Ο Αύγουστος κι οι Σύντομες Ζωές...

Ο Αύγουστος το έχω ξαναπεί είναι ο αγαπημένος μου μήνας.Ο μήνας που γεννήθηκα, αγάπησα τρελά, παντρεύτηκα. Ο μήνας που φέρνει τις καλοκαιρινές διακοπές, μιας και τα τελευταία 20 χρόνια φεύγουμε μόνο τέλος Αυγούστου.Ο μήνας που έρχονται οι γονείς μου και είμαστε μαζί, ο μήνας της κορύφωσης του καλοκαιριού και των ερώτων...ο μήνας μου!

Όμως ο Αύγουστος φέρνει κι άλλα...Άλλα πολλά και δύσκολα. Ο Αύγουστος είναι και μήνας της απώλειας και της σιωπής...Πάντα έχω τον νου μου και πάντα τον συγχωρώ...Ίσως γιατί έχει τόσο λαμπερά χρώματα, ίσως γιατί είναι τόσο θερμός κι αστραφτερός που κάνει τον πόνο να φαντάζει μικρότερος. Ίσως γιατί ο πρωινός του  ήλιος είναι τόσο φωτεινός που σε κάνει να πιστεύεις πως τα αντέχεις όλα...ή πως αντέχεις πολλά.

Ο Αύγουστος είναι γεμάτος απώλειες. Μεγάλες και σκληρές. Τι παράξενο αυτό για έναν τόσο λατρεμένο μήνα...Το έχω διαπιστώσει αυτό τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής μου.
Απώλειες αδιανόητες, δικές μου ή αγαπημένων μου...κι όμως ακόμη κι εκείνοι που έχασαν, συνεχίζουν να τον βρίσκουν ακαταμάχητο. Σκληρό, μα ακαταμάχητο.

Οι Αύγουστοι που έζησα, έφεραν πολλά, μα τα πιο δύσκολα ήταν οι αποχαιρετισμοί με ανθρώπους και οι πιο δύσκολοι αποχαιρετισμοί ήταν αυτοί που αφορούσαν σύντομες ζωές.
Ω! Είναι ζωές που είναι τόσο σύντομες.Τόσο απίθανα αστραπιαίες. Νιώθεις τόσο λίγος μπροστά τους, τόσο μικρός.Τι να προλάβεις; Τι να  πρωτοδώσεις, τι να πρωτοκρατήσεις, τι να πρωτοχαρείς;
Ζωές που ήρθαν  μετά από μακριά αναμονή και γέμισαν τις ζωές κάποιων ανθρώπων με ευτυχία.
Με απόλυτη, απόλυτη ευτυχία. Κι ύστερα σε μια στιγμή σαν να έπεσε σκοτάδι σε ένα ηλιοφώτιστο δωμάτιο...
Αυτοί που μένουν πίσω νιώθουν αδύναμοι να σταματήσουν το σκοτάδι, νιώθουν ένοχοι γιατί δεν κράτησαν τον ήλιο ζωντανό, νιώθουν παντοδύναμοι που καταφέρνουν κι αναπνέουν, που καταφέρνουν και υπάρχουν μετά από τέτοιο πόνο, τέτοια πελώρια απώλεια ενώ ταυτόχρονα νιώθουν ασήμαντοι μπροστά στο μεγαλείο που έζησαν, νιώθουν άδειοι αφού τα χέρια τους δεν κρατούν πια τίποτε...καθώς, εκείνο το μεγαλείο ξαφνικά εξαφανίστηκε! Το έζησαν για λίγο, για τόσο λίγο και είναι σκληρό, απίθανα σκληρό να πιστέψουν πως τέλειωσε...Πως η ζωή που κράτησαν ήταν τόσο σύντομη...

Τι να πεις σε έναν άνθρωπο που θρηνεί; Πως να του πάρεις τον πόνο με μια λέξη; Με μια αγκαλιά; Με ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, με τι;  Το συναίσθημα του, γίνεται τρενάκι του τρόμου, μια ανεβαίνει ψηλά, λέει "ναι θα τα καταφέρω, δεν θα με νικήσεις, θα πάω παρακάτω" και αμέσως μετά καταποντίζεται σε ένα πηγάδι απύθμενο...να μην μπορεί να κάνει ένα βήμα νιώθοντας μικρός, νιώθοντας σαν ένα σφουγγαρόπανο στο πάτωμα μιας πολύ βρόμικης κουζίνας...
Της ίδιας κουζίνας που πριν λίγο έπαιρνε το πρωινό της μια ευτυχισμένη οικογένεια γελώντας στην ημέρα που ερχόταν, με την ελπίδα πως θα ήταν μια υπέροχη υπέροχη ημέρα...και ξάφνου η κουζίνα έμεινε άδεια βουβή και τα όνειρα έπεσαν στο πάτωμα και σκορπίστηκαν σε χίλια κομμάτια...κι έμειναν εκεί οι άνθρωποι σαν λερωμένα σφουγγαρόπανα για να μαζέψουν τα απόνερα του πόνου, του φόβου, της οργής...με την ελπίδα πως κάποτε η κουζίνα θα ξαναγεμίσει με φωνές και γέλια κι ανθρώπους ζωντανούς. Ολοζώντανους...
Γιατί τελικά οι άνθρωποι άλλο δεν έχουν από την ελπίδα. Άλλο δεν έχουν από το να συνεχίσουν να περπατούν. Άλλο δεν έχουν από το να καθαρίζουν κάθε τι βρώμικο από το πάτωμα της κουζίνας και να γεμίζουν το φούρνο με κουλουράκια κανέλας και λεμονιού για να μυρίσει το σπίτι με φρεσκάδα και θαλπωρή. Άλλο δεν έχουν από το να σηκωθούν με κόπο και να καθαρίσουν τα χίλια κομμάτια. Να τα βάλουν σε ένα διάφανο βάζο για να τα κρατήσουν για πάντα γιατί είναι δικά τους και τα αγαπούν κι ύστερα να στολίσουν το τραπέζι και να το γεμίσουν με ανθρώπους ...ξανά!

Όσο για εκείνη την μικρή σύντομη ζωή που χάθηκε για πάντα...τίποτε, τίποτε δεν μπορεί να μειώσει τη σημαντικότητα της. Γιατί, όπως έγραψε  ο Ιάπωνας ποιητής T. Matsunaga "Το λουλούδι του φυτού πρωινή δόξα, δεν ανθίζει παρά μόνο για μια ώρα, αλλά η καρδιά του δεν διαφέρει από τον γιγάντιο κέδρο που ζει για χιλιάδες χρόνια..."



Morning Glory, 'Heavenly Blue' Photograph © Kerry Michaels

Η καρδιά είναι ίδια πελώρια, όπως πελώρια είναι κι η αγάπη. Πελώρια και παντοτινή...κι αν η ζωή ήταν μικρή και σύντομη η αγάπη δεν σταματά κι αυτό το πλάσμα ξέρει πως αγαπήθηκε και θα αγαπηθεί όπως του αξίζει...παντοτινά!

Αυτές οι σύντομες ζωές. Οι πιο μικρές, οι πιο πολύτιμες...Αυτές άφησαν το μεγαλύτερο κενό...Τι να πεις λοιπόν σε έναν άνθρωπο που θρηνεί; Τι να πεις σε έναν γονιό που θρηνεί;
Δεν υπάρχουν αρκετά λόγια... Δεν υπάρχουν τα σωστά λόγια. Δεν υπάρχει τίποτε που να είναι αρκετό.Τίποτε δεν παίρνει τον πόνο...Όμως εγώ είμαι εδώ.Θα σταθώ δίπλα σου, θα σε ακούω χωρίς να μιλάω.Θα σε αφήνω να ουρλιάζεις από πόνο και μετά να γελάς υστερικά, θα σηκώνω το ακουστικό τα ξημερώματα να ακούσω το βουβό σου κλάμα, θα σε σφίγγω στην αγκαλιά μου και θα τολμώ  να σ'αγγίζω, δεν θα αποστασιοποιηθώ γιατί θα φοβηθώ τον πόνο σου...Θα είμαι εδώ!

Υπέροχες αγαπημένες μου...ξαδελφούλα μου λατρεμένη και φίλες...μαμάδες που απότομα σας έσβησαν το φως, είστε στα μάτια μου πελώριες....
Για εσένα μικρή που τώρα ζεις το αδιανόητο. Πελώρια, μα...πάντα μικρή μου...Είμαι εδώ!

Καλημέρα αγαπημένοι, με έναν Αύγουστο που συνεχίζω να αγαπώ,  σαν έναν εραστή που σε τραβά σαν μαγνήτης ενώ ταυτόχρονα σε πονά...Αυτός ο Αύγουστος έφερε ένα πλάσμα υπέροχο και σύντομα το πήρε πίσω, στη χώρα του Ποτέ...έμεινε μια άδεια αγκαλιά, ένα νανούρισμα που δεν πρόλαβε να ακουστεί και μια δύναμη πελώρια. Χαμόγελα και δάκρυα...
Ευτυχία ανεκπλήρωτη...Κουράγιο αγαπημένοι. Κουράγιο και μεγαλείο, γιατί μπορώ, γιατί θέλω, γιατί αντέχω να σ' αγαπώ...κι ας μην σε έχω!

Είμαι περήφανη για εσένα μικρή...πολύ περήφανη! Άλλο δεν μένει στη ζωή παρά η Ελπίδα...

Η ψυχή ξέρει πάντα, τι να κάνει για να  γιατρευτεί. Η πρόκληση είναι να κάνεις το μυαλό να σωπάσει.
                                                                                           Carolin Myss
                                                                                  Κατερίνα