Τοσα καλοκαίρια....

Έχω ένα "συνήθειο"...που έλεγε η γιαγιά μου.Τραγουδάω. Παντού και πάντα. Το να τραγουδώ ή να μουρμουρίζω μια μελωδία είναι εσωτερική ανάγκη και νομίζω πως είναι κάτι που έχω από τη μαμά μου που τη θυμάμαι πάντα να σιγοτραγουδά μέσα στο σπίτι, όταν ήταν χαρούμενη κι ήρεμη.

Εγώ τραγουρώ κι όταν είμαι λυπημένη. Τραγουδάω πολύ και μόνη μου αλλά  και σε κόσμο.Περπατώ σιγοτραγουδώντας καμιά φορά αρκετά δυνατά για να γυρίσει κάποιος να με κοιτάξει στο δρόμο. Στη δουλειά όλοι καταλάβαιναν ότι έφτασα από το τραγούδι μου στις σκάλες, γιατί όχι! δεν τραγουδάω σιγανά. Όταν έφυγα από τη δουλειά πολλοί μου το είπαν αυτό...ότι θα θυμούνται τα τραγούδια μου. Οχι δεν είμαι από αυτούς που τραγουδούν στην παρέα με κιθάρα γύρω από τη φωτιά και τα γνωστά. Είμαι από τους άλλους.
Είχα κι έχω μεγάλο ρεπερτόριο, ότι τραβάει η ψυχή μου...αλλά ένα από τα πιο γνωστά κι αγαπημένα μου τραγούδια είναι αυτό που ακολουθεί...Κάποιοι ξέρω πως χαμογελούν, αλλά με τρελαίνει  αυτό το τραγούδι του Δάκη..Ναι ναι! Δάκης...Λατρεμένο!

Αυτό το τραγούδι απλά το αγαπώ. Ναι είναι ένα σούπερ χαριτωμένα ερωτικό, γλυκανάλατο τραγούδι μιας άλλης εποχής γεμάτης με ελπίδα.
Εγώ δεν το αγαπώ για τίποτε από όλα αυτά. Για εμένα δεν είναι απλά ένα  ερωτικό τραγούδι. Είναι ένα τραγούδι μαγικό και κάθε στίχος του είναι αγαπημένος, γιατί είναι σαν να μου μιλάει. Σαν να μου μιλάει η Κατερίνα μέσα μου.
"Πέρασες τόσες βροχές για να 'ρθεις σε 'μενα..."
"Πέρασα τόσες ζωές για να βρω εσένα..."
"Τόσα καλοκαίρια
μου 'χαν φύγει από τα χέρια
τόσα καλοκαίρια που δεν σ' αγαπούσα'..."

Η μελωδία...τι  φούσκωμα. Νιώθω να φτερουγίζει η ψυχή μου. Θέλω να χορεύω σαν το τραγουδώ και χορεύω. Πάντα!
Τα καλοκαίρια που έχουν φύγει από τα χέρια μας...που έχουν χαθεί! Είναι Χριστούγεννα  2012, στο μαγικό Καζαβίτι. Με τον ξάδερφο μου τον Πέτρο, έχουμε βγει για μαι φανταστική παγωμένη μεταμεσονύκτια βόλτα στο δάσος. Μια αξέχαστη βραδιά. Μια αξέχαστη συζήτηση.
Ο Πέτρος μιλούσε για όλα αυτά που χάνονται. Για όλα αυτά που αφήνουμε να σβήσουν, να ξεχαστούν. Για τις στιγμές που δεν κυνηγάμε. Για όλα όσα δεν τολμάμε από φόβο, από βαρεμάρα, από βεβαιότητα πως προλαβαίνουμε άλλη φορά, μετά, αύριο...Τον άκουγα συνεπαρμένη αμίλητη ο μεγάλος μου σοφός ξάδερφος, ο ποιητής, ο εμπνευστής...κι ύστερα είπε κάτι μαγικό.
Τόσο απλά κοινό, τόσο τετριμμένο..."Πόσα καλοκαίρια είναι η ζωή μας;  60, 70 ίσως λιγότερα ίσως λίγα περισσότερα. Αυτά είναι μικρή. Αυτά σου αναλογούν ρε μάγκα, ζήστα. Ζούμε μίζερα, "μα, μου, μη, δεν μπορώ, δεν κάνω,  είμαι χάλια, δεν αντέχω, δεν προλαβαίνω"! Τι να προλάβεις ρε συ; Πόσα σου έμειναν ρε; 5, 10, 20;
Πόσα καλοκαίρια σου έμειναν; Αυτά που σου έμειναν να τα χαρείς. Μην τα χάσεις.. Μην αφήνεις καλοκαίρι να περάσει χωρίς να το ζήσεις, μην σου φύγει κανένα καλοκαίρι..."

...Τα αγάπησα αυτά τα λόγια και τα κράτησα μέσα μου, στο κουτάκι του "για πάντα"...γιατί σκέφτηκα για πρώτη φορά με αριθμούς τα καλοκαίρια που έχασα και θύμωσα, θύμωσα με εμένα γιατί δεν τα διεκδίκησα, δεν τα χάρηκα. Σκέφτηκα για πρώτη φορά σε αριθμούς τα καλοκαίρια που ίσως μου μένουν και τρόμαξα...τρόμαξα!Κι υποσχέθηκα κανένα καλοκαίρι να μην πάει χαμένο...Να μην αφήσω κανένα καλοκαίρι χαμένο στον κύκλο της ζωής μου...Στον μαγικό κύκλο της ζωής!

Με αφορμή αυτό λοιπόν θα ήθελα για μια ακόμη φορά να σας προσκαλέσω σε μια παράσταση θεατρική. "Kύκλος ζωής."

Μια παράσταση που δημιούργησαν οι γονείς του Σχολείου της Φύσης. Η δεύτερη τους. Αυτή τη φορά ακόμη πιο δημιουργικοί, ακόμη πιο θαρραλέοι. έφτιαξαν μόνοι τους την πλοκή, έγραψαν το σενάριο, έραψαν με γιαγιάδες και λοιπούς συγγενείς τα κοστούμια, έφτιαξαν τα σκηνικά και μερόνυχτα δούλευαν για όλες τις λεπτομέρειες ενώ  άλλοι γονείς επαγγελματίες έγιναν χορηγοί για να υποστηρίξουν την προσπάθεια. Μια παρέα...ένας κύκλος ζωής, καμιά στιγμή να μην πάει χαμένη. Αυτός είναι ο μόνος στόχος!
Λοιπόν 2 Ιουνίου στις 11.00 στο θέατρο Καππα στην Περαία, εισιτήριο 5 ευρώ και τα έσοδα θα διατεθούν στην Ελληνική Εταιρεία Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων (Ε.Ε.Π.Α.Α).
Μην αφήσετε αυτή την παράσταση να σας ξεφύγει...πραγματικά θα σας μείνει αξέχαστη! Για πολλούς λόγους. Υπόσχεση...

Για σκεφτείτε πόσα καλοκαίρια λοιπόν...πόσα ακόμη καλοκαίρια είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε για όλα αυτά που μας βαραίνουν; Πόσα;...Σκεφτείτε με αριθμούς.
Απαντώ μαζί σας, στέλνοντας την υποστήριξη και την αγάπη μου στους κουρασμένους, σκληρά εργαζόμενους γονείς που ετοιμάζουν την παράσταση  νιώθοντας ιδιαίτερα περήφανη γιατί, ανάμεσα τους είναι και  οι ομάδες μου  συμμετέχοντας ενεργά στον "Κύκλο ζωής"...
Όλοι το ξέρουμε έτσι δεν είναι; Η ζωή είναι προνόμιο. Ο χρόνος είναι δώρο. Καμιά στιγμή χαμένη λοιπόν...

Το χρωστάμε στο χαμένο μας  εαυτό, στον χαμένο μας χρόνο. Κλείνω  δανειζόμενη τη μαγική φράση της Dee Dee μιας bloger που δεν σταματά να με ξαφνιάζει με το τρόπο που σκέφτεται και γράφει: "Κάποιες φορές νιώθω τον χρόνο στις τσέπες μου σαν ψίχουλα. Τον πετάω πίσω σαν τον Κοντορεβυθουλη, να κοιτάξω να θυμηθώ ότι έζησα..."

Κανένα Καλοκαίρι αγαπημένοι μου...Κανένα Καλοκαίρι. Άλλωστε "Πέρασες τόσες βροχές για να 'ρθεις σε 'μενα, φέρνοντας χούφτες με φως να νιφτώ..."
Μαγική. Φωτεινή. Καλοκαιρινή. Καλημέρα
                                                                                             Κατερίνα