Τα γενέθλια του Γιώργου...7 χρονών ανθρωπάκος!

Τα γενέθλια του Γιώργου τα είχαν όλα...Πριν όμως σας εξιστορήσω τι εννοώ θα ήθελα να πω ένα μεγάλο, μεγάλο, μεγάλο ευχαριστώ για τα υπέροχα και πολύ προσωπικά σχόλια που έλαβα μέσω mail, fcb και αυτού το blog βέβαια για την προηγούμενη μου ανάρτηση για το "κυνήγι ενός ονείρου"...Το όνειρο της απόκτησης αυτού του παιδιού που στις 20 του μήνα γιορτάσαμε τα γενέθλια του.
Οι ιστορίες σας με συγκίνησαν και με έκαναν να νιώσω πως με τιμάτε...Γυναίκες κυνηγοί...είστε υπέροχες και σας ευχαριστώ!
Κάποιοι αναγνώστες ένιωσαν άσχημα για κάποιες ευχές που παλιότερα μας έστειλαν, μα να ξέρετε πως όσες ζεστές ευχές έχω δεχθεί στο παρελθόν από εσάς αναγνώστες και φίλοι μας, για την απόκτηση ενός ακόμη παιδιού, δεν μου έφεραν πόνο παρά μόνο χαρά κι ελπίδα γιατί, όπως έχετε καταλάβει...πιστεύω στα θαύματα. Οπότε...ευχαριστώ!
Σας ευχαριστώ και για όλες τις απίθανες ευχές για αυτόν τον τύπο λοιπόν και βέβαια αρχίζω να σας εξιστορώ τι είχαν τα γενέθλια του αφού τα είχαν όλα....Χαρά και πολύ πόνο, μα σήμερα...θα μείνουμε στη χαρά!
Η ημέρα ξεκίνησε με τη ζωγραφιά που έκανε ο Γιώργος στην αυλή με κιμωλίες...Έπρεπε να καθαρίσουν την αυλή οι δυο τους...ο μεγάλος αδερφός καθάριζε κι ο μικρός έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από οτιδήποτε...μας το έδειξε με αυτή τη ζωγραφιά!
Ο μικρό μας ήλιος λοιπόν, ζωγράφισε ένα ήλιο που μας βγάζει τη γλώσσα...κι είναι αυτή η ακριβής εικόνα που έχουμε για τον ανθρωπάκο που έγινε 7!

Συνεχίζουμε με μπόλικη κούραση!

Βλέπετε εδώ τον πατέρα να φτιάχνει λεπτομέρειες της τούρτας που ζήτησε ο κυριούλης.

Angry birds λοιπόν και μας ζήτησε μια τούρτα υπερπαραγωγή. Μου φαίνετε πως έχουμε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες στα παιδιά μας...
Αφού προσπάθησα του δήλωσα πως αδυνατούσα να κάνω αυτή την τούρτα που ζήτησε. Αρκέστηκε στο στρόγγυλο σχήμα λοιπόν και ζήτησε το κόκκινο πουλί....Μετά από προσπάθειες να βάψω τη ζαχαρόπαστα κόκκινη και θαυμάζοντας ασταμάτητα όλες εκείνες τις φίλες bloger που δουλεύουν τη ζαχαρόπαστα σαν παιχνίδι και κάνουν θαύματα...ενώ εγώ παιδευόμουν για ώρες...του ανακοίνωσα πως δεν μου βγαίνει το κόκκινο πουλί και του ζήτησα να διαλέξει άλλο.

Για καλή μου τύχη διάλεξε το γαλάζιο...και να εδώ ο πατέρας κόβει το σχήμα κοιτάζοντας ταυτόχρονα την εικόνα στον υπολογιστή....Πίσω το ρολόι δείχνει την ώρα...00.15 το ξημέρωμα...και η νύχτα ήταν μεγάλη...Οπότε μεγάλη κι η κούραση!!!

Είχε μεγάλη έκπληξη γιατί ο Άγγελος με δικά του χρήματα αγόρασε στον αδερφό ένα πελώριο νεροπίστολο...και η έκπληξη του μικρού ήταν πελώρια πραγματικά!

Είχε καυγάδες και γκρίνια και μίρλα λόγω της κούρασης...Ναι ναι μαλώνουμε και στο δικό μας σπίτι, σε όλους τους συνδυασμούς. Μαμά με μπαμπά, αγόρια μεταξύ τους, μπαμπάς με αγόρια, αγόρια με μαμά, μπαμπάς με τα σκυλιά...μαμά με τον κόσμο όλο και ξανά από την αρχή με νέους συνδυασμούς!

Και ήρθε εκείνο το τέλειο απόγευμα και ντυμένοι πια και ήρεμοι απολαύσαμε επιτέλους...γιατί τελικά τα γενέθλια του Γιώργου τα είχαν...όλα!

Μικρές κατασκευές με σημαιάκια και ανεμοδούρια που φτιάξαμε με κομμένα μπουκάλια νερού και χαρτί γκοφρέ και στεφανάκια με ομπρελίτσες για κοκτέιλ που βάλαμε σε στρογγυλό φελιζόλ, έτσι για μια νότα καλοκαιρινή και λίγο τροπική...

Πολλά βάζα με κοχύλια και κεράκια, για χαρά και για δροσερή εικόνα. Υπήρξε κι ένα από αυτά που αγαπάμε ιδιαίτερα μιας κι ήρθε από μακριά με το ταχυδρομείο, από την αγαπημένη μας Ευαγγελία μια super δημιουργική μαμά bloger που γνωριστήκαμε από κοντά στο Συνέδριο των Ψηφιακών Γειτονιών στην Αθήνα. Η Ευαγγελία έχει λοιπόν τις "Καλλιτεχνικές Δημιουργίες", ένα blog γεμάτο έμπνευση και απίθανη δημιουργικότητα. Το μικρό μας βάζο στόλιζε το κεντρικό τραπέζι, υπέροχο με κοχύλια πολλά, γαλάζιο, δροσερό με έναν αστερία στη μέση.Το ομορφότερο δώρο για το καλοκαιρινό μας πάρτι!(ευχαριστούμε Ευαγγελία)...

μαζί με το καλάθι με τα κακτάκια και τα κοχύλια...δώρο που ήρθε από την λατρεμένη μας Λευκάδα...(ευχαριστούμε Λευκή) κι η αυλή μας έγινε χρωματιστή για το Γιώργο...

 Είχε και ζελεδάκια σαν μικρά κοκτέιλ...Λεμόνι και κεράσι, για καλωσόρισμα...τα παιδιά το τίμησαν ναι...κι οι μεγάλοι επίσης.

Είχε μπόλικα γλυκά κι αρμυρά και μια τέλεια γρανίτα φράουλα...μμμμ

...κι είχε και μια ιδέα που ξετρύπωσα στο ίντερνετ και έγινε πολύ αγαπητή από τα πιτσιρίκια. Κουβαδάκια με διάφορα δημητριακά και θυμήθηκα τα  χωνάκια εφημερίδας για να τα γεμίζουν και να τα τρώνε...όπως τρώγαμε τα σπόρια στα πανηγύρια....Μεγάλο σουξέ!

Επίσης είχε όπως πάντα την αγαπημένη σπιτική λεμονάδα και το κρύο τσάι σε διάφορες γεύσεις και βέβαια ξετρυπώσαμε την μικρή μωρουδίστηκη λεκάνη των παιδιών, που βρήκε ξανά ρόλο μετά από τόσα χρόνια!!! Την γεμίσαμε με πάγο και ορίστε...κράτησε παγωμένα όλα τα ποτά!

Είχαμε στο ψυγείο έτοιμη την τούρτα που μας έβγαλε την ψυχή για να την τελειώσουμε...μην γελάτε φαίνεται απλή αλλά η άγνοια μου την έκανε εξαιρετικά δύσκολη και όχι! αυτά τα δύο εκεί πάνω δεν είναι αυτιά...είναι φτεράκια!!!!
Τέλος είχαμε βέβαια και μια piniatta που έγινε σε χρόνο μηδέν αφού η πρώτη καταστράφηκε και πάνω στον πανικό, μας ήρθε η ιδέα να χρησιμοποιήσουμε το κουτάκι μέσα στο οποίο η Ευαγγελία τοποθέτησε το βάζο που μας το έστειλε από την Αθήνα...ξανά ευχαριστούμε Ευαγγελία!!!Και να τη λοιπόν μια τετράγωνη μικρή piniatta με χρωματιστές κορδέλες και σχέδιο angry bird, βαμένο από τον καλιτέχνη πατέρα!

Έτοιμο το σκηνικό λοιπόν...όλα στη θέση τους!

Κι ύστερα ήρθαν οι φίλοι μας, με τα παιδιά...Κι η αυλή έγινε ακόμη πιο χρωματιστή και χαρούμενη.

Είχαμε πολλά γέλια γιατί η piniatta αρνούνταν να σπάσει και τελικά τα παιδιά της έδωσαν και κατάλαβε, κοπανώντας την όλα μαζί...

 κι όταν έπεσε η νύχτα άναψαν όλα τα κεριά κι η ατμόσφαιρα έγινε μαγική...

 και μαζί  τους άναψε κι ένα μικρό κεράκι.Το πιο σημαντικό, το κεράκι με το νούμερο 7...

Παρατάχθηκαν όλοι για τη μεγάλη στιγμή λοιπόν...

κι ο ανθρωπάκος ήταν χαρούμενος πολύ κι ευτυχισμένος ανάμεσα σε αυτούς που αγαπά και τον αγαπούν, όπως πρέπει να είναι κάθε παιδί μια τέτοια ημέρα.Την πιο σημαντική της ζωής του...

Ήταν μια όμορφη νύχτα. Γεμάτη με όλα όσα χρειάζεται κανείς για να νιώσει γεμάτος. Ανθρώπους, γεύσεις, ήχους κι ένα δροσερό καλοκαιρινό αεράκι...που έκανε στους κέδρους να χορεύουν απαλά.

Όταν η ημέρα αυτή η πάντα μαγική πέρασε, άρχισαν τα τρελά, αφού ο μπαμπάς μας έπεσε στο κρεβάτι με 39 πυρετό και οξεία βρογχίτιδα και ακολούθησε κάτι που μας πόνεσε και τα μάτια των παιδιών, γέμισαν δάκρυα...μα δεν είναι η ώρα!
Για την ώρα, κρατάμε τα καλά.Το πέρασμα του μικρού μας στον έβδομο χρόνο της ζωής του. Κρατάμε την ουσία και τα όμορφα, τα ξεχωριστά.Τα χαμόγελα, τα χέρια, τις αγκαλιές κι εκείνο το παιδικό χαμόγελο. Αυτό που ότι και να γίνει στον κόσμο...θα σε συμπαρασύρει κι αργά ή γρήγορα, θα χαμογελάσεις κι εσύ!

Χρόνια πολλά ανθρωπάκο!

Καλημέρα αγαπημένοι...και πολλές ευχές για μια υπέροχη εβδομάδα!
                                                                                                 Κατερίνα