Το μυαλό μου τρέχει...γιατί είμαι μαμά...

Κάθομαι τα απογεύματα στο μπαλκόνι και σκέφτομαι επιτέλους ηρεμία θα ευχαριστηθώ τον καφέ και το τέλειο γλυκό μου και την απόλυτη ηρεμία στο σπίτι,  μα το μυαλό μου είναι το μυαλό μαμάς και τρέχει.

Που τρέχει;....Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή....

Φέτος ήταν η χρονιά που αποφασίσαμε να στείλουμε τα παιδιά για πρώτη φορά, στην κατασκήνωση.Τουλάχιστον για τον Άγγελο που είναι ο μεγάλος. Τον Γιώργο δεν είχαμε κατά νου να τον στείλουμε μιας κι είναι μικρός, μα προέκυψε καθώς το Σχολείο της Φύσης, οργάνωσε αυτή την εκπαιδευτική εβδομάδα στο Καζαβίτι για τα πιτσιρίκια και δεν θέλαμε να στερηθεί αυτή την εμπειρία.

Πήραμε το βάφτισμα του πυρός με τον Άγγελο λοιπόν...κι ενώ υπήρχε μια αγωνία τα πράγματα κύλισαν ομαλά. Εμείς ήμασταν ψύχραιμοι κι ήταν τόσος ο ενθουσιασμός του που μας ηρέμησε.

Ετοιμάσαμε τη βαλίτσα του κι εμείς του δείχναμε τα ρούχα και τις πετσέτες και τι πρέπει να έχει στο νου του κι εκείνος μάζευε τα κόμικ και τα τσουρούχωνε στα γρήγορα...

Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν το αντίο με το Γιώργο και τελικά αυτό ήταν που μας ξάφνιασε περισσότερο....ότι δηλαδή ο Γιώργος αγωνιούσε περισσότερο από όλους μας...Ο αποχαιρετισμός τους ήταν δύσκολος.

Οι μέρες που ακολούθησαν είχαν μεγάλη σιωπή και ηρεμία στο σπίτι μιας κι ο Γιώργος χωρίς τον αδερφό του είναι όχι η μισή αλλά η καθόλου φασαρία...Απόλυτα ήρεμος, τυπικός στο πρόγραμμα του, χωρίς διαπραγματεύσεις, χωρίς παρεκκλίσεις, χωρίς "αλλά", χωρίς παρακαλετά...σαν να μην είχαμε παιδί στο σπίτι. Συμπέρασμα...ο μεγάλος φασαρτζής όλων είναι ο μεγάλος αδερφός...Σιγά την ανακάλυψη.
Πηγαίναμε στη θάλασσα και αντί να παίζει ασταμάτητα μέσα στο νερό όπως συνήθως,  καθόταν μαζί μου  στην αμμουδιά κι έλυνε τις σπαζοκεφαλιές, στο περιοδικάκι του...Του έλειπε ο σύντροφος του στο παιχνίδι!

Κι είναι πραγματικά υπέροχοι σύντροφοι στο παιχνίδι. Φωνάζουν, μαλώνουν, αναστατώνουν τον κόσμο, γελούν...είναι χάρμα να τους παρατηρώ... Αγαπώ την εικόνα τους όταν παίζουν μαζί.

Ο μικρός, ρωτούσε συνέχεια που είναι, πότε θα έρθει και αναρωτιόταν αν ο αδερφός του τον σκέφτεται. Ο Άγγελος στο τηλέφωνο ακουγόταν τρισευτυχισμένος και αυτό μας βοηθούσε να κοιμόμαστε τα βράδια κι όταν πήγαμε για επίσκεψη ο Γιώργος τον κοιτούσε ντροπαλά, με μια απίστευτη λατρεία ενώ ο Άγγελος είχε αλλάξει τόσο μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. 

Ήταν ξεροψημένος από τον ήλιο κι είχε πάθει εγκαύματα στα αυτιά...έχει  βλέπεις πάντα μακριά μαλλιά και τώρα που τα κόψαμε τα αυτιά είναι εκτεθειμένα...Εγώ κατάπια την γλώσσα μου. Μόλις τον είδα έβγαλα τις κρέμες από την τσάντα κι άρχισα να τον πασαλείβω ολόκληρο..."τα αυτάκια του βρε του παιδιού μου, αχ αγόοοοορι μου"...ξαφνιάζω ακόμη κι εμένα, με κάτι τέτοια...

Ήταν τόσο σοβαρός, τόσο ώριμος που μας ξάφνιασε. Γύρισε σπίτι και κοιταζόμασταν με τον μπαμπά του. Κάποια στιγμή στο επισκεπτήριο, κι ενώ ο Άγγελος μας έλεγε πόσο του λείψαμε και δεν ξεκολλούσε από την αγκαλιά μας, καθώς η ώρα περνούσε μας είπε "πρέπει να φύγετε τώρα, πρέπει να γυρίσω στην ομάδα μου." Πόσο απίθανο μας φάνηκε αυτό, πόσο ώριμο.Τελικά εκείνος  φοβόταν λιγότερο από ότι εμείς.Τελικά...εμείς κρατάμε τα παιδιά μας πίσω...Πόσο μεγάλωσε ξαφνικά!

Αναρωτιόμασταν τι να συνέβη. 

Γύρισε σπίτι και τα πραγματάκια του ήταν όλα τακτικά τακτοποιημένα, δεν είχε χάσει τίποτε όπως φοβόμασταν και είχε φέρει δώρα σε όλους...Ο μικρός ξετρελάθηκε..."μου έφερες δώρο; και σε εμένα;" και νεροπίστολο και μπαλάκια και μπρελόκ....

 γέμισαν τα χέρια του ποδοσφαιρικά βραχιόλια... κι ήταν επιτέλους ευτυχισμένος και πάλι!

Ω! Πόσο μας συγκίνησε το μεγάλο μας αγόρι...Ο Γιώργος εκείνη την ημέρα έγινε η κονκάρδα του. Καρφιτσωμένος στην καρδιά του. Δεν ξεκολλούσε από κοντά του, δεν σταματούσε να τον ακολουθεί παντού...Παντού!

Νομίζω, ειλικρινά το νομίζω στα αλήθεια, πως δεν αγαπά και δεν θαυμάζει κανείς μας τον Άγγελο, με τον τρόπο που τον αγαπά και τον θαυμάζει  ο μικρός του αδερφός!

Και να τώρα που ήρθε η σειρά του Γιώργου να φύγει κι ενώ το έπαιζα χαλαρή και γενναία, ξαφνικά ζορίστηκα...σνιφ...φεύγει!

Ετοιμάσαμε το σάκο του κι εκείνος έβαλε πάνω πάνω τον αγαπημένο του "μικρούλη". Το σκυλάκι πανάκι που έχει από μωρό...Μπορεί να μεγάλωσε και να πάει κατασκήνωση το αγόρι αλλά...έχει και η γενναιότητα τα όρια της.

Μπήκαμε στο αμάξι να φύγουμε κι εκείνος ένιωθε τόσο μεγάλος και ξεχωριστός που θα πάει κατασκήνωση, ενώ το δικό μου άγχος άρχισε να μεγαλώνει και διαπίστωσα πως φοβόμουν πολύ περισσότερο από όσο φοβόμουν στον Άγγελο. Τελικά η ηλικία παίζει ρόλο...Νιώθω πως ο Γιώργος είναι ακόμη πολύ περισσότερο ευάλωτος και με χρειάζεται...ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Μήπως εγώ χρειάζομαι να τον νιώθω τόσο μικρό κι ευάλωτο;

Στην αυλή του Σχολείου επικρατούσε χάος, γονείς, παιδιά, μπαγκάζια...Μια χρωματιστή παρέα.Ο Γιώργος βρήκε το φιλαράκι του και με ξέχασε...Τους κοιτούσαμε από μακριά με τη μαμά του Κωστή και σκεφτήκαμε πως θα φαίνονται έτσι ακριβώς σε μερικά χρόνια έφηβοι, με τα ίδια χρωματιστά ρούχα, χαλαροί κι ωραίοι, αραχτοί σε κάποιο λιμάνι να περιμένουν το καράβι που θα τους ταξιδέψει σε ένα γαλάζιο νησί μας...

Όταν ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού έγινε το "έλα να δεις, να κλάψεις"...Πιτσιρίκια που αγωνιούσαν να φύγουν εκτός από ένα που αρνούνταν να μπει στο λεωφορείο και το ανέλαβε προσωπικά η Βέτα, 

οι γονείς σκαρφαλωμένοι στο πούλμαν σαν τα σταφύλια να προσπαθούμε να δούμε τα καμάρια μας, με ποιόν κάθισε; Βολεύτηκε καλά; Το νερό το πήρε; Που είναι ο σάκος του; Η μανούλα σ'αγαπάειιιιιι...

και κορυφαία σχόλια τύπου..."αχ πως θα το ζήσουν αυτό οι μαμάδες που έχουν αγόρια  και θα πάνε στο στρατό..." 

Στο τέλος η Βέτα μας έδιωξε πάντα με τον διακριτικό ευγενικό της τρόπο "εξαφανιστείτε, φύγετε, αγχώνετε τα παιδιά με τις παλαβομάρες σας, εκδρομή θα πάνε και θα περάσουν τέλεια, δρόμο φύγετε, να μην σας βλέπουν."

Εντάξει ήμασταν τραγικοί αλλά ένα έχω να πω, τουλάχιστον το ευχαριστηθήκαμε το δράμα!

Οι πατεράδες πιο ψύχραιμοι μέχρι που άρχισαν να πέφτουν οι μάσκες, κρυφά δάκρυα και τα γνωστά...να εδώ με πλήρη ψυχραιμία πατέρας γαντζώθηκε στο πούλμαν...."θα κρεμαστώ στην οροφή, δεν φεύγει χωρίς εμένα!"

Εγώ παρατηρούσα τον αθρωπάκο να ανεβαίνει μαζί με το φιλαράκι του τόσο γενναίο κι ανεξάρτητο, με το εφηβικό σακίδιο του μπαμπά του στον ώμο...

Με αυτό το σακίδιο στον ώμο τον γνώρισα τον Πανταζή, μόνιμο αξεσουάρ με τις ίδιες κονκάρδες, με τις ίδιες ταξιδιωτικές ταμπέλες κι είναι τόσο παράξενο να  βλέπω να το φορά αυτό το μικρό αγόρι μας και  για να πω τη μαύρη μου αλήθεια ήθελα να τον αρπάξω και να γυρίσω σπίτι μαζί του...αλλά ντρεπόμουν τον ίδιο μου τον φόβο και το ρεζιλίκι!!!Άσε που η Βέτα θα με καθάριζε και θα έχανα και την αξιοπιστία μου δηλαδή...μούφα το καρπούζι!

Και επιτέλους μπήκαν όλα στο λεωφορείο, η αλήθεια είναι πως το διασκεδάσαμε και κάναμε μεγάλη πλάκα με το χάλι μας...Τα παιδιά μας είναι μικρά, τα μεγαλύτερα ήταν τα επτάχρονα και όλοι νιώθαμε την ίδια αγωνία. Οι πιο ψύχραιμοι έδιναν κουράγιο ή μάλωναν τους υπόλοιπους, και οι δάσκαλοι που θα συνόδευαν τα παιδιά, ο αγαπημένος μας Σεραφείμ και η Τάνια, το έριξαν στο χορό για να μας χαλαρώσουν...

ενώ ο ξεχωριστός cool οδηγός  μας, άνοιξε τέρμα το ράδιο...ΑΒΒΑ και Dancing Queen κι έγινε χαμός...

Κρεμόμουν κι εγώ στο παράθυρο και τον κοίταζα, προσπαθώντας να ξεκλέψω ένα του ακριβό χαμόγελο ενώ ο Κωστής ο φίλος του δεν σταμάτησε να με φωτογραφίζει...αυτό το μικρό μου μοιάζει με την τρέλα με τις φωτογραφίες κι έχω μεγάλη περιέργεια να δω  πως φαινόμουν στα μάτια τους...

Ανόητη, γελοία, χαζομαμά που έκανε γκριμάτσες για ένα ακριβό χαμόγελο.

Έφυγα με βαριά καρδιά κι ένιωθα όλη την ημέρα αγωνία μέχρι που μιλήσαμε το απόγευμα για να μου πει πως είναι στο δάσος και..."περνάω τέλεια μαμά"...κι ησύχασα πια...Ησυχάσαμε όλοι!

Τώρα το σπίτι είναι και πάλι παράξενα ήσυχο...Ο Άγγελος μόνος του συνέχει βαριέται, μα είναι πιο ανεξάρτητος και φεύγει με το ποδήλατο κι οργώνει με τους φίλους του τις γειτονιές. Κι εμείς με τον μπαμπά τους έχουμε πολύ περισσότερο χρόνο για εμάς...

Ο πατέρας τους  είναι κανονικός άνθρωπος και πολύ περισσότερο ασφαλής...εγώ έχω πολύ περισσότερες αγωνίες. 

Οπότε γυρνάω στο ξεκίνημα αυτής της ανάρτησης...

Το σώμα μου εδώ να πίνω έναν ήρεμο καφέ με το τέλειο ζουμερό γλυκό μου, ακούγοντας μουσική από το στερεοφωνικό που είχε να ανοίξει πολύ καιρό και έχω ανάγκη να το απολαύσω....κι όλα είναι πραγματικά ειδυλλιακά, μα τώρα πια είμαι μαμά και το μυαλό είναι μοιρασμένο και  τρέχει. Που τρέχει;

Το μισό, τρέχει στα σοκάκια με το ποδήλατο του Άγγελου κι εύχομαι να σταματά σαν περνούν αμάξια και να προσέχει και να πατάει φρένο στην κατηφόρα, να μην μιλά σε αγνώστους...και το άλλο μισό τρέχει στις ρεματιές με τον Γιωργάκο κι εύχομαι να μην απομακρύνεται  από την ομάδα του, να μην σηκώνει πέτρες και πιάσει κατά λάθος κανένα σκορπιό ή κανένα φίδι, να μην πάει βαθιά στη θάλασσα και και και....και εύχομαι να γυρίσουν σπίτι ασφαλής, γιατί το σώμα μου είναι εδώ κι όμως η καρδιά μου, όπως λέει το γνωστό γνωμικό που έχω στο γραφείο μου...ζει πια έξω από το σώμα μου....είναι εκεί μαζί τους. Μαζί τους!

Είμαι χαρούμενη παρόλο που αγωνιώ. Το ξέρω πως είναι καλά κι έχω εμπιστοσύνη μεγάλη  στη Βέτα, στους δασκάλους, στον οδηγό, στους φίλους γονείς που συνοδεύουν τα παιδιά μας, στο Νίκο και τη Νίτσα...στους μικρούς ανάδοχους γιους τους που είναι παιδιά ξεχωριστά και θα είναι βοηθοί σε όλο αυτό το εγχείρημα, μα περισσότερο στο ίδιο το Καζαβίτι, στην αύρα του και την ενέργεια του!

Επίσης είναι τόσο σημαντικό που έχουμε αυτή την ωραία ομάδα γονιών να αλληλοϋποστηριζόμαστε και να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλον να υπερβεί τις ανασφάλειες του.

Είμαι χαρούμενη λοιπόν και περιμένω να γυρίσει πίσω την επόμενη Δευτέρα το αρμυρό και τραγανό λιοσποράκι μου!

Ως τότε...θα το παίζω γενναία, γενναία σαν τα αγόρια μου και θα  σκέφτομαι το πρόσωπο του Γιώργου σοβαρό να μου λέει "άντε φύγε τώρα μαμά, σ'αγαπάω..."

Εντάξει το κατάλαβα...δεν μπορώ να μην φοβάμαι, μα δεν μπορώ να αφήσω το φόβο μου, να τους στερήσει την  ζωή που τους αξίζει...Είμαι μεγαλύτερη από το φόβο...κι όποτε δεν είμαι εγώ, είναι εκείνοι!

Καλημέρα αγαπημένοι...γενναία, φωτεινή Καλημέρα.

                                                                                         Κατερίνα