Επιτέλους δημιουργικότητα...με κορδέλες και ένα παλιό τραπέζι...

Την τελευταία περίοδο της ζωής μου νιώθω πως δεν δημιουργώ τίποτε με τα χέρια μου. Δεν φτιάχνω, δεν μεταποιώ, δεν κατασκευάζω. Η ζωή κυλά μέσα σε μια καθημερινότητα που είναι αρκετά απαιτητική όπως όλων.
Απλά νιώθω σαν να έχω χάσει...κάτι από τον δημιουργικό μου εαυτό.
Συνήθως περνώ τις ώρες μου προσπαθώντας να φτιάξω το χώρο εργασίας μου και συνήθως τα απογεύματα πριν γυρίσουμε όλοι μαζί στο σπίτι, μαζευόμαστε εκεί και όλο και κάτι μαστορεύουμε...κι ασχολούμαστε με το μικρό ζωντανό μας...

και τη  χελώνα που μας υιοθέτησε εδώ και μια εβδομάδα....Ναι, έχουμε και χελώνα!

Εμφανίστηκε κι αυτή στο χώρο, ζει με τον Τίγρη (της δεκάρας) και τα παιδιά την ονόμασαν Μάικ...από τα χελωνονιτζάκια, εγώ τον φωνάζω Μικέ.
Γεμίσαμε ζωντανά κάθε είδους....

Οι στιγμές αυτές έχουν μια ηρεμία και νιώθω να τις χρειάζομαι.Τα παιδιά παίζουν με τον  γατόνι που  βρήκε όλο το χαμένο του εαυτό...και νομίζει πως είναι λιοντάρι στην άγρια σαβάνα.

Μας στήνει ενέδρες και μας  έχει αλλάξει τα φώτα στη γρατσουνιά και στο δάγκωμα!

 

 

Ακούμε τις απίθανες ατάκες του Γιώργου, να εδώ σε πλήρη διαλογισμό με αίτημα: "οοοοομ, να μην με ξαναμαλώσει η μαμάαααα, όοοοομ"... τι τύπος!

Ο αγαπημένος μου Πα μαστοερεύει ασταμάτητα. Σκέτος Τιραμόλας για να τα προλάβει όλα.

Στο χώρο δουλειάς  μου έχουμε μεταφερθεί διάφορα αντικείμενα αγαπημένα...από τα πρώτα αυτά τα μικρά σουβέρ...που ήρθαν κατευθείαν από την Αυστραλία, δώρο της τρελό Αγριμιώς. Με σχέδια των Αβορίγινων που αγαπώ...Μου τα έστειλε τα Χριστούγεννα και δεν τα άνοιξα ποτέ.Ήξερα πως ήταν προορισμένα για αλλού...

Αυτό το μέρος είναι πραγματικά ιδιαίτερο, με γεμίζει έμπνευση και ηρεμία. Με πολλά καρποφόρα δέντρα τριγύρω, γεμάτα φρούτα.
Να τα, τα μούσμουλα...

 Να τα και τα μούρα...

Υποσχέθηκα να κάνω ένα γλυκό σε μια  από τις ομάδες μου μετά από αυτή την ωραία τους θεατρική παράσταση...Έκανα λοιπόν μια  τάρτα με μούρα.
Έγινε  τέλεια μου είπαν, λίγο ίσως πιο γλυκιά από όσο εγώ περίμενα...μα δεν έμεινε ψίχουλο. Κάτι από την γλυκόξινη γεύση των tartelettes της αδερφής μου, με μια στρώση σοκολάτας στον πάτο....και τα  φρέσκα μούρα  στην επιφάνεια...Αυτοσχεδίασα και νομίζω το πείραμα πέτυχε!

Αυτή η εικόνα της lemon curd να πέφτει...με πεθαίνει!

Μέσα λοιπόν σε αυτή την έλλειψη κατασκευαστικής δημιουργικότητας μια αληθινή καλλιτέχνιδα, η Φανή, η εικαστικός και ζωγράφος μαμά,  που έφτιαξε όλα τα σκηνικά και τις ζωγραφιές στην παράσταση Κύκλος Ζωής, μου έδωσε ένα βιβλίο να μελετήσω. Ένα βιβλίο για ντεκόρ και διακόσμηση εσωτερικών χώρων. Το Think Pink  Tricia Guild....και είδα το φως μου!

Ξύπνησε μέσα μου κάθε ανάγκη για χρώμα και φως! Το λάτρεψα. Λάτρεψα και την Tricia Guild κι είμαι πια fun!
Έτσι άρχισα να σκέφτομαι, από κάπου να αρχίσω. Κι άρχισα από τα απλά.Έχω τόσες πολλές κορδέλες, μπερδεμένες, πεταμένες...για όταν χρειαστούν. Συνήθως για ποτέ....

Ήθελα χρώμα και κίνηση και μιας και λατρεύω τα ανεμοδούρια είπα να φτιάξω το πιο απλό πράγμα στον κόσμο ένα στεφάνι με κορδέλες για να το κρεμάσω στην αυλή και να χορεύουν οι κορδέλες στον άνεμο....Έφτιαξα ένα συρμάτινο στεφάνι κι άρχισα να δένω πάνω κορδέλες...

και να το το χαρούμενο χρωματιστό μου ανεμοδούρι, να χορεύει στον άνεμο, μέσα στα δέντρα. Τόσο εύκολη κατασκευή, μα τόσο όμορφο αποτέλεσμα....

Γλυκάθηκα λοιπόν κι είπα να ασχοληθώ με ένα παλιό τραπέζι, από τα πολλά παλιά έπιπλα που έχουμε στην αποθήκη και περιμένουν τη σειρά τους. Επίσης, όταν νοίκιασα το χώρο εργασίας μου υπήρχαν εκεί έπιπλα αρκετά παλιά. Κάποια με μεγάλο ενδιαφέρον. Η γλυκιά κυρία Σοφία η ιδιοκτήτρια, κράτησε κάποια, μου δάνεισε κάποια άλλα και κάποια μου είπε να τα πετάξω."Τι να τις κάνω τις παλιατσαρίες;" μου είπε....Ένα από αυτά ήταν κι αυτό το τραπεζάκι.

Σκούρο καφέ και ψιλοχάλι εδώ που τα λέμε....Δεν το πέταξα όμως γιατί το βρήκα χαριτωμένο.Ο Πα καιρό τώρα μoυ τριβελίζει το μυαλό, να το ξύσω και να το βάψω και να η ευκαιρία.
Το έξυσα με το τριβείο...(τι φριχτή δουλειά) για να φύγει το παλιό χρώμα κι ύστερα το έβαψα.

Ήθελα ένα χρώμα φωτεινό, παιχνιδιάρικο...να θυμίζει κάτι από Γαλλικό αγροτόσπιτο....και να το εδώ στο μικρό σαλόνι.

Απλό και χαριτωμένο.
Μου μένουν  δύο καρέκλες  κι ένα ακόμη τραπέζι. Ευτυχώς τα έχω ήδη τρίψει και μένει το βάψιμο...
κι ευτυχώς που υπάρχουν οι άνθρωποι γύρω μου και με πριζώνουν μόλις αρχίζω να πέφτω!
Η Tricia Guilt της Φανής, μου έδωσε την έμπνευση και ο Πα την ώθηση.

Συνεχίζουμε λοιπόν, θα ακολουθήσουν κι άλλες κατασκευές. Μπήκαμε σε δημιουργική φάση πια κι έχουμε ολόκληρο Καλοκαίρι μπροστά μας!
Καλημέρα αγαπημένοι.
                                                                                 Κατερίνα