Πέρσι τέτοιον καιρό μοιραζόμουν την επεισοδιακή γέννηση του μικρού μας γιου, στις 20 Ιούλη του 2006. Φέτος αποφάσισα να μοιραστώ μια ακόμη ιστορία που τον αφορά κάτι ακόμη πιο ιδιαίτερο. Στην περσινή ανάρτηση είχα αναφέρει πως αυτός ο μικρός θεωρήθηκε, ένα θαύμα...να λοιπόν το γιατί:
Μετά τη γέννηση του Άγγελου του πρώτου μας γιου, όλα μέσα μου άλλαξαν και έβαλα όπως κάθε γονιός, νέες προτεραιότητες στη ζωή μου. Τα τελευταία πέντε χρόνια η δουλειά που έκανα ήταν εξαιρετικά απαιτητική. Ήμουν υπεύθυνη της Θεραπευτικής Κοινότητας ΙΘΑΚΗ, δούλευα δύσκολα ωράρια, πολλές ώρες μακριά από το σπίτι. Η φύση της δουλειάς ζόρικη, από μόνη της τεράστια ευθύνη, με πολλή μεγάλη αγάπη ταυτόχρονα και το συναίσθημα του μοιράσματος στη ζωή μου πελώριο. Από τη μια η μοναδική προσωπική μου ζωή και από την άλλη όλοι αυτοί οι υπέροχοι σημαντικοί άνθρωποι και μια ευθύνη που ώρες ώρες την ένιωθα σαν δώρο κι άλλες σαν βαρίδιο. Ταυτόχρονα ζούσα 50 χιλιόμετρα μακριά από τον χώρο εργασίας μου.Όλη μου την εγκυμοσύνη την πέρασα κάνοντας με το αμάξι αυτή την απίστευτη διαδρομή, 50 χιλιόμετρα να πάω, 50 χιλιόμετρα να επιστρέψω, 100 χιλιόμετρα την ημέρα, μέχρι 8 μηνών με την κοιλιά φούσκα, με ζαλάδες, με υπνηλίες, με ένα καλοκαίρι καυτό κι έναν ήλιο να με δαλύει, τις ατέλειωτες ώρες μποτιλιαρίσματος στην Εθνική οδό. Ακόμη αναρωτιέμαι πως διάολο τα κατάφερα...Τα κατάφερα όμως.
Όταν γεννήθηκε το μικρό μας και αφού έγινε 9 μηνών γύρισα στη δουλειά. Έκανα το παν για να πάρω μετάθεση...Δεν μπορούσε να γίνει κάτι...οπότε γύρισα στα 100 χιλιόμετρα την ημέρα και σε μια Μονάδα με αυξημένες απαιτήσεις στην παλιά μου θέση. Ένιωσα να βουλιάζω...Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου ως μαμά. Έβλεπα το παιδί μου σχεδόν μόνιμα στον ύπνο του και ζούσα με μια συνεχή ενοχή και μια αγωνία. Θυμάμαι την αϋπνία, τα ατέλειωτα χιλιόμετρα, την ζόρικη δουλειά, τον χαμένο χρόνο που έπρεπε να κερδίσω στη δουλειά...
Πέρασε ένας Χειμώνας αγωνιώδης και απίθανα κουραστικός κι ήρθε ένα Καλοκαίρι που όμοιο του δεν έχω ξαναζήσει στη δουλειά. Μια πελώρια κρίση. Συχνά περνούσαμε κρίσεις. Σε μια Θεραπευτική Κοινότητα με 50, 60 ,70 άτομα οι κρίσεις είναι εργαλείο. Μα κάτι παρόμοιο δεν είχα ξαναζήσει γιατί ήταν μια γενικευμένη κατάσταση.Ταχυκαρδίες, άγχος, αϋπνίες. Ένιωθα μόνη, ένιωθα κουρασμένη και το μόνο που με κρατούσε ήταν η ομάδα μου και το ότι είχα μεγάλη εμπειρία...Αυτό που ζούσα με βοήθησε πολύ και μου έμαθε πολλά σε επαγγελματικό επίπεδο, όμως την πλήρωσα την κρίση και μάλιστα ακριβά.
Ξαφνικά έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση σταματά ο κύκλος μου.Ο απόλυτα σταθερός μου κύκλος...Σκέφτηκα πως έμεινα έγκυος, μα πως διάολο συνέβη αυτό; Δεν ήμουν έτοιμη για μια νέα εγκυμοσύνη. Πήγα στο γιατρό μου και δεν ήμουν έγκυος. Μου ζήτησε να κάνω εξετάσεις και τα αποτελέσματα έδειξαν μια...διαταραχή στις ορμόνες."Καλά, μου είπε, μην δίνεις σημασία μάλλον το άγχος. Είσαι μόνο 32 χρονών, πολύ νέα για τέτοιο μπέρδεμα στις ορμόνες". Όμως είχαν μπει πια μέσα μου τα διαόλια...
Το Καλοκαίρι αυτό θα μου μείνει αξέχαστο.Έχω μια φωτογραφία που την τράβηξε η φίλη μου η Βαγγελιώ για να θυμάμαι λέει πως δείχνω σαν "ζεματισμένη"...Έτσι ένιωθα. Να βάλλομαι από παντού. Στο τέλος του Σεπτέμβρη άνοιξε μια νέα θέση που είχε ως στόχο την δημιουργία μια νέας Μονάδας. Ήμουν απελπισμένη κι ήθελα οπωσδήποτε να μετακινηθώ από την Κοινότητα, οπότε έκανα τα χαρτιά μου και τελικά πήρα τη θέση....Κι αρχίσαμε! Νέος κύκλος φρίκης.Έπρεπε να στηθεί μια νέα Μονάδα από την αρχή, να δημιουργήσω την ομάδα μου και να αρχίσουμε να δουλεύουμε σε ένα νέο εναλλακτικό πλαίσιο, το συντομότερο δυνατό. Η θέση αυτή ήταν ακόμη πιο απαιτητική. Στην προηγούμενη κατάσταση τουλάχιστον είχα μια εμπειρία, στην νέα κατάσταση μόνο ένα θολό τοπίο μπροστά μου...
Ακολούθησαν άυπνες νύχτες και ένα άγχος να με σκεπάζει. Κοιμόμουν κι έκανα σχεδιασμούς κι έβλεπα πλάνα, με οικονομικούς προϋπολογισμούς και πλαίσια.Ξυπνούσα τρελαμένη, είχα νεύρα, ένταση, κούραση συσσωρευμένη.
Ένιωθα την ευθύνη ακόμη πιο βαριά πάνω μου...και να το ξανά, έξη μήνες μετά ξαναγύρισε..Πάλι με τον ίδιο τρόπο διαταραχή του κύκλου μα τώρα υπήρχε και κάτι άλλο. Βίαια συμπτώματα άγχους, εφιδρώσεις, αϋπνία, ταχυκαρδίες...Τι έχω;
Ο γιατρός μου ξαναζήτησε να κάνω εξετάσεις.Και ξανά τα ίδια αποτελέσματα. Μου ζήτησε να κάνουμε μια συνάντηση και μου είπε "Μπαίνεις σε Εμμηνόπαυση." Έτσι απλά...Νόμιζα πως είναι τρελός.Του είπα "Είμαι μόνο, 33 χρονών" κι εκείνος είπε "Συμβαίνει καμιά φορά... είσαι άτυχη." Έφυγα από το γραφείο του σαν υπνωτισμένη κι ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.
Κι άρχισε μια ιστορία που εγώ την αποκαλώ κυνήγι...Το κυνήγι ενός ονείρου! Άλλαξα γιατρό και την επομένη ημέρα πήρα τις εξετάσεις μου παραμάσχαλα και επισκέφθηκα έναν νεότερο και πολλά υποσχόμενο επιστήμονα... Τον τωρινό γιατρό μου. Κάναμε μια μεγάλη συζήτηση για πολλά, για τη δουλειά, μου, το άγχος, την αϋπνία, την ευθύνη, τη μητρότητα... τα πάντα και μετά μου είπε το εξής μαγικό που με ηρέμησε. "Ο οργανισμός σου είναι σαν ένα ποδήλατο που του έχει βγει η αλυσίδα.Θα βάλουμε την αλυσίδα στη θέση της και θα μπει πάλι το σώμα σε κύκλο." Τον λάτρεψα γιατί μιλούσε σαν εμένα...ο κύκλος λοιπόν!
Έφυγα πετώντας. Μπορούσα και πάλι να κοιμηθώ και να ηρεμήσω έστω και για λίγο.
Η αγωγή όμως που μου έδωσε δεν είχε κανένα απολύτως αποτέλεσμα.Ξανά στα ίδια. Το σώμα μου κατέρρεε. Ένιωθα πως το κεφάλι μου θα εκραγεί, ένιωθα πως τα νεύρα μου γίνονταν φίδια να πνίξουν όποιον ήταν δίπλα μου. Δεν γινόταν τίποτε, αποτέλεσμα κανένα. Ξανά εξετάσεις ξανά αποτελέσματα άσχημα ξανά και ξανά και ξανά. Θυμάμαι την τελευταία φορά που πήρα τα αποτελέσματα είχα μια σημαντική ομάδα με γονείς που τα παιδιά τους ήταν στη χρήση ουσιών.
Έτρεξα γρήγορα, πήρα τα αποτελέσματα και τα έστειλα με φαξ στο γιατρό λίγο πριν μπω στην ομάδα. Σε λίγα λεπτά έλαβα ένα τηλεφώνημα.Μου είπε" Λυπάμαι δεν είναι αυτό που περιμέναμε, μα μην χάνεις το κουράγιο σου θα δούμε τι θα κάνουμε." Ο χρόνος πίεζε, έπρεπε να μπω στην ομάδα. Τον ρώτησα "Τι έχω , τι συμβαίνει;" Απάντησε "ΠΩΑ", Τι είναι αυτό δηλαδή; "Πρόωρη Ωοθηκική Ανεπάρκεια".... Προωρη τι;
Έπρεπε να κλείσω και να μπω στην ομάδα. Ήμουν υπό διάλυση. Σκέφτηκα "ότι εκπαίδευση για διαχείριση κρίσεων έχω κάνει θα μου χρειαστεί σήμερα..." κι ύστερα σκέφτηκα πως αυτοί οι γονείς βίωναν πολλή μεγαλύτερη κρίση από εμένα κι είχαν την ανάγκη μου...άλλωστε τα δικά τους παιδιά έπαιζαν με το θάνατο...
Θυμάμαι κάθε λεπτό εκείνης της ομάδας.Οι αισθήσεις μου ήταν σε εγρήγορση. Κάθε λέξη, κάθε γκριμάτσα, κάθε γέλιο, κάθε δάκρυ...τα θυμάμαι όλα ξεκάθαρα. Και τέλειωσε μετά από τρεις βασανιστικές ώρες απόλυτης προσήλωσης. Μια καταπληκτική ομάδα.
Ήταν αργά το βράδυ κοντά 22.00 η ώρα, Φλεβάρης μήνας παγωνιά παντού. Έφυγαν όλοι κι έμεινα μόνη.Ολομόναχη σε ένα εξαώροφο πελώριο κτίριο γεμάτο σιωπή. Ντύθηκα βουβά και πήγα σπίτι κι εκεί έκανα το πρώτο τηλεφώνημα στην ξαδέρφη μου τη Σούζυ.Ήμαστε συνομήλικες και πολύ πολύ δεμένες κι ήταν εκείνη που δέχθηκε το πρώτο κύμα.Γιατί κύμα ήταν αυτό που βγήκε τη βραδιά εκείνη...τσουνάμι. Δεν θυμάμαι να μιλούσα μόνο έκλαιγα, έκλαιγα και φώναζα ακαταλαβίστικα πράγματα... και εκείνη απλά με άκουγε...άναυδη. Κατέρρευσα. Από και ύστερα κατέρρευσα στα αλήθεια. Προδοσία. Αυτό ένιωθα.
Ένιωθα πως το σώμα μου με πρόδωσε. Αυτό το σώμα που το φρόντιζα, δεν το ταλαιπωρούσα, αυτό το σώμα μου στερούσε μια πελώρια ευκαιρία. Να ξαναγίνω μητέρα. Κάτι μέσα μου έσπασε για πάντα.Ο ένας μου εαυτός δεν το πίστευε, ό άλλος μου εαυτός το είχε ήδη χωνέψει...Πέρασα από όλα τα στάδια της θλίψης ξανά και ξανά.Από την άρνηση στο θυμό από την κατάθλιψη στην αποδοχή και πάνω που ηρεμούσα άνοιγε νέος κύκλος, κατάθλιψη και θυμός, αποδοχή και άρνηση...ξανά και ξανά σαν βασανιστήριο.
Μια έως πέντε στις 100 γυναίκες, μου είχε πει ο γιατρός...κι ήμουν εγώ μέσα σε αυτές; Αυτό το μικρό ποσοστό με αφορούσε; Ήμουν η μια στις 100;
Κι όχι οι τιμές μου δεν ήταν λίγο ανεβασμένες, για να μπορώ να ελπίζω...οι τιμές μου πετούσαν. Είχαν εκτοξευτεί. Αν οι φυσιολογικές τιμές της ωοθηλακιοτρόπου ορμόνης είναι 2 με 10, αν από 11 με 25 σημαίνει πως υπάρχει φτωχή παραγωγή ωαρίων, αν μετά τα 26 σημαίνει πως μια γυναίκα μπαίνει σε εμμηνόπαυση και ακόμη και με διέγεση των ωοθηκών είναι αμφίβολο αν ο οργανισμός θα μπορέσει να ανταπεξέλθει μα ακόμη κι έτσι το ωάριο είναι πιθανό να μην είναι καλής ποιότητας, αν αυτές λοιπόν είναι οι τιμές σε γενικές γραμμές οι δικές μου τιμές ήταν απαγορευτικές για οτιδήποτε...60, 70 , 120 και συνεχώς ανέβαιναν. Με αυτές τις τιμές δεν υπήρχε περίπτωση ούτε καν, εξωσωματικής...Πως έγινε αυτό; Απλά αδιανόητο...
Οι άνθρωποι οι αγαπημένοι μου στέκονταν πολύ. Με στήριζαν, ιδίως ο σύντροφος μου. Πάντα εκεί, πάντα δίπλα, πάντα με γέλια, πάντα με πολύ πλάκα και πάντα με τα όνειρα παραμάσχαλα.Ποτέ δεν εγκατέλειψε τα όνειρα μας. Όνειρα για μια μεγάλη οικογένεια, με τρία τουλάχιστον παιδιά και πολύ κέφι και γέλια και φίλους και ανθρώπους πολλούς τριγύρω...Στα πολύ δύσκολα ξέχασε τα παιδιά, δεν ήθελε άλλα παιδιά ήθελε όλα τα άλλα, είμαστε οικογένεια έλεγε, εμείς είμαστε η οικογένεια μας!
Κάναμε μεγάλες αλλαγές σε εκείνη την περίοδο μετακομίσαμε στο νέο κι αστραφτερό μας σπίτι, οι δουλειές μας πήγαιναν καλά, ζούσαμε μια όμορφη ζωή με το παιδί μας, με πολλούς φίλους, μα εγώ είχα μια θλίψη και μια οργή...Προδοσία.
Το χαμόγελο δεν έφτανε στα χείλη μου, έπρεπε να αλλάξω τα πάντα.Τρόπο ζωής, τρόπο διατροφής, έκανα εξετάσεις που τις έκαναν γυναίκες στα 55 τους κι άρχισαν να διαπιστώνω ήδη τις αλλαγές που αφορούσαν τη νέα μου πραγματικότητα. Ζούσα όλα αυτά που θα έπρεπε να ζω 15 χρόνια μετά. Οι εξετάσεις έδειχναν πως το πρόβλημα εντείνεται. Το σώμα αντιδρούσε πολύ βίαια κι έντονα, ίσως επειδή ήμουν πολύ νέα είπε ο γιατρός, ίσως γιατί αντιστεκόμουν τόσο πολύ.
Οι αϋπνίες, οι εφιδρώσεις, η αλλαγές στη διάθεση, η κατάθλιψη, έρχονταν με απίστευτη ένταση και νόμιζα θα τρελαθώ! Εκτός από τα σωματικά και τα συναισθηματικά συμπτώματα ήταν η αίσθηση της σεξουαλικότητας που χάνεται και η αίσθηση των γηρατειών που είναι πια κοντά...Μα έχω εγώ το σώμα μιας γυναίκας 55 χρονών;
Η θλίψη ερχόταν σαν πέπλο και δεν το άντεχα, καταλάβαινα πως ήταν κάτι έξω από εμένα, κάτι που θα με κατάπινε αν δεν συνέχιζα να παλεύω κι ήθελα τόσο να αφεθώ, να αφεθώ στη θλίψη...
Σαν να μην έφτανε όλο αυτό το πρώτο μου παιδί μεγάλωνε κι άρχισαν τα σπαστικά, "μεγάλωσε το παιδί σου πότε θα του κάνετε ένα αδερφάκι;" "Καλά με ένα παιδί θα μείνεις"; Κι όταν ο Άγγελος στα 2,5 του χρόνια έκανε τα πείσματα και τις τρέλες του, μου έλεγαν κουνώντας το κεφάλι όλο γνώση: "Ένα αδερφάκι θέλει ο γιος σου για να στρώσει. Μην περιμένεις άλλο...θα το χαλάσεις το παιδί" και άλλα πολλά με αποκορύφωμα μια γυναίκα που δεν ήξερα καν στην κηδεία της αγαπημένης μου θείας, είχε όρεξη για κουβέντα γιατί με θυμήθηκε που με ήξερε λέει από μικράκι και με ρώτησε όλο ενδιαφέρον "Πόσα παιδάκια έχεις;"και μόλις της απάντησα, βρήκε το σωστό τόπο και χρόνο και μου είπε το εξής: "Ένα παιδί έχεις μόνο μωρή τεμπέλου;" Ναι έτσι ακριβώς με αποκάλεσε εκείνη η ξένη γυναίκα, "μωρή τεμπέλου"!!! Δεν ήξερα γιατί έκλαιγα, για τη θεία, για το "τεμπέλου"... ή για το ότι ήθελα να την βρίσω μα δεν μου το επέτρεπε η καλή ανατροφή μου...
Ζούσα με έντονη φρίκη ότι γινόταν, κάθε νέα αλλαγή κι ένιωθα μόνη, ολομόναχη στον κόσμο όλο...όλοι μου έλεγαν "σύνελθε υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας, που έχουν ανίατες ασθένειες, που η ζωή τους κρέμεται από μια κλωστή, που έχουν το ίδιο πρόβλημα και δεν πρόλαβαν να κάνουν παιδιά, εσύ τουλάχιστον έζησες τη μητρότητα"...Είχαν δίκιο όλοι! Μα έπρεπε να ζήσω την θλίψη μου...τον αποχαιρετισμό του ονείρου μου, έπρεπε να ζήσω με μια νέα πραγματικότητα που δεν είχα διαλέξει, με το συναίσθημα πως απογοήτευα τον σύντροφο μου, τον γιο μου...τον εαυτό μου. Είχα ενοχές. Ένιωθα πως έφταιξα σε κάτι κι έψαχνα.Τι έκανα; Κάποια εξέταση που δεν έπρεπε; Εκτέθηκα σε κάτι; Κάποιο φάρμακο ίσως; Ακτινοβολία; Το άγχος στη δουλειά; Το ότι επένδυσα τόσο στην καριέρα μου; Ήμουν μήπως η απόδειξη πως οικογένεια και καριέρα δεν πάνε μαζί;...Έχασα τόσο χρόνο να κυνηγώ άσκοπα πράγματα; Έκανα στα 31 μου το πρώτο μου παιδί, ήμουν ήδη μεγάλη, τόσο μεγάλη και δεν πρόλαβα...Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις που με τρέλαιναν κάθε άυπνο κουρασμένο βράδυ!
Το ζούσα έντονα μα δεν γινόταν να μην το ζήσω...παρόλο που ναι, αισθανόμουν τυχερή που είχα ζήσει τη μητρότητα, τυχερή που είχα προλάβει...Έτσι, επέτρεψα στον εαυτό μου να βουλιάξει για 5 ολόκληρους μήνες...μετά άρχισα να δρω!
Άρχισε η εκπαίδευση να λειτουργεί μέσα μου κι άρχισα να "δουλεύω" με τον εαυτό μου. Άρχισα να μαζεύω κομμάτια και να κάνω πλάνα. Κατέστρωσα ένα σχέδιο λοιπόν, με χρονοδιαγράμματα.
Η ολοκλήρωση του πλάνου έλεγε πως είχα έναν χρόνο μπροστά μου να δράσω εναλλακτικά με τον δικό μου τρόπο. Μετά θα αφηνόμουν στα χέρια της Ιατρικής...Ένα χρόνο μέχρι τα 34 μου και μετά βλέπουμε. Το πρώτο που έκανα ήταν να μάθω. Κι έμαθα ...έμαθα τα πάντα για τον "εχθρό". Ενημερώθηκα, διάβασα, ήξερα τα πάντα. Ότι συνέβαινε στο σώμα μου στο μυαλό μου, τις νέες μεθόδους, την αντιμετώπιση της κάθε κατεύθυνσης, τις ορμόνες, ποια κάνει τι και γιατί και τι σημαίνει και πως και και και...τα πάντα.
Εγώ η ίδια είμαι εναλλακτική θεραπεύτρια και σκέφτομαι εναλλακτικά και πέρα από τα πλαίσια.Ξέρω πως το σώμα είναι ένας κύκλος, μια ροή και κάτι είχε διαταράξει τη ροή του. Δεν υπήρχε θέμα κληρονομικότητας και την περίοδο της διατάραξης ζούσα έντονα αγχωτικές καταστάσεις, που προφανώς με επηρέασαν. Έπρεπε να βρω τον τρόπο να ηρεμήσω το σώμα μου για να αρχίσει να με ακούει, να ρίξω τους ρυθμούς, να αρχίσω εγώ να το ακούω...
Παρά τις έντονες αντιρρήσεις τους γιατρού, του ζήτησα χρόνο για να σταματήσω κάθε φαρμακευτική αγωγή και ορμονική υποκατάσταση.Μου έδωσε το χρόνο που ήθελα κι άρχισε το πλάνο.
Άρχισα ομοιοπαθητική και ταυτόχρονα γιόγκα. Άλλαξα ριζικά τη διατροφή μου και μείωσα δραστικά το ωράριο εργασίας μου αφήνοντας στον αέρα εκκρεμότητες, μοιράζοντας αρμοδιότητες και το σπουδαιότερο ζητώντας βοήθεια από συναδέλφους. Άφησα τους ηρωισμούς κατά μέρος.
Ζούσα περισσότερο τις στιγμές κι απολάμβανα την παρέα του υπέροχου γιου μου. Άρχισα να τον βλέπω περισσότερο, να τον χαίρομαι.
Γυμναζόμουν, δεν έπαιρνα φάρμακα για κανένα λόγο έκανα αποτοξινώσεις, προσπαθούσα να ρίξω τους ρυθμούς στην καρδιά μου, να αναπνέω σωστά, να με ακούω...
Ένα μήνα μετά έγινε το θαύμα...είχα και πάλι κύκλο χωρίς ορμονική υποκατάσταση. Ηρέμησα και τίποτε δεν με σταματούσε.Το σώμα μου είχε γίνει έναν ναός δύναμης. Ήμουν ήρεμη, είχα τον έλεγχο.
Πέρασαν έτσι τρεις μήνες και ξαναέγιναν οι εξετάσεις. Δεν ήταν φυσιολογικές οι τιμές, ήταν όμως καλές.Τόσο καλές που μου επέτρεπαν να έχω κύκλο, όχι όμως και να είμαι γόνιμη...Δεν με πτόησε αυτό, θα συνέχιζα. Δεν υπήρχε τίποτε, μόνο το "μπροστά". Άρχισα και πάλι να επιτρέπω στον εαυτό μου τα όνειρα...
Είχαμε μπει στον Δεκέμβρη και ένα πρωινό πηγαίνοντας στη δουλειά είδα πως είχαν ήδη κρεμάσει τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Χάζεψα για δυο λεπτά τα όμορφα σχέδια και το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα. Ένα μικρό βελούδινο παιδικό καροτσάκι.Το αγόρασα και το κρέμασα στο δέντρο μας ψιθυρίζοντας πως φέτος ήθελα μόνο αυτό...Ενα μωρό μέσα στην κούνια, τίποτε άλλο και συνέχισα.
Είχα ένα στόχο να φτάσω κι εκεί λίγο πριν τα Χριστούγεννα ο διευθυντής μου περιχαρής μου ανακοινώνει πως φεύγει για το Διδακτορικό του και θα λείψει 6 μήνες και με ορίζει αντικαταστάτρια του...Αντικαταστάτρια του Διευθυντή Βορείου Ελλάδος...
Εκείνος μιλούσε για την εμπειρία, την αύξηση μισθού, την ευκαιρία κι εγώ σκεφτόμουν, τα ταξίδια, τα ανύπαρκτα ωράρια, τις καμιά 20 αριά Μονάδες που έπρεπε να εποπτεύω και το πλήθος των ευθυνών... όλοι μου έδιναν συγχαρητήρια και εγώ μέσα μου ούρλιαζα γιατί θα πήγαιναν όλα στράφι. Πάει ο στόχος!...Του είπα "δεν θέλω" και γελώντας μου είπε..."είσαι τρελή" κι έπειτα σοβάρεψε και μου είπε..."σε διάλεξα, εσύ θα το κάνεις."
Ένα συγκλονιστικό δώρο που αδυνατούσα να χαρώ...
Την επόμενη ημέρα έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Καβάλα και λίγο μέρες μετά διακόπηκε ξανά ο κύκλος...Κατέρρευσα. Έκανα δυο τεστ εγκυμοσύνης, μήπως ήμουν έγκυος. Αρνητικά και τα δύο. Ημουν στην δουλειά...η διευθύντρια κλαίει μέσα στην τουαλέτα...Τι ντροπή!
Η φίλη μου η Κατερίνα, που με είδε διαλυμένη με πήγε μια βόλτα. Περπατήσαμε στον παγωμένο αέρα, ήπιαμε καφέ και φάγαμε ένα γλυκό έτσι σχεδόν σιωπηλά.Τα δάκρυα μου έτρεχαν βουβά κι εκείνη απλά με κοίταζε με αγάπη και κατανόηση...Τίποτε περισσότερο, χωρίς περιττά λόγια...Το ίδιο βράδυ είδα ένα όνειρο.Είδα πως ξύπνησα από τον ύπνο και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Ακριβώς από πάνω από το σπίτι, είδα ένα λαμπερό έλκηθρο και τον γνωστό Άγιο ντυμένο στα κόκκινα να με χαιρετά...Κάτι μέσα μου σκίρτησε...Ήταν ένα παιδιάστικο όνειρο...σχεδόν γελοία παιδιάστικο, μα εγώ πια ήξερα!
Ο γιατρός μου έλειπε ταξίδι και δεν μπορούσα να πάω, μα ήθελα απελπισμένα να τον δω.Έτσι αποφάσισα να πάω σε κάποιον άλλο, έτσι για ένα υπέρηχο, για να βεβαιωθώ για το τι συμβαίνει. Παρόλα τα δύο αρνητικά τεστ το όνειρο μου μίλησε και μια διαίσθηση που πια άρχισε να με συνεπαίρνει.
Πήγα.Μιλήσαμε, με κοίταζε με εκείνη τη συμπόνια, την κατανόηση, που μισούσα. Μου είπε όλα αυτά που ήδη ήξερα.Μου έδωσε κουράγιο, μου είπε πως ήμουν τυχερή που είχα ένα παιδί και πως έπρεπε να το πάρω απόφαση. Του ζήτησα να μου κάνει υπέρηχο. Με κοίταξε με θλίψη "Τι νομίζεις πως θα δείξει ο υπέρηχος;" Μου είπε."Με αυτές τις ορμόνες δεν μπορείς να μείνεις έγκυος λυπάμαι...απλά δεν γίνεται. Άλλωστε έχεις ήδη κάνει δύο αρνητικά τεστ. Έτσι δεν είναι;". Επέμεινα, "Μην έχω κάτι άλλο", του είπα,"Να βεβαιωθώ...Σας παρακαλώ". Έδειξε κατανόηση και μου έκανε τον υπέρηχο και πριν προλάβει εκείνος να δει κάτι το είδα εγώ...Ήταν εκείνος, ήμουν σίγουρη πως ήταν εκείνος που περίμενα. Ο μικρός άνθρωπος ερχόταν...
Ο γιατρός ταράχτηκε κι άρχισε τις ερωτήσεις. Άρχισε να ψάχνει τις ημερομηνίες και να μετρά, ξανά και ξανά...κι ύστερα μου είπε "Ταιριάζουν οι ημερομηνίες. Αν ισχύουν όλα αυτά πρόκειται για ένα έμβρυο 5 εβδομάδων...το μόνο που με αποθαρρύνει είναι οι ορμόνες..Μα δεν έκανες δυο τεστ κι ήταν αρνητικά; Θα με τρελάνεις!!!!" μουρμούριζε μόνος του.
"Κάνε αιματολογικές εξετάσεις και βλέπουμε." Φεύγοντας μου είπε..."Ξέρω πως σε παρακολουθεί άλλος γιατρός μα αν μπορείς, θα ήθελα να με ενημερώσεις για τα αποτελέσματα κι αν είναι θετικά θα αλλάξω τον τρόπο που βλέπω την Ιατρική και θα πιστέψω πως τίποτε δεν είναι αδύνατο να συμβεί".
Τα αποτελέσματα ήταν θετικά. Ήμουν έγκυος στο λιοσποράκι! Μου είχε πάρει μόνο πέντε δύσκολους σκληρούς μήνες...και τα είχα καταφέρει.Το απίθανο αδιανόητο θαύμα είχε γίνει!
Ο γιατρός μου γύρισε από το ταξίδι και στο τηλέφωνο του το είπα κι έμεινε βουβός.Μετά μου είπε "Είσαι σίγουρη; Δώσε μου τιμές χοριακής" τις έδωσα κι ύστερα από λίγο ψιθύρισε "Συγχαρητήρια". Τηλεφώνησα και στον άλλο γιατρό να του πω τα ευχάριστα κι εκείνος μου είπε "Απίστευτο! Μετά από αυτό, τα έχω δει όλα.."
Θα κλείσω αυτό τη μεγάλη μεγάλη ανάρτηση με μια ακόμη τελευταία φράση. Όταν ο Γιώργος έγινε πια ενός έτους και σταμάτησε κι ο θηλασμός, περίμενα πια το σώμα να λειτουργήσει ξανά μα αντί για τον κύκλο ήρθαν τα παλιά συμπτώματα.Εφιδρώσεις, αϋπνίες, αμηνόρροια...Οι εξετάσεις έδειξαν τα γνωστά...το ΠΩΑ ήταν εδώ.Μιλήσαμε με τον γιατρό και μου είπε "Αυτό είναι τέλειωσε πάρτο απόφαση, από πάντα αυτό ήταν". Αρνούμουν να το αποδεχτώ και σκεφτόμουν πως είναι κάτι άλλο, μου ήταν αδιανόητη και πάλι η πραγματικότητα. Του απάντησα, "αν είμαι λοιπόν σε πρόωρη εμμηνόπαυση πως έγινε κι έκανα δεύτερο παιδί, πώς το λες αυτό;" Μου είπε "Το λέω θαύμα....Ίσως το παιδί σου να ήταν το τελευταίο σου υγιές ωάριο...Το σώμα σου ήταν σούπερ δυνατό και τα κατάφερε μόνο του, οπότε είναι ένα θαύμα.Έτσι το λέω!"
Αυτό κρατάω λοιπόν...το θαύμα. Ναι πιστεύω στα θαύματα γιατί τα έχω ζήσει.Τα έχω νιώσει.
Μα περισσότερο πιστεύω στο θαύμα του μυαλού μου, στην πίστη και στην προσήλωση στο στόχο.Στη σωστή διαχείριση. Στο να μην εγκαταλείπω το στόχο...Ο στόχος είναι το ζητούμενο κι είναι σημαντικός όσο η ίδια η ζωή, γιατί ο στόχος είναι η ζωή!
Στη δουλειά μου έμαθα πολλά μα το πιο σημαντικό...έμαθα να διαχειρίζομαι τη συναισθηματική πίεση κι αυτό κρατάω.Η πραγματικότητα μου είναι πια αυτή και δεν μπορώ να την αλλάξω, και πάλι πέρασα και περνώ από όλα τα στάδια της θλίψης ξανά και ξανά με άλλη περιοδικότητα βέβαια κι άλλη ένταση πια. Δεν νιώθω πια προδοσία, νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό το σώμα που στο τέλος της γονιμότητας του, έβαλε τα δυνατά του και τα καταφέραμε.
Ναι υπάρχουν στιγμές που νιώθω απέραντη κούραση με όλη αυτή την αλλαγή, με τις αυξομοιώσεις της διάθεσης, με τα έντονα σωματικά συμπτώματα, με την ορμονική υποκατάσταση, με το γεγονός πως πρέπει να αντιμετωπίσω προβλήματα υγείας που έχει μια γυναίκα πολύ μεγαλήτερης ηλικίας, με το να κάνω συνεχής εξετάσεις, με το ότι το σώμα μου χρειάζεται μεγαλύτερη φροντίδα και φοβάμαι, φοβάμαι μην αφεθώ και μην πάθω κάτι και τα παιδιά και η ζωή...όλα τα φοβάμαι.
Ξαφνικά ήμουν 35 με ένα βρέφος κι ένα νήπιο και σε εμμηνόπαυση. Με τις ορμόνες να τρελαίνονται και το μυαλό να παίζει παιχνίδια...με την κατάθλιψη και τις συναισθηματικές διακυμάνσεις να με περιμένουν στην γωνιά, όμως δεν τρελάθηκα, αντίθετα, έμαθα πολλά για εμένα.
Όχι δεν είναι εύκολο να ζεις με αυτό και σιχτιρίζω συχνά την τύχη μου ή την γκαντεμιά μου...κι έχω πάντα δύο πράγματα να αντιμετωπίσω.Την γονιμότητα και την υγεία.
Το γεγονός πως θέλαμε σαν κολασμένοι κι άλλο παιδί και δεν μπορέσαμε να το κάνουμε και το γεγονός πως το σώμα μου είναι πια ευάλωτο χωρίς την ασπίδα των ορμονών και πρέπει να το φροντίζω γιατί δεν θέλω να πάθω κάτι και χάσω όλη τη δράση των χρόνων που έρχονται. Ναι φοβάμαι πολύ μην πάθω κάτι, μην προκύψει κάτι λόγω αυτού, μα ο φόβος είναι μικρός μπροστά στην αγάπη μου για τη ζωή και η αγάπη αυτή, με κρατάει σε δράση.
Από τότε που ήρθε στη ζωή ο Γιώργος δεν έχω αγοράσει λαχείο γιατί εκείνος ήταν το λαχείο μας, δεν θέλω τίποτε πια να μου δώσει η ζωή, θέλω να μην μου πάρει, το λέω συχνά αυτό...και για αυτό έχω κι εγώ ευθύνη οπότε με φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ. Εχουμε δυο υπέροχους γιους και έχουμε όλοι την υγειά μας κι όλα είναι καλά, έτσι σκέφτομαι.
Ναι το χάνω πολύ συχνά, ναι κουράζομαι και με πιάνει αυτή η φριχτή αυτολύπηση και δεν θέλω να μου είχε συμβεί, ναι θέλω πίσω τη φυσιολογικότητα μου κι εκείνον τον υπέροχο εαυτό που ζούσε στην άγνοια και την ηρεμία αυτής...μα...από την άλλη, αυτό είναι κι όπως συχνά λέω στις ομάδες μου, η διαχείριση μας, κάνει τη διαφορά σε αυτά που μας φέρνει η ζωή κι όχι η ίδια η ζωή ή οι αλλαγές της κι άλλωστε ναι! είμαι απόλυτα τυχερή που κατάφερα να αποκτήσω τους δυο μικρούς τύπους και πρόλαβα και που τελικά το θέμα αυτό είναι διαχειρίσιμο και δεν είναι κάτι πολύ περισσότερο σοβαρό που θα μου στερούσε πολλά κι αδιανόητα.
Ναι! μπορεί να άλλαξε λίγο η ποιότητα της ζωής μου, όμως είναι μια λατρεμένη, λατρεμένη ζωή!
Όλα αυτά είναι όπως τα έζησα εγώ. Πολλές γυναίκες τα βιώνουν λιγότερα έντονα και λιγότερα επώδυνα. Έχω πάρει απόφαση πια την πραγματικότητα μου και παρόλο που εδώ και χρόνια δεν είμαι σε άρνηση ακόμη καμιά φορά αδυνατώ να το πιστέψω. Μόλις φέτος μοίρασα όλα τα ρούχα εγκυμοσύνης και όλα τα μωρουδιακά...και αποδέχθηκα πως εκείνο το τρίτο μικρό που είχαμε ακόμη και όνομα έτοιμο για χάρη του....δεν θα έρθει ποτέ. Τουλάχιστον...όχι έτσι!
Τώρα πια ξέρω πως δεν είμαι μόνη και σε όλη αυτή τη διαδρομή είχα ανθρώπους που με στήριξαν αφάνταστα και γνώρισα κι άλλες γυναίκες που αγαπηθήκαμε και μοιραστήκαμε τις στιγμές απόγνωσης μας...ιδίως με μία που είναι κομμάτι της καρδιάς μου πια!
Αυτό που έμεινε είναι η επίγευση του κυνηγιού, ενός ονείρου που από το πιο απλό έγινε το πιο άπιαστο, το πιο δύσκολο, το πιο τρελό μου.
Είναι η ζωή που σου στέλνει κάτι που δεν περιμένεις και την ώρα που κοιμάσαι μακάρια, το καράβι βουλιάζει και ξυπνάς ξαφνικά στον ωκεανό και πρέπει να κολυμπήσεις για να μην παγώσεις και χαθείς.
Είμαι περήφανη για τον εαυτό μου, για το σώμα μου, που κατάφερε να μου χαρίσει ένα θαύμα και νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί αν δεν το ζούσα δεν θα ήξερα πως το μπορώ! Θαύματα γίνονται ναι! κάθε μέρα.
Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να μην πάρεις τα μάτια σου από το στόχο...Ο στόχος είναι το κίνητρο, η δύναμη, το κουράγιο!
Κι αν δεν γίνει δεν είναι γιατί δεν το θέλησες αρκετά, δεν είναι γιατί δεν το κυνήγησες σωστά...είναι γιατί δεν ήταν να γίνει, είναι γιατί αλλού ήταν το "μάθημα"! Μα, όποιο κι αν είναι το μάθημα...μην αφήσεις το όνειρο να χαθεί, χωρίς να το κυνηγήσεις. Έτσι λέω εγώ...το κυνήγι με κρατάει ζωντανή, το κυνήγι πίσω από όλα εκείνα που φαίνονται μακρινά κι αδύνατα...μα ξέρω πως στη ζωή το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό. Το βλέπω κάθε μέρα στα μάτια του σαν μου λέει "σ' αγαπάω" όχι απλά "σ' αγαπώ" μα βαθιά με πατήματα γερά, με ένα "π" όλο ένταση, δυνατά "μαμά σ' αγαπάω"...
Φέτος στις 20 Ιούλη θα γίνει 7...Εκείνος, ο μικρός πολύτιμος άνθρωπος εκείνος που με έκανε να γίνω κυνηγός για να τον αποκτήσω...
Τώρα πια ξέρω πως δεν φταίω εγώ. Κανείς δεν φταίει ήταν στα γονίδια, στο DNA μου από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης μου. Και ξέρω πως ο χρόνος που έζησα πριν γίνω γονιός δεν ήταν σπαταλημένος. Ήταν μια υπέροχη επένδυση στη ζωή, στη σχέση μου, στην δουλειά, και στην εκπαίδευση και στα 31 μου όταν έκανα το πρώτο μου παιδί, δεν ήμουν μεγάλη...ήμουν κοριτσάκι. Έπαψα να αναρωτιέμαι γιατί, γιατί, γιατί σε εμένα και δεν πονά πια τόσο πολύ, που δεν έχω το δικαίωμα να ξανανιώσω τη μητρότητα. Η περίοδος που συνέβησαν όλα αυτά επίσης δεν είναι τυχαία. Ήμουν ένα τόξο που τεντώθηκε τόσο που έσπασε.Έμαθα να αφήνω πάντα, αέρα...
Τέλος τα γηρατειά απέχουν πολύ κι ένα σύμπτωμα δεν σου στερεί τη νιότη ενώ η αίσθηση της σεξουαλικότητας είναι στο μυαλό μας πολύ περισσότερο από ότι στο σώμα μας κι ήταν ουσιώδες να τα διαχωρίσω αυτά στο κεφάλι μου και να θέσω το θέμα στον εαυτό μου σε μια ρεαλιστική και λιγότερο συναισθηματική βάση. Η ντροπή ξεπλύθηκε, η σιωπή έπαψε, μπορώ πια να μιλάω για αυτό και να είμαι ανοιχτή χωρίς να νιώθω πως κρύβομαι, πως κρατάω ένα βαρύ μυστικό.
Μου πήρε πολύ χρόνο και προσπάθεια για να τα αποδεχθώ και να τα καταλάβω αυτά μα να τώρα πια στέκομαι στο τέλος μιας αγωνιώδους διαδρομής...κι είναι υπέροχα!
Σκεφτόμουν καιρό να κάνω αυτή την ανάρτηση, να μην την κάνω, ήμουν διχασμένη και μου έδωσαν κουράγιο δυο γενναίες γυναίκες που πήραν πρώτες το ρίσκο.
Πρώτα η Ελπίδα από το
2boys and Hope και πρόσφατα η Ελίζα από το
off to a nation of two με τις υπέροχες αναρτήσεις τους, που πραγματικά με διακίνησαν και με συγκίνησαν βαθιά. Σας ευχαριστώ κυρίες μου, είστε θησαυροί!
Σας ευχαριστώ και εσάς αγαπημένοι μου. Σας ευχαριστώ προκαταβολικά για όλα αυτά τα πολλά, που διαβάσατε...μέχρι τέλους, σε αυτή την τόσο μεγάλη ανάρτηση! Όσα σκέφτεστε, θετικά ή αρνητικά, με βοηθούν γιατί τα νιώθω σαν αίσθηση ζεστή να με τυλίγει...κι αν είστε κυνηγοί μην σταματάτε, εφόσον το κυνήγι αξίζει κι έχει νόημα, αν πάλι γνωρίζετε κάποιες γυναίκες που ζουν κάτι το τόσο δύσκολο, σε νεαρή ηλικία, μην μιλάτε, δεν υπάρχουν οι σωστές λέξεις. Καλύτερα ακούστε, νιώστε, αγκαλιάστε κι αποδεχτείτε...Η σιωπηλή μου Κατερίνα...εκείνη τη δύσκολη ημέρα, έγινε η νονά του Γιώργου! Η πνευματική του μαμά...
Καλημέρα, λοιπόν! Οδεύουμε προς την μεγάλη ημέρα των γενεθλίων του και ο ανθρωπάκος είναι τρισευτυχισμένος...κι εμείς μαζί του, πάντα και για πάντα!
Κατερίνα
Υ.Γ. Αν θέλετε μπορείτε να διαβάσετε την επεισοδιακή του γέννηση εδώ "
Η Γέννηση ενός Ήλιου"... γιατί αυτός ο τύπος είναι τελικά πολύ ζόρικος!
