Αγαπημένη μου τεχνολογία!

Πριν μπω στο θέμα της σημερινής ανάρτησης θα ήθελα να αναφέρω πως κάποια σχόλια σας που αφορούσαν την προηγούμενη ανάρτηση για τον Νυχτερινό τρόμο με  ξάφνιασαν.Θα θεωρήσω πως πρόκειται για ενδιαφέρον  και τονίζω πως το εκτιμώ ιδιαίτερα. Θα ήθελα επίσης να αναφέρω πως η ανάρτηση ως στόχο  είχε την πληροφόρηση των αναγνωστών μας και το μοίρασμα μιας εμπειρίας κι όχι μια δική μας προσπάθεια να ενημερωθούμε. Θα ήταν ανεύθυνο από μέρους μας ως γονείς.

Αυτό σημαίνει πως δεν αντιμετωπίζουμε κάτι άγνωστο μα ένα εξαιρετικά απλό και αρκετά συχνό φαινόμενο. Έχουμε πλήρη επίγνωση του τι συμβαίνει και δεν βγάλαμε συμπεράσματα μόνοι μας...πως θα μπορούσαμε άλλωστε δεν είμαστε ειδικοί.

Ο Νυχτερινός τρόμος ή Night terror παρά το τρομακτικό όνομα του δεν είναι παρά  απλή διαταραχή ύπνου,  όπως η αϋπνία, το τρίξιμο των δοντιών, οι εφιάλτες, οι κινητικές διαταραχές ύπνου, ή η υπνοβασία.
Ανήκει στις παραυπνίες και είναι κάτι που φεύγει όπως εμφανίστηκε, έτσι απλά.

Δεν πρόκειται για κάτι παθολογικό ή για κάτι που χρειάζεται "θεραπεία", αν δεν συνυπάρχει κάποια άλλη διάγνωση. Δεν πρόκειται για κάποια δεισιδαιμονία, για ψυχικό φαινόμενο ή νευρολογική δυσλειτουργία. Το παιδί δεν υποφέρει, περισσότερο από όταν βλέπει εφιάλτη και τα παιδιά βλέπουν πολύ συχνά εφιάλτες! Όσοι είμαστε γονείς το ξέρουμε.

Ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών έχει νυχτερινό τρόμο ή μπορεί να παρουσιάσει έστω και μια φορά στη ζωή του. 

Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας  και για τις συμβουλές σας.

Η έλλειψη ανησυχίας  από μέρους μας, δεν έχει να κάνει βέβαια με αδιαφορία αλλά με γνώση! Υπάρχουν πολλά και ενδιαφέροντα άρθρα προς ενημέρωση. Σας γνωστοποιώ ένα από αυτά, του παιδίατρου Στέλιου Παπαβέντση που νομίζω πως είναι εξαιρετικά κατατοπιστικό.

Το τόσο διακριτικό και ζεστό σχόλιο νούμερο 29 του ανώνυμου φίλου ή φίλης, το επισημαίνω για να επιβεβαιώσω πως πράγματι κι εμείς με αυτό τον τρόπο προσπαθούμε να υποστηρίξουμε το αγόρι μας. Με ελεγχόμενη τηλεόραση και τηλεπαιχνίδια, ζεστό χαμομηλάκι πριν τον ύπνο, ξεκούραση και βέβαια εξαιρετικά σημαντικό, ελάττωση ζάχαρης!!!
Τέλος, ευχαριστώ όλους τους αναγνώστες και φίλους blogers που  μοιράστηκαν παρόμοιες δικές τους εμπειρίες με τα δικά τους παιδιά, με συγγενείς τους ή τον εαυτό τους. Σας στέλνω πίσω με αγάπη όλες σας τις ευχές κι εύχομαι το καλύτερο για εσάς και τα μικρά σας πολύτιμα πλάσματα. Με συγκινείται να το ξέρετε!

Και τώρα στο θέμα!!!!!

 

Επιτέλους Σαββατοκύριακο. Ξυπνάω το ηλιόλουστο πρωινό. Εχω βάλει το μυρωδάτο μου καφέ και  απολαμβάνω ηρεμία.

Είμαστε με τον μικρό αγκαλιασμένοι στον καναπέ και λέω ας κάνω ένα μικρό σερφάρισμα για να δω τι γίνεται εκεί έξω. Μπαίνω στον υπολογιστή και μπλιπ....μετά από λίγο...κάποιος ζητά να μιλήσουμε....τσιρίζω από χαρά...και πίνω τον πρωινό μου καφέ με την φίλη μου τη Michelle που ζει στον Καναδά! Την ώρα εκείνη μπαίνει μέσα ο Πα και μου λέει "με ποιόν μιλάς;" Του δείχνω την οθόνη κι εκείνος  σηκώνει το χέρι σε έναν χαλαρό χαιρετισμό και λέει "Hey Michelle Goodmorning"!!! Παρόλο που στον Καναδά είναι 23.00 το βράδυ κι εκείνη ετοιμάζεται να πάει για ύπνο! Ο Γιώργος της λέει διστακτικά στα αγγλικά τις πρώτες του λέξεις.."Goodmorning my name is Giorgos" κι εκείνη γελάει και λέμε όλα όσα δεν έχουμε πει εδώ και καιρό!!!!  

Με τη Michelle γνωριστήκαμε στην Αγγλία. Τόσος κόσμος εκεί κι εγώ κόλλησα με μια Τζαμαϊκανή που ζει στον Καναδά κι εκείνη...με μια Ελληνίδα. Ήμουν ένα μήνα εκεί και ακόμη ψαχνόμουν. Μόλις είχα αρχίσει να γνωρίζω ανθρώπους και όλα μου φαινόταν ξένα. Το φθινόπωρο έμπαινε δυναμικά και άρχισε το κρύο να  "σφίγγει" που λέμε...Μια ημέρα  σε ένα διάλειμμα καθόμασταν στο καφέ κάποιους συμφοιτητές και κάποια μικρή κοκκινομάλλα χαριτωμένη Αγγλίδα είπε με παράπονο, στο σουφρωμένο χειλάκι: "Δεν αντέχω πια αυτό τον κρύο καιρό σε αυτή τη χώρα...Σε ποια τροπική ζεστή χώρα έχουμε αποικίες να μετακομίσουμε;"
Κόντεψα να πνιγώ! Το πρώτο βλέμμα που είδα να με κοιτά ήταν αυτό της Michelle...Εκείνης που η λέξη "αποικία" χτύπησε στο στομάχι της! Αυτό ήταν κολλήσαμε, γίναμε αδερφές ψυχές. Ζούμε στα δύο άκρα του πλανήτη πια κι οι ζωές μας  απομακρύνθηκαν μα ποτέ δεν χάθηκαν. Στην αρχή αφήναμε ανοιχτό το ακουστικό και κλαίγαμε.Τόσο πολύ έλειπε η μια στην άλλη. Πάντα στις μεγάλες αλλαγές μιλούσαμε τα λέγαμε, όταν πέθανε ο σκύλος μου ο Νάντο μου έστειλε δώρο το dvd με το Marley κι ένα χνουδωτό σκυλάκι...Παλιότερα ανταλλάσσαμε κασέτες με την φωνή μας ηχογραφημένη καθώς εξιστορούσαμε τα νέα μας ή τραγουδούσαμε...και τώρα μιλάμε στο skype! Με ένα από τα πιο αγαπημένα μου πλάσματα σε αυτό τον κόσμο! Την απίστευτα όμορφη εξωτική μου φίλη Michelle. My Michelle...

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή που ο μπαμπάς μου έλεγε πως μια μέρα η τεχνολογία θα έχει αναπτυχθεί τόσο πολύ που θα μπορούμε να μιλάμε στο τηλέφωνο βλέποντας αυτόν με τον οποίο επικοινωνούμε...Τότε ήμουν παιδί και σκεφτόμουν πως αυτό σημαίνει  πως ο συνομιλητής θα βλέπει τα πάντα. Που κάθομαι, αν το σπίτι είναι καθαρό, αν τα μαλλιά μου είναι λουσμένα, αν έχω σπυρί ή αν ξύνω τη μύτη μου. Αν είμαι εκεί που λέω πως είμαι ή κάπου αλλού...ξέρεις παίρνεις τηλέφωνο από τη Μύκονο και λες "είμαι στο σπίτι μαμά διαβάζω"... Ομολογώ πως εκείνη η σκέψη δεν μου άρεσε καθόλου! Εκτός από εξωπραγματικό μου φαινόταν και απειλητικό.
Και να τώρα ερχόμαστε στο κόσμο της τεχνολογίας και ξάφνου τα παιδιά μου ανοίγουν το skype για να μιλήσουν με τη γιαγιά και τον παππού που ζουν στη Γερμανία, ο ξάδερφος μου στην Αγγλία μου κάνει ζωντανή ξενάγηση στο νέο τους σπίτι  με τη Λίντα τη γυναίκα του να τριγυρνά από δωμάτιο σε δωμάτιο με τον υπολογιστή ανοιχτό.
Επικοινωνώ με το skype, μέσα στη μαύρη νύχτα με ένα φίλο και συνάδελφο που εμπιστεύομαι, για να του ζητήσω εποπτική βοήθεια για κάτι που αφορά τη δουλειά και μιλάμε για ώρες κάνοντας κανονική συνάντηση, με όλα τα παρατρεχάμενα σαν να είμαστε δίπλα.
Βλέπω το βίντεο που έχει ανεβάσει για εμένα στο utube, μια αγαπημένη φίλη που ζει στην Αμερική  και γελάω μόνη μου χαζεύοντας την oλοζώντανη μπροστά μου και θυμάμαι παλιά που ηχογραφούσαμε κασέτες και σκέφτομαι πως το utube είναι το νέο κασετόφωνο!!!
Τα παιδιά κοιτάζουν φωτογραφίες από τις δημιουργίες με playmobil που του στέλνει ο μικρός τους φίλος από την Γερμανία και χοροπηδάνε  με ενθουσιασμό, μπροστά στην οθόνη.

Ναι η τεχνολογία μας έφερε κοντά. Βρήκα φίλους χαμένους, ξεχασμένους που τους ήθελα και πάλι στη ζωή μου. Δημιούργησα νέους φίλους σημαντικούς και μοιράζομαι την διαδικτυακή μου ζωή  μαζί τους  κι όχι μόνο! Έχω επαφή πιο κοντινή με την οικογένεια μου, με ανθρώπους που αγαπώ και  θέλω να τους βλέπω.Έχει πλάκα που ενώ μιλάμε η Michelle σηκώνεται όρθια και μου δείχνει αυτό που φοράει και εγώ από την άλλη άκρη του πλανήτη της λέω "είσαι κούκλα!"
Όλες οι αγωνίες του παρελθόντος έχουν εξανεμιστεί. Ο κόσμος έγινε πολύ μικρότερος με την τεχνολογία. Αυτό μπορεί να είναι κακό...μα εγώ λατρεύω την τεχνολογία. Αυτή την αίσθηση του ότι σκεφτώ υπάρχει κάπου εκεί έξω, σαν μια γιγάντια Papyrous Larous Brittanica, να κινείται, να αιωρείται στο σύμπαν.Το λατρεύω αυτό! Λατρεύω το wikipedia. Λατρεύω να googλάρω.
Λατρεύω που τα παιδιά στο σχολείο κάνουν εργασίες με πληροφορίες που παίρνουν από το διαδίκτυο, που μαθαίνουν να ψάχνουν και να χειρίζονται τις μηχανές αναζήτησης.
Λατρεύω να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω ζωντανά πρωινές εικόνες από  το Sindelfingen, που ζουν οι γονείς μου, από το Βερολίνο, το Macao, το Essen, το Λονδίνο, την Μελβούρνη, την Alberta,  την Σουηδία, την Philadelphia, πόλεις στις  οποίες ζουν αγαπημένοι μου... κάθε μέρα κι άλλη χώρα!
Δεν ξέρω γιατί....απλά το κάνω και με κάνει να νιώθω καλά! Με κάνει να νιώθω  κοντά τους...

Το ξέρω πως η τεχνολογία έχει και τα αρνητικά της.Το ξέρω καλά. Για αυτό και υπάρχει όριο στην επαφή μα τον υπολογιστή, ενώ δεν υπήρχε όριο στην επαφή με την εγκυκλοπαίδεια....
Όμως ξέρω πως ο σωστός και συνειδητοποιημένος χειρισμός κάνει την τεχνολογία εργαλείο κι όχι τρόπο, στάση ζωής ή αρρώστια.  Το ξέρω πως η τεχνολογία ή το διαδίκτυο δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τη ζωή! Και πως θα μπορούσαν άλλωστε...Η ζωή έχει κάτι που η τεχνολογία δεν μπορεί να καταφέρει.Το βίωμα, με όλες τις αισθήσεις!
Ένα εικονικό ταξίδι δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον αέρα στα μαλλιά και την αύρα στο δέρμα...Δεν φοβάμαι την τεχνολογία, την περιμένω για να μου κάνει εκπλήξεις όχι για να μου δώσει κίνητρα να ζω.
Ζω και χωρίς το διαδίκτυο, ζούσα χωρίς αυτό όλη μου τη ζωή...απλά με αυτό η  ίδια η ζωή έχει άλλη διάσταση.

Το μόνο που απεύχομαι είναι να μην εξαφανιστούν τα βιβλία...αυτό θα ήταν το μόνο πραγματικό πλήγμα για εμένα...γιατί κατά τα άλλα απολαμβάνω κάθε τι! Τα εικονικά ταξίδια, την επαφή, την ταχύτητα, το μοίρασμα των σκέψεων και τον πρωινό καφέ με ανθρώπους που βρίσκονται πολύ πολύ μακριά κι όμως τόσο κοντά που μπορούμε να δουλέψουμε μαζί....στην κυριολεξία!

Αγαπώ την τεχνολογία ναι το παραδέχομαι! Είμαι τρελός γκαντζετάκιας. Αγοράζω μέσω διαδικτύου από βιβλία, μέχρι παιχνίδια και μικροαντικείμενα που δεν βρίσκω στα μαγαζιά και έχω εικόνες για πράγματα που σε άλλη περίπτωση δεν θα έβλεπα ποτέ. Νιώθω πως μπορώ να φτάσω και "στου βοδιού το κέρατο" που λέει κι ο Πα μου...Εκεί που έτσι κι αλλιώς δεν θα έφτανα ποτέ τόσο εύκολα...στον Καναδά, να πίνω καφέ με τη Michellin μου και να γελάμε όπως τότε...αυτό κρατάω! Έτσι απλά...

Καλημέρα  αγαπημένοι. Άνθισαν οι πασχαλιές   δυστυχώς ο υπολογιστής δεν μπορεί να σας μεταφέρει την μεθυστική μυρωδιά τους....άτιμη τεχνολογία!!!!!

                                                                                                  Κατερίνα