Η Αννούλα γράφει : Χθες έπαιζα στην αυλή και έπεσα και χτύπησα το γόνατο μου. Έκλαιγα και τότε ήρθε η μαμά μου. Με αγκάλιασε μου σκούπισε τα δάκρυα, μου ξέπλυνε το αίμα και μου έβαλε ένα τσιρότο και τότε κατάλαβα πως "μάνα, είναι μόνο μία".
Ο Γιωργάκης γράφει: Πριν από λίγο καιρό ήμουν πολύ άρρωστος. Είχα πυρετό και δεν πήγα στο σχολείο.Όλο το βράδυ πονούσα και θα ήμουν πολύ μόνος στο κρεββάτι αν δεν ήταν η μαμά μου.
Όλη τη νύχτα με σκούπιζε και μου έδινε δροσερό νεράκι. Μου έλεγε να μην φοβάμαι και δεν κοιμήθηκε καθόλου για να μην φύγει από δίπλα μου και τότε κατάλαβα πως "μάνα, είναι μόνο μία".
Ο Τοτός γράφει : Προχθές μας επισκέφθηκαν η κουμπάρα κι ο κουμπάρος. Η μαμά μου μου είπε "Τοτό εσύ που είσαι τόσο καλό παιδί, πήγαινε και φέρε από το ψυγείο δυο παγωμένες μπύρες για τους μουσαφίρηδες μας." Πήγα τρέχοντας για να μην της χαλάσω το χατήρι. Άνοιξα την πόρτα του ψυγείου και τι να δω...Δεν είχε δύο μπύρες και τότε φώναξα δυνατά:" Μάαααναααα. Είναι μόνο μία..."
Εντάξει είναι πολύ παλιό...μα είναι το αγαπημένο μου!
Δεν θέλω να είμαι αιρετική για αυτόν τον υπέροχο ρόλο μα η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω στην απόλυτη αυτή σχέση μάνας και παιδιού...Σας ξάφνιασα; Ναι είναι αλήθεια.
Ακούω συχνά από φίλους, συγγενείς, ειδικούς, να μιλούν για τη μητρότητα. Για τη μάνα. Για την θυσία. Για το ένστικτο. Για την επαφή. Για την σχέση της με τα παιδιά της. Για την απίθανη αυτή ανθρώπινη φιγούρα, που δίνει τα πάντα.Τα πάντα.
Σαφώς...όλα αυτά υπάρχουν. Ως αρχέγονα ένστικτα επιβίωσης...Έτσι λέω εγώ! Τα έχουν και τα ζώα. Έχετε δει λέαινα να τα βάζει με αρσενικό λιοντάρι, ή με νεροβούβαλο, για να σώσει τα μικρά της; Ρισκάρει τη ζωή της. Απίθανη εικόνα...
 |
| "A mother's love" by dailymail |
Αυτό που ουσιαστικά πιστεύω είναι ότι δεν έχουν όλες οι μητέρες ανεπτυγμένα τα ίδια ένστικτα. Γιατί απλά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο.Υπάρχουν διαφορετικές μητέρες. Μάνες όλες, που τα παιδιά βγήκαν από τα "σπλάχνα" τους...Απίθανη έκφραση! Τη χρησιμοποιούμε συνήθως για να επιβεβαιώσουμε πως η μητέρα αγαπά ή πονά τα παιδιά της ακριβώς επειδή βγήκαν από τα "σπλάχνα" της...Δεν είναι έτσι! Είμαι απόλυτα σίγουρη...πως δεν είναι έτσι.
Πιστεύω πως ο καθένας που θα ασχοληθεί με ένα πλάσμα και θα το αγαπήσει βαθιά, είτε είναι μαμά, μπαμπάς, γιαγιά, παππούς, συγγενής ή ξένος, αν αποφασίσει να δεθεί συναισθηματικά με αυτό, θα αναπτύξει ενστικτωδώς όλα εκείνα τα συναισθήματα, όλα εκείνα τα αρχέγονα ένστικτά, την εν συναίσθηση, την διαίσθηση, τον πόνο, τον δεσμό...Ζώντας με ένα παιδί και μαθαίνοντας το, το νιώθεις, το "οσφρίζεσαι", το "διαβάζεις", τι νιώθει, πότε , γιατί, πως...Ξέρεις τα σημάδια του, τους ήχους του, την μυρωδιά του, κάθε σπιθαμή του σώματος του, κάθε γκριμάτσα του. Νιώθεις τα πάντα. Αν δεν σε ενδιαφέρει ή αν έχεις αποφασίσει πως αυτό αφορά κάποιον άλλο, τότε δεν θα φροντίσεις να το μάθεις και θα αρκεστείς στο θρύλο του μητρικού ενστίκτου...Μα η αλήθεια είναι πως ακόμη και το ένστικτο, θέλει δουλειά και μάλιστα σκληρή! Το ένστικτο το έχουν όλοι, απλά κάποιοι δεν το καλλιεργούν.
Αυτό πιστεύω εγώ, γιατί το έχω δει. Σε εμένα τουλάχιστον είναι ξεκάθαρο.
Όλες αυτές οι υπέροχες παραδόσεις και οι θρύλοι, για την αγάπη της μάνας και τη θυσία, όλα αυτά τα πολιτισμικά κομμάτια της κουλτούρας μας τα βρίσκω πραγματικά ιδιαίτερα και ξεχωριστά και με συγκινούν...Με συγκινούν και μου φέρνουν δάκρυα, όπως και πολλά άλλα στοιχεία της παράδοσης ή της θρησκεία, ή του πολιτισμού μας.
Μα η αλήθεια είναι πως πιστεύω ότι όλο αυτό το υπέροχο πακέτο της σχέσης μητέρας παιδιού που κανείς δεν μπορεί να μπει στη μέση, το έχουμε δημιουργήσει εμείς μέσω της κουλτούρας μας, γιατί το έχουμε ανάγκη. Ανάγκη για μια αγάπη ανώτερη, σχεδόν θεϊκή.
Οι μητέρες έχοντας την ανάγκη να νιώσουν ξεχωριστές και οι μπαμπάδες έχοντας την ανάγκη να αποστασιοποιηθούν και να γλιτώσουν το βάρος μιας ευθύνης....Νομίζω πως οι μπαμπάδες δεν παλεύουν αρκετά για αυτή τη σχέση γιατί θεωρούν ότι είναι χαμένοι από χέρι ή γιατί είναι πιο βολικό...Έχω δει όμως μπαμπάδες να είναι "μάνες"...Αφοσιωμένοι, δοσμένοι.
Ναι! Τα πράγματα αλλάζουν. Να και κάποια από τα υπερβατικά που κάνει η νέα γενιά γονιών! Η διεκδίκηση για ισότιμη γονεϊκή σχέση.
Ου πιπέρι!!!! Τι είναι αυτά που γράφω σήμερα...ιδιαίτερα με αυτή την γιορτή να πλησιάζει! Πάω γυρεύοντας, το ξέρω.
Η γιορτή της μητέρας είναι μια ημέρα υπέροχη! Ιδιαίτερα από τότε που έγινα μαμά. Χεράκια μου χαρίζουν λουλούδια και με σφίγγουν απαλά. Η διαφορά είναι πως εγώ δεν πιστεύω πως πρέπει να είσαι γυναίκα για να είσαι μάνα.Ούτε πως πρέπει να γεννήσεις για να γίνεις μάνα!Ούτε να θηλάσεις, ούτε να θυσιαστείς.
Αντίθετα μια μάνα μπορεί να γίνει απόλυτα κακοποιητική πατώντας πάνω στη μητρότητα. Χρησημοποιώντας τη για να χειραγωγήσει. Με το να γίνει ορόσημο στη ζωή του παιδιού της. Σανίδα σωτηρίας, σχέση αξεπέραστη. Πελώρια κι ενοχική φιγούρα. ω! Είναι παλούκι το να είσαι γονιός...μα είναι γοητευτική παγίδα το να είσαι μάνα! Μια παγίδα που αν δεν πέσεις ο ίδιος μέσα μπορείς να ρίξεις τα παιδιά σου και τα θάψεις...από αγάπη!
Όχι δεν γίνεσαι μάνα επειδή έχεις τον τίτλο. Δεν είναι σώνει και καλά έμφυτη η μητρότητα είναι επίκτητη άρα, προσιτή σε όλους που τολμούν να ρισκάρουν! Δεν το λέω εγώ...το αποδεικνύει η ίδια η ανθρωπότητα.
Μάνα γίνεσαι...μόνο αν το θέλεις! Είναι επιλογή η μητρότητα. Είναι "καλλιέργεια". Είναι ελευθερία! Η λέαινα που θα πέθαινε για εκείνο το μικρό μια μέρα θα το διώξει γιατί δεν την χρειάζεται πια... Αυτό στην ανθρώπινη γλώσσα μεταφράζεται ως έλλειψη αγάπης, ως προδοσία...Ζώα λέμε, διώχνουν τα παιδιά τους, δεν τα πονάνε, δεν κυλάει αίμα στις φλέβες τους...Το ίδιο λέμε με ευκολία και για άλλους λαούς, που φέρονται διαφορετικά στα παιδιά τους.
Εγώ το λέω Ελευθερία! Μια μάνα που γίνεται πηγή ανεξαρτησίας κι όχι πηγάδι βαθύ...Μακάρι να μπορέσω κι εγώ να γίνω μια τέτοια μάνα κι ας φανώ σκληρή. Μακάρι η αγάπη μου να μην είναι θηλιά, αλλά Μίτος, που θα τους βοηθά να βρουν το δρόμο τους σε όποια σκοτεινή σπηλιά κι αν βρεθούν.
Αυτό που θέλω ουσιαστικά να πω είναι πως όχι, αγαπημένοι μου δεν πιστεύω πως επειδή είμαι η μαμά τους τους αγαπώ περισσότερο από τον μπαμπά τους.
Δεν πιστεύω πως τους πονάω περισσότερο, ή πως τους νοιάζομαι περισσότερο, ή πως τους ξέρω καλύτερα, ή πως μόνο εγώ μπορώ να "θυσιαστώ" ή να "θυσιάσω", για εκείνους...Πως διάολο μετριούνται η αγάπη, ο πόνος ή η θυσία, για να είμαι βέβαιη πως εγώ τα κάνω όλα αυτά περισσότερο από τον μπαμπά τους; Γιατί ο μητρικός ρόλος αυτόματα μου δίνει σιρίτια και δικαιώματα και συναισθήματα μεγαλύτερα από αυτά ενός πατέρα; Τι προνόμιο αυθαίρετο είναι αυτό;
Μπορεί να είμαι πιο διαχυτική, να μοιράζομαι πιο ελεύθερα, να μιλάω πιο άνετα και άμεσα για αυτά που νιώθω, να είμαι σε συνεχή εγρήγορση "προπονώντας" συνεχώς τα ένστικτα μου παρατηρώντας τους, να τους δείχνω περισσότερο την αγάπη μου, να διεκδικώ τη σχέση μας, να φλυαρώ λέγοντας πως "θα πέσω στη φωτιά για τα παιδιά μου". Ξέρω όμως με βεβαιότητα πως την ώρα που εγώ το λέω, εκείνος θα το κάνει χωρίς να το έχει διαβεβαιώσει ποτέ. Απλά θα το κάνει...
Όπως θα το κάνει κι ο μπαμπάς μου για εμένα και την αδερφή μου. Έτσι είναι οι πατεράδες...μαθημένοι να ζουν στη σκιά, μιας πελώριας μάνας!
Εντάξει. Το παραδέχομαι, είναι πιο γοητευτικό να είσαι μαμά αντί μπαμπάς. Είναι γοητευτικό το να γίνεσαι σταδιακά από μαμά...μάνα!
Ναι "η μάνα εν κρύον νερόν", που λέει και το γνωστό Ποντιακό τραγούδι που σιγοτραγουδά συχνά η μαμά μου...Το πιστεύω κι εγώ και μάλιστα ξέρω πως το πιο δροσερό νερό, είναι η δική μου μάνα! Τόσο δροσερό και κρύο που "σο ποτήρ' και μπαιν' ". (δεν μπαίνει στο ποτήρι, δηλαδή, δεν καλουπώνεται, δεν δαμάζεται)
Αυτή η δροσερή μου μάνα, που με ξέρει καλύτερα από τον καθένα για έναν και μόνο λόγο γιατί με αγάπησε τόσο που φρόντισε να με μάθει κι από την καλή κι από την ανάποδη...
Αυτή που διεκδίκησε την αγάπη μου και πάλεψε για τη σχέση μας. Αυτή που ακόμη αμφιβάλει για το αν είναι καλή μάνα ή αν κάνει λάθη κι αυτό από μόνο του την κάνει καταπληκτικό γονιό γιατί ποτέ δεν επαναπαύθηκε στον δεδομένο μητρικό της ρόλο. Γιατί δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται για τα παιδιά της! Γιατί ξέρει πότε να είναι ο αρχηγός μου και πότε να με κάνει αρχηγό της... (αφιερωμένο μαμά το αγαπημένο σου)
Λοιπόν, για τη γιορτή της μητέρας που πλησιάζει...να ευχηθώ "Χρόνια πολλά Μανούλα" και ως άλλος Τοτός (τι παιδί!) να της υπενθυμίσω πως "Μάααααναααα.Είναι μόνο μία, βάλε καμιά μπύρα στο ψυγείο"...κι είναι σαν να την ακούω τώρα να παραμιλάει διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση..."τσ τσ γαϊδούρα, τι είναι αυτά που γράφεις πάλι!"...Κουράγιο μαμά μου...που θα πάει, θα μεγαλώσω, μα να ξέρεις πως το να είμαι μαμά...εσύ μου το' μαθες.
Σ' ευχαριστώ. Μα πιο πολύ σ' ευχαριστούν τα παιδιά μου.
Χρόνια πολλά μάνες του κόσμου...καλές, κακές, διαφορετικές, κολλημένες, χαλαρές, αποστασιοποιημένες...
Αυτές που είναι, αυτές που θα γίνουν, αυτές που δεν θα γίνουν ποτέ, αλλά έτσι νιώθουν. Χρόνια μας πολλά αυτή είναι η μέρα μας, είτε το αξίζουμε...είτε όχι!.
Κατερίνα
25 σχόλια:
Καλημέρα και χρόνια πολλά!!!!!
Κατερίνα μου έγραψες πάλι!!!!!!
ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!!!!!
Πολλά φιλιά σε όλους σας!!!!!
Έχω κι εγώ την μανούλα μου μακριά... έχω κι εγώ μια μαμά που προσπαθεί με κάθε τρόπο να είναι πλάι μου... δεν κλαίω - είμαι ευτυχισμένη γιατί την είχα και την έχω...! Είμαι ευτυχισμένη γιατί τώρα καταλαβαίνω τι σημασία είχανε όλα... Σε ευχαριστώ, χρόνια πολλά !
Καλημέρα Κατερίνα μου!! Τι υπέροχη ανάρτηση !! Και ps...Βάλε καμιά μπύρα στο ψυγείο..χεχε!!
ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ!!!ΜΑ ΠΟΣΟ ΟΜΩΣ...ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ Η ΛΕΞΗ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΗ....ΚΑΙ Η ΛΕΞΗ ΓΟΝΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ..ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΟΛΗ ΔΥΣΚΟΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ...ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ ΓΛΥΚΙΑ
"Μάνα γίνεσαι...μόνο αν το θέλεις! Είναι επιλογή η μητρότητα. Είναι "καλλιέργεια". Είναι ελευθερία! Μια μάνα που γίνεται πηγή ανεξαρτησίας κι όχι πηγάδι βαθύ..." Το επιλέγω, το ξεχωρίζω, το κάνω βίωμα, προχωρώ, παλεύω, για να το κατακτήσω. Σ' ευχαριστώ.
Πρόσφατα διάβασα κάπου "ξέρετε γιατί μάνα είναι μόνο μια; Γιατί δεν θα αντέχαμε δεύτερη! "
Έχει και αυτό το δίκιο του, τι λες;
:)
Χρόνια μας πολλά!
συμφωνώ,σκέψεις που πολλές γυναίκες θα έπερεπε να τις κάνουν ΠΡΙΝ γίνουν μάνες για να ΜΗΝ γίνουν "μάνες"
Καλημέρα! Καταπληκτική ανάρτηση για ακόμα μια φορά. Πόσο δίκιο έχεις σε όλα. Αφανείς ήρωες πολλοί μπαμπάδες αλλά και πόσες μαμάδες γίνονται -άθελα τους ίσως- τροχοπέδη στα όνειρα των παιδιών τους. "...πηγή ανεξαρτησίας κι όχι πηγάδι βαθύ..."πόσο σημαντικό,πόσο δίκιο!
Συμφωνώ απόλυτα και πώς να μη συμφωνήσω όταν έχω τρεις βιολογικούς γιούς κι ένα που τον διάλεξα μέσα απ' όλα τα παιδάκια του
ΜΗΤΕΡΑ και μετά από μεγάλο αγώνα κατάφερα να αποδεχθούν το αίτημά μας για να γίνουμε ανάδοχοι γονείς του Παναγιώτη (μικρό αστροπελέκι).
Σου λέω με κάθε ειλικρίνεια πως μέσα μου δεν διαφέρει σε τίποτα απο τους άλλους τρεις, μη σου πω πως του έχω και λίγο παραπάνω αδυναμία :-)
Μάνα γίνεσαι και νοιώθεις πιστεύω μέσα από την σχέση που αναπτύσσεις με το παιδί σου.
Ποτέ δεν θεώρησα ότι η σχέση πατέρα-παιδιού είναι λιγότερο δυνατή από την σχέση μάνας-παιδιού.
Πολύ σωστές οι σκέψεις σου!
Χρόνια Πολλά σε όλες τις μανούλες, και κυρίως Χρόνια πολλά σε όλους τους γονείς.
Κανονικά θα έπρεπε να μείνω στις δάφνες που αποδίδεις στους καλούς πατεράδες και να καμαρώνω σα γύφτικο σκεπάρνι για το υπόλοιπο της μέρας, τουλάχιστον. Αλλά...
Αλλά, μάνα έιναι μόνο μία! Το αν θα γίνει καλός ή καλύτερος γονιός, ή αν θα τύχει να είναι ένας πατέρας καλύτερος, ή, ή, ή, το γεγονός είναι ότι η μητέρα ξεκινάει στη σχέση της με το παιδί της 40 σκαλιά παραπάνω από τους υπόλοιπους.
Όπως ισχύει και για όλους τους υπόλοιπους το τι θα κάνει από εκεί και πέρα είναι θέμα ατομικό.
Αλλά και κάτι άλλο. Ωραία αυτά που λες αλλά είναι η δική σου σκοπιά, η σκοπιά της μάνας. Η μάνα είναι όμως μοναδική για το παιδί της. Η οπτική και το συναίσθημα του παιδιού και όχι της μάνας χαρακτηρίζει πολύ περισσότερο τη μοναδικότητα της μάνας από το τι πιστεύει εκείνη για τον εαυτό της.
Γιατί άραγε τόσα παιδιά έχουν σα βασίλισσες ανάξιες μανάδες; Γιατί τόσοι άνθρωποι μάχονται να ξανακερδίσουν τη σχέση τους με τη μάνα τους ακόμα κι αν αυτή τους έχει εγκαταλείψει;
Μπορεί να έχει να κάνει με τους πιο βασικούς βιολογικούς λόγους, δεν αλλάζει σε τίποτα αυτό. Αλλά πάλι εγώ ένας απλός μπαμπάς είμαι, μπορεί να κάνω σε όλα λάθος...
Χρόνια σας πολλά μανάδες! Χωρίς εσάς δε θα υπήρχε κανείς μας!
Τα εγραψες υπεροχα Κατερινα μου. Συμφωνω σε ολα μα ολα :)
Ενα υπεροχο Σαββατοκυριακο ευχομαι!!! :)
Συμφωνώ απόλυτα! Χρόνια πολλά!
Χριστός Ανέστη Κατερίνα!Μετά απο αυτη την ανάρτηση πως να μην κερδίσεις και την συμπάθεια των μπαμπάδων του διαδικτύου :)
Ετσι όπως τα λές είναι και για άλλη μια φορά μας δίνεις τροφή για σκέψη και αυτοκριτική..
Ευχαριστώ πολύ για τους χαιρετισμούς που εστειλες με την Ελένη, να είσαι καλά, σε φιλώ και σου εύχομαι ενα όμορφο μαμαδίστικο Σαβ/κο!!
Κι εγώ γιορτάζω, ε! Έστω και μέσα από μια Στέγη ανηλίκων. Χρόνια μας πολλά λοιπόν. Μόλις έκανα ανάρτηση και πέρασα από το κουτουκάκι σου. Αγαπάμε ΚΑΠΑ :) Φιλιά από Μελβούρνη.
Πολύ ωραία και αληθινή ανάρτηση..όλες δεν τα σκεφτόμαστε καμιά φορά όλα αυτά; Ευτυχώς μας τα θύμισες, βοηθάει κι η προσγείωση καμιά φορά..
Χρόνια μας πολλά μανουλίτα!
Αχ! καπετάνισα μου τι τέλεια ανάρτηση για τις μανούλες μας. Αλλά με τη Χοζοβιώτισσα με πέθανες. Τι θύμισες .. Απέραντο γαλάζιο... Καλό ΣΚ. Τα λέμε σύντομα. Φιλιά πολλά.
Δεύτερη φορά σήμερα διαβάζω πως η μητρότητα είναι επιλογή και δεύτερη φορά θα πω πως συμφωνώ απόλυτα!!
Χρόνια πολλά!!
Φιλιά!
Κατερίνα μου,
με «πέθανες»...
Θα καταλάβεις το λόγο όταν διαβάσεις την ανάρτησή μου για τη γιορτή της μητέρας, αν καταφέρω να την γράψω....
Γι αυτό σε διαβάζω φανατικά...
Σ' ευχαριστώ και χρόνια πολλά...
Συμφωνώ μαζί σου σε όλα!!! Μάνα δεν σε κάνει η γέννα μόνο. Μάνες είναι όλες οι γυναίκες που αγαπούν βαθιά τα παιδιά που μεγαλώνουν κι ας μην βγηκαν απο τα σπλάχνα τους! Ειναι και πολλοι μπαμπάδες που ξέρω που μεγαλώνουν εκεινοι τα παιδιά τους ή απλα βοηθάνε στο μεγαλωμά τους αλλά σαν μάνες και ακόμα καλύτερα γιατί τα βλέπουν πολύ πιο απλά τα πράγματα απο εμάς που αναλύουμε τα πάντα και αγαπάμε παθολογικά και υπερπροστατευτικά.
Μεγάλωσα και με τους δυο μου γονεις που ακόμα ζουν ευτυχώς. Αγαπώ πολυ τη μαμά μου αλλά τις πιο τρυφερές στιγμές, συζητήσεις, παιχνίδια και επικοινωνία την ειχα και έχω με το μπαμπά μου.
Εκείνος ως συνταξιούχος παππους μεγάλωσε σχεδόν το εγγονό του και γιο μου για 3 χρόνια που εργαζόμασταν ολημερίς. Απο βρέφος 2 μηνών έως τα 3 του. Η μαμά μου εργαζόταν. Και ο άντρας μου κάποια περίοδο που χρειάστηκε το ίδιο έκανε. Αλλα τους καημένους τους εχουμε παραμελημένους!
Μπορώ λοιπόν να καταλάβω και να συμφωνήσω απόλυτα με όσα γράφεις. Μάνα γίνεσαι.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες και σε εμάς και στις δικές μας μανούλες. Αν και νομίζω πως ολοι οι γονεις γιορτάζουμε κάθε μέρα, ειναι ευκαιρία σήμερα να δειξουμε και να μας δείξουν την αγαπη με ένα απλο δωράκι, μια κάρτα, ένα λουλούδι, ενα γλυκάκι. Βουρρρρ λοιπόν:)
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ ΠΑΝΤΑ ΜΙΛΑΣ ΜΕ ΛΟΓΙΚΗ Κ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΟΜΩΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ,ΣΤΙΣ ΩΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ,ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΧΩΡΙΣ ΣΚΕΨΗ΄ΜΑΜΑ,,,,,
Καλημέρα Κατερινάκι. Έτσι είναι κοριτσάκι μου. Συμφωνώ σε όλα. Δεν σε κάνει η γέννα μάνα. Έχουμε δει τα απίστευτα από μάνες, όπως κι από μπαμπάδες. Απλά οι γυναίκες ως πιο εξωστρεφή όντα που δεν ντρέπονται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, έχουν καπελώσει τους καημένους τους μπαμπάδες. Υπάρχει κι ο εγωισμός τύπου ''εγώ μπορώ καλύτερα'', που η πλειοψηφία των γυναικών πρεσβεύει, στο μεγάλωμα των παιδιών, που καθιστά τους μπαμπάδες ''ανάπηρους''. Αυτό δεν το πίστεψα ποτέ και τρανό παράδειγμα ο δικός μας μπαμπάς που είναι όπως λες ''μάνα''. Τίποτα λιγότερο από μένα, ειλικρινά τίποτα, ίσως είναι και περισσότερο από μένα. Με άλλο τρόπο, ίσως, με άλλη προσέγγιση, φυσικά... δεν είμαστε ίδιοι. Όμως ο μικρός μου όταν ξυπνάει το βράδυ φωνάζει ''μπαμπά'' τις περισσότερες φορές κι εγώ το χαίρομαι! Όμως οι περισσότεροι, κυρίως παλαιότερα, έμεναν στην άκρη για διάφορους λόγους κι αυτό έφερε τις μάνες μπροστά. Είναι θέμα κοινωνικών δομών κι όχι ενστίκτων ή ό,τι άλλο. Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα και να χαίρεσαι και τη μανούλα σου. Φιλιά πολλά.
Χρονια πολλα!!! Στις μαμαδες και στους μπαμπαδες που ειναι σαν μαμαδες!!!
Και συγχαρητηρια πολλα που τους αξιζουν........
Καλησπέρα Κατερίνα μου. Όπως πολύ καλά είπες, μάνα δεν είναι μόνο αυτή που γεννά, αλλά αυτή που σε φροντίζει, νοιάζεται, εκείνη που επιθυμεί να γίνει, ακόμα και αν δεν συμβεί ποτέ. Θα διαφοροποιηθώ λιγάκι ως προς τους μπαμπάδες (σας παρακαλώ, μη πέσετε να με φάτε...:))και ενδεικτικά θα αναφέρω μια κουβέντα που κάποιος, κάποτε μου είπε (και ήταν άντρας). Μητέρα γεννιέσαι, πατέρας γίνεσαι! Όλα αυτά τα αρχέγονα ένστικτα που αναφέρεις (και συμφωνώ), άλλες γυναίκες τα καλλιεργούν περισσότερο, άλλες λιγότερο, όμως υπάρχουν. Και έχει να κάνει με την φύση μας. Έχει να κάνει με την δυνατότητα/δώρο της κύησης και εν συνεχεία της γέννας. Ένας μαγικός μηχανισμός που υπάρχει σε όλες τις γυναίκες ανεξάρτητα από το αν καταφέρνουν να τεκνοποιήσουν. Στους μπαμπάδες μας κατά την ταπεινή μου άποψη αυτός ο μηχανισμός δεν υπάρχει από τη φύση και ως απόρροια αυτού είναι ότι πρέπει να εκπαιδευτούν από την αρχή σε αυτό τον ρόλο. Κάποιοι τα καταφέρνουν, πολλές φορές καλύτερα και από εμάς, στο μεγαλύτερο όμως ποσοστό, αυτό είναι κάτι που προκύπτει σιγά, σιγά και μετά από καιρό. Η γυναίκα είναι μάνα πριν καν γίνει. Το ονόμασες και εσύ. Λέγεται ένστικτο.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες και σε εκείνες που προσπαθούν να γίνουν, στις μανούλες που υιοθέτησαν σε όλες όσες πιστεύουν ότι η ανατροφή ενός παιδιού είναι η υψηλότερη των τεχνών! Όλοι μας εκπαιδευόμαστε σε αυτήν, δίνουμε εξετάσεις καθημερινά και μακάρι όπως είπες να είμαστε το φως που δείχνει τον δρόμο και όχι η θηλιά όπως πολύ σωστά ανέφερες.
Πολλά φιλιά.
Xρονια πολλα σε ολες τι τρυφερες μανουλες
Δημοσίευση σχολίου