Το κύμα.

Θα μοιραστώ μια ιστορία από τα νιάτα μου...

Καλοκαίρι. Πλαταμώνας.Στο σπίτι της θείας με τα ξαδέρφια μου, τον Νίκο, τον Πέτρο και τη Φανή. Με τα παιδιά αυτά έχουμε μεγαλώσει μαζί και η σχέση μας είναι αδερφική.
Μόλις είχα γίνει 23 και τα μυαλά στα κάγκελα! Έχω αδειάσει το σπίτι που μοιραζόμουν με την άλλη αγαπημένη μου ξαδέρφη τη Σούζυ στην Θεσσαλονίκη.  Έχω μεταφέρει τα έπιπλα και τα έχω στοιβάξει όπως όπως, στο πατρικό μου. Έχω κάνει πακέτα όλα μου τα υπάρχοντα. Έχω στείλει cargo τις κούτες στην Αγγλία. Έχω τακτοποιήσει όλα όσα πρέπει να τακτοποιηθούν και σε λίγες ημέρες φεύγω για συνέχεια των σπουδών μου!! Γιούπι για...

Εκείνο το καλοκαίρι, με τις κούτες και τα έπιπλα στοιβαγμένα

 

Πανευτυχής και τρισχαρούμενη κυκλοφορώ απολαμβάνοντας το τέλος του καλοκαιριού. Ταυτόχρονα, ζω και μια πελώρια αγωνία για το τι θα γίνει  εκεί, τι θα έχω να αντιμετωπίσω, ενώ  αποχαιρετώ και μια χαριτωμένη νεανική σχέση που έληξε...(αυτά μεταξύ μας) και με άφηνε με συναισθήματα κενού...."Οι δρόμοι μας χωρίζουν" και δράμα η κυρία...
Τα ζω όλα  με ένταση, μα νιώθω να τραβάω μπροστά. Δεν υπάρχει τίποτε ικανό να σκιάσει τον ενθουσιασμό μου!

Είμαι λοιπόν στο σπίτι της θείας με τα μεγαλύτερα ξαδέρφια μου κι όταν είμαι μαζί τους ο ρόλος μου είναι ένας.Το κακομαθημένο μικρό που τα θέλει όλα...ακόμη και τώρα που είμαι ολόκληρη γαϊδούρα!

Είναι μια απίθανη καυτή Αυγουστιάτικη μέρα.Φυσάει δυνατός αέρας και η θάλασσα έρχεται με ένταση και χτυπάει δυνατά πάνω στα βράχια. Η εικόνα είναι απίθανη. Με τα ξαδέρφια μου αποφασίζουμε να πάμε για μπάνιο και να παίξουμε με το κύμα.Καθώς χαζολογάμε στην ακροθαλασσιά βλέπουμε πως πάνω στα μεγάλα βράχια του λιμενοβραχίονα τα κύματα έσκαγαν με δύναμη και τινάζονταν μέχρι ψηλά...Φαινόταν φανταστικά.
Αποφασίσαμε να πάμε προς τα εκεί και να απολαύσουμε το θέαμα.
Ήταν απίθανη η αίσθηση με το κύμα να ορμάει στα βράχια και να βρυχάται στην κυριολεξία καθώς έσκαγε με κρότο. Τα αγόρια αποχώρησαν μετά από λίγο, ενώ ενθουσιασμένες εγώ με τη Φανή αποφασίσαμε να καθίσουμε πάνω στα βράχια έτσι ώστε όταν έσκαγε το κύμα να μας πιτσιλάει.
Το κάναμε, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήρθαν δυο κύματα μα....ήθελα κάτι παραπάνω και ζητάω από τη Φανή να κατέβουμε σε ένα βράχο πιο χαμηλά εκεί ακριβώς που έσκαγαν τα κύματα.
Εκείνη είχε τους ενδοιασμούς της μα εγώ κατέβηκα.... κάθισα και μόλις είδα το κύμα να έρχεται κατά πάνω μου κατάλαβα πως είχα κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος...Μα πολύ μεγάλο όμως!!!!

Το κύμα υψώθηκε μπροστά μου σαν τοίχος και αν μπορούσε να με δει κάποιος από απέναντι νομίζω πως θα γελούσε υστερικά με το βλέμμα μου. Πρέπει να φαινόμουν σαν cartoon με τα μάτια πελώρια και γουρλωμένα να κοιτάζω με δέος το κύμα να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, να μεγαλώνει...και μετά να με σκεπάζει!
Έβγαλα μια κραυγή "ωωωωωω" τύπου την πατήσαμε κι ύστερα το κύμα έσκασε πάνω μου. Σαν να έφαγα χαστούκι κιλών...άκουγα τη φωνή μου η οποία όμως δεν πρόλαβε να βγει γιατί ήρθε κι ένα επόμενο κύμα και  με πλάκωσε με δύναμη τινάζοντας με προς τα βράχια. Δεν είχα προλάβει να αναπνεύσω οπότε το συναίσθημα του πνιγμού προστέθηκε στον απόλυτο τρόμο και πάνω που νόμιζα πως τα είδα όλα, ήρθε κι ένα ακόμη απανωτό τεράστιο κύμα να με σύρει με δύναμη στα βράχια και να προστεθεί και ο απόλυτος πόνος.
Το τέταρτο κύμα με ρούφηξε στη θάλασσα. Φώναζα, φώναζα φώναζα και το νερό έμπαινε στο στόμα μου και πνιγόμουν.Τα κύματα ερχόταν το ένα μετά το άλλο αλλά τώρα ήμουν μέσα τους οπότε το κάθε κύμα με έπαιρνε μαζί του για να με χτυπήσει πάνω στα βράχια στα οποία εγώ πάνω στον πανικό μου προσπαθούσα να κρατηθώ αλλά δεν τα κατάφερνα και μετά πάλι η θάλασσα με ρουφούσε και πάλι το επόμενο κύμα με χτυπούσε στα βράχια...σαν χταπόδι, σαν σαμιαμίδι που πάλευε να συρθεί σε γλιστερή πέτρα! Σαν παρτάλι κοπανιόμουν χωρίς καμία δύναμη να κρατηθώ ή να κολυμπήσω.

Όσο εγώ ήμουν σε εκείνο το "shaker" η καημένη μου  η Φανή απ'έξω, έτρεχε σαν την παλαβή πάνω στα βράχια μια δεξιά και μια αριστερά, ανάλογα με το που με ξέβραζε το κύμα και  άπλωνε το χέρι της να με πιάσει ή να την πιάσω....να πιαστούμε τέλος πάντων. Μου φώναζε "μην φοβάσαι θα σε πιάσω, δεν σ'αφήνω, σταμάτα να φωνάζεις και προσπάθησε να με κρατήσεις". Την έβλεπα να τρέχει πάνω κάτω σε πανικό. Προσπάθησε και ξαναπροσπάθησε και κάποιες φορές η θάλασσα την τραβούσε κι εκείνη μα κατάφερνε να κρατηθεί.  Εγώ χτυπιόμουν στα βράχια μέσα στον αφρό της θάλασσας... φωνάζοντας κι ουρλιάζοντας τα χίλια μύρια!
Γιατί όταν είμαι σε πανικό φωνάζω, δίνω στο Θεό φωνή δηλαδή...και φώναζα ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Η δραματικότητα των λέξεων και της φωνής μου δεν είχαν προηγούμενο.
Κατίνα Παξινού!
Από το "Φανή σώσε με, Βοήθεια πνίγομαι, Θα πεθάνω, Μην μ'αφήνεις, Χτύπησα τη μέση μου, Θα μείνω παράλυτη", μέχρι το "Φοβαμαίιιιιιι" σε ότι πιο δραματικό μπορείτε να φανταστείτε!

Μέχρι που για καλή μου τύχη άκουσαν τα ουρλιαχτά μου και μαζεύτηκε κόσμος να σώσει την παλαβιάρα. Οι φωνές μου  βλέπεις, αποσυντόνιζαν το τοπίο και την ωραία ατμόσφαιρα της αμμουδιάς. Είδαν και οι θείοι μου από το μπαλκόνι την σκηνή από μακριά και κατάλαβαν πως μάλλον δεν περνούσαμε καλά παριστάνοντας τους ακροβάτες  και κάνοντας  parcour πάνω στα κοφτερά  βράχια.

Πρώτος έτρεξε ο Νικολής μου και μαζί με τους λοιπούς λουόμενους έφτιαξαν μια αλυσίδα με τα χέρια τους, έτσι ώστε να πιάνουν τον Νίκο που ήταν ο τελευταίος, για να μην΄βρεθεί κι εκείνος στη θάλασσα. Μου φώναζε "πιάσε με, πιάσε το χέρι μου" κι εγώ φώναζα "γκλουχ μουχ δεν μπορώ θα πνιγώ γκλουχ" κι εκείνος ξαναφώναζε "πιάσου για να μην πνιγείς"  και ξανά τα ίδια όπως στις ταινίες δηλαδή!
Μετά από κάποιες προσπάθειες με το ελεύθερο χέρι του  με έβγαλε και με έσυρε προς τα έξω με τον κόσμο να χειροκροτά και να σφυρίζει...σίγουρα ήμουν το θέμα συζήτησης της ημέρας τους! Μετά από λίγο ο Νίκος, ξαπλωμένος πάνω στα βράχια  ξέπνοος  στην κυριολεξία, γύρισε και μου είπε "σταμάτα να τσιρίζεις μες στο αυτί μου"...τότε κατάλαβα πως ήμουν πια έξω από το νερό.

Όσο γινόταν όλα αυτά κι εγώ πάλευα με τα κύματα...το μυαλό δούλευε με χίλια,  μαμάδες μπαμπάδες, σπουδές που έκανα άδικα, αυτά που δεν πρόλαβα, φίλοι, φίλες, όλα πέρασαν σαν σφήνες, μα θυμάμαι καθαρά μόνο μια σκέψη..."πάει η Αγγλία"...Μόνο αυτό!!!

Να στην παραπάνω φωτο το ακριβές σημείο της περιπέτειας. Δεν φαίνονται τόσο επικίνδυνα από μακριά...

Πήγαμε σπίτι τρέμοντας όλοι από το σοκ και την υπερπροσπάθεια. Είχα χτυπήματα και σκισίματα από τα μυτερά βράχια παντού αλλά το τραύμα στην μέση πονούσε τόσο πολύ που νόμιζα πως δεν θα ξαναπερπατήσω ίσια.
Γυρίσαμε  σαν να ήμασταν στον πόλεμο κι ο θείος  μας περίμενε με πετσέτες στην πόρτα και μονολογούσε ασταμάτητα "Έτσι γίνετε το κακό. Τι θα λέγαμε στη μάνα σου; Ολόκληρες γυναίκες, (πήρε και τη Φανή η μπάλα) μυαλό δεν έχετε καλέ;" κι άλλα τέτοια μέχρι που η θεία τον αγριοκοίταξε και  αμέσως μετά  με ρώτησε γλυκά: " Κατινάκι θέλεις λουκουμά;" και αμέσως μόλις είδε το και καλά πονεμένο βλέμμα του δαρμένου σκυλιού που είχα, πετάχτηκε μέχρι το φούρνο και μου αγόρασε έναν τεράστιο λουκουμά και κακάο!!! Ο θείος ξέρει! Ακόμη και τώρα που είμαι ολόκληρη γυναίκα και μαμά όταν με βλέπει "κάπως" με ρωτάει "Κατινάκι θέλεις λουκουμά;" και πιάνει πάντα! Εχω μια σχέση με τους καλοκαιρινούς  λουκουμάδες...

Καθίσαμε όλοι στο μπαλκόνι,  το βρομόπαιδο εγώ  και οι διασώστες μου  να  με κοιτούν καθώς κατασπάραζα με απόλαυση το λουκουμά μου πίνοντας το σοκολατένιο παγωμένο κακάο μου...

Δεν έφτανε που τους έβαλα σε όλη αυτή την περιπέτεια ήμουν και η μόνη που είχα επιβράβευση!!! Το ζαχαρένιο λουκουμά και το κακάο μου....κι όλα πέρασαν στο λεπτό!
Κάθε φορά που  θυμόμαστε  αυτή την ιστορία,  γελάμε μέχρι σκασμού, κάνοντας ο καθένας τα ίδια σαρκαστικά σχόλια για τις φωνές μου και τους λουκουμάδες !

Από εκείνη την ημέρα στο σώμα, έμεινε μια μικρή ουλή χαμηλά στην μέση που πονάει πάντα με ένα περίεργο τράβηγμα όταν αλλάζει ο καιρός κι  έμαθα πως τα σημάδια μας  είναι  οι αγγελιοφόροι μιας χρήσιμης  μνήμης
Στο μυαλό έμεινε η άγρια εικόνα της θάλασσας να ορμά καταπάνω μου κι έμαθα να κρατώ αποστάσεις ασφαλείας από αυτά που δεν μπορώ να ελέγξω, να ορίσω ή να αναμετρηθώ.
Στην μνήμη μου έμεινε η αίσθηση του δικού μου  απόλυτου πανικού και  της αυτοθυσίας όλων αυτών που ήταν εκεί για εμένα κι έμαθα να περιμένω μόνο το καλύτερο από τους ανθρώπους  σε στιγμές που εγώ δεν μπορώ να ανταποκριθώ. Ξέρω πως αυτοί  που με αγαπούν  θα πέσουν στο κύμα να με σώσουν!
Στην ψυχή μου έμεινε η υπέροχη επίγευση της αγωνίας που τέλειωσε κι έμαθα να περιμένω. Να περιμένω τη χαρά κρυμμένη πίσω από το τέλος κάθε αγωνίας...

Ένα τελευταίο που  ξέρω πια για εμένα και είναι πολλάκις διαπιστωμένο είναι πως ακόμη και στα πιο δύσκολα είμαι drama queen!

Το ίδιο βράδυ μετά το συμβάν, στην βόλτα που κάναμε στον παραλιακό δρόμο του Πλαταμώνα με τα ξαδέρφια, ο Πέτρος, ο μεγαλύτερος, μου  αγόρασε ένα κολιέ. Καλοκαιρινό και πανέμορφο.Το έχω ακόμη για να θυμάμαι εκείνη την ημέρα την υπέροχη...Υπέροχη γιατί ήταν Αύγουστος κι εγώ παραλίγο να πνιγώ, μα δεν πνίγηκα και αυτό σήμαινε πως θα  μπορούσα να φύγω για το μεταπτυχιακό μου, θα μπορούσα να πάω στην Αγγλία για να συναντήσω τον μεγάλο μου έρωτα και να τον παντρευτώ και να γίνω μαμά του Άγγελου και του Γιώργου!!!
Για αυτό ήμουν ευτυχισμένη...μα δεν το ήξερα τότε.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα ξαφνικά όταν χθες το  βράδυ σιγοτραγουδούσα στα παιδιά λίγο πριν κοιμηθούν, ένα τραγούδι που όταν το άκουσα είχα πρωτοπατήσει το πόδι μου  στην Αγγλία και  είχα σκεφτεί πως θα ήταν υπέροχο μια μέρα να μπορώ να ψιθυρίσω κι εγώ αυτό τον στίχο σε κάποιον και να το εννοώ... "I live my life to be  with you..." 
Είναι θαυμάσιο το ότι πια τραγουδώντας το, το εννοώ... κι όχι μόνο για τα αγόρια μου... κι αν δεν είχα βρεθεί εκεί...δεν θα είχα ποτέ αυτή την ευκαιρία!!!Σκέτο σενάριο ταινίας ε; Ο Παπακαλιάτης ωχριά μπροστά μου!

Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα !!! "Anything you want you 've got it, baby..."

Αφιερωμένο στα τρία ξαδέρφια μου για εκείνη την ημέρα και για πολλά πολλά άλλα...που μου χάρισαν χωρίς να το ξέρουν!
                                                                                       Κατερίνα