Ανήκω! ξανά...

Νοέμβριος 2012. Είμαι στην Αθήνα για ένα Συνέδριο Δραματοθεραπείας. Με την αφορμή αυτή κάνω την πρώτη μου συνάντηση γνωριμίας με τις ομάδες των Μαμά δες Μπαμπά δες και Μικροί Μεγάλοι. Μέσα στα πολλά που είπαμε ο Χρήστος με ενημερώνει πως βρίσκονται στην δημιουργία ενός συνεδρίου για γονείς blogers. Κάτι πρωτοποριακό, κάτι ιδιαίτερο. "Θα το σκεφτόσουν να μιλήσεις;"...Δεν με ήξερε προσωπικά μα μόνο μέσα από το blog. Με είχε μόλις γνωρίσει και μου πρότεινε κάτι τόσο σημαντικό! Ενθουσιάστηκα, ένιωσα ξεχωριστά. Απάντησα αμέσως ναι! Ούτε λόγος, να το σκεφτώ, ή να δώσω χρόνο. Είπα "Ναι!" Ναι με τη μία!

Το ξέχασα με το πέρασμα του καιρού και μετά κατά τον Ιανουάριο άρχισα πάλι να το σκέφτομαι. Έστειλα μήνυμα στο Χρήστο."Τι γίνεται, προχωράει;"  "Δεν προχωράει, τρέχει... Θα μιλήσεις;"
"Θα μιλήσω μα τι να πω;" "Ότι θέλεις , ότι νιώθεις...."
Έψαξα, έψαξα και βρήκα. Ετοίμασα την παρουσίαση μου, τα έγραψα όλα, τα σκέφτηκα τα ξανασκέφτηκα. Μετά από κανένα μήνα ξανά παρόμοια συζήτηση. "Δεν νιώθω καλά σε σχέση με την παρουσίαση ρε Χρήστο πες καμιά ιδέα τι να πω;"
Δεν μου είπε τίποτε. Μου έστειλε μια δική μου ανάρτηση την "Εγώ φταίω" συνοδευόμενη με μια  πρόταση "Σε περίπτωση που δεν έχεις ακόμη συνειδητοποιήσει...."
Ξαφνικά ήξερα! Έτσι απλά, γεννήθηκε μια νέα ιδέα για το τι θα είχα να πω...Απέρριψα την παλιά παρουσίαση κι άρχισα να δημιουργώ μια καινούρια.
Δυο βδομάδες πριν ζήτησα και πάλι από το Χρήστο κάποια πράγματα. "Μπορώ να έχω μουσική; Μπορώ να έχω χρόνο για να παίξουμε, να δια δράσουμε λιγάκι;"
"Τι έχεις στο μυαλό σου;" με ρώτησε και του έστειλα ένα προσχέδιο. Μου είπε, "Θα το κάνουμε", δίνοντας μου το πράσινο φως...και μια απίθανη ευκαιρία!
Λίγες μέρες πριν  είχα βρει  τον τίτλο "...Όταν οι σκέψεις βγάζουν φτερά!". Φεύγοντας για την Αθήνα ανέβασα στην ιστοσελίδα μου μια εικόνα με ένα απόφθεγμα...έτσι ένιωθα!

Ήμουν πανέτοιμη, προετοιμασμένη κι ένιωθα απέραντη χαρά. Ήθελα μαζί την ομάδα μου, τη μικρή μου φαμίλια. Ήθελα να είναι εκεί. Άλλωστε όλο αυτό είναι δικό μας. Όλοι συμμετέχουμε. Το ταξίδι άρχισε λοιπόν!

Ξύπνησα το πρωί  νωρίτερα από όλους. Είχα ανάγκη την απόλυτη ηρεμία για να ρίξω  μια τελευταία ματιά στην παρουσίαση.

Άκουγα τις ήρεμες ανάσες τους και σε μια γωνιά στην άκρη της εξώπορτας του δωματίου μας στο ξενοδοχείο που μέναμε, παρέα με έναν δυνατό πρωινό καφέ και τον υπολογιστή, έβαλα το μυαλό σε σειρά.

Είχα άγχος.Ναι! Αυτό το απόλυτα δημιουργικό άγχος, που σε γεμίζει με ένταση και δημιουργεί εγρήγορση. Ήθελα να το κάνω, όχι για να περάσει, μα για την στιγμή που θα το ζούσα.Ήθελα να περάσω καλά.Ήθελα να "γουστάρω."
Φοβόμουν πολλά. Το 'χω ξαναζήσει κι είναι το ίδιο κάθε φορά. Μην πέσω, μην μπερδευτώ, μην παγώσω, μην δεν γίνω κατανοητή, μην έχω ξεκούμπωτο φερμουάρ ή μαρούλι στα δόντια...όλα τα άγχη της έκθεσης!
Μα πιο πολύ φοβόμουν μην τελειώσει και δεν το έχω ζήσει καλά. Μην τελειώσει και εγώ  μείνω με ένα κενό, ότι δεν "γούσταρα", δεν ρίσκαρα, δεν μπόρεσα, δεν... Το μετά ήταν πιο τρομακτικό από την ίδια την στιγμή της έκθεσης πάνω στο βάθρο.

Έφτασα  μόνη κι αργοπορημένη, σε ένα χώρο γεμάτο κόσμο. Με υποδέχθηκαν άνθρωποι γνωστοί με γέλια κι αγκαλιές και καλωσορίσματα. Ήμουν χαρούμενη.

Και μετά σαν να βούτηξα σε μιαν άγνωστη θάλασσα. Άγνωστοι μου μιλούσαν. Άγνωστοι αγαπημένοι.
Δεν θυμάμαι πρόσωπα. Ο τρόπος που γνωρίζω τους ανθρώπους είναι μέσω του ήχου. Η φωνή των ανθρώπων είναι για εμένα η ταυτότητα τους. Εδώ δεν είχα ήχο, μόνο εικόνα κι αυτό με αποδιοργάνωσε τελείως. Άνθρωποι μου μιλούσαν και τους κοιτούσα ξαφνιασμένη γιατί δεν τους γνώριζα. Μου συστήνονταν και προσπαθούσα να κάνω συνδέσεις, αργά αργά...μόλις καταλάβαινα ορμούσα να τους αγκαλιάσω. Μου έτυχε να μιλώ με κάποιον χωρίς να αντιλαμβάνομαι ούτε το όνομα, ούτε το blog  του και μόλις τελείωνε η συνομιλία σαν να άναβε ένα φως στο μυαλό μου και γυρνούσα πίσω κι έλεγα "τώρα σε κατάλαβα" και κάναμε μια αγκαλιά...Ω!!! Έκανα πολλές πολλές σφιχτές κι ειλικρινής αγκαλιές.

Έλαβα δώρα κι αγάπη πολλή και άκουσα λόγια απίθανα...για εμένα.Για εμένα; Πόσο με ξάφνιασε αυτό!
Δεν γνώριζα κανέναν, μα ένιωθα αγάπη για πολλούς. Ήξερα τις ιστορίες τους. Είχαμε μοιραστεί στιγμές προσωπικές, σκέψεις μύχιες...κι όμως δεν είχαμε ακουμπήσει ποτέ ο ένας τον άλλον και τώρα να! τους ακουμπούσα. Στο πρόσωπο, στα χέρια. Μου αρέσει αυτό.Το άγγιγμα φέρνει μια οικειότητα γιατί δημιουργεί μια μνήμη απτή. Θυμούνται τα χέρια...θυμούνται οι αισθήσεις.

Τριγύρισα πολύ και χαζολόγησα πολύ. Τελείως διασπαστική έμπαινα να ακούσω κάποιον ομιλητή, έβλεπα κάποιον να με χαιρετά κι έβγαινα, ξαναέμπαινα άκουγα κάτι και μετά ξανά έξω! Όλη την ώρα στη γύρα...Δοκίμασα όλες τις γευστικές απολαύσεις, ήπια χυμούς, καφέδες, έφαγα δημητριακά με γάλα...όλα τα δοκίμασα!Σαν να μην χόρταινε καμία αίσθηση. Όλα ανοιχτά σε κάθε ερέθισμα. Άκουσα ανθρώπους να μιλούν κι εμπνεύστηκα, γέλασα, χάρηκα.Είπα "να! ανήκω ξανά"...και βούρκωνα γιατί ανήκα ξανά. Ήταν το πρώτο Συνέδριο, μετά το τέλος της εργασιακής μου σχέσης με το ΚΕΘΕΑ, που  ήμουν εκεί χωρίς τη δουλειά. Χωρίς να αντιπροσωπεύω το φορέα μου. Αντιπροσώπευα τον εαυτό μου κι ήμουν μόνη...κι ύστερα ξάφνου ήρθε η ομάδα μου και γίναμε οι KaPaworld.
Οι φωνές τους γέμισαν το χώρο. Χάρηκα που ήταν μαζί μου. Η βάση μου, εκεί που πατάω για να εκτοξευτώ...
Οι μικροί κόλλησαν στα tablet κι έμειναν εκεί, με ένα μικρό διάλειμμα όπου βρέθηκαν στο Playroom, για να δηλώσουν πολύ γρήγορα πως είναι μεγάλοι και θέλουν να είναι στο φουαγιέ...παρέα με τα tablet!

Τους αφήσαμε στην ησυχία τους...άλλωστε είχαμε γιορτή!

Ήταν κι άλλοι σημαντικοί άνθρωποι εκεί. Συγγενείς και φίλοι που εμφανίστηκαν ξαφνικά ή ήρθαν από μακριά για να με ακούσουν. Ένιωσα υπέροχα για αυτό τους το δώρο. Που ήταν εκεί για εμένα!
Λίγο πριν μιλήσω ένιωθα ζαλισμένη από όλη αυτή τη χαοτική χαρά μέσα στο κεφάλι μου.Τακτοποίησα τις τελευταίες διαδικασίες με τον ήχο, με τα χαρτιά και κάθισα κοντά στη σκηνή.
Έγινε μια αλλαγή με το μικρόφωνο.Ήθελα άλλου είδους μικρόφωνο για να έχω τα χέρια μου ελεύθερα. Ο Χρήστος μπροστά μου και πάλι. Του λέω "δεν μπορώ να μιλήσω με αυτό". Μου λέει σταθερά, "αυτό έχεις"...Ήθελα να χτυπήσω με πείσμα τα πόδια μου κάτω, σαν το γιο μου μα  σκέφτηκα το μετά, αν χάσω το τώρα... Πήρα το μικρόφωνο στα χέρια μου και έγραψα στην σαΐτα που είχα έτοιμη "Fly! Fuck Gravity" κι άκουσα να με παρουσιάζουν...

Φώτο Κωνσταντίνος "Από τη γωνιά"

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το χειροκρότημα πριν. Τι υπέροχη υποδοχή!Δεν θα ξεχάσω,τα δάκρυα
που έβλεπα στα μάτια  ανθρώπων. Δεν θα ξεχάσω κάποια επιφωνήματα σε στιγμές συμμετοχικές. Δεν θα ξεχάσω την προσπάθεια στα πρόσωπα  κάποιων και την επιμονή, να φτιάξουν τη σαΐτα τους. Δεν θα ξεχάσω τα χέρια σηκωμένα ψηλά έτοιμα να πετάξουν τις σαΐτες.

 

Φώτο Κωνσταντίνος "Από τη γωνιά"

Δεν θα ξεχάσω την εικόνα με τις σαΐτες να πετούν...και τον κόσμο να γελά...Δεν θα ξεχάσω την πρώτη σφιχτή αγκαλιά μόλις κατέβηκα...κι όλες τις άλλες που ακολούθησαν και τα λόγια  τα υπέροχα, τα γενναιόδωρα και τα σφιγμένα χέρια...Δεν θα ξεχάσω πολλά!

Ήμουν αλαφιασμένη από συναίσθημα.Έτσι ακριβώς όπως νιώθεις βγαίνοντας από μια δυνατή ομάδα που έχεις μοιραστεί!Έχεις δώσει κι έχεις πάρει... και ξέρεις πως για να πάρεις πρέπει όχι να δώσεις...πρέπει να δοθείς! Είναι μακρύς ο δρόμος για να το καταλάβεις αυτό...κι εγώ νιώθω πως το'χω πια καταλάβει! Η ζωή μου το 'μαθε...αν και είναι πάντα τόσο δύσκολο το να τολμώ ή να μπορώ να το καταφέρνω!

Ακολούθησαν οι φίλοι.Οι αγαπημένοι.Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μου έχουν χαρίσει χαμόγελα και δάκρυα κι έμπνευση. Όλοι αυτοί που νιώθουμε κάτι να μας ενώνει!

Πάνελ 2ο

Πάνελ 3ο

Κι η μικρή μου αδερφή...που τώρα πια μας ενώνει και κάτι ακόμη.

Η αδερφή μου από το Fraulitsas world

 

Την θαύμασα και την καμάρωσα κι ήθελα τόσο να μπορούσε η μαμά μας να τη δει από το live streaming...μόνο και μόνο για να μπορώ να χωθώ στη μέση και να πω..."μαμά τη βλέπεις;"

Πάνελ 1ο

Κι ύστερα σε μια στιγμή απρόσμενη...ήρθε το τέλος!

Μαζεύτηκε εκεί πάνω μια χαρούμενη, φωτεινή παρέα. Πρόσωπα φρέσκα, κουρασμένα, μα φρέσκα.Ντοπαρισμένα από χαρά, με μάτια λαμπερά. Αυτοί που τόλμησαν γιατί  είχαν ένα όνειρο κι ήξεραν πως μαζί  μπορούσαν να το ζωντανέψουν!

Δεν ήταν επαγγελματίες, ειδικοί, ή αυθεντίες...μα οργάνωσαν έναν συνέδριο από το πουθενά, με τη συνέπεια ενός επαγγελματία, την οργάνωση ενός ειδικού και την εξειδίκευση μιας αυθεντίας...και κάτι ακόμη, που λείπει συνήθως από τα συνέδρια. Με τη φροντίδα μιας ομάδας που αγαπάει τα μέλη της και το σεβασμό  για  αυτούς που αντιπροσωπεύει. Τις Γειτονιές μας.
Για να "γουστάρουμε"  όλοι μαζί. Μια πραγματική Κοινότητα!

Κάπου εκεί μια μαμά bloger χόρευε χαρούμενη με το μικρό της που αποκαλεί τζιτζίκι...Δεν ήταν μόνη!Ανήκε...

Γέλια, συνομιλίες, συγχαρητήρια...ακριβώς όπως το είχα φανταστεί μια ανάρτηση πριν... Άρχισε η γιορτή! Η πιο συγκινητική στιγμή κάθε τέτοιας συνάντησης. Η στιγμή της χαλάρωσης, της χαράς  και της εξομολόγησης...

Τα παιδιά μας γνωρίστηκαν και έπαιξαν μαζί και οι σύντροφοι έδωσαν τα χέρια και συμφώνησαν πως αυτή ήταν η μέρα των "ηρωικών" μπαμπάδων μιας και οι περισσότερες μαμάδες ήταν στις παρουσιάσεις κι οι μπαμπάδες έτρεχαν πίσω από τα βλαστάρια τους...

Υποσχεθήκαμε πολλά κι εύχομαι να κρατήσουμε υποσχέσεις για μελλοντικές συναντήσεις. Υποσχέσεις για τη διατήρηση μιας δυνατής διαδικτυακής κοινότητας. Οι Ψηφιακές Γειτονιές μας έβαλαν στην πρίζα, δεν είμαστε μόνοι...ανήκουμε!

Τέλειωσε.
Η αίθουσα βουβή, οι καρέκλες αδειανές!

Ένιωθα κουρασμένη.
Ο χώρος είχε σημάδια που μαρτυρούσαν πως λίγες ώρες πριν εκεί συνέβαινε κάτι απίθανο.

Μια ομάδα "δενόταν". Μια ενέργεια  πλανούνταν!
Ο γιος μου στάθηκε δίπλα μου και μου είπε πως την ώρα της παρουσίασης μου, άκουσαν τη φωνή μου κι απαρνήθηκαν για λίγο το tablet και μπήκαν στην αίθουσα για να με δουν. Ο Άγγελος έφτιαξε στα γρήγορα μια σαΐτα, αυτός άλλωστε ήταν ο δικός μου δάσκαλος για αυτή την μικρή κατασκευή.

"Έγραψα Η ζωή είναι ωραία, και προσπάθησα να την πετάξω ψηλά μαμά, για να φτάσει μακριά ως εσένα...αλλά δεν έφτασε, δεν ξέρω ποιος την πήρε".  "Δεν έχει σημασία" του είπα "φτάνει που την πέταξες"...΄
Τον κοιτούσα καλά καλά και ξαφνιάστικα γιατί σκεφτόμουν το ίδιο ακριβώς.
Δεν ξέρω που έστελνε ο καθένας την σαΐτα του, μα εγώ...εγώ τους κοιτούσα από εκεί μακριά κι ήξερα τι είχα γράψει στη σαΐτα μου. "Fly. Fuck Gravity"...Την έστελνα εκεί έξω για εκείνους...Για εκείνους τους δυο μικρούς άγουρους ανθρώπους ήταν αυτό το μήνυμα. Η σαΐτα μου για εκείνους πετούσε στον αέρα.Για το δικό τους "πέταγμα" μιλούσα, για το δικό τους ρίσκο! Γιατί μπορεί να ήξερα πως να πετώ, μα εκείνοι μου έμαθαν πως να το απολαμβάνω!
Κι αυτό μπορεί να το απολαύσεις με ένα και μόνο τρόπο...αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα, αγνοώντας τη βαρύτητα, ρισκάροντας κάθε λεπτό να γκρεμιστείς...γιατί ακόμη κι αν γκρεμιστείς who gives a fuck, όταν έχεις μια δυνατή ομάδα να σε κρατήσει, να σε σηκώσει, να σε στηρίξει, και να σε σπρώξει στην επόμενη πτήση!

Ένα ευχαριστώ δεν φτάνει, μα θα το πω! Ευχαριστώ το Χρήστο για πάρα πολλά μα πιο πολύ για το "αυτό έχεις" σπρώχνοντας με στην επόμενη πτήση. Ευχαριστώ όλη την ομάδα των Μικροί  Μεγάλοι και των Μπαμπά δες Μαμά δες για την εμπιστοσύνη και την ευκαιρία. Ευχαριστώ τις Ψηφιακές Γειτονιές  για τη φροντίδα, την επαγγελματική διοργάνωση και το καταπληκτικό αποτέλεσμα. Ευχαριστώ την Ασπα για εκείνη την αγκαλιά  και την Κατερίνα για εκείνο το χαλαρό βούλιαγμα της μιας μέσα στην άλλη, σε μια ζόρικη στιγμή. Ευχαριστώ τον Αντώνη από το control που τελευταία στιγμή με έσωσε με τη μουσική.
Μα πιο πολύ ευχαριστώ όλους εσάς, φίλοι bloggers και αναγνώστες, για όλα τα υπέροχα υποστηρικτικά κι ενθαρρυντικά μηνύματα που μου στείλατε πριν. Για τις συμβουλές, τα αστεία και την τρυφερή σας πίστη  σε εμένα.
Σας ευχαριστώ που ήρθατε κοντά μου και μου δώσατε την ευκαιρία να σας νιώσω και να σας γνωρίσω. Για όλα τα μηνύματα αγάπης, για όλες τις φωτογραφίες που μου στείλατε σε mail, για όλα τα "ευχαριστώ", για όλα τα "σ' αγαπώ", για όλα τα αγγίγματα και τα βαθιά βλέμματα, για όλες τις δυνατές χειραψίες και τα απρόσμενα δώρα, για όλα τα γαλαντόμα σφιχταγκαλιάσματα αυτές τις τρεις ημέρες...ευχαριστώ όλους σας! Όλους σας αγαπημένοι μου...Αγαπημένοι μας!
...κι εσύ εκεί μακριά που έστειλες αυτό το μήνυμα...να ξέρεις πως κάποιος το πήρε! Έχω τη σαΐτα σου...την γεμάτη αγάπη κι ευγνωμοσύνη σε έναν πατέρα...Σ' ευχαριστώ!

Κλείνω με το τραγούδι της παρουσίασης μου...Summer in the city, babe! Δυνατά την  ένταση, να τρίξουν λίγο τα τζάμια και να κάνει "τακ" το στομάχι...Το Ελληνικό καλοκαίρι πλησιάζει!!!
                                                                                                        Κατερίνα