Κύκλος Ζωής.

Στην θεραπεία ο κύκλος είναι η δύναμη. Είναι η εσωτερικότητα και η αίσθηση της ασφάλειας.
Όχι τυχαία. Η ζωή μας η ίδια κάνει κύκλους αέναους, σταθερούς, ασταμάτητους. Έρχεται η ώρα που ξέρεις πως ένας κύκλος πρέπει να διευρυνθεί  ή να κλείσει για να ανοίξει ένας άλλος...Δεν γίνεται αλλιώς.Έτσι ορίζει η ύπαρξη μας.
Από τη μαγική εκείνη στιγμή  της γονιμοποίησης, όταν ένας μικρό σπερματοζωάριο σπάει τον κύκλο του ωαρίου, κι αρχίζουν μαζί να δημιουργούν κύτταρα σε μικρούς κύκλους και πάλι, που αυξάνονται κι αυξάνονται πάντα ενωμένα μέχρι να δημιουργήσουν αυτό που θα γίνει ένας μικρός άνθρωπος!

Η ζωή είναι χωρισμένη σε κύκλους. Βγαίνεις από τον κύκλο χάνεσαι. Πρέπει να ξαναμπείς σε κύκλο για να νιώσεις κομμάτι ενός συνόλου. Για να μπορέσεις να υπάρξεις.
 Ο κύκλος ζωής μπορεί να είναι ασφάλεια...μπορεί και παγίδα. Μπορεί και αλυσίδα που σε σφίγγει λίγο λίγο και μια μέρα ξυπνάς και νιώθεις να πνίγεσαι χωρίς να ξέρεις το γιατί....Γιατί ήρθε η ώρα να σπάσεις τον κύκλο....για να πλάσεις τον επόμενο.
Τι μαγικό ταξίδι η ανθρώπινη ζωή. Τι μαγικό ταξίδι η ίδια η ζωή, η φύση, η ύπαρξη μας σε τούτη τη γη....Ένας μαγικός κύκλος ζωής.

Σκέψεις σκόρπιες που φούσκωσαν στο μυαλό μου μετά το κλείσιμο της παράστασης που παρακολουθήσαμε την Κυριακή. "Κύκλος Ζωής".

Μια παράσταση που δημιούργησαν οι γονείς του Σχολείου της φύσης. Το θέατρο κατάμεστο. Δεν υπήρχε θέση, παρά μόνο στο πάτωμα. Πιτσιρίκια, γονείς, παππούδες, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι...όλοι εκεί!

Πρώτα ανέβηκαν στη σκηνή τα πιτσιρίκια για να ευχηθούν στους γονείς τους καλή επιτυχία κι ύστερα έσβησαν τα φώτα κι άρχισε να παίζει η μουσική. Ζωντανή μουσική από μια ορχήστρα γονιών.

Κι  όλα κύλησαν σαν σε όνειρο. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους.Τα σκηνικά, τα κοστούμια, οι διάλογοι, η μουσική, τα τραγούδια, τα οπτικά εφέ. Η κάθε ιδέα μας άφησε ξέπνοους, με τη σκέψη πώς μπορούν άνθρωποι που δεν είναι επαγγελματίες να το κάνουν όλο αυτό;

 

 

Άνοιξε μπροστά μας ένας κύκλος ζωής μιας μικρής ηρωίδας  κι από την δική της  αναζήτηση προέκυψαν  κύκλοι που έκλειναν κι άνοιγαν...μέχρι που στο τέλος, οι κύκλοι ενώνονται και  σβήνουν σιγά σιγά για να δημιουργηθεί μια νέα διάσταση...Ξέρω φαντάζει παράξενο, μα η αλήθεια είναι πως πρόκειται για πολλά  γνωστά παραμύθια που ενώθηκαν με μαεστρία για να προκύψει ένας ήρωας παραμυθιού...αιώνιος! Η ίδια η Κοκκινοσκουφίτσα.

Η παράσταση εμένα με μάγεψε. Γέλασα κι έκλαψα...Τα είχε όλα.Τα παιδιά συμμετείχαν γιατί ήξεραν όλες τις μελωδίες και τους ήρωες.

Απίθανη στιγμή όταν ο δάσκαλος τους ο Σεραφείμ, από το Σχολείο της Φύσης,  με τη μορφή του Ξωτικού μαζεύει όλα τα παιδιά κοντά του και τα ρωτά αν πιστεύουν στις νεράιδες κι όλα μαζί με φωνές ντελικάτες μα δυνατές, φωνάζουν "Πιστεύω" και τότε ανάβει μαγικά το μικρό φως που ζωντανεύει την νεράιδα.

Σαν μια μικρή φωτεινή καρδιά που μόνο η πίστη των παιδιών μπορεί να την κάνει να χτυπήσει...

Συγκινήθηκα βαθιά, σε στιγμές που ένιωσα να με αγγίζουν. Σε κάποια λόγια που έχουν ειπωθεί σε κλειστούς κύκλους, σε ιστορίες που έχουμε μοιραστεί μέσα σε θεραπευτικές μας ομάδες. Κι ένιωσα ευλογία...

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όλοι αυτοί οι κύκλοι, που εγώ είχα την τιμή να δω από κοντά, να νιώσω, να μπω μέσα τους, να σταθώ δίπλα τους...Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τόσο γενναία άνοιξαν κι έκλεισαν κύκλους για να μπορέσουν να τραβήξουν μπροστά, γιατί το "μπροστά" είναι ο μόνος δρόμος.

Το θέατρο είναι κάθαρση. Για αυτό το αγαπώ, γι' αυτό το διάλεξα ως θεραπευτική μέθοδο.
Έχει στοιχεία και τεχνικές που σε συμπαρασύρουν, που σου ανάβουν φωτάκια στο σκοτάδι. Το σώμα ενεργοποιεί την κυτταρική του μνήμη και ξεπηδούν τα συναισθήματα σαν μικρές φωτεινές πυγολαμπίδες που σου δείχνουν το δρόμο. Το δρόμο προς την αυτοανακάλυψη. Προς την προσωπική κάθαρση.

Στο κλείσιμο τα συναισθήματα ήταν έντονα και υπήρχαν συγκινημένοι άνθρωποι. Ηθοποιοί, μουσικοί, τεχνικοί και θεατές. Παιδιά και ενήλικες. Αυτή είναι πάντα μια πελώρια στιγμή. Η κάθαρση λοιπόν, η εν συναίσθηση κι η συμμετοχή στο συναίσθημα που αιωρείται...σαν την αιώρηση του Πήτερ Παν στη χώρα του Ποτέ...Μέσα κι έξω ταυτόχρονα. Με ασφάλεια.

Το χειροκρότημα μακρύ και δυνατό. Ο κύκλος άνοιξε, για να μας χωρέσει όλους...
Περάσαμε υπέροχα. Η  ημέρα συνεχίστηκε με φαγοπότι ολόκληρης της παρέας...Πολλοί πολλοί άνθρωποι μαζί. Μαζί τα παιδιά μας, η δυνατή μας κόλλα, αυτά που μας έφεραν κοντά.

Φεύγοντας από το θέατρο κοίταζα τα σύννεφα που μαζεύονταν εκεί μακριά...ο αέρας φυσούσε δυνατά.

Μια καταιγίδα που ταξίδευε. Σκέφτηκα, "τι καλά να μην έρθει κατά εδώ και μας χαλάσει την ημέρα που μας περιμένει"....κι αμέσως μετά ψιθύρισα..."Όχι έλα! Έλα σε εμάς εδώ. Εδώ δεν φοβόμαστε. Οι καταιγίδες είναι ευκαιρία για χορό στη βροχή. Σε αυτό τον κύκλο ανθρώπων δεν υπάρχει καταιγίδα τρομακτική. Η καταιγίδα είναι ευκαιρία για παιχνίδι και γέλιο...Έλα σκέφτηκα, έλα να μας δώσεις ακόμη μια ευκαιρία να αποδείξουμε πως αντέχουμε με τον κύκλο ενωμένο μα κι έτοιμο πάντα να ανοίξει, για να πάρει ανάσα κάποιος που νιώθει να  πνίγεται..."

Έτσι πρέπει να  είναι οι κύκλοι, για να είναι υγιείς. Δεμένοι με αόρατες κλωστές, γερές κι δυνατές σαν αλυσίδες, μα εύκαμπτες και μαλακές σαν μετάξι...να κρατούν, μα να μην φυλακίζουν.
Έτσι πρέπει να είναι κι οι κύκλοι μας. Οικογένεια, φιλίες, σύντροφοι, εραστές, εργασία...όλοι οι κύκλοι μας. Εμείς! Δυνατοί κι ευέλικτοι.
Να μπορείς να ανοίγεις και να κλείνεις. Να αντέχεις επειδή λυγίζεις, όπως οι κερασιές στο χιόνι...που τα κλαδιά τους λυγίζουν απαλά προς τα κάτω από το βάρος του χιονιού...κι αντέχουν χωρίς να σπάνε, ακριβώς επειδή μπορούν και λυγίζουν...

Κάνουμε λοιπόν καθημερινή προπόνηση ευλυγισίας αγαπημένοι...κι όλα αυτά από μια παράσταση...

Η καταιγίδα δεν ήρθε...δεν μας έκανε τη χάρη! Την περιμένουμε όμως...ομάδες μου, αγαπημένοι μου, φίλοι και συμπορευτές ενός απλού Σχολείου που έγινε βίωμα και στάση ζωής. Ενός κύκλου μεγάλου που ξέρει να χωράει πολλούς, που ξέρει να αντέχει, να ανοίγει και να κλείνει.
Περιμένουμε κάθε μαγική καταιγίδα γιατί οι καταιγίδες είναι η στιγμή της απόδειξης της σκληρής μας δουλειάς μέσα στον κύκλο μας. Το τέλος κάθε καταιγίδας η στιγμή της πελώριας κάθαρσης....Και η Κάθαρση είναι το θεραπευτικό ζητούμενο!
Εγώ πάλι, ως αλλοπαρμένη Δραματοθεραπεύτρια... λατρεύω τη δραματοποίηση, τις ομάδες, τις ιστορίες, τις καταιγίδες, την κάθαρση και βρίσκω ακατανίκητη έλξη για κάθε κύκλο ζωής....Τα ενωμένα χέρια, τις σφιχτές αγκαλιές και το μοίρασμα.

Καλημέρα αγαπημένοι...και μην ξεχνάτε...οι κύκλοι δεν φοβούνται τις καταιγίδες.
                                                                                     Κατερίνα