Μάνα είναι μόνο μία...

Η δασκάλα βάζει έκθεση στα παιδάκια, με θέμα: "Μάνα είναι μόνο μία."
Η Αννούλα γράφει : Χθες έπαιζα στην αυλή και έπεσα και χτύπησα το γόνατο μου. Έκλαιγα και τότε ήρθε η μαμά μου. Με αγκάλιασε μου σκούπισε τα δάκρυα, μου ξέπλυνε το αίμα και μου έβαλε ένα τσιρότο και τότε κατάλαβα πως "μάνα, είναι μόνο μία".
Ο Γιωργάκης γράφει: Πριν από λίγο καιρό ήμουν πολύ άρρωστος. Είχα πυρετό και δεν πήγα στο σχολείο.Όλο το βράδυ πονούσα και  θα ήμουν πολύ μόνος στο κρεββάτι αν δεν ήταν η μαμά μου.
Όλη τη νύχτα με σκούπιζε και μου έδινε δροσερό νεράκι. Μου έλεγε να μην φοβάμαι και δεν κοιμήθηκε καθόλου για να μην φύγει από δίπλα μου και τότε κατάλαβα πως "μάνα, είναι μόνο μία".
Ο Τοτός γράφει :  Προχθές μας επισκέφθηκαν η κουμπάρα κι ο κουμπάρος. Η μαμά μου μου είπε "Τοτό εσύ που είσαι τόσο καλό παιδί, πήγαινε και φέρε από το ψυγείο δυο παγωμένες μπύρες για τους μουσαφίρηδες μας." Πήγα τρέχοντας για να μην της χαλάσω το χατήρι. Άνοιξα την πόρτα του ψυγείου και τι να δω...Δεν είχε δύο μπύρες και τότε φώναξα δυνατά:" Μάαααναααα. Είναι μόνο μία..."

Εντάξει είναι πολύ παλιό...μα είναι το αγαπημένο μου!
Δεν θέλω να είμαι αιρετική για αυτόν τον υπέροχο ρόλο μα η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω στην απόλυτη αυτή σχέση μάνας και παιδιού...Σας ξάφνιασα; Ναι είναι αλήθεια.
Ακούω συχνά από φίλους, συγγενείς, ειδικούς, να μιλούν για τη μητρότητα. Για τη μάνα. Για την θυσία. Για το ένστικτο. Για την επαφή. Για την σχέση της με τα παιδιά της. Για την απίθανη αυτή ανθρώπινη φιγούρα, που δίνει τα πάντα.Τα πάντα.

Σαφώς...όλα αυτά υπάρχουν. Ως αρχέγονα ένστικτα επιβίωσης...Έτσι λέω εγώ! Τα έχουν και τα ζώα. Έχετε δει λέαινα να τα βάζει με αρσενικό λιοντάρι, ή με νεροβούβαλο, για να σώσει τα μικρά της; Ρισκάρει τη ζωή της. Απίθανη εικόνα...

"A mother's love" by dailymail

Μπορεί να φαίνεται πως  ευτελίζω μια ιερή σχέση...μα, παρακαλώ! Είμαι μαμά και μπορώ να καταλάβω. Μπορώ να νιώσω. Ω! Μπορώ να νιώσω αυτή τη μανιασμένη λέαινα. Μπορώ να γίνω εκείνη κάθε στιγμή!

Αυτό που ουσιαστικά πιστεύω είναι ότι δεν έχουν όλες οι μητέρες ανεπτυγμένα τα ίδια ένστικτα. Γιατί απλά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο.Υπάρχουν διαφορετικές μητέρες. Μάνες όλες, που τα παιδιά βγήκαν από τα "σπλάχνα" τους...Απίθανη έκφραση! Τη χρησιμοποιούμε συνήθως για να  επιβεβαιώσουμε πως η μητέρα αγαπά ή πονά τα παιδιά της ακριβώς επειδή βγήκαν από τα "σπλάχνα" της...Δεν είναι έτσι! Είμαι απόλυτα σίγουρη...πως δεν είναι έτσι.

Πιστεύω πως ο καθένας που θα ασχοληθεί με ένα πλάσμα και θα το αγαπήσει βαθιά, είτε είναι μαμά, μπαμπάς, γιαγιά, παππούς, συγγενής ή ξένος, αν αποφασίσει να δεθεί συναισθηματικά με αυτό, θα αναπτύξει ενστικτωδώς όλα εκείνα τα συναισθήματα, όλα εκείνα τα αρχέγονα ένστικτά, την εν συναίσθηση, την διαίσθηση, τον πόνο, τον δεσμό...Ζώντας με ένα παιδί και μαθαίνοντας το, το νιώθεις, το "οσφρίζεσαι", το "διαβάζεις", τι νιώθει, πότε , γιατί, πως...Ξέρεις τα σημάδια του, τους ήχους του, την μυρωδιά του, κάθε σπιθαμή του σώματος του, κάθε γκριμάτσα του. Νιώθεις τα πάντα. Αν δεν σε ενδιαφέρει ή αν έχεις αποφασίσει πως αυτό αφορά κάποιον άλλο, τότε δεν θα φροντίσεις να το μάθεις  και θα αρκεστείς στο θρύλο του μητρικού ενστίκτου...Μα η αλήθεια είναι πως ακόμη και το ένστικτο, θέλει δουλειά και μάλιστα σκληρή! Το ένστικτο το έχουν όλοι, απλά κάποιοι δεν το καλλιεργούν.
Αυτό πιστεύω εγώ, γιατί το έχω δει. Σε εμένα τουλάχιστον είναι ξεκάθαρο.

Όλες αυτές οι υπέροχες παραδόσεις και οι θρύλοι, για την αγάπη της μάνας και τη θυσία, όλα αυτά τα πολιτισμικά κομμάτια της κουλτούρας μας τα βρίσκω πραγματικά ιδιαίτερα και ξεχωριστά και με συγκινούν...Με συγκινούν και μου φέρνουν δάκρυα, όπως και πολλά άλλα στοιχεία της παράδοσης ή της θρησκεία, ή του πολιτισμού μας.
Μα η αλήθεια είναι πως πιστεύω ότι όλο αυτό το υπέροχο πακέτο της σχέσης μητέρας παιδιού που κανείς δεν μπορεί να μπει στη μέση, το έχουμε δημιουργήσει εμείς μέσω της κουλτούρας  μας, γιατί το έχουμε ανάγκη. Ανάγκη για μια αγάπη ανώτερη, σχεδόν θεϊκή.
Οι μητέρες έχοντας την ανάγκη να νιώσουν ξεχωριστές και οι μπαμπάδες έχοντας την ανάγκη να αποστασιοποιηθούν και να γλιτώσουν το βάρος μιας ευθύνης....Νομίζω πως οι μπαμπάδες δεν παλεύουν αρκετά για αυτή τη σχέση γιατί θεωρούν ότι είναι χαμένοι από χέρι ή γιατί είναι πιο βολικό...Έχω δει όμως μπαμπάδες να είναι "μάνες"...Αφοσιωμένοι, δοσμένοι.
Ναι! Τα πράγματα αλλάζουν. Να και κάποια από τα υπερβατικά που κάνει η νέα γενιά γονιών! Η διεκδίκηση για ισότιμη γονεϊκή σχέση.

Ου πιπέρι!!!! Τι είναι αυτά που γράφω σήμερα...ιδιαίτερα με αυτή την γιορτή να πλησιάζει! Πάω γυρεύοντας, το ξέρω.

Η γιορτή της μητέρας είναι μια ημέρα υπέροχη! Ιδιαίτερα από τότε που έγινα μαμά. Χεράκια μου χαρίζουν λουλούδια και με σφίγγουν απαλά. Η διαφορά είναι πως εγώ δεν πιστεύω πως πρέπει να είσαι γυναίκα για να είσαι μάνα.Ούτε πως πρέπει να γεννήσεις για να γίνεις μάνα!Ούτε να θηλάσεις, ούτε να θυσιαστείς.
Αντίθετα μια μάνα μπορεί να γίνει απόλυτα κακοποιητική πατώντας πάνω στη μητρότητα. Χρησημοποιώντας τη για να χειραγωγήσει. Με το να γίνει ορόσημο στη ζωή του παιδιού της. Σανίδα σωτηρίας, σχέση αξεπέραστη. Πελώρια κι ενοχική φιγούρα. ω! Είναι παλούκι το να είσαι γονιός...μα είναι γοητευτική παγίδα το να είσαι μάνα! Μια παγίδα που αν δεν πέσεις ο ίδιος μέσα μπορείς να ρίξεις τα παιδιά σου και τα θάψεις...από αγάπη!

Όχι δεν γίνεσαι μάνα επειδή έχεις τον τίτλο. Δεν είναι σώνει και καλά έμφυτη η μητρότητα είναι επίκτητη άρα, προσιτή σε όλους που τολμούν να ρισκάρουν! Δεν το λέω εγώ...το αποδεικνύει η ίδια η ανθρωπότητα.
Μάνα γίνεσαι...μόνο αν το θέλεις! Είναι επιλογή η μητρότητα. Είναι "καλλιέργεια". Είναι ελευθερία! Η λέαινα που θα πέθαινε για εκείνο το μικρό μια μέρα θα το διώξει γιατί δεν την χρειάζεται πια... Αυτό στην ανθρώπινη γλώσσα μεταφράζεται ως έλλειψη αγάπης, ως προδοσία...Ζώα λέμε, διώχνουν τα παιδιά τους, δεν τα πονάνε, δεν κυλάει αίμα στις φλέβες τους...Το ίδιο λέμε με ευκολία και για άλλους λαούς, που φέρονται διαφορετικά στα παιδιά τους.

Εγώ το λέω Ελευθερία! Μια μάνα που γίνεται πηγή ανεξαρτησίας κι όχι πηγάδι βαθύ...Μακάρι να μπορέσω κι εγώ να γίνω μια τέτοια μάνα κι ας φανώ σκληρή. Μακάρι η αγάπη μου να μην είναι θηλιά, αλλά Μίτος, που θα τους βοηθά να βρουν το δρόμο τους σε όποια σκοτεινή σπηλιά κι αν βρεθούν.

Αυτό που θέλω ουσιαστικά να πω είναι πως όχι, αγαπημένοι μου δεν πιστεύω πως επειδή είμαι η μαμά τους τους αγαπώ περισσότερο από τον μπαμπά τους.
Δεν πιστεύω πως  τους πονάω περισσότερο, ή πως τους νοιάζομαι περισσότερο, ή πως τους ξέρω καλύτερα, ή πως μόνο εγώ μπορώ να "θυσιαστώ" ή να "θυσιάσω", για εκείνους...Πως διάολο μετριούνται η αγάπη, ο πόνος ή η θυσία, για να είμαι βέβαιη πως εγώ τα κάνω όλα αυτά περισσότερο από τον μπαμπά τους; Γιατί ο μητρικός ρόλος αυτόματα μου δίνει σιρίτια και δικαιώματα και συναισθήματα μεγαλύτερα από αυτά ενός πατέρα; Τι προνόμιο αυθαίρετο είναι αυτό;

Μπορεί να είμαι πιο διαχυτική, να μοιράζομαι πιο ελεύθερα, να μιλάω πιο άνετα και άμεσα για αυτά που νιώθω, να είμαι σε συνεχή εγρήγορση "προπονώντας" συνεχώς τα ένστικτα μου παρατηρώντας τους, να τους δείχνω περισσότερο την αγάπη μου, να διεκδικώ τη σχέση μας, να φλυαρώ λέγοντας πως "θα πέσω στη φωτιά για τα παιδιά μου". Ξέρω όμως με βεβαιότητα πως την ώρα που εγώ το λέω, εκείνος θα το κάνει χωρίς να το έχει διαβεβαιώσει ποτέ. Απλά θα το κάνει...
Όπως θα το κάνει κι ο μπαμπάς μου για εμένα και την αδερφή μου. Έτσι είναι οι πατεράδες...μαθημένοι να ζουν στη σκιά, μιας πελώριας μάνας!

Εντάξει. Το παραδέχομαι, είναι πιο γοητευτικό να είσαι μαμά αντί μπαμπάς. Είναι γοητευτικό το να γίνεσαι σταδιακά από μαμά...μάνα!
Ναι "η μάνα εν κρύον νερόν", που λέει και το γνωστό Ποντιακό τραγούδι που σιγοτραγουδά συχνά η μαμά μου...Το πιστεύω κι εγώ και μάλιστα ξέρω πως το πιο δροσερό νερό, είναι η δική μου μάνα! Τόσο δροσερό και κρύο που "σο ποτήρ' και μπαιν' ". (δεν μπαίνει στο ποτήρι, δηλαδή, δεν καλουπώνεται, δεν δαμάζεται)
Αυτή η δροσερή μου μάνα, που με ξέρει καλύτερα από τον καθένα για έναν και μόνο λόγο γιατί με αγάπησε τόσο που φρόντισε να με μάθει κι από την καλή κι από την ανάποδη...
Αυτή που διεκδίκησε την αγάπη μου και πάλεψε για τη σχέση μας. Αυτή που ακόμη αμφιβάλει για το αν είναι καλή μάνα ή αν κάνει λάθη κι αυτό από μόνο του την κάνει καταπληκτικό γονιό γιατί ποτέ δεν επαναπαύθηκε στον δεδομένο μητρικό της ρόλο. Γιατί δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται για τα παιδιά της! Γιατί ξέρει πότε να είναι ο αρχηγός μου και πότε να με κάνει αρχηγό της... (αφιερωμένο μαμά το αγαπημένο σου)

Λοιπόν, για τη γιορτή της μητέρας που πλησιάζει...να ευχηθώ  "Χρόνια πολλά Μανούλα" και ως άλλος Τοτός (τι παιδί!) να της υπενθυμίσω πως "Μάααααναααα.Είναι μόνο μία, βάλε καμιά μπύρα στο ψυγείο"...κι είναι σαν να την ακούω τώρα να παραμιλάει διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση..."τσ τσ γαϊδούρα, τι είναι αυτά που γράφεις πάλι!"...Κουράγιο μαμά μου...που θα πάει, θα μεγαλώσω, μα να ξέρεις πως το να είμαι μαμά...εσύ μου το' μαθες.
Σ' ευχαριστώ. Μα πιο πολύ σ' ευχαριστούν τα παιδιά μου.

Χρόνια πολλά μάνες του κόσμου...καλές, κακές, διαφορετικές, κολλημένες, χαλαρές, αποστασιοποιημένες...
Αυτές που είναι, αυτές που θα γίνουν, αυτές που δεν θα γίνουν ποτέ, αλλά έτσι νιώθουν. Χρόνια μας πολλά αυτή είναι η μέρα μας, είτε το αξίζουμε...είτε όχι!.

                                                                                          Κατερίνα