Το αύριο, σε ένα λουλούδι....

Διάβασα τις προάλλες αυτό.

Ότι δηλαδή φυτεύοντας  ένα κήπο σημαίνει πως πιστεύεις στο αύριο...Το είπε η αξέχαστη Audrey Hepburn...και νομίζω πως μου ταιριάζει. Αγαπώ τα λουλούδια.Τα αγαπώ!
Λατρεύω να φυτεύω ένα μικρό φυντάνι και να γίνεται ολόκληρο φυτό, καταπράσινο και χρωματιστό. Αγαπώ αυτή την επαφή με το χώμα και τη γη και πάντα σε όποιο σπίτι κι αν ζούσα, είτε μόνη, είτε με αργότερα με τον Πα, πάντα είχα λουλούδια. Πολλά και χρωματιστά. Πάντα σε όποιο σπίτι κι αν πήγαινα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αγοράσω ένα λουλούδι...το πρώτο λουλούδι του σπιτιού. Το λουλούδι, έκανε αυτόματα το σπίτι...σπίτι μου. Σπίτι μας...αφού πια, ήμασταν δύο...Ακόμη και στην Αγγλία που ζούσα στις εστίες και το δωμάτιο μου ήταν σαν κουτί, στο παράθυρο μου είχα μια μικρή ροζ νάνα τριανταφυλλιά...Ακόμη και τώρα οι ροζ νάνες τριανταφυλλιές είναι οι λατρεμένες μου!

Εκείνη στην Αγγλία βέβαια, πέθανε μα έχω μια πιο όμορφη από ποτέ, την αγόρασα μικρή και χαριτωμένη και την φύτεψα στη γη σε ένα παρτέρι  τον επόμενο χρόνο από την μετακόμιση μας κι έγινε ολόκληρος θάμνος.Τεράστια και πανέμορφη...

Έχω πολλά βιβλία κηπουρικής που με ξετρελαίνουν. Διαβάζω για τα φυτά και τα δέντρα και τα λατινικά ονόματα τους με ενθουσιάζουν. Το διάβασμα των βιβλίων αυτών, είναι διασκέδαση για εμένα  και μελετάω πολύ με στόχο να φροντίσω σωστά τα λουλούδια μου.
Έχω σκοτώσει πολλά βέβαια πριν αρχίσω να μαθαίνω τις ιδιαιτερότητες του κάθε ενός και πραγματικά σαν κάποιο λουλούδι μου πεθαίνει ταράζομαι...Θυμάμαι το κάθε ένα, πότε το αγόρασα από που το πήρα, ποιος μου το έδωσα, πότε φυτεύτηκε. Το κάθε λουλούδι έχει κάτι να μου πει, κάτι να μου θυμίσει...όταν δε, κάποιο από τα δέντρα της αυλής αρρωσταίνει, γίνεται χαμός. Είναι θέμα συζήτησης, σημείο αναφοράς. Προσπαθούμε να το σώσουμε, να το ραντίσουμε, να το φροντίσουμε, να φωνάξουμε ειδικό να μας πει τι να κάνουμε... Είναι σαν να έχεις να φροντίσεις ακόμη ένα ζωντανό στο σπίτι σου.
Ναι έτσι ακριβώς.Φεύγουμε  από το σπίτι κι η έγνοια είναι μεγάλη...ποιος θα φροντίσει τα φυτά. Έρχεται ο Χειμώνας και έχουμε ολόκληρη επιχείρηση, να φροντίσουμε τα φυτά  και τα δέντρα που παγώνουν, να μην τα χάσουμε.
Φυσάει δυνατός αέρας και όλοι είναι μέσα ενώ εμείς έξω να μαζεύουμε τα ευαίσθητα να μην σπάσουν τα κλαδιά τους, να δέσουμε κάποια νεαρά δέντρα να μην γείρουν και ξεριζωθούν.
Πέφτει παγετός κι εμείς φοράμε τα χοντρά μας μπουφάν και τρέχουμε να τα σκεπάσουμε.
Το καλοκαίρι γυρνάμε κι ότι ώρα κι αν είναι, όσο κουρασμένη κι αν είμαι δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθώ ξέροντας πως τα λουλούδια είναι απότιστα.
Πως περιμένουν εμένα να τους προσφέρω λίγο νερό κι εγώ κοιμάμαι...Δεν υπάρχει περίπτωση. Πρώτα θα φροντίσω να ποτιστούν τα φυτά και μετά θα πάω για ύπνο  κι αυτά με αποζημιώνουν... Έχω ένα εξαιρετικά αυστηρό πρόγραμμα από το οποίο δεν παρεκκλίνω ποτέ...Κάθε βράδυ ταΐζουμε τα ζώα μας και ποτίζουμε τα φυτά μας  κι όταν αυτά  ανθίζουν τι γενναιοδωρία, τι ομορφιά!

Τι δύναμη. Στέκονται εκεί κατάξερα ολόκληρο το Χειμώνα και σκέφτεσαι "πάει χάθηκε" και μετά ξαφνικά μια ημέρα πρασινίζουν και γεμίζουν άνθη και θεριεύουν.Ναι τα λουλούδια είναι ολοζώντανα, κρύβουν μέσα τους την γνώση ολόκληρης της φύσης. Μαθαίνεις να είσαι υπομονετικός, να φροντίζεις κάτι που φαίνεται άψυχο, μα μπορεί τόσο απρόσμενα να σε αποζημιώσει... Τα παρατηρείς να κάνουν τους κύκλους τους, να ξεκουράζονται, να ζωντανεύουν, να χάνονται και ξανά να δίνουν άνθη και ξαφνιάζεσαι πραγματικά με την τόση σοφία.

Τα λουλούδια μου είναι τα αγαπημένα μου πλάσματα...Έτσι τα λέω. Κλαίω αν ένα από τα σκυλιά μου καταστρέψει κάποιο φυτό.
Κλαίω στα αλήθεια  κι επίσης η αλήθεια είναι πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνυπάρξουν τα ζώα με τα λουλούδια και τα φυτά...Πολύ πολύ δύσκολο. Μα συνεχίζουμε να προσπαθούμε και να κάνουμε πατέντες για να αποθαρρύνουμε τα καθάρματα από το να διαλύουν τις γλάστρες...και όχι μόνο!

Είναι λίγες οι φορές που μπορώ στα αλήθεια να τα απολαύσω.Συνήθως ο χρόνος είναι περιορισμένος.Μα κάποιες φορές στέκομαι και τα παρατηρώ και νιώθω τόσο χαρούμενη....όπως όταν προχθές διαπίστωσα πως η γαρδένια που αγόρασα πέρσι τέτοιον καιρό, μπορεί όλη τη χρονιά να φαινόταν ετοιμοθάνατη μα τελικά έβγαλε ανθάκια μοσχομυριστά...ένα χρόνο μετά!
Η υπομονή που λέγαμε...και οι σωστές συνθήκες...τίποτε δεν είναι τυχαίο στη φύση.

Έτσι λοιπόν πιστεύω στα λουλούδια, στη φύση, στο αύριο...Θυμάμαι τη γιαγιά μου  την Κατερίνα, ένα καλοκαίρι χρόνια πριν, πέθαινε καρφωμένη σε ένα κρεββάτι. Πονούσε φριχτά και όταν πονούσε δεν ήθελε τίποτε παρά μόνο να πεθάνει...Όταν το φάρμακο κυλούσε στις φλέβες της κι ο πόνος έφευγε, μου έλεγε..."μόλις σηκωθώ θα κλαδέψω την τριανταφυλλιά...".
Έτσι είναι, όταν δεν πονούσε...πίστευε στο αύριο κι εκείνη μπορεί να έχει κοντά 20 χρόνια που χάθηκε μα η τριανταφυλλιά της είναι ακόμη εκεί!

Ω ναι! Αγαπώ τα λουλούδια και χαίρομαι που αυτή την αγάπη τη συμμερίζεται κι ο Πα...όχι με τον ίδιο τρόπο βέβαια. Τα λουλούδια είναι δική μου ευθύνη, μα όλα τα άλλα είναι δική του...Το κλάδεμα, το τσάπισμα, το ράντισμα...Πολλή δουλειά.Μάλιστα πέρυσι παρακολούθησε και τα σεμινάρια κηπουρικής του Κηπολόγιου και είναι και διπλωματούχος...Για αυτό φέτος ο λαχανόκηπος του θα σκίσει!
Ο Πα έχει πολλή πολλή δουλειά τέτοια εποχή. Βλέπει κανείς αυτό το αποτέλεσμα και σκέφτεται "τι ωραία, τι τυχεροί που είστε!" έτσι είναι είμαστε τυχεροί...μα η αλήθεια είναι ότι η δουλειά που χρειάζεται ο κήπος για να διατηρηθεί είναι απίθανη...Αδιανόητη!

Ούτε κι εγώ μπορούσα να το φανταστώ δηλαδή...μεγάλη ταλαιπωρία. Ώρες ατέλειωτες να σκουπίζεις και να καθαρίζεις και να κλαδεύεις, και να ποτίζεις....και μόλις τελειώσεις πέρασε η εποχή και πρέπει να αρχίσεις άλλου είδους διαδικασίες...Άσε που η αυλή είναι, μόνιμα ασκούπιστη, γιατί πολύ απλά, τα φύλλα δεν πέφτουν μόνο το φθινόπωρο...όχι!
Απλά δοκιμάζουν την υπομονή μας και κάθε μήνα όλους τους μήνες του χρόνου!!!! πιστέψτε με, ρίχνει και διαφορετικό δέντρο τα φύλλα ή τις πευκοβελλόνες του! Ναι ναι...μεγάλη δοκιμασία...Φέτος δε, αφήσαμε τον κισσό να ανέβει στον τοίχο...γιατί το ήθελα εγώ καθώς μου αρέσει πολύ αυτή η εικόνα ενός φυτού σκαρφαλωμένου στον τοίχο! Μαζί με τον κισσό όμως ανέβαιναν κι άλλα ζώα της φύσης...και μια ημέρα είδα ένα ποντικό να με κοιτά από το παράθυρο...ο κισσός έφυγε, μα μαζί του πήρε και το χρώμα του τοίχου.Τώρα εκτός από το να μαζέψουμε όλα αυτά τα χόρτα... έχουμε να βάψουμε και τον τοίχο!

Χαίρομαι όμως που τα παιδιά, μεγαλώνουν τόσο κοντά στη γη. Παρατηρώντας τις αλλαγές της φύσης και των εποχών μέσα από τα δέντρα. Θέλουν να φυτεύουν λουλούδια, θέλουν να βάζουμε σποράκια και το ξέρουν πως αν μου χαρίσουν ένα λουλούδι θα με κάνουν εξαιρετικά χαρούμενη...ιδίως αν έχει και ρίζες!

Λατρεμένη Ορτανσία....και Τίγρης!

Καμιά φορά σαν είμαι κουρασμένη πολύ, λέω τι νόημα έχει όλη αυτή η κούραση, δεν σου φτάνουν όσα έχει θέλεις κι άλλα... και μετά γυρίζω τα μάτια μου και βλέπω όλο αυτό το χρώμα...και σκέφτομαι πως είναι δυνατόν ένα τόσο δα μικρό μπουμπούκι να μου χαρίζει τόση πίστη.
Πίστη για την επόμενη ημέρα που με περιμένει, πίστη για το αύριο...που ότι κι αν κάνω θα έρθει...πίστη ότι ένα φυτό μπορεί να φαίνεται πως χάθηκε μα ο σπόρος να είναι εκεί και να ξεκουράζεται περιμένοντας τις κατάλληλες συνθήκες...και μια ημέρα θα ξεπροβάλει γενναία.
Μπορεί να μην είμαι εγώ εκεί για να το δω...μα σίγουρα κάποια μάτια θα το κοιτάξουν και κάποιοι θα σταθούν να θαυμάσουν το χρώμα  στα ανθάκια του κι αυτό θα σημαίνει ένα και μόνο πράγμα...πως αυτό το λουλούδι, δεν χρειάζεται να πιστέψει στο αύριο...αυτό το λουλούδι, είναι το αύριο και το ξέρει!
Καλημέρα αγαπημένοι...φυτέψτε λουλούδια, γεμίστε τα μπαλκόνια με ζωή! Πιστέψτε στο αύριο....
                                                                                       Κατερίνα