Προβιβάστηκα...

Πέρασαν όλα λοιπόν. Οι αποχαιρετιστήριες γιορτές, οι σχολικές συγκεντρώσεις, οι συναυλίες...όλα τέλειωσαν...
Κι ενώ όσο είμαστε μέσα σε όλα αυτά, τρέχουμε και βογκάμε και λέμε "Αμάν να τελειώσουν επιτέλους!", μόλις τελειώσουν λέμε "Αυτό ήταν; Πέρασε μια ακόμη χρονιά;"
Πέρασε.

Πριν γίνω γονιός οι μέρες και τα χρόνια περνούσαν και κυλούσαν χωρίς να φαίνονται.Χωρίς θαρρείς να αφήνουν αυτό το συναίσθημα του κενού. Καταλάβαινα τα χρόνια που έφευγαν από τα σημάδια στο πρόσωπο και στο σώμα και σε αυτά, να πω την αλήθεια, ποτέ δεν έδινα και πολλή σημασία, παρόλο που με ενοχλούσαν.
Τώρα με τα παιδιά, τα χρόνια τα νιώθω να κυλούν. Να τρέχουν. Σκέφτομαι πόσες γιορτές, πόσα κλεισμένα σχολεία;
Βλέπω τα χρόνια πάνω τους. Τις αλλαγές, τις έντονες διαφορές από χρόνο σε χρόνο, την αλματώδη εξέλιξη τους και σκέφτομαι, "Θεέ μου πόσο γρήγορα μεγαλώνουν".
Προχθές τακτοποιούσα τα παπούτσια μας και διαπίστωσα πως το μεγαλύτερο νούμερο δεν είναι πια το δικό μου...Το δικό μου είναι το μεσαίο και σύντομα θα γίνει το μικρότερο!

Ναι υπάρχει μια χαρά σε όλο αυτό. Μια χαρά άγρια κι αναπάντεχη, μα και μια θλίψη, τόσο βαθιά καμιά φορά.
Είναι δυνατόν να φορά στα 10 του μεγαλύτερο νούμερο παπούτσι από εμένα; Είναι δυνατόν να φοράω μόλις 2 νούμερα μεγαλύτερο παπούτσι από ένα σχεδόν επτάχρονο;
Είναι!
Τους κοίταζα  εκεί πάνω μαζί με την παρέα τους, σε όλες τις εκδηλώσεις των τελευταίων ημερών και ναι! Έκλαιγα, πάλι.
Έκλαιγα χωρίς να το θέλω. Χωρίς να το προκαλώ. Έφευγαν τα δάκρυα από μόνα τους κι ήταν αυτό το απίθανο συναίσθημα καθώς τα καμάρωνα όλα. Όλα αυτά τα ανθρωπάκια που τα ήξερα από μωρά. Τους φίλους και τις φίλες που με χαιρετούν κάθε φορά σαν με βλέπουν μιλώντας μου στον πληθυντικό....Οι φίλοι των παιδιών μου!
Τα κοίταζα κι ένιωθα τόσο ιδιαίτερα.
Όλα αυτά τα παιδιά. Οι άντρες κι οι γυναίκες του αύριο. Έπαιζαν στις σχολικές παραστάσεις, τραγουδούσαν, χόρευαν, απήγγειλαν. Μας ξαναγούσαν με χαρά, στα καλλιτεχνικά τους δημιουργήματα.

Ζωγραφιές, εικαστικές δημιουργίες, εκθέσεις φωτογραφίας. Στις όμορφες εικόνες και κατασκευές τους. Περήφανα. Με μάτια λαμπερά.
Να, σκεφτόμουν, κάποια από αυτά θα γίνουν καλλιτέχνες, ηθοποιοί, ζωγράφοι, φωτογράφοι, τραγουδιστές...Κάποια θα ακολουθήσουν ελεύθερα τα όνειρα τους. Κάποια θα πνιγούν στα "πρέπει" και στα όνειρα των άλλων, κάποια θα χαθούν κυνηγώντας χίμαιρες.
Τα σχολεία είναι η λυδία λίθος των μικρών αυτών άγουρων ζωών. Κι οι δάσκαλοι αυτοί που μπολιάζουν τα νέα φυντάνια ή κλαδεύουν τα τρυφερά κλαδιά, πάντα με στόχο να γεννηθούν οι πολίτες του αύριο...

Πάντα κλαίω στις σχολικές γιορτές όχι από πόνο. Κλαίω γιατί νιώθω ευλογία.Νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό που ζω. Για αυτό που έχω την τύχη να βλέπω να συμβαίνει μπροστά μου! Μπροστά στα ορθάνοιχτα μάτια μου! Ανάμεσα σε όλα αυτά τα πανέμορφα δημιουργήματα ήταν και τα ονόματα των παιδιών μου.Των παιδιών μας...
Στεκόμαστε με τον μπαμπά τους σε απόσταση και παρακολουθούμε με ένα χαζό χαμόγελο και κάπου κάπου οι ματιές μας διασταυρώνονται και τότε κοιταζόμαστε σιωπηλά, βαθιά και νιώθαμε ακριβώς το ίδιο....Γονείς!

Τα έβλεπα εκεί πάνω να στέκονται χαρούμενα κι αγέρωχα κι εκτεθειμένα και σκεφτόμουν " Αυτό; Αυτό είναι  το μικρό μου αγόρι;" ...που βρήκε ένα δρόμο και τον προχωρά χωρίς σκέψεις βαθιές, χωρίς καμία προσδοκία, πέρα από την ανάγκη να περάσει καλά!
Και πέρασαν καλά. Ένιωσαν ξεχωριστοί. Περήφανοι. Μοναδικοί, θαρραλέοι. Δίπλα στους μουσικούς, στους δασκάλους και τους καθοδηγητές τους.

Κι ύστερα κατέβαιναν από τη σκηνή και το διψασμένο βλέμμα τους μας κοιτούσε ολόισια στα μάτια, χωρίς ενδοιασμούς, "Με είδες;"
Ω Θεέ μου... πως θα μπορούσα να μην σε δω; Πως θα μπορούσα να μην είμαι εδώ για να σε κοιτάζω; Εσύ είσαι η δουλειά μου. Η πιο σημαντική, η πιο ουσιαστική μου δουλειά. Πως θα μπορούσα να μην στέκομαι εδώ κάτω για να σε βλέπω να ανθίζεις;....Αντί για όλα αυτά άνοιγε μια αγκαλιά πελώρια, δική μου και του μπαμπά τους..."Σε είδα κι ήσουν υπέροχος!"...κι εμφανιζόταν ένα αχνό χαμόγελο. Ντροπαλό γεμάτο λάμψη και  η αγκαλιά άδειαζε στο λεπτό καθώς εκείνοι χορτάτοι πια, έτρεχαν κιόλας προς τους αγαπημένους τους φίλους για να κλοτσήσουν μια μπάλα αφήνοντας εμάς πίσω...εκεί που είναι πια η θέση μας. Πίσω τους...

Κι ύστερα τα φώτα έσβησαν. Αγκάλιασαν όλους αυτούς τους σημαντικούς τους ανθρώπους, τους είπαν αντίο, τους έδωσαν υποσχέσεις κι έφυγαν τρέχοντας προς το καυτό καλοκαίρι που τους περίμενε  στη γωνιά!
Έγραψαν ένα γράμμα για τον εαυτό τους, για το που θα βρίσκονται και τι θα έχουν καταφέρει σε είκοσι χρόνια κι ο δάσκαλος τους είπε πως θα  βρεθούν για να τους το δώσει όταν αυτά τα χρόνια θα έχουν περάσει...Ένα γράμμα γεμάτο με παιδικά σχέδια και μεγάλα όνειρα.

Την ώρα που φεύγαμε μια δασκάλα με αγκάλιασε σφιχτά την ώρα που έκλαιγα και μου είπε:  "Αυτός ο τίτλος προόδου της Πρώτης Δημοτικού είναι ο πιο σημαντικός της ζωής του, αλλά εσύ κράτα τα δάκρυα σου για του χρόνου μαμά, που ο μεγάλος  θα είναι Έκτη!" Τι απρόσμενο δώρο αυτή η αγκαλιά...
Κι οι τάξεις ερήμωσαν. Οι διάδρομοι σίγησαν.

Το σχολείο έκλεισε...κι όλα αυτά τα μικρά χρυσά στάχυα αφέθηκαν στο δυνατό ζεστό φύσημα του αγέρα για να πετάξουν εκεί μακριά...φωνάζοντας δυνατά "προβιβάστηκααααααα"....

Αφέθηκαν όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να αφήνονται...ολοκληρωτικά, παράτολμα. Να πετάξουν μακριά...τόσο μακριά.Τα παιδιά μας! Τα παιδιά μου!
Κάθε χρονιά που περνά προβιβάζονται εκείνοι, προβιβάζομαι και εγώ, από μαμά σε  Πρωτάκι , σε μαμά από Δευτεράκι, Εκτάκι και πάει λέγοντας...

Μια ακόμη σχολική χρονιά έκλεισε και  μια χρονιά πέρασε. Πέρασε σαν άμμος που χύνεται μέσα από τα δάχτυλα μου...μα γεύομαι και κρατάω. Κρατάω στιγμές, εικόνες, χαμόγελα κι όσο μπορώ θα είμαι εκεί...Όσο έχω αυτό το δώρα θα είμαι πάντα εκεί, να ρουφάω την κάθε τους λέξη, την κάθε τους γενναιόδωρη στιγμή, κάνοντας το μεγαλύτερο δώρο σε εκείνους ενώ στην ουσία κάνω το μεγαλύτερο δώρο σε εμένα...Το να είμαι η μαμά τους!
Καλό καλοκαίρι μικρά μου στάχυα...Καλό καλοκαίρι αγόρια μου!

Αγαπημένοι δεν σας το είπα...προβιβάστηκα!
                                                                                     Κατερίνα