Η γέννηση ενός ανθρώπου...

 

Βρίσκομαι σε μια κατάσταση περίεργη λόγω των καθημερινών γεγονότων που με έχουν επηρεάσει πολύ.
Το θέμα των Πανελληνίων σε συνδυασμό με όλα αυτά που συμβαίνουν με πρωταγωνιστές τα παιδιά που είναι υποψήφια, πραγματικά με βάζει σε πολλές σκέψεις. Μα αποφάσισα εδώ και χρόνια να μην ασχολούμαι με κανένα θέμα όταν ακόμη καίει κερδίζοντας έτσι χρόνο κι απόσταση από τα έντονα συναισθήματα  κι έτσι για καλή μου τύχη έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο.
Δεν μπόρεσα να το προσπεράσω. Έχω δει πολλά βίντεο από γεννήσεις που πάντα με συγκινούν, μα αυτό  έχει κάτι το ξεχωριστό.
Αφορά τη γέννηση ενός παιδιού στο σπίτι του. Το τέταρτο της οικογένειας. Η μαμά γεννά μόνη χωρίς καμία ιατρική ή άλλου είδους βοήθεια.Ο μπαμπάς είναι εκεί τραβώντας με την κάμερα. Επίσης στο σπίτι βρίσκεται και το μεγαλύτερο από τα τρία άλλα παιδιά της οικογένειας, ένα κοριτσάκι περίπου 5 ετών.


















Με αυτό το βίντεο έγινε χαμός.Υπήρξαν σχόλια υποστηρικτικά και θερμά κι άλλα προσβλητικά και φριχτά.
Κάποιοι  που το παρακολούθησαν σχολίασαν ως απαράδεκτη τη στάση του πατέρα που είναι απλός θεατής χωρίς να βοηθά, ως απαράδεκτο το γεγονός ότι το ανέβασαν στο διαδίκτυο  εκθέτοντας έτσι μια εξαιρετικά προσωπική στιγμή, ως απαράδεκτο το γεγονός πως παρακολουθούσε τη διαδικασία το άλλο παιδί που ήταν παρόν και θα έχει αυτή την απαίσια εικόνα τραυματίζοντας το συναισθηματικά  για πάντα, ως απαράδεκτο το γεγονός ότι πήραν την απόφαση να γεννήσει χωρίς ιατρική βοήθεια ρισκάροντας τη ζωή του παιδιού τους σε περίπτωση επιπλοκών, σχόλια  πως το παιδί μπορεί και να της έπεφτε από τα χέρια ή αποκαλώντας τους βρωμοχίπιδες που δείχνουν ασέβεια στην επιστήμη...και άλλα πολλά, με ή χωρίς καθόλου διακριτικότητα ή σεβασμό.
Τέλος υπήρξε κι ένα ακόμη σχόλιο που με άγγιξε περισσότερο από όλα, πως δηλαδή  γέννησε στο σπίτι χωρίς νοσοκομεία και γιατρούς "σαν να είναι ζώο" κι ένα άλλο εξίσου σκληρό "σαν σκύλος".

Να επισημάνω πως η γέννηση, είτε ζώου είτε ανθρώπου, έχει για εμένα την ίδια ακριβώς βαρύτητα και συναισθηματική φόρτιση. Είναι η δημιουργία της ίδιας της Ζωής κι η Ζωή είναι παντού αξιοσέβαστη και πολύτιμη...

Δεν θα σταθώ  στα σχόλια και δεν θα τολμήσω κανενός είδους κριτική στο ζευγάρι του βίντεο. Θα μοιραστώ αυτά που εγώ βλέπω.
Βλέπω ένα ήρεμο φωτεινό περιβάλλον. Δυο γονείς απόλυτα ικανούς και χαλαρούς, με επίγνωση του τι συμβαίνει, την κάθε στιγμή. Μια γυναίκα που έχει έναν αξιοθαύμαστο έλεγχο του σώματος και μια απόλυτη συγκέντρωση του μυαλού της. Ένα κοριτσάκι που θα γίνει η μεγάλη αδερφή, ήρεμο που βοηθά τη μαμά και μένει δίπλα στο μπαμπά. Βλέπω ένα άνθρωπο να γεννιέται σε ένα γνώριμο χώρο, ήρεμο, χωρίς να το αρπάξουν να το γυρίσουν ανάποδα, να του χώσουν σωληνάκια, να τον τυφλώσουν με δυνατά φώτα και να το ξαφνιάζουν με δυνατές φωνές.
Βλέπω αμέσως μετά τη γέννα να επιστρέφει κι η λοιπή οικογένεια και τα πιτσιρίκια να κοιτούν με δέος το μικρούλι ενώ θηλάζει απόλυτα ήρεμο, αμέσως μετά τη γέννηση του και μια μαμά ήρεμη κι αστραφτερή να μοιράζει φιλιά στα μικρά της. Βλέπω μια οικογένεια να υποδέχεται ένα νέο μέλος της. Βλέπω μια απλότητα, δεν βλέπω "τσίρκο", φωνές, ένταση. Βλέπω τη φυσιολογικότητα, την φύση την ίδια, να κάνει τη δουλειά της.
Βλέπω τη γέννηση ενός ανθρώπου κι όχι μόνο τη γέννα της μαμάς του. Βλέπω αυτό που θέλω να δω, δυο ανθρώπους να προσπαθούν σκληρά και σχόλια που αφορούν την εμφάνιση, τη γύμνια, την ασχήμια ή τη σιχαμάρα...είναι σχόλια μικρά. Λυπάμαι μα αυτό νιώθω.

Γέννησα δυο παιδιά και καμία γέννα μου δεν ήταν φυσιολογική. Η πρώτη έγινε με πρόκληση που σημαίνει διαδικασία επιτάχυνσης, πόνοι διαφορετικοί και "σκληροί", με έναν ορό να αυξάνει και να μειώνει το ρυθμό, ανάλογα με το πρόσταγμα του γιατρού κι όχι του σώματος μου. Η δεύτερη φορά με καισαρική λόγω σοβαρών επιπλοκών.

Θα ήθελα να μπορούσα να είμαι τόσο γενναία. Θα ήθελα να είχα λιγότερο φόβο και λιγότερες ιατρικές επιρροές για να αφήσω το πρώτο μου  παιδί να έρθει μόνο του χωρίς να το ζορίσω.Τι πείραζε αν περιμέναμε λίγο ακόμη. Αν ερχόταν μόνος του;
Από την άλλη έχοντας και την δεύτερη δύσκολη εμπειρία κατανοώ το πόσο απαραίτητη είναι η ιατρική βοήθεια, αναγκαία κάποιες φορές. Κατανοώ πως αν δεν υπήρχαν η εξέλιξη και η ιατρική φροντίδα, τα ποσοστά  θνησιμότητας βρεφών ή μητέρων θα ήταν υψηλά.
Το έχω νιώσει καθώς κρεμόταν από μια κλωστή η ζωή μου κι η ζωή του μικρού μου...όμως δεν παύω να ονειρεύομαι και να εύχομαι να ήταν αλλιώς!

Γνωρίζοντας πως δεν θα ξαναέχω μια ακόμη ευκαιρία πια, νιώθω ένα τσίμπημα κι εύχομαι να ήμουν περισσότερο ενήμερη και πιο θαρραλέα, στην πρώτη μου γέννα που δεν υπήρξε καμία απολύτως επιπλοκή και θα μπορούσαμε να την είχαμε ζήσει αλλιώς.
Η γέννηση ενός ανθρώπου είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός και θα ήθελα να το ζήσουμε κάπως έτσι, στο σπίτι μας ή σε ένα μαγικό μέρος όπως αυτή η μαμά που γέννησε το τέταρτο παιδί της σε ένα τροπικό δάσος, δίπλα σε ένα γάργαρο καθαρό ποτάμι με όλη την οικογένεια της δίπλα. Μαγική εμπειρία.
Θα ήθελα να το είχαμε ζήσει σαν να έχουμε γιορτή...όχι μετά, αφού έρθει το παιδί αλλά κατά τη διάρκεια, σε όλη αυτή τη συγκλονιστική διαδρομή...όχι με τους δικούς μου να περιμένουν από έξω αλλά όλοι μαζί μιλώντας σιγανά και διακριτικά, ήρεμα, χαλαρώνοντας με απαλή μουσική, με κεριά αναμμένα,  κάνοντας μασάζ, κρατώντας σφιχτά χέρια. Είμαι σίγουρη πως η φίλη μου η Δάφνη που εκτός από Συμβουλευτική Ψυχολόγος είναι και ειδική θεραπεύτρια yoga σε τοκετούς, δουλεύοντας στο εξωτερικό βέβαια, θα συμφωνούσε μαζί μου...Μα τελικά νομίζω πως όπως κι αν θα ήθελα να το ζήσω επέλεξα τον εύκολο δρόμο της Κλινικής. Με λίγη σκέψη...με καθόλου σκέψη κι ίσως τελικά και πάλι το ίδιο να έκανα γιατί φοβάμαι...

Βρισκόμαστε στην Διεθνή  Εβδομάδα για τον Σεβασμό στη γέννα (International Week for Respecting Childbirth – IWRC) κι αυτό που θα ήθελα περισσότερο από όλα είναι αυτό ακριβώς.Το να μπορούμε να δείξουμε σεβασμό στη διαφορετικότητα. Το να αντέχουμε να κλείνουμε το στόμα μας σε αποφάσεις των άλλων όπως κι αν μας φαίνονται, το να μην κρίνουμε πάντα εξ ιδίων τα αλλότρια, το να μην είμαστε "κολλημένοι"...Να μην ξεχνάμε πως, όπως πριν πολλά πολλά χρόνια είπε ο θρυλικός πολιτικός φιλόσοφος Τζον Λοκ, "Όλα στη ζωή είναι σχετικά...και για αυτό ανεκτά!"
 

Ακόμη κι αν κάποιος διαφωνεί κάθετα για προσωπικούς του λόγους να ζήσει κάτι παρόμοιο. Ακόμη κι αν πιστεύει και είναι απόλυτα σίγουρος πως αυτή η οικογένεια έκανε λάθος. Ακόμη κι έτσι λοιπόν, δεν χρειάζεται να το αποδεχθεί. Μπορεί  απλά να κάνει ησυχία και να σεβαστεί...πως ένας μικρός άνθρωπος γεννιέται! Εκείνη η στιγμή είναι δική του. Δική του...Η πρώτη του ανάσα...
Τι μαγικό...αγαπημένοι μου!
Τι μαγικό!
                                                                                                      Κατερίνα