Τοσα καλοκαίρια....

Έχω ένα "συνήθειο"...που έλεγε η γιαγιά μου.Τραγουδάω. Παντού και πάντα. Το να τραγουδώ ή να μουρμουρίζω μια μελωδία είναι εσωτερική ανάγκη και νομίζω πως είναι κάτι που έχω από τη μαμά μου που τη θυμάμαι πάντα να σιγοτραγουδά μέσα στο σπίτι, όταν ήταν χαρούμενη κι ήρεμη.

Εγώ τραγουρώ κι όταν είμαι λυπημένη. Τραγουδάω πολύ και μόνη μου αλλά  και σε κόσμο.Περπατώ σιγοτραγουδώντας καμιά φορά αρκετά δυνατά για να γυρίσει κάποιος να με κοιτάξει στο δρόμο. Στη δουλειά όλοι καταλάβαιναν ότι έφτασα από το τραγούδι μου στις σκάλες, γιατί όχι! δεν τραγουδάω σιγανά. Όταν έφυγα από τη δουλειά πολλοί μου το είπαν αυτό...ότι θα θυμούνται τα τραγούδια μου. Οχι δεν είμαι από αυτούς που τραγουδούν στην παρέα με κιθάρα γύρω από τη φωτιά και τα γνωστά. Είμαι από τους άλλους.
Είχα κι έχω μεγάλο ρεπερτόριο, ότι τραβάει η ψυχή μου...αλλά ένα από τα πιο γνωστά κι αγαπημένα μου τραγούδια είναι αυτό που ακολουθεί...Κάποιοι ξέρω πως χαμογελούν, αλλά με τρελαίνει  αυτό το τραγούδι του Δάκη..Ναι ναι! Δάκης...Λατρεμένο!

Αυτό το τραγούδι απλά το αγαπώ. Ναι είναι ένα σούπερ χαριτωμένα ερωτικό, γλυκανάλατο τραγούδι μιας άλλης εποχής γεμάτης με ελπίδα.
Εγώ δεν το αγαπώ για τίποτε από όλα αυτά. Για εμένα δεν είναι απλά ένα  ερωτικό τραγούδι. Είναι ένα τραγούδι μαγικό και κάθε στίχος του είναι αγαπημένος, γιατί είναι σαν να μου μιλάει. Σαν να μου μιλάει η Κατερίνα μέσα μου.
"Πέρασες τόσες βροχές για να 'ρθεις σε 'μενα..."
"Πέρασα τόσες ζωές για να βρω εσένα..."
"Τόσα καλοκαίρια
μου 'χαν φύγει από τα χέρια
τόσα καλοκαίρια που δεν σ' αγαπούσα'..."

Η μελωδία...τι  φούσκωμα. Νιώθω να φτερουγίζει η ψυχή μου. Θέλω να χορεύω σαν το τραγουδώ και χορεύω. Πάντα!
Τα καλοκαίρια που έχουν φύγει από τα χέρια μας...που έχουν χαθεί! Είναι Χριστούγεννα  2012, στο μαγικό Καζαβίτι. Με τον ξάδερφο μου τον Πέτρο, έχουμε βγει για μαι φανταστική παγωμένη μεταμεσονύκτια βόλτα στο δάσος. Μια αξέχαστη βραδιά. Μια αξέχαστη συζήτηση.
Ο Πέτρος μιλούσε για όλα αυτά που χάνονται. Για όλα αυτά που αφήνουμε να σβήσουν, να ξεχαστούν. Για τις στιγμές που δεν κυνηγάμε. Για όλα όσα δεν τολμάμε από φόβο, από βαρεμάρα, από βεβαιότητα πως προλαβαίνουμε άλλη φορά, μετά, αύριο...Τον άκουγα συνεπαρμένη αμίλητη ο μεγάλος μου σοφός ξάδερφος, ο ποιητής, ο εμπνευστής...κι ύστερα είπε κάτι μαγικό.
Τόσο απλά κοινό, τόσο τετριμμένο..."Πόσα καλοκαίρια είναι η ζωή μας;  60, 70 ίσως λιγότερα ίσως λίγα περισσότερα. Αυτά είναι μικρή. Αυτά σου αναλογούν ρε μάγκα, ζήστα. Ζούμε μίζερα, "μα, μου, μη, δεν μπορώ, δεν κάνω,  είμαι χάλια, δεν αντέχω, δεν προλαβαίνω"! Τι να προλάβεις ρε συ; Πόσα σου έμειναν ρε; 5, 10, 20;
Πόσα καλοκαίρια σου έμειναν; Αυτά που σου έμειναν να τα χαρείς. Μην τα χάσεις.. Μην αφήνεις καλοκαίρι να περάσει χωρίς να το ζήσεις, μην σου φύγει κανένα καλοκαίρι..."

...Τα αγάπησα αυτά τα λόγια και τα κράτησα μέσα μου, στο κουτάκι του "για πάντα"...γιατί σκέφτηκα για πρώτη φορά με αριθμούς τα καλοκαίρια που έχασα και θύμωσα, θύμωσα με εμένα γιατί δεν τα διεκδίκησα, δεν τα χάρηκα. Σκέφτηκα για πρώτη φορά σε αριθμούς τα καλοκαίρια που ίσως μου μένουν και τρόμαξα...τρόμαξα!Κι υποσχέθηκα κανένα καλοκαίρι να μην πάει χαμένο...Να μην αφήσω κανένα καλοκαίρι χαμένο στον κύκλο της ζωής μου...Στον μαγικό κύκλο της ζωής!

Με αφορμή αυτό λοιπόν θα ήθελα για μια ακόμη φορά να σας προσκαλέσω σε μια παράσταση θεατρική. "Kύκλος ζωής."

Μια παράσταση που δημιούργησαν οι γονείς του Σχολείου της Φύσης. Η δεύτερη τους. Αυτή τη φορά ακόμη πιο δημιουργικοί, ακόμη πιο θαρραλέοι. έφτιαξαν μόνοι τους την πλοκή, έγραψαν το σενάριο, έραψαν με γιαγιάδες και λοιπούς συγγενείς τα κοστούμια, έφτιαξαν τα σκηνικά και μερόνυχτα δούλευαν για όλες τις λεπτομέρειες ενώ  άλλοι γονείς επαγγελματίες έγιναν χορηγοί για να υποστηρίξουν την προσπάθεια. Μια παρέα...ένας κύκλος ζωής, καμιά στιγμή να μην πάει χαμένη. Αυτός είναι ο μόνος στόχος!
Λοιπόν 2 Ιουνίου στις 11.00 στο θέατρο Καππα στην Περαία, εισιτήριο 5 ευρώ και τα έσοδα θα διατεθούν στην Ελληνική Εταιρεία Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων (Ε.Ε.Π.Α.Α).
Μην αφήσετε αυτή την παράσταση να σας ξεφύγει...πραγματικά θα σας μείνει αξέχαστη! Για πολλούς λόγους. Υπόσχεση...

Για σκεφτείτε πόσα καλοκαίρια λοιπόν...πόσα ακόμη καλοκαίρια είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε για όλα αυτά που μας βαραίνουν; Πόσα;...Σκεφτείτε με αριθμούς.
Απαντώ μαζί σας, στέλνοντας την υποστήριξη και την αγάπη μου στους κουρασμένους, σκληρά εργαζόμενους γονείς που ετοιμάζουν την παράσταση  νιώθοντας ιδιαίτερα περήφανη γιατί, ανάμεσα τους είναι και  οι ομάδες μου  συμμετέχοντας ενεργά στον "Κύκλο ζωής"...
Όλοι το ξέρουμε έτσι δεν είναι; Η ζωή είναι προνόμιο. Ο χρόνος είναι δώρο. Καμιά στιγμή χαμένη λοιπόν...

Το χρωστάμε στο χαμένο μας  εαυτό, στον χαμένο μας χρόνο. Κλείνω  δανειζόμενη τη μαγική φράση της Dee Dee μιας bloger που δεν σταματά να με ξαφνιάζει με το τρόπο που σκέφτεται και γράφει: "Κάποιες φορές νιώθω τον χρόνο στις τσέπες μου σαν ψίχουλα. Τον πετάω πίσω σαν τον Κοντορεβυθουλη, να κοιτάξω να θυμηθώ ότι έζησα..."

Κανένα Καλοκαίρι αγαπημένοι μου...Κανένα Καλοκαίρι. Άλλωστε "Πέρασες τόσες βροχές για να 'ρθεις σε 'μενα, φέρνοντας χούφτες με φως να νιφτώ..."
Μαγική. Φωτεινή. Καλοκαιρινή. Καλημέρα
                                                                                             Κατερίνα

Η αγάπη δεν πάει χαμένη...

Η καθημερινότητα μπορεί να είναι απίθανα δύσκολη και βαρετή και ζόρικη. Σαν ένα κάρο που κουβαλάς και δεν ξεφορτώνει ποτέ παρόλο που κατεβάζεις πραμάτεια σε κάθε ευκαιρία. Το θυμάμαι από πάντα αυτό. Έχεις μια δύσκολη εβδομάδα και περιμένεις την επόμενη που θα τελειώσεις αυτό, λες θα κλείσω εκείνο και θα ηρεμήσω, θα ολοκληρώσω το άλλο και μετά θα μπορέσω να χαλαρώσω...Απάτη.
Όλη μου την ενήλικη ζωή το θυμάμαι αυτό το παιχνίδι και δεν έχει ποτέ, μα ποτέ τέλος...Δεν υπάρχει περίοδος που όλα είναι κλειστά και τακτοποιημένα και ήρεμα. Απλά δεν υπάρχει...Τώρα περιμένουμε να κλείσουν τα σχολεία, μετράμε τις μέρες μια μια σαν φαντάροι, όλοι μαζί. Ελπίζω πως όταν κλείσουν τα σχολεία τα πράγματα θα είναι καλύτερα...έτσι ελπίζω.Τουλάχιστον θα γλυτώσουμε το διάβασμα και το τρέξιμο με τις δραστηριότητες...
Περιμένω κι εγώ να κλείσω για φέτος με τις ομάδες για να μπορέσω να επικεντρωθώ στο νέο μου χώρο και στις νέες δράσεις...Στο "επιχειρείν" για πρώτη φορά στη ζωή μου... Η αγωνία μαζί με το φόβο, τη χαρά και τον ενθουσιασμό είναι η παρέα μου τον τελευταίο καιρό...Ζω έντονα. Επαγγελμάτικά, ζω μια πολύ έντονη και πολύπλοκη περίοδο της ζωής μου. Άνθρωποι, δράσεις, νέα δεδομένα, νέοι δρόμοι...γοητευτικοί κι άγνωστοι.  Καμιά φορά σκέφτομαι να φύγω για λίγο να εξαφανιστώ, να κλείσω τα τηλέφωνα, να χαθώ από όλους να πατήσω stop. Stop....τι γοητευτική ιδέα!

Από την άλλη, μπαίνει για τα καλά το καλοκαίρι και μας ξεσηκώνει τα μυαλά.

Η θάλασσα είναι μαγική. Σχεδόν λευκή από τα κοχύλια που είναι μαζεμένα στο γιαλό. Όταν βρούμε ευκαιρία πηγαίνουμε με τα παιδιά και ψάχνουμε για κοχύλια και τσαλαβουτάμε στα απίστευτα νερά.

Κάναμε και το πρώτο νυχτερινό beach party, με αφορμή τα γενέθλια ενός φίλου. Τέσσερα ζευγάρια με τα παιδιά μας, με κρασιά και πίτσες, και καλή διάθεση. Να' ναι καλά ο φίλος μας ο Κώστας που μας ξεσήκωσε όλους. Το χρειαζόμασταν αυτό...

Με ένα απίθανο φεγγάρι, με μια θάλασσα λάδι και με χαλαρή συζήτηση ενώ τα παιδιά έθαβαν το ένα το άλλο στην άμμο. Τι χαρά που υπάρχουν οι φίλοι...

Όμως το πιο σημαντικό γεγονός είναι πως αποκτήσαμε ένα νέο μέλος...Αυτόν τον μικρούλη!

Πριν λίγες ημέρες βρήκαμε μια γάτα νεκρή στην αυλή.Υποθέσαμε πως έκανε το λάθος να μπει στον κήπο και την βρήκαν τα σκυλιά μας... Μετά αρχίσαμε να ακούμε το κλάμα. Γοερό. Ασταμάτητο. Μερόνυχτα την έψαχνε το μικρό της.
Μερόνυχτα έψαχνα εγώ να το βρω μέσα στα αγκάθια και στις πελώριες άγριες, βατσινιές. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τη σκέψη πως είναι ολομόναχο και ψάχνει τη μαμά του και πεινάει και φοβάται...Αχ αυτή η μητρότητα, με έχει κάνει κουρέλι!
Τελικά κάποια στιγμή το εντόπισα λίγες μέρες πριν. Ετοιμοθάνατο. Πετσί και κόκαλο. Δεν είχε πια το κουράγιο ούτε να κλάψει. Το πήρα και αποφασίσαμε να του βρούμε ένα σπίτι, αν κατάφερνε να ζήσει.Γάλα με το μπιμπερό και φροντίδα και πολύ αγάπη.
Και τα κατάφερε...όμως τώρα τον αγαπάμε και δεν μπορούμε να τον αποχωριστούμε. Τον έχουμε από την Παρασκευή και ήδη νιώθουμε τόσο  δεμένοι μαζί του! Ακόμη κι ο Πα που είναι φανατικός σκυλόφιλος...

Ζει στο χώρο που δουλεύω, μακριά από το σπίτι μας και τα επικίνδυνα σκυλιά μας κι είναι το μόνιμο παρεάκι μου. Του φτιάξαμε μια ωραία ζεστή γωνιά, παρέα με το Ρούντολ το χνουδωτό ελαφάκι που κοιμούνται αγκαλιά, τρώει τον αγλέορα και τα παιδιά τον λατρεύουν. Σαν να απόκτησε νέο νόημα η ζωή τους. Είναι η πρώτη φορά που έρχονται σε επαφή με γάτα μιας και στο σπίτι είχαμε πάντα σκυλιά.

Εγώ όμως που έχω αγαπήσει πολλές γάτες στη ζωή μου, ξέρω πως θα ενθουσιαστούν και με την ιδιαίτερη παιχνιδιάρικη σχέση που μπορείς να δημιουργήσεις με μια γάτα.

 

 

Τον φωνάζαμε Blue, επειδή έχει αυτά τα λυπημένα μπλε μάτια...και λυπημένα (blue) και μπλε(blue).
Όμως τις τελευταίες ημέρες που ξεψάρωσε δεν είναι καθόλου λυπημένος και ξεδιπλώνει τα ταλέντα του και τα αγόρια τον φωνάζουν Τίγρη.... Δες τε εδώ έναν φοβερό τίγρη.Τι φάτσα.

 

Έχει αποπαρασιτωθεί πια κι έχει γυαλίσει κι η γούνα του και είναι τόσο όμορφος! Αδύνατος μια σταλίτσα... Μας έχει δώσει τόση χαρά αυτό το μικρό πλάσμα....Σκέφτομαι πέρσι τέτοιο καιρό υιοθετήσαμε τον Λου, που μας έφερε ο Άγγελος. Φέτος αυτόν τον μικρούλη...Αν συνεχίσουμε έτσι την πατήσαμε!
Το αγαπήσαμε αυτό το νινί γατί και τελικά, δεν μπορείς να αποφύγεις την αγάπη σαν τη νιώσεις...δεν μπορείς να την ανγνοήσεις. Έστω κι αν τη  νιώσεις για έναν άνθρωπο, για ένα ζώο, γιατί όχι για ένα ολάνθιστο λουλούδι...
Κι αυτή η φράση μου θυμίζει όλα τα μηνύματά αγάπης που διάβασα την προηγούμενη εβδομάδα στο "λιβάδι των ευχών"  στην εκδήλωση για τον Νώντα. Μια όμορφη χαρούμενη γιορτή για  εκείνον που έλειπε.

Υπήρχαν άνθρωποι πολύ συγκινημένοι εκεί κι εγώ συγκινήθηκα βαθιά με όλα αυτά τα μικρά μηνύματα αγάπης από μαθητές. Από μια θάλασσα γεμάτη με χάρτινα καραβάκια που ταξίδευαν τις ευχές τους προς εκείνον. Ανάμεσα τους και αυτά των γιών μου...Πόσο περήφανος θα ένιωθε αν ήταν εκεί. Περήφανος για όλη την αγάπη που σκόρπισε...

Κι ύστερα διάβασα αυτό...και σκέφτηκα πως ναι! Τόση αγάπη δεν μπορεί να πάει χαμένη τελικά...

Για σκέψου...με την ευκαιρία λοιπόν, να σας συστήσω κι ένα βιβλίο, που αφιερώθηκε στον  Νώντα.

Το έγραψε ένας αγαπημένος δάσκαλος από το Σχολείο της Φύσης ο Τηλέμαχος  Καλμπουρτζής η εικονογράφιση έγινε από την Αντωνία Καραμπανταζή και την έκδοση του ανέλαβε το Σχολείο Της Φύσης. Μια ακόμη συλλογική δουλειά με στόχο την υποστήριξη ενός ανθρώπου.
Είναι ένα χαρούμενο φωτεινό παιδικό βιβλίο και όλα τα έσοδα από την πώληση του θα δοθούν στην οικογένεια του Νώντα! Άλλωστε για αυτόν ακριβώς το λόγο γράφτηκε.
Όποιος ενδιαφέρετε να το αγοράσει μπορεί να έρθει σε επαφή με το Σχολείο της φύσης σε αυτό το τηλέφωνο 23920 64370 ή ακόμη μπορεί να το προμηθευτεί από την Σχεδία στην Πόλη Δευτέρα έως Παρασκευή 18.00 με 21.00 στην διεύθυνση Παπαμάρκου 8 στην Άθωνος.

Για το τέλος αφήνω κάτι που μου δίνει μεγάλη χαρά κι ελπίδα. Κάποιοι εμπνευσμένοι άνθρωποι με την υποστήριξη του  Δήμου Θερμαΐκού πήραν μια υπέροχη απόφαση και προσπαθούν να στήσουν μια νέα δομή, με εθελοντική βάση. Μια ομάδα ανθρώπων με όραμα και κέφι κι αγάπη για τα παιδιά και τον συνάνθρωπο.
Η γνωριμία μου μαζί τους με ενθουσίασε κι έχω τη χαρά να συμμετέχω κι εγώ πια σε αυτή τη δράση.
Μια δραστηριότητα που με γεμίζει πίστη στους ανθρώπους και με εξιτάρει. Φανταστική πρωτοβουλία.Υπάρχουν άνθρωποι λοιπόν που η  προσφορά είναι προτεραιότητα τους!
Αυτή είναι μια πρώτη ενημέρωση και σύντομα θα υπάρξει και μια ιστοσελίδα και πολλές ακόμη ενημερώσεις για δράσεις, με στόχο πάντα την υποστήριξη των έφηβων και των οικογενειών τους.  Οι υπηρεσίες Συμβουλευτικής και Υποστήριξης  παρέχονται δωρεάν. Τα ραντεβού κλείνονται στα παρακάτω τηλέφωνα της αφίσας και πάντα με έγνοια την αυστηρή  τήρηση της προστασίας των ενδιαφερομένων και της εχεμύθειας.

Όποιος μένει στην περιοχή και θέλει και μπορεί από το ελάχιστο περίσσεμα του χρόνου του να προσφέρει την εθελοντική του βοήθεια είναι ευπρόσδεκτος και μπορεί να έρθει σε  επαφή  για περισσότερες πληροφορίες στο τηλέφωνο 23923 30321.
Κάθε βοήθεια και κάθε προσφορά είναι σημαντική.

 

Νιώθω δυνατά και μουδιασμένα για ότι γίνεται τριγύρω και νιώθω να με αφορά...κι από την άλλη η ζωή συνεχίζει, με όλη της την απλή μεγαλοπρέπεια...Μόλις χθες διαπίστωσα πως  στο νέο χώρο που δουλεύω, έχει μια μουριά που είναι φορτωμένη με φρούτα. Μικρά κατακόκκινα και ζουμερά. Ότι πρέπει για να κάνω  μια τάρτα...Η αγάπη  είναι παντού τελικά...Τι απρόσμενο δώρο!

Κι εκεί έξω στους αγρούς τα  αγριοκρέμμυδα άνθισαν και μάζεψα μερικά για να στολίσω το σπίτι.
Το σπίτι μας, είναι στολισμένο με άγρια λουλούδια πάντα παρά την έλλειψη χρόνου, παρά τις γκρίνιες, παρά τις ανακατωσούρες.

 

Τα μικρά πανέμορφα αγριοκρέμμυδα.Ταπεινά, λιτά  και τόσο ιδιαίτερα, κρυμμένα στα αγριόχορτα, δεν τα έβλεπα ποτέ, μέχρι που άρχισα να εκπαιδεύω τα μάτια μου για να βλέπω την ομορφιά παντού. Για να σταματώ για λίγο στην άκρη του δρόμου να χαζέψω τα αγριολούλουδα και να κόψω μερικά για να στολίσω το σπίτι...

Να το κάνω λίγο πιο γιορτινό, λίγο πιο χρωματιστό. Να το γεμίσω με την αγάπη της ίδιας της φύσης. Αυτό του αξίζει. Αυτό  αξίζει και  σε εμάς τελικά...Σε όλους μας...
Τόση αγάπη...δεν πρέπει να  πάει χαμένη αγαπημένοι μου...
                                                                                  Κατερίνα 

Η γέννηση ενός ανθρώπου...

 

Βρίσκομαι σε μια κατάσταση περίεργη λόγω των καθημερινών γεγονότων που με έχουν επηρεάσει πολύ.
Το θέμα των Πανελληνίων σε συνδυασμό με όλα αυτά που συμβαίνουν με πρωταγωνιστές τα παιδιά που είναι υποψήφια, πραγματικά με βάζει σε πολλές σκέψεις. Μα αποφάσισα εδώ και χρόνια να μην ασχολούμαι με κανένα θέμα όταν ακόμη καίει κερδίζοντας έτσι χρόνο κι απόσταση από τα έντονα συναισθήματα  κι έτσι για καλή μου τύχη έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο.
Δεν μπόρεσα να το προσπεράσω. Έχω δει πολλά βίντεο από γεννήσεις που πάντα με συγκινούν, μα αυτό  έχει κάτι το ξεχωριστό.
Αφορά τη γέννηση ενός παιδιού στο σπίτι του. Το τέταρτο της οικογένειας. Η μαμά γεννά μόνη χωρίς καμία ιατρική ή άλλου είδους βοήθεια.Ο μπαμπάς είναι εκεί τραβώντας με την κάμερα. Επίσης στο σπίτι βρίσκεται και το μεγαλύτερο από τα τρία άλλα παιδιά της οικογένειας, ένα κοριτσάκι περίπου 5 ετών.


















Με αυτό το βίντεο έγινε χαμός.Υπήρξαν σχόλια υποστηρικτικά και θερμά κι άλλα προσβλητικά και φριχτά.
Κάποιοι  που το παρακολούθησαν σχολίασαν ως απαράδεκτη τη στάση του πατέρα που είναι απλός θεατής χωρίς να βοηθά, ως απαράδεκτο το γεγονός ότι το ανέβασαν στο διαδίκτυο  εκθέτοντας έτσι μια εξαιρετικά προσωπική στιγμή, ως απαράδεκτο το γεγονός πως παρακολουθούσε τη διαδικασία το άλλο παιδί που ήταν παρόν και θα έχει αυτή την απαίσια εικόνα τραυματίζοντας το συναισθηματικά  για πάντα, ως απαράδεκτο το γεγονός ότι πήραν την απόφαση να γεννήσει χωρίς ιατρική βοήθεια ρισκάροντας τη ζωή του παιδιού τους σε περίπτωση επιπλοκών, σχόλια  πως το παιδί μπορεί και να της έπεφτε από τα χέρια ή αποκαλώντας τους βρωμοχίπιδες που δείχνουν ασέβεια στην επιστήμη...και άλλα πολλά, με ή χωρίς καθόλου διακριτικότητα ή σεβασμό.
Τέλος υπήρξε κι ένα ακόμη σχόλιο που με άγγιξε περισσότερο από όλα, πως δηλαδή  γέννησε στο σπίτι χωρίς νοσοκομεία και γιατρούς "σαν να είναι ζώο" κι ένα άλλο εξίσου σκληρό "σαν σκύλος".

Να επισημάνω πως η γέννηση, είτε ζώου είτε ανθρώπου, έχει για εμένα την ίδια ακριβώς βαρύτητα και συναισθηματική φόρτιση. Είναι η δημιουργία της ίδιας της Ζωής κι η Ζωή είναι παντού αξιοσέβαστη και πολύτιμη...

Δεν θα σταθώ  στα σχόλια και δεν θα τολμήσω κανενός είδους κριτική στο ζευγάρι του βίντεο. Θα μοιραστώ αυτά που εγώ βλέπω.
Βλέπω ένα ήρεμο φωτεινό περιβάλλον. Δυο γονείς απόλυτα ικανούς και χαλαρούς, με επίγνωση του τι συμβαίνει, την κάθε στιγμή. Μια γυναίκα που έχει έναν αξιοθαύμαστο έλεγχο του σώματος και μια απόλυτη συγκέντρωση του μυαλού της. Ένα κοριτσάκι που θα γίνει η μεγάλη αδερφή, ήρεμο που βοηθά τη μαμά και μένει δίπλα στο μπαμπά. Βλέπω ένα άνθρωπο να γεννιέται σε ένα γνώριμο χώρο, ήρεμο, χωρίς να το αρπάξουν να το γυρίσουν ανάποδα, να του χώσουν σωληνάκια, να τον τυφλώσουν με δυνατά φώτα και να το ξαφνιάζουν με δυνατές φωνές.
Βλέπω αμέσως μετά τη γέννα να επιστρέφει κι η λοιπή οικογένεια και τα πιτσιρίκια να κοιτούν με δέος το μικρούλι ενώ θηλάζει απόλυτα ήρεμο, αμέσως μετά τη γέννηση του και μια μαμά ήρεμη κι αστραφτερή να μοιράζει φιλιά στα μικρά της. Βλέπω μια οικογένεια να υποδέχεται ένα νέο μέλος της. Βλέπω μια απλότητα, δεν βλέπω "τσίρκο", φωνές, ένταση. Βλέπω τη φυσιολογικότητα, την φύση την ίδια, να κάνει τη δουλειά της.
Βλέπω τη γέννηση ενός ανθρώπου κι όχι μόνο τη γέννα της μαμάς του. Βλέπω αυτό που θέλω να δω, δυο ανθρώπους να προσπαθούν σκληρά και σχόλια που αφορούν την εμφάνιση, τη γύμνια, την ασχήμια ή τη σιχαμάρα...είναι σχόλια μικρά. Λυπάμαι μα αυτό νιώθω.

Γέννησα δυο παιδιά και καμία γέννα μου δεν ήταν φυσιολογική. Η πρώτη έγινε με πρόκληση που σημαίνει διαδικασία επιτάχυνσης, πόνοι διαφορετικοί και "σκληροί", με έναν ορό να αυξάνει και να μειώνει το ρυθμό, ανάλογα με το πρόσταγμα του γιατρού κι όχι του σώματος μου. Η δεύτερη φορά με καισαρική λόγω σοβαρών επιπλοκών.

Θα ήθελα να μπορούσα να είμαι τόσο γενναία. Θα ήθελα να είχα λιγότερο φόβο και λιγότερες ιατρικές επιρροές για να αφήσω το πρώτο μου  παιδί να έρθει μόνο του χωρίς να το ζορίσω.Τι πείραζε αν περιμέναμε λίγο ακόμη. Αν ερχόταν μόνος του;
Από την άλλη έχοντας και την δεύτερη δύσκολη εμπειρία κατανοώ το πόσο απαραίτητη είναι η ιατρική βοήθεια, αναγκαία κάποιες φορές. Κατανοώ πως αν δεν υπήρχαν η εξέλιξη και η ιατρική φροντίδα, τα ποσοστά  θνησιμότητας βρεφών ή μητέρων θα ήταν υψηλά.
Το έχω νιώσει καθώς κρεμόταν από μια κλωστή η ζωή μου κι η ζωή του μικρού μου...όμως δεν παύω να ονειρεύομαι και να εύχομαι να ήταν αλλιώς!

Γνωρίζοντας πως δεν θα ξαναέχω μια ακόμη ευκαιρία πια, νιώθω ένα τσίμπημα κι εύχομαι να ήμουν περισσότερο ενήμερη και πιο θαρραλέα, στην πρώτη μου γέννα που δεν υπήρξε καμία απολύτως επιπλοκή και θα μπορούσαμε να την είχαμε ζήσει αλλιώς.
Η γέννηση ενός ανθρώπου είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός και θα ήθελα να το ζήσουμε κάπως έτσι, στο σπίτι μας ή σε ένα μαγικό μέρος όπως αυτή η μαμά που γέννησε το τέταρτο παιδί της σε ένα τροπικό δάσος, δίπλα σε ένα γάργαρο καθαρό ποτάμι με όλη την οικογένεια της δίπλα. Μαγική εμπειρία.
Θα ήθελα να το είχαμε ζήσει σαν να έχουμε γιορτή...όχι μετά, αφού έρθει το παιδί αλλά κατά τη διάρκεια, σε όλη αυτή τη συγκλονιστική διαδρομή...όχι με τους δικούς μου να περιμένουν από έξω αλλά όλοι μαζί μιλώντας σιγανά και διακριτικά, ήρεμα, χαλαρώνοντας με απαλή μουσική, με κεριά αναμμένα,  κάνοντας μασάζ, κρατώντας σφιχτά χέρια. Είμαι σίγουρη πως η φίλη μου η Δάφνη που εκτός από Συμβουλευτική Ψυχολόγος είναι και ειδική θεραπεύτρια yoga σε τοκετούς, δουλεύοντας στο εξωτερικό βέβαια, θα συμφωνούσε μαζί μου...Μα τελικά νομίζω πως όπως κι αν θα ήθελα να το ζήσω επέλεξα τον εύκολο δρόμο της Κλινικής. Με λίγη σκέψη...με καθόλου σκέψη κι ίσως τελικά και πάλι το ίδιο να έκανα γιατί φοβάμαι...

Βρισκόμαστε στην Διεθνή  Εβδομάδα για τον Σεβασμό στη γέννα (International Week for Respecting Childbirth – IWRC) κι αυτό που θα ήθελα περισσότερο από όλα είναι αυτό ακριβώς.Το να μπορούμε να δείξουμε σεβασμό στη διαφορετικότητα. Το να αντέχουμε να κλείνουμε το στόμα μας σε αποφάσεις των άλλων όπως κι αν μας φαίνονται, το να μην κρίνουμε πάντα εξ ιδίων τα αλλότρια, το να μην είμαστε "κολλημένοι"...Να μην ξεχνάμε πως, όπως πριν πολλά πολλά χρόνια είπε ο θρυλικός πολιτικός φιλόσοφος Τζον Λοκ, "Όλα στη ζωή είναι σχετικά...και για αυτό ανεκτά!"
 

Ακόμη κι αν κάποιος διαφωνεί κάθετα για προσωπικούς του λόγους να ζήσει κάτι παρόμοιο. Ακόμη κι αν πιστεύει και είναι απόλυτα σίγουρος πως αυτή η οικογένεια έκανε λάθος. Ακόμη κι έτσι λοιπόν, δεν χρειάζεται να το αποδεχθεί. Μπορεί  απλά να κάνει ησυχία και να σεβαστεί...πως ένας μικρός άνθρωπος γεννιέται! Εκείνη η στιγμή είναι δική του. Δική του...Η πρώτη του ανάσα...
Τι μαγικό...αγαπημένοι μου!
Τι μαγικό!
                                                                                                      Κατερίνα

Λάσπη και Λάμψη!!!

Ένα Σαββατοκύριακο αξέχαστο για πολλούς λόγους. Μα κυρίως γιατί το ζήσαμε με όλες μας τις αισθήσεις. Το γλέντι άρχισε την Παρασκευή στο Σχολείο της Φύσης, όπου είχαν τις προετοιμασίες για την κατασκευή του φούρνου από άργιλο...και κορυφώθηκε την Κυριακή.

Όλο το σχολείο συμμετείχε. Οι μπαμπάδες φόρτωναν και κοσκίνιζαν το χώμα, μετά το έριχναν σε μεγάλους τάπητες και έριχναν νερό για να γίνει λάσπη.

Οι μαμάδες με τα πιτσιρίκια, με τρελό κέφι, το πατούσαν και το έπλαθαν, το έκαναν λάσπη και το παρέδιδαν και πάλι στους μπαμπάδες που το παραλάμβαναν για να το τοποθετήσουν στο φούρνο. Μια απίθανη συλλογική  δουλειά.

Η μουσική τέρμα και ο ήλιος καυτός. Όλοι χόρευαν, λασπωμένοι μέχρι εκεί που δεν παίρνει και όλοι ήταν μούσκεμα από τα νερά με τα οποία καταβρέχονταν για να δροσιστούν. Τα πιτσιρίκια τσαλαβουτούσαν στη λάσπη και απολάμβαναν λασπόλουτρα. Φωνές, τσιρίδες, πιτσιλιές, χώμα, λάσπη, γη και νερό και παιδιά που έρχονται σε επαφή με την ίδια τη φύση τους...

Μια εικόνα πανέμορφη. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι σε μια κοινή προσπάθεια. Μια δουλειά ζόρικη που έγινε γλέντι.
Μου θύμισε κάτι από τη συλλογική προσπάθεια των παλαιότερων κοινοτήτων.Τότε που οι άνθρωποι μαζεύονταν κι έχτιζαν από την αρχή ένα χωριό ή το σπίτι του γείτονα ή την εκκλησία της ενορίας ή ένα σχολείο. Κάτι δημιουργικό που ως στόχο είχε το κοινό όφελος.
Έτσι θα πρέπει να ήταν, γιορτή.
Τώρα προσπαθούμε να δημιουργήσουμε αυτές τις συνθήκες, ή παρόμοιες, με στόχο να εκπαιδεύσουμε τα μικρά μας. Τι σημαίνει συν δημιουργία, τι σημαίνει κοινή προσπάθεια, τη σημαίνει κοινό όφελος, τι σημαίνει να φτιάχνεις κάτι τόσο χρήσιμο μόνο με χώμα και νερό και άχυρο, με υλικά της φύσης, τι σημαίνει να δημιουργείς κάτι από το τίποτα, μόνο με τα δυο σου χέρια και ταυτόχρονα τι σημαίνει δουλεύω και διασκεδάζω μαζί.

 

"Αυτή είναι η αληθινή εκπαίδευση". Μου είπε στιγμιαία η Βέτα, η διευθύντρια του σχολείου,  περνώντας ανάμεσα σε λασπωμένους διαδρόμους και χώματα. "Τα παιδιά βλέπουν κι αντιγράφουν κι αυτό που βλέπουν σήμερα είναι η αληθινή εκπαίδευση. Συμμετοχή, συνεργασία, επαφή με τη φύση, δημιουργία..." κι έφυγε παραμιλώντας. Το σχολείο ολόκληρο είχε γίνει ένα λασπόλουτρο. Χαμός. Έπρεπε να καθαρίζει κανείς μια εβδομάδα για να φύγει όλη αυτή η λάσπη...Οι δάσκαλοι αγέρωχοι και ξετρελαμένοι αδιάφοροι για το χάος, συμμετέχοντας με τρελό ενθουσιασμό σε αυτό αδιαφορώντας για τη σκληρή δουλειά που τους περίμενε, χοροπηδούσαν στη λάσπη.

Παιδιά έτρεχαν ξυπόλυτα, νερά παντού, γονείς με πρόσωπα λαμπερά. Ένα σχολείο που έγινε "κοινότητα". Που έγινε στάση ζωής.
Μας αρέσει η φύση και η λάσπη και τα χώματα. Μας αρέσει αυτή η αίσθηση της ξεγνοιασιάς, η λάσπη που την νιώθεις σχεδόν ζωντανή στις πατούσες και στα χέρια. Μαλακή και γλιστερή, γεμάτη παιδικές μνήμες, τότε που ζούσαμε περισσότερο με το σώμα και λιγότερο με το μυαλό.
Το θυμόμαστε όλοι αυτό, το απόλυτο συναίσθημα της ελευθερίας.Της ξεγνοιασιάς. Το σχολείο φρόντισε για αυτό, με κάθε τρόπο. Κατασκηνώσαμε στα γρασίδια, με φαγητό και ζωντανή μουσική.



 

Ο Γιώργος ήταν ενθουσιασμένος μπαίνοντας. Πάντα είναι ενθουσιασμένος όταν γυρίζει στο πρώτο του σχολείο. Η Βέτα μου είπε την ώρα που  φτάσαμε, "τα μικρά δεν βγαίνουν από τις λάσπες...τα μεγάλα δεν μπαίνουν. Σιχαίνονται! Μεγαλώνοντας αυτό κάνουμε αποκόπτουμε τον εαυτό μας από το φυσικό μας περιβάλλον. Η επαφή μας με τη φύση είναι ελεγχόμενη και τα μεγάλα  παιδιά, σιχαίνονται να μπουν στη λάσπη...Τι κρίμα. Ξεμακραίνουμε από τον εαυτό μας. Από τη φύση μας".
Σκέφτηκα λίγο τα λόγια της κι ήμουν σίγουρη πως αυτό δεν θα γίνει με το Γιώργο μιας και στην κυριολεξία ζει μέσα στο χώμα και τη λάσπη...και να! μόλις είδε το θολό νερό φώναξε "μπλιαξ" κι αρνήθηκε να μπει... Ξαφνιάστηκα και γέλασα. Η δασκάλα ξέρει λοιπόν!
Προσπάθησα πολύ να τον κάνω να μπει στο τέλος μου είπε "μην με πιέζεις δεν θέλω" και κατάλαβα πως δεν  έχει νόημα. Κατάφερα και τον έπεισα να ζυμώσουμε λάσπη με τα πόδια και τα χέρια κι αυτό με έναν και μόνο τρόπο. Κάνοντας το εγώ πρώτα. "Να σας δουν" φώναζε η Βέτα από μακριά "να σας δουν να μπαίνετε στη λάσπη, μόνον έτσι θα πεισθούν."

Εντάξει, δεν μπήκε στα λασπόλουτρα, μα ζυμώσαμε μαζί λάσπη με τα πόδια και τα χέρια και παρατηρήσαμε από κοντά τη διαδικασία και παίξαμε και είδαμε φίλους και φάγαμε...Γνωρίσαμε οργανισμούς που εργάζονται και για το κοινό καλό ενισχύοντας την εθελοντική δράση και κάναμε τατουάζ με αποτυπώματα λύκων και αρκούδας...δώρο του Αρκτούρου, μαζί με ένα βιβλίο με τα αποτυπώματα των ζώων.Ο Γιώργος ενθουσιάστηκε κι αποφάσισε να γίνει πρόσκοπος, για να "μάθει να βρίσκει τα  ίχνη των ζώων στο άγριο δάσος και να βοηθά γιαγιούλες να περνούν το δρόμο"... Τα ακριβή λόγια του.

Μια κοινότητα ανθρώπων. Από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Διαφορετικές πόλεις ακόμη και εθνικότητες.
Διαφορετικό οικονομικό και εκπαιδευτικό υπόβαθρο. Ο καθένας με την ιδιαιτερότητα του. Το σχολείο κατάφερε και μας ένωσε για ένα και μόνο λόγο. Γιατί εστίασε σε έναν ρόλο μας. Τον γονεϊκό.
Σε αυτόν που μας φέρνει κοντά και μας ορίζει και μέσα από όλες τις δραστηριότητες του σχολείου  στις οποίες συμμετέχουν ενεργά οι γονείς, αυτό που συμβαίνει είναι ότι όλα αυτά τα διαφορετικά χαρακτηριστικά γίνονται χρήσιμα εργαλεία αλληλοβοήθειας και υποστήριξης. Έτσι συμμετέχουμε σε όλα αυτά, άνθρωποι διαφορετικοί, μα κατά βάθος τόσο ίδιοι και το πιο σημαντικό...ίσοι απέναντι στην ίδια της ζωή!

Η ημέρα πέρασε. Έμειναν πολλά, όπως πάντα. Συναισθήματα και σκέψεις. Εγώ κρατώ αυτή την τελευταία εικόνα.

Το απίθανο αυτό λασπωμένο μαλλί και τις μαμάδες να φωνάζουν γελώντας πως θα βουλώσει η αποχέτευση, μέχρι να ξεπλύνουν τα παιδιά τους...
Μα αυτή η εικόνα τελικά τα λέει όλα. Η λάσπη κι η λάμψη πάνε μαζί και το ξέρουμε όλοι...Λάσπη στο μαλλί και λάμψη στο  βλέμμα.

Η ζωή μακριά από τη φύση σε εγκλωβίζει. Έτσι νιώθω. Σε κάνει φοβικό, σε κάνει τρωτό απέναντι στην ίδια τη φύση σου, στον εαυτό σου...Σαν να αρχίζουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε, σαν  αυτοάνοσο νόσημα.
Εμείς το δημιουργούμε, εμείς το τρέφουμε...Μα τελικά στα δύσκολα, όλοι εκεί γυρνάμε. Εκεί που η ζωή βρίσκει νόημα. Στη φύση...Στη φύση μας!

Καλημέρα αγαπημένοι.Τι υπέροχο πρωινό!