Η κολοκύθα.

Είναι κάποιες Κυριακές που θέλω μόνο να φυτευτώ στον καναπέ και να κάνω το απόλυτο τίποτε. Κι είναι και κάποιες άλλες που θέλω να τις γεμίζω με ανθρώπους και παρέες.
Δύο γεγονότα λοιπόν με ξεσήκωσαν κι αποφασίσαμε αυτή η Κυριακή το σπίτι να  γεμίσει για ακόμη μια φορά με κόσμο.
Είχαμε λοιπόν αυτή τη μεγάλη κολοκύθα που θέλαμε να την "σφάξουμε" και επειδή ήταν πολύ μεγάλη για να τη φάμε μόνοι μας είχα συνεννοηθεί από καιρό με τη θεία μου για να έρθει με τα ξαδέρφια και να φτιάξουμε μαζί μια κολοκυθόπιτα και ότι άλλο προκύψει.

Να εδώ η ξαδέρφη, γνωστή για τα αιμοβόρικα ένστικτα της....

Ο αγαπημένος μας ξάδερφος ο Νικολής, μου έστειλε ένα μήνυμα πως έρχεται για αυτό το Σαββατοκύριακο  από την Αγγλία, με τον γιο του τον Αντωνάκο...και να η ευκαιρία για να μαζευτούμε και να το γιορτάσουμε και να "σφαχτεί" και η super κολοκύθα...
Τέλεια. Ευκαιρίες τέτοιες ποτέ δεν πρέπει να πάνε χαμένες.



Οι νεοφερμένοι....Νικολής και  μικρός Antonio

Τρελαίνομαι να έχουμε κόσμο στο σπίτι. Είναι γνωστό αυτό! Υπάρχουν τραπεζώματα που έχουν μια επισημότητα.Μαγειρεύουμε μόνο εμείς και στολίζουμε και βγάζουμε τα καλά μας. Όμως υπάρχουν και τραπεζώματα που δεν έχουν καμία επισημότητα και είναι μια απλή ευκαιρία  να συναντηθούμε. Σε τέτοιες περιπτώσεις  είμαστε πιο χαλαροί. Δεν έχω στο νου μου να μαγειρέψω κάτι πολύ ιδιαίτερο  ή να στρώσω ένα πιο επίσημο τραπέζι ή να μην ξεχάσω αυτό ή το άλλο, γιατί ξέρω πως όλοι από μόνοι τους θα το συμπληρώσουν, οπότε δεν έχω καθόλου άγχος.

Με την συγκεκριμένη "ξαδερφίστικη" παρέα όμως είναι όλα ακόμη πιο εύκολα γιατί ο καθένας κάθε φορά, φροντίζει να συμμετέχει στην γιορτή χωρίς να το ζητήσω κι αυτό τα κάνει όλα πιο απλά. Εγώ τους τηλεφωνώ για να τους καλέσω κι εκείνοι μου δηλώνουν  "τέλεια! θα φέρω αυτό,ή θα κάνω το άλλο, μην κάνεις το τάδε θα το κάνω εγώ ή το γλυκό δικό μου"... Δεν ρωτούν ποτέ,  απλά δηλώνουν ή βρίσκουν την ευκαιρία να φτιάξουν μια ιδιαίτερη συνταγή για να την μοιραστούμε.

Καταλήξαμε με ένα σωρό γλυκά...και δεν έμεινε  ψίχουλο.

Επίσης σύνηθες είναι εκτός από το ότι πάντα φέρνουν μαζί τους ταψιά, να κουβαλούν και υλικά για να μαγειρέψουμε μαζί σε μια κουζίνα που σφύζει από ζωή και γέλια και αυτό το λατρεύω!

Η γιαγιά Μάχη μας έφτιαξε λοιπόν και την κολοκυθόπιτα....Τρέλα!

Νιώθω τόσο χαλαρή και γεμάτη που κι εκείνοι νιώθουν τόσο άνετα και οικεία στο σπίτι μας. Τρελαίνομαι που παίρνουν πρωτοβουλίες, που αναλαμβάνουν να δράσουν χωρίς να τους το ζητήσω...
Άλλοι πίνουν πρωινούς καφέδες άλλοι κρασιά. Ακούγεται μουσική και παιδιά που παίζουν.Τζάκι αναμμένο φαγητά που ψήνονται και μοσχομυρίζουν και πολλά πειράγματα, χαβαλές και γέλιο, γέλιο, γέλιο.

Πρώτα τρώει η πιτσιρικαρία.

Το είχαμε ανάγκη αυτό το γέλιο. Μα πάνω από  αυτή την συντροφικότητα.Την αίσθηση πως είμαστε μαζί σε ότι συμβαίνει. Πως μπορεί η καθημερινότητα να μας ρουφά, μα δεν περιμένουμε μόνο τις γιορτές, τους γάμους ή τις κηδείες για να βρεθούμε. Αρκεί και μια κολοκύθα για να μας μαζέψει  όλους γύρω από ένα χαλαρό τραπέζι.

Ήμασταν πολλοί...9 παιδιά...και 10 ενήλικες....Έγινε χαμός! Περάσαμε απίθανα. Μια Κυριακή σαν γιορτή. Το σπίτι βομβαρδισμένο, τα παιχνίδια των παιδιών αραδιασμένα παντού, η κουζίνα μοιάζει με πεδίο μάχης... Αλλά...ποιος νοιάζεται; Ήταν από τις πιο όμορφες Κυριακές μας εδώ και καιρό. Ιδίως τα παιδιά ξεσάλωσαν...κι εμείς  με την πρώτη ευκαιρία!

Έβγαλα μια φωτογραφία τον εαυτό μου για να δείξω πως ήμουν κι εγώ εκεί...μιας και δεν είμαι ποτέ σε καμία φωτογραφία!



Τα παιδιά χορεύουν Gagnam style....

Στο τέλος πιάνουν όλοι από έναν καναπέ  ή ξαπλώνουν στα χαλιά κι εκεί τους παίρνει ο ύπνος μικρούς και μεγάλους...και η βραδιά πάντα κλείνει με την απαραίτητη πάλη....όλοι πάνω στον θείο!

Και τέλειωσε με αγκαλιές και αντίο.Ο Νικολής και ο Αντωνάκης είναι και πάλι πίσω στην Αγγλία, τα παιδιά σχολείο κι άρχισε μια νέα εβδομάδα όπου και πάλι δεν θα έχουμε χρόνο ούτε για να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.

 

Ναι μπορώ να ζήσω τη ζωή μου μέσα στη μοναξιά και τη θλίψη μου, για όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν μπορώ να ελέγξω. Ναι μπορώ να κρατήσω το σπίτι μου καθαρό και να μην κουραστώ, να μην χρειαστεί να πλένω και να καθαρίζω και να τακτοποιώ μετά. Μπορώ ακόμη, να ζήσω την ζωή μου κλεισμένος στο καβούκι μου σε μια ζωή απομονωμένη, θυμωμένη, αποστασιοποιημένη...Μα δεν θέλω.
Δεν θέλω. Ποτέ δεν το ήθελα κι είμαστε τυχεροί που το σπίτι μας...όποιο κι αν ήταν αυτό, είτε εκείνο το φριχτό μικρό σκοτεινό διαμέρισμα που ζούσαμε πριν, είτε το παλιό εργένικο διαμερισματάκι μας...είτε το αγαπημένο  σπίτι που ζούμε τώρα, ήταν πάντοτε σπίτια ανοιχτά στους ανθρώπους που αγαπάμε.
Είναι γιατί το σπίτι μας δεν είναι ούτε τα ντουβάρια, ούτε τα όμορφα έπιπλα.
Το σπίτι μας είμαστε εμείς οι άνθρωποι κι αν οι δικές μας πόρτες είναι ανοιχτές στη ζωή, τότε από τα παράθυρα της ψυχής μας θα μπαίνει ο ήλιος και  τα γέλια των ανθρώπων. Αυτών που επιλέξαμε να μας συντροφεύουν. Αυτών που επέλεξαν να είναι κοντά μας. Αυτών που η ζωή επέλεξε να σταθούν δίπλα μας...άλλοι κοντά κι άλλοι λίγο μακρύτερα.

Μια κολοκύθα λοιπόν όπως και στο παραμύθι. Εκεί μεταμορφώνεται μαγικά σε άμαξα...Σε εμάς η κολοκύθα μεταμορφώθηκε σε ένα μεγάλο, πλατύ, γεμάτο με ανθρώπους τραπέζι και τώρα που τέλειωσε και το τραπέζι άδειασε έμεινε η αίσθηση της πληρότητας μαζί με μια μικρή νοσταλγία.

Ο πρωινός ήλιος παίζει με τις σκιές στο  σαλόνι. Είναι όμορφα κι έχει μια ζεστασιά αυτή η πρωινή εικόνα.
Πίνω τον πρωινό μου καφέ απολαμβάνοντας τη σιωπή. Σήμερα είναι μια μέρα παράξενη. Είναι θλιβερό όταν περνούν τα μάγια κι η άμαξα μεταμορφώνεται και πάλι...σε κολοκύθα. Μόνοι μας γράφουμε την ιστορία μας και μόνοι μας την ξεγράφουμε...

Καλημέρα αγαπημένοι...Καλό μήνα δεν είπαμε. Ας είναι καλός λοιπόν ή μάλλον...θα είναι καλός!
                                                                          Κατερίνα