχει σημασία. Τίποτε άλλο. Μαζί! 

Τώρα όλα μου φαίνονται μικρά, αδύναμα, τιποτένια. Τώρα είμαι δυνατή κι εγώ, ήρεμη και κατασταλαγμένη, πάτησα στεριά. Τώρα έχω τον Ήλιο μου και τη Γη μου.

 

Σας το είπα πως θα συγκινηθείτε...Άγριο Κρίνο ήρθε η Άνοιξη κι άνθισες, δεν είσαι θλιμμένο πια...Σ' αγαπάω!

Τρελό Αποκριάτικο πάρτι!

Δεν μου αρέσουν πια οι Απόκριες.Ορίστε το είπα.
Όταν ήμουν παιδί τις λάτρευα.Φορούσα όλα τα παλιά 70's ρούχα της μαμάς κι έβγαινα με τους φίλους για να παίξουμε στην πλατεία ροπαλιές και να κάνουμε ανοησίες. Έχω ντυθεί μπεκρής, ρεμπέτης, μάστορας,χωριατοπούλα. Ντυνόμασταν με τη φίλη μου την Ξένια εκείνη μάγκας κι εγώ η γυναίκα του μάγκα. Η Ξένια είχε μια κοιλιά τούμπανο κι εγώ έναν ποπό τεράστιο από τα μαξιλάρια.Πολύ γέλιο...
Θυμάμαι που σκάλιζα τις ντουλάπες να βρω ότι πιο φανταχτερό και μια φορά ντύθηκα...παρτσακλό, δηλαδή άσχημη και γελοία και πήγα στη μαμά μου να με δει.Της είπα "κοίτα βρήκα αυτά τα άθλια σκουλαρίκια και τα έβαλα, μα δεν είναι απαίσια;" κι εκείνη μου είπε "αυτά τα φορούσα στο γάμο μου..." γκλούχ!!

Τελευταία φορά που ντύθηκα, έγινα καθαρίστρια με κάτι παλιόρουχα που είχα. Πήρα και μια σφουγγαρίστρα παραμάσχαλα, έβαψα μαύρα τα δόντια μου, ένωσα  με μαύρο μολύβι τα φρύδια μου κι άνοιξα την πόρτα να πάω να συναντήσω τον Πα σε ένα Bar. Ανοίγοντας την πόρτα έπεσα πάνω σε ένα τύπο έτοιμο να χτυπήσει το κουδούνι μου. Του χαμογέλασα και το βλέμμα του κόλλησε έκπληκτο στα μαύρα μου δόντια. Στη συνέχεια ατάραχος  με ενημέρωσε για έναν  έρανο. Τον κοιτούσα σαν χάνος και είχα πάθει πλάκα με την απόλυτη ψυχραιμία του. Ήθελα να τον ρωτήσω "συγνώμη σου φαίνομαι να μπορώ να κάνω συζήτηση;"  Τελικά κατάφερα και ξέφυγα για να συναντηθώ με τον Κουασιμόδο μου...που ήταν πιο γελοίος από εμένα!

Κάθε χρόνο που πηγαίνουμε με τα παιδιά σε όλες αυτές τις αποκριάτικες γιορτές στα "μπαλνταφά" που έλεγε η θεία μου παλιά και γελούσαμε πολύ, φοράμε όλο κι από καμιά μάσκα, ένα καπέλο, το κάτι τις για να χαρούν και τα παιδιά. Είχα να ντυθώ κανονικό καρναβάλι, χρόνια.
Φέτος εδώ και μια εβδομάδα οι φίλοι μας έψηναν για ένα πάρτι αποκριάτικο, στο Σχολείο της Φύσης, όπου τέτοιου είδους ξεσαλώματα είναι πια θεσμός. Δεν ήθελα να πάω με τίποτε μέχρι που διάβασα την υπέροχη ανάρτηση της Lolipop και εμπνεύστηκα. Είπα θα πάω και θα περάσω καλά!
Η πλάκα άρχισε από το πρωί που μπήκα πάλι στη διαδικασία ξεσηκώνοντας τις ντουλάπες για να βρω τι θα φορέσω...Έβαλα μια μπλούζα με φτερά στρουθοκάμηλου, κοντά 13 χρόνων που την είχα χρυσοπληρώσει για να τη φορέσω σε ρεβεγιόν και μια πανάκριβη  φούστα από ταφτά, που είχα αγοράσει για ένα γάμο! Που να το ήξερα όταν τα αγόραζα πως θα κατέληγαν να με ντύνουν καρναβάλι...σαν τα νυφιάτικα σκουλαρίκια της μαμάς μου!

Τι ντύθηκα δεν ξέρω...αχαρακτήριστο. Πάντως το ευχαριστήθηκα και ήμουν πειστική γιατί ο Γιωργάκος δεν ήθελα να βγει φωτογραφία μαζί μου...Τον αγρίεψε η μαυρίλα.Ο Μεξικανός δίπλα πήρε ένα τραπεζομάντιλο της μαμάς του και το έκοψε για να χωρέσει το κεφάλι του. Κρυφά εννοείτε...αν το μάθει η μαμά του την πάτησε!! Αχ αυτές οι ντουλάπες των μαμάδων ακόμη εφοδιάζουν τα καρναβαλικά μας αξεσουάρ! Δυστηχώς στην φωτο δεν φαίνονται τα πράσινα σάπια δοντάκια του που με έκαναν να πέσω κάτω από το γέλιο.

Πήγαμε με φίλους στο Σχολείο της Φύσης όπου οι γονείς είχαν ετοιμάσει ένα πάρτι τρελό από κάθε άποψη.Ο καθένας έφερε χειροποίητα γλυκά και αλμυρά και κάθε λογής ποτά, οπότε υπήρχε ένα πλήρες οργανωμένο μπουφέ. Φαγητό και ποτό έρεαν άφθονα και άρχισε ο χορός.

Διαγωνισμοί, επιδείξεις ανά ζευγάρια, ο dj...από άλλη δεκαετία, τα έδωσε όλα!

Οι στολές εμπνευσμένες.Τα γέλια, τα πειράγματα, το κέφι...Να εδώ κάτω και η οικογένεια Shrek ενώ πιο πάνω στη γωνία τα αγόρια στήθηκαν στον τοίχο μάλλον περιμένοντας να τους κάνει σωματικό έλεγχο η αστυνομικός του Ρουβά, στη διαφήμιση με τα πατατάκια!Αλλά που....

Παντού γύρω πεταμένα χαρτονομίσματα των 100 ευρώ γιατί όπως είναι γνωστό...λεφτά υπάρχουν και για αυτό τα μοιράζουμε!

Τα αγόρια τα έδωσαν όλα!!! Δεν κατέβηκαν από τη σκηνή.

Το ρεπερτόριο μεγάλο. Στο τέλος χόρεψαν ακόμη και ποντιακά για να ευχαριστήσουν και την πόντια γιαγιά που ήρθε στο πάρτι και το 'καψε το πελεκούδι!Ακόμη και τις παντόφλες έβγαλε. Την χτυπούσαν στη φτέρνα.

Είμαι χαρούμενη που πήγαμε, για πολλούς λόγους μια πιο πολύ για το τέλος. Γιατί στο τέλος όταν οι περισσότεροι έφυγαν έγινε κάτι μαγικό!
Αυτοί που ήταν εκεί πήραν σκούπες και σφουγγαρίστρες και σακούλες και μάζευαν, σκούπιζαν, πετούσαν και σφουγγάριζαν, με τη μουσική τέρμα, χορεύοντας, χρησιμοποιώντας τα σκουπόξυλα σαν μικρόφωνα και κάνοντας απίθανες Χολιγουντιανές φιγούρες με αυτά.Ήταν σαν να έβλεπα μιούζικαλ. Τα λάτρεψα όλα.

Την αλληλεγγύη, το κέφι, τη φροντίδα, τις φιγούρες...όλα. Το σχολείο αφέθηκε πεντακάθαρο να περιμένει το πρωί της Δευτέρας τα παιδιά των γονιών που γλέντησαν μέχρι τελικής πτώσης. Αυτή η αίσθηση δίνει τόση ασφάλεια.Το σχολείο των παιδιών τους.Το δικό τους σχολείο!

Ήταν από τα πιο ωραία πάρτι των τελευταίων χρόνων. Γυρίσαμε σπίτι με το πρώτο φως της ημέρας, χωρίς φωνή...Όλοι οι φίλοι που ξεφαντώσαμε μαζί είναι τώρα σε  αλαλία. Απίστευτο!
Το ίδιο πρωί τα παιδιά είχαν το δικό τους Αποκριάτικο πάρτι στο σχολείο και εγώ τα άκουγα όλα μέσα από το τούνελ, οπότε τα πήγε ο μπαμπάς τους...Τυχερή που είμαι. Τώρα ο πατέρας αρρώστησε από την ταλαιπωρία. Αχ πάνε τα χρόνια που αυτό γινόταν κάθε Σαββατοκύριακο κι είχαμε απίθανες αντοχές.
Τώρα ο ένας τη μέση του, ο άλλος το λαιμό του, του αλλουνού βουίζουν τα αυτιά του...Τι να πω!
Δεν λέω τίποτα!!!Μονάχα ένα ευχαριστώ στην Lolipop Γιώτα που με έπεισε με το γραπτό της, σε όλους τους φίλους που με πίεζαν να είμαι μαζί τους κι ένα ακόμη ευχαριστώ στο Σχολείο της Φύσης που δεν σταματά να μας ξεσηκώνει και να μας εμπνέει. Να εδώ κι η Βέτα η Διευθύντρια του Σχολείου τα σπάει  δίπλα στην Disco μπάλα ντυμένη 70's.

Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς για την ανταπόκριση σας στην Ανάρτηση μου Γεννήθηκα Γυναίκα. Με έκπληξη διαπίστωσα πως η Αντιγόνη από το Inventive mommy μπρίζωσε κι άλλες μαμάδες blogers και όχι μόνο, για να δημιουργήσουμε έναν κλοιό ανθρώπων και να στηρίξουμε την προσπάθεια της ομάδας Ξεblogάρισμα με στόχο την βοήθεια των φυλακισμένων μαμάδων και των παιδιών τους στις Γυναικείες φυλακές Ελεώνα στη Θήβα! Η Μάχη με το Talibanoula πήρε τη σκυτάλη και συνεχίζουμε...Είστε υπέροχες. Είστε Γυναίκες και νιώθω τόσο περήφανη ανάμεσα σας!
Σας ευχαριστώ ξανά και ξανά!

Πάμε για άλλα τώρα. Έρχονται μέρες φωτεινές και χαρούμενες. Έρχονται η ζέστη κι ο ήλιος...Η Άνοιξη είναι κοντά.Νιώθω να ξεχειλίζω από ενέργεια αν και το σώμα μου δεν θέλει να ακολουθήσει καμιά φορά!Η ηλικία που λέγαμε...κάποιοι γελούν τώρα και ξέρω ποιοι!
Μα δεν σταματώ να με πιέζω. Ντύθηκα καρναβάλι μετά από χρόνια...αυτό λέει πολλά!
Καλημέρα αγαπημένοι. Συνεχίζουμε!
                                                                                      Κατερίνα