Ο καλός ο Manager!

Είχα χρόνια να πάω σε παρέλαση να πω την αλήθεια...όμως αυτή ήταν η πρώτη του! Ήταν τόσο σημαντική για εκείνον που  παρόλο  που την προηγούμενη ημέρα τρέχαμε στα νοσοκομεία, γιατί είχε έντονο πόνο στην κοιλιά. Παρόλο που πονούσε σιωπηλά, παρόλο που ήταν χλομός κι ένιωθε καταβεβλημένος, παρόλο που έκανε ειδική δίαιτα κι ήταν νηστικός....πετάχτηκε σαν ελατήριο μόλις του ζήτησα να ετοιμαστεί και φύγαμε από το σπίτι με ένα πελώριο χαμόγελο!

Τον κοίταζα με τους φίλους του, πως μιλούν, πως αγκαλιάζονται, πως παίζουν και νιώθω τόσο παράξενα γιατί είναι πια μεγάλος...Μεγάλος!

 

Ο μικρός έφαγε τα λυσιακά του όντας απλός παρατηρητής στην παρέλαση κι άρχισε να κυκλοφορεί με αυτή την πονηρή φάτσα,

 

χαιρετώντας από μακριά τους φίλους του στους προσκόπους και στην μπάντα και φωνάζοντας το όνομα του αδερφού του σαν τον είδε να περνά.

Τελικά έπνιξε τον καημό του σε έναν κουβά  ζεστή σοκολάτα στο τέλος της παρέλασης...

Ο γιος μου έκανε παρέλαση!σνιφ...Μεγαλώνουμε.

 

Οι συζητήσεις μας είναι λίγο πιο "μεγαλίστικες" και καμιά φορά ιδίως με τον Άγγελο, οι ρόλοι αλλάζουν και μου δίνει κουράγιο για κάτι, ή μου λέει τη γνώμη του για κάτι και ξαφνιάζομαι γιατί είναι τόσο αλλιώτικο αυτό. Σύντομα θα γίνω μαμά ενός έφηβου!
Είναι απίθανο που γνωρίζω όλη την τρελοπαρέα και τους συμμαθητές τους και τώρα πια βλέπω διαφορές τόσο έντονες καθώς μεγαλώνουν παρέα.
Καμιά φορά τους παρατηρώ από μακριά και νομίζω πως μπορώ να δω τους άντρες που θα γίνουν.

Τους σκέφτομαι να έρχονται ξενυχτισμένοι με τους φίλους τους και να αδειάζουν ξημερώματα το ψυγείο.Τους σκέφτομαι να έρχονται σπίτι για Σαββατοκύριακο και να κουβαλούν  άπλυτα και παρέες και εγώ να είμαι η τρελομάνα, που θα τους φτιάξει παστίτσιο κι ο Πα ο πατέρας που θα πλύνει το αμάξι να το πάρουν καθαρό τα παιδιά....Οι μαντράχαλοι! Θα είμαι  αυτή που οι φίλοι τους, λίγο θα την ντρέπονται αλλά θα την θεωρούν "ξηγημένη τύπισσα"..."Είναι εντάξει η μάνα σου ρε συ!" Έτσι τους φαντάζομαι να λένε.Έτσι ελπίζω τουλάχιστον, ενώ  εγώ θα προσπαθώ να εξελίσσομαι και να μαθαίνω για να μην είμαι  ufo στις συζητήσεις, μαζί τους. Θα προσπαθώ να κερδίζω έδαφος για να συμμετέχω!
Κι ύστερα θα τους χαζεύω να χτενίζουν δυο ώρες το μαλλί για να βγουν ραντεβού με το amore,  θα τους παρατηρώ από μακριά να παίζουν τάβλι με τους κολλητούς τους να πίνουν, να τρώνε και να γελούν ανέμελοι με φωνές αντρικές και μετά θα λέω τη γνώμη μου για διάφορα, στον πατέρα τους σε στυλ πλάγιου κουτσομπολιού..."αυτή τη μικρή, πολύ σουρλουλού τη βλέπω..."

Με βλέπω να τηλεφωνώ στις άλλες φίλες μαμάδες και να λέω "πάλι τα ξημερώματα γύρισαν βρε, δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα...μα κι εσείς γιατί τους δώσατε το αμάξι;"

Ο φίλος μας  ο Κώστας που είναι ένας φευγάτος μπαμπάς  τις προάλλες μου είπε: "βλέπω τον Άγγελο  σε μερικά χρόνια με piercing στο κάτω χείλος"... ο άλλος φίλος μπαμπάς που ήταν μαζί, μου λέει κοιτώντας με καθησυχαστικό βλέμμα:  "μην φοβάσαι θα έχει περάσει η μόδα μέχρι τότε..."
Τι αστείο! Καημένοι γονείς. Πόσους φόβους μας έχουμε να παλέψουμε για τα μικρά μας καθάρματα. Πόσες επαναστάσεις θα προσπαθήσουμε να καταπνίξουμε για να τους προστατεύσουμε! Πόση αντίδραση, πόση απόρριψη, πόση οργή, θα δούμε σε μάτια αγαπημένα...

 

Ο Πα, δεν μιλάει και ξέρω ακριβώς τι έχει στο μυαλό του. Σκεφτόμαστε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και μακάρι, μακάρι να βγάλουν όλη τους την τρέλα και να κάνουν ότι παλαβομάρα θέλουν! Μακάρι να χαρούν τη ζωή, το σώμα τους, μακάρι να νιώθουν την  ασφάλεια  να δοκιμάζουν και να ρισκάρουν και να χάσουν πριν να κερδίσουν. Μακάρι να μπορούμε να μην είμαστε οι προβοκάτορες των ονείρων τους, από φόβο μην πονέσουν, μην φύγουν μακριά μας, μην χάσουμε το ρόλο μας...Μακάρι να είμαστε το λιμάνι που θα ξαποσταίνουν μετά από κάθε τους ταξίδι...Μακάρι να είναι πάντα ασφαλείς παρόλο που μπορεί να μην ζουν με ασφάλεια! Μακάρι...

Σκέφτομαι μια καταπληκτική ομιλία του Γιάννη Καλογεράκη που είχα παρακολουθήσει πριν μερικά χρόνια όντας τότε μαμά στο Σχολείο της Φύσης, κι είχε πει κάτι φανταστικό! Στην παιδική ηλικία των παιδιών μας είμαστε οι manager τους. Ορίζουμε τα πάντα.Τι θα φάνε, τι θα φορέσουν, πότε θα κοιμηθούν, με ποιόν θα παίξουν... Μπαίνοντας  στην εφηβεία  αρχίζουν να γίνονται  ανεξάρτητοι, δεν  χρειάζονται πια manager. Τρώνε, ντύνονται, βγαίνουν, οδηγούν...όλα  μπορούν να τα κάνουν μόνοι τους...και τότε θα μείνουμε χωρίς δουλειά και ίσως και να μας απολύσουν από  manager τους...Απολυμένος γονιός πρώην  manager ζητά νέο ρόλο....

και τότε συμπληρώνω εγώ...έρχεται η περίοδος η πιο δύσκολη κι εύχομαι αντί να παίζω το ρόλο του έκπτωτου πικρόχολου πρώην manager γονιού που μένει πίσω μουρμουρίζοντας "πόσα έκανα για σένα" να έχω κρατήσει ζωντανό το πνεύμα μου και να τολμώ να ανοίγω νέα μέτωπα στη ζωή μου και να μπορώ να συνεχίσω να κυνηγώ όνειρα...έστω και τρέχοντας με το μπαστούνι!

Άλλωστε ο καλός ο manager είναι καλός ακριβώς επειδή φροντίζει να εκπαιδεύει σωστά αυτούς που θα τον διαδεχτούν. Ο καλός ο manager βγάζει λεφτά για να φροντίζει το καλό της εταιρείας του....κι όχι για να κρατήσει τη θέση του για μια ζωή.
Φροντίζουμε για το καλό της οικογένειας μας, εκπαιδεύοντας ταυτόχρονα τα μέλη της να είναι ανεξάρτητα κι αυτάρκη.
Γονείς ΚαΠα οι καλοί οι manager!!!και μόνο με τη βασική εκπαίδευση παρακαλώ...Η ιστορία θα δείξει αν είμαστε καλοί στη δουλειά μας, μέχρι τότε δουλεύουμε σκληρά, προσευχόμαστε κι αγωνιούμε.

Ω! Χαίρομαι.Χαίρομαι για τα χρόνια που έρχονται. Είμαι ευτυχισμένη σαν τα ονειρεύομαι, όσο ευτυχισμένη είμαι και με αυτά που ζω καθημερινά...κι αν κάτι είναι ζόρικο λέω "κι αυτό θα περάσει"...

Κι αυτό θα περάσει λοιπόν...και ως καλοί manager, ας οργανώσουμε ένα ακόμη δημιουργικό Σαββατοκύριακο....όσο έχουμε ακόμη δουλειά!!!
Φιλιά αγαπημένοι.
                                                                          Κατερίνα