Σήμερα!

Τον τελευταίο καιρό λαμβάνω πολλά ηλεκτρονικά μηνύματα  που με βάζουν σε σκέψεις. Μηνύματα ανθρώπων που δεν περιμένουν τίποτε από εμένα, γιατί δεν νομίζω  στα αλήθεια πως μπορώ να τους προσφέρω κάτι. Άνθρωποι που μοιράζονται μαζί μου τις ιστορίες και τους φόβους τους. Για βουνά που πρέπει να ανέβουν εκείνοι ή οι οικογένειες τους. Για χαράδρες που έχουν να διασχίσουν  και γκρεμούς που πρέπει να πέσουν...

Πάντα με ξαφνιάζουν τέτοια μηνύματα σαν  αυτό από έναν ανώνυμο φίλο..."αν βρισκόταν τώρα κάποιος δίπλα μου,να μου ζεστάνει την καρδιά...να μου πει μην φοβάσαι είναι όλα ένα ψέμα...μια ανόητης φάρσα...κι εγώ να γύρω στον ώμο του και να χαμογελασω όπως παλιά..."

Μέσα στις ομάδες μου έχω αντιμετωπίσει  σχεδόν τα  πάντα. Γονείς που θρηνούσαν για παιδιά που έχασαν ή χάνουν.  Παιδιά που θρηνούσαν για τον γονιό που στερήθηκαν ή  αποχαιρετούσαν τον γονιό που "φεύγει". Είδα αδέρφια να λένε αντίο και να "γράφουν" στα αστέρια το όνομα του αδερφού που δεν θα ξαναδούν. Είδα φίλους να αποχωρίζονται φίλους και έζησα στιγμές απίθανης οργής και συντριβής όταν κάποιοι ανακάλυπταν πως κινδύνευαν να χάσουν τον εαυτό τους έχοντας μόλις παραλάβει αποτελέσματα ιατρικών εξετάσεων που τους φανέρωναν μια νέα σκληρή για εκείνους πραγματικότητα... Είδα ανθρώπους να αποχαιρετούν ανθρώπους, είδα το θάνατο και τον πόνο από κάθε του πλευρά.

Την άρνηση, τη θλίψη, την οργή...Δουλεύοντας στις ομάδες είναι όλα πιο απλά. Βρίσκω τον τρόπο. Η ίδια η ομάδα βρίσκει τον τρόπο...
Μα στα μηνύματα,  πάντα με ξαφνιάζει αυτή η αίσθηση ανημπόριας. Νιώθω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτε...Τίποτε...
Αποφάσισα λοιπόν να κάνω κάτι. Να μοιραστώ.
Να μοιραστώ μαζί μαζί σας το δικό μου απόσταγμα όλης αυτής της θλιβερής μα τόσο χρήσιμης εμπειρίας...γιατί αυτή η εμπειρία του ανθρώπινου  πόνου μόνο αγάπη για τη ζωή μου έχει χαρίσει.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όπως κι αν ζούσαν το πόνο, σε όποιο στάδιο του κι αν βρίσκονταν, όποια κι αν ήταν η σχέση τους με τον άνθρωπο που έχασαν ή έχαναν, ακόμη κι αν αυτός ήταν ο ίδιος τους ο εαυτός...πάντα, πάντα, μετάνιωναν για όλα αυτά που δεν είχαν προλάβει, ή δεν είχαν τολμήσει να πουν. Όλοι είχαν τύψεις για τα άσχημα όχι που είπαν ή έκαναν, αλλά που δεν διόρθωσαν όταν είχαν την ευκαιρία. Όλοι χαμογελούσαν σαν σκέφτονταν ή θυμόταν στιγμές ευτυχίας και λόγια αγάπης που δεν φοβήθηκαν ή δεν  παράλειψαν. Όλοι  θρηνούσαν για στιγμές που  δεν αφέθηκαν να ζήσουν με  αγαπημένους τους, με την πεποίθηση πως θα είναι εδώ και αύριο .
Όλοι μετάνιωναν για ρίσκα που δεν πήραν...

Συμβαίνουν γύρω μας τόσα άσχημα. Δυσκολίες κι αρρώστιες ακουμπούν φίλους μας και συγγενείς κι ανθρώπους που αγαπάμε κι είναι  φορές που νιώθω τόσο μεγάλη  χαρά που τρομάζω γιατί  φοβάμαι πως η θλίψη είναι εκεί κρυμμένη στη γωνία να μου κόψει το δρόμο. Σαν να περιμένω το κακό να ξεπηδήσει ξαφνικά φωνάζοντας "σε έπιασα"...Σαν να φτάνω πάντα σε αδιέξοδο και ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι...

Όχι αυτή δεν είναι μια ανάρτηση λυπημένη. Είναι μια χαρούμενη, χαρούμενη ανάρτηση. Γιατί έρχεται τριήμερο και θα έχουμε την ευκαιρία να τολμήσουμε να πούμε αυτά που ο εγωισμός μας  πνίγει. Θα πάρουμε πίσω τα άσχημα που μπορούμε ακόμη να αλλάξουμε και θα δημιουργήσουμε όμορφες στιγμές ευτυχίας για να τις θυμόμαστε όποτε θα τις έχουμε ανάγκη.
Αυτό το τριήμερο θα ρισκάρουμε λίγο παραπάνω...

Θα φτιάξουμε μια λίστα με όλα αυτά που θέλουμε να ζήσουμε μέσα στο επόμενο δεκαήμερο ή στο επόμενο δεκαπενθήμερο ή στον επόμενο μήνα...Ανάλογα με τις ανάγκες ή τις συνθήκες του καθένα. Μια  "must do" λίστα που δεν θα εγκαταλείψουμε με πράγματα απλά μα σημαντικά για εμάς...

Να λοιπόν κάποια από τη δική μας λίστα:

Να χορέψουμε στη βροχή.Όχι απλά να χορέψουμε...να γίνουμε μούσκεμα! Να γίνουμε παπιά χορεύοντας στη βροχή.

Να σταματήσουμε το αμάξι στην άκρη του δρόμου και να χορέψουμε όλοι μαζί στο επόμενο τραγούδι που θα μας κάνει να νιώσουμε ευτυχία.

Να σταθούμε στην άκρη ενός βράχου σε μια άγρια φουρτουνιασμένη θάλασσα και να πιτσιλιστούμε από το κύμα, με τα χέρια ανοιχτά.

Να κάνουμε ένα πάρτι στο σπίτι μόνο οι τέσσερις μας.Να ντυθούμε με τα καλά μας και να χορέψουμε Latin στο παρκέ...μετά από ένα τέλειο γεύμα με κεριά.

Να ντυθούμε "μέταλλα" και να χορέψουμε  rock  χοροπηδώντας ξυπόλητοι.

Να μοιραστούμε ο ένας με τον άλλο "τι είναι αυτό που αγαπώ σε εσένα" και να του φτιάξουμε ένα μικρό αιώνιο φυλαχτό με την αγάπη αυτή. Ένα μπουκαλάκι με μήνυμα, μια φιγούρα από πλαστελίνη, μια ζωγραφιά, ένα βραχιολάκι από κλωστές, οτιδήποτε.

Να φωνάξουμε  όλοι μαζί το όνομα μας στην άκρη ενός γκρεμού.

Να κάνουμε μια ομαδική οικογενειακή ζωγραφιά με δαχτυλομπογιές σε ένα πελώριο χαρτί.

Να κάνουμε πικ νικ στην άκρη μιας λίμνης και μετά να χορέψουμε με τα πόδια μας να βρέχονται στα νερά της.

Να οργανώσουμε με φίλους μια ημέρα ποδηλάτου και να πάμε όλοι μαζί με τα ποδήλατα μέχρι το επόμενο παραθαλάσσιο χωριό, να στρωθούμε μετά στην άμμο να παίξουμε, να φάμε και να λιαστούμε.

Κι άλλα κι άλλα...και κάθε φορά άλλα τόσα κι άλλα τόσα, με την πίστη  ότι θα χορτάσουμε ο ένας τον άλλο με αγάπη, με λόγια, με αγκαλιές, με στιγμές...Ότι θα χορτάσουμε ο ένας τον άλλο.
Για όσο...Για πάντα!
Σήμερα είμαστε εδώ κι ότι κι αν φέρει το αύριο είναι κρίμα να  το χάσουμε  με το φόβο αυτού που μπορεί  να έρθει, μπορεί και να μην έρθει ποτέ.
Σήμερα είμαστε εδώ κι ότι κι αν φέρει το αύριο...το σήμερα θα έχει φύγει για πάντα.
Σήμερα κρατάμε στα χέρια μας ένα υπέροχο δώρο κι είναι ύβρις να μην το χαρούμε.
Σήμερα θα κάνουμε τη  "must do" λίστα μας. Σήμερα όχι αύριο, γιατί το σήμερα είναι πιο δυνατό από το αύριο.
Αν νομίζεις πως φοβάσαι το αύριο...σκέψου πόσο ακόμη πιο τρομακτικό μπορεί να γίνει το αύριο αν έχεις να το ζήσεις με τις τύψεις από τα λάθη, τις απώλειες και τις χαμένες ευκαιρίες του σήμερα! Να το ζήσεις μετανιώνοντας για αυτά που δεν τόλμησες να κάνεις ή να πεις, όταν είχες το μαγικό "σήμερα".

Οπότε σήμερα...βάλε λουλούδια στα βάζα. Δώσε ζουμερά φιλιά για καλημέρες. Στάσου για λίγο στο δρόμο για να κοιτάξεις κάτι που βρίσκεις όμορφο. Άργησε σε ένα ραντεβού. Χαιρέτα έναν φίλο με μια βαθιά σφιχτή αγκαλιά. Κάνε μια παλαβομάρα. Γέλασε φωναχτά. Πες μια μαλακία...και μετά γέλα με αυτή. Κλείσε τα μάτια τρώγοντας κάτι που βρίσκεις τέλειο. Άκου δυνατά μουσική και τραγούδα με όλη σου την παραφωνία το αγαπημένο σου τραγούδι. Μην κατακρίνεις, πνίξε την αρνητική κριτική και τις καυστικές σκέψεις. Γίνε γελοίος, για να κάνεις ένα παιδί να γελάσει. Ζήτα μια συγνώμη και πριν τελειώσει η μέρα...κάνε τη δική σου λίστα! Για όσο...για πάντα!
Σήμερα δεν θα περιμένουμε τίποτε να έρθει....θα πάμε εμείς!

Καλημέρα αγαπημένοι ....αγαπημένοι μου! Καλό κουράγιο εκεί έξω...
                                                                                   Κατερίνα