Πασχαλινές ημέρες ...

Κάθε χρόνο σκέφτομαι τα ίδια. Του χρόνου θα φύγω.Δεν θα καθίσω εδώ να ξαναζήσω άλλο ένα τέτοιο τρελό Πάσχα....Όχι, δεν θέλω να παρεξηγηθώ....
Αγαπώ το Πάσχα.Το αγαπώ πραγματικά. Όλες αυτές οι μυρωδιές, η φύση που οργιάζει, οι υπέροχες κατανυκτικές βραδιές, τα κεριά και η νηστεία, ο Επιτάφιος, η αίσθηση της αλλαγής και της  υπεροχής της ζωής, τα έθιμα και οι θρησκευτικές παραδόσεις...τα αγαπώ όλα αυτά.

Μα κάθε χρόνο όταν φτάνουν οι ημέρες αυτές, θα ήθελα και περισσότερο χρόνο και ξεκούραση και κάθε φορά τρέχοντας να προλάβω καταλήγω να σκέφτομαι τι νόημα έχουν όλα αυτά; Για ποιόν τρέχω;
Όλα αυτά που φτιάχνουμε υπάρχουν παντού για να τα αγοράσεις...μα δεν αγοράζεις το συναίσθημα της δημιουργίας, την αίσθηση της συντροφικότητας καθώς μοιράζεσαι συνταγές κι ιδέες και την γιορτινή αίσθηση στο σπίτι που μυρίζει εξωτικές σπάνιες οσμές...Τι νόημα έχει το Πάσχα αν δεν κάνεις τσουρέκια, αν δεν βάψεις αυγά, αν δεν μαγειρέψεις μαγειρίτσα, αν δεν βγάλεις το κάτασπρο τραπεζομάντιλο να στρώσεις ένα ωραίο γιορτινό τραπέζι, αν δεν μαζέψεις την οικογένεια σου γύρω σου, αν δεν ανάψεις κεριά για να μνημονεύσεις τους νεκρούς, αν δεν φτιάξεις κάτι μικρό για να χαρίσεις στους συγγενείς; Τι νόημα έχει κάθε γιορτή;
Κάποιοι μου λένε, "άντε τράβα να τα αγοράσεις  τα τσουρέκια και τα κουλούρια και μην χολοσκάς και μην κουράζεσαι άδικα" κι ίσως να έχουν δίκιο...μα στο μυαλό μου έχω ακόμη ζωντανές εκείνες τις εικόνες όπου μαζευόμασταν όλοι στο σπίτι της γιαγιάς και όλες μαζί, μαμάδες, θείες, αδερφές, γειτόνισσες, έπλαθαν τα τσουρέκια στην ηλιόλουστη αυλή την φρεσκοασβεστωμένη.
Εμείς τα ξαδέρφια παίζαμε όλα μαζί κι ήταν ημέρα ευτυχίας. Στο τέλος όλοι μαζί παιδιά και γυναίκες συνοδεύαμε τα ταψιά στον ξυλόφουρνο της γιαγιάς Ζήνας όπου ψήνονταν όλα τα τσουρέκια της γειτονιάς κι όλη η γειτονιά μοσχομύριζε μαχλέπι.
Αυτές οι εικόνες είναι σφηνωμένες στο μυαλό μου και θέλω τόσο να τις επαναφέρω και κάθε χρόνο το ίδιο συναίσθημα. Οι γιαγιάδες έχουν όλες χαθεί μαζί κι η δική μου λατρεμένη, μαζί και η θεία Νίτσα που πρωτοστατούσε,  το πατρικό άδειο και κλειστό, οι γονείς μου μακριά κι ο ξυλόφουρνος της γιαγιάς Ζήνας έχει πια γκρεμιστεί...κενό.

Φέτος προστέθηκε και συσσωρευμένη κούραση. Δεν ήθελα τίποτε. Δεν προλάβαινα τίποτε. Από την άλλη, τα παιδιά είχαν όρεξη για να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα κι εγώ ένιωθα ήδη ανάποδα. Μαλώναμε πολύ.Έκαναν απίθανες ζημιές, μάλωναν μεταξύ τους, έλεγαν ανοησίες, ήθελαν ότι τρελαμάρα μπορούσαν να σκεφτούν. Αυτό έφερνε ένταση και μαλώναμε...ω! τι φωνές!
Στο τέλος καταλήγαμε να ζητάμε συγνώμη να κάνουμε συμφωνίες και να ζητάω από τον εαυτό μου να ηρεμήσει, να χαλαρώσει και να  ζήσει ένα ήρεμο Πάσχα...
Η αλήθεια είναι πως φέτος το Πάσχα ήθελα να ξεφύγω από όλα. Όλα αυτά που ονειρεύομαι για τις ημέρες αυτές  κρύβουν μέσα μνήμες κι ανθρώπους που έφυγαν ή ανθρώπους που είναι μακριά. Τα τσουρέκια μου είναι αποτυχημένα και δεν έχουν τίποτε από εκείνη την απίθανη γεύση των παιδικών μου χρόνων.
Φέτος αισθανόταν κι ο Πα πολύ κουρασμένος και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα λοιπόν αποφασίσαμε να αποφύγουμε τις μεγάλες γιορτινές εκδηλώσεις με τον πολύ κόσμο και να κάνουμε Πάσχα σπίτι μας, μόνο με την αδερφή μου και την οικογένεια της.

Ο τελευταίος μας καυγάς ήταν λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι για την Ανάσταση. Εκεί λοιπόν ανάμεσα σε συναισθήματα απογοήτευσης και ενοχής δώσαμε τα χέρια κι υποσχεθήκαμε πως δεν θα ξαναμαλώσουμε, δεν θα γκρινιάζουμε  και θα προσπαθήσουμε όλοι να συμβάλουμε στο να περάσουμε όμορφα, τις γιορτινές στιγμές που μας περίμεναν.
Πήγαμε στην Ανάσταση κι εκεί ηρέμησα. Η σιωπηλή νύχτα, τα κεριά...Γιατί μαλώναμε μέχρι πριν λίγο; Τι δεν άντεχα; Γιατί ήμουν τόσο αγχωμένη, τόσο λυπημένη; Γιατί όλα αυτά που μου έλειπαν ήταν πιο δυνατά από αυτά που ήταν εδώ, δίπλα μου; Ήταν σαν να συνειδητοποίησα τα πάντα σε μια στιγμή...

Ήταν τόση η χαρά τους που θα κρατούσαν τις λαμπάδες τους. Με τα όμορφα καθαρά τους ρούχα, την μαγική ζεστή  βραδιά, τους ανθρώπους τριγύρω...

Ήθελα κάτι παραπάνω, το ξέρω καλά...Ήθελα οικογένεια, ήθελα κέφι, ήθελα πρόσωπα αγαπημένα...ήθελα παράδοση, ήθελα μια γιαγιά να μας μαζέψει γύρω από ένα χαρούμενο τραπέζι, ήθελα μικρά ξαδέρφια να χοροπηδούν κάνοντας αυγομαχίες και τσουγκρίζοντας ασταμάτητα τα αυγά.
Ήθελα όλα αυτά που ξέρω πως δεν θα υπήρχαν, τουλάχιστον όχι έτσι...όμως εκείνοι ήταν τόσο χαρούμενοι και δεν ήξεραν όλα αυτά που εγώ ήθελα...Εκείνοι είχαν όλα αυτά που είχαν ανάγκη. Τη μαμά και τον μπαμπά τους, την καινούρια λαμπάδα τους, τα ολοκαίνουρια παπούτσια των Νονών και τα αυγά στο χέρι...έτοιμα για τη μάχη!

Εκείνοι τα είχαν όλα. Τη θεία Λίτσα που ετοίμασε μια ωραία μαγειρίτσα, σε ένα πανέμορφα στολισμένο σπίτι και μια υπέροχη γιορταστική ατμόσφαιρα και τα ξαδέρφια τους, που τους περίμεναν για να τσουγκρίσουν τα αυγά τους. Κάπου εκεί πια άρχισαν να νιώθω την Λαμπρή να με ακουμπά...
Ξαφνικά ένιωσα πως αυτή η ανεξήγητη θλίψη που με έπιασε  στις γιορτές, συμπαρασύρει και τους άλλους και μου σπάει τα νεύρα ! Μου σπάω τα νεύρα!

Ακολούθησε μια ημέρα απόλαυσης και χαράς. Σηκωθήκαμε νωρίς νωρίς και στρώσαμε ένα φωτεινό μικρό τραπέζι. Το στολίσαμε με φρέσκα λουλούδια και το κάναμε γιορτινό, με το δαντελένιο τραπεζομάντιλο και τα κατακόκκινα αυγά.

 

 

Είχαμε χρόνο και πήγαμε βόλτες με τα ποδήλατα και βρεθήκαμε στην κάτω γειτονιά για να ανταλλάξουμε ευχές με τα μικρά μας ξαδέρφια. Μαζέψαμε αγριολούλουδα και τα στολίσαμε.

 

Φέτος το Πάσχα δεν είχε μόνο σούβλισμα αρνιού και φαγητό και τσούγκρισμα ποτηριών και αυγομαχίες.
Είχε ζωγραφική με κιμωλίες και σκαρφάλωμα στα δέντρα και χρόνο για περισσότερη απόλαυση.
Είχε χρόνο για παιχνίδι με τα παιδιά.

 

 

 

 

 

Αυτό το Πάσχα ένιωσα λίγο πιο θλιμμένη και λίγο πιο προσηλωμένη μέσα μου και λίγο πιο ήρεμη στο τέλος.

Βρήκα και πάλι τον εαυτό μου ξεκούραστο και ήρεμο, να απολαμβάνει, την ημέρα, μαζί με την αδερφή μου και τα παιδιά μας...Με τις οικογένειες μας!

 

Τα πιτσιρίκια μας, μας γέμισαν τη ζωή με κέφι για μια ακόμη φορά. Με τα γέλια και τις παλαβομάρες τους. Τα σκαρφαλώματα στα δέντρα και το μάζεμα των σοκολατένιων αυγών. Με τις ανόητες γενναιότητες τους και τις μαχητικές ιαχές τους, στις βόλτες μας, στα γύρω χωράφια.

 

 

 

 

Ακούσαμε  τα νεογέννητα  πουλάκια μέσα στις τρύπες των δέντρων, ψάξαμε μαζί τους τα κρυμένα αυγά κι ενθουσιαστήκαμε με τον ενθουσιασμό τους και τους φωτογραφίζαμε γελώντας καθώς έτρεχαν από δέντρο σε δέντρο.

 

 

 

 

 

Το βράδυ μπήκαν στην μπανιέρα και το νερό έγινε μαύρο. Είχαν παντού χτυπήματα και γρατσουνιές. Οι αγκώνες και τα γόνατα ματωμένα και καμένα αφού τα χρησιμοποιούσαν σαν φρένο...

 

 

Όπου κι αν τους έτριβα πονούσαν. Μα ακόμη κι όταν πονούσαν γελούσαν φωναχτά. Τα μάτια τους λαμπερά κι εγώ ζω για αυτή τη λάμψη...

Τέλειωσε...Το Πάσχα πέρασε.
Ένα δροσερό μπαλκόνι, ένα κατακίτρινο τριαντάφυλλο, που χθες ήταν μπουμπούκι, έναν απολαυστικό καφέ, ένα τέλειο cheesecake με φρέσκια μαρμελάδα φράουλα που πρόλαβα κι έκανα και φράουλες μυρωδάτες...έτσι αποχαιρετώ το φετινό Πάσχα.

Οι μέρες του κρατούν ακόμη....μα εκείνο έφυγε κι είναι πια παρελθόν. Αυτό αυτόματα του δίνει μια αίγλη και μια συγκινησιακή φόρτιση, όπως συμβαίνει με ότι φεύγει...Κρατάμε πάντα μόνο τα καλά. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι...φτιαγμένοι για να κοιτάμε πίσω δακρύζοντας, ενώ τραβάμε μπροστά.
Μπροστά λοιπόν! Κοιτώντας μπροστά...κάνω ευχή τον επόμενο χρόνο να ζήσω το Πάσχα  των ονείρων μου, με αυτούς που αγαπώ, κάνοντας Ανάσταση, στην Παναγία την Χοζοβιώτισσα στην Αμοργό, κρατώντας την υπόσχεση που είχα δώσει 12 χρόνια πριν, νιώθοντας απέραντο δέος καθώς αγνάντευα τη θάλασσα από το μικρό παραθυράκι του Μοναστηριού...Ας είναι...και να μην γίνει του χρόνου...κάποτε θα γίνει!

...και του χρόνου με υγεία λοιπόν. Χρόνια Πολλά. Χριστός Ανέστη αγαπημένοι μας...