Το καλοκαίρι που περνά....

Περνά το καλοκαίρι...Περνά με στιγμές τόσο γεμάτες, τόσο πελώρια σημαντικές.Παρέα με την οικογένεια στην Κατερίνη, στο υπέροχο φωτεινό πατρικό μας  σπίτι ...

...όπου για μα ακόμη φορά μαζευτήκαμε όλοι και γέμισε με φωνές παιδικές και γέλια και κλάματα και λίγο από όλα...

Οι μέρες περνούν άλλοτε με μοναχικά απογεύματα στην πισίνα του Εδέμ  στην Κατερίνη να πίνω την παγωμένη λεμονάδα  μου  σε ένα απίθανα δροσερό τοπίο,

κοιτώντας τους γιους μου να κάνουν παλαβά και βουτιές "μπόμπαααα" όπως φωνάζουν κι ακούγονται παντού...

κι άλλοτε με παρέα τη μαμά το μπαμπά την αδερφή μου και τα παιδιά μας να γινόμαστε θέαμα από τα γέλια τις κωλοτούμπες και τα ακροβατικά τους....

Γέμισα με τον μικρό μου ανιψιό τον δεύτερο γιο της φραουλένιας αδερφής μου, που είναι το πιο όμορφο πλάσμα που υπάρχει και κάνει τόσα απίθανα σκέρτσα που με τρελαίνει...

Να εδώ σε απόλυτη φρίκη μόλις του ζήτησε η μάνα του να βγει από το νερό, με φωνή καμπάνα...

και στην  αμέσως επόμενη φώτο να μου χαμογελά πονηρά μόλις του είπα πως κλαίει ψεύτικα...κάθαρμαααα...

Το καλοκαίρι περνά με τη  μαμά μου να φτιάχνει μικρά θαύματα για τα εγγόνια της και πρωινά κολασμένα, με κάθε λογής γλυκά για να δοκιμάσουν όπως η νέα τρέλα...

αλειφή καραμέλα για τα pancakes.

Το καλοκαίρι περνά με τον  μπαμπά να μαζεύει σύκα από την συκιά μας στην αυλή για να κάνει η μαμά την φοβερή, ασυναγώνιστη μαρμελάδα της και φέτος.

 

Τα χέρια της απλώνουν τραχανά στην ταράτσα όπως κάθε χρόνο και θυμάμαι χρόνια πριν κάποια άλλα χέρια να απλώνουν τραχανά.

Χέρια γιαγιάδων και θειάδων που δεν υπάρχουν πια. Κάθε χρόνο της λέω..."μια φορά πρέπει να δω πως τον φτιάχνεις, για να μάθω κι εγώ..." και κάθε χρόνο μου λέει "είναι πολύ εύκολο..."κι ύστερα πάντα το αφήνω για την επόμενη χρονιά...έχουμε πολλά χρόνια μπροστά μας. Έτσι σκέφτομαι και μου κάνει καλό!

Το καλοκαίρι περνά με απογευματινές ποδηλατικές βόλτες στην παραλία

και βραδινό ψάρεμα με παιχνίδια στην άμμο όλα τα ξαδέρφια...κι ο ήλιος να δύει και να έρχεται επιτέλους η δροσιά, σε ένα απαλό λυτρωτικό αεράκι.

Περνά με την καθιερωμένη μας πια εκδρομή στους θείους μας στον Πλαταμώνα, για να γιορτάσουμε τον Δεκαπενταύγουστο και τη γιορτή της μαμάς και  να δούμε τον Νικολή και την Linda, τα ξαδέρφια μας που ήρθαν από  την Αγγλία, να δούμε τον Antonio τον μικρό ανηψιό μας και  να γνωρίσουμε το νεότερο μέλος της οικογένειας....Τον πανέμορφο κι εξωτικό Miguelito μας...

Νατος εδώ...στο ένα χέρι το ψωμί και στο άλλο την οδοντόβουρτσα. Αυτό θα πει ταχύτητα!

Ευκαιρία για τον ξάδερφο να μαζέψει όοοοολα τα ανίψια του....όλλλλλλα αγόρια και να τα πάει βόλτα στην προβλήτα να δούνε τις βάρκες, όπως κάναμε με τους θείους όταν ήμασταν εμείς παιδιά...

Περνάμε το καλοκαίρι με βόλτες στο πάρκο κι όπου κι αν βρεθούν οι δυο τύποι στήνουν τις παρτίδες τους..και όχι μόνο!

Εγώ πάλι, έχω αραδιάσει τα βιβλία μου στο κομοδίνο κι απολαμβάνω το διάβασμα στην ησυχία του δωματίου μου, γιατί όταν είμαι στο πατρικό τα παιδιά δεν φωνάζουν μαμά...φωνάζουν γιαγιά!

Το καλοκαίρι περνά και μας φέρνει δώρα, καθώς ένα φιλικό ζευγάρι πολύ κοντινή παρέα της αδερφής μου, ο Φώτης και η Ράνια,  άνοιξαν με πολύ κέφι και μεράκι, ένα υπέροχο μπαχαράδικο...και μου έστειλαν μια σακούλα γεμάτη με μυρωδάτα καλούδια. Τι μοναδική έκπληξη!!! Ξετρελάθηκα με την γενναιοδωρία τους.

Αν βρεθείτε στο δρόμο τους μην διστάσετε να μπείτε στο πανέμορφο μαγαζάκι που έστησαν στην Κατερίνη ή ακόμη από όπου κι αν βρίσκεστε μπορείτε να παραγγείλετε ότι μπαχαρικό τραβάει η ψυχή σας μέσω του διαδικτύου σε αυτή την διεύθυνση www.tompaxaradiko.gr ...

Μπράβο στα παιδιά για ταν φανταστική προσπάθεια και βέβαια για ακόμη μια φορά ένα πελώριο ευχαριστώ για τα μπαχάρια μου...όμως την προσοχή μου τράβηξε αυτό. Βανίλια με λεμόνι...Απλά τέλεια δροσιστική γεύση. Κάτι εξαιρετικά διαφορετικό, που με ενθουσίασε καθώς είμαι λάτρης του γνωστού υποβρύχιου....και πάλι μπράβο στα παιδιά για την προσπάθεια και βέβαια καλές δουλειές.

Το καλοκαίρι περνά μακριά από τον μπαμπά μας που έμεινε πίσω και ήρθε μετά από δύο εβδομάδες κοντά μας καταφθάνοντας με το τρένο και ζήσαμε στιγμές συγκινητικές σαν να βρισκόμασταν στο σταθμό του Μονάχου την δεκαετία του εξήντα....Τέτοια υπερβολή στη χαρά, για το τρένο που ήρθε και φέρνει τον πατέρα!Οι γιοί τον υποδέχονται με μαγιό...

Μα οι μέρες πέρασαν και φύγαμε πάλι...Είπαμε το πρώτο μας αντίο στον παππού που θα φύγει μακριά και θα τον ξαναδούμε ποιος να ξέρει πότε....Τον παππού που είναι τόσο χαρούμενος με τα αγόρια του αγκαλιά...Επιτέλους μπαμπάς...ένα σπίτι γεμάτο άντρες!

Οι μέρες περνούν και το καλοκαίρι περνά λοιπόν και όπως σχεδόν κάθε χρόνο στο τέλος του μας βρίσκει εδώ...Στην πατρίδα του Πανταζή, στην υπέροχη Λευκάδα στον Άγιο Νικήτα, στο μέρος που αγαπάμε...στο Villa Κατερίνα, εκεί που εκείνος, περνούσε όλα τα παιδικά του καλοκαίρια...

Ένα μέρος μαγικό....
Εδώ είμαστε τώρα.

Να μας βρίσκει η νύχτα στη θάλασσα και το μυαλό να χάνεται στο μπλε...μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία....για το καλοκαίρι που περνά, σε τούτο το μέρος.

Ως τότε, σας καλημερίζω αγαπημένοι. Καλό υπόλοιπο του Αυγούστου και να είστε όλοι σας καλά...
                                                                                    Κατερίνα
Μπορείτε να βρείτε κάποιες πληροφορίες για τη Villa Katerina στο blog της αδερφής μου εδώ...