Μια εκπαιδευτική εμπειρία...σε ψηλά τακούνια!

Πέρασε κιόλας μια εβδομάδα από το ταξίδι κι η προηγούμενη ανάρτηση είχε όλα αυτά τα στοιχεία που μου ήταν σημαντικά να μοιραστώ...Μα υπάρχει πάντα και η άλλη πλευρά των πραγμάτων. Όλα αυτά που ως στόχο έχουν το ποθητό αποτέλεσμα και πάντα όταν τα βλέπεις από απόσταση χωρίς το άγχος της προετοιμασίας αντιλαμβάνεσαι την αστεία πλευρά τους.Έτσι κι εγώ λοιπόν είχα ένα μεγάλο ερωτηματικό σε σχέση με το τι θα φορέσω.Τη λύση μου την έδωσε η παλιότερη ομάδα μου...Ναι! Εκείνοι με ενημέρωσαν για τα χρώματα που θεωρούσαν ότι μου ταιριάζουν και ήταν όλοι κάθετοι.Πράσινο και λαδί μου είπαν. Αυτό είναι το χρώμα σου! Πράσινο λοιπόν κι αυτό σήμαινε πως έπρεπε να βρω και τα κατάλληλα παπούτσια. Αφού όργωσα την αγορά με πλήρη απογοήτευση αποφάσισα πως δεν θα μπορέσω να βρω παπούτσια και κατέβασα τις μαύρες πλερέζες.Είχε μείνει ένα τελευταίο κατάστημα παπουτσιών εκεί όπου ζούμε στην Περαία. Πήγα λοιπόν και δοκίμασα τα τελευταία δύο παπούτσια στο χρώμα που είχε αποφασιστεί...Η ομάδα μου δεν μου επιτρέπει αποκλίσεις...
Καφέ έπρεπε να είναι! Η κοπέλα λοιπόν με ενημέρωσε πως δεν μπορούμε να αποφασίσουμε ποιο από τα δύο χωρίς να δούμε το σύνολο...

Πήγα τρέχοντας σπίτι και πήρα τα ρούχα. Μέσα στο κατάστημα παπουτσιών με περίσσιο ενθουσιασμό και πολύ γέλιο πρόβαρα τα ρούχα. Μια πελάτισσα μπήκε μέσα και βλέποντας με ρώτησε την πωλήτρια..."πουλάτε και ρούχα;" για να της απαντήσω εγώ "όχι τα ρούχα τα φέρνουμε από το σπίτι μας!"...Γελάσαμε και χαριτολογήσαμε και καταλήξαμε εγώ ντυμένη στην τρίχα  και η αγαπητή Αναστασία...ιδιοκτήτρια του παπουτσάδικου, μαζί με κανα δυό πελάτες να με κοιτούν ενώ φορούσα δυο διαφορετικά παπούτσια και να ανταλλάσσουν εντυπώσεις, με βλέμμα απόλυτα σοβαρό σαν να εξέταζαν ασθενή βγάζοντας διάφορα μικρά επιφωνήματα "μμμμ ναι ναι! μπα όχι, απαπα χμμμμ" και το κριτικό τους βλέμμα με γέμιζε αγωνία!
Τελικά αποφασίστηκε παμψηφεί.

Πήρα αυτά τα παπούτσια...Το δύσκολο ήταν ότι καταρχήν τα παπούτσια ήταν πολύ ψηλά και εκτός αυτού  έπρεπε να ανοίξουν. Δεν προλάβαινε να γίνει τίποτε οπότε μπήκαμε στο αμάξι για να ταξιδέψουμε πέντε ώρες.Σε όλο το δρόμο είχα αυτή την εμφάνιση....

Πιο γελοίος πεθαίνεις!
Με χοντρή αθλητική καλτσούλα...για να ανοίξουν...ένα θα σας πω...δεν άνοιξαν!

Σιγομουρμούριζα ασταμάτητα τι θα κάνω και πως θα γίνει θα πέσω, πως θα περπατάω όλη την ημέρα με τα παπούτσια αυτά...Πολύ μίρλα. Τόση μίρλα που μόλις μπήκαμε στην Αθήνα κι ενώ ήμασταν σταματημένοι στο φανάρι μας χτύπησαν από πίσω. Οδηγούσα εγώ και ταράχτηκα από το τράνταγμα. Ο Πα έπαθε παράκρουση. Φώναζε "θα τρελαθώ κάναμε  500 χιλιόμετρα για να μας χτυπήσουν στο κέντρο της Αθήνας". Βγήκε από το αμάξι φουριόζος για να διαπιστώσει πως η οδηγός ήταν μια νεαρή κοπέλα κι ενώ το δικό της αμάξι είχε τσαλακωθεί για τα καλά...εμείς δεν είχαμε ούτε γρατσουνιά! Ο Πα της είπε "τυχερή είσαι" και δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσε μιας κι εκείνη κοιτούσε αποσβολωμένη  τα σπασμένα φανάρια της....δεν ρώτησα κιόλας γιατί δεν μιλιόταν από τα νεύρα!
Ξεκινήσαμε τρέχοντας να προλάβουμε. Τα παιδιά βόλτα στο Μοναστηράκι κι εγώ την ομιλία. Δεν προλάβαμε να χαρούμε και μας σταματά η ασφάλεια γιατί τράβηξα αυτή την εικόνα των παιδιών και του Πα, περνώντας από την Αμερικανική πρεσβεία....

Δεν πρόλαβα να ξαφνιαστώ ή να θυμώσω γιατί βιαζόμουν...ο Πα δεν βιαζόταν όμως και  πρόλαβε να σκάσει στα γέλια!
Έφτασα τρέχοντας στο σεμινάριο με τον αγαπημένο μου Teacher Tom και κάθισα, με αγωνία. Όταν έσκυψα να πάρω την τσάντα μου διαπίστωσα πως στο κάθισμα μου είχε ξεχασμένο ένα  χάρτινο ποτήρι. Έγραφε αυτό!

Σκέφτηκα "Πλάκα μου κάνεις!" Κάποιος μου έστελνε ένα μήνυμα....Ήταν ξεκάθαρο...έπρεπε να πάρω καινούρια παπούτσια....

Δεν θα σας πω τίποτε για τον Teacher Tom...δεν είναι η κατάλληλη ανάρτηση μα θα σας πω πως εκεί γνώρισα δυο κορίτσια μου...Την Λουλουδένια μου που μιλάμε πολύ καιρό στα mail και συγκινήθηκα πολύ, γιατί την νιώθω τόσο κοντά μου κι ήταν σαν όνειρο που βρισκόμασταν....και την Μαρία που με είχε προειδοποιήσει."Αν κάποια σου ορμήσει μην φοβηθείς, εγώ θα είμαι!" Και ναι μου όρμησε με μια αγκαλιά και μου έδωσε κι αυτό το πανέμορφο στεφανάκι, φτιαγμένο από την ίδια! Τι συγκινητικό...

Γυρνώντας στο ξενοδοχείο μετά τα μαύρα μεσάνυχτα αφού βγήκαμε με την αδερφή και την κούκλα μικρή πρωτευουσιάνα  ξαδέρφη μας, οι οποίες βέβαια είδαν τα παπούτσια στο διάδρομο του ξενοδοχείου μέσα στα νύχτα και τα ενέκριναν, τονίζοντας το πόσο καλά πρέπει να ξέρεις να ισορροπείς σε τέτοιο τακούνι.
Δήλωσα στον Πα..."Θα ξυπνήσω τα ξημερώματα και θα πάω να πάρω άλλα παπούτσια" Με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο  φρίκη και με ρώτησε "τι σημαίνει τώρα όλο αυτό το θέμα με τα παπούτσια;"  Πως να καταλάβει ένας άντρας πόσο σημαντικό είναι ένα ψηλοτάκουνο παπούτσι για μια γυναίκα....Πως; Μόνο η Carrie Brandsaw μπορούσε να με καταλάβει!
"Είναι η βάση μου!" του είπα. "Χωρίς τη σωστή βάση δεν θα νιώθω εγώ! Δεν θα νιώθω ασφαλής.Θα χάσω την αυτοπεποίθηση μου."  με κοίταξε με συμπόνια....και μου είπε..."δεν είσαι στα καλά σου!"..τσ τσ άντρες.

Ξύπνησα ξημερώματα και αποφάσισα πως δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να προλάβω να πάρω άλλα παπούτσια...είχε περάσει κι η επήρεια του κρασιού που τα έκανε όλα να φαντάζουν εφικτά! Η πραγματικότητα ήταν ότι έπρεπε να βρω άλλη λύση.Και τη βρήκα....θα έπαιρνα μαζί μου και χαμηλά παπούτσια και μόλις με ζόριζαν τα όμορφα ψηλοτάκουνα θα τα έβγαζα.
Έτσι κι έγινε λοιπόν. Ενα θα σας πω από το συνέδριο...Μου έτυχε μόλις τελείωσα την ομιλία μου να μιλήσω με κάποιον και να κοιταζόμαστε κατάματα! Στο τέλος που τα πόδια μου κουράστηκαν κι έβγαλα τα τακούνια, τα ξανα είπαμε με τον ίδιο άνθρωπο και με κοίταζε αφή ψηλού...12 πόντοι κάτω φίλοι μου! Το ξαφνιασμένο βλέμμα του τα έλεγε όλα!

Εδώ τελειώνει το serial με τα παπούτσια...κι αρχίζει ο τουρισμός! Περάσαμε τέλεια. Ήρεμοι και χαλαροί πια, απολαύσαμε ένα απίθανο πρωινό, με έναν ήλιο να μπαίνει από παντού..

 

Η αλήθεια είναι βέβαια πως εγώ δεν άντεχα να φάω τίποτε περισσότερο  πέρα από το να πιω έναν τέλειο μυρωδάτο καφέ.

Την προηγούμενη ημέρα στο συνέδριο είχα φάει τόσο πολύ που νόμιζα πως δεν θα ξαναπεινάσω για πολύ καιρό. Το άκρων άωτο ήταν αφού έφαγα ότι σαντουιτς, πίτσα και γλυκό υπήρχε, έβαλα κι έναν κουβά γάλα με  δημητριακά, δοκιμάζοντας όλες τις γεύσεις...Το καλύτερο είναι πως αφού έχω φάει τα πάντα, ξάφνου βλέπω μπροστά μου την Marron να μοιράζει σοκολάτες αμυγδάλου...οι αγαπημένες μου! "Για να γλυκαθούν τα κορίτσια που θα ανέβουν στα pannel και να μην αγχώνονται." μου είπε....εγώ μόλις είχα τελειώσει την παρουσίαση μου...δεν δικαιούμουν σοκολάτα.
Θα πρέπει να ήταν πολύ λυπημένο το βλέμμα μου γιατί μου έδωσε μία!!!!Ευχαριστώ!!!Την έχω ακόμη....by the way!

Να εδώ με ύφος απίστευτα κουρασμένο...από τα ψηλά τακούνια και με τον καφέ no...δεν θυμάμαι!

Αυτό πια το να τρώω ασταμάτητα σε συνέδριο δεν μου 'χει ξανατύχει! Προσπάθησα να συνετίσω τον εαυτό μου  μα συνέχισα και μετά τον τρίτο καφέ  χρησιμοποίησα τη δικαιολογία του άγχους και μια καλή δικαιολογία ...πάντα πιάνει!

Πίσω στον τουρισμό....
Γυρίσαμε στα σοκάκια της ηλιόλουστης Αθήνας, με ένα χάρτη στο χέρι...

Μέσα σε όλα προλάβαμε να πάμε και στο Bazaar του Xeblogarisma κι αφήσαμε τα πραγματάκια μας και κάναμε τα ψώνια μας!

Ήταν συγκινητικά εκεί...όλη αυτή η προσπάθεια, γνωρίσαμε στα γρήγορα  και τον Απόστολο και τη Ράνια, πήραμε τα καλούδια μας, μερικά τέλεια εξωτικά σπιτικά λικέρ που αγαπάει ο Πα και αυτό το μικρό κεραμικό ρόδι που βρίσκεται ήδη στο νέο μου χώρο εργασίας. Το γούρι μου!

Εκεί έγινε και κάτι που με συγκίνησε όταν αγκαλιαστήκαμε με μια φίλη αναγνώστρια που με γνώρισε. Ένιωσα τόσο ιδιαίτερα, τόσο περίεργα , τόσο ξεχωριστά! Μια άγνωστη μου μιλούσε και αγκαλιαστήκαμε κι ανταλλάξαμε ονόματα και νιώθαμε τόσο οικεία!
Βγαίνοντας από το χώρο του Bazaar η συγκίνηση εξανεμίστηκε γιατί βρήκα αυτούς τους δύο έτσι!

 

Τσουλήθρα παντού!
Βολτάραμε λοιπόν στην Αθήνα....
Μου είχε λείψει...Για  χρόνια έκανα κάτι ειδικές μετεκπαιδεύσεις και πήγαινα  κάθε τρεις μήνες για μια εβδομάδα! Το είχα οργώσει το κέντρο....Πλάκα, Μοναστηράκι, Θησείο, Ερμού...
Μεγάλη ομορφιά. Ωραίο πράγμα ο τουρισμός! Ακρόπολη, μουσείο Ακρόπολης, Αρεοπαγίτου...ότι προλάβαμε μέσα με λίγες ώρες.

Στο μουσείο εκστασιαστήκαμε μικροί μεγάλοι!Σκέτο στολίδι.

Εγώ να πω...συγκινήθηκα πολύ στην Ακρόπολη... σιγά την έκπληξη! Μα θα σας τα πω άλλη φορά αυτά....τώρα πίσω στη βόλτα...να ορίστε εδώ...βρήκαμε και μια μουσικό που έπαιζε κλαρινέτο και φωτογραφήθηκαν μαζί με τον Άγγελο γιατί μας τρέλανε το γεγονός πως κι εκείνη έχει έτσι σταυρωμένα τα πόδια της, όταν παίζει. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο παίζει κι ο Άγγελος κλαρινέτο....Αποφασίσαμε όλοι μαζί πως μάλλον έχει να κάνει με το ταλέντο χε χε και συνεχίσαμε μα δεν μπορούσαμε να μην απαθανατίσουμε την εικόνα!

Τα αγόρια ήταν εκστασιασμένα και παραμένουν. Όλα τους φαινόταν απίθανα ακόμη και το βγάζουν εισητήριο για το μετρό!

Εξακολουθούν να μιλούν για την Αθήνα σαν μαγεμένοι...όπως θα ήμουν εγώ αν  είχα μόλις γυρίσει από τη Νέα Υόρκη...τέτοιο πράγμα!
Συναντηθήκαμε και με την κούκλα θεία...που τη βλέπουμε σπάνια!

Στο μουσείο της Ακρόπολης που βρεθήκαμε με την λοιπή ομαδούλα (αδερφή, ξαδέλφη) για φαγητό πέσαμε πάνω στην Βέτα από το Σχολείο της φύσης που είχε έρθει για το συνέδριο και στην Τζωρτζίνα και τη φαμίλια της που είχαν έρθει επίσης για το συνέδριο...καταλήξαμε πως τελικά...χωριό κι η Αθήνα!
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού απόγευμα πια. Με έναν δυνατό καφέ, rock μουσική κι έναν τέλειο ήλιο να δύει.

Τα πιτσιρίκια παραδόθηκαν κι επιτέλους έπαψαν οι φωνές και φτάσαμε στο σπίτι αποκαμωμένοι μα γεμάτοι! Στην κυριολεξία, αφού την επόμενη ημέρα αραδιάσαμε όλα εκείνα τα πράγματα που φέραμε και δεν το πιστεύαμε. Μικροί θησαυροί!

Πράγματα που μας έδωσαν στο συνέδριο και δώρα από φίλες όπως η πετσετούλα με το μονόγραμμα μου από την Θώμη...ένα απίθανα ευγενικό και όμορφο πλάσμα, έχουμε γνωριστεί και οικογενειακώς πια που ήρθε παρόλο που μόλις είχε χάσει το σκυλάκο της, το λατρεμένο της Εκτωράκο κι ήταν πολλή λυπημένη!

Τα τέλεια πλεχτά σουπλά δώρο της Γιάννας, μια αναγνώστριας και φίλης πια που η γνωριμία μας και τα λόγια κι η τρυφερότητα της  με συγκίνησαν βαθιά

ή το μικρό χαρούμενο ανοιξιάτικο γλαστράκι που μου χάρισε το Ξενάκι μου που ήρθε εκτάκτως μόνο για να με ακούσει και να μου δώσει μεγάλη χαρά.

Κι όλα τα άλλα! Μα το καλύτερο...πήραμε και μερικά macarons για να δοκιμάσουμε τις γεύσεις...εμ! έχει τέτοια πράγματα στην πρωτεύουσα.

Καλά τα macarons, αλλά αποφασίσαμε με τον Πα πως είμαστε πιο παραδοσιακοί στις γεύσεις των γλυκών που προτιμάμε...απομυθοποίηση λοιπόν!

Απομυθοποιήθηκαν τα macarons, κι άλλα πολλά...Τα παρασκήνια κρύβουν όλη την θολούρα και την αγωνία της μαγείας. Για αυτό είναι τα παρασκήνια, για να κρύβουν.
Μα καμιά φορά  το να ρίχνεις μια ματιά από εκεί πίσω έχει κι αυτό τη μαγεία του...Πλάγιο μήνυμα στις Ψηφιακές Γειτονιές, να  δείξουν λίγα παρασκήνια λοιπόν....ωραίο το γύρισμα ε!

Όπως και να έχει για εμάς αυτό το Συνέδριο ήταν η ευκαιρία, για ένα ακόμη ταξίδι. Για να είμαστε μαζί, να μάθουμε, να μοιραστούμε, να εκπαιδευτούμε. Γιατί όπως είπε κι ο δάσκαλος του Άγγελου όταν τον ενημερώσαμε για την απουσία  του Άγγελου με αφορμή το ταξίδι μας είπε, "Δεν πειράζει που θα χάσει το μάθημα, το ταξίδι  από μόνο του, είναι εκπαιδευτική εμπειρία". Αυτό θα μας μείνει λοιπόν, η πολυεπίπεδη εκπαιδευτική εμπειρία ...Teacher Tom, Ψηφιακές Γειτονιές  Αθήνα κι Αρχαία Ιστορία...και ισορροπία σε ψηλοτάκουνα! Ναι λοιπόν! Ήμασταν κι εμείς εκεί....

Μεγάλη Δευτέρα σήμερα...μπαίνουμε με κατάνυξη στις Άγιες μέρες....Καλημέρα αγαπημένοι...        
                                                                                                  Κατερίνα