Λάσπη και Λάμψη!!!

Ένα Σαββατοκύριακο αξέχαστο για πολλούς λόγους. Μα κυρίως γιατί το ζήσαμε με όλες μας τις αισθήσεις. Το γλέντι άρχισε την Παρασκευή στο Σχολείο της Φύσης, όπου είχαν τις προετοιμασίες για την κατασκευή του φούρνου από άργιλο...και κορυφώθηκε την Κυριακή.

Όλο το σχολείο συμμετείχε. Οι μπαμπάδες φόρτωναν και κοσκίνιζαν το χώμα, μετά το έριχναν σε μεγάλους τάπητες και έριχναν νερό για να γίνει λάσπη.

Οι μαμάδες με τα πιτσιρίκια, με τρελό κέφι, το πατούσαν και το έπλαθαν, το έκαναν λάσπη και το παρέδιδαν και πάλι στους μπαμπάδες που το παραλάμβαναν για να το τοποθετήσουν στο φούρνο. Μια απίθανη συλλογική  δουλειά.

Η μουσική τέρμα και ο ήλιος καυτός. Όλοι χόρευαν, λασπωμένοι μέχρι εκεί που δεν παίρνει και όλοι ήταν μούσκεμα από τα νερά με τα οποία καταβρέχονταν για να δροσιστούν. Τα πιτσιρίκια τσαλαβουτούσαν στη λάσπη και απολάμβαναν λασπόλουτρα. Φωνές, τσιρίδες, πιτσιλιές, χώμα, λάσπη, γη και νερό και παιδιά που έρχονται σε επαφή με την ίδια τη φύση τους...

Μια εικόνα πανέμορφη. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι σε μια κοινή προσπάθεια. Μια δουλειά ζόρικη που έγινε γλέντι.
Μου θύμισε κάτι από τη συλλογική προσπάθεια των παλαιότερων κοινοτήτων.Τότε που οι άνθρωποι μαζεύονταν κι έχτιζαν από την αρχή ένα χωριό ή το σπίτι του γείτονα ή την εκκλησία της ενορίας ή ένα σχολείο. Κάτι δημιουργικό που ως στόχο είχε το κοινό όφελος.
Έτσι θα πρέπει να ήταν, γιορτή.
Τώρα προσπαθούμε να δημιουργήσουμε αυτές τις συνθήκες, ή παρόμοιες, με στόχο να εκπαιδεύσουμε τα μικρά μας. Τι σημαίνει συν δημιουργία, τι σημαίνει κοινή προσπάθεια, τη σημαίνει κοινό όφελος, τι σημαίνει να φτιάχνεις κάτι τόσο χρήσιμο μόνο με χώμα και νερό και άχυρο, με υλικά της φύσης, τι σημαίνει να δημιουργείς κάτι από το τίποτα, μόνο με τα δυο σου χέρια και ταυτόχρονα τι σημαίνει δουλεύω και διασκεδάζω μαζί.

 

"Αυτή είναι η αληθινή εκπαίδευση". Μου είπε στιγμιαία η Βέτα, η διευθύντρια του σχολείου,  περνώντας ανάμεσα σε λασπωμένους διαδρόμους και χώματα. "Τα παιδιά βλέπουν κι αντιγράφουν κι αυτό που βλέπουν σήμερα είναι η αληθινή εκπαίδευση. Συμμετοχή, συνεργασία, επαφή με τη φύση, δημιουργία..." κι έφυγε παραμιλώντας. Το σχολείο ολόκληρο είχε γίνει ένα λασπόλουτρο. Χαμός. Έπρεπε να καθαρίζει κανείς μια εβδομάδα για να φύγει όλη αυτή η λάσπη...Οι δάσκαλοι αγέρωχοι και ξετρελαμένοι αδιάφοροι για το χάος, συμμετέχοντας με τρελό ενθουσιασμό σε αυτό αδιαφορώντας για τη σκληρή δουλειά που τους περίμενε, χοροπηδούσαν στη λάσπη.

Παιδιά έτρεχαν ξυπόλυτα, νερά παντού, γονείς με πρόσωπα λαμπερά. Ένα σχολείο που έγινε "κοινότητα". Που έγινε στάση ζωής.
Μας αρέσει η φύση και η λάσπη και τα χώματα. Μας αρέσει αυτή η αίσθηση της ξεγνοιασιάς, η λάσπη που την νιώθεις σχεδόν ζωντανή στις πατούσες και στα χέρια. Μαλακή και γλιστερή, γεμάτη παιδικές μνήμες, τότε που ζούσαμε περισσότερο με το σώμα και λιγότερο με το μυαλό.
Το θυμόμαστε όλοι αυτό, το απόλυτο συναίσθημα της ελευθερίας.Της ξεγνοιασιάς. Το σχολείο φρόντισε για αυτό, με κάθε τρόπο. Κατασκηνώσαμε στα γρασίδια, με φαγητό και ζωντανή μουσική.



 

Ο Γιώργος ήταν ενθουσιασμένος μπαίνοντας. Πάντα είναι ενθουσιασμένος όταν γυρίζει στο πρώτο του σχολείο. Η Βέτα μου είπε την ώρα που  φτάσαμε, "τα μικρά δεν βγαίνουν από τις λάσπες...τα μεγάλα δεν μπαίνουν. Σιχαίνονται! Μεγαλώνοντας αυτό κάνουμε αποκόπτουμε τον εαυτό μας από το φυσικό μας περιβάλλον. Η επαφή μας με τη φύση είναι ελεγχόμενη και τα μεγάλα  παιδιά, σιχαίνονται να μπουν στη λάσπη...Τι κρίμα. Ξεμακραίνουμε από τον εαυτό μας. Από τη φύση μας".
Σκέφτηκα λίγο τα λόγια της κι ήμουν σίγουρη πως αυτό δεν θα γίνει με το Γιώργο μιας και στην κυριολεξία ζει μέσα στο χώμα και τη λάσπη...και να! μόλις είδε το θολό νερό φώναξε "μπλιαξ" κι αρνήθηκε να μπει... Ξαφνιάστηκα και γέλασα. Η δασκάλα ξέρει λοιπόν!
Προσπάθησα πολύ να τον κάνω να μπει στο τέλος μου είπε "μην με πιέζεις δεν θέλω" και κατάλαβα πως δεν  έχει νόημα. Κατάφερα και τον έπεισα να ζυμώσουμε λάσπη με τα πόδια και τα χέρια κι αυτό με έναν και μόνο τρόπο. Κάνοντας το εγώ πρώτα. "Να σας δουν" φώναζε η Βέτα από μακριά "να σας δουν να μπαίνετε στη λάσπη, μόνον έτσι θα πεισθούν."

Εντάξει, δεν μπήκε στα λασπόλουτρα, μα ζυμώσαμε μαζί λάσπη με τα πόδια και τα χέρια και παρατηρήσαμε από κοντά τη διαδικασία και παίξαμε και είδαμε φίλους και φάγαμε...Γνωρίσαμε οργανισμούς που εργάζονται και για το κοινό καλό ενισχύοντας την εθελοντική δράση και κάναμε τατουάζ με αποτυπώματα λύκων και αρκούδας...δώρο του Αρκτούρου, μαζί με ένα βιβλίο με τα αποτυπώματα των ζώων.Ο Γιώργος ενθουσιάστηκε κι αποφάσισε να γίνει πρόσκοπος, για να "μάθει να βρίσκει τα  ίχνη των ζώων στο άγριο δάσος και να βοηθά γιαγιούλες να περνούν το δρόμο"... Τα ακριβή λόγια του.

Μια κοινότητα ανθρώπων. Από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Διαφορετικές πόλεις ακόμη και εθνικότητες.
Διαφορετικό οικονομικό και εκπαιδευτικό υπόβαθρο. Ο καθένας με την ιδιαιτερότητα του. Το σχολείο κατάφερε και μας ένωσε για ένα και μόνο λόγο. Γιατί εστίασε σε έναν ρόλο μας. Τον γονεϊκό.
Σε αυτόν που μας φέρνει κοντά και μας ορίζει και μέσα από όλες τις δραστηριότητες του σχολείου  στις οποίες συμμετέχουν ενεργά οι γονείς, αυτό που συμβαίνει είναι ότι όλα αυτά τα διαφορετικά χαρακτηριστικά γίνονται χρήσιμα εργαλεία αλληλοβοήθειας και υποστήριξης. Έτσι συμμετέχουμε σε όλα αυτά, άνθρωποι διαφορετικοί, μα κατά βάθος τόσο ίδιοι και το πιο σημαντικό...ίσοι απέναντι στην ίδια της ζωή!

Η ημέρα πέρασε. Έμειναν πολλά, όπως πάντα. Συναισθήματα και σκέψεις. Εγώ κρατώ αυτή την τελευταία εικόνα.

Το απίθανο αυτό λασπωμένο μαλλί και τις μαμάδες να φωνάζουν γελώντας πως θα βουλώσει η αποχέτευση, μέχρι να ξεπλύνουν τα παιδιά τους...
Μα αυτή η εικόνα τελικά τα λέει όλα. Η λάσπη κι η λάμψη πάνε μαζί και το ξέρουμε όλοι...Λάσπη στο μαλλί και λάμψη στο  βλέμμα.

Η ζωή μακριά από τη φύση σε εγκλωβίζει. Έτσι νιώθω. Σε κάνει φοβικό, σε κάνει τρωτό απέναντι στην ίδια τη φύση σου, στον εαυτό σου...Σαν να αρχίζουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε, σαν  αυτοάνοσο νόσημα.
Εμείς το δημιουργούμε, εμείς το τρέφουμε...Μα τελικά στα δύσκολα, όλοι εκεί γυρνάμε. Εκεί που η ζωή βρίσκει νόημα. Στη φύση...Στη φύση μας!

Καλημέρα αγαπημένοι.Τι υπέροχο πρωινό!