Δικαίωμα στο όνειρο...

Πρωινό διάβασμα στο κρεββάτι με ανοιχτά τα παράθυρα να μπαίνει η μυρωδιά της γης.

Μια σφιχτή αγκαλιά σε έναν καναπέ και μια μαγική ταινία..."Η ζωή του Πι", το δικαίωμα του στο όνειρο και το δικό μας νοερό ταξίδι στην πίστη, στη ζωή, στο θάνατο. Στην ανάγκη του ανθρώπου να συνεχίσει να παλεύει.

Λουλούδια που μεγαλώνουν κι ανθίζουν στις γλάστρες. Να χάνονται το Χειμώνα και να ζωντανεύουν κάθε Ανοιξη.

Μεσημεριανό φαγητό στρωμένο στο μπαλκόνι...

Η ζωή όλη μεταφέρεται στο μπαλκόνι.

Βόλτες εκεί έξω.Τα ποδήλατα βγαίνουν από την αποθήκη και αρχίζουν να ζουν ξανά μαζί μας.

Ταξιδεύουμε με αυτά, σε λιβάδια, σε παιδικές χαρές, σε θάλασσες κι ακρογυαλιές.

 

Δίπλα σε παιδιά που παίζουν παρέα με ένα βιβλίο και με σκέψεις πολλές κι όνειρα και σχέδια κι ευχές.

Η θάλασσα γίνεται στόχος. Εκεί δίπλα της μοιάζει η ζωή ψεύτικη. Σαν τίποτε να μην έχει νόημα, ή σημασία, παρά μόνο εμείς δίπλα της.

Τα χρώματα της, οι ιριδισμοί ενός ήλιου που βυθίζεται μέσα της και παιδιά που παίζουν και γελούν κοντά της...εκεί στα βράχια. Πέρα. Μακριά από όλα.

 

Παιδιά...τα λατρεμένα πλάσματα!
Να κοιτάζουν τις βάρκες να λικνίζονται απαλά και να ονειρεύονται "ανοίγματα", στα καλοκαιρινά νερά της.

 

Κι εσύ να κοιτάς πέρα μακριά στα φώτα, καθώς πέφτει μια νύχτα μυρωμένη από τα γιασεμιά στις ολάνθιστες αυλές και να νιώθεις ευτυχία γιατί έχεις δικαίωμα στο όνειρο.
Κανείς δεν ξέρει τίποτε περισσότερο για κανέναν, παρά μόνο αυτό που βλέπει...Κανείς δεν βλέπει μέσα βαθιά...εκεί βλέπεις μόνο εσύ. Εσύ ξέρεις, εσύ νιώθεις, εσύ έχεις δικαίωμα. Δικαίωμα σε κάθε όνειρο...η ψυχή  μαραίνεται χωρίς όνειρα. Στην ψυχή αρέσει να κοιτά μακριά, τον ορίζοντα. Κοίτα μακριά...κοίτα.

Κι ύστερα αρχίζει η γη να πρασινίζει και οι μέρες να γεμίζουν φως...Τα λιβάδια  και τα δέντρα γίνονται παρέα μας.

Εκεί που τα παιδιά μας μπορούν να τρέχουν ελεύθερα και να μαζεύουν μπαμπούρια κι έντομα.

 

 

Εκεί που η ψυχή πετάει ελεύθερη πάνω από τις φυλλωσιές των μεγάλων δέντρων και σκαρφαλώνει στα χοντρά κλαδιά.

Μια ζωή γεμάτη με όλα όσα είναι σημαντικά.
Τα ασήμαντα έρχονται κρυφά και μπαίνουν στα όνειρα μας και τα γεμίζουν σκιές. Σέρνονται πάνω μας σαν εφιάλτες,  φόβοι, αρρώστιες, πόνος, απώλεια.
Σκέφτεσαι τότε τι νόημα έχουν όλα...Τι νόημα; κι αφήνεις τις σκιές να πνίξουν τα όνειρα, τα σχέδια, τα χρώματα που κάνουν την απλή ζωή γιορτινή. Τι νόημα έχει;
Δεν δίνεις απαντήσεις εσύ τις δίνει η ίδια η ζωή.
Ένα δέμα που έρχεται ξαφνικά κι απρόσμενα, και μέσα του κουβαλάει γεύσεις και μυρωδιές εσπεριδοειδών και λουλουδιών της γης μας. Σκέτο χρυσάφι που το έκλεισαν στα βάζα άνθρωποι που αγάπησαν την προσφορά της φύσης. Της γης.

Της μαγικής μας γης....και μαζί τους  κουβαλούν ένα μήνυμα από μια φίλη, που ζει μακριά από τη χώρα που αγάπησε. Η λευκή Κρινιώ. Ένα μήνυμα που κλείνει μέσα του τον κόσμο όλο...και να το πάλι το νόημα!

Να το, το γιατί...γιατί είμαστε "Οι μέλισσες του αόρατου..." γι' αυτό!

Καλημέρα αγαπημένοι...
                                                                                                    Κατερίνα