Μια εκπαιδευτική εμπειρία...σε ψηλά τακούνια!

Πέρασε κιόλας μια εβδομάδα από το ταξίδι κι η προηγούμενη ανάρτηση είχε όλα αυτά τα στοιχεία που μου ήταν σημαντικά να μοιραστώ...Μα υπάρχει πάντα και η άλλη πλευρά των πραγμάτων. Όλα αυτά που ως στόχο έχουν το ποθητό αποτέλεσμα και πάντα όταν τα βλέπεις από απόσταση χωρίς το άγχος της προετοιμασίας αντιλαμβάνεσαι την αστεία πλευρά τους.Έτσι κι εγώ λοιπόν είχα ένα μεγάλο ερωτηματικό σε σχέση με το τι θα φορέσω.Τη λύση μου την έδωσε η παλιότερη ομάδα μου...Ναι! Εκείνοι με ενημέρωσαν για τα χρώματα που θεωρούσαν ότι μου ταιριάζουν και ήταν όλοι κάθετοι.Πράσινο και λαδί μου είπαν. Αυτό είναι το χρώμα σου! Πράσινο λοιπόν κι αυτό σήμαινε πως έπρεπε να βρω και τα κατάλληλα παπούτσια. Αφού όργωσα την αγορά με πλήρη απογοήτευση αποφάσισα πως δεν θα μπορέσω να βρω παπούτσια και κατέβασα τις μαύρες πλερέζες.Είχε μείνει ένα τελευταίο κατάστημα παπουτσιών εκεί όπου ζούμε στην Περαία. Πήγα λοιπόν και δοκίμασα τα τελευταία δύο παπούτσια στο χρώμα που είχε αποφασιστεί...Η ομάδα μου δεν μου επιτρέπει αποκλίσεις...
Καφέ έπρεπε να είναι! Η κοπέλα λοιπόν με ενημέρωσε πως δεν μπορούμε να αποφασίσουμε ποιο από τα δύο χωρίς να δούμε το σύνολο...

Πήγα τρέχοντας σπίτι και πήρα τα ρούχα. Μέσα στο κατάστημα παπουτσιών με περίσσιο ενθουσιασμό και πολύ γέλιο πρόβαρα τα ρούχα. Μια πελάτισσα μπήκε μέσα και βλέποντας με ρώτησε την πωλήτρια..."πουλάτε και ρούχα;" για να της απαντήσω εγώ "όχι τα ρούχα τα φέρνουμε από το σπίτι μας!"...Γελάσαμε και χαριτολογήσαμε και καταλήξαμε εγώ ντυμένη στην τρίχα  και η αγαπητή Αναστασία...ιδιοκτήτρια του παπουτσάδικου, μαζί με κανα δυό πελάτες να με κοιτούν ενώ φορούσα δυο διαφορετικά παπούτσια και να ανταλλάσσουν εντυπώσεις, με βλέμμα απόλυτα σοβαρό σαν να εξέταζαν ασθενή βγάζοντας διάφορα μικρά επιφωνήματα "μμμμ ναι ναι! μπα όχι, απαπα χμμμμ" και το κριτικό τους βλέμμα με γέμιζε αγωνία!
Τελικά αποφασίστηκε παμψηφεί.

Πήρα αυτά τα παπούτσια...Το δύσκολο ήταν ότι καταρχήν τα παπούτσια ήταν πολύ ψηλά και εκτός αυτού  έπρεπε να ανοίξουν. Δεν προλάβαινε να γίνει τίποτε οπότε μπήκαμε στο αμάξι για να ταξιδέψουμε πέντε ώρες.Σε όλο το δρόμο είχα αυτή την εμφάνιση....

Πιο γελοίος πεθαίνεις!
Με χοντρή αθλητική καλτσούλα...για να ανοίξουν...ένα θα σας πω...δεν άνοιξαν!

Σιγομουρμούριζα ασταμάτητα τι θα κάνω και πως θα γίνει θα πέσω, πως θα περπατάω όλη την ημέρα με τα παπούτσια αυτά...Πολύ μίρλα. Τόση μίρλα που μόλις μπήκαμε στην Αθήνα κι ενώ ήμασταν σταματημένοι στο φανάρι μας χτύπησαν από πίσω. Οδηγούσα εγώ και ταράχτηκα από το τράνταγμα. Ο Πα έπαθε παράκρουση. Φώναζε "θα τρελαθώ κάναμε  500 χιλιόμετρα για να μας χτυπήσουν στο κέντρο της Αθήνας". Βγήκε από το αμάξι φουριόζος για να διαπιστώσει πως η οδηγός ήταν μια νεαρή κοπέλα κι ενώ το δικό της αμάξι είχε τσαλακωθεί για τα καλά...εμείς δεν είχαμε ούτε γρατσουνιά! Ο Πα της είπε "τυχερή είσαι" και δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσε μιας κι εκείνη κοιτούσε αποσβολωμένη  τα σπασμένα φανάρια της....δεν ρώτησα κιόλας γιατί δεν μιλιόταν από τα νεύρα!
Ξεκινήσαμε τρέχοντας να προλάβουμε. Τα παιδιά βόλτα στο Μοναστηράκι κι εγώ την ομιλία. Δεν προλάβαμε να χαρούμε και μας σταματά η ασφάλεια γιατί τράβηξα αυτή την εικόνα των παιδιών και του Πα, περνώντας από την Αμερικανική πρεσβεία....

Δεν πρόλαβα να ξαφνιαστώ ή να θυμώσω γιατί βιαζόμουν...ο Πα δεν βιαζόταν όμως και  πρόλαβε να σκάσει στα γέλια!
Έφτασα τρέχοντας στο σεμινάριο με τον αγαπημένο μου Teacher Tom και κάθισα, με αγωνία. Όταν έσκυψα να πάρω την τσάντα μου διαπίστωσα πως στο κάθισμα μου είχε ξεχασμένο ένα  χάρτινο ποτήρι. Έγραφε αυτό!

Σκέφτηκα "Πλάκα μου κάνεις!" Κάποιος μου έστελνε ένα μήνυμα....Ήταν ξεκάθαρο...έπρεπε να πάρω καινούρια παπούτσια....

Δεν θα σας πω τίποτε για τον Teacher Tom...δεν είναι η κατάλληλη ανάρτηση μα θα σας πω πως εκεί γνώρισα δυο κορίτσια μου...Την Λουλουδένια μου που μιλάμε πολύ καιρό στα mail και συγκινήθηκα πολύ, γιατί την νιώθω τόσο κοντά μου κι ήταν σαν όνειρο που βρισκόμασταν....και την Μαρία που με είχε προειδοποιήσει."Αν κάποια σου ορμήσει μην φοβηθείς, εγώ θα είμαι!" Και ναι μου όρμησε με μια αγκαλιά και μου έδωσε κι αυτό το πανέμορφο στεφανάκι, φτιαγμένο από την ίδια! Τι συγκινητικό...

Γυρνώντας στο ξενοδοχείο μετά τα μαύρα μεσάνυχτα αφού βγήκαμε με την αδερφή και την κούκλα μικρή πρωτευουσιάνα  ξαδέρφη μας, οι οποίες βέβαια είδαν τα παπούτσια στο διάδρομο του ξενοδοχείου μέσα στα νύχτα και τα ενέκριναν, τονίζοντας το πόσο καλά πρέπει να ξέρεις να ισορροπείς σε τέτοιο τακούνι.
Δήλωσα στον Πα..."Θα ξυπνήσω τα ξημερώματα και θα πάω να πάρω άλλα παπούτσια" Με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο  φρίκη και με ρώτησε "τι σημαίνει τώρα όλο αυτό το θέμα με τα παπούτσια;"  Πως να καταλάβει ένας άντρας πόσο σημαντικό είναι ένα ψηλοτάκουνο παπούτσι για μια γυναίκα....Πως; Μόνο η Carrie Brandsaw μπορούσε να με καταλάβει!
"Είναι η βάση μου!" του είπα. "Χωρίς τη σωστή βάση δεν θα νιώθω εγώ! Δεν θα νιώθω ασφαλής.Θα χάσω την αυτοπεποίθηση μου."  με κοίταξε με συμπόνια....και μου είπε..."δεν είσαι στα καλά σου!"..τσ τσ άντρες.

Ξύπνησα ξημερώματα και αποφάσισα πως δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να προλάβω να πάρω άλλα παπούτσια...είχε περάσει κι η επήρεια του κρασιού που τα έκανε όλα να φαντάζουν εφικτά! Η πραγματικότητα ήταν ότι έπρεπε να βρω άλλη λύση.Και τη βρήκα....θα έπαιρνα μαζί μου και χαμηλά παπούτσια και μόλις με ζόριζαν τα όμορφα ψηλοτάκουνα θα τα έβγαζα.
Έτσι κι έγινε λοιπόν. Ενα θα σας πω από το συνέδριο...Μου έτυχε μόλις τελείωσα την ομιλία μου να μιλήσω με κάποιον και να κοιταζόμαστε κατάματα! Στο τέλος που τα πόδια μου κουράστηκαν κι έβγαλα τα τακούνια, τα ξανα είπαμε με τον ίδιο άνθρωπο και με κοίταζε αφή ψηλού...12 πόντοι κάτω φίλοι μου! Το ξαφνιασμένο βλέμμα του τα έλεγε όλα!

Εδώ τελειώνει το serial με τα παπούτσια...κι αρχίζει ο τουρισμός! Περάσαμε τέλεια. Ήρεμοι και χαλαροί πια, απολαύσαμε ένα απίθανο πρωινό, με έναν ήλιο να μπαίνει από παντού..

 

Η αλήθεια είναι βέβαια πως εγώ δεν άντεχα να φάω τίποτε περισσότερο  πέρα από το να πιω έναν τέλειο μυρωδάτο καφέ.

Την προηγούμενη ημέρα στο συνέδριο είχα φάει τόσο πολύ που νόμιζα πως δεν θα ξαναπεινάσω για πολύ καιρό. Το άκρων άωτο ήταν αφού έφαγα ότι σαντουιτς, πίτσα και γλυκό υπήρχε, έβαλα κι έναν κουβά γάλα με  δημητριακά, δοκιμάζοντας όλες τις γεύσεις...Το καλύτερο είναι πως αφού έχω φάει τα πάντα, ξάφνου βλέπω μπροστά μου την Marron να μοιράζει σοκολάτες αμυγδάλου...οι αγαπημένες μου! "Για να γλυκαθούν τα κορίτσια που θα ανέβουν στα pannel και να μην αγχώνονται." μου είπε....εγώ μόλις είχα τελειώσει την παρουσίαση μου...δεν δικαιούμουν σοκολάτα.
Θα πρέπει να ήταν πολύ λυπημένο το βλέμμα μου γιατί μου έδωσε μία!!!!Ευχαριστώ!!!Την έχω ακόμη....by the way!

Να εδώ με ύφος απίστευτα κουρασμένο...από τα ψηλά τακούνια και με τον καφέ no...δεν θυμάμαι!

Αυτό πια το να τρώω ασταμάτητα σε συνέδριο δεν μου 'χει ξανατύχει! Προσπάθησα να συνετίσω τον εαυτό μου  μα συνέχισα και μετά τον τρίτο καφέ  χρησιμοποίησα τη δικαιολογία του άγχους και μια καλή δικαιολογία ...πάντα πιάνει!

Πίσω στον τουρισμό....
Γυρίσαμε στα σοκάκια της ηλιόλουστης Αθήνας, με ένα χάρτη στο χέρι...

Μέσα σε όλα προλάβαμε να πάμε και στο Bazaar του Xeblogarisma κι αφήσαμε τα πραγματάκια μας και κάναμε τα ψώνια μας!

Ήταν συγκινητικά εκεί...όλη αυτή η προσπάθεια, γνωρίσαμε στα γρήγορα  και τον Απόστολο και τη Ράνια, πήραμε τα καλούδια μας, μερικά τέλεια εξωτικά σπιτικά λικέρ που αγαπάει ο Πα και αυτό το μικρό κεραμικό ρόδι που βρίσκεται ήδη στο νέο μου χώρο εργασίας. Το γούρι μου!

Εκεί έγινε και κάτι που με συγκίνησε όταν αγκαλιαστήκαμε με μια φίλη αναγνώστρια που με γνώρισε. Ένιωσα τόσο ιδιαίτερα, τόσο περίεργα , τόσο ξεχωριστά! Μια άγνωστη μου μιλούσε και αγκαλιαστήκαμε κι ανταλλάξαμε ονόματα και νιώθαμε τόσο οικεία!
Βγαίνοντας από το χώρο του Bazaar η συγκίνηση εξανεμίστηκε γιατί βρήκα αυτούς τους δύο έτσι!

 

Τσουλήθρα παντού!
Βολτάραμε λοιπόν στην Αθήνα....
Μου είχε λείψει...Για  χρόνια έκανα κάτι ειδικές μετεκπαιδεύσεις και πήγαινα  κάθε τρεις μήνες για μια εβδομάδα! Το είχα οργώσει το κέντρο....Πλάκα, Μοναστηράκι, Θησείο, Ερμού...
Μεγάλη ομορφιά. Ωραίο πράγμα ο τουρισμός! Ακρόπολη, μουσείο Ακρόπολης, Αρεοπαγίτου...ότι προλάβαμε μέσα με λίγες ώρες.

Στο μουσείο εκστασιαστήκαμε μικροί μεγάλοι!Σκέτο στολίδι.

Εγώ να πω...συγκινήθηκα πολύ στην Ακρόπολη... σιγά την έκπληξη! Μα θα σας τα πω άλλη φορά αυτά....τώρα πίσω στη βόλτα...να ορίστε εδώ...βρήκαμε και μια μουσικό που έπαιζε κλαρινέτο και φωτογραφήθηκαν μαζί με τον Άγγελο γιατί μας τρέλανε το γεγονός πως κι εκείνη έχει έτσι σταυρωμένα τα πόδια της, όταν παίζει. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο παίζει κι ο Άγγελος κλαρινέτο....Αποφασίσαμε όλοι μαζί πως μάλλον έχει να κάνει με το ταλέντο χε χε και συνεχίσαμε μα δεν μπορούσαμε να μην απαθανατίσουμε την εικόνα!

Τα αγόρια ήταν εκστασιασμένα και παραμένουν. Όλα τους φαινόταν απίθανα ακόμη και το βγάζουν εισητήριο για το μετρό!

Εξακολουθούν να μιλούν για την Αθήνα σαν μαγεμένοι...όπως θα ήμουν εγώ αν  είχα μόλις γυρίσει από τη Νέα Υόρκη...τέτοιο πράγμα!
Συναντηθήκαμε και με την κούκλα θεία...που τη βλέπουμε σπάνια!

Στο μουσείο της Ακρόπολης που βρεθήκαμε με την λοιπή ομαδούλα (αδερφή, ξαδέλφη) για φαγητό πέσαμε πάνω στην Βέτα από το Σχολείο της φύσης που είχε έρθει για το συνέδριο και στην Τζωρτζίνα και τη φαμίλια της που είχαν έρθει επίσης για το συνέδριο...καταλήξαμε πως τελικά...χωριό κι η Αθήνα!
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού απόγευμα πια. Με έναν δυνατό καφέ, rock μουσική κι έναν τέλειο ήλιο να δύει.

Τα πιτσιρίκια παραδόθηκαν κι επιτέλους έπαψαν οι φωνές και φτάσαμε στο σπίτι αποκαμωμένοι μα γεμάτοι! Στην κυριολεξία, αφού την επόμενη ημέρα αραδιάσαμε όλα εκείνα τα πράγματα που φέραμε και δεν το πιστεύαμε. Μικροί θησαυροί!

Πράγματα που μας έδωσαν στο συνέδριο και δώρα από φίλες όπως η πετσετούλα με το μονόγραμμα μου από την Θώμη...ένα απίθανα ευγενικό και όμορφο πλάσμα, έχουμε γνωριστεί και οικογενειακώς πια που ήρθε παρόλο που μόλις είχε χάσει το σκυλάκο της, το λατρεμένο της Εκτωράκο κι ήταν πολλή λυπημένη!

Τα τέλεια πλεχτά σουπλά δώρο της Γιάννας, μια αναγνώστριας και φίλης πια που η γνωριμία μας και τα λόγια κι η τρυφερότητα της  με συγκίνησαν βαθιά

ή το μικρό χαρούμενο ανοιξιάτικο γλαστράκι που μου χάρισε το Ξενάκι μου που ήρθε εκτάκτως μόνο για να με ακούσει και να μου δώσει μεγάλη χαρά.

Κι όλα τα άλλα! Μα το καλύτερο...πήραμε και μερικά macarons για να δοκιμάσουμε τις γεύσεις...εμ! έχει τέτοια πράγματα στην πρωτεύουσα.

Καλά τα macarons, αλλά αποφασίσαμε με τον Πα πως είμαστε πιο παραδοσιακοί στις γεύσεις των γλυκών που προτιμάμε...απομυθοποίηση λοιπόν!

Απομυθοποιήθηκαν τα macarons, κι άλλα πολλά...Τα παρασκήνια κρύβουν όλη την θολούρα και την αγωνία της μαγείας. Για αυτό είναι τα παρασκήνια, για να κρύβουν.
Μα καμιά φορά  το να ρίχνεις μια ματιά από εκεί πίσω έχει κι αυτό τη μαγεία του...Πλάγιο μήνυμα στις Ψηφιακές Γειτονιές, να  δείξουν λίγα παρασκήνια λοιπόν....ωραίο το γύρισμα ε!

Όπως και να έχει για εμάς αυτό το Συνέδριο ήταν η ευκαιρία, για ένα ακόμη ταξίδι. Για να είμαστε μαζί, να μάθουμε, να μοιραστούμε, να εκπαιδευτούμε. Γιατί όπως είπε κι ο δάσκαλος του Άγγελου όταν τον ενημερώσαμε για την απουσία  του Άγγελου με αφορμή το ταξίδι μας είπε, "Δεν πειράζει που θα χάσει το μάθημα, το ταξίδι  από μόνο του, είναι εκπαιδευτική εμπειρία". Αυτό θα μας μείνει λοιπόν, η πολυεπίπεδη εκπαιδευτική εμπειρία ...Teacher Tom, Ψηφιακές Γειτονιές  Αθήνα κι Αρχαία Ιστορία...και ισορροπία σε ψηλοτάκουνα! Ναι λοιπόν! Ήμασταν κι εμείς εκεί....

Μεγάλη Δευτέρα σήμερα...μπαίνουμε με κατάνυξη στις Άγιες μέρες....Καλημέρα αγαπημένοι...        
                                                                                                  Κατερίνα

Ανήκω! ξανά...

Νοέμβριος 2012. Είμαι στην Αθήνα για ένα Συνέδριο Δραματοθεραπείας. Με την αφορμή αυτή κάνω την πρώτη μου συνάντηση γνωριμίας με τις ομάδες των Μαμά δες Μπαμπά δες και Μικροί Μεγάλοι. Μέσα στα πολλά που είπαμε ο Χρήστος με ενημερώνει πως βρίσκονται στην δημιουργία ενός συνεδρίου για γονείς blogers. Κάτι πρωτοποριακό, κάτι ιδιαίτερο. "Θα το σκεφτόσουν να μιλήσεις;"...Δεν με ήξερε προσωπικά μα μόνο μέσα από το blog. Με είχε μόλις γνωρίσει και μου πρότεινε κάτι τόσο σημαντικό! Ενθουσιάστηκα, ένιωσα ξεχωριστά. Απάντησα αμέσως ναι! Ούτε λόγος, να το σκεφτώ, ή να δώσω χρόνο. Είπα "Ναι!" Ναι με τη μία!

Το ξέχασα με το πέρασμα του καιρού και μετά κατά τον Ιανουάριο άρχισα πάλι να το σκέφτομαι. Έστειλα μήνυμα στο Χρήστο."Τι γίνεται, προχωράει;"  "Δεν προχωράει, τρέχει... Θα μιλήσεις;"
"Θα μιλήσω μα τι να πω;" "Ότι θέλεις , ότι νιώθεις...."
Έψαξα, έψαξα και βρήκα. Ετοίμασα την παρουσίαση μου, τα έγραψα όλα, τα σκέφτηκα τα ξανασκέφτηκα. Μετά από κανένα μήνα ξανά παρόμοια συζήτηση. "Δεν νιώθω καλά σε σχέση με την παρουσίαση ρε Χρήστο πες καμιά ιδέα τι να πω;"
Δεν μου είπε τίποτε. Μου έστειλε μια δική μου ανάρτηση την "Εγώ φταίω" συνοδευόμενη με μια  πρόταση "Σε περίπτωση που δεν έχεις ακόμη συνειδητοποιήσει...."
Ξαφνικά ήξερα! Έτσι απλά, γεννήθηκε μια νέα ιδέα για το τι θα είχα να πω...Απέρριψα την παλιά παρουσίαση κι άρχισα να δημιουργώ μια καινούρια.
Δυο βδομάδες πριν ζήτησα και πάλι από το Χρήστο κάποια πράγματα. "Μπορώ να έχω μουσική; Μπορώ να έχω χρόνο για να παίξουμε, να δια δράσουμε λιγάκι;"
"Τι έχεις στο μυαλό σου;" με ρώτησε και του έστειλα ένα προσχέδιο. Μου είπε, "Θα το κάνουμε", δίνοντας μου το πράσινο φως...και μια απίθανη ευκαιρία!
Λίγες μέρες πριν  είχα βρει  τον τίτλο "...Όταν οι σκέψεις βγάζουν φτερά!". Φεύγοντας για την Αθήνα ανέβασα στην ιστοσελίδα μου μια εικόνα με ένα απόφθεγμα...έτσι ένιωθα!

Ήμουν πανέτοιμη, προετοιμασμένη κι ένιωθα απέραντη χαρά. Ήθελα μαζί την ομάδα μου, τη μικρή μου φαμίλια. Ήθελα να είναι εκεί. Άλλωστε όλο αυτό είναι δικό μας. Όλοι συμμετέχουμε. Το ταξίδι άρχισε λοιπόν!

Ξύπνησα το πρωί  νωρίτερα από όλους. Είχα ανάγκη την απόλυτη ηρεμία για να ρίξω  μια τελευταία ματιά στην παρουσίαση.

Άκουγα τις ήρεμες ανάσες τους και σε μια γωνιά στην άκρη της εξώπορτας του δωματίου μας στο ξενοδοχείο που μέναμε, παρέα με έναν δυνατό πρωινό καφέ και τον υπολογιστή, έβαλα το μυαλό σε σειρά.

Είχα άγχος.Ναι! Αυτό το απόλυτα δημιουργικό άγχος, που σε γεμίζει με ένταση και δημιουργεί εγρήγορση. Ήθελα να το κάνω, όχι για να περάσει, μα για την στιγμή που θα το ζούσα.Ήθελα να περάσω καλά.Ήθελα να "γουστάρω."
Φοβόμουν πολλά. Το 'χω ξαναζήσει κι είναι το ίδιο κάθε φορά. Μην πέσω, μην μπερδευτώ, μην παγώσω, μην δεν γίνω κατανοητή, μην έχω ξεκούμπωτο φερμουάρ ή μαρούλι στα δόντια...όλα τα άγχη της έκθεσης!
Μα πιο πολύ φοβόμουν μην τελειώσει και δεν το έχω ζήσει καλά. Μην τελειώσει και εγώ  μείνω με ένα κενό, ότι δεν "γούσταρα", δεν ρίσκαρα, δεν μπόρεσα, δεν... Το μετά ήταν πιο τρομακτικό από την ίδια την στιγμή της έκθεσης πάνω στο βάθρο.

Έφτασα  μόνη κι αργοπορημένη, σε ένα χώρο γεμάτο κόσμο. Με υποδέχθηκαν άνθρωποι γνωστοί με γέλια κι αγκαλιές και καλωσορίσματα. Ήμουν χαρούμενη.

Και μετά σαν να βούτηξα σε μιαν άγνωστη θάλασσα. Άγνωστοι μου μιλούσαν. Άγνωστοι αγαπημένοι.
Δεν θυμάμαι πρόσωπα. Ο τρόπος που γνωρίζω τους ανθρώπους είναι μέσω του ήχου. Η φωνή των ανθρώπων είναι για εμένα η ταυτότητα τους. Εδώ δεν είχα ήχο, μόνο εικόνα κι αυτό με αποδιοργάνωσε τελείως. Άνθρωποι μου μιλούσαν και τους κοιτούσα ξαφνιασμένη γιατί δεν τους γνώριζα. Μου συστήνονταν και προσπαθούσα να κάνω συνδέσεις, αργά αργά...μόλις καταλάβαινα ορμούσα να τους αγκαλιάσω. Μου έτυχε να μιλώ με κάποιον χωρίς να αντιλαμβάνομαι ούτε το όνομα, ούτε το blog  του και μόλις τελείωνε η συνομιλία σαν να άναβε ένα φως στο μυαλό μου και γυρνούσα πίσω κι έλεγα "τώρα σε κατάλαβα" και κάναμε μια αγκαλιά...Ω!!! Έκανα πολλές πολλές σφιχτές κι ειλικρινής αγκαλιές.

Έλαβα δώρα κι αγάπη πολλή και άκουσα λόγια απίθανα...για εμένα.Για εμένα; Πόσο με ξάφνιασε αυτό!
Δεν γνώριζα κανέναν, μα ένιωθα αγάπη για πολλούς. Ήξερα τις ιστορίες τους. Είχαμε μοιραστεί στιγμές προσωπικές, σκέψεις μύχιες...κι όμως δεν είχαμε ακουμπήσει ποτέ ο ένας τον άλλον και τώρα να! τους ακουμπούσα. Στο πρόσωπο, στα χέρια. Μου αρέσει αυτό.Το άγγιγμα φέρνει μια οικειότητα γιατί δημιουργεί μια μνήμη απτή. Θυμούνται τα χέρια...θυμούνται οι αισθήσεις.

Τριγύρισα πολύ και χαζολόγησα πολύ. Τελείως διασπαστική έμπαινα να ακούσω κάποιον ομιλητή, έβλεπα κάποιον να με χαιρετά κι έβγαινα, ξαναέμπαινα άκουγα κάτι και μετά ξανά έξω! Όλη την ώρα στη γύρα...Δοκίμασα όλες τις γευστικές απολαύσεις, ήπια χυμούς, καφέδες, έφαγα δημητριακά με γάλα...όλα τα δοκίμασα!Σαν να μην χόρταινε καμία αίσθηση. Όλα ανοιχτά σε κάθε ερέθισμα. Άκουσα ανθρώπους να μιλούν κι εμπνεύστηκα, γέλασα, χάρηκα.Είπα "να! ανήκω ξανά"...και βούρκωνα γιατί ανήκα ξανά. Ήταν το πρώτο Συνέδριο, μετά το τέλος της εργασιακής μου σχέσης με το ΚΕΘΕΑ, που  ήμουν εκεί χωρίς τη δουλειά. Χωρίς να αντιπροσωπεύω το φορέα μου. Αντιπροσώπευα τον εαυτό μου κι ήμουν μόνη...κι ύστερα ξάφνου ήρθε η ομάδα μου και γίναμε οι KaPaworld.
Οι φωνές τους γέμισαν το χώρο. Χάρηκα που ήταν μαζί μου. Η βάση μου, εκεί που πατάω για να εκτοξευτώ...
Οι μικροί κόλλησαν στα tablet κι έμειναν εκεί, με ένα μικρό διάλειμμα όπου βρέθηκαν στο Playroom, για να δηλώσουν πολύ γρήγορα πως είναι μεγάλοι και θέλουν να είναι στο φουαγιέ...παρέα με τα tablet!

Τους αφήσαμε στην ησυχία τους...άλλωστε είχαμε γιορτή!

Ήταν κι άλλοι σημαντικοί άνθρωποι εκεί. Συγγενείς και φίλοι που εμφανίστηκαν ξαφνικά ή ήρθαν από μακριά για να με ακούσουν. Ένιωσα υπέροχα για αυτό τους το δώρο. Που ήταν εκεί για εμένα!
Λίγο πριν μιλήσω ένιωθα ζαλισμένη από όλη αυτή τη χαοτική χαρά μέσα στο κεφάλι μου.Τακτοποίησα τις τελευταίες διαδικασίες με τον ήχο, με τα χαρτιά και κάθισα κοντά στη σκηνή.
Έγινε μια αλλαγή με το μικρόφωνο.Ήθελα άλλου είδους μικρόφωνο για να έχω τα χέρια μου ελεύθερα. Ο Χρήστος μπροστά μου και πάλι. Του λέω "δεν μπορώ να μιλήσω με αυτό". Μου λέει σταθερά, "αυτό έχεις"...Ήθελα να χτυπήσω με πείσμα τα πόδια μου κάτω, σαν το γιο μου μα  σκέφτηκα το μετά, αν χάσω το τώρα... Πήρα το μικρόφωνο στα χέρια μου και έγραψα στην σαΐτα που είχα έτοιμη "Fly! Fuck Gravity" κι άκουσα να με παρουσιάζουν...

Φώτο Κωνσταντίνος "Από τη γωνιά"

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το χειροκρότημα πριν. Τι υπέροχη υποδοχή!Δεν θα ξεχάσω,τα δάκρυα
που έβλεπα στα μάτια  ανθρώπων. Δεν θα ξεχάσω κάποια επιφωνήματα σε στιγμές συμμετοχικές. Δεν θα ξεχάσω την προσπάθεια στα πρόσωπα  κάποιων και την επιμονή, να φτιάξουν τη σαΐτα τους. Δεν θα ξεχάσω τα χέρια σηκωμένα ψηλά έτοιμα να πετάξουν τις σαΐτες.

 

Φώτο Κωνσταντίνος "Από τη γωνιά"

Δεν θα ξεχάσω την εικόνα με τις σαΐτες να πετούν...και τον κόσμο να γελά...Δεν θα ξεχάσω την πρώτη σφιχτή αγκαλιά μόλις κατέβηκα...κι όλες τις άλλες που ακολούθησαν και τα λόγια  τα υπέροχα, τα γενναιόδωρα και τα σφιγμένα χέρια...Δεν θα ξεχάσω πολλά!

Ήμουν αλαφιασμένη από συναίσθημα.Έτσι ακριβώς όπως νιώθεις βγαίνοντας από μια δυνατή ομάδα που έχεις μοιραστεί!Έχεις δώσει κι έχεις πάρει... και ξέρεις πως για να πάρεις πρέπει όχι να δώσεις...πρέπει να δοθείς! Είναι μακρύς ο δρόμος για να το καταλάβεις αυτό...κι εγώ νιώθω πως το'χω πια καταλάβει! Η ζωή μου το 'μαθε...αν και είναι πάντα τόσο δύσκολο το να τολμώ ή να μπορώ να το καταφέρνω!

Ακολούθησαν οι φίλοι.Οι αγαπημένοι.Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μου έχουν χαρίσει χαμόγελα και δάκρυα κι έμπνευση. Όλοι αυτοί που νιώθουμε κάτι να μας ενώνει!

Πάνελ 2ο

Πάνελ 3ο

Κι η μικρή μου αδερφή...που τώρα πια μας ενώνει και κάτι ακόμη.

Η αδερφή μου από το Fraulitsas world

 

Την θαύμασα και την καμάρωσα κι ήθελα τόσο να μπορούσε η μαμά μας να τη δει από το live streaming...μόνο και μόνο για να μπορώ να χωθώ στη μέση και να πω..."μαμά τη βλέπεις;"

Πάνελ 1ο

Κι ύστερα σε μια στιγμή απρόσμενη...ήρθε το τέλος!

Μαζεύτηκε εκεί πάνω μια χαρούμενη, φωτεινή παρέα. Πρόσωπα φρέσκα, κουρασμένα, μα φρέσκα.Ντοπαρισμένα από χαρά, με μάτια λαμπερά. Αυτοί που τόλμησαν γιατί  είχαν ένα όνειρο κι ήξεραν πως μαζί  μπορούσαν να το ζωντανέψουν!

Δεν ήταν επαγγελματίες, ειδικοί, ή αυθεντίες...μα οργάνωσαν έναν συνέδριο από το πουθενά, με τη συνέπεια ενός επαγγελματία, την οργάνωση ενός ειδικού και την εξειδίκευση μιας αυθεντίας...και κάτι ακόμη, που λείπει συνήθως από τα συνέδρια. Με τη φροντίδα μιας ομάδας που αγαπάει τα μέλη της και το σεβασμό  για  αυτούς που αντιπροσωπεύει. Τις Γειτονιές μας.
Για να "γουστάρουμε"  όλοι μαζί. Μια πραγματική Κοινότητα!

Κάπου εκεί μια μαμά bloger χόρευε χαρούμενη με το μικρό της που αποκαλεί τζιτζίκι...Δεν ήταν μόνη!Ανήκε...

Γέλια, συνομιλίες, συγχαρητήρια...ακριβώς όπως το είχα φανταστεί μια ανάρτηση πριν... Άρχισε η γιορτή! Η πιο συγκινητική στιγμή κάθε τέτοιας συνάντησης. Η στιγμή της χαλάρωσης, της χαράς  και της εξομολόγησης...

Τα παιδιά μας γνωρίστηκαν και έπαιξαν μαζί και οι σύντροφοι έδωσαν τα χέρια και συμφώνησαν πως αυτή ήταν η μέρα των "ηρωικών" μπαμπάδων μιας και οι περισσότερες μαμάδες ήταν στις παρουσιάσεις κι οι μπαμπάδες έτρεχαν πίσω από τα βλαστάρια τους...

Υποσχεθήκαμε πολλά κι εύχομαι να κρατήσουμε υποσχέσεις για μελλοντικές συναντήσεις. Υποσχέσεις για τη διατήρηση μιας δυνατής διαδικτυακής κοινότητας. Οι Ψηφιακές Γειτονιές μας έβαλαν στην πρίζα, δεν είμαστε μόνοι...ανήκουμε!

Τέλειωσε.
Η αίθουσα βουβή, οι καρέκλες αδειανές!

Ένιωθα κουρασμένη.
Ο χώρος είχε σημάδια που μαρτυρούσαν πως λίγες ώρες πριν εκεί συνέβαινε κάτι απίθανο.

Μια ομάδα "δενόταν". Μια ενέργεια  πλανούνταν!
Ο γιος μου στάθηκε δίπλα μου και μου είπε πως την ώρα της παρουσίασης μου, άκουσαν τη φωνή μου κι απαρνήθηκαν για λίγο το tablet και μπήκαν στην αίθουσα για να με δουν. Ο Άγγελος έφτιαξε στα γρήγορα μια σαΐτα, αυτός άλλωστε ήταν ο δικός μου δάσκαλος για αυτή την μικρή κατασκευή.

"Έγραψα Η ζωή είναι ωραία, και προσπάθησα να την πετάξω ψηλά μαμά, για να φτάσει μακριά ως εσένα...αλλά δεν έφτασε, δεν ξέρω ποιος την πήρε".  "Δεν έχει σημασία" του είπα "φτάνει που την πέταξες"...΄
Τον κοιτούσα καλά καλά και ξαφνιάστικα γιατί σκεφτόμουν το ίδιο ακριβώς.
Δεν ξέρω που έστελνε ο καθένας την σαΐτα του, μα εγώ...εγώ τους κοιτούσα από εκεί μακριά κι ήξερα τι είχα γράψει στη σαΐτα μου. "Fly. Fuck Gravity"...Την έστελνα εκεί έξω για εκείνους...Για εκείνους τους δυο μικρούς άγουρους ανθρώπους ήταν αυτό το μήνυμα. Η σαΐτα μου για εκείνους πετούσε στον αέρα.Για το δικό τους "πέταγμα" μιλούσα, για το δικό τους ρίσκο! Γιατί μπορεί να ήξερα πως να πετώ, μα εκείνοι μου έμαθαν πως να το απολαμβάνω!
Κι αυτό μπορεί να το απολαύσεις με ένα και μόνο τρόπο...αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα, αγνοώντας τη βαρύτητα, ρισκάροντας κάθε λεπτό να γκρεμιστείς...γιατί ακόμη κι αν γκρεμιστείς who gives a fuck, όταν έχεις μια δυνατή ομάδα να σε κρατήσει, να σε σηκώσει, να σε στηρίξει, και να σε σπρώξει στην επόμενη πτήση!

Ένα ευχαριστώ δεν φτάνει, μα θα το πω! Ευχαριστώ το Χρήστο για πάρα πολλά μα πιο πολύ για το "αυτό έχεις" σπρώχνοντας με στην επόμενη πτήση. Ευχαριστώ όλη την ομάδα των Μικροί  Μεγάλοι και των Μπαμπά δες Μαμά δες για την εμπιστοσύνη και την ευκαιρία. Ευχαριστώ τις Ψηφιακές Γειτονιές  για τη φροντίδα, την επαγγελματική διοργάνωση και το καταπληκτικό αποτέλεσμα. Ευχαριστώ την Ασπα για εκείνη την αγκαλιά  και την Κατερίνα για εκείνο το χαλαρό βούλιαγμα της μιας μέσα στην άλλη, σε μια ζόρικη στιγμή. Ευχαριστώ τον Αντώνη από το control που τελευταία στιγμή με έσωσε με τη μουσική.
Μα πιο πολύ ευχαριστώ όλους εσάς, φίλοι bloggers και αναγνώστες, για όλα τα υπέροχα υποστηρικτικά κι ενθαρρυντικά μηνύματα που μου στείλατε πριν. Για τις συμβουλές, τα αστεία και την τρυφερή σας πίστη  σε εμένα.
Σας ευχαριστώ που ήρθατε κοντά μου και μου δώσατε την ευκαιρία να σας νιώσω και να σας γνωρίσω. Για όλα τα μηνύματα αγάπης, για όλες τις φωτογραφίες που μου στείλατε σε mail, για όλα τα "ευχαριστώ", για όλα τα "σ' αγαπώ", για όλα τα αγγίγματα και τα βαθιά βλέμματα, για όλες τις δυνατές χειραψίες και τα απρόσμενα δώρα, για όλα τα γαλαντόμα σφιχταγκαλιάσματα αυτές τις τρεις ημέρες...ευχαριστώ όλους σας! Όλους σας αγαπημένοι μου...Αγαπημένοι μας!
...κι εσύ εκεί μακριά που έστειλες αυτό το μήνυμα...να ξέρεις πως κάποιος το πήρε! Έχω τη σαΐτα σου...την γεμάτη αγάπη κι ευγνωμοσύνη σε έναν πατέρα...Σ' ευχαριστώ!

Κλείνω με το τραγούδι της παρουσίασης μου...Summer in the city, babe! Δυνατά την  ένταση, να τρίξουν λίγο τα τζάμια και να κάνει "τακ" το στομάχι...Το Ελληνικό καλοκαίρι πλησιάζει!!!
                                                                                                        Κατερίνα