Spread the love...

Ένταξή το ξέρω. Είναι πολύ εκνευριστικό.Γυρνάει κάποιος από μια εκδρομή κι αρχίζουν οι υπερβολές. "Περάσαμε φανταστικά, υπέροχα, μοναδικά....Καλά ήταν όοοολα καταπληκτικά!"

Η αλήθεια είναι πως κι εμένα μου τη σπάει...ακόμη κι όταν το κάνω εγώ!

Επίσης η αλήθεια είναι ότι εγώ προσωπικά αποφεύγω τις ομαδικές εκδρομές. Δεν αντέχω τους ρυθμούς. Επίσης λόγω της δουλειάς έχω κάνει τόσες πολλές ομαδικές εκδρομές, πάντα με θεραπευτικό στόχο που μπορώ πια να συγκρίνω και να ξεδιαλύνω μέσα μου συναισθήματα που είναι όντως αληθινά ή απλά ωραιοποιημένες εικόνες λόγω της απόστασης....

Και η αλήθεια είναι πως μετά από τόσα θεραπευτικά ταξίδια αντιλαμβάνομαι πως ένα ταξίδι έχει για εμένα νόημα όταν γυρνώντας σπίτι έχεις πάρει μαζί σου γνώση πνευματική και συναισθηματική

και τελικά ναι! αυτό το ταξίδι ήταν έτσι...

Το Καζαβίτι από μόνο του είναι ένα μέρος που εμένα τουλάχιστον με "ανοίγει" συναισθηματικά. Εκεί τα νιώθω όλα πιο έντονα.

Το σπίτι της Νίτσας και του Νίκου άνοιξε και μας υποδέχθηκε. Ένα τσούρμο ανθρώπων, γονιών και παιδιών από το Σχολείο της Φύσης. Φωνές και γέλια γέμισαν το ήρεμο τοπίο. 

Όλα στην αυλή ολάνθιστα. Η πελώρια ορτανσία φορτωμένη λουλούδια, τα δέντρα και τα φυτά φορτωμένα καρπούς. Το τοπίο καταπράσινο και φωτεινό, το δάσος απλά μαγικό.

Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο βουνό όλοι μαζί. Παιδιά, μπαμπάδες και μαμάδες που έγιναν παιδιά σκαρφαλωμένοι στα δέντρα. 

Μαζέψαμε φρέσκια ρίγανη και περπατήσαμε στα άγρια μονοπάτια...Ο μεγάλος ανάδοχος της Νίτσας και του Νίκου μόνιμα ξυπόλητος ακόμη και στο δάσος...

Ακούσαμε την Βέτα να μας μιλά για τα ταξίδια, που είναι σημαντικό να περιέχουν ερεθίσματα για όλες τις αισθήσεις.Ταξίδι σημαίνει βλέπω, νιώθω, γεύομαι, ακούω...μην φοβάστε να ακουμπήσετε, να σταθείτε για να ακούσετε, να γευθείτε καρπούς και να μυρίσετε τον αέρα.Ταξίδι δεν σημαίνει μόνο βλέπω...μα αφήνω ουσιαστικά το σώμα να συμμετέχει. Μόνο τότε το ταξίδι γίνεται εκπαιδευτικό, σημαντικό για τη μνήμη....

Βρήκαμε μυρμιγκοφωλιές κι η Βέτα στάθηκε να τις δείξει στα παιδιά. Σκαρφαλώσαμε σε ένα πεσμένο κορμό και παίξαμε ένα παιχνίδι ισορροπίας.Τα παιδιά γελούσαν, έτρεχαν ξέγνοιαστα, ανέβαιναν στα δέντρα κι έπεφταν... το δάσος είναι το καλύτερο σχολείο. Για την ισορροπία του σώματος και του μυαλού.

Μετά ακούσαμε τον Νίκο και την Νίτσα. Τους ανθρώπους που εκπαίδευσαν κι έζησαν με 101 παιδιά και συνεχίζουν...Έγιναν ανάδοχοι γονείς τους, δάσκαλοι κι εκπαιδευτές, παιδαγωγοί και θεραπευτές τους... Βάδισαν μαζί τους σε μέρες δύσκολες, έζησαν μαζί τους στιγμές σκληρές, άκουσαν λόγια σκληρά κι αγκάλιαζαν αντί να γυρίσουν την πλάτη κι άφησαν τον φόβο στην άκρη γιατί μόνο αν δεν φοβάσαι μπορείς να αφήσεις τα παιδιά ελεύθερα.

Ήταν υπέροχα όπως πάντα. Δεν μπορώ ποτέ να μιλήσω μαζί τους χωρίς να συγκινηθώ και να νιώσω ευλογία που τους γνωρίζω και τους αγαπώ.Χωρίς να νιώσω απέραντη τύχη για όσα έμαθα από εκείνους καθώς τους νιώθω και δικούς μου παιδαγωγούς τότε όταν ήμουν παιδί σχεδόν εκείνο το μαγικό καλοκαίρι που πέρασα μαζί τους!

Κι ακούσαμε τα λόγια αυτών των ανθρώπων και τα λόγια των παιδιών που είναι τώρα μαζί τους...Τρία μικρά αγόρια, σύντομα τέσσερα... Στη βόλτα στο δάσος ο μεγαλύτερος είχε στους ώμους του κάποια πιτσιρίκια και περπατούσε ξυπόλητος...Μας μίλησαν κι εκείνοι οι μικροί ταλαιπωρημένοι άνθρωποι. Μας είπαν για τη φύση και πως εκείνη τους γιατρεύει σιγά σιγά...Ο μεγάλος αρέσκεται να πιάνει φίδια κι όταν κάποια μαμά τον ρώτησε αν φοβάται απάντησε "δεν με έχουν πειράξει για να τα φοβάμαι..." έτσι απλά!

Ακούσαμε προσεκτικά και τα λόγια της Βέτας και ζήσαμε αυτό το ταξίδι με όλες μας τις αισθήσεις. Σε μια θάλασσα πεντακάθαρη, σε ένα τοπίο μαγευτικό...
Σε ποια χώρα του κόσμου τα νερά είναι τόσο γαλανά, τόσο καταπράσινα και τόσο λευκά; Σε ποια χώρα του κόσμου τα ηλιοβασιλέματα είναι τόσο μαγικά και σε ποια χώρα τα πεύκα μεγαλώνουν πάνω στο κύμα; Σε ποια χώρα τα μάρμαρα είναι φυτρωμένα στο γυαλό και πάνω τους μεγαλώνουν τα κρίταμα;
Σε ποια χώρα οι γεύσεις είναι τόσο απλές, αξεπέραστες κι αξέχαστες;
Σε ποια χώρα απλώνεις τα χέρια σου να χαϊδέψεις βασιλικούς κι εκείνοι σου χαρίζουν μνήμες παιδικές; 

Σε ποια χώρα τα δέντρα κουβαλούν πάνω τους αιωνιότητα;....Σε ποια μαγική χώρα;

Σε αυτή τη μαγική χώρα εκεί σε ένα μικρό νησί του Βόρειου του Αιγαίου μια ομάδα ανθρώπων πέρασε απίθανα.

Με παιχνίδια και πλάκες στην άμμο, μέσα στα κάτασπρα μάρμαρα που ξεφυτρώνουν μέσα από την αρχαία  της θάλασσα,

Αλυκές Θάσου

με γεύσεις από τα υγιεινά πρωινά της Νίτσας, στην πανέμορφη Παλατιανή της.

Με μια βραδιά ονειρεμένη στα Μεταλλεία όπου βρεθήκαμε μπροστά σε ένα τοπίο απόκοσμο.

Στάθηκα στο τεράστιο μάρμαρο με το δικό μου ζωδιακό σύμβολο 

κι εκεί στην άκρη του γκρεμού βρήκα αυτό....

...ένα μήνυμα για τον κόσμο...

Στην αμμουδιά εκείνο το βράδυ ήταν αξέχαστα. Ένας πελώριος λαβύρινθος δημιουργία των Σχολείων του Δάσους που ήρθαν από την Στουτγκάρδη της Γερμανίας ψάχνοντας ένα μέρος με μεγάλη ενεργειακή δύναμη για να δημιουργήσουν αυτό το σύμβολο πνευματικότητας και ισορροπίας. 

Και διάλεξαν αυτή την απίθανη αμμουδιά στα μεταλλεία της Θάσου...

Περπατήσαμε ανάμεσα στον λαβύρινθο , μικροί και μεγάλοι κρατώντας σφιχτά τα χέρια, για να μην σπάσει ο κύκλος ενώ ο ήλιος χανόταν και μια πανσέληνος πελώρια μας φώτιζε τα μπερδεμένα μονοπάτια...

Ήταν απλά αξέχαστα. Ως τα ξημερώματα τα παιδιά έπαιζαν στην άμμο κι οι γονείς μιλούσαν σιγανά και τραγουδούσαν με τον ήχο μιας κιθάρας...

Ξημέρωσε η μέρα του αντίο και πήγα να χαιρετήσω το δάσος. Μόνη. Εγώ κι εκείνο...δεν μπορούσα να φύγω χωρίς να χαρώ αυτή την πελώρια μοναχική σιωπή του. Γεύτηκα άγρια μούρα και κορόμηλα και κοκκίνισαν τα χέρια μου από το χρώμα. Δροσίστηκα στα κρυστάλλινα νερά παρέα με τους γυρίνους, 

Άκουσα το μουρμουρητό των δέντρων καθώς ο άνεμος δυνάμωνε και λύγιζε τα κλαδιά  στο μπουρίνι που ερχόταν και απόλαυσα τη σιωπή...

Αυτή τη λυτρωτική απόλυτη κι άγρια σιωπή. Αυτό το έρημο δάσος το νιώθω σπίτι μου...Το αγαπώ!

Βρέθηκα στην ήρεμη αυλή και βρήκα τον Πανταζή να κάνει μια τελευταία βαθιά συζήτηση με τον αγαπημένο Νίκο. Απόλαυσα τα λόγια του τα ακριβά, έτσι απλός αγκαλιά με την αγαπημένη του Σόφι κι είπαμε αντίο και δώσαμε ραντεβού το Φθινόπωρο.

 

Η τελευταία ημέρα μας βρήκε σε μια αμμουδιά με τον ήλιο να χάνεται πίσω από πυκνά σύννεφα, μιας καταιγίδας που ερχόταν...Κι ήρθε! Κι ήταν τέλεια, γιατί το'χω ξαναπεί πως αυτή η ομάδα δεν φοβάται τις καταιγίδες.

Τα νερά σκοτείνιασαν και η θάλασσα φούσκωσε.

Ο γιος μου μαζί με τον μικρότερο ανάδοχο της Νίτσας και του Νίκου συνέχισαν να παίζουν ενώ η βροχή άρχισε να πέφτει με ορμή...

κι εκεί σε ένα μικρό ταβερνάκι στην ακροθαλασσιά φάγαμε όλοι μαζί γελώντας με ανοησίες σαν να γνωριζόμαστε από χρόνια, με μια οικειότητα που είναι προνόμιο, ενώ η δασκάλα Βέτα προσπαθούσε να οριοθετήσει τους μαθητές της που είχαν αφηνιάσει κι άκουγαν μόνο την ίδια, ενώ εμείς τσουγκρίζαμε τα ποτήρια σε αποχαιρετιστήριες ωδές...

και μόλις η καταιγίδα πέρασε τα παιδιά σαν τα σαλιγκάρια βγήκαν κι άρχισαν να παίζουν παρέα με τους γονείς τους....εκεί στο μικρό ταβερνάκι δίπλα στο κύμα...

Υπέροχες εικόνες ευτυχισμένων παιδιών. Σε γεμάτες αγκαλιές, στο χρωματιστό τους κόσμο!

Κι ήρθε η ώρα του αντίο...Εγώ ξέρω πως κάποιος πέρασε καλά από τον τρόπο που αποχαιρετά. Αν το αντίο έχει συναίσθημα αυτό από μόνο, αποδεικνύει πως το ταξίδι είχε νόημα....κι είχε νόημα! 

Το αντίο ήταν δύσκολο. Οι γονείς αποχαιρέτησαν τα παιδιά που έμεναν πίσω...Περάσαν μαζί μόνο τρεις ημέρες μα ήταν αρκετές.Οι άνθρωποι όταν γίνονται γονείς, γίνονται γονείς για όλα τα παιδιά του κόσμου...Έτσι λέω εγώ. Έτσι νιώθω.

Τα ανάδοχα παιδιά σκοτείνιασαν και το καθένα αποχαιρετούσε με τον τρόπο του. Άλλο με ένταση και θυμό, άλλο με θλίψη κι εσωστρέφεια, κι άλλο με καμουφλαρισμένη χαρωπή διάθεση...κι οι γονείς αχ οι γονείς! Τα αποχαιρετούσαν σαν γονείς.

Οι μαμάδες με σφιχτές αγκαλιές και ρουφηχτά φιλιά και ψιθύρους στο αυτί κι οι μπαμπάδες με δυνατές ντόμπρες κουβέντες γρήγορες σφιχτές αγκαλιές και χτυπήματα στην πλάτη! Ήταν ότι πιο συγκινητικό έχω δει....κι ήταν συγκινητικό για όλους καθώς υπήρχαν δάκρυα. Πολλά πολλά δάκρυα από όλους μας...

Μπήκαμε στο καράβι με συναισθήματα μπερδεμένα....κι εκεί όλα ξεδιάλυναν. Βγήκε η κιθάρα και ο χώρος γέμισε από τα τραγούδια μας...Δεν το είχα ξαναζήσει αυτό. Αυτή την απίθανη απλότητα.Είμαι καλά και τραγουδάω. Αυτό το τραγούδι, μαζί με τα παιδιά ήταν σχεδόν λυτρωτικό.

Αυτός ο ήχος κι αυτή η αίσθηση της παρέας, ανάμεσα σε όλους αυτούς του αγνώστους που μας κοίταζαν παράξενα κι ύστερα κάποιοι άρχισαν να σιγοτραγουδούν μαζί μας κι άλλοι να τραβούν το γλέντι με τις κάμερες...ενώ κάποιοι άλλοι τουρίστες και  συνταξιδιώτες, χόρευαν μαζί με τα πιτσιρίκια τους στο ρυθμό της κιθάρας.

Η υπόλοιπη ώρα πέρασε με τα μικρά χεράκια να προσπαθούν να ταΐσουν τους γλάρους.

Χεράκια γενναία, που κρατούσαν ψηλά ψηλά τα μπισκότα, με τη βοήθεια της μαμάς και του μπαμπά....

Ο Γιώργος κι ο νέος αγαπημένος του φίλος ο Κωστής, προσπαθούσαν μαζί κι ήταν τόσο μεταδοτική η χαρά τους...

Το τοπίο μαγικό. Η θάλασσα σαν όνειρο κι οι γλάροι σύντροφοι σε όλο το ταξίδι...και το ταξίδι τέλειωσε! Εκεί μακριά το καταπράσινο νησί χανόταν από τα μάτια μας... ώσπου έσβησε...

Έμειναν πολλά μα πιο μεγάλο  το  συναίσθημα της γαλήνης.

Γαλήνη για όλα αυτά που ζήσαμε μέσα σε όλη την απέραντη απλότητα. Γαλήνη για την αίσθηση της ομάδας και του ανήκειν.

Γαλήνη για την ελπίδα πως υπάρχουν άνθρωποι, που τολμούν το διαφορετικό, που ρισκάρουν περισσότερο από εμάς, που μας μαθαίνουν...να ρισκάρουμε με την αγάπη...για την αγάπη!

Θα ξαναγυρίσουμε...όλοι. 

Το Καζαβίτι με έναν τρόπο έγινε σπίτι κι άλλων, ένα μεγάλο σπίτι που χωράει πολλά παιδιά μικρά και μεγάλα...όλοι όμως κατά βάθος παιδιά που έχουμε την ανάγκη της ασφάλειας και της φροντίδας.

Κι εκείνα τα παιδιά...έχουν πια πολλούς πολλούς ανθρώπους να τα αγαπούν και να τα σκέφτονται και να είναι εκεί με την πρώτη ευκαιρία.Γιατί ένα πράγμα που μαθαίνει κανείς είναι πως η αγάπη είναι μεταδοτική...κι είμαι χαρούμενη και περήφανη που νιώθω πως το σπίτι της Νίτσας και του Νίκου στο Καζαβίτι και το Σχολείο της Φύσης στον Τρίλοφο, δυο "σπίτια" που αγαπώ και σέβομαι βαθιά για τη δουλειά τους...έχουν αδελφοποιηθεί και μαζί πια  σκορπίζουν την αγάπη τους, για τα παιδιά του κόσμου....

Αλυκές

Αγαπημένοι μου...γυρίσαμε γεμάτοι αγάπη, μέσα από αυτά που είδαμε στα μάτια των παιδιών και των ανθρώπων.

Μέσα από αυτά που νιώσαμε στις αγκαλιές τους, μέσα από αυτά που ζήσαμε στα όμορφα λημέρια της πατρίδας μας...Όσο ζούμε τέτοιες στιγμές κι όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα για αυτή την ταλαιπωρημένη χώρα. Είναι στο χέρι μας...Εμπρός λοιπόν....Spread the love...

                                       ΚαΠα...

 

Υποσημείωση: Αν χρειάζεστε περισσότερες πληροφορίες για τη δουλειά του Νίκου και της Νίτσας στο Καζαβίτι Θάσου, μπορείτε να διαβάσετε την ακόλουθη παλαιότεη ανάρτηση.

"Ενα Σπίτι γεμάτο παιδιά"