Άνθρωποι κι ευκαιρίες...

Αυτό το καλοκαίρι είναι ιδιαίτερο, γιατί μου έφερε μια φίλη...Μια φίλη που γνώρισα μέσα από αυτό το blog.Τι παράξενο...
Την Κυριακή θα την περνούσαμε μαζί στο σπίτι μας και υπήρχε μια γλυκιά αναμονή, μια αγωνία.Τα μικρά ροζ κρίνα μας ολάνθιστα.Οι Ζεφύρανθοι που ανθίζουν στην αρχή του Καλοκαιριού...άνθισαν τώρα μιας και το καλοκαίρι αυτό είναι δροσερό...Τα ροζ κρίνα μου ανθισμένα και εγώ ετοιμαζόμουν να υποδεχτώ τη μοναδική μου Κρινιώ...

Τα παιδιά με ρωτούσαν "θα έρθει η φίλη σου;" "Ναι, μια πολύ αγαπημένη φίλη." "Είναι φίλη σου από παλιά;" "Όχι την γνωρίζω μόλις ένα χρόνο." "Και την ξέρεις καλά;" "Ναι την ξέρω καλά μα, δεν την έχω δει ποτέ." Σοκ!!! "Ποτέ; και τι φίλη είναι αυτή που δεν την έχει δει ποτέ; Πως είναι δηλαδή φίλη σου...."

Μακάρι να μπορούσα να  το εξηγήσω και για τον εαυτό μου, μα ήταν δύσκολο, να ειπωθεί με λόγια...Ναι είναι δύσκολο να ειπωθεί με λόγια. Μπορώ να μοιραστώ μόνο αυτό που νιώθω κι αυτό που νιώθω είναι μεγάλο...πελώριο! Την μικρή αυτή την γνωρίζετε κι εσείς μέσα από ένα συγκλονιστικό γραπτό της. Είναι η μικρή μου Κρινιώ που αναγκάστηκε να μετακομίσει με τον σύντροφο της στο εξωτερικό και γύρισε στην πατρίδα για να δει την οικογένεια της και να οργανώσει την τελική μετακίνηση όλων των πραγμάτων τους...στην νέα τους πατρίδα. Ηταν μοναδική ευκαιρία και δεν γινόταν να μην ειδωθούμε...
Όλη αυτή η χρονιά ήταν χρονιά γνωριμίας κι επικοινωνίας. Επαφής κι ενσυναίσθησης. Ναι την γνωρίζω καλά κι ας έχω δει μόνο μια φωτογραφία της...

Η συνάντηση μας ήταν ιδιαίτερη. Μόνο αυτό θα πω.Ήταν συνάντηση ανθρώπων που γνωρίζονται, που έχουν μοιραστεί, που έχουν νιώσει βαθιά ο ένας τον άλλο. Ήρθε μαζί με το μικρό της ανθρωπάκι και περάσαμε μια υπέροχη ήρεμη, συντροφική Κυριακή...
Μας έφεραν ένα σωρό πράγματα που μας ενθουσίασαν και μας συγκίνησαν. Κι όλα της τα δώρα φανέρωναν ένα πράγμα...πως είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να αφουγκράζεται.Δεν έφερε τίποτε άστοχο, άσκοπο, τίποτε που δεν λατρέψαμε...Τέτοια στοχευμένα δώρα κάνουν μόνο άνθρωποι που σε  αγαπούν. Σε αγαπούν τόσο που παρακολουθούν και ξέρουν τι σου αρέσει...γιατί στόχος του δώρου είναι η δική σου χαρά.
Έτσι για τα παιδιά ανάμεσα στα πολλά εφερε αυτό το καταπληκτικό βιβλίο, το οποίο λάτρεψαν.

Ο Άγγελος πηγαινοέρχεται και μου δίνει κάθε λογής πληροφορίες, από το πως να φτιάχνω βραχιόλια, μέχρι το πως να διώχνω καρχαρίες!!!! Καταπληκτικό βιβλίο....Εγώ το μελετάω συνεχώς κι έχει πληροφορίες για πράγματα που δεν είχα φανταστεί κι ένα σωρό απίθανες κατασκευές...Θα δείτε κάποιες στο μέλλον...
και βέβαια ένα τέλειο αμάξι που ήρθε φρέσκο φρέσκο, αφού όταν πήγαμε να πάρουμε τον σύντροφο της από το αεροδρόμιο το έβγαλε κατευθείαν από τη βαλίτσα...Βασικά πρόκειτε για οδηγίες και ανταλακτικά, για το πως να φτιάξουν ένα αμάξι που λειτουργεί με δυναμό.
Δυο ώρες χρειάστηκαν για να το φτιάξουν...ο Άγγελος δηλαδή που ενθουσιάζεται με κάτι τέτοια...δυο ώρες απόλυτης προσήλωσης και μετά μας άλλαξε τα φώτα να το τρέχει ασταμάτητα μέσα στο σπίτι....

Τα δικά μου δώρα ήταν πολλά...ήμουν η προνομιούχα, όμως κρατάω αυτό το συλλεκτικό βιβλίο με όλα τα αλμπουμάκια της Μαφάλντα...Το λάτρεψα!

Ως λάτρης της Μαφάλντα θεωρώ το δώρο αυτό απλά πελώριο...ήρθαν κι  άλλα μικρά και μεγάλα υπέροχα πράγματα με μοναδικά μηνύματα, μα αυτό που με έκανε να την νιώσω συγγενή μου ήταν το πιο απλό...Η μαμά της έστειλε απίθανα γλυκά του κουταλιού φτιαγμένα από την ίδια και εκεί ανάμεσα στα χαρτιά που έβαλε για να μην σπάσουν τα βάζα...βρήκα κάτι το απίθανο...
Δυο μικρά μπουμπούκια. "Λαθρεπιβάτες", τα χαρακτήρισε η Κρινιώ μου..."Έτσι κάνει πάντα η μαμά μου όταν φεύγω, μου κρύβει και μερικά λουλούδια από τον κήπο για να τα βρω σαν ανοίξω τα πράγματα και να χαρώ..."

Αυτά τα μικρά λουλούδια, που είναι τώρα αποξηραμένα στο μικρό περβάζι...με τσάκισαν. Άρχισα ξαφνικά να κλαίω γιατί ένιωσα τη μαμαδίστηκη αυτή φροντίδα. Ένα υπέροχο οικείο συναίσθημα. Ξαφνικά ένιωσα "οικογένεια", σαν να μας ενώνει κάτι τόσο κοντινό, τόσο κοινό.Ένιωσα την μαμά της δίπλα μου και την αγαπώ πια κι αυτή την γλυκιά ταλαιπωρημένη γυναίκα που αναγκάστηκε να πει αντίο στο παιδί της και να του κρύβει μικρά μπουμπούκια στα μπαγκάζια για να τα βρει εκεί στη νέα μακρινή πατρίδα...Κάτι που να μυρίζει μαμά!

Ήταν μια τέλεια ημέρα που τα είχε όλα. Γέλια, δάκρυα, φαγητό,  ζουμερό γλυκό με ελληνικό καφεδάκι, καλοκαιρινό ήλιο με δροσερό αεράκι και καταιγίδα με δυνατή βροχή που ήρθε μετά, εκπλήξεις και γεύσεις και νέα συναισθήματα και μοίρασμα και λόγια πολλά κι αγάπη...κι ένωση.

Όχι δεν ήταν ένας άνθρωπος που δεν ήξερα, ήταν μια φίλη, μια νέου είδους σχέση που πριν δημιουργήσω το blog, δεν ήξερα πως υπήρχε μα αν κάποιος μου έλεγε κάτι τέτοιο θα τον υποτιμούσα και θα του πρότεινα να κάνει "κανονικούς" φίλους κι όχι ιντερνετικούς...
Αυτό που ζω, είναι η απόδειξη του πόσο προσεκτική πρέπει να είμαι στις κρίσεις μου και να δέχομαι ακόμη και πράγματα που μπορεί να μου φαίνονται στην παρούσα φάση παράδοξα και ακατανόητα...
Ναι αυτό πρέπει να το θυμάμαι.
Το blog, μου χάρισε πολλά, πολύ περισσότερα από όσα μπορούσα να φανταστώ. Γνωριμίες, φίλους, ανθρώπους υπέροχους, μοναδικούς, ευάλωτους μα δυνατούς σαν κερασιές στον αέρα. Τάραξε τον κύκλο των ανθρώπων  που γνώριζα, τον άνοιξε, τον εμπλούτισε με ένα τρόπο μοναδικό...μα πάνω από όλα μου χάρισε μια νέα φιλία. Αληθινή όσο κι η ίδια η ζωή!

Είμαι τυχερή...ναι! πολύ τυχερή.
Τα αγγίγματα, οι λέξεις, τα νοήματα, οι κώδικες επικοινωνίας μας, ανήκαν σε ανθρώπους που γνωρίζονται καλά που έχουν μια καθαρή αληθινή σχέση...
Ο αποχαιρετισμός ήταν δύσκολος μα κι είχε άλλη μια έκπληξη.Το αντίο της είχε ένα ακόμη δώρο... Αυτό το καταπληκτικό κολιέ.Φτιαγμένο από μια απίθανη δημιουργό και bloger που αγαπώ πολύ και είχα την χαρά να γνωρίσω  στο συνέδριο, στις Ψηφιακές Γειτονιές. Την Pour Angelique!

Το συγκεκριμένο κομμάτι το είχα δει στο blog της κοντά δυο μήνες πριν κι είχα ενθουσιαστεί κι είχα αφήσει μήνυμα και να η Κρινιώ το είδε και το τύπωσε κι αυτό στο απίθανο μυαλό της και το παρήγγειλε για εμένα... Μια μικρή λατρεμένη σκευωρία!
Είναι τόσο όμορφο σαν το φοράω σαν να φτιάχτηκε μόνο για εμένα...

Τώρα αν όλα αυτά δεν μας φέρνουν πιο κοντά τότε τι άλλο να συμβαίνει; Αν κάποιος πριν πέντε χρόνια μου έλεγα για όλα αυτά θα γελούσα..."δεν κάνω εγώ τέτοια, τα φοβάμαι εγώ αυτά, η αληθινή ζωή  μου κινεί το ενδιαφέρον κι όχι η virtual"...Αυτό θα απαντούσα...

Τώρα πια ξέρω πολλά μα κι ακόμη κάτι. Η ζωή είναι αληθινή αν τη ζεις αληθινά, αν την κάνεις αληθινή, αν ρισκάρεις στα αλήθεια να ανοίξεις νέους κύκλους, για να μπουν στη ζωή σου, με όποιον τρόπο προκύψει, νέοι άνθρωποι...Οι άνθρωποι είναι ο στόχος. Πάντα οι άνθρωποι!

Εγώ το ξαναλέω πως είμαι τυχερή!
Έχω όλους εσάς κι έχω πια μια νέα φίλη...μια νέα αδελφική φίλη! Πάνω της μπορώ να στηριχτώ και να την αγκαλιάσω και να κλάψω. Ξέρει μύχιες σκέψεις μου και συναισθήματα μου και με στηρίζει και τη στηρίζω κι είναι εκεί...όπου κι αν είναι πια το σπίτι της!
Και να σας πω και το πιο κουφό; Την γνώρισα στο internet και όχι δεν είμαστε έφηβες, ούτε  μας λείπει η σοβαρότητα  και δεν ζούμε μια ζωή στερημένη από  φίλους κι ανθρώπους...Απλά, όπως είπα στο τέλος της ομιλίας μου στις Ψηφιακές Γειτονιές,  αφήσαμε ένα "παράθυρο" ανοιχτό και μπήκε...μια νέα υπέροχη σχέση κι εμείς...όταν νιώσαμε ασφάλεια, απλά την καλωσορίσαμε!

Ανοίξτε παράθυρα αγαπημένοι...μαγικοί άνθρωποι είναι παντού! Παντού....Δώστε τους την ευκαιρία. Δώστε την ευκαιρία στον εαυτό σας.
Κλείνω και σας καλημερίζω με αυτό μαγικό τραγούδι που μου έστειλε ένα άλλο απίθανο κι αγαπημένο πλάσμα που γνώρισα μέσα από  αυτό το blog και  νιώθω τόσο κοντά μου. Σε ευχαριστώ μοναδική μου Μαρία...
Άνθρωποι κι ευκαιρίες λοιπόν!Μια μικρή, σύντομη ζωή έχουμε να ζήσουμε...γεμάτη ανθρώπους κι ευκαιρίες...Τι ευλογία!

What are the chances of me...?
What are the chances of you...?

Tell me please my guardian angel...will you come for me?
will you come for me...?

...όχι δεν θα στερηθώ τίποτε από τα δύο, ούτε θα στερήσω...
Κρινάκι μου σε αγαπάω!
                                                                                       Κατερίνα