Φωτογραφικό απόσταγμα διακοπών.

Λευκάδα, Άγιος Νικήτας 2013...

Οι διακοπές μας άρχισαν με μια γνωριμία, όταν μόλις φτάσαμε στη Λευκάδα, έτσι όπως ήμασταν πτώματα από το ταξίδι, μπήκαμε σε ένα Super Market να ψωνίσουμε κι εκεί με πλησίασε μια κοπέλα. Η Όλγα. Με ρώτησε αν είμαι η Κατερίνα κι αμέσως  μετά αγκαλιαστήκαμε γελώντας... Ήταν κι εκείνη διακοπές εκεί και μας γνωρίζει από το blog μας...Ξαφνιάστηκα και χάρηκα...Τι απίθανο συναίσθημα. Είπαμε λίγα και καλά, γνωριστήκαμε οικογενειακώς, υποσχεθήκαμε να επικοινωνήσουμε  και συνεχίσαμε το δρόμο για τον Άγιο Νικήτα μας...και φτάσαμε.

Τι υπέροχο συναίσθημα το να είμαστε  πια εκεί! Στο απίθανο ψαροχώρι...Κάθε φορά το συναίσθημα είναι το ίδιο. Αγαλλίαση. Σαν να μπαίνει κάτι στη θέση του. Όλα είναι ίδια .Όλα εκεί και μας περιμένουν. Το τέλειο μπαλκόνι στο βράχο για να αγναντεύεις και να ονειρεύεσαι...  

και η πιο μπλε θάλασσα στα μάτια μας...

Τα μεγάλα άγρια κύματα που τα παιδιά λατρεύουν. 

Η "σπηλιά της φώκιας" με την μυστική δίοδο...που δεν είναι μυστική, αλλά τα παιδιά θέλουν να νιώθουν πως μόνο εκείνοι ξέρουν πως να περνούν από μέσα της, μιας και εκεί έκανε τις ανακαλύψεις του ο μπαμπάς τους όταν ήταν παιδί κι εκείνοι λατρεύουν να πιστεύουν πως ο μπαμπάς τους την ανακάλυψε, με τους δικούς του παιδικούς φίλους. 

Κι ύστερα βγαίναμε σε αυτή τη  μικρή άγρια παραλία κρυμμένη πίσω από τα βράχια, με το κύμα να χτυπά και νιώθαμε γενναίοι και μοναδικοί που τα καταφέραμε...Την λατρεύω αυτή τη μικρή κρυμμένη πίσω από τα βράχια παραλία.

Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που ο Γιώργος δεν χρησιμοποιούσε κανενός είδους βοήθεια και μπορούσε να κολυμπά μόνος και ήταν κατενθουσιασμένος. Έκαναν μακρινές κολυμβητικές βόλτες με τον μπαμπά τους κι ένιωθε κι εκείνος ισότιμος στην παρέα.

Τα ψηλά βράχια φυτρωμένα θαρρείς μέσα στα νερά και πάνω τους τα αγέρωχα αγόρια μου να ετοιμάζονται για απίθανες βουτιές.

Και μπορεί όλα να τα ξέρουμε καλά, αλλά δεν σταματά ποτέ να μας ξαφνιάζει και κάτι καινούριο...Έτσι φέτος που και ο μικρός ήταν αρκετά μεγάλος για ακόμη περισσότερες εξερευνήσεις, καταφέραμε να κάνουμε και βόλτες στα γύρω ορεινά μονοπάτια κι αυτό ήταν τέλειο, γιατί ανακαλύψαμε όλα αυτά τα όμορφα που κρύβει η πυκνή βλάστηση. Όπως αυτούς τους μικρούς κόκκινους καρπούς που φυτρώνουν παντού στην πατρίδα μας κι όταν τους πιέζεις μυρίζει το χέρι σου μαχλέπι και  φρεσκοψημένο τσουρέκι... 

Περπατούσαμε και σκαρφαλώναμε και η ζέστη μας εξουθένωνε και οι ανηφόρες και τα κακοτράχαλα μονοπάτια έκαναν τα γόνατα μας να πονούν...

μα κάπου ανάμεσα στις φυλλωσιές ξεχώριζε αυτό το απόλυτο μπλε και ήταν σαν μαγνήτης που μας έκανε να συνεχίζουμε να προσπαθούμε...

Σαν μια υπόσχεση που στο τέλος της διαδρομής έβγαζε εδώ, στην ψηλή κορφή με τη θέα να σου κόβει την ανάσα...

ή εδώ, στην απέραντη παραλία του Μύλου. 

Κι εκεί κατεβαίναμε τρέχοντας για να βουτήξουμε στα νερά  και να κάνουμε κατεβασιές στους αμμόλοφους...

Τα παιδιά διάβαζαν ή έπαιζαν όλη την ημέρα με τα παιχνίδια τους ήρεμα και χαλαρά, επιτέλους χωρίς φωνές  και τα απογεύματα έβγαιναν στα σκαλοπάτια με τους φίλους τους που είναι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού κι ήταν χαρούμενα και ξαφνιασμένα που είχαν όλα το ίδιο επίθετο...

Τα μικρά μας μεγάλωσαν κι ήταν ανεξάρτητα κι είχαμε πολύ χρόνο για εμάς και το βιβλίο ήταν κολλημένο θαρρείς πάνω μου...σαν προέκταση του εαυτού μου.

κι όχι μόνο...είχαμε χρόνο δικό μας με τον Πα, να κοιμηθούμε ως αργά, να ξενυχτίσουμε, να κάνουμε τις βλακείες μας και να πούμε τα δικά μας, να προσπαθήσουμε επί ώρες να βγάλουμε οι δυο μας μια αξιόλογη σοβαρή φωτογραφία...χωρίς να τα καταφέρουμε...Δεν το έχουμε το σοβαρό τελικά...

Εκεί όπως πάντα, γιόρτασα τα γενέθλια μου και τρελαίνομαι που από τότε που έγινα μαμά σβήνω τα κεράκια μαζί τους...Ποτέ μόνη, πάντα μαζί τους.

Σαν η χρονιά που περνά να μην είναι μόνο δική μου...Μετράμε τα χρόνια που φεύγουν όλοι μαζί κι είναι δικά μας, όχι μόνο δικά μου...κι αυτό με κάνει να νιώθω ανάλαφρη κι ευτυχισμένη.

Και ναι η μαμά έγινε 42 και πήρε τα ωραιότερα δώρα από τα αγόρια της, που τα αγόρασαν από τους νυχτερινούς πάγκους στα σοκάκια. Τα σκουλαρίκια από το Γιώργο, με τη λατρεμένη μου Μαφάλντα να φωνάζει BASTA! και το τέλειο δαχτυλίδι με αχάτη από τον Άγγελο...με τα δικά τους χρήματα και μόνο με την επίβλεψη του μπαμπά. Μου αρέσει που βγαίνουν κι οι τρεις τους βόλτα για να ψωνίσουν κάθε χρόνο το δώρο της μαμάς...θα ήθελα να είμαι κάπου κρυμμένη να τους παρακολουθώ και να χαμογελάω.

Τα βράδια είναι τα πιο υπέροχα εκεί στη άκρη του χωριού...Η νύχτα έρχεται σιγανά σαν ο ήλιος χάνεται πίσω από το βράχο.Τον "καλόγηρο"...αυτό είναι το όνομα του.

Τα χρώματα αλλάζουν και πέφτει ένα φως απόκοσμο και από την πίσω μεριά στο λαγκάδι, το ψαροχώρι μεταμορφώνεται, σε κοσμικό στέκι...

Το λατρεύω αυτό το νησί...αυτό το χρώμα, το λευκό, το βαθύ μπλε, το ανοιχτό γαλάζιο και το  σμαραγδί του Ιονίου.

Φέτος λοιπόν μας περίμενε μια ακόμη έκπληξη εκεί. Στο διπλανό δωμάτιο έμεινε για λίγες ημέρες ένα ζευγάρι. Ήμασταν άγνωστοι, μα γρήγορα γνωριστήκαμε κι είπαμε δυο λόγια...Λιγοστά βέβαια γιατί ο καθένας είχε το δικό του πρόγραμμα κι οι κουβέντες που ανταλλάσσαμε ήταν ακριβές και σπάνιες, εκτός από τις μακριές συζητήσεις που έκανε εκείνη, η Νατάσα,  με τα παιδιά. 

Εκείνη Ελληνίδα, εκείνος Άγγλος και ζουν έξω από το Λονδίνο με τα δυο τους παιδιά. 

Ένα πρωί ξυπνώντας βρήκα στο τραπεζάκι ένα κουτάκι με γλυκά, ένα τυλιγμένο δώρο κι ένα μεγάλο σημείωμα. Έκανα λίγο χρόνο να καταλάβω πως ήταν από τους γειτόνους μας στο διπλανό δωμάτιο που μόλις είχαν φύγει δυστυχώς χωρίς να μπορέσουμε να αποχαιρετιστούμε...μιας κι εμείς είχαμε ξυπνήσει αργά.

Λυπημένη άνοιξα το σημείωμα κι άρχισα να διαβάζω...κι έπαθα σοκ. Σοκ γιατί εκείνη η Νατάσα, μας αποκαλούσε οικογένεια ΚαΠα, μας έγραφε λόγια συντροφικότητας κι αγάπης γιατί μας διαβάζει, γιατί μας ξέρει, γιατί είμαστε παρέα της τα τελευταία δυο χρόνια, εκεί στην μακρινή Αγγλία και έπαθε κι εκείνη σοκ όταν μας είδε, μα δεν μας είπε τίποτε γιατί δεν ήθελε να μας αναστατώσει και να νιώσουμε εκτεθειμένοι...στις "πολύτιμες" διακοπές μας.

Το ξαναδιάβαζα και το ξαναδιάβαζα κι ένιωθα όλο και μεγαλύτερη λύπη που δεν την είχα μπροστά μου...αυτή την υπέροχη διακριτική γυναίκα να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Μας δώρισαν μικρά αμυγδαλωτά τραταμέντα για τα παιδιά, τα παραδοσιακά της Λευκάδας και ένα πανέμορφο κεραμικό ρόδι για τύχη για το νέο μου ξεκίνημα στη δουλειά μου...

Αυτό, ήταν κάτι που μου φάνηκε σχεδόν σουρεαλιστικό...Υπέροχα σουρεαλιστικό!!!

Δεν προλάβαμε να γνωριστούμε στα αλήθεια,  μα έχω κάτι δικό της πολύτιμο...Μια φωτογραφία που μας έβγαλε την ημέρα των γενεθλίων μου...Η οικογένεια ΚαΠα...δια χειρός Νατάσας...Αγαπημένη φωτογραφία για πολλούς λόγους....

....και πέρασε...οι διακοπές τέλειωσαν κι αποχαιρετήσαμε το νησί μας, γεμάτοι με εικόνες και συναισθήματα και μπαταρίες γεμάτες....

Τι κρατάω; Ω....Πολλές και υπέροχες θαλασσινές και καλοκαιρινές εικόνες, μα το πιο σπουδαίο μια παλιά ανακάλυψη που όμως κάθε φορά την ξεχνάω και κάθε φορά η ζωή μου τη θυμίζει...

Πίσω από αυτό που βλέπεις ή νομίζεις πως βλέπεις, πίσω από αυτό που αδιάφορα κοιτάζεις, υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι που μπορεί να σε συνεπάρει...σαν αυτήν εδώ την μικρή μαγική τρυπούλα στον άγριο βράχο. 

Αν δεν προσέξεις, δεν θα την δεις ποτέ...μα αν κοιτάξεις καλά, θα δεις μέσα από αυτή την μικρή τρυπούλα το χρώμα μιας υπέροχης άγριας θάλασσας...

Το είδα κι εγώ τυχαία, εκείνη την ίδια ημέρα που διάβασα το αποχαιρετιστήριο γράμμα της Νατάσας. Τα κύματα στη σπηλιά της φώκιας με φόβισαν και με έκαναν να αναρριχηθώ λίγο πιο πάνω, με κίνδυνο πάντα να γλιστρήσω με τις γυμνές βρεγμένες μου πατούσες και να τσακιστώ. Μα ο φόβος των κυμάτων ήταν μεγαλύτερος και σκαρφάλωσα για να μην με χτυπήσουν και με τραβήξουν προς τα μέσα και τότε είδα αυτό το απίθανο κάτι...Μια μικρή σχισμή στο βράχο. Ταράχτηκα από την ομορφιά και την συνειδητοποίηση.

Βλέπεις ένα βράχο...μα αν τολμήσεις να σταθείς λίγο πιο δίπλα, αν τολμήσεις να ανέβεις λίγο πιο πάνω, με κίνδυνο να τσακιστείς...αν πάρεις το ρίσκο, θα δεις αυτή τη μικρή τρύπα που πίσω της κρύβει μια εικόνα πελώρια....Πελώρια...

Είναι εκεί πίσω κρυμμένη...μην το ξεχνάς!

Σε ευχαριστώ Νατάσα που μου το θύμησες...και λυπάμαι που δεν πήρα το ρίσκο...

Καλή συνέχεια αγαπημένοι όπου κι αν βρίσκεστε...Η ομορφιά είναι κρυμμένη κι είναι παντού και το Καλοκαίρι περνά...ή μήπως όχι;

                                                                                       Κατερίνα

The Healing Place...

Όταν πρωτοήρθα εδώ πριν αρκετά χρόνια, δεν το πίστευα. Μέσα σε λίγες ώρες το μυαλό ξέφυγε και το σώμα χαλάρωσε...Είναι ένα παλιό σπίτι. Από τα παλιότερα του χωριού, χτισμένο στην άκρη της παραλίας.Παλιά η αμμούδα ήταν μεγάλη και η θάλασσα πιο μέσα.

Τώρα πια τα ρεύματα άλλαξαν και η θάλασσα  "έφαγε" την άμμο και βγήκε μπροστά.Η παραλία είναι μικρή και το κύμα, όταν έχει φουσκοθαλασσιά, χτυπάει τον τοίχο και μπαίνει στην αυλή. Όταν δε φυσάει τραμουντάνα το κύμα φτάνει στα κεραμίδια...αλλά αυτό γίνεται συνήθως  το Χειμώνα.

Το σπίτι, τα χρόνια εκείνα τα παλιά, ήταν της θείας Κατερίνας. Ήταν ένα όμορφο σπίτι ακόμη και τότε. Το πρώτο σπίτι στη θάλασσα.Πάνω στο κύμα.
Τα καλοκαίρια μαζεύονταν, τα ανίψια και γινόταν χαμός. Γέλια ξεφαντώματα. Στην αρχή δεν είχε ρεύμα, ούτε τρεχούμενο νερό και βγάζανε νερό  από το πηγάδι για να μπανιαρίσουν τα μικρά. Ήταν χρόνια ευτυχισμένα και μέρες ξέγνοιαστες, που τα παιδιά τις θυμούνται με αγάπη. Ένα από αυτά τα πιτσιρίκια ήταν κι ο Πα. Λευκαδίτης από τη μεριά του μπαμπά  περνούσε κάποια καλοκαίρια εδώ, σε αυτό το σπίτι με τα ξαδέρφια τους παππούδες και τις θείες.

Πηδούσαν από τα βράχια, σκαρφάλωναν στις πλαγιές, ορμούσαν στα κύματα, μάζευαν πεταλίδες με τη θεία Λούλα και έπαιζαν μέχρι το βράδυ στην αμμουδιά.Το σπίτι έχει να θυμάται πολλές όμορφες στιγμές. Γέλια κι αγάπη πολύ κι αυτό το νιώθει κανείς σαν μπαίνει από το μικρό ξύλινο πορτάκι. Το σπίτι αυτό είναι η Villa Κατερίνα πια, έχει ακόμη το όνομα  της κυράς του και το φροντίζουν με μεγάλη αγάπη η αγαπημένη μας ξαδέρφη Κέλλυ  και ο σύντροφος της ο Henk που έχουν αναστηλώσει το παλιό σπίτι που ήταν πια ετοιμόρροπο κι έχουν φτιάξει ένα μέρος πραγματικό υπέροχο...

Με απόλυτο σεβασμό στην ιστορία του και με μεγάλο μεράκι. Η αυλή με τις πέτρες τα ξύλινα δοκάρια, τα απαλά χρώματα, η μεγάλη μουριά στο κέντρο της αυλής και ο πανέμορφος κήπος στο πίσω μέρος. Όλα δείχνουν αγάπη...Όλα δείχνουν διατήρηση ενός ιστορικού σπιτιού που έχει γνωρίσει μέρες όμορφες κι έχει ανθρώπους να το φροντίζουν. Ανθρώπους που το αγαπούν βαθιά!

Φαίνεται σε κάθε προσεγμένη γωνιά του, με όλα τα παλιά αντικείμενα να θυμίζουν την ιστορία του.
Το επάνω μέρος του είναι το πανέμορφο σπίτι της Κέλλυ και του Henk, ένα απίθανο, απίθανο θαλασσινό σπίτι και στο παλιό κατώι που κάποτε ήταν ο βράχος κι έβαζαν τα ζώα, υπάρχουν τρία πανέμορφα δωμάτια,  που νοικιάζονται....δυόμιση για την ακρίβεια μιας και το τρίτο είναι μικρό και τρισχαριτωμένο. Το ότι το σπίτι είναι χτισμένο πάνω στο βράχο έχει ως αποτέλεσμα να είναι απίθανα απίθανα γραφικό και απίθανα δροσερό.

Όλοι όσοι έρχονται εδώ αλλάζουν.Το μέρος σε αλλάζει.Το μαγικό αυτό σπίτι με την μεγάλη ιστορία του....Είναι σαν να μην έχεις άλλη επιλογή. Σε συμπαρασύρει η θετική του αύρα.

Η Κέλλυ   λέει πως οι άνθρωποι όταν έρχονται είναι χλομοί, αγχωτικοί, με μεγάλα μάτια. Κοιμούνται λίγο, μιλάνε στα τηλέφωνα, περπατούν γρήγορα κι έχουν ένα πρόγραμμα, το οποίο διατηρούν. Λίγες μόνο μέρες μετά, αρχίζουν να αλλάζουν.Το πρόγραμμα χαλάει.Ξυπνούν αργά, κοιμούνται αργά, γελούν πολύ, κλείνουν τα κινητά κι ανοίγουν τα βιβλία και ξεροψήνονται από τις βόλτες στο λιοπύρι...Το χρώμα τους αλλάζει, τα μάτια αποκτούν μια λάμψη και μέρα με τη μέρα ομορφαίνουν λέγοντας τραγουδιστές καλημέρες στα σοκάκια...

Το σπίτι σε αλλάζει. Η θάλασσα που χτυπάει στο βράχο κάθε στιγμή.Το κύμα που σε νανουρίζει τα βράδια, τα γέλια από την παραλία που σε ταξιδεύουν τα μεσημέρια, η γριά συκιά με τα γλυκά της σύκα που κάθε πρωί μπορείς να κόψεις δυο τρία και να τα φας με τα χέρια να γεμίζουν γλύκα και να κολλούν, με το απέραντο γαλάζιο μπροστά στα μάτια σου.

Με την εικόνα αυτή της θάλασσας να σε ξυπνά κάθε πρωί και να τρέχεις κατευθείαν από το κρεββάτι για μια βουτιά στα   κρυστάλλινα παγωμένα νερά που αλλάζουν χρώματα.Καταγάλανα το πρωί, σμαραγδένια το μεσημέρι, βαθύ μπλε το απόγευμα σαν πέσει ο ήλιος και το βράδυ να αράζεις στην άμμο ή στις ξαπλώστρες εκεί δίπλα στο τοιχάκι να αγναντεύεις τον ουρανό, με τα χιλιάδες αστέρια και το γαλαξία και να γεμίζεις το μυαλό με εικόνες για τις κρύες νύχτες που θα είσαι μακριά από αυτή τη μαγεία...

Βλέπεις τις βάρκες να λικνίζονται απαλά στο νυχτερινό κύμα και τα αστέρια να τρεμοπαίζουν σε ένα σκοτεινό μακρινό ουρανό...

Τα μεσημέρια δεν χρειάζεται να πας μακριά, όλα είναι δίπλα, μιας και το μικρό ψαροχώρι είναι τόσο όσο χρειάζεται για να καλύψεις κάθε ανάγκη σε 10 λεπτά...Μεσημεριανές γεύσεις από το Πορτόνι και τα  απίθανα μαγειρεμένα φαγητά της  μαγείρισσας που είναι μαστόρισσα και σε κάνουν να νιώθεις πως είσαι σπίτι και μαγειρεύει η δική σου γιαγιά...

Βραδυνές ή πρωινές  βόλτες στα μικρά χαριτωμένα μπαρ πάνω στο κύμα και βόλτες στο λαγκάδι για να αγοράσεις χαϊμαλιά.Βολτάρεις χαλαρά κατεβαίνοντας προς τα κάτω και ξαφνικά το λαγκάδι ανοίγει και σε βγάζει προς το απέραντο  λευκόγάλανο Ιόνιο...Μαγεία

Όλα τα κάνουμε εδώ σε τούτη την αυλή, σε τούτο μαγικό σπίτι. Εδώ τρώμε, εδώ πίνουμε τα ποτά μας απολαμβάνοντας την φεγγαράδα, εδώ παίζουμε με τα παιδιά, πάντα με παρέα ή μόνοι. Αλλά και μόνος να έρθεις σε τούτο το μαγικό μέρος δεν θα μείνεις χωρίς παρέα...Ενώ αν θέλεις να μείνεις μόνος είναι το τέλειο μέρος για να απομονωθείς...

Τα πρωινά έρχεται η θαλασσινή αύρα να σε δροσίσει και τα μεσημέρια η μυρωδιά από το βράχο.Θυμάρι και μέλι πλανάται στον αέρα, ταξιδεύοντας πάνω από τα βράχια και χαλαρώνει τις αισθήσεις. Δίπλα έχει ένα μικρό καφέ πάνω στο κύμα. Αυτό που λατρεύω είναι πως κάθε λεπτό από το μεσημέρι και μετά έρχεται η μυρωδιά του φρεσκοψημένου καφέ και γεμίζει με γεύση το στόμα.Το λατρεύω αυτό στην κυριολεξία, το λατρεύω!

Τα παιδιά παίζουν ξέγνοιαστα κι εμείς κολυμπάμε, διαβάζουμε, αγναντεύουμε, παίζουμε.Δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει καμία δέσμευση. Δεν υπάρχει διάθεση για ανακάλυψη...πέρα από την αυτοανακάλυψη.

Κάποιοι με ρωτούν ..."μα κάθε χρόνο εκεί δεν βαρέθηκες;" Η απάντηση είναι "Όχι! Δεν βαρέθηκα".
Εκτός του ότι θέλω τα παιδιά να ξέρουν τον τόπο καταγωγής τους, εκτός του ότι αγαπώ τη Λευκάδα, εκτός του ότι με ξετρελαίνουν η Κέλλυ κι ο Henk και η παρέα τους και θέλω να βλέπω τους λιγοστούς πια συγγενείς...υπάρχει και κάτι άλλο. Βαθύτερο. Το μέρος αυτό είναι κάτι παραπάνω για εμένα...Είναι το μέρος που "γιάνει" η ψυχή μου. Εκεί που ξεφορτώνω κάθε έγνοια στον άνεμο, εκεί στην μαγική αυλή, όπως την λέω.
Κάθε χρόνος που περνά, έχει σκέψεις, πόνο , θλίψη, χαρά, δάκρυα, σκληρή δουλειά, κρύο, μια καθημερινότητα κάποιες φορές ζόρικη.
Αγάπη που ξεχειλίζει καμιά φορά.Τα καλά και τα κακά σε όλη τους την ένταση.Αποφάσεις που πρέπει να πάρεις, σχέδια που πρέπει να εγκαταλείψεις...όλα. Όλα αυτά που χαρακώνουν κάθε χρόνο κομμάτια του εαυτού μας. Όλα αυτά που μας σημαδεύουν και μας ακολουθούν μια ζωή.

Εδώ λοιπόν όλα αυτά σταματούν σιγά σιγά να είναι τραχιά κι αρχίζουν να λειαίνουν. Εδώ λοιπόν είναι το μέρος που τα σχέδια πατούν στη γη. Τα διώχνω όλα μακριά καλά και κακά και σιγά σιγά σε μια μυστικιστική θεραπευτική διαδικασία αρχίζουν όλα  να "κάθονται", να βρίσκουν τις απαντήσεις τους, να μπαίνουν στην πραγματική τους διάσταση, να ξεπλένονται.
Το σώμα ζει έντονα κι απλά, η καρδιά νιώθει ένα μεγαλείο, τα μάτια σαρώνουν την απέραντη μπλε ομορφιά της και ξεκουράζεται ο νους...Κι όταν φεύγουμε όλα είναι πια μέσα μου τακτοποιημένα. Κλαίω, γελάω, ξεκαθαρίζω...παίρνω μαζί μου εικόνες κι ένα σώμα ξεκούραστο  και κάθε χρόνο αναρωτιέμαι πως θα ζήσω τόσο καιρό χωρίς την αιώνια ανάσα της. Χωρίς τον ήχο του φλοίσβου, να με κοιμίζει και να με ξυπνά.

Ο Αγιος Νικήτας, αυτό το μικρό ψαροχώρι, φωλιασμένο θαρρείς μέσα στο λαγκάδι, με τη θάλασσα να ξανοίγετε μπροστά. Το χωριό αυτό που είναι η πατρίδα του αγοριού μου, με όλα τα σοκάκια να φωνάζουν το όνομα του. Εδώ που τα αγόρια ξαφνιάζονται κάθε φορά που διαπιστώνουν πως έχουν το ίδιο επίθετο σχεδόν με όλο το χωριό. Εδώ βρήκα κι εγώ μιαν ακόμη δική μου πατρίδα.
Το μέρος τούτο λοιπόν είναι κάτι πολύ περισσότερο από μέρος διακοπών...είναι
"a Healing place"... είναι  my Healing place. Εκεί που γαληνεύει η ψυχή μου...

Γυρίζουμε σύντομα και σε λίγο θα είμαστε πάλι μακριά...μακριά μα τόσο κοντά!
Καλημέρα αγαπημένοι η σύνδεση στο  διαδίκτυο είναι εξαιρετικά περιορισμένη οπότε ας μου συγχωρήσουν οι φίλοι blogers την σιωπή...
                                                                                          Κατερίνα

Μπορείτε να βρείτε το Villa Katerina εδώ.